Saltar al conteníu

Papa Corneyu

De Wikipedia
La revisión del 4 och 2024 a les 16:46 por InternetArchiveBot (alderique | contribuciones) (Recuperando 1 referencia(es) y marcando 0 enllace(s) como rotu(os).) #IABot (v2.0.9.5)
(difs.) ← Revisión anterior | Revisión actual (difs.) | Revisión siguiente→ (difs.)
Papa Corneyu
21. Papa

marzu 251 (Gregorianu) - xunetu 253
← Papa Fabián - Papa Lluciu I →
Vida
Nacimientu Roma, circa 180
Nacionalidá Antigua Roma
Muerte Civitavecchia, xunu de 253 (72/73 años)
Causa de la muerte decapitamientu
Estudios
Llingües falaes llatín
Oficiu sacerdote católicu, autor
Llugares de trabayu Roma
Santoral
16 de setiembre
Creencies
Relixón Ilesia Católica[1]
Cambiar los datos en Wikidata

El Papa Corneyu (muertu en xunu de 253) foi Obispu de Roma del 6 o 13 de marzu de 251 hasta'l so martiriu en 253.[2]

Persecución cristiana

[editar | editar la fonte]

L' emperador Deciu, que gobernó del 249 al 251, persiguió a los cristianos más bien de manera esporádica y llocalmente, pero de xineru de 250, ordenó a tolos ciudadanos facer un sacrificiu relixosu énte un inspector o sinón enfrentase a la muerte.[3] Munchos cristianos refugaron facelo y foron martirizaos (seique tamién el papa San Fabián, el 20 de xineru), mentanto otros participaron nel sacrificiu por mor de salvar la vida.[4] Dos escueles filosófiques surdieron depués de la persecución. Per un llau, la que guiada por Novacianu, que yera sacerdote na diócesis de Roma, creyía qu'aquellos que dexaron de prauticar el cristianismu pela persecución nun podíen volver ser aceptaos na ilesia mesmo si taben arrepentíos. So esta filosofía, la única manera de tornar a la ilesia yera volver a bautizase. Pel llau contrariu, nel que taben Corneyu y Ciprián, obispu de Cartago, nun creyíen na necesidá de volver a bautizase. Cuidaben que los pecadores solo habíen precisar amosar contrición y verdaderu arrepentimientu pa ser bienveníos de nuevo na ilesia.[5] Cola esperanza de que'l cristianismu se diliría, Deciu impidió la eleición d'un nuevu papa. Por embargu, namái tener que colar Deciu pa lluchar contra los godos y mentes taba lloñe, fixéronse les eleiciones pa papa.[4] Nos 14 meses ensin papa, el candidatu principal, Moisés, morriera pela persecución. Novacianu creyó que saldría elixíu; sicasí, elixóse inesperadamente a Corneyu como papa en marzu de 251.[5]

Papáu

[editar | editar la fonte]
Papa Corneyu.

Novacianu engafentóse enforma non solo por nun ser elixíu papa, sinón porque s'escoyó a ún que nun creyía nel rebautismu. Asina, elli mesmu proclamóse antipapa de Corneyu, dirixendo una cisma na ilesia. Llueu del nomamientu como papa de Corneyu, Novacianu púnxose más rigorosu cola so filosofía, convencíu de que los obispos nun podíen perdonar el peor de los pecaos, que solo podía ser iguáu nel xuiciu final. Corneyu tuvo'l sofitu de San Ciprián, de San Dionisiu y de la mayoría d'obispos d'África y d'Oriente, mentanto Novacianu tenía l'apoyu d'una minoría del cleru y de los legos en Roma que nun almitieren a Corneyu como papa.[5] Lo que fizo Corneyu foi convocar un sínodu con 60 obispos pa volver ser aproclamáu como'l llexítimu papa y pa escomulgar a Novacianu y los sos siguidores. Tamién se trató nel sínodu de que los creyentes que dexaren de prauticar el cristianismu pela persecución del emperador Deciu podíen recibir la comunión solo si enantes facíen penitencia.[5][6]

El veredictu del sínodu unvióse a los obispos, sobremanera al obispu d'Antioquía, que sofitaba enforma les tesis de Novacianu, en sida de convencelu d'aceptar el poder de Corneyu. Les cartes que Corneyu envió a los obispos del área amuesa la grandor de la ilesia nesi periodu. Corneyu menta que daquella la Ilesia de Roma tenía "cuarenta y seis sacerdotes, siete diáconos, siete subdiáconos, cuarenta y dos acólitos, cincuenta y dos ostiarios, y unes mil cincocientes vilves y persones en situación apurada".[6] Les cartes tamién informen que Corneyu tenía una curia formada por unos 150 clérigos y que daba de comer a unes 1.500 persones al día.[7][8] Con estos datos, estímase qu'había polo menos 50.000 cristianos en Roma mientres el pontificáu del papa Corneyu.[5]

Muerte y cartes

[editar | editar la fonte]

En xunu de 251, Deciu morrió na batalla contra los godos; xusto depués d'esto, Trebonianu Galu conviértese n'emperador. Les persecuciones volvieron de nuevo en xunu de 252, y el papa Corneyu exilióse en Centumcellae (Italia), au morrió en xunu de 253. El catálogu liberianu enumera la so muerte por mor de les apertures del exiliu; sicasí, fontes tardíes dicen que foi decapitáu. Corneyu nun ta enterráu na capiya de los papes sinón nunes catacumbes cercanes, y la inscripción del sepulcru ta en llatín, en llugar d'en griegu como nos casos del predecesor papa Fabián y del socesor papa Lluciu I, au pue lleese "Cornelius Martyr". Les cartes qu'unvió Corneyu pel exiliu tán escrites nel llatín vulgar daquella y non nun llatín d'estilu clásicu usáu poles persones instruyíes como Ciprianu, que yera teólogu y obispu, o Novacianu, tamién filósofu.[6] Esto suxer que Corneyu nun yera d'una familia rica y que polo tanto nun recibiera una educación curiosa de neñu. Una carta de Corneyu cuando l'exiliu menta la realización d'un exorcismu per primer vez na ilesia.[9] El Drechu canónicu dictaminaba que cada diócesis había tener un exorcista, una tradición continuada hasta que'l papa Pablu VI suprimió les órdenes menores en 1972.[10]

Referencies na historia

[editar | editar la fonte]

San Corneyu nun suel tar mentáu en munchos testos. Cuando se fai una referencia a elli, paez tar en xuntura bien col antipapa Novacianu, que constituyó la so propia ilesia con obispos propios, bien col so predecesor San Fabián, o bien col so socesor San Lluciu.[11] El so papáu foi curtiu, reinando dos años, trés meses y diez díes, y quiciabes poco divulgáu nel so tiempu por mor de les persecuciones nos centros cristianos.[6] Col tiempu, San Corneyu paez ser omitíu y pasáu de llargo énte otros grandes papes que tuvieron pontificaos más llargos, con mayor poder políticu y con mayor influencia cultural. Por embargu, mentanto Corneyu ye una figura relixosa enforma escura, el so mandáu moldió la ilesia de manera histórica.

Veneración

[editar | editar la fonte]
Reliquia del papa Corneyu en Kornelimünster.

Dalgunes de les sos reliquies aportaron a Alemaña na Edá Media; l'abadía de Kornelimünster, cerca d'Aachen (Aquisgrán) diz tener la tiesta d'elli.[12] En Renania foi'l patrón de los namoraos.[12] Una lleenda asociada con Corneyu fala d'un artista mozu que foi contratáu pa decorar la capiya de San Corneyu nel barriu de Selikum de la ciudá de Neuss. La fía d'un paisanu del llugar namoróse del artista, pero'l pá prohibió'l matrimoniu, recalcando que solo lu consentiría si'l papa daba'l preste. Milagrosamente, la estatua de Corneyu abangóse dende l'altar y bendició la pareya, y los namoraos pudieron casar entóncenes.[12]

Veneróse a Corneyu, xunto con Quirín de Neuss, Hubertu de Liège y Antón Abá, como ún de los Cuatro Santos Mariscales en Renania mientre la baxa Edá Media.[13][14][15][16] Una lleenda cuntada en Carnac diz que les sos piedres yeren soldaos paganos que foron convertíos en piedra por Corneyu, que fuxía d'ellos.[17][18] La Ilesia Católica celebra'l 16 de setiempre como día de San Corneyu, que lu comparte con San Ciprián, el so meyor amigu en vida.[19] El so día orixinal yera'l 14 de setiembre, data cuando foron elli y San Ciprián martirizaos, como suxería San Xerónimu [6] El nome de San Corneyu significa "cuernu de batalla", y represéntase n'iconos como un papa sosteniendo una especie de cuernu de vaca o bien con una vaca a la vera.[12] Ye'l patrón contra la otalxa, epilepsia, fiebre, fasciculación y tamién del ganáu y animales domésticos, amás del santu del pueblu de Kornelimünster (Alemaña) au s'atopa la so tiesta.[20]

Fontes y referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: corneliu. Data de consulta: 16 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ Chapman, John (1908). "Pope Cornelius" in The Catholic Encyclopedia. Vol. 4. New York: Robert Appleton Company.
  3. ↑ «Decius», Encyclopædia Britannica (Online School edición), 7 December 2008, http://school.eb.com/eb/article-9029704 .
  4. ↑ 4,0 4,1 Saints and Feast Days. New York: Loyola P, 1991.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 McBrien, Richard P (September 24, 2004), National Catholic Reporter, General OneFile. Gale. Sacred Heart Prepatory (BAISL), p. 19(1), http://find.galegroup.com/ips/start.do?prodId=IPS, consultáu'l 5 December 2008, «Pope Cornelius, a reconciler, had a hard road» .
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes CE
  7. ↑ Moody Smith, D. "Review: The Rise of Christianity: A Review." Journal of the American Academy of Religion 54 (1986): 337–42.
  8. ↑ Schrembs, Joseph. "The Catholic Philosophy of History." The Catholic Historical Review 20 (1934): 1–22.
  9. ↑ Allen, John L Jr (September 1, 2000), «A bit of exorcist history», National Catholic Reporter, http://natcath.org/NCR_Online/archives2/2000c/090100/090100h.htm 
  10. ↑ Paul VI, Ministeria Quædam, The Vatican, http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/motu_proprio/documents/hf_p-vi_motu-proprio_19720815_ministeria-quaedam_lt.html 
  11. ↑ "Novatian." Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online School Edition. 7 December 2008 <http://school.eb.com/eb/article-9056376>.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Cornelius – Ökumenisches Heiligenlexikon
  13. ↑ Quirinus von Rom (von Neuss) – Ökumenisches Heiligenlexikon
  14. ↑ marschaelle
  15. ↑ «Die Kapelle». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-02-11.
  16. ↑ «Heimatbund St.Tönis 1952 e.V». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-10-30.
  17. ↑ TheRecord.com – Travel – Marvelling at Carnac's stones
  18. ↑ France Holidays, Brittany
  19. ↑ "Saint Cornelius." Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online. 24 November 2008 <http://www.britannica.com/EBchecked/topic/137950/Saint-Cornelius>.
  20. ↑ "Pope Saint Cornelius." Archiváu 2008-10-23 en Wayback Machine Patron Saints Index. 7 December 2008.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • "A bit of exorcist history". National Catholic Reporter 36.38 (September 1, 2000): 6. General OneFile. Gale. Sacred Heart Preparatory (BAISL). 5 December 2008 [1].
  • Chapman, John (1913). "Pope Cornelius". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  • "Decius". Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online School Edition. 7 December 2008 [2].
  • "Gallus". Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online School Edition. 7 December 2008 [3].
  • McBrien, Richard P. "Pope Cornelius, a reconciler, had a hard road." National Catholic Reporter 40.41 (September 24, 2004): 19(1). General OneFile. Gale. Sacred Heart Preparatory (BAISL). 5 December 2008 [4].
  • Moody Smith, D. "Review: The Rise of Christianity: A Review." Journal of the American Academy of Religion 54 (1986): 337–42.
  • "Novatian." Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online School Edition. 7 December 2008 [5].
  • "Pope Saint Cornelius." Archiváu 2008-10-23 en Wayback Machine Patron Saints Index. 7 December 2008
  • "Saint Cornelius." Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online. 24 November 2008 [6].
  • Saints and Feast Days. New York: Loyola P, 1991.
  • Schrembs, Joseph. "The Catholic Philosophy of History." The Catholic Historical Review 20 (1934): 1–22.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
San Fabián
Papa
251 - 253 		Socesor:
San Lluciu
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Papa_Corneyu&oldid=4288989»