Saltar al conteníu

Prunus avium

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Prunus avium
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Rosidae
Orde: Rosales
Familia: Rosaceae
Subfamilia: Amygdaloideae
Tribu: Amygdaleae
Xéneru: Prunus
Subxéneru: Cerasus
Seición: Cerasus
Especie: P. avium
L., 1755 [1]
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Zrezal duce, crudu
Tamañu de porción
Enerxía 60 kcal 250 kJ
Carbohidratos 16.01 g
 • Zucres 12.82 g
 • Fibra alimentaria 2.1 g
Grases 0.20 g
Proteínes 1.06 g
Agua 82.25 g
Retinol (vit. A) 3 μg (0%)
Tiamina (vit. B1) 0.027 mg (2%)
Riboflavina (vit. B2) 0.033 mg (2%)
Niacina (vit. B3) 0.154 mg (1%)
Vitamina B6 0.049 mg (4%)
Vitamina C 7.0 mg (12%)
Vitamina E 0.07 mg (0%)
Vitamina K 2.1 μg (2%)
Calciu 13 mg (1%)
Fierro 0.36 mg (3%)
Magnesiu 11 mg (3%)
Fósforu 21 mg (3%)
Potasiu 222 mg (5%)
Sodiu 0 mg (0%)
Cinc 0.07 mg (1%)
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos.
Fonte: Zrezal duce, crudu na base de datos de nutrientes del USDA.
[editar datos en Wikidata]
Árbol en plenu floriamientu (mes d'abril).
Umbela de flores.
Frutos in situ.

La Prunus avium ye una especie de zrezal nativu d'Europa y l'occidente asiáticu, del cual derívense la gran mayoría de los cultivares comerciales de cereza. Ye un frutal apreciáu na cuenca mediterránea dende la Edá Antigua; griegos y romanos espublizar estensamente. Güei cultívase en bona parte de les rexones templaes del mundu.

Descripción

[editar | editar la fonte]

Ye un árbol de gran volume, algamando los 30 m d'altor. Tien un fuste rectu, cola corteza llisa y anillada, de tonalidá acoloratada. La copa ye amplia, piramidal, más o menos allargada, formada por cañes diverxentes, ercto-patentes, inermes. Ye caducifoliu; les fueyes son simples, aovaes a oblongues, col marxe crenáu o dentáu, llixeramente acuminaes, y miden ente 7 y 12 cm de llargor y 3 a 5 d'anchu. El fexe ye glabro, y el viesu llisu o pubescente. Preséntense fasciculaes, al estremu de ramillos curtios; el peciolu tien unos 5 cm de llargor, con dos glándules acolorataes na base del llimbu. El tueru puede llegar a tener 50 centímetros d'anchu. [ensin referencies]

Les flores apaecen cuando l'árbol entá nun viltó, o simultáneamente coles fueyes, d'abril a mayu nel hemisferiu norte. Son blanques, d'ente 2 y 3 cm de diámetru; amuesen cinco sépalos y otros tantos pétalos blancos obovaos. Los estames son múltiples. Les flores formen fexes (umbeles), formaos por 2 a 6 unidaes, en que la so base hai una corona de bráctees. P. avium non se autopoliniza (anque se desenvolvieron variedaes específicamente a esi fin); la xera llevar a cabu abeyes. L'estigma ye receptivu dende l'apertura de la flor, y llibera polen siquier mientres dos díes.

El frutu ye una drupa de color coloráu coritu, más o menos claro, o escepcionalmente mariellu. Ye globosa o llixeramente oblonga; el carozo ye esféricu y llisu. Madura tempranamente nel añu; de sabor llixeramente acedo, ye apreciadísimo frescu y en conserva.

La madera de la zrezal ye trupa, dura, pesada y de granu finu; apreciar en ebanistería.

El carozo ("güesu") contién cianuru d'hidróxenu nel so interior, polo cual el so grana ye altamente tóxica.

Cultivu

[editar | editar la fonte]

P. avium ye abondo resistente, y naturalízase ensin dificultá en montes claros. Ye vulnerable a la seca y a les xelaes primaverales; crez meyor n'árees templaes con iviernos definíos. Presenta requerimientos de fríu pa una fayadiza rotura de la dormición y entamu de la nueva estación de crecedera. Estos requerimientos de fríu son bien variables, según cultivar: dende 500 a 1 300 hores de fríu.[1] Los mayores productores de cereces a efeutos comerciales son Rusia, Estaos Xuníos, Alemaña, Italia, Francia y España.Esisten cultivares de zrezal destinaos a efeutos ornamentales, con cañes colgantes y flores dobles; son comunes n'Europa y en Xapón.

Cola cereza de la variedá marrasca ellabórase'l llicor llamáu marrasquino.

Ilustración.
Vista del árbol.

Xenética

[editar | editar la fonte]

Esta especie ye davezu diploide; la autoesterilidad producir por un xen, conocíu como s. Si'l apanfilo del xen ye conteníu nel xuegu de cromosomes del polen ye igual a dalgún de los alelos presentes na flor fema, la fertilización nun se produz. La producción de xenes modificaos que nun presenten esta reacción llevóse a cabu apocayá, y esisten cultivares autopolinizantes.[2]

Usos

[editar | editar la fonte]
Ornamentales

De cutiu cultívase como un árbol floríu. Debíu al tamañu del árbol, utilízase de cutiu en zones verdes, y menos de cutiu como un árbol de cai o xardín. La forma de flor doble, 'Plena', alcuéntrase, comúnmente, en llugar de les formes individuales de flores monteses.[3]

Dos híbridos interespecíficos, P. x schmittii (P. avium x P. canescens) y P. x fontenesiana (P. avium x P. mahaleb) tamién se cultiven como árboles ornamentales.[3]

Maderes

La madera de zrezal ye de color marrón acoloratáu, dura y valórase como una madera duro pa torniamientu de madera, y faer muebles y preseos musicales .[4] La madera de zrezal tamién s'utiliza p'afumar los alimentos, cuantimás carnes, n'América del Norte, yá que-y dá un claru y prestosu sabor al productu.

Otros usos

El látex de les firíes de la corteza ye arumosu y puede ser mazcáu como un sustitutu de la goma de mazcar.

Les melecines pueden preparar a partir de los tarmos de les drupes y son astrinxentes , antitusivos y diuréticu.[5]

Un colorante verde tamién puede preparar a partir de la planta.[5]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Prunus avium describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Flora Suecica, Editio Secunda Aucta et Emendata 165, nel añu 1755.[6][7]

Etimoloxía

Prunus: nome xenéricu que provién d'un antiguu nome griegu (προύνη), y depués llatín (prūnus, i) de la cirolar. Yá emplegáu por, ente otros, Virxiliu (Xeórxiques, 2, 34) y Pliniu'l Vieyu (Historia naturalis,13, XIX, 64)[8][9]

avium: epítetu llatín de avium, "un desiertu, un llugar de lo selvaxe", y avius, "desiertu, solitariu, fora del camín, a distancia, ensin caminos, ensin triar".[10]

Híbridos
Sinonimia
Basiónimu
  • Prunus cerasus var. avium L.
Homotípicos
  • Cerasus avium (L.) Moench
  • Prunus cerasus subsp. avium (L.) Hook.f.
  • Prunus cerasus var. avium L.
Heterotípicos
  • Cerasus avicularis Dulac
  • Cerasus dulcis (L.) G. Gaertn. & al.
  • Cerasus duracina (L.) DC.
  • Cerasus hortensis Mill.
  • Cerasus juliana (L.) Delarbre
  • Cerasus nigra Mill.
  • Cerasus nigricans (Ehrh.) Borkh.
  • Cerasus varia (Ehrh.) Borkh.
  • Prunus duracina (L.) Sweet
  • Prunus juliana (L.) Gaudin
  • Prunus nigricans Ehrh.
  • Prunus varia Ehrh.
  • Cerasus avium subsp. duracina (L.) Janchen
  • Cerasus avium subsp. juliana (L.) Janchen
  • Prunus avium subsp. duracina (L.) Schübl. & G.Martens
  • Prunus avium subsp. juliana (L.) Schübl. & G.Martens
  • Prunus avium subsp. sylvestris (Ser.) Schübl. & G. Martens, nom. illeg.[11]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Sozzi, Gabriel O. (ochobre de 2008). Árboles frutales. Ecofisioloxía, cultivu y aprovechamientu, 1ª reimpresión, Buenos Aires: Facultá d'Agronomía, páx. 53. ISBN 950-29-0974-7.
  2. ↑ Thompson, M (1996). «Flowering, Pollination and Fruit Set», Cherries: Crop Physiology, Production and Uses. Wallingford: CAB International. ISBN 0-85198-936-5.
  3. ↑ 3,0 3,1 European Garden Flora; Volume IV
  4. ↑ Vedel, H., & Lange, J. (1960). Trees and Bushes in Wood and Hedgerow. Metheun & Co. Ltd., London.
  5. ↑ 5,0 5,1 Plants for a Future: Prunus avium
  6. ↑ Prunus avium en Trópicos
  7. ↑ Prunus avium en PlantList/
  8. ↑ En Nomes botánicos
  9. ↑ Prunus en F. Gaffiot, Dictionnaire Latin-Français, Hachette, Paris, 1934.
  10. ↑ En Nomes Botánicos
  11. ↑ Sinónimos en The Euru+Medit Plantbase Project

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  1. Flora of China Editorial Committee. 1988-2013. Flora of China (Checklist & Addendum). Unpaginated. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  2. Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las plantas vasculares del Cono Sur. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1–3): i–xcvi, 1–3348.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Prunus_avium&oldid=4265153»