Llimosna

La llimosna (en griegu: ἐλεημοσύνη eleimosýni, "misericordia") ye una ayuda voluntaria que se da a una institución o persona por caridá, ensin esperar nada empara.

Llimosna nel cristianismu

La llismona mándase davezu na Sagrada Escritura: a los xudíos se-yos encamentó especialmente qu'ayudaren a los probes, a les viudes, a los güérfanos y a los estranxeros. Deut., cap. 10 y. 11: Eclesiásticu, cap. 4, v. 1, etc. Les máximes de caridá que repite de contino Xesucristo nel Evanxeliu, fixeron aínda más conocida y clara la necesidá d'esti deber. L'orde del diaconáu foi estituíu pa mirar polos probes: Fech. Apost., cap. 6.

San Pablo escribiendo a los de Corintu encamiénta-yos que verifiquen les colleches o custiones tolos domingos pa l'asistencia de los probes sigún mandara a les Ilesies de Galacia. San Xustín, na Apolog. 2, diz que tolos fieles de les ciudaes y aldees axuntábense los domingos p'acurrir a la celebración de los santos misterios; que depués de la oración caún facía la so llimosna sigún el so celu y facultaes: que s'entrgaba el dineru al que presidía, esto ye, al obispu, pa destribuyilo a los probes, viudes, etcétera. Esta práutica veíase tamién na dómina de San Xerónimu y siguió nes parroquies, nes que se suel pidir pa los probes a la misa mayor de los domingos y fiestes.

Tillemont, basáu nun pasaxe del códigu Tiodosianu, oserva que nel sieglu iv había unes muyeres piadoses que s'encargaben de recoyer llimosna pa los presos: embaráxase que sedríen les diaconises.^{[ensin referencies]}

La caridá colos infelices fo'l caráuter destintivu de los primeros cristianos: allegaron munchos al estremu de vendese como esclavos y alimentar a los probes col preciu de la so llibertá. San Clemente de Roma. Epíst. 1ª, númb. 63. Ayudaben a los paganos mesmo que a los fieles. Xulianu fai-yos xusticia y escribiendo a un pontífice del paganismu, Epist. 62, diz les siguientes pallabres:

Ye vergoñoso que los galileos (llamaben ansina a los cristianos) alimenten a sos probes y a los nuestros.

Mueble pa llismosnes de madera esibíu nel Muséu d'Arte Relixosu de Tandil.

Les oblaciones de los fieles dividíense en trés partes:^{[ensin referencies]}

una, pa los probes
otra, pa la caltenencia de les ilesies y cultu devín
otra, pal cleru

San Crodegandu, obispu de Metz, nel sieglu viii, na regla que prescribe a los canónigos regulares, quier que'l sacerdote al que se-y diere della cosa por celebrar la misa, alministrar los sacramentos o cantar los salmos o hinos, nun lo reciba mas a títulu de llimosna. ^{[ensin referencies]}

Llimosna nel islam

Na relixón mosulmana la llimsona o sadaqa (n'árabe, صدقة) ye voluntaria. Tamién esiste una llimosna obligatoria nomada zakat (n'árabe, زكاة) que costitúi'l tercer de los Pilastres del Islam. La parte proporcional de cada contribuyente utilizáse pa repartir ente los más desfavorecíos y págase al traviés del estáu, como una paga más del menisteriu d'Asuntos Relixosos.^{[ensin referencies]}