Mercenariu

Mercenariu
	profesión
	guerreru

Un mercenariu (del llatín merces, - edis, «pagu»), ye un soldáu o persona con esperiencia militar, que llucha o participa nun conflictu bélicu pol so beneficiu económicu y personal, de normal con poco o nula considerancia na ideoloxía, nacionalidá, preferencies polítiques o relixoses col bandu pal que llucha. Xeneralmente méntase-yos como asesinos a sueldu, sicarios, etc. Sicasí, cuando esti términu (mercenariu) usar pa referise a un soldáu d'un exércitu regular, considérase de normal un insultu a la so honra.

El soldáu, que representa al so nación, ta dispuestu a lluchar por una causa que ye de la so comunidá o país. Sicasí, el mercenariu facer solamente con ánimu d'arriquecimientu. D'ende qu'a los mercenarios conózase-yos tamién como soldaos de fortuna.

Tamién se-yos llama mercenarios a les persones que trabayen o actúen en cuenta de dineru o d'un beneficiu personal, y ensin motivaciones política, filosófiques, ideolóxiques o relixoses.

Los mercenarios y les lleis de la guerra

Nel protocolu adicional a la Convención de Xinebra del 12 d'agostu de 1949 (APGC77), relativa a la proteición de les víctimes de conflictos armaos internacionales (protocolu I, de 8 de xunu de 1977), establezse que, un mercenariu ye cualquier persona que:

Foi reclutado o embarcáu específicamente col fin de lluchar nun conflictu armáu.
Toma, n'efeutu, parte direuta nes hostilidaes.
El so motivación pa tomar parte nes hostilidaes ye principalmente'l deséu pol beneficiu personal, y ello ye que prométese-y un pagu material por una de les partes nel conflictu, o en favor d'ésta qu'entepasa de forma sustancial al pagu que los combatientes de les fuercies armaes de dicha parte reciben con similares rangos o funciones.
Nun ye un nacional de nenguna de les partes en conflictu nin residente de nengún territoriu controláu por estes.
Nun ye miembru de les fuercies armaes de nenguna de les partes del conflictu, y #

Nun foi unviáu por nengún Estáu ayenu a les partes en conflictu en cumplimientu del deber como miembru de les sos fuercies armaes.

Tien de tenese en cuenta que munchos países, incluyendo a los Estaos Xuníos d'América, nun son signatarios del Protocolu Adicional de la Convención de Xinebra de 1977 (APGC77), de manera que, anque dichu protocolu ye llargamente aceptáu, nun ye un documentu definitivu.

Según la Tercer Convención de Xinebra, si un soldáu ye prindáu pol enemigu, ten de ser tratáu como combatiente según la llei, y poro, como una persona protexida, y considerada como prisioneru de guerra, en tanto dichu soldáu fuera puestu a disposición d'un tribunal competente (Tercer Convención de Xinebra, artículu 5). Esti tribunal tien de decidir si la persona en cuestión ye un mercenariu, usando los criterios del Protocolu Adicional APGC77 o según dalguna llei nacional equivalente. Nesti momentu, el mercenariu convertir nun combatiente fora de la llei, anque a pesar d'ello ten de ser tratáu con humanidá, y en casu de ser sometíu a xuiciu, nun tien de ser priváu del derechu a un xuiciu límpio y regular, yá que entá s'atopa cubiertu pola Cuarta Convención de Xinebra, artículu 5. La única esceición a esti artículu sería que la persona xulgada fuera ciudadanu o súbditu de l'autoridá nacional que lu xulga, y nesi casu nun podría ser consideráu un mercenariu so la cobertoria de APGC77, artículu 47.d.

Si tres un xuiciu regular, ye prindáu y declaráu como mercenariu, ten de ser tratáu como un delincuente común, y podría ser sometíu a la pena capital. Por cuenta de que nun ye ciudadanu de nenguna de les partes en conflictu, nun podría esperar ser repatriáu a la fin de la guerra. El casu más conocíu tres la Segunda Guerra Mundial diose'l 28 de xunu de 1976, cuando un tribunal angoleñu sentenció a muerte a cuatro mercenarios y a penes de prisión que bazcuyaben ente los 16 a los 30 años a otros nueve. Los cuatro condergaos a muerte, trés británicos y ún d'Estaos Xuníos, fueron fusilaos el 10 de xunetu de 1976.

L'estatus llegal de los contratistes civiles depende de la naturaleza del so trabayu y la so nacionalidá con al respeutive de los combatientes, pero si nun tomaron parte activa na confrontación (APGC77 artículu 47.b), nun son mercenarios, y atópense so la proteición de la Convención de Xinebra.

La situación provocada mientres la ocupación d'Iraq de 2003 amuesa cuan dificultosu ye definir lo que ye un mercenariu. Mientres los Estaos Xuníos gobernaron el país, nengún ciudadanu d'Estaos Xuníos que trabayara como guardia armáu podía ser consideráu mercenariu, porque yeren nacionales d'una de les partes en conflictu (APGC77, artículu 47.d). Cuando se tresfirió'l poder al gobiernu interín iraquín, podía argumentase que, nun siendo que declararen a estes persones como residentes n'Iraq, al nun ser residentes nin nacionales d'un territoriu parte nel conflictu (APGC77, artículu 47.d), podríen ser consideraes mercenarios. Si nun tuviera llugar nengún xuiciu de les persones acusaes de ser mercenarios, los allegamientos tenderíen a evaporarse nuna espiral d'acusaciones, denegaciones y contra-acusaciones. Tien de tenese en cuenta que los soldaos de la coalición n'Iraq que sofiten al gobiernu interín iraquín nun son mercenarios, porque toos ellos formen parte de les fuercies armaes d'una de les partes en conflictu o fueron unviaos por un estáu que nun ye parte nel conflictu en cumplimientu del so deber como miembru de les fuercies armaes (APGC77, artículu 47.f).

Gurkas y lexonarios de la lexón estranxera francesa

Los dos unidaes más reconocíes nes que nacionales d'otru país sirven nes fuercies armaes d'otra nación son les brigaes britániques de Gurkhas y la Lexón estranxera francesa. Los soldaos que sirven nestes unidaes d'élite nun son mercenarios.

Los Gurkha británicos tán dafechu integraos como soldaos del Exércitu Británicu. Operen n'unidaes formaes por brigaes de Gurkas so les mesmes normes y reglamentos que tienen de cumplir tolos soldaos británicos (normes similares aplicar a los Gurkas que sirven nel exércitu indiu). Los lexonarios estranxeros franceses integrar n'unidaes de la Lexón estranxera francesa, que son esplegaes y lluchen como unidaes entamaes dientro del exércitu francés (amás, a los lexonarios déxase-yos pidir la ciudadanía francesa dempués de trés años de serviciu o en siendo mancaos en batalla). Esto significa que, como miembros de les fuercies armaes britániques o franceses, nun pueden ser consideraos mercenarios según APGC77, artículu 47.y y APGC77, artículu 47.f

Mercenarios y lleis nacionales

Dellos países traten de torgar que los sos ciudadanos lluchen en conflictos nun siendo que se atopen sol control de les sos propies fuercies armaes:

En 2003, Francia criminalizó les actividaes mercenaries tal como son definíes pola Convención de Xinebra pa los ciudadanos franceses, residentes permanentes y entidaes llegales. (Códigu penal, L436-1, L436-2, L436-3, L436-4, L436-5).
En 1998, Sudáfrica aprobó'l Acta sobre asistencia militar estranxera, que prohibía a los sos ciudadanos o residentes arreyase en conflictos estranxeros quitando les operaciones humanitaries, nun siendo que un comité gubernamental apruebe'l so esplegue. En 2005, la llexislación foi revisada pol gobiernu por cuenta de los ciudadanos sudafricanos que trabayaben como guardias de seguridá n'Iraq mientres la ocupación, y debíu al xuiciu contra Mark Thatcher pola posible financiamientu y sofitu loxísticu en rellación con un presuntu intentu de golpe d'estáu en Guinea Ecuatorial, entamáu por Simon Mann.
Según la llei d'Estaos Xuníos Neutrality Act, un ciudadanu de los Estaos Xuníos que participe nun conflictu armáu nel que los Estaos Xuníos sía neutral puede incurrir en responsabilidaes penales.
Suiza prohibió a los sos nacionales el serviciu como mercenarios en 1927, sacante la Guardia Suiza Pontificia.

Operaciones con mercenarios

Saber del usu de mercenarios nos conflictos de l'antigua Yugoslavia. Munchos d'estos mercenarios yeren ex-soldaos procedentes de los países del antiguu bloque del este, paraos tres la cayida de la Xunión Soviética.

Empreses militares privaes

Les empreses militares privaes son compañíes qu'ufierten loxística, mano d'obra y otros servicios pa fuercies militares. Los sos contratistes son civiles autorizaos p'acompañar a les tropes nel teatru d'operaciones.

Puede argumentase que les fuercies paramilitares so control priváu son funcionalmente mercenarios, en llugar de guardias de seguridá o asesores. Sicasí, los gobiernos nacionales acútense'l derechu de regular el númberu, naturaleza de la so función y armamentu d'asemeyaes fuercies privaes, aduciendo que nun s'atopen emplegaes nel frente de batalla en favor de les actividaes militares, polo que nun se pueden considerar mercenarios.

Si los emplegaos d'esti tipu d'empreses arreyar nes actividaes militares de forma activa, de normal puédese-yos considerar mercenarios, y les sos empreses empleadoras pueden llamase compañíes de mercenarios. Trés d'estes compañíes, que los medios de comunicación consideraron compañíes mercenaries nos años 1990 son:

Executive Outcomes Angola, Sierra Lleona (cerrada'l 31 d'avientu de 1998)
Sandline International, Papúa Nueva Guinea, Sierra Lleona (cerrada'l 16 d'abril de 2004)
Gurkha Security Guards Ltd, Sierra Lleona.
S.G.S.I. Group, Ruanda, (mientres 1997)
Blackwater Worldwide, EUA

En 2004, esta industria de los mercenarios llogró un considerable impulsu debíu sobremanera al emplegu de compañíes privaes militares per parte de los Estaos Xuníos y otros miembros de la coalición pa trabayos de seguridá n'Iraq. En marzu de 2004, cuatro emplegaos de la empresa d'Estaos Xuníos «PMC Blackwater» que vixilaben un almacén de suministros d'alimentos fueron atacaos y asesinaos en Faluya. Nunos incidentes que les sos imáxenes dieron la vuelta al mundu, los asesinatos y el subsiguiente descuartizamiento de los cuerpos convertir nel principal argumentu usáu pol gobiernu d'Estaos Xuníos pa llevar a cabu la batalla de Faluya que tuvo llugar pocu más tarde y que se saldó con cientos de muertos.

Les compañíes militares privaes suelen ser vistes con ofiendo poles Naciones Xuníes (anque a pesar d'ello, la mesma ONX usó de los sos servicios pa dar sofitu loxísticu n'África).

Nun informe sobre les PMC (private military companies) efectuáu pol ministeriu d'asuntos esteriores británicu y publicáu en febreru de 2002, esti ministeriu fai notar que la demanda de servicios militares per parte de la ONX y d'organizaciones internacionales podría significar que l'emplegu d'asemeyaes empreses ye más baratu que l'usu de tropes regulares per parte de los países miembros. Sía que non y a día de güei, en considerando l'usu d'empreses privaes militares como sofitu de les operaciones de Naciones Xuníes, l'ex secretariu xeneral, Kofi Annan, tomó la decisión de prescindir d'estes.

Mercenarios n'África

Antiguu Exiptu

Los primeros datos sobre l'usu de mercenarios remontar hasta'l Antiguu Exiptu, alredor del añu 1500 e. C., cuando'l faraón Ramsés II fixo usu de 18.000 d'ellos nel intre de les sos batalles. pagándo-yos colo qu'escalaben, la comida y agua.

Sieglu XX

Mientres el sieglu XX, los mercenarios emprestaron los sos servicios nos conflictos del continente africanu. Asocedieron dellos incidentes desagradables a lo llargo de les múltiples guerres africanes, dalgunos de los cualos arreyaben a ciudadanos europeos y americanos, homes polo xeneral buscadores de fortuna, que fueron unviaos a situaciones de combate de les que nun pudieron sobrevivir pa recibir la so paga.

Munchos de los aventureros n'África que fueron descritos como mercenarios taben de fechu motivaos ideológicamente pa sofitar a ciertos gobiernos, y nun lluchaben pal meyor postor.

Ente estos mercenarios particularmente bultables atópense:

Frederick Russell Burnham, DSO (1861 - 1947). Foi un esplorador militar d'Estaos Xuníos, el Xefe de los Scouts (Fuercies especiales) sob ordens de Lord Roberts mientres la Segunda Guerra de los bóer. Conózse-y meyor por haber emprestáu serviciu nel exércitu colonial británicu y por enseñar woodcraft^[1] (ye dicir escultismu) a Robert Baden-Powell, siendo ésta una de les influencies más notables del fundador del escultismu.
Mike Hoare, que tuvo na crisis del Congo a principios de los años 1960 y nel fallíu golpe d'estáu nes Seixeles de 1978.
Bob Denard participó en numberoses campañes n'África en bastantes países, xeneralmente ufiertando los sos servicios a Francia. Sicasí la so especialidá yera la intervención nes Comores. La so última intervención asocedió en 1995, cuando participó nel golpe d'estáu fallíu y el gobiernu francés intervieno por que fuera espulsáu.
Víctor González, esti español domiciliado en Xibraltar cola empresa SGSI Group foi acusáu en delles ocasiones d'entamar el serviciu secretu de Guinea Ecuatorial que mató a un númberu intederminado de persones de la oposición ecuatoguineana que vivíen exiliaos en países d'África y Europa. Tamién ye provisor de material tanto de distintos gobiernos como d'organizaciones paramilitares na zona.
Simon Mann tuvo envolubráu cola empresa Executive Outcomes Ventures n'Angola y Sierra Lleona. En 2004 foi declaráu culpable d'intentu de compra d'armes, presuntamente pa dar un golpe d'estáu en Guinea Ecuatorial.

Los mercenarios llucharon pal Biafra na cuarta brigada de comandos mientres la guerra civil nixeriana (1967-1970). Otros mercenarios tuvieron como cometíu pilotar aviones pa esta facción. N'ochobre de 1966 por casu, un DC-4M «Argonaut» de la Royal Air Burundi pilotáu por un mercenariu llamáu Heinrich Wartski (tamién conocíu como Henry Wharton), estrellar en Camerún con suministros militares destinaos a Biafra.

A mediaos de los años 1970, el británicu John Banks reclutó mercenarios pa lluchar a favor del Frente Nacional de Lliberación d'Angola (FNLA) contra'l Movimientu Popular de Lliberación d'Angola (MPLA) mientres la guerra civil en consiguiendo Angola la independencia de Portugal en 1975. Al ser prindáu, el so papel como líder de los mercenarios fizo que fuera condergáu a muerte por fusilamiento. Otros nueve mercenarios fueron encarcelaos, y hubo tres ejecución más: El norteamericanu Daniel Gearhart foi sentenciáu a muerte, al espublizase nun periódicu d'Estaos Xuníos como mercenariu; Andrew MCKenzie y Costas Georgiu (autodenominado ésti «Coronel Callan»), quien sirvieren nel exércitu británicu, fueron sentenciaos a muerte por asesinatu.

El norteamericanu Bob MacKenzie foi muertu nos Montes Malal en febreru de 1995 mientres comandaba un escuadrón de guardias de seguridá Gurkha en Sierra Lleona. Esti escuadrón foi pocu dempués sustituyíu pola empresa Executive Outcomes. Dambos fueron emplegaos pol gobiernu de Sierra Lleona como asesores militares y pal entrenamientu de les tropes gubernamentales. Alegóse qu'estes firmes apurrieron soldaos que tomaron parte activa na llucha contra'l Frente Revolucionariu Xuníu (RUF).

Una semeya ficticia de les operaciones de mercenarios nos años 1970 ye'l llibru de Frederick Forsyth «Los Perros de la Guerra», novela que tien llugar na islla de Malabu (renombrada «Zangaro» nel llibru), onde supuestamente se topaba una reserva de platín. Dende'l descubrimientu de petroleu a mediaos de los años 1990, esta islla nun precisa eses supuestes reserves de platín p'atropar l'interés de financieros y mercenarios. N'agostu de 2004 s'ellaboró un plan pa derrocar al gobiernu de Guinea Ecuatorial en Malabo. Anguaño, ocho soldaos sudafricanos de la era del apartheid (el líder de los cualos ye Nick du Toit), seis aviadores armenios y cinco guineanos atópase na prisión de Sablera Negra, nesta isla. Tán acusaos de ser l'avanzadura d'un golpe d'estáu al envís d'asitiar al opositor Severo Moto nel poder. La CNN informaba'l 25 d'agostu de 2004 que:

L'abogáu de Nick du Toit dixo que foi presentáu a Thatcher en Sudáfrica l'añu anterior por Simon Mann, el líder de los 70 homes arrestaos en Zimbabue en marzu como sospechosos d'integrar un grupu de mercenarios que se dirixíen escontra Guinea Ecuatorial.

Según estes pallabres, el golpe d'estáu taría entamáu por Simon Mann, fundador de Executive Outcomes y antiguu oficial del SAS. El 27 d'agostu de 2004 foi atopáu culpable en Zimbabue de tráficu d'armes pal so usu nesti golpe. Mann almitió que tresportaba armes, anque aseguró que les mesmes yeren pa la proteición d'una mina de diamantes na República Democrática d'El Congu. Asegúrase que'l siguimientu de les pistes al traviés de los documentos implica a Sir Mark Thatcher, Lord Archer y Ely Calil (un comerciante de petroleu libanés).

De nuevu, la BBC informaba nun artículu tituláu «Entrugues y Respuestes: La trama del golpe en Guinea Ecuatorial»:

El programa de televisión de la BBC Newsnight tuvo accesu a los rexistros financieros de les compañíes de Simon Mann, qu'amuesen grandes pagos a Nick du Toit y tamién unos dos millones de dólares d'ingresos, anque les fontes d'esti financiamientu ye práuticamente imposible d'investigar.

El 10 de setiembre de 2004, la BBC informaba sobre Zimbabue:

Simon Mann, el líder británicu d'un grupu de 67 presuntos mercenarios, acusáu d'entamar un golpe d'estáu en Guinea Ecuatorial, foi sentenciáu a siete años de prisión. El restu de los pasaxeros recibieron condenes de 12 meses de prisión por violar les lleis sobre inmigración, ente que los dos pilotos fueron condergaos a 16 meses. El tribunal ordena tamién la confiscación del Boeing 727 de Mann y los 180.000 dólares atopaos a bordu.

Dada l'actual crisis en Zimbabue, un Boeing 727 ye una perútil adición a la llinia aérea estatal, y los 180.000 dólares podríen ser más que suficientes pa cubrir los gastos de caltener a esta cantidá d'homes en prisión.

Mercenarios na historia asiática

Sieglos XV y XVI

El grupu mercenariu Saika de la provincia xaponesa de Kii, tomó un significativu rol mientres l'asediu d'Ishiyama Hongan-ji que duró ente agostu de 1570 y agostu de 1580. Los mercenarios yeren famosos pol sofitu de los Ikkō-ikki y enzancaron descomanadamente la meyora de les fuercies d'Oda Nobunaga.

Sieglos XX

Nel periodu chinu de los señores de la guerra, munchos mercenarios ingleses y d'Estaos Xuníos espolletaron, como Homer Lea, Philo Norton McGriffin, Morris Cohen y Francis Arthur "Un Brazu" Sutton.

Mientres les etapes iniciales de la Segunda Guerra Sino-Xaponesa, los Estaos Xuníos nun queríen abiertamente envolubrase nel conflictu (por cuenta de un pactu de non agresión col Imperiu del Xapón), sintieron la obligación d'asistir a los chinos pa parar l'agresión xaponesa. L'Alministración Roosevelt en 1941 creó'l Grupu de Voluntarios Americanos (AVG), conocíos como los Tigres Voladores. Los pilotos fueron contrataos pola Compañía Manufacturera Aeronáutica Central y ganaben de 600 dólares a 750 dólares como sueldu base y 500 dólares extra pol valtamientu confirmáu de cada avión enemigu, financiaos pol Xeneral Chiang Kai-shek.

Tamién nel conflictu de Vietnam (1965-1975) conocer.

Mercenarios na historia europea

Mercenarios na dómina clásica

Mientres la dómina clásica munchos mercenarios griegos llucharon nes guerres pal Imperiu persa, por casu:

Xerxes I, rei de Persia qu'invadió Grecia en 484 e. C., emplegó a mercenarios griegos. El más recordáu ye Demarato, pola so alvertencia a Xerxes de non subestimar a los espartanos antes de la batalla de les Termópilas.
Na Anábasis, Xenofonte rellata cómo Ciro el Mozu reclutó a un gran exércitu de mercenarios griegos (los «Diez mil») en 401 e. C. p'arrampuñar el tronu de Persia al so hermanu, Artaxerxes II. A pesar de qu'esti exércitu llogró la victoria na batalla de Cunaxa, Ciro morrió nel combate y tola espedición atopóse perdida. Aisllaos y bien enfusaos en territoriu enemigu, el xeneral espartanu Clearco y munchos de los otros xenerales griegos fueron asesinaos pocu más tarde a traición per orde de Artaxerxes. Xenofonte desempeñó un papel fundamental al afalar al exércitu griegu de los Diez mil» por que colaren escontra'l norte escontra'l mar Negru, nuna llucha épica mientres la so retirada.
Memnón de Rodas (380 e. C. - 333 e. C.) foi'l comandante de los mercenarios griegos que lluchaben pal rei persa Darío III cuando Alexandru Magnu de Macedonia invadió Persia en 334 e. C. y venció a los perses na batalla del Gránico. Alejandro emplegaba tamién a mercenarios griegos mientres les sos campañes. Yeren éstos unos homes que lluchaben direutamente pa él, y non como'l restu de les unidaes de la so exércitu que veníen de les polis grieges.
Cartago contrató a pastores de les Islles Baleares como llanzadores de fonda mientres les guerres púniques contra Roma (vease flonderu balear). L'amplia mayoría de los militares cartaxineses yeren mercenarios, sacante los altos oficiales, la marina y la guardia de palaciu.
Los miembros de les tribus independientes tracies, como los «Bessi» y «Dii», xunir con frecuencia a exércitos mayores como mercenarios.
Los mamertinos (o fíos de Marte), fueron mercenarios italianos emplegaos polos reis griegos de Siracusa hasta'l final de les guerres púniques.

Nos últimos tiempos del Imperiu romanu, los emperadores y los xenerales tuvieron cada vez más dificultaes pa reclutar unidaes militares a partir de la ciudadanía por diverses razones: falta de mano d'obra, falta del tiempu necesariu pal entrenamientu, faltes materiales y, inevitablemente, considerancies polítiques. Poro, a finales del sieglu IV, l'Imperiu empezó a contratar bandes completes de bárbaros yá fuera dientro de les lexones o como federaciones autónomes. Los bárbaros fueron romanizados, y los veteranos sobrevivientes establecer n'árees que riquíen ser repoblaes. La Guardia varega del Imperiu romanu del Este, tamién conocíu como Imperiu bizantín, ye la unidá más conocida formada por mercenarios bárbaros.

Mercenarios nes guerres medievales

Los emperadores bizantinos siguieron l'antigua práutica romana de contratar contingentes estranxeros pa la defensa del Imperiu. En 1071, por casu, l'emperador Romanu IV lideró una campaña contra los turcos selyúcides de Iconio. Según el musulmán Imad ad-Din (sieglu XII) y otros cronistes contemporáneos a Romanu IV, l'exércitu, d'unos 100.000 homes, taba compuestu por romanos (bizantinos), rusos, kázaros, alanos, cumanos, xeorxanos, armenios, xermanos, normandos, godos de Crimea, patzinakos y búlgaros. La mayor parte de les tropes puramente bizantines proveníen de los themas (lexones) de la metá oriental del Imperiu, con refuerzos de la Guardia Varega y de los Tagmata (los reximientos d'élite acantonaos en Constantinopla).

Bizancio foi tamién la creadora d'unu de los más célebres cuerpos mercenarios, la Guardia varega. El so orixe remontar a un tributu d'homes qu'unviaba'l soberanu de Kíev al Emperador bizantín. Con Alejo I Comneno, foi eslleida la vieya guardia del Palaciu Imperial, los Excubitores, y nel so llugar asitió a la Guardia varega. Estos allegaben d'ente los pueblos más belicosos, de los cualos los varegos (viquingos) y los anglu-saxones yeren los más comunes, anque tamién había alemanes, teutones, normandos, escoceses y toa clase de xente del norte. Como esta guardia nun tenía venceyos cola población griega, yera de suponer que sería más eficaz a la d'entartallar cualquier rebelión. Unu de los sos más famosos integrantes foi'l que darréu sería'l rei Harald III de Noruega, tamién conocíu como Harald Hardrada, que llegó a Constantinopla en 1035, onde s'apuntó a la Guardia Varega. Participó en dieciocho batalles y foi nomáu «Akolouthós», comandante de la Guardia, antes de tornar al so país en 1043. Morrió na Batalla de Stamford Bridge en 1066, onde'l so exércitu foi ganáu por un exércitu anglosaxón comandado pol rei Harold Godwinson, nes guerres qu'enfrentaron a esti postreru con Hardrada y con Guillermo de Normandía, llamáu'l Conquistador.

N'Italia, el condottiero yera un xefe militar qu'ufiertaba les sos tropes, los condottieri, al serviciu de les ciudaes estáu. Habia vegaes que los mesmos condottieros se volvian rexentes de dalguna ciudá estáu, exemplu d'ello foi Francisco Sforza.

Mientres la dómina de los Reinos de Taifas n'Al-Ándalus, los caballeros cristianos como El Cid podíen lluchar pa dellos gobernantes musulmanes contra los sos enemigos, yá fueren éstos cristianos o musulmanes.

Los Almogávares fueron mercenarios aragoneses, catalanes y navarros, preferentemente provenientes de los Pirineos, que llucharon pa la corona d'Aragón, anque a principios del sieglu XIV formó la Gran Compañía Catalana, integrada por más de 8.000 almogávares al mandu de Roger de Flor, Berenguer de Entenza y Bernat de Rocafort, p'aidar al Imperiu bizantín. Roger de Flor llogró grandes victories n'Asia Menor, destacando la batalla de Filadelfia, y llegó hasta les Puertes de Fierro, nos Montes Tauro, n'Armenia. Tres l'ésitu de la Compañía Catalana, l'emperador nomó Megaduque del Imperiu a De Flor, y pocu más tarde, César del Imperiu, la tercer dignidá n'importancia de Bizancio. Esti ésitu espertó la rocea de Miguel IX, coemperador y fíu del emperador Andrónico II. Tres l'asesinatu de Roger de Flor en Adrianópolis por orde de Miguel IX, la compañía de almogávares, apostada en Galípoli, escaló gran parte de Tracia y Macedonia, anque ensin averase a la inexpugnable Constantinopla, y darréu llucharon al serviciu de dellos nobles francos de Grecia, hasta que se negaron a paga-yos, polo que los almogávares tomaron, en vengación, los ducaos d'Atenes y Neopatria, onde la bandera de la Corona d'Aragón ondearía mientres los siguientes 70 años.

Mientres la Baxa Edá Media formáronse compañíes llibres, que yeren realmente compañíes de tropes mercenaries. Les naciones estáu nun tener los recursos necesarios pa caltener fuercies permanentes, polo que tendíen a arrendar los servicios d'estes compañíes pa sirvir nos sos exércitos nos tiempos de guerra. Esti tipu de compañíes tuvieron el so orixe a la fin de los periodos de conflictos, cuando los homes d'armes yá nun yeren riquíos polos sos respeutivos gobiernos. Los soldaos veteranos buscaben entós otres formes d'emplegu, xeneralmente convirtiéndose en mercenarios. Les compañíes llibres especializaríense de normal en formes de combate que riquíen llargos periodos d'entrenamientu que nun seríen facederos per parte de les milicies movilizaes. La Compañía Blanca, comandada por Sir John Hawkwood, ye la más conocida d'esti tipu de compañíes nel sieglu XIV. El galés Owain Lawgoch («Owain de la Mano Colorada») formó una compañía llibre y lluchó pa los franceses contra los ingleses mientres la Guerra de los Cien Años, antes de ser asesináu por un escocés de nome Jon Lamb, a les órdenes de la corona inglesa en 1378, mientres el sitiu de Mortagne.

Mercenarios na Dómina Moderna

Los mercenarios suizos yeren buscaos mientres la segunda metá del sieglu XV por ser una fuercia de combate especialmente efectiva, hasta que los sos daqué ríxides formaciones de batalla fixéronse vulnerables a los arcabuces y a l'artillería que se desenvolvió nesti periodu.

Foi entós cuando los lansquenetes europeos, coloríos mercenarios con reputación de irreductibles, tomaron el testigu a les fuercies suices y convirtiéronse na fuercia más terrible de finales del sieglu XV y a lo llargo del sieglu XVI, siendo contrataos por toles potencies n'Europa y lluchando frecuentemente en bandos opuestos.

Santu Tomás Moro, nel so Utopía, abogaba pol usu preferente de mercenarios en llugar de los ciudadanos. Los mercenarios bárbaros emplegaos per Utopía taben inspiraos nos mercenarios suizos.

Aproximao nel mesmu periodu, Nicolás Maquiavelo argumentaba contra l'usu d'exércitos de mercenarios na so obra maestra, «El Príncipe». El so razonamientu yera que la única motivación del mercenariu yera la so paga, polo qu'esti tipu de soldaos nun taría dispuestu a correr el tipu de riesgos que podríen dar la vuelta a una batalla pero que podríen costar la vida. Él creía, lóxicamente, que los ciudadanos con un apegu real a la so nación taríen más motivaos pa defendela, lo que-yos convertiría n'enforma meyores soldaos.

Los mercenarios na cultura popular

Al igual que la piratería, l'espíritu mercenariu resona con aventures idealizaes, misteriu y peligru. Exemplos d'esto son:

La novela Los perros de la guerra de Frederick Forsyth, y la película homónima de 1981, basada nuna trama sobre operaciones mercenaries nel África de los años 1960.
La novela Los Gansos Selvaxes de Daniel Carney, y la película del mesmu nome de 1978. L'argumentu trata sobre un sindicatu financieru británicu que busca rescatar al líder depuestu d'un país centroafricanu, contratando una banda de mercenarios pa esti trabayu.
La saga de noveles Cantar de Xelu y Fueu de George R. R. Martin cuenta con una gran cantidá de personaxes mercenarios. Nesta obra, la mayoría d'estos pertenecen a compañíes mercenaries (organizaciones o pequeños exércitos de mercenarios), y son percibíos polos personaxes de la saga cómo bandíos pocu confiables. Dalgunos de los más célebres que pueden atopase na saga son: Vargo Hoat; meyor conocíu cómo "La Cabra", Daario Naharis y Pixín el "Bastardu del Titan". Tamién el príncipe Oberyn Martell de Dorne, foi un mercenariu, y anduvo cola compañía conocida cómo los "Segundos Fíos", pa depués fundar la suya propia. Otru mercenariu bien popular en Cantar de Xelu y Fueu ye Bronn, que ta al serviciu de Tyrion Lannister.

Ye interesante constatar que dambos títulos deriven d'otres fontes. «Glaya ¡Devastación!, y suelta los perros de la guerra», ye una cita de Julio César, actu III, obra de Shakespeare. Tres la firma del Tratáu de Limerick (1691), los soldaos del exércitu irlandés qu'abandonaron Irlanda por Francia tomaron parte no que ye conocíu como'l «Fuga de los Gansos Selvaxes», tres el cual munchos d'ellos fixeron carrera sirviendo como mercenarios pa los exércitos del continente. El más famosu d'ellos foi Patrick Sarsfield, quien siendo mortalmente mancáu en tierra estranxera dixo: «Si esto fuera per Irlanda...»

Esiste na actualidá una revista especializada ostensiblemente escrita pa mercenarios, llamada «Soldier of Fortune (Soldáu de la Fortuna)». Tamién nel filme Casablanca, Rick Blaine ye un antiguu mercenariu, anque se dexa albidrar qu'escueye'l bandu nel que llucha por motivos ideolóxicos, en llugar d'escoyer el meyor postor.

Tamién llamaos mercenarios aquellos que se camuden de trabayu por meyores mires llaborales, xeneralmente'l sueldu, o que la so únicu apegu al so trabayu ye'l dineru.

Referencies

↑ Robert Baden-Powell (1908). Scouting for Boys: A Handbook for Instruction in Good Citizenship. Londres: H. Cox, páx. xxiv. ISBN 0-486-45719-2.

Enllaces esternos

[scoutingforboys-1] Robert Baden-Powell (1908). Scouting for Boys: A Handbook for Instruction in Good Citizenship. Londres: H. Cox, páx. xxiv. ISBN 0-486-45719-2.

[1]