File:Varna (36) (1536747524).jpg

Deel 8: Van Albena via Slatni Pjassazi naar Varna

4 mei 2004•11:21 uur Als de trein Varna verlaat, zie ik niet alleen de bekende Oost-Europese woonblokken, waar ik inmiddels de charme wel van kan inzien. Maar er zijn ook echte sloppenwijken en niet zo klein ook. Geen gezellige datcha's voor de zomer aan het water, maar permanent bewoonde vervallen kleine houten huisjes omgeven door puin en afval. Ondanks de mooie moerasnatuur van deze inham van de zee overheerst de milieuvervuiling. Overal grote fabrieken, afgravingen, drijvend schuim op de rivieren en beken, zwerfvuil langs oevers en bermen. Bulgarije is een land van contrasten.

Gisteren kwam ik nog vanuit het schilderachtige Baltchik langs Albena, een nieuw gecreeerd paradijs van verzorgd uitziende hotels met buitenzwembaden temidden van bloemenvelden, parken en bossen. De buitenwereld van zigeuners en rovers werd afgeschermd middels een slagboom met pasjessysteem bij de ingang. Daarmee miste het ook elke charme en had ik er na een half uur genoeg van. Gelukkig vertrekt er vrij snel een minibusje. Slatni Pjassazi (gouden strand) met zijn oude hotels en mooie bossen is meer organisch ontstaan en is doordoor ook meer rommelig en gevarieerd, met als gevolg dat hier tussen de toeristische parels veel leed, lelijkheid en armoede moet worden gepasseerd. De meeste toeristen die ik gezien heb nemen daarom niet eens de moeite om de stad te voet te verkennen, maar stappen in de taxi om zo snel mogelijk de afstand tussen resort en restaurant te overbruggen. Ik ga er liever lopend op uit en negeer de vele taxichauffeurs die continu om een rit bedelen. Nadat ik in Varna ben aangekomen bekijk ik de orthodoxe cathedraal met gouden koepel. Veel zwervers, maar ook andere voorbijgangers proberen de aandacht te trekken, willen geld wisselen of bieden hun waren aan.

Een aardige meneer met baard vraagt of ik al een kamer heb. Hij laat me de hele binnenstad zien maar al zijn familieleden laten hem in de steek, alle alleenstaande oude dames zijn boodschappen doen en over een telefoon beschikt men vaak niet. De vierde poging lukt dan toch, niet vlakbij zee maar wel dichtbij het centrum en het bed is niet zo'n doorzak-geval als hiervoor. Ik laat mijn rugzak achter en wil geen tijd verliezen om de stad te bekijken, het is al laat in de middag, ik blijf hier maar een nacht en de stad is groot. De meeste musea zijn al dicht, alleen het archeologisch museum bezoek ik. In het centrum zijn veel cafeeetjes en groene pleintjes waar mensen op straat met elkaar staan te praten. Op veel plekken zijn fonteinen en bronnen, vaak met warm water. Tussen de binnenstad en de zee is een groot langgerekt park waar het bijna nog drukker is dan in het centrum. Langs het strand is men nog druk bezig met het opbouwen van strandtenten, de stenen gebouwen met restaurants stammen uit een ander tijdperk. Niemand ligt op het strand, blijkbaar vind men het nog te koud.