Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πανδόλφος Β΄ του Σαλέρνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτή είναι η τρέχουσα έκδοση της σελίδας Πανδόλφος Β΄ του Σαλέρνο, όπως διαμορφώθηκε από τον ArisMethymna (συζήτηση | συνεισφορές) στις 13:48, 14 Σεπτεμβρίου 2024. Αυτό το URL είναι ένας μόνιμος σύνδεσμος για αυτή την έκδοση της σελίδας.
(διαφ.) ← Παλαιότερη έκδοση | Βλέπε τελευταία έκδοση (διαφ.) | Νεότερη έκδοση → (διαφ.)
Πανδόλφος Β΄ του Σαλέρνο
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος13  Ιουλίου 982
Κάπο Κολόνα
Αιτία θανάτουπεσών σε μάχη
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΠανδόλφος ο Σιδηροκέφαλος και Aloara

Ο Πανδόλφος Β΄, γερμ.: Pandulf II (απεβ. 13 Ιουλίου 982) από τον Οίκο των Λανδουλφιδών (της Κάπουας) ήταν πρίγκιπας του Σαλέρνo (981), ο δεύτερος από αυτούς τους πρίγκιπες της οικογένειας των πριγκίπων της Κάπουα.

Ήταν γιος του Πανδόλφου Α΄ του Σιδηροκέφαλου, πρίγκιπα των Μπενεβέντο, Κάπουας, Σπολέτο, Σαλέρνο. Αρχικά διορίστηκε κληρονόμος του άτεκνου Γισούλφος Α΄ πρίγκιπα του Σαλέρνο, ο οποίος είχε αποκατασταθεί στον θρόνο του από τον Πανδόλφο Α΄ τον Σιδηροκέφαλο. Μετά το τέλος τού πρώτου το 977, τον διαδέχθηκε ως συγκυβερνήτης του Σαλέρνο με τον πατέρα του. Με το τέλος τού τελευταίου τον Μάρτιο του 981, το μεγάλο πριγκιπάτο Μπενεβέντο-Κάπουας-Σαλέρνο διαιρέθηκε, έτσι ώστε κληρονόμησε μόνο το Σαλέρνο, ενώ το Μπενεβέντo-Κάπουα-Σπολέτο πήγε στον μεγαλύτερο αδελφό του Λανδούλφο Δ΄.

Ήταν νέος και αντιμετώπισε αμέσως τον Mάνσo δούκα του Αμάλφι, ο οποίος κατάφερε να τον απομακρύνει από το αξίωμα, και να επιτύχει την αυτοκρατορική αναγνώριση. Ο Πανδόλφος Β΄ δεν ανέκτησε ποτέ το πριγκιπάτο του. Ακολούθησε τον αδελφό του, του οποίου την εξουσία μία εξέγερση είχε περιορίσει μόνο στην Κάπουα, και εντάχθηκαν στον στρατό του βασιλιά Όθωνα Β΄ της Γερμανίας στην Καλαβρία, όπου και οι δύο απεβίωσαν στη μάχη του Στίλο κατά των Σαρακηνών στις 13 Ιουλίου 982.

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Δυνατά, GA «Η Νότια Ιταλία στον δέκατο αιώνα». The New Cambridge Medieval History: Volume 3, C.900-c.1024 eds. Timothy Reuter, Rosamond McKitterick. Cambridge University Press, 1999 σελ. 643