Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μεγάλο Ιερό της Ίσε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η εκτυπώσιμη έκδοση δεν υποστηρίζεται πλέον και μπορεί να έχει σφάλματα μορφοποίησης. Παρακαλούμε ενημερώστε τους σελιδοδείκτες του περιηγητή σας και παρακαλούμε χρησιμοποιήστε εναλλακτικά την προεπιλεγμένη λειτουργία εκτύπωσης του περιηγητή σας.

Συντεταγμένες: 34°27′18″N 136°43′33″E / 34.45500°N 136.72583°E / 34.45500; 136.72583

Μεγάλο Ιερό της Ίσε
伊勢神宮 και 伊勢大神宮
Χάρτης
Είδοςjingū
ΑρχιτεκτονικήShinmei-zukuri
Γεωγραφικές συντεταγμένες34°27′18″N 136°43′33″E
Διοικητική υπαγωγήΊσε
ΧώραΙαπωνία
Έναρξη κατασκευής4 π.Χ.
Βραβεία100 Landscapes of Heisei
ΠροστασίαΕθνικός Θησαυρός
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Μεγάλο Ιερό της (πόλης) Ίσε (伊勢神宮, Ise Jingū) θεωρείται ο ιερότερος χώρος του Σιντοϊσμού στην Ιαπωνία. Το «Μεγάλο Ιερό», από τους παλαιότερους σιντοϊστικούς ναούς, αφιερωμένο στην λατρεία της ιαπωνικής Θεάς του Ήλιου, Αματεράσου, βρίσκεται στην πόλη Ίσε, στο νησί Χονσού, 300 χλμ. βόρεια του Τόκυο.

Ουσιαστικά, πρόκειται περί συμπλέγματος εκατόν είκοσι τριών (123)σιντοϊστικών ιερών, που ομαδοποιούνται γύρω από δυο κεντρικά ιερά : το (εσωτερικό) Ναϊκού (Naikū) και το (εξωτερικό) Γκεκού (Gekū).

Το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, που επίσημα ονομάζεται «Κόταϊ Τζινγκού» βρίσκεται στην πόλη Ουτζί-τάτσι και είναι αφιερωμένο στη λατρεία της Αματεράσου, η οποία πιστεύεται ότι κατοικεί εκεί και η οποία σύμφωνα με την παράδοση αποτελεί την πρόγονο της αυτοκρατορικής οικογένειας της Ιαπωνίας. Τα κτήρια του ιερού είναι κατασκευασμένα από κυπαρίσσι και τα ξύλα συνδέονται μεταξύ τους χωρίς τη χρήση καρφιών.
Το εξωτερικό ιερό, το Γκεκού, που ονομάζεται επίσημα «Τογιοούκε Νταϊτζινγκού» βρίσκεται 6 χιλιόμετρα μακριά από το Ναϊκού και είναι αφιερωμένο στην Toyouke-Ōmikami, τη θεά της γεωργίας και της βιομηχανίας.[1][2] Το Μεγάλο ιερό της Ίσε προσελκύει πάνω από 6 εκατομμύρια πιστούς και τουρίστες το χρόνο.[3][4][5]

Κάθε είκοσι χρόνια το παλιό ιερό κατεδαφίζεται και δημιουργείται ένα καινούργιο, που είναι πανομοιότυπο με το προηγούμενο. Σύμφωνα με την αντίληψη του Σιντοϊσμού τα Ιερά συμβολίζουν τη φύση, που αναγεννάται διαρκώς και ανανεώνεται. Με αυτό τον τρόπο διατηρούνται πάντα καινούργια και μεταδίδεται η παραδοσιακή τεχνική κατασκευής τους από γενιά σε γενιά.[6] Η πιο πρόσφατη ανακατασκευή του Ιερού έγινε το 2013.[3]

Περισσότερες πληροφορίες

Το Μεγάλο ιερό της πόλης Ίσε είναι το σημαντικότερο ιερό του Σιντοϊσμού. Το εσωτερικό ιερό ιδρύθηκε από την πριγκίπισσα Γιαματοχίμε (Yamatohime, 倭姫命), κόρη του βασιλιά Σουινίν (Suinin, 垂仁天皇), που περιπλανιόταν είκοσι χρόνια στην Ιαπωνία, για να βρει κατάλληλο τόπο λατρείας της θεάς Αματεράσου. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν έφθασε στην Ίσε άκουσε τη φωνή της Αματεράσου που τις έλεγε ότι ήθελε να λατρεύεται στην Ίσε κοντά στην ομορφιά των βουνών και της θάλασσας.[4][5][7] Προηγουμένως η Αματεράσου λατρευόταν στην αυτοκρατορική κατοικία στο Γιαμάτο και για ένα μικρό διάστημα στην περιοχή Νάρα. Το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, πιστεύεται ότι αρχικά κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Όμως, σαφής μαρτυρία για την κατασκευή του στη σημερινή του μορφή αναφέρεται στο έτος 690 μ.Χ.[5] Η πρώτη καταγραφή της ανακατασκευής του ιερού έγινε το 690 μ.Χ. Η όλη διαδικασία της ανακατασκευής του ιερού ονομάζεται Σικίνεν Σενγκού (Shikinen Sengu, 式年遷宮).[6][8] Η ανακατασκευή του ιερού σταμάτησε να γίνεται μόνο σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων τον 15ο και 16ο αιώνα.[3][5] Ιερά αντικείμενα μεταφέρονται από το παλιό ιερό στο νέο κτήριο. Το πιο ιερό αντικείμενο είναι ο οκτάπλευρος καθρέφτης (yatakagami) της θεάς Αματεράσου, τον οποίο έδωσε η θεά στον εγγονό της Νινίγκι-νο-Μικότο (Ninigi-no-Mikoto), όταν τον έστειλε να κυβερνήσει την Ιαπωνία.[2] Εκτός από την ανακατασκευή των ιερών στο Ναϊκού και στο Γκεκού γίνεται ανακατασκευή και των γεφυρών, που οδηγούν στο Ναϊκού και το Γκεκού.[3][5] Το ξύλο, που χρησιμοποιείται για την κατασκευή του ιερού προέρχεται από ένα Ιαπωνικό λευκό κυπαρίσσι, που ονομάζεται χινόκι (hinoki) και το οποίο δεν βάφεται ούτε γυαλίζεται με βερνίκι. Το κυρίως κτήριο του εσωτερικού ιερού έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τεχνοτροπία, που ονομάζεται σιμμέϊ-ζουκούρι shimmei-zukuri (神明造), και η οποία απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί σε άλλα ιερά. Έχει ορθογώνιο σχήμα και είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα αρχιτεκτονικής της Ιαπωνίας πριν την επαφή της Ιαπωνίας με την Κίνα και το βουδισμό. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι έχει ως πρότυπο αρχαίες σιταποθήκες ή πρωτόγονα Ιαπωνικά σπίτια, που κατασκευάζονταν σε λίμνες. Στην κορυφή της στέγης του ιερού τοποθετούνται οριζόντια σειρές κορμών, που έχουν σχήμα πούρου και ονομάζονται katsouogi.[1] Τα ξύλα προεξέχουν στην κορυφή της στέγης σαν κέρατα. Η πρόσβαση στα ιερά (Ναϊκού και Γκεκού) είναι αυστηρά περιορισμένη και οι επισκέπτες μπορούν από μακριά να δουν τις αχυρένιες σκεπές. Οι επισκέπτες για να προσεγγίσουν το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, πρέπει να διασχίσουν τον ποταμό Ισούζου μέσω μίας τοξωτής πεζογέφυρας (Γέφυρα Ούτζι, 宇治橋)[9] και ενός τορίι. Μόνο ιερείς και μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας μπορούν να μπουν στο εσωτερικό ιερό, που είναι κρυμμένο πίσω από τέσσερεις ξύλινους φράχτες.[1] Η περιοχή γύρω από τα ιερά έχει πολλά αξιοθέατα ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπως το Μεότο Ίουα (Meoto Iwa) και το Σαϊκού (Saiku), όπου ήταν η αυτοκρατορική κατοικία στην περίοδο Χεϊάν.

Τελετές

Στα ιερά της Ίσε υπηρετούν πάνω από 100 ιερείς. Υπάρχουν τελετές, που διεξάγονται σε καθημερινή βάση, ενώ κάποιες άλλες σε ετήσια βάση. Υπάρχουν γιορτές, που συνδέονται με το ετήσιο κύκλο των καλλιεργειών. H γιορτή Saitan-sai γιορτάζεται στις 01 Ιανουαρίου κάθε έτος.[10] H γιορτή Tsukinami-sai γιορτάζεται κάθε Ιούνιο και Δεκέμβριο.[11] Κάθε Οκτώβριο διεξάγεται η πιο σημαντική ετήσια γιορτή στο ιερό της Ίσε, που ονομάζεται Κανναμεσάϊ Φέστιβαλ ( Kannamesai Festival, 神嘗祭).[12][13] Κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτής γίνονται προσφορές τροφίμων πρώτης σοδειάς στην Αματεράσου. Τον Οκτώβριο απεσταλμένος του αυτοκράτορα προσφέρει ρύζι νέας εσοδείας, μεταξωτά ρούχα, που έχουν πέντε χρώματα, και άλλα ιερά υλικά στη θεά Αματεράσου.[2] Άλλες τελετές με προσφορές καρπών γίνονται στη διάρκεια του έτους. Επίσης, γίνονται διάφορες τελετές για αύξηση της αγροτικής παραγωγής.[14] Ειδικές τελετές γίνονται στη διάρκεια του έτους τόσο στο Ναϊκού όσο και στο Γκεκού, για να γιορτάσουν π.χ. το νέο έτος, την ίδρυση της Ιαπωνίας, τους παλιούς αυτοκράτορες, τα γενέθλια του Αυτοκράτορα, κ.α. Επίσης, γίνονται ειδικές τελετές κάθε είκοσι έτη λόγω του Σικίνεν Σενγκού (Shikinen Sengu, 式年遷宮). Κατά τη διάρκεια οκτώ ετών διεξάγονται όλες οι τελετές, που σχετίζονται με το Σικίνεν Σενγκού. Διεξάγονται στο Γκεκού και σε άλλα ιερά στο Τζίνγκου.[10]

Ιερό προσκύνημα

Αρχικά ο λαός απαγορευόταν να πάει στο ιερό της Ίσε, το οποίο το χρησιμοποιούσε μόνο ο αυτοκράτορας. Όταν τα οικονομικά του αυτοκράτορα χειροτέρευσαν κατά το μεσαίωνα οι ιερείς έστελναν απεσταλμένους στη χώρα, για να μαζέψουν χρήματα και να αυξήσουν το κύμα προσκυνητών στην Ίσε. Το 15ο αιώνα οι ιερείς Σίντο ταξίδευαν στη χώρα μαζεύοντας δωρεές και προσέλκυαν τους πιστούς να έρθουν στην Ίσε να προσκυνήσουν στα ιερά. Έτσι, σταδιακά έγινε πολύ δημοφιλές ανάμεσα στους πιστούς να έρχονται τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους για προσκύνημα στο ιερό της Ίσε. Το ιερό προσκύνημα στο ιερό της Ίσε είναι γνωστό ως Σανγκού (Sangū) και αποτελεί τον υπ' αριθμόν ένα προσκυνηματικό προορισμό στην Ιαπωνία. Στην πρώτη ημέρα του έτους ένα εκατομμύριο πιστοί επισκέπτονται την Ίσε. Κάθε χρόνο 8.500.000 Ιάπωνες προσκυνητές επισκέπτονται την Ίσε.[14] Στην Ίσε μαζί με τους προσκυνητές συγκεντρώνονται πολλοί καλλιτέχνες του δρόμου, όπως μουσικοί, τζογκλέρ. Η ατμόσφαιρα, που δημιουργείται είναι ευχάριστη και εύθυμη, αφού στην Ίσε υπάρχουν πολλά εστιατόρια και ταβέρνες.[1] Από τον 19ο αιώνα και εξής η Ίσε είναι επίσης δημοφιλής προορισμός για ξένους τουρίστες.

Εικόνες

  • Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
    Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
  • Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε, χώρος καθαρισμού χεριών και στόματος
    Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε, χώρος καθαρισμού χεριών και στόματος
  • Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
    Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
  • Ise Shrine Building
    Ιερό Ίσε
  • Ναϊκού, στέγη μεγάλου ιερού
    Ναϊκού, στέγη μεγάλου ιερού
  • Καγκούρα-ντεν - Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε, Ιαπωνία
    Καγκούρα-ντεν - Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε, Ιαπωνία
  • Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε
    Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε
  • Temizusha (χώρος καθαρισμού χεριών και στόματος) - Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
    Temizusha (χώρος καθαρισμού χεριών και στόματος) - Ναϊκού, Μεγάλο ιερό Ίσε, νομός Μίε
  • Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού (Παλιό ιερό)
    Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού (Παλιό ιερό)
  • Λιμνούλα, Ναϊκού, ιερό Ίσε, νομός Μίε
    Λιμνούλα, Ναϊκού, ιερό Ίσε, νομός Μίε
  • Τοριί - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού
    Τοριί - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού
  • Tsukiyomi-no-miya - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού, Ιαπωνία
    Tsukiyomi-no-miya - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού, Ιαπωνία
  • Ποταμός Isuzu, Ναϊκού, ιερό Ίσε, Ιαπωνία
    Ποταμός Isuzu, Ναϊκού, ιερό Ίσε, Ιαπωνία
  • Tsukiyomi-no-miya - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού, Ιαπωνία
    Tsukiyomi-no-miya - Μεγάλο ιερό Ίσε, Γκεκού, Ιαπωνία
  • Okihikizomeshiki (Γκεκού), τελετή μεταφοράς ξύλων κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
    Okihikizomeshiki (Γκεκού), τελετή μεταφοράς ξύλων κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
  • Okihikizomeshiki (Γκεκού), τελετή μεταφοράς ξύλων κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
    Okihikizomeshiki (Γκεκού), τελετή μεταφοράς ξύλων κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
  • Yakugi (Γκεκού), κορμοί, που χρησιμοποιούνται για την ανακατασκευή των ιερών κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
    Yakugi (Γκεκού), κορμοί, που χρησιμοποιούνται για την ανακατασκευή των ιερών κατά τη διάρκεια του Σικίνεν-Σένγκου
  • Okihikizomeshiki (Γκεκού)
    Okihikizomeshiki (Γκεκού)
  • Shikinen-sengu
    Shikinen-sengu
  • Γέφυρα Ούτζι
    Γέφυρα Ούτζι
  • τοριί στη γέφυρα Ούτζι, Ναϊκού, ιερό Ίσε, Ιαπωνία
    τοριί στη γέφυρα Ούτζι, Ναϊκού, ιερό Ίσε, Ιαπωνία

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 James Harpur (1994). The atlas of sacred places. Henry Holt and Co. ISBN 978-0-8050-2775-4. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Internet Archive (2008). Sacred places of a lifetime : 500 of the world's most peaceful and powerful destinations. Washington, D.C. : National Geographic Society. ISBN 978-1-4262-0336-7. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Ise Shrine | shrine, Ise, Japan». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «Ise Shinto - New World Encyclopedia». www.newworldencyclopedia.org. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Douglas, David (2007). The atlas of sacred and spiritual sites : discover places of mystical power from around the world. London : Godsfield Book. ISBN 978-1-84181-328-8. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Adams, Cassandra (1998-09-01). «Japan's Ise Shrine and its Thirteen-Hundred-Year-Old Reconstruction Tradition». Journal of Architectural Education 52 (1): 49–60. doi:10.1111/j.1531-314X.1998.tb00255.x. ISSN 1046-4883. https://doi.org/10.1111/j.1531-314X.1998.tb00255.x. 
  7. ↑ Reynolds, Jonathan M. (2001). «Ise Shrine and a Modernist Construction of Japanese Tradition». The Art Bulletin 83 (2): 316–341. doi:10.2307/3177211. ISSN 0004-3079. https://www.jstor.org/stable/3177211. 
  8. ↑ Nuwer, Rachel. «This Japanese Shrine Has Been Torn Down And Rebuilt Every 20 Years for the Past Millennium». Smithsonian Magazine (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  9. ↑ Yu, A. C. «Uji-bashi Bridge - Japanese Wiki Corpus». japanese-wiki-corpus.github.io. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2020. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Rituals and Ceremonies｜Ise Jingu». Ise Jingu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  11. ↑ «The soul of Japan, an introduction to Shinto and Ise Jingu» (PDF). Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  12. ↑ Adrian C. Mayer, On the Gender of Shrines and the Daijosai, Japanese Journal of Religious Studies, 1992.
  13. ↑ Yu, A. C. «Kannamesai - Japanese Wiki Corpus». japanese-wiki-corpus.github.io. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2020. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Brockman, Norbert C. (1997). Encyclopedia of sacred places. Santa Barbara, Calif. : ABC-CLIO. ISBN 978-0-87436-830-7. 

Βιβλιογραφία

  • Harpur James, Ιεροί τόποι, Εκεί που οι Θεοί συναντούν τους ανθρώπους, εκδόσεις: Κοχλίας, μετάφραση: Καραστάθη Αναστασία, Αθήνα 2005, ISBN 9789608228986.
  • Teeuwen, Mark. 1996. Watarai Shintô: an intellectual history of the outer shrine in Ise. Leiden, the Netherlands: Research School CNWS. ISBN 9073782791.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεγάλο_Ιερό_της_Ίσε&oldid=10659404"