Τάφος του Τουταγχαμών

Τάφος του Τουταγχαμών
Διακοσμήσεις τοίχων στον ταφικό θάλαμο.
Το κεντρικό τμήμα της Κοιλάδας των Βασιλέων το 2012, με σήμανση εισόδου τάφων. Η στεγασμένη είσοδος του KV62 βρίσκεται στο κέντρο δεξιά.
Η τοποθεσία του τάφου σε χάρτη
Άλλες ονομασίες	KV62
Τοποθεσία	Λούξορ και Κοιλάδα των Βασιλέων
Χώρα	Αίγυπτος
Συντεταγμένες	25°44′25.4″N 32°36′05.1″E
Διαστάσεις
Μήκος	μέγιστο 30,79 μ
Πλάτος	μέγιστο 5,09 μ
Έκταση	180,99 τ.μ
Ύψος	μέγιστο 2,75 μ
Ιστορία
Πολιτισμοί	Αρχαία Αίγυπτος
Σημειώσεις
Ημερομηνία ανακάλυψης	4  Νοεμβρίου 1922 και 1922
Ημερομηνίες ανασκαφών	Νοέμβριος 1922 - Νοέμβριος 1930
Χρηματοδοτήθηκε από	Λόρδος Κάρναρβον
Αρχαιολόγοι	Χάουαρντ Κάρτερ
Ιδιοκτησία	Τουταγχαμών
Διαχείριση	Υπουργείο Αρχαιοτήτων Αιγύπτου
Πρόσβαση κοινού	ναι (με πληρωμή εισιτηρίου)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Ο τάφος του Τουταγχαμών (γνωστός και ως KV62) είναι ο τόπος ταφής, στην Κοιλάδα των Βασιλέων, του νεαρού φαραώ Τουταγχαμών της 18ης Δυναστείας που ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία 9 ετών και πέθανε στα 18, λίγο πριν κλείσει τα 19 του χρόνια. Οι αναλύσεις που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως οι αναλύσεις DNA που πραγματοποιήθηκαν το 2009, επέτρεψαν να εξακριβωθεί ότι ο φαραώ έπασχε από διάφορες ασθένειες, μερικές από τις οποίες ήταν κληρονομικές, αλλά πιστεύεται ότι καμία από αυτές δεν μπορούσε να προκαλέσει το θάνατό του. Οι αναλύσεις, που δημοσιεύθηκαν τον Φεβρουάριο του 2010 στο αμερικανικό περιοδικό JAMA (Journal of the American Medical Association), εκτός από την αποσαφήνιση πτυχών που συνδέονται με τη γενεαλογία του βασιλιά, έδειξαν ότι έπασχε από τη νόσο του Κέλερ, λόγω της οποίας αναγκαζόταν να περπατά υποβασταζόμενος σε ένα μπαστούνι. Αυτό θα δικαιολογούσε την παρουσία στον τάφο 130 από αυτά τα αντικείμενα, τα οποία, έχοντας εμφανή ίχνη φθοράς στα άκρα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όντως χρησιμοποιήθηκαν και δεν ήταν απλώς κάποια απλά αξεσουάρ. Η παρουσία του παρασίτου της ελονοσίας σε σοβαρή μορφή ανιχνεύθηκε επίσης στο σώμα του Τουταγχαμών, όπως επίσης υποστηρίζεται από την παρουσία στον τάφο φυτών με αναλγητικές και αντιπυρετικές ιδιότητες.

Ο τάφος φέρει τον αριθμό 62: οι 65 κύριες ταφές της Κοιλάδας των Βασιλέων αριθμούνται προοδευτικά ("KV" = Kings Valley (Κοιλάδα των Βασιλέων), ακολουθούμενη από έναν αριθμό). Η αρίθμηση δεν έχει να κάνει με την εξέλιξη των κατόχων στο θρόνο. Το 1827, στην πραγματικότητα, ο Άγγλος αιγυπτιολόγος Τζων Γκάρντνερ Γουίλκινσον αρίθμησε τους τάφους που είχαν ήδη ανακαλυφθεί από το 1 έως το 22 ακολουθώντας τη γεωγραφική σειρά από βορρά προς νότο. Από εκείνη την ημερομηνία, ωστόσο, δηλαδή από το KV23 και μετά, ο αριθμός αντιστοιχεί στη σειρά ανακάλυψης και, ως εκ τούτου, στον αριθμό 62 αποδόθηκε στον τάφο του Τουταγχαμών.

Η σημασία της ανακάλυψης, η πιο διάσημη στην ιστορία της Αιγυπτιολογίας και μια από τις πιο επίκαιρες στην παγκόσμια αρχαιολογία, έγκειται στο γεγονός ότι είναι ένας από τους λίγους αρχαίους αιγυπτιακούς τάφους που σώζεται σχεδόν άθικτος, ο μόνος ενός Φαραώ και κατ' επέκταση, από τους γνωστούς και πλουσιότερους. Η ανακάλυψη του Βρετανού αρχαιολόγου Χάουαρντ Κάρτερ στις 4 Νοεμβρίου 1922 έγινε δυνατή με επιχορηγήσεις από τον Λόρδο Κάρναρβον. Ως αποτέλεσμα της ποσότητας και της θεαματικής εμφάνισης των ταφικών αντικειμένων, ο τάφος προσέλκυσε φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης. Ο θάνατος του χρηματοδότη του Κάρτερ, του Λόρδου Κάρναρβον, στη μέση της διαδικασίας της ανασκαφής ενέπνευσε την εικασία ότι ο τάφος ήταν καταραμένος. Η ανακάλυψη παρήγαγε μόνο περιορισμένα στοιχεία σχετικά με την ιστορία της βασιλείας του Τουταγχαμών και την περίοδο της Αμάρνα που προηγήθηκε, αλλά παρείχε πληροφορίες για τον υλικό πολιτισμό των πλούσιων αρχαίων Αιγυπτίων καθώς και για τα πρότυπα ληστείας αρχαίων τάφων. Ο Τουταγχαμών έγινε ένας από τους πιο γνωστούς Φαραώ και ορισμένα αντικείμενα από τον τάφο του, όπως η χρυσή νεκρική μάσκα του, είναι από τα πιο γνωστά έργα τέχνης από την αρχαία Αίγυπτο.

Τα περισσότερα από τα αντικειμενα του τάφου στάλθηκαν στο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο και τώρα βρίσκονται στο Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο στη Γκίζα, αν και η μούμια και η σαρκοφάγος του Τουταγχαμών εξακολουθούν να εκτίθενται στον τάφο. Οι πλημμύρες και η έντονη τουριστική κίνηση προκάλεσαν ζημιές στον τάφο από την ανακάλυψή του, και ένα αντίγραφο του ταφικού θαλάμου έχει κατασκευαστεί κοντά για να μειώσει την πίεση των τουριστών στον αρχικό τάφο.

Τουταγχαμών

Βιογραφία

Ο Τουταγχαμών βασίλεψε ως φαραώ μεταξύ 1334 και 1325 π.Χ., προς το τέλος της 18ης δυναστείας κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου. Ανέλαβε το θρόνο ως παιδί μετά το θάνατο του Ακενατόν (που πιθανότατα ήταν ο πατέρας του) και τις επακόλουθες σύντομες βασιλείες του Νεφερνεφερουατέν και του Σμενχκάρε. Ο Ακενατόν είχε αναδιαμορφώσει ριζικά την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία λατρεύοντας μια μόνο θεότητα, τον Ατόν, και απορρίπτοντας άλλες θεότητες, μια αλλαγή που ξεκίνησε την Περίοδο της Αμάρνα. Μία από τις σημαντικότερες πράξεις του Τουταγχαμών ήταν η αποκατάσταση της παραδοσιακής θρησκευτικής πρακτικής. Το όνομά του άλλαξε από Τουταγχατέν, αναφερόμενο στη θεότητα του Ακενατέν, σε Τουταγχαμών, τιμώντας τον Άμον, μια από τις σημαντικότερες θεότητες του παραδοσιακού πάνθεον. Ομοίως, το όνομα της βασίλισσας του άλλαξε από Ανχεσεπαάτεν σε Ανχεσεναμούν.

Λίγο αφότου ο Τουταγχαμών ανέλαβε την εξουσία, ανέθεσε την κατασκευή ενός βασιλικού τάφου πλήρους μεγέθους στην Κοιλάδα των Βασιλέων , ο οποίος ήταν πιθανώς ένας από τους δύο τάφους της ίδιας εποχής, το KV23 ή το KV57. Το KV62 πιστεύεται ότι ήταν αρχικά ένας μη βασιλικός τάφος, που πιθανώς προοριζόταν για τον Άι , τον σύμβουλο του Τουταγχαμών. Αφού πέθανε πρόωρα, το KV62 διευρύνθηκε για να χωρέσει την ταφή του. Ο Άι έγινε φαραώ με το θάνατο του Τουταγχαμών και θάφτηκε στο KV23. Ο Άι ήταν ηλικιωμένος όταν ανέβηκε στο θρόνο και είναι πιθανό ότι έθαψε τον Τουταγχαμών στο KV62 για να σφετεριστεί το KV23 για τον εαυτό του και να εξασφαλίσει ότι θα είχε έτοιμο έναν τάφο κατάλληλων βασιλικών διαστάσεων όταν ο ίδιος πέθαινε. Οι Φαραώ στην εποχή του Τουταγχαμών έχτισαν επίσης νεκροταφεία όπου θα λάμβαναν προσφορές για να διατηρήσουν το πνεύμα τους στη μετά θάνατον ζωή. Ο ναός του Άι και του Χορεμχέμπ στο Μεντινέτ Χάμπου περιείχε αγάλματα που ήταν αρχικά σκαλισμένα για τον Τουταγχαμών, υποδηλώνοντας είτε ότι ο ναός του Τουταγχαμών βρισκόταν κοντά ή ότι ο Άι σφετερίστηκε το ναό του Τουταγχαμών ως δικό του.

Τον Άι διαδέχθηκε ο στρατηγός του Τουταγχαμών Χορεμχέμπ αν και η μεταβίβαση της εξουσίας μπορεί να αμφισβητήθηκε και δημιούργησε μια σύντομη περίοδο πολιτικής αστάθειας. Ως μέρος της συνεχιζόμενης αντίδρασης κατά του Ατενισμού, ο Χορεμχέμ προσπάθησε να διαγράψει τον Ακενατόν και τους διαδόχους του, διαλύοντας τα μνημεία του Ακενατόν και σφετερίζοντας εκείνα που έστησε ο Τουταγχαμών. Οι μελλοντικοί διάδοχοι των Φαραώ μεταπηδήθηκαν κατευθείαν από τον πατέρα του Ακενατόν, Αμενχοτέπ Γ΄, στον Χορεμχέμπ.

Ταφή και λεηλασίες

Ο τάφος αποτελείται από τέσσερις θαλάμους και μια σκάλα εισόδου και διάδρομο. Είναι μικρότερος και λιγότερο διακοσμημένος από άλλους αιγυπτιακούς βασιλικούς τάφους της εποχής του και πιθανότατα προήλθε ως τάφος ενός μη βασιλικού ατόμου που προσαρμόστηκε για χρήση του Τουταγχαμών μετά τον πρόωρο θάνατό του. Όπως και άλλοι Φαραώ, ο Τουταγχαμών θάφτηκε με μια μεγάλη ποικιλία από ταφικά αντικείμενα και προσωπικά αντικείμενα, όπως φέρετρα, έπιπλα, ρούχα και κοσμήματα, αν και στον ασυνήθιστα περιορισμένο χώρο αυτά τα αντικείμενα έπρεπε να συσκευάζονται πυκνά.

Μέσα σε λίγα χρόνια από την ταφή του Τουταγχαμών, ο τάφος του λεηλατήθηκε δύο φορές. Μετά την πρώτη ληστεία, οι υπεύθυνοι για την ασφάλειά του επισκεύασαν και ξανασυσκευάστηκαν μερικά από τα κατεστραμμένα αντικείμενα πριν γεμίσουν τον εξωτερικό διάδρομο με ροκανίδια ασβεστόλιθου, μαζί με αντικείμενα που έπεσαν από τους κλέφτες, για να αποτρέψουν μελλοντικές κλοπές. Παρ' όλα αυτά, μια δεύτερη ομάδα ληστών εισήλθε από το γέμισμα του διαδρόμου. Και αυτή η ληστεία εντοπίστηκε και μετά από μια δεύτερη βιαστική αποκατάσταση ο τάφος σφραγίστηκε για άλλη μια φορά. Ωστόσο η μούμια του Τουταγχαμών και τα περισσότερα από τα ταφικά αντικείμενα παρέμειναν άθικτα. Η χαμηλή θέση του τάφου, σκαμμένος στο πάτωμα της κοιλάδας, επέτρεψε να κρυφτεί η είσοδός του από τα συντρίμμια που είχαν εναποτεθεί από τις πλημμύρες και την κατασκευή τάφων. Έτσι, σε αντίθεση με άλλους τάφους στην κοιλάδα, δεν αφαιρέθηκε από τα τιμαλφή του κατά την Τρίτη Ενδιάμεση Περίοδο ( περ. 1070–664 π.Χ. ).

Η Κοιλάδα των Βασιλέων υπόκειται σε περιοδικές ξαφνικές πλημμύρες που εναποθέτουν προσχώσεις . Μεγάλο μέρος της κοιλάδας, συμπεριλαμβανομένης της εισόδου στον τάφο του Τουταγχαμών, καλύφθηκε από ένα στρώμα προσχώσεων πάνω από το οποίο χτίστηκαν αργότερα καλύβες για τους εργάτες του τάφου που έκοψαν το KV57, στο οποίο θάφτηκε ο Χορεμχέμπ. Ο γεωλόγος Στήβεν Κρος υποστήριξε ότι μια μεγάλη πλημμύρα εναποθήκευσε αυτό το στρώμα μετά το τελευταίο σφράγισμα του KV62 και πριν χτιστούν οι καλύβες, πράγμα που θα σήμαινε ότι ο τάφος του Τουταγχαμών είχε καταστεί απροσπέλαστος μέχρι το τέλος της βασιλείας του Άι. Ωστόσο, ο αιγυπτιολόγος Άντρεας Ντορν προτείνει ότι αυτό το στρώμα υπήρχε ήδη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τουταγχαμών και οι εργάτες έσκαψαν μέσα από αυτό για να φτάσουν στον βράχο στον οποίο έσκαψαν τον τάφο του.

Περισσότερα από 150 χρόνια μετά την ταφή του Τουταγχαμών, ο KV9 , ο τάφος του Ραμσή Ε΄και του Ραμσή ΣΤ΄, κόπηκε στον βράχο στα δυτικά του τάφου του. Η είσοδος του τάφου του θάφτηκε περαιτέρω από αναχώματα από συντρίμμια από την ανασκαφή του KV9 και από τις καλύβες των εργατών πάνω από αυτά τα συντρίμμια. Τα επόμενα χρόνια οι τάφοι στην κοιλάδα υπέστησαν μεγάλα κύματα λεηλασιών: πρώτα στα τέλη της 20ης Δυναστείας από τοπικές συμμορίες κλεφτών, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της 21ης Δυναστείας από αξιωματούχους που εργάζονταν για τους Αρχιερείς του Άμον , οι οποίοι αφαίρεσαν τους τάφους από τα πολύτιμα αντικείμενά τους και από τις βασιλικές μούμιες. Ο τάφος του Τουταγχαμών, θαμμένος και ξεχασμένος, παρέμεινε ανενόχλητος.

Ανακάλυψη

Εδώ μπροστά μας υπήρχαν επαρκή στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτή ήταν πράγματι η είσοδος ενός τάφου ο οποίος, δεδομένων των σφραγίδων, φαινόταν απαραβίαστος από έξω.

– Χάουαρντ Κάρτερ

Αξονομετρία του τάφου του Τουταγχαμών

Ο Θίοντορ Ντέιβις, ένας εκκεντρικός Αμερικανός δικηγόρος, ξεκίνησε τις ανασκαφές στην Κοιλάδα των Βασιλέων το 1902 και έφερε στο φως αρκετούς τάφους, με μεγαλύτερη πρόθεση στην εύρεση θησαυρών παρά στην πρόοδο των αρχαιολογικών μελετών. Στις ανασκαφές του, ο Ντέιβις «άγγιξε» τον τάφο του Τουταγχαμών πολλές φορές (χωρίς να τον ανακαλύψει ποτέ) και έκανε την ανασκαφή του KV54 που περιείχε αντικείμενα του νεαρού βασιλιά (πιστεύεται ότι ήταν αντικείμενα κλεμμένα από το KV62). Θεωρούσε τον KV54 τον αληθινό τάφο του Φαραώ, τόσο που δήλωσε ότι η κοιλάδα δεν είχε πια τίποτα να προσφέρει. Ο Ντέιβις είχε κακές σχέσεις με τον Κάρτερ και οι δυο τους δεν έχασαν ποτέ την ευκαιρία να επικρίνουν ο ένας τον άλλον καθώς ο Κάρτερ κατηγόρησε τον Ντέιβις ότι δεν διεξήγαγε καμία έρευνα στις ανασκαφές του, πολύ περισσότερο ότι συνέταξε αναφορές για τα ευρήματα που βρέθηκαν.

Το 1903, για λόγους υγείας, ένας Άγγλος ευγενής, ο Τζορτζ Έντουαρντ Στάνχοπ Μολινέ Χέρμπερτ, πέμπτος κόμης του Κάρναρβον, είχε επίσης φτάσει στην Αίγυπτο, ο οποίος, αφού προσπάθησε, με επανειλημμένες αποτυχίες, να επιτύχει σημαντικά αρχαιολογικά αποτελέσματα, αποφάσισε το 1907 να βασιστεί σε έναν επαγγελματία αρχαιολόγο και επέλεξε τον Χάουαρντ Κάρτερ που είχε εργαστεί στο παρελθόν στην Κοιλάδα. Από το 1907 έως το 1914 οι ανασκαφές επέτρεψαν στο ζευγάρι Κάρτερ-Κάρναρβον να ανακαλύψει μερικούς τάφους, αλλά η συνεργασία διακόπηκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1917 ο Κάρτερ ξανάρχισε τις ανασκαφές στην Κοιλάδα, οι οποίες ωστόσο δεν έδωσαν τα αποτελέσματα που ήλπιζε ο Άγγλος Λόρδος. Το 1922, εν αναμονή της λήξης της παραχώρησης άδειας της ανασκαφής τον Απρίλιο του 1923, ο διευθυντής της Αιγυπτιακής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων, Πιέρ Λακό, προειδοποίησε τον Λόρδο Κάρναρβον για την αδυναμία ανανέωσής της άδειας, ακυρώνοντας έτσι τις συμφωνίες που είχαν ήδη συναφθεί μεταξύ του ίδιου του Κάρναρβον και του προηγούμενου διευθυντή της Υπηρεσίας, του Γάλλου Γκαστόν Μασπερό. Ως εκ τούτου, ο Κάρναρβον αποφάσισε να επιστρέψει στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Κάρτερ επίσης εγκατέλειψε προσωρινά τις ανασκαφές και ενώθηκε μαζί του, αποκτώντας μια τελική αποστολή ανασκαφής και μάλιστα προσφέρθηκε να καλύψει προσωπικά τα έξοδα. Έχοντας επιστρέψει στην Αίγυπτο την 1η Νοεμβρίου 1922, ο Κάρτερ έβαλε το πεδίο της ανασκαφής να μετακινηθεί ακριβώς μπροστά από την είσοδο του τάφου KV9 του Ραμσή ΣΤ, φαραώ της 20ης δυναστείας, σε έναν τομέα τριγωνικού σχήματος όπου είχε ήδη εργαστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα, που όμως ακατανόητα είχε εγκαταλείψει. Επίσης τα ευρήματα του Ντέιβις με αντικείμενα που έφεραν το όνομα του Τουταγχαμών τους έδωσαν λόγους να ελπίζουν ότι θα μπορούσαν να βρουν τον τάφο του.Εδώ είχαν προηγουμένως βρεθεί τα ερείπια (που θεωρούνται αρχαιολογικά ασήμαντα) κάποιων καλύβων που χτίστηκαν από τους εργάτες που είχαν εργαστεί στον τάφο KV9 και ακριβώς σε εκείνο το σημείο, τρεις ημέρες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου 1922, έγινε η ανακάλυψη του τάφου από ένα μόνο σκαλί στην κορυφή της σκάλας εισόδου που κατέληγε σε ένα υπόγειο. Όταν οι ανασκαφείς έφτασαν στον προθάλαμο, στις 26 Νοεμβρίου, ξεπέρασε κάθε προσδοκία, παρέχοντας άνευ προηγουμένου εικόνα για το πώς ήταν μια βασιλική ταφή του Νέου Βασιλείου.

Εργάτες μεταφέρουν αγαθά από τον τάφο κατά μήκος μιας σιδηροδρομικής γραμμής στο Νείλο.

Η κατάσταση των ταφικών αντικειμένων διέφερε πολύ. Πολλά είχαν επηρεαστεί βαθιά από την υγρασία, η οποία πιθανώς προήλθε τόσο από την υγρή κατάσταση του σοβά όταν σφραγίστηκε για πρώτη φορά ο τάφος όσο και από τη διαρροή νερού κατά τη διάρκεια των χιλιετιών μέχρι την ανασκαφή του. Η καταγραφή των περιεχομένων του τάφου και η συντήρησή τους, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν για να μεταφερθούν στο Κάιρο, αποδείχτηκε πρωτόγνωρο έργο, που διήρκεσε δέκα ανασκαφικές περιόδους. Αν και συμμετείχαν πολλοί άλλοι, τα μόνα μέλη της ανασκαφικής ομάδας που εργάστηκαν σε όλη τη διαδικασία ήταν ο Κάρτερ, ο Άλφρεντ Λούκας (που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια συντήρησης), ο Χάρι Μπάρτον (που φωτογράφισε τον τάφο και τα τεχνουργήματά του) και τέσσερις επιστάτες: οι Αχμέντ Τζεριγκάρ, Γκαντ Χασάν, Χουσέιν Αμπού Αγουάντ και Χουσέιν Αχμέντ Σάιντ.

Η θεαματική φύση των αντικειμένων του τάφου ενέπνευσε μια φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης , που ονομάστηκε "Τουτμάνια" (Tutmania), που έκανε τον Τουταγχαμών έναν από τους πιο διάσημους Φαραώ, συχνά γνωστό με το παρατσούκλι "Βασιλιάς Τουτ" (King Tut). Στον δυτικό κόσμο η δημοσιότητα ενέπνευσε μια μόδα για αρχαία αιγυπτιακά μοτίβα σχεδιασμού. Στην Αίγυπτο ενίσχυσε την ιδεολογία του φαραωνισμού , η οποία τόνισε τη σύνδεση της σύγχρονης Αιγύπτου με το αρχαίο παρελθόν της και είχε αναδειχθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα της Αιγύπτου για ανεξαρτησία από τη βρετανική κυριαρχία από το 1919 έως το 1922. Η δημοσιότητα αυξήθηκε όταν ο Λόρδος Κάρναρβον πέθανε από μόλυνση τον Απρίλιο του 1923, εμπνέοντας φήμες ότι είχε πεθάνει εξαιτίας μιας κατάρας στον τάφο. Στην κατάρα αποδίδονται και άλλοι θάνατοι ή παράξενα γεγονότα που συνδέονται με τον τάφο.

Μετά το θάνατο του Λόρδου Κάρναρβον, η εκκαθάριση του τάφου συνεχίστηκε υπό την ηγεσία και επίβλεψη του Κάρτερ. Στη δεύτερη περιόδο των ανασκαφών, στα τέλη του 1923 και στις αρχές του 1924, ο προθάλαμος άδειασε από αντικείμενα και άρχισαν οι εργασίες για τον ταφικό θάλαμο. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση, η οποία είχε γίνει μερικώς ανεξάρτητη το 1922, αντιδίκησε με τον Κάρτερ για το ζήτημα της πρόσβασης στον τάφο καθώς η κυβέρνηση θεώρησε ότι οι Αιγύπτιοι, και ιδιαίτερα ο αιγυπτιακός Τύπος, είχαν πολύ μικρή πρόσβαση σε αυτόν. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τους αυξανόμενους περιορισμούς της κυβέρνησης, ο Κάρτερ και οι συνεργάτες του σταμάτησαν την εργασία τους τον Φεβρουάριο του 1924, ξεκινώντας μια δικαστική διαμάχη που κράτησε μέχρι τον Ιανουάριο του 1925. Σύμφωνα με τη συμφωνία που έλυσε τη διαφορά, τα αντικείμενα από τον τάφο δεν θα μοιράζονταν μεταξύ της κυβέρνησης και της τους χορηγούς του Κάρτερ, όπως ήταν η συνήθης πρακτική σε προηγούμενες αιγυπτολογικές ανασκαφές. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου του τάφου πήγε στο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο.

Οι ανασκαφείς άνοιξαν και αφαίρεσαν τα φέρετρα και τη μούμια του Τουταγχαμών το 1925 και στη συνέχεια πέρασαν τις επόμενες εποχές δουλεύοντας στο θησαυροφυλάκιο και στο παράρτημα. Η εκκαθάριση του ίδιου του τάφου ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1930, αν και ο Κάρτερ και ο Λούκας συνέχισαν να εργάζονται για τη συντήρηση των υπόλοιπων ταφικών αγαθών μέχρι τον Φεβρουάριο του 1932, όταν η τελευταία αποστολή στάλθηκε στο Κάιρο.

Ομάδα οργάνωσης και ανασκαφών

Συνολικά, το εύρημα παρουσίασε στον Χάουαρντ Κάρτερ μια σημαντική οργανωτική και υλικοτεχνική πρόκληση. Δεν είχε υπάρξει ποτέ παρόμοια ανακάλυψη στην Αίγυπτο και εναπόκειτο στον Κάρτερ να αναπτύξει ένα σύστημα για την τεκμηρίωση και την ανάκτηση του ταφικού θησαυρού. Μια παρόμοια ανακάλυψη έγινε από τον Τζορτζ Άντριου Ρέισνερ το 1925. Τρία χρόνια μετά την ανακάλυψη του τάφου του Τουταγχαμών, ο Ρέισνερ βρήκε τον μοναδικό μερικώς κλεισμένο τάφο της Hetephheres I στη Γκίζα, της μητέρας του βασιλιά Χέοπα (4η Δυναστεία, Παλαιό Βασίλειο). Εκτός από μια άδεια σαρκοφάγο, αυτή περιείχε διάφορα ξύλινα έπιπλα, ένα μπαούλο, κοσμήματα και άλλα αντικείμενα. Ένα συγκρίσιμο εύρημα με αυτό του KV62 ήταν η ανακάλυψη του τάφου των Ψουζέν Ι από τον Πιερ Μοντέ, ο οποίος είχε βρει επίσης αυτόν τον τάφο άθικτο.

Ο Κάρτερ περιέγραψε τα ευρήματα στο KV62 ως «ένα θέμα πέρα ​​από τον έλεγχο ενός ανθρώπου. Ο αριθμός των αντικειμένων που βρέθηκαν ξεπέρασε κάθε προηγούμενο «συνηθισμένο» εύρημα στην Αίγυπτο. Όχι μόνο έπρεπε να προσληφθούν εργάτες, αλλά έπρεπε επίσης να καταρτιστούν σχέδια για γενικές εργασίες, παροχή ρεύματος, καταλογογράφηση και ανάκτηση αντικειμένων που βρέθηκαν στον τάφο, καθώς και τη συντήρησή τους και τη μεταφορά τους στο Κάιρο. Άλλα σημεία περιελάμβαναν την ανάγκη και την προμήθεια διαφόρων υλικών συσκευασίας για ασφαλή μεταφορά καθώς και κατάλληλο και εκπαιδευμένο προσωπικό για το χειρισμό και την επεξεργασία των αντικειμένων επί τόπου. Μετά την αρχική επιθεώρηση του τάφου, ήταν σαφές ότι οι εργασίες θα διαρκούσαν περισσότερες από μία σεζόν. Στην πραγματικότητα, λόγω διαφόρων συνθηκών, οι ώρες εργασίας κατά τη διάρκεια μιας σεζόν περιορίστηκαν μόνο σε μερικούς μήνες ή εβδομάδες μέσα σε ένα χρόνο. Την ώρα της ανακάλυψης του τάφου, το ερευνητικό προσωπικό του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης βρισκόταν στη Θήβα και ο Άλμπερτ Λύθγκοου , επικεφαλής του αιγυπτιακού τμήματος του μουσείου, πρόσφερε τη βοήθειά του. Η ομάδα ανασκαφών συγκροτήθηκε με τη βοήθειά του από τις 7 έως τις 18 Δεκεμβρίου 1922 και περιελάμβανε τους:

• Λόρδος Κάρναρβον (1866-1923): χρηματοδότης των ανασκαφών.
• Χάουαρντ Κάρτερ (1874-1939): αρχαιολόγος και διευθυντής κατασκευής.
• Άρθουρ Κάλεντερ (1875-1936): μηχανικός και αρχιτέκτονας.
• Άρθουρ Κρούτεντεν Μέις (1874-1928): πρώην βοηθός επιμελητή στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και δεξί χέρι του Κάρτερ.
• Άλφρεντ Λούκας (1867-1945): χημικός.
• Χάρι Μπάρτον (1879-1940): φωτογράφος.
• Πέρσι Νιούμπερι (1869-1949): Αιγυπτιολόγος και βοτανολόγος.
• Άλαν Γκάρντινερ (1879-1963): Αιγυπτιολόγος και φιλόλογος.
• Τζέιμς Χένρι Μπρέστεντ (1865-1935): Αιγυπτιολόγος και ιστορικός της ανατολικής τέχνης.
• Γουόλτερ Χάουζερ (1893-1959): αρχιτέκτονας και σχεδιαστής.
• Λίντσλει Φουτ Χολλ (1883-1969): σχεδιαστής.
• Ρίτσαρντ Άνταμσον (1901-1982): Αξιωματικός ασφαλείας του χώρου ανασκαφών.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν της ανασκαφής (1923–1924), ο Ρίτσαρντ Μπέθελ, μέλος της Εταιρίας Εξερεύνησης της Αιγύπτου , ήταν βοηθός του Χάουαρντ Κάρτερ. Άλλοι συνεργάτες από το 1922 έως το 1932 περιλάμβαναν τον Δρ Ντάγκλας Ντέρι και τον Σάλεχ Μπέι Χάμντι στην εξέταση της βασιλικής μούμιας, τον βοτανολόγο Λ. Α Μποντλ, τον Ε. Τζ Πλεντερλέιθ από το Βρετανικό Μουσείο για αναλυτική υποστήριξη, τον Τζέιμς Όγκντεν για την αξιολόγηση του χρυσού στον τάφο και τον Τζ. Φ. Χουλμ της Γεωλογικής Υπηρεσίας της Αιγύπτου.

Η ανασκαφική ομάδα υποστηρίχθηκε από πολυάριθμους ντόπιους εργάτες, με επικεφαλής τους λεγόμενους «Ρέις» (εργοδηγούς), για να απομακρύνουν τα μπάζα και τα μπάζα και να μεταφέρουν υλικά και αντικείμενα από τον τάφο. Απαιτήθηκε επίσης χώρος επιτόπου για τη διατήρηση και αποθήκευση των ευρημάτων μετά την ανάκτησή τους από τον τάφο προτού μπορέσουν να μεταφερθούν από τη δυτική όχθη του Νείλου κοντά στο Λούξορ στο Κάιρο. Η χρήση ήδη ανοιχτών τάφων στην Κοιλάδα των Βασιλέων ήταν μια επιλογή για το σκοπό αυτό, αλλά έπρεπε να εγκριθεί από τη διοίκηση αρχαιοτήτων. Έτσι λειτουργούσε ο τάφος του Ραμσή XI. (KV4) ως γενική αποθήκη για «μικρότερα ευρήματα», ο τάφος του Σέτι II (KV15) που χρησιμοποιήθηκε ως εργαστήριο συντήρησης και φωτογραφικό στούντιο του Χάρι Μπάρτον, ενώ ο τάφος KV55 κοντά στο KV62, χρησιμοποιήθηκε ως σκοτεινός θάλαμος.

Μέθοδοι εργασίας και τεκμηρίωση

Ο Φλάιντερς Πίτρι (1903)

Σε αντίθεση με την προσέγγιση, για παράδειγμα, του Θίοντορ Ντέιβις κατά την ανασκαφή του τάφου KV55, ο Κάρτερ και η ομάδα του εργάστηκαν πολύ προσεκτικά. Αυτό συνέβαλε στο γεγονός ότι όχι μόνο ο ίδιος ο ταφικός θησαυρός διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ότι η τεκμηρίωση επέτρεψε την έρευνα του πολλές δεκαετίες μετά την ανακάλυψη του τάφου. Ο Φλάιντερς Πίτρι (Ουίλιαμ Μάθιου Φλίντερς Πέτρι), υπό τον οποίο ο Κάρτερ είχε εργαστεί στην Αμάρνα το 1892, παρατήρησε για τον μόλις 18χρονο τότε κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους:

Ο κ. Κάρτερ είναι ένα καλόψυχο αγόρι του οποίου τα ενδιαφέροντα βρίσκονται αποκλειστικά στη ζωγραφική και τη φυσική ιστορία...δεν είναι χρήσιμο για μένα να τον εκπαιδεύσω να είναι ανασκαφέας.

— Φλάιντερς Πίτρι

Τριάντα χρόνια αργότερα, ο Πέτρι σχολίασε την ανακάλυψη του βασιλικού τάφου:Είμαστε τυχεροί που όλα αυτά βρίσκονται στα χέρια του Κάρτερ και του Λούκας, σύμφωνα με τον Τ. Τζέι Τζέιμς, αυτός ήταν ο υψηλότερος έπαινος που θα μπορούσε ποτέ να λάβει ο Κάρτερ.

Το σύστημα του Κάρτερ προέβλεπε τη φωτογράφιση, την αρίθμηση και την καταλογογράφηση όλων των ευρημάτων στο χώρο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την προστασία τους από την πλήρη αποσύνθεση μέσω μέτρων διατήρησης απευθείας στον τάφο, ώστε να μπορούν να μεταφερθούν και αργότερα να αποκατασταθούν. Ο Κάρτερ έκανε επίσης λεπτομερή σχέδια ή σκίτσα για πολλά από τα κομμάτια.

Σύστημα αρίθμησης

Τα αντικείμενα που βρέθηκαν στον τάφο αριθμήθηκαν σύμφωνα με ομάδες αντικειμένων στους θαλάμους. Οι περιφραγμένες και σφραγισμένες πόρτες (συμπεριλαμβανομένων των διαχωριστικών τοίχων), οι σκάλες και ο διάδρομος υπολογίζονται επίσης ως «δωμάτια». Συνολικά, υπήρχαν 620 ομάδες αντικειμένων των οποίων οι υποκατηγορίες εντός της ομάδας προσδιορίζονταν αλφαβητικά με γράμματα. Για παράδειγμα, τα κοσμήματα και άλλα αντικείμενα που ανήκουν στη μούμια (256) ανατέθηκαν στην ομάδα με αριθμό 256, και από τη χρυσή νεκρική μάσκα με αριθμό 256a έως τον αριθμό 256-4v (256vvvv). Τα αντικείμενα που σχετίζονται με το ιερό του Ανούβις έλαβαν τον κύριο αριθμό 261 (261–261r). Εξαίρεση στην αρίθμηση αποτελεί η ομάδα αντικειμένων 620 από τον πλευρικό θάλαμο (παράρτημα), η οποία αριθμείται από 620:1 έως 620:123. Η πλήρης απογραφή τάφων καταγράφηκε χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα.

Τεκμηρίωση εγγράφων

Η σκιαγράφηση της θέσης μεμονωμένων αντικειμένων στην κατάσταση που βρέθηκε στον προθάλαμο δεν έγινε μόνο φωτογραφικά από τον Χάρι Μπάρτον, αλλά και σχέδια από τους αρχιτέκτονες από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Γουόλτερ Χάουζερ και Λίντσει Φουτ Χαλλ. Και οι δύο εγκατέλειψαν την ομάδα ανασκαφής μετά την τελική εργασία στον προθάλαμο επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την «αδιάφορη διάθεση» του Κάρτερ. Ο Κάρτερ εντόπισε πλήρως το περιεχόμενο του ταφικού θαλάμου. Δεν έγιναν σχέδια για τον πλαϊνό θάλαμο και το θησαυροφυλάκιο. Οι φωτογραφίες ήταν ευθύνη του Χάρι Μπάρτον, τα σχέδια και η καταλογογράφηση ήταν ευθύνη των Χάουαρντ Κάρτερ και Άρθουρ Κάλεντερ, ενώ ο χημικός Άλφρεντ Λούκας της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων και ο Άρθουρ Κ. Μέις, επιμελητής του Τμήματος Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, ήταν υπεύθυνοι για τη συντήρηση και την αποκατάσταση. Ο φιλόλογος και αιγυπτιολόγος Αλαν Γκάρντινερ, γνωστός για τη δουλειά του στη σύνταξη ενός λεξικού της αιγυπτιακής γλώσσας και, μεταξύ άλλων, της λίστας χαρακτήρων Γκάρντινερ που εμφανίστηκε στην Αιγυπτιακή Γραμματική, ήταν υπεύθυνος για τη μετάφραση και την ανάλυση των επιγραφών που υπήρχαν στα αντικείμενα στον εν λόγω τάφο. Ο Πέρσι Νιούμπερι ανέλυσε τα διαθέσιμα φυτά που βρέθηκαν στον τάφο.

Λόγω αυτής της προσεκτικής διαδικασίας, τα αντικείμενα από τον προθάλαμο, για παράδειγμα, αφαιρέθηκαν από τον τάφο μόνο μετά από περίπου επτά εβδομάδες. Ο Χάουαρντ Κάρτερ περιέγραψε την κατάσταση σχετικά με τον προθάλαμο:

Ήταν αργή δουλειά, οδυνηρά αργή και νευρική γιατί νιώθεις το μεγάλο βάρος της ευθύνης όλη την ώρα. Κάθε ανασκαφέας θα πρέπει, αν έχει κάποια αρχαιολογική συνείδηση. Τα πράγματα που βρίσκει δεν είναι ιδιοκτησία του [...] Είναι μια άμεση κληρονομιά του παρελθόντος μέχρι σήμερα [...]

— Χάουαρντ Κάρτερ.

Απεργία και κλείσιμο του τάφου

Στις 13 Φεβρουαρίου, ο τάφος ήταν προγραμματισμένο να ανοίξει στον Τύπο για να δει τον ταφικό θάλαμο και τη σαρκοφάγο. Σύμφωνα με την επιθυμία του Κάρτερ, οι σύζυγοι των αρχαιολόγων θα πρέπει επίσης να μπορούν να δουν την ανοιγμένη σαρκοφάγο. Ωστόσο, η αιγυπτιακή κυβέρνηση απαγόρευσε στις γυναίκες να επισκέπτονται τον ταφικό θάλαμο. Η επιστολή, που στάλθηκε στον Χάουαρντ Κάρτερ, ανέφερε: Λυπάμαι που σας ενημερώνω ότι έλαβα ένα τηλεγράφημα από τον Υπουργό Δημοσίων Έργων. Δυστυχώς, οι διευθετήσεις που έχει κάνει το υπουργείο δεν επιτρέπουν στις γυναίκες των υπαλλήλων σας να επισκεφτούν τον τάφο αύριο, 13 Φεβρουαρίου. Ακόμη και η λαίδη Αλμίνα Κάρναρβον, που είχε την άδεια ανασκαφής από τον θάνατο του συζύγου της και συνέχιζε να χρηματοδοτεί την ανασκαφή. Η επίσκεψη λοιπόν ματαιώθηκε. Ο Κάρτερ το θεώρησε ως προσωπική προσβολή για τον εαυτό του και την κάτοχο της άδειας και είδε μόνο μία επιλογή: Διέταξε τους εργάτες να σταματήσουν αμέσως τη δουλειά και έκλεισε τον τάφο.

Βιώνοντας αφόρητους περιορισμούς και αγένεια από την πλευρά του Υπουργείου Δημοσίων Έργων και της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων του, όλοι οι συνάδελφοί μου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις επιστημονικές εξελίξεις στον τάφο του Τουταγχαμών. Ο τάφος θα κλείσει και δεν θα γίνουν εργασίες.

— Χάουαρντ Κάρτερ

Ο Κάρτερ αργότερα έλαβε μια νέα μια επιστολή που απαγόρευε σε αυτόν και σε οποιοδήποτε μέλος της ανασκαφικής ομάδας την πρόσβαση στον τάφο. Ως αποτέλεσμα, η άδεια ανασκαφής της λαίδης Κάρναρβον ανακλήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1924. Οι εργασίες στο τάφο ξεκίνησαν ξανά τον Ιανουάριο του 1925 μετά από επίπονες συζητήσεις για το πώς να προχωρήσουν. Η νέα παραχώρηση άδειας για τη λαίδη Κάρναρβον εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1925. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το βαρύ κάλυμμα της σαρκοφάγου, σπασμένο ήδη από την αρχαιότητα αλλά τσιμεντωμένο, κρεμόταν σε σχοινιά πάνω από τη σαρκοφάγο και τα φέρετρα μέσα σε αυτήν , μια περίσταση που αργότερα οι αρχαιολόγοι χαρακτήρισαν ως ανεύθυνη. Ο Κάρτερ επέστρεψε τελικά για να εργαστεί στον τάφο. Ο Χέρμπερτ Ε. Γουίνλοκ σχολίασε ότι δεν υπήρχε καλύτερος άνθρωπος στον οποίο θα μπορούσαν να εμπιστευτούν αυτά τα πολύτιμα ευρήματα και σύμφωνα με τον Νίκολας Ριβς, αυτή ήταν μια δουλειά που κανείς δεν ήθελε πραγματικά.

Τύπος και ρεπορτάζ

Ο τάφος την ώρα της ανασκαφής

Η είδηση ​​της ανακάλυψης ενός βασιλικού τάφου στην Κοιλάδα των Βασιλέων διαδόθηκε γρήγορα σε όλη την Αίγυπτο. Έφτασαν πολυάριθμες επιστολές συγχαρητήριων και προσφορές βοήθειας για τον Κάρτερ. Ο Τύπος κυριολεκτικά εισέβαλε στον Λόρδο Κάρναρβον και την ομάδα ανασκαφών του. Το ξαφνικό και μεγάλο ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού για ένα αρχαιολογικό εύρημα ήταν ασυνήθιστο και παράξενο για τον Κάρτερ, καθώς αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι την ανακάλυψη του τάφου KV62. Θεώρησε την απροσδόκητη προσοχή από τον Τύπο και τους επισκέπτες στην κοιλάδα ως ντροπιαστική. Η πρώτη αναφορά του Τύπου για τον τάφο του Τουταγχαμών εμφανίστηκε στους Times του Λονδίνου στις 30 Νοεμβρίου 1922, μετά τον επίσημο άνοιγμα του τάφου.

Μετά από αρκετή σκέψη και συζητήσεις με τους Κάρτερ και Γκάρντινερ, ο Λόρδος Κάρναρβον σύναψε ένα αποκλειστικό συμβόλαιο για αποκλειστικά δικαιώματα με τους Times στις 9 Ιανουαρίου 1923. Αυτό είχε σκοπό να ανακουφίσει το βάρος της ομάδας ανασκαφής, γιατί με τη σύμβαση που συνήφθη, οι πληροφορίες για την πρόοδο των εργασιών στον τάφο έπρεπε να διαβιβάζονται μόνο σε μία εφημερίδα αντί να γίνονται επανειλημμένα σε αμέτρητους μεμονωμένους δημοσιογράφους. Γι' αυτό όλες οι άλλες εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένων και των αιγυπτιακών, μπορούσαν να κάνουν ρεπορτάζ μόνο μετά τη δημοσίευσή τους στους Times. Η σύναψη αυτής της σύμβασης ήταν να αποφέρει στον Λόρδο Κάρναρβον 5.000 λίρες, συν το 75% των εσόδων των Times από την πώληση των ιστοριών σε άλλες εφημερίδες. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, τα έσοδα από τα αποκλειστικά δικαιώματα ανήλθαν σε 11.600 λίρες. Ο αρχισυντάκτης των Times, Άρθουρ Μέρτον, διορίστηκε από τον Κάρτερ ως μέλος της ομάδας ανασκαφών.

Αυτές οι αποφάσεις προκάλεσαν δυσαρέσκεια και αγανάκτηση στα πρακτορεία Τύπου. Μεγάλες εφημερίδες σε όλο τον κόσμο ανέφεραν για το συμβόλαιο και έγραψαν αρνητικά σχόλια. Οι εφημερίδες χαρακτήρισαν αυτές τις συνθήκες «σκανδαλώδεις» και διαμαρτυρήθηκαν για τη σύμβαση με τους Times. Καθώς προχωρούσε η ανασκαφή, διαμαρτύρονταν όλο και περισσότερο στον Πιέρ Λακό, διευθυντή της διοίκησης αρχαιοτήτων. Οι αιγυπτιακές εφημερίδες επίσης παραπονέθηκαν ότι τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση σε έναν αρχαίο αιγυπτιακό βασιλικό τάφο. Ο Λακό έκανε έκκληση στον Κάρτερ να αφιερώσει τουλάχιστον μία ημέρα για επισκέψεις στον τάφο από διασημότητες και τον Τύπο. Ωστόσο ο Κάρτερ αρνήθηκε λεγόντας, «ότι η επιστημονική του αποστολή ήταν πολύ απαιτητική» και τόνισε ότι, λόγω της παραχώρησης, η διοίκηση αρχαιοτήτων «δεν είχε δικαίωμα να απαιτήσει ένα τέτοιο γεγονός, που θα σήμαινε αδικαιολόγητη διακοπή του αρχαιολογικού έργου». Οι επισκέπτες, είτε από τον Τύπο είτε κατόπιν συστάσεων, προκάλεσαν πρόσθετη εργασία τόσο πριν όσο και μετά την προβολή: οι διαδρομές πρόσβασης έπρεπε να ασφαλιστούν, τα καλώδια ρεύματος έπρεπε να δρομολογηθούν διαφορετικά, τα εργαλεία και τα υλικά εργασίας έπρεπε να αφαιρεθούν και, όλα τα παραπάνω μαζί με αντικείμενα στον τάφο έπρεπε να προστατευθούν.

Ο Λόρδος Κάρναρβον, ο οποίος ήταν σε κακή υγεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, πέθανε στις 5 Απριλίου 1923 στο Κάιρο, λίγους μήνες μετά την ανακάλυψη του τάφου και λίγο μετά το άνοιγμα του ταφικού θαλάμου. Τον θάνατό του ακολούθησε η ιστορία της «κατάρας του Φαραώ», η οποία διαδόθηκε από τον Τύπο σε όλο τον κόσμο αλλά την διέψευσε σθεναρά ο Κάρτερ. Ο θάνατος του Κάρναρβον έδειξε επίσης στον Κάρτερ τη δυσκολία να αντιμετωπίσει τους επισκέπτες του τάφου και το προσωπικό του Τύπου ως ανασκαφέας ο ίδιος. Ο νέος Αιγύπτιος Υπουργός Δημοσίων Υποθέσεων από τον Ιανουάριο του 1924 και μη υποστηρικτής των Βρετανών στην Αίγυπτο, χαρακτήρισε τη σύμβαση, η οποία απέκλειε άμεσα τον αιγυπτιακό Τύπο, ως λάθος. Ο Κάρτερ διαβεβαίωσε ότι η σύμβαση θα έληγε μετά τον Απρίλιο του 1924 και ότι δεν θα υπήρχε νέα. Οι Times δημοσίευσαν τις πρώτες φωτογραφίες του Χάρι Μπάρτον στις 30 Ιανουαρίου 1923. Η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία ενός ταφικού αντικειμένου ήταν αυτή του χρυσού θρόνου που βρέθηκε στον προθάλαμο στις 10 Νοεμβρίου 1923.

Διατήρηση και μεταφορά

Μεταφορά με τον ελαφρύ σιδηρόδρομο Ντεκαβίλλ με φορτωμένα βαγόνια από την Κοιλάδα των Βασιλέων στον Νείλο.

Εκτός από την ανάκτηση και τη συντήρηση, έπρεπε να οργανωθεί προετοιμασία για τη μεταφορά των αντικειμένων. Κάθε στοιχείο που βρέθηκε συσκευάστηκε ξεχωριστά. Μόνο για τα είδη από τον προθάλαμο, εκτός από τα έπιπλα, απαιτήθηκαν 89 κιβώτια και 1500 μέτρα βαμβακερό ύφασμα για επένδυση και συσκευασία σε 34 ξύλινα κουτιά. Άλλα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τη συσκευασία ήταν το βαμβάκι και οι επίδεσμοι. Παρόλο που η Υπηρεσία Αρχαιοτήτων παρείχε ένα ατμόπλοιο για το Κάιρο, απέμεναν ακόμη περίπου 10 χιλιόμετρα για να ταξιδέψουν από το εργαστήριο στην Κοιλάδα των Βασιλέων, όπου βρίσκονταν τα συσκευασμένα αντικείμενα, μέχρι τις όχθες του Νείλου. Αυτό το μονοπάτι είναι σχετικά ευθύ, αλλά υπήρχαν ανατροπές και κλίσεις που δυσκόλεψαν τη μεταφορά. Εκείνη την εποχή, ο δρόμος προς την Κοιλάδα των Βασιλέων ήταν κακός και τα αυτοκίνητα ήταν κάτι σπάνιο. Υπήρχαν διάφορες επιλογές για μεταφορά από την κοιλάδα στον Νείλο: γαϊδούρια, καμήλες, αχθοφόροι ή ο σιδηρόδρομος του Ντεκαβίλλ με εμπορικά βαγόνια. Η απόφαση έπεσε σε αυτόν τον λεγόμενο «φορητό σιδηρόδρομο». Ενώ τα μεμονωμένα φορτωμένα βαγόνια σπρώχνονταν προς τα εμπρός, οι γραμμές στη διαδρομή που είχαν διανύσει διαλύθηκαν και τοποθετήθηκαν ξανά μπροστά από το σιδηρόδρομο. Η ζέστη στην κοιλάδα ήταν μεγάλη καταπόνηση για τους εργάτες και τους ανασκαφείς και οι ράγες, που ήταν εξαιρετικά θερμαινόμενες από τον ήλιο, ήταν επίσης πιο δύσκολο να τοποθετηθούν κατά τη μεταφορά. Για να φτάσουν στις όχθες του Νείλου χρειάστηκαν 15 ώρες.Η αποστολή στο Κάιρο κράτησε περίπου μια εβδομάδα. Τα πιο πολύτιμα αντικείμενα αποσυσκευάστηκαν εκεί και στη συνέχεια εκτέθηκαν στο μουσείο του Καΐρου, το οποίο άνοιξε το 1902. Ωστόσο, μερικά ευρήματα, όπως η χρυσή μάσκα του Τουταγχαμών ή το χρυσό φέρετρο, μεταφέρθηκαν στο Κάιρο με τρένο, για τα οποία προβλέφθηκε ειδικό βαγόνι με ένοπλους φρουρούς.

Χρονολόγιο επόμενων γεγονότων

Πρόσβαση στον τάφο το 1922

• 1922
  • 4 Νοεμβρίου: ανακάλυψη του 1ου σκαλοπατιού της σκάλας («Α» στο παρακάτω σχέδιο).
  • 5 Νοεμβρίου: ολόκληρη η σκάλα ("A") αποκαλύφθηκε.
  • 24 Νοεμβρίου: Ο Κάρτερ παρατηρεί ότι ο τάφος έχει παραβιαστεί.
  • 25 Νοεμβρίου: άδειασμα του διαδρόμου ("Β").
  • 26 Νοεμβρίου: πρόσβαση στον προθάλαμο ("C") και ανακάλυψη του παραρτήματος ("F").
  • 28 Νοεμβρίου: πρόσβαση στον ταφικό θάλαμο ("D") και στον "θησαυρό" ("E").
  • 29 Νοεμβρίου: επίσημο άνοιγμα του τάφου.
  • 30 Νοεμβρίου: πρώτη συνέντευξη Τύπου.
  • 27 Δεκεμβρίου: αφαίρεση του πρώτου αντικειμένου από τον τάφο (ένα ζωγραφισμένο κουτί από τον προθάλαμο)
• 1923
  • 16 Φεβρουαρίου: επίσημο άνοιγμα του νεκροταφείου.
  • 5 Απριλίου: Θάνατος του Λόρδου Κάρναρβον .
• 1924
  • 12 Φεβρουαρίου: ανύψωση του καλύμματος της σαρκοφάγου από γρανίτη.
  • 12 Απριλίου: Ο Κάρτερ, μετά από συζήτηση με την Υπηρεσία Αρχαιοτήτων, αποχωρεί από τις ανασκαφές για μια περιοδεία διάλεξης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Άνοιγμα της σαρκοφάγου

• 1925
  • 13 Ιανουαρίου: Ο Κάρτερ συνεχίζει τις δραστηριότητες με νέα παραχώρηση άδειας.
  • 13 Οκτωβρίου: αφαίρεση του καλύμματος της εξωτερικής σαρκοφάγου.
  • 23 Οκτωβρίου: αφαίρεση του καλύμματος της δεύτερης σαρκοφάγου.
  • 28 Οκτωβρίου: αφαίρεση του καλύμματος της πιο εσωτερικής σαρκοφάγου και εμφάνιση της μούμιας.
  • 11 Νοεμβρίου: έναρξη της νεκροψίας στη μούμια του Τουταγχαμών.
• 1926
  • 24 Οκτωβρίου: έναρξη εργασιών στον "θησαυρό".
• 1927
  • 30 Οκτωβρίου: έναρξη των εργασιών στο παράρτημα (ολοκληρώθηκε στις 15 Δεκεμβρίου).
• 1930
  • 10 Νοεμβρίου: 8 χρόνια μετά την ανακάλυψη, τα τελευταία αντικείμενα αφαιρούνται από τον τάφο.

Αρχιτεκτονική

Κάτοψη του τάφου

Tρισδιάστατη εικόνα του τάφου

Ο τάφος του Τουταγχαμών βρίσκεται στον ανατολικό κλάδο της Κοιλάδας των Βασιλέων, όπου βρίσκονται οι περισσότεροι τάφοι στην κοιλάδα. Είναι κομμένο στον ασβεστολιθικό βράχο στον πυθμένα της κοιλάδας, στη δυτική πλευρά του κεντρικού μονοπατιού, και εκτείνεται κάτω από ένα χαμηλό λόφο. Το σχέδιό του είναι παρόμοιο με εκείνο των μη βασιλικών τάφων της εποχής του, αλλά επεξεργασμένο έτσι ώστε να μοιάζει με το συμβατικό σχέδιο ενός βασιλικού τάφου.

Αποτελείται από μια σκάλα με 16 σκαλοπάτια που κατηφορίζει προς τα δυτικά (με την ένδειξη Α στο συμβατικό αιγυπτολογικό σύστημα για τον προσδιορισμό τμημάτων βασιλικών τάφων στην κοιλάδα), έναν ελαφρώς κεκλιμένο διάδρομο (B), με κατεύθυνση ανατολικά-δυτικά (Β), μια ορθογώνια αίθουσα, την οποία οι αρχαιολόγοι ονομάζουν "προθάλαμο" (Γ) στο δυτικό άκρο του περάσματος, ένα παράρτημα (Ζ) που εφάπτεται στη νοτιοδυτική γωνία του προθάλαμου, έναν ταφικό θάλαμο (Δ) βόρεια του προθάλαμου που περιέχει τις σαρκοφάγους και τέλος ένα δωμάτιο ανατολικά του ταφικού θαλάμου, γνωστό ως θησαυροφυλάκιο (E). Το συγκρότημα του υπογείου, κατά μέσο όρο, βρίσκεται περίπου 8 μέτρα βάθος από τον πυθμένα της κοιλάδας, σε άμεση γειτνίαση με τον τάφο KV9 του Ραμσή ΣΤ΄, ο οποίος, άθελά του, όπως φαίνεται, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαφύλαξη του τάφου KV62.

Η είσοδος στον ταφικό θάλαμο είναι ακόμα περιτοιχισμένη. Φωτογραφία του Χάρι Μπάρτον.

Η πρόσβαση αποκαλύπτει τον ταφικό θάλαμο. Φωτογραφία του Χάρι Μπάρτον.

Ο ταφικός θάλαμος και το θησαυροφυλάκιο μπορεί να προστέθηκαν στον αρχικό τάφο όταν προσαρμόστηκε για την ταφή του Τουταγχαμών. Οι περισσότεροι βασιλικοί τάφοι της 18ης δυναστείας χρησιμοποιούσαν μια διάταξη με λυγισμένο άξονα, έτσι ώστε ένα άτομο που κινούνταν από την είσοδο στον ταφικό θάλαμο να κάνει μια απότομη στροφή προς τα αριστερά κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Τοποθετώντας τον ταφικό θάλαμο του Τουταγχαμών βόρεια του προθάλαμου, οι κατασκευαστές του KV62 του έδωσαν μια διάταξη με άξονα λυγισμένο προς τα δεξιά και όχι προς τα αριστερά.

Η σκάλα εισόδου κατεβαίνει απότομα κάτω από μια προεξοχή. Αρχικά αποτελούνταν από δεκαέξι σκαλοπάτια. Τα κατώτερα έξι κόπηκαν κατά τη διάρκεια της ταφής για να δημιουργηθούν χώροι για να περάσουν τα μεγαλύτερα κομμάτια ταφικών επίπλων μέσα από την πόρτα, μετά ξαναχτίστηκαν και μετά αφαιρέθηκαν ξανά 3.400 χρόνια αργότερα, όταν οι εκσκαφείς αφαίρεσαν τα ίδια έπιπλα. Ο διάδρομος έχει μήκος 8 μέτρα και πλάτος 1,7 μέτρα. Ο προθάλαμος είναι 7,9 μέτρα από βορρά-νότο επί 3,6 μέτρα ανατολικά-δυτικά. Το παράρτημα είναι 4,4 μέτρα από βορρά-νότο επί 2,6 μέτρα ανατολικά-δυτικά. Ο ταφικός θάλαμος είναι 4 μέτρα από βορρά-νότο επί 6,4 μέτρα ανατολικά-δυτικά. Το θησαυροφυλάκιο είναι 4,8 μέτρα από βορρά-νότο επί 3,8 μέτρα ανατολικά-δυτικά. Οι θάλαμοι κυμαίνονται από 2,3 έως 3,6 μέτρα ύψος και τα δάπεδα του παραρτήματος, του ταφικού θαλάμου και του θησαυροφυλακίου είναι περίπου 0,9 μέτρα κάτω από το δάπεδο του προθάλαμου. Στο δυτικό τοίχο του προθάλαμου υπάρχει μια μικρή κόγχη για μια δοκό που χρησιμοποιήθηκε για τον ελιγμό της σαρκοφάγου μέσα στο δωμάτιο. Ο ταφικός θάλαμος περιέχει τέσσερις κόγχες, μία σε κάθε τοίχο, στις οποίες είχαν τοποθετηθεί «μαγικά τούβλα» εγγεγραμμένα με προστατευτικά ξόρκια.

Χωρίσματα κατασκευασμένα από ασβεστόλιθο και γύψο αρχικά σφράγισαν τις πόρτες μεταξύ της σκάλας και του διαδρόμου, μεταξύ του διαδρόμου και του προθάλαμου, μεταξύ του προθάλαμου και του παραρτήματος και μεταξύ του προθάλαμου και του ταφικού θαλάμου. Όλα τα χωρίσματα παραβιάστηκαν από ληστές. Τα περισσότερα σφραγίστηκαν από τους αναστηλωτές, αλλά η τρύπα των ληστών στην πόρτα του παραρτήματος έμεινε ανοιχτή.Υπάρχουν πολλά ρήγματα στον βράχο στον οποίο έχει κοπεί ο τάφος, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου που εκτείνεται νότια-νοτιοανατολικά προς βόρεια-βορειοδυτικά κατά μήκος του προθάλαμου και του ταφικού θαλάμου. Αν και οι εργάτες που έκοψαν τον τάφο σφράγισαν το ρήγμα στον ταφικό θάλαμο με γύψο , τα ελαττώματα ευθύνονται για τη διαρροή νερού που επηρεάζει τον τάφο.

Διακόσμηση

Τα γύψινα χωρίσματα σημειώθηκαν με αποτυπώματα από σφραγίδες που έφεραν διάφοροι αξιωματούχοι που επέβλεπαν την ταφή του Τουταγχαμών και τις προσπάθειες αποκατάστασης. Αυτές οι σφραγίδες αποτελούνται από ιερογλυφικά κείμενα που γιορτάζουν τις υπηρεσίες του Τουταγχαμών στους θεούς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.

Εκτός από αυτά τα αποτυπώματα σφραγίδων, η μόνη διακόσμηση στους τοίχους στον τάφο βρίσκεται στον ταφικό θάλαμο. Αυτό το περιορισμένο διακοσμητικό πρόγραμμα έρχεται σε αντίθεση με άλλους βασιλικούς τάφους της ύστερης 18ης Δυναστείας, στους οποίους δύο θάλαμοι εκτός από τον ταφικό θάλαμο περιείχαν συχνά διακόσμηση, και με την πρακτική να είναι στην 19η και την 20η δυναστεία, στην οποία όλα τα μέρη του τάφου ήταν διακοσμημένα. Καμία από τις διακοσμήσεις δεν έχει εκτελεστεί ανάγλυφα, μια τεχνική που δεν χρησιμοποιήθηκε στην Κοιλάδα των Βασιλέων μέχρι τη βασιλεία του Χορεμχέμπ.

Ο ταφικός θάλαμος του Τουταγχαμών είναι ζωγραφισμένος με φιγούρες σε κίτρινο φόντο. Ο βόρειος τοίχος δείχνει τον Άι να εκτελεί το τελετουργικό του ανοίγματος του στόματος στη μούμια του Τουταγχαμών, νομιμοποιώντας έτσι τον εαυτό του ως κληρονόμο του βασιλιά, και μετά τον Τουταγχαμών να χαιρετάει τη θεά Νουτ και τον θεό Όσιρι στη μετά θάνατον ζωή. Ο ανατολικός τοίχος απεικονίζει την νεκρική πομπή του Τουταγχαμών, έναν τύπο εικόνας που είναι κοινός σε ιδιωτικούς τάφους του Νέου Βασιλείου αλλά δεν βρίσκεται σε κανέναν άλλο βασιλικό τάφο. Ο νότιος τοίχος απεικόνιζε τον βασιλιά με τις θεότητες Χάθορ, Ανούβις και Ίσις. Μέρος της διακόσμησης αυτού του τοίχου ζωγραφίστηκε στο χώρισμα μεταξύ του ταφικού θαλάμου και του προθάλαμου, και έτσι η μορφή της Ίσιδας καταστράφηκε από τον Κάρτερ όταν το χώρισμα κατεδαφίστηκε κατά την εκκαθάριση του τάφου. Ο δυτικός τοίχος φέρει μια εικόνα δώδεκα μπαμπουίνων, η οποία είναι απόσπασμα από το πρώτο τμήμα του Αμπουάτ, ένα ταφικό κείμενο που περιγράφει το ταξίδι του θεού του ήλιου Ρα στον κάτω κόσμο. Σε τρεις τοίχους οι μορφές δίνονται με τις ασυνήθιστες αναλογίες που βρέθηκαν στο καλλιτεχνικό στυλ της περιόδου Αμάρνα, αν και ο νότιος τοίχος επανέρχεται στις συμβατικές αναλογίες που βρίσκονταν στην τέχνη πριν και μετά την Αμάρνα.

Ο βόρειος τοίχος του ταφικού θαλάμου. Στην αριστερή πλευρά, ο Τουταγχαμών, ακολουθούμενος από το Κα του (μια πτυχή της ψυχής του), αγκαλιάζει τον θεό Όσιρι. Στο κέντρο, ο Τουταγχαμών χαιρετά τη θεά Νουτ. Στη δεξιά πλευρά, ο Άι εκτελεί το άνοιγμα του στόματος για τον Τουταγχαμών.

Ο ανατολικός τοίχος του ταφικού θαλάμου, που δείχνει δικαστικούς αξιωματούχους να σέρνουν τη μούμια του Τουταγχαμών στον τάφο του.

Ανακατασκευή των σκηνών από τον νότιο τοίχο του ταφικού θαλάμου, με βάση την υπόλοιπη διακόσμηση του τοίχου και τις φωτογραφίες του Κάρτερ. Στα δεξιά είναι ο Τουταγχαμών που χαιρετίζει τη θεά Χάθορ και ακολουθεί ο Άνουβις. Στα αριστερά υπάρχουν τρεις φιγούρες πίσω από τη θεά Ίσιδα. Η αριστερή πλευρά του τοίχου ήταν ζωγραφισμένη στο διαχωριστικό τοίχο και κατεδαφίστηκε για να αφαιρεθούν τα ιερά από τον ταφικό θάλαμο.

Ο δυτικός τοίχος του ταφικού θαλάμου, που απεικονίζει δώδεκα μπαμπουίνους από το Αμπουάτ.

Περιεχόμενα τάφου

Το περιεχόμενο του τάφου είναι μακράν το πληρέστερο παράδειγμα ενός βασιλικού συνόλου ταφικών αγαθών στην Κοιλάδα των Βασιλέων, που αριθμούνται σε 5.398 αντικείμενα. Ορισμένες κατηγορίες αντικειμένων αριθμούνται σε εκατοντάδες: υπάρχουν 413 σάμπτις (είδωλα που προορίζονται να κάνουν δουλειά για τον βασιλιά στη μετά θάνατον ζωή) και περισσότερα από 200 κοσμήματα. Αντικείμενα υπήρχαν και στους τέσσερις θαλάμους του τάφου καθώς και στον διάδρομο.

Οι προσπάθειες των ληστών, ακολουθούμενες από την εσπευσμένη προσπάθεια αποκατάστασης, άφησαν μεγάλο μέρος του τάφου σε αταξία όταν σφραγίστηκε για τελευταία φορά. Μέχρι τη στιγμή της ανακάλυψης, πολλά από τα αντικείμενα είχαν καταστραφεί από εναλλασσόμενες περιόδους υγρασίας και ξηρότητας. Σχεδόν όλο το δέρμα στον τάφο είχε διαλυθεί σε μια μάζα σαν πίσσα, και ενώ η κατάσταση διατήρησης των υφασμάτων ήταν εξαιρετικά ασυνεπής, με τα χειρότερα διατηρημένα να είχαν μετατραπεί σε μαύρη σκόνη. Τα ξύλινα αντικείμενα παραμορφώθηκαν και οι κόλλες τους διαλύθηκαν, αφήνοντάς τα σε μια πολύ εύθραυστη κατάσταση. Κάθε εκτεθειμένη επιφάνεια καλύφθηκε με μια άγνωστη ροζ ταινία. Ο Λούκας πρότεινε ότι ήταν κάποιο είδος διαλυμένης ένωσης σιδήρου που προερχόταν από τον βράχο ή τον σοβά. Στη διαδικασία καθαρισμού, αποκατάστασης και αφαίρεσης των κατεστραμμένων αντικειμένων, οι εκσκαφείς ονόμασαν κάθε αντικείμενο ή ομάδα αντικειμένων με έναν αριθμό, από το 1 έως το 620, προσθέτοντας γράμματα για να διακρίνουν μεμονωμένα αντικείμενα μέσα σε μια ομάδα.

Εξωτερικοί θάλαμοι

Ο διάδρομος μπορεί να περιείχε διάφορα υλικά, όπως σακούλες, βάζα και γιρλάντες λουλουδιών, που μεταφέρθηκαν στο KV54 όταν ο διάδρομος γέμισε μετά την πρώτη ληστεία. Άλλα αντικείμενα και θραύσματα ενσωματώθηκαν στο γέμισμα του διαδρόμου. Ένα πολύ γνωστό τεχνούργημα, μια ξύλινη προτομή του Τουταγχαμών, βρέθηκε πιθανόν στο διάδρομο όταν ανασκάφηκε, αλλά δεν καταγράφηκε στις αρχικές ανασκαφικές σημειώσεις του Κάρτερ.

Το δισκοπότηρο του λωτού από τον προθάλαμο, με τον θεό Χεχ να απεικονίζεται στην κορυφή των λαβών.

Ο προθάλαμος περιείχε 600 έως 700 αντικείμενα. Η δυτική του πλευρά καταλαμβανόταν από ένα μπερδεμένο σωρό έπιπλα, ανάμεσα στα οποία ήταν τοποθετημένα διάφορα μικροαντικείμενα, όπως καλάθια με φρούτα και κουτιά με κρέας. Πολλά αποσυναρμολογημένα άρματα κατέλαβαν τη νοτιοανατολική γωνία, ενώ η βορειοανατολική περιείχε μια συλλογή από ταφικές ανθοδέσμες και στο βόρειο άκρο του θαλάμου κυριαρχούσαν δύο αγάλματα του Τουταγχαμών σε φυσικό μέγεθος που πλαισίωσαν την είσοδο του ταφικού θαλάμου. Αυτά τα αγάλματα πιστεύεται ότι χρησίμευαν είτε ως φύλακες του ταφικού θαλάμου είτε ως φιγούρες που αντιπροσώπευαν το Κα του βασιλιά, μια πτυχή της ψυχής του. Ανάμεσα στα σημαντικά αντικείμενα στον προθάλαμο ήταν αρκετά ταφικά κρεβάτια με κεφάλια ζώων, τα οποία δέσποζαν στο σύμπλεγμα των επίπλων στον δυτικό τοίχο. Επίσης βρέθηκε ένα δισκοπότηρο λωτού από αλάβαστρο και ένα ζωγραφισμένο κουτί που απεικονίζει τον Τουταγχαμών σε μάχη, το οποίο ο Κάρτερ θεωρούσε ως ένα από τα καλύτερα έργα τέχνης στον τάφο. Ο Κάρτερ ανέφερε ακόμη έναν επιχρυσωμένο και ένθετο θρόνο που απεικόνιζε τον Τουταγχαμών και τον Ανκεσεναμούν στο καλλιτεχνικό στυλ της περιόδου της Αμάρνα που το ονόμασε το πιο όμορφο πράγμα που έχει βρεθεί ακόμα στην Αίγυπτο. Τα κιβώτια στον προθάλαμο περιείχαν τα περισσότερα ρούχα στον τάφο, συμπεριλαμβανομένων των χιτώνων, πουκάμισων, γάντια και σανδάλια, καθώς και καλλυντικά όπως αλοιφές και κόλλα.

Διάσπαρτα σε διάφορα σημεία στον προθάλαμο υπήρχαν κομμάτια χρυσού και ημιπολύτιμες πέτρες σε κορσελέ, μια τελετουργική εκδοχή της πανοπλίας που φορούσαν οι Αιγύπτιοι βασιλιάδες στη μάχη. Η ανακατασκευή του κορσελέ ήταν ένα από τα πιο σύνθετα καθήκοντα που αντιμετώπισαν οι ανασκαφείς. Αυτό το δωμάτιο περιείχε επίσης ένα ξύλινο ομοίωμα με το κεφάλι και τον κορμό του Τουταγχαμών. Ο σκοπός του είναι αβέβαιος, αν και φέρει σημάδια που μπορεί να υποδεικνύουν ότι κάποτε φορούσε κορσελέ και ο Κάρτερ πρότεινε ότι ήταν ένα αντίγραφο για τα ρούχα του βασιλιά.

Το παράρτημα περιείχε περισσότερα από 2.000 μεμονωμένα αντικείμενα. Το αρχικό περιεχόμενό του ανακατεύτηκε με αντικείμενα που είχαν αντικατασταθεί τυχαία κατά την αποκατάσταση μετά τις ληστείες, συμπεριλαμβανομένων κρεβατιών, σκαμνιών και πέτρινων και αγγείων που περιείχαν κρασί και λάδι. Το δωμάτιο στέγαζε τα περισσότερα από τα τρόφιμα του τάφου, τα περισσότερα από τα σάμπτις και πολλά από τα ξύλινα ταφικά του μοντέλα. Μεγάλο μέρος του οπλισμού στον τάφο, όπως τόξα, ραβδιά και ξίφη, καθώς και τελετουργικές ασπίδες, βρέθηκαν εδώ. Άλλα αντικείμενα στο παράρτημα ήταν προσωπικά υπάρχοντα που ο Τουταγχαμών φαινομενικά χρησιμοποιούσε ως παιδί, όπως παιχνίδια, ένα κουτί με μπογιές και ένα κιτ φωτισμού.

• 
  Μια προτομή του Τουταγχαμών βρέθηκε στο διάδρομο.
• 
  Ένα άρμα, ανασυναρμολογημένο από τα κομμάτια στον προθάλαμο.
• 
  Ένα ζωγραφισμένο σεντούκι από τον προθάλαμο.
• 
  Ένα στήθος με στρογγυλή πρόσοψη από τον προθάλαμο.
• 
  Δύο από τα κεντημένα γάντια βρέθηκαν στον προθάλαμο και στο παράρτημα.
• 
  Τελετουργική ασπίδα από το παράρτημα.
• 
  Μοντέλο σκάφους από ασβεστίτη από το παράρτημα.
• 
  Ένας πίνακας παιχνιδιών σενέτ από το παράρτημα.

Ταφικός θάλαμος

Τα ιερά και η σαρκοφάγος, φαίνονται σε κλίμακα.

Το μεγαλύτερο μέρος του χώρου στον ταφικό θάλαμο καταλάμβανε η επιχρυσωμένη ξύλινη εξωτερική λάρνακα που περικλείει τρία ένθετα εσωτερικά ιερά και, μέσα σε αυτά, μια πέτρινη σαρκοφάγο που περιείχε τρία ένθετα φέρετρα. Επίσης, ένα ξύλινο πλαίσιο βρισκόταν ανάμεσα στο εξωτερικό και το δεύτερο ιερό, το οποίο ήταν καλυμμένο με ένα μπλε λινό παλτό με χάλκινους ρόδακες. Ωστόσο, ακόμη και αυτός ο θάλαμος περιείχε ταφικά είδη, όπως πιθάρια, θρησκευτικά αντικείμενα, κουπιά, βεντάλιες και μπαστούνια, μερικά από τα οποία μπήκαν στα στενά κενά μεταξύ των ιερών. Κάθε τοίχος του θαλάμου έφερε μια κόγχη που περιείχε ένα τούβλο, ενός τύπου που οι Αιγυπτιολόγοι αποκαλούν μαγικά τούβλα, επειδή είναι γραμένα με αποσπάσματα από το ταφικό κείμενο γνωστό ως Βιβλίο των νεκρών, και έχουν σκοπό να αποκρούσουν τις απειλές για τους νεκρούς.

Η διακόσμηση των ιερών, που εκτελείται ανάγλυφα, περιλαμβάνει τμήματα αρκετών ταφικών κειμένων. Και τα τέσσερα ιερά φέρουν αποσπάσματα από το Βιβλίο των Νεκρών και άλλα αποσπάσματα από το Αμντουάτ βρίσκονται στο τρίτο ιερό. Το εξωτερικό ιερό είναι γραμμένο με το παλαιότερο γνωστό αντίγραφο του Βιβλίου της Ουράνιας Αγελάδας, το οποίο περιγράφει πώς ο Ρα αναμόρφωσε τον κόσμο στη σημερινή του μορφή. Η δεύτερη λάρνακα φέρει ένα ταφικό κείμενο που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, αν και κείμενα με παρόμοια θέματα είναι γνωστά από τους τάφους του Ραμσή VI (KV9) και του Ραμσή IX (KV6). Όπως και αυτοί, περιγράφει τον θεό ήλιο και τον κάτω κόσμο χρησιμοποιώντας μια κρυπτική μορφή ιερογλυφικής γραφής που χρησιμοποιεί μη τυποποιημένες έννοιες για κάθε ιερογλυφικό ζώδιο. Αυτά τα τρία κείμενα ονομάζονται μερικές φορές «αινιγματικά βιβλία» ή «βιβλία της ηλιακής-οσιριακής ενότητας».

Η σαρκοφάγος είναι κατασκευασμένη από χαλαζίτη και με κάλυμμα από κόκκινο γρανίτη, βαμμένο κίτρινο για να ταιριάζει με τον χαλαζίτη. Είναι σκαλισμένη με τις εικόνες τεσσάρων προστατευτικών θεών (Ίσιδας, Νεφθύς , Νέιθ και Σερκέτ) και περιείχε μια χρυσή κεφαλή λιονταριού πάνω στην οποία ακουμπούσαν τρία ένθετα φέρετρα σε ανθρώπινο σχήμα. Τα δύο εξωτερικά φέρετρα ήταν κατασκευασμένα από επιχρυσωμένο ξύλο με ένθετο γυαλί και ημιπολύτιμους λίθους, ενώ το εσωτερικό φέρετρο, αν και παρόμοιο, αποτελείται κυρίως από 110,4 κιλά ατόφιο χρυσό. Μέσα σε αυτό βρισκόταν το μουμιοποιημένο σώμα του Τουταγχαμών. Στο σώμα, περιέχονταν τα στρώματα των περιτυλίξεων της μούμιας και υπήρχαν 143 αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων ειδών ένδυσης όπως σανδάλια, πληθώρα φυλαχτών και άλλων κοσμημάτων και δύο στιλέτα. Το κεφάλι του Τουταγχαμών έφερε ένα κρανίο με χάντρες και ένα χρυσό διάδημα, τα οποία ήταν όλα προσαρμοσμένα στη χρυσή μάσκα του Τουταγχαμών, η οποία έχει γίνει ένα από τα πιο εμβληματικά αρχαία αιγυπτιακά τεχνουργήματα στον κόσμο.

• 
  Φετίχ από τον ταφικό θάλαμο.
• 
  Διάγραμμα ιερών και φέρετρων στον τάφο.
• 
  Το εξωτερικό φέρετρο, έκθεση στη Δρέσδη.
• 
  Το μεσαίο φέρετρο, από τον ταφικό θάλαμο.
• 
  Το εσωτερικό φέρετρο, από τον ταφικό θάλαμο.
• 
  Το σιδερένιο στιλέτο, που βρέθηκε στο σώμα του Τουταγχαμών.

Ένα αντίγραφο του ταφικού θαλάμου περιλαμβάνει αντίγραφα της διακόσμησης του τοίχου και της σαρκοφάγου. Και τα δύο αναπαράχθηκαν με βάση εξαιρετικά λεπτομερείς σαρώσεις. Το αντίγραφο παρουσιάστηκε στην αιγυπτιακή κυβέρνηση το 2012 και εγκαταστάθηκε δίπλα στον Οίκο Κάρτερ, όπου ζούσε ο Κάρτερ ενώ εργαζόταν στον τάφο, κοντά στην είσοδο της Κοιλάδας των Βασιλέων.

Η νεκρική μάσκα

Η νεκρική μάσκα του φαραώ Τουταγχαμών

Η νεκρική μάσκα του Τουταγχαμών ήρθε στο φως, και την είδαν για πρώτη φορά οι αρχαιολόγοι, στις 25 Οκτωβρίου 1925, σχεδόν τρία χρόνια μετά την ανακάλυψη του τάφου. Σύμφωνα με τον Αιγυπτιολόγο Νίκολας Ριβς, η μάσκα αυτή "δεν αποτελεί μόνο το αξιολογότερο ανάμεσα σε όλα τα αντικείμενα που βρέθηκαν στο εσωτερικό του τάφου του Τουταγχαμών, αλλά είναι ίσως και το γνωστότερο αντικείμενο της αρχαίας Αιγύπτου". Από το 2001, η έρευνα έχει προτείνει ότι είναι πιθανόν αρχικά να προοριζόταν για την βασίλισσα Νεφερνεφερουατέν. Ο Κάρτερ εντυπωσιασμένος έγραψε στο ημερολόγιό του:

Τα καρφιά αφαιρέθηκαν, το κάλυμμα σηκώθηκε. Αποκαλύφθηκε η πιο μεγαλειώδης σκηνή: η μούμια του νεαρού βασιλιά, τυλιγμένη με μεγάλη φροντίδα, με χρυσή μάσκα στο πρόσωπο, θλιμμένης, αλλά και γαλήνιας έκφρασης, μοιάζοντας στον Όσιρι...Η μάσκα κουβαλά τις ιδιότητες του θεού, αλλά έχει την όψη του Τουτανκαμέν – ήρεμη και όμορφη, με τα ίδια χαρακτηριστικά τα οποία συναντάμε στα αγάλματα και τις σαρκοφάγους του. Η μάσκα είχε μετακινηθεί ελαφρώς προς τα πίσω, με το βλέμμα να ατενίζει ευθεία στα ουράνια.

Η μάσκα του Τουταγχαμών. Αριστερά: Η πίσω πλευρά της.

Η μάσκα έχει ύψος 54 εκ., πλάτος 39,3 εκ. και βάθος 49 εκ. Είναι διαμορφωμένη από δύο στρώσεις υψηλής ποιότητας χρυσού που ποικίλουν σε πάχος μεταξύ 1,5 – 3 χιλιοστών και ζυγίζουν 10,23 κιλά. Με κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ έχει αποκαλυφθεί ότι η μάσκα περιέχει δύο κράματα χρυσού: ένα ανοιχτής απόχρωσης 18,4 καρατίων για το πρόσωπο και το λαιμό και ένα βάρους 22,5 καρατίων για την υπόλοιπη μάσκα. Το πρόσωπο της μάσκας αναπαριστά την φυσική εικόνα του βασιλιά, και η ίδια εικόνα βρέθηκε από τους ανασκαφείς και αλλού, εσωτερικά του τάφου, συγκεκριμένα στα αγάλματα-φύλακες. Φορά το χαρακτηριστικό φαραωνικό κάλυμμα κεφαλής (Νέμες) που επιστέφεται με το βασιλικό έμβλημα της κόμπρας (ουατζέτ) και του όρνεου (Νεκχεμπέτ), τα οποία συμβολίζουν την κυριαρχία του Τουταγχαμών τόσο στην Κάτω Αίγυπτο όσο και στην Άνω Αίγυπτο. Τα αυτιά είναι τρυπημένα ώστε να συγκρατούν ενώτια, ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που φαίνεται να διατηρήθηκε για τις βασίλισσες και τα παιδιά σε όλα σχεδόν τα σωζόμενα αρχαία αιγυπτιακά έργα τέχνης. Περιέχει ενθέματα από χρωματιστό υάλωμα και ημιπολύτιμα πετράδια, μεταξύ των οποίων λάπις λάζουλι (στο περίγραμμα των ματιών και στα φρύδια), χαλαζία (στα μάτια), οψιανό (στις κόρες των ματιών), καρνεόλη, άστριους, τιρκουάζ, αμαζονίτη, φαγεντιανή και άλλους λίθους (ένθετους στο πλατύ περιδέραιο).

Διάφορες ακτινογραφικές αναλύσεις και επιθεωρήσεις της μάσκας που πραγματοποιήθηκαν στο Κάιρο το 2001 και το 2009 επέτρεψαν να εντοπιστεί μια σειρά από τρύπες στη βάση του λαιμού και μια ορατή γραμμή συγκόλλησης κατά μήκος των άκρων του προσώπου και του λαιμού, καθώς και στη μπροστινή όψη. Υπό το φως τέτοιων αναλύσεων, είναι δυνατό να διαπιστωθεί ότι η μάσκα αποτελείται, στην πραγματικότητα, από οκτώ διακριτά μέρη.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα που να υποδηλώνει ότι η μάσκα χρησιμοποιήθηκε ποτέ πριν από την ταφή του Τουταγχαμών, αν και κάποια στοιχεία στην ίδια τη δομή της μάσκας θα έδειχναν ότι είχε προετοιμαστεί για κάποιον άλλο. Μια τέτοια υπόθεση θα διαψευστεί επίσης από τις μεγάλες τρύπες που υπήρχαν στα αυτιά της μάσκας, οι οποίες δεν ήταν σκόπιμες, αλλά καμουφλαρίστηκαν από χρυσούς δίσκους. Το ότι επρόκειτο για καμουφλάζ, εξάλλου, επιβεβαιώθηκε από την παρουσία ανάλογων δίσκων στα αυτιά της εσωτερικής χρυσής σαρκοφάγου. Η παρουσία τρυπών στο αυτί θα έρχεται σε αντίθεση, ωστόσο, με την τυπική παράσταση των βασιλιάδων, καθώς είναι γνωστές μόνο δύο περιπτώσεις ανάγλυφων σε βασιλιάδες που φορούσαν τέτοια στολίδια. Πιστεύεται, επομένως, ότι τα σκουλαρίκια τα φορούσαν συνήθως οι βασιλιάδες στην προεφηβική ηλικία, αλλά ήταν ακατάλληλα για τον βασιλιά στην ενήλικη ζωή. Από αυτό προέρχεται η υπόθεση ότι το πρόσωπο της μάσκας, ή πιο συγκεκριμένα τα αυτιά, κατασκευάστηκαν είτε για γυναίκα, είτε για παιδί, ή ότι η απόκρυψη των τρυπών είχε σκοπό να δώσει στον αείμνηστο βασιλιά Τουταγχαμών μια πιο ώριμη ηλικία.

Μούμιες

Η μούμια του Τουταγχαμών, όπως φωτογραφήθηκε το 1926 πριν επιστραφεί στη σαρκοφάγο.

Όταν αποκαλύφθηκε τον Νοέμβριο του 1925, η μούμια του Τουταγχαμών ήταν σε κακή κατάσταση. Τα σκουπίδια που έπεσαν πάνω από τα περιτυλίγματα πριν από την ταφή είχαν υποστεί μια χημική αντίδραση που ο Λούκας ονόμασε κάποιο είδος αργής αυθόρμητης καύσης, που πιθανώς προκλήθηκε από μύκητες στον τάφο. Ως αποτέλεσμα, τα περισσότερα περιτυλίγματα, ακόμη και μεγάλο μέρος των ιστών στη μούμια, είχαν ανθρακοποιηθεί. Η κατάσταση του Τουταγχαμών έρχεται σε αντίθεση με τις πολύ καλύτερα διατηρημένες μούμιες άλλων ηγεμόνων του Νέου Βασιλείου. Αυτές οι μούμιες είχαν αφαιρεθεί από τους λεηλατημένους τάφους τους, τοποθετήθηκαν σε πιο απλά φέρετρα και θάφτηκαν σε δύο κρύπτες κατά τη διάρκεια της 21ης Δυναστείας, λίγους αιώνες αφότου είχαν αρχικά ενταφιαστεί. Δεν είναι γνωστό αν υπέστησαν λιγότερη φθορά επειδή είχαν λιγότερη μεταχείριση με ανθρακικά μέσα ή επειδή η αφαίρεσή τους από τα αρχικά τους φέρετρα εμπόδισε τα ανθρακικά μέσα να εμποτιστούν από τα περιτυλίγματα.

Τα στερεοποιημένα κατάλοιπα κόλλησαν μεταξύ τους τα λείψανα του Τουταγχαμών, τα περιτυλίγματα της μούμιας και τα αντικείμενα στο σώμα του, σχηματίζοντας μια ενιαία μάζα κολλημένη στο κάτω μέρος του φέρετρου που την περικλείει. Οι ανασκαφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για να αφαιρέσουν τη μούμια και να βγάλουν τα ταφικά αντικείμενα θα έπρεπε να την κόψουν σε τμήματα, λαξεύοντας κάθε κομμάτι έξω από τη θέση του. Δύο ανατόμοι, ο Δρ. Ντάγκλας Ντέρι και ο Σάλεχ Μπέι Χάμντι, εξέτασαν τα κομμάτια καθώς αφαιρέθηκαν πριν επικαλύψουν την εύθραυστη σάρκα με κερί παραφίνης για να αποτρέψουν την περαιτέρω φθορά.Προσδιόρισαν ότι ο Τουταγχαμών ήταν κοντά στην ηλικία των 18 ετών όταν πέθανε, και ότι το σχήμα του κρανίου του, που μοιάζει πολύ με αυτό μιας άγνωστης βασιλικής μούμιας από το KV55 , έδειχνε ότι ανήκε σε βασιλική οικογένεια αντί να είχε παντρευτεί κάποια από τη βασιλική οικογένεια, όπως πίστευαν παλαιότερα οι Αιγυπτιολόγοι. Όταν ολοκληρώθηκε η εξέταση, ο Κάρτερ τοποθέτησε την τεμαχισμένη μούμια σε ένα δίσκο άμμου, τον οποίο επέστρεψε στη σαρκοφάγο στον ταφικό θάλαμο τον επόμενο χρόνο.

Τα μουμιοποιημένα έμβρυα που βρέθηκαν βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης, το ένα στους πέντε μήνες κύησης και το άλλο στους επτά έως εννέα. Τα φέρετρά τους δεν προσδιορίζουν ονόματα, επομένως χαρακτηρίζονται με βάση τον αριθμό αντικειμένου του κουτιού που τα περιείχε. Το μικρότερο έμβρυο είναι γνωστό ως 317a και το μεγαλύτερο ως 317b. Εξετάστηκαν από τον Ντέρι το 1932 και στη συνέχεια αποθηκεύτηκαν στην ιατρική σχολή όπου εργαζόταν, σημερινό τμήμα του Πανεπιστημίου του Καΐρου.

Η μούμια του Τουταγχαμών έχει συχνά αναλυθεί για να διαπιστωθεί σε ποια καταστάση υγείας είχε, και ιδιαίτερα για να προσδιοριστεί η αιτία του θανάτου του. Τέτοιες προσπάθειες είναι συχνά αμφιλεγόμενες, καθώς είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη ζημιά που προκλήθηκε στο σώμα τον τελευταίο καιρό από τη ζημιά που υπέστη ο Τουταγχαμών ενώ ζούσε. Για παράδειγμα, το 1996, ο αιγυπτιολόγος Μπομπ Μπρίερ πρότεινε ότι θραύσματα οστών στην κοιλότητα του κρανίου, που φάνηκαν στις ακτίνες Χ που είχε κάνει ο Χάρισον το 1968, ήταν σημάδι ότι ο Τουταγχαμών είχε πεθάνει από ένα χτύπημα στο κεφάλι και μπορεί να είχε δολοφονηθεί. Τα θραύσματα των οστών βρέθηκαν αργότερα ότι ήταν θραύσματα σπονδύλων που ωθήθηκαν στην κοιλότητα του κρανίου κατά την εξέταση του Ντέρι. Τα έμβρυα έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα. Ο Χάρισον, το 1977, είπε ότι το 317b είχε παραμόρφωση, αλλά μια μελέτη το 2011 από τον ακτινολόγο Σάχαρ Σάλεεμ υποστήριξε ότι τα σημάδια της παραμόρφωσης ήταν στην πραγματικότητα από μεταθανάτια ζημιά.

Τόσο η μούμια του Τουταγχαμών όσο και τα έμβρυα έχουν υποβληθεί σε γενετικό έλεγχο. Μια μελέτη του 2010 για το DNA πολλών από τις μούμιες από την Κοιλάδα των Βασιλέων ανακοίνωσε ότι τα έμβρυα ήταν παιδιά του Τουταγχαμών από μια γυναίκα της οποίας η μούμια βρέθηκε στο KV21, η οποία εικαζόταν ότι ήταν η Ανκεσεναμούν. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των γενετικών μελετών αμφισβητήθηκαν από αρκετούς γενετιστές, όπως ο Σβάντε Πάαμπο, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το DNA διασπάται τόσο γρήγορα στη ζέστη της Αιγύπτου που παραμένει πάνω από μερικούς αιώνες και δεν μπορεί να παράγει αναλύσιμο δείγμα DNA.

Μυστικά δωμάτια

Προτομή της Νεφερτίτης στο Μουσείο Neues στο Βερολίνο.

Σύμφωνα με τον Βρετανό αιγυπτιολόγο Νίκολας Ριβς – ο οποίος ξεκίνησε αυτή τη θεωρία στις αρχές του 2015 με βάση τοιχογραφίες που σαρώθηκαν από την εταιρεία Factum Arte και ζήτησε να επιτραπεί πρόσθετη έρευνα στον χώρο – ο τάφος του Τουταγχαμών θα ήταν στην πραγματικότητα αυτός της Νεφερτίτης , και το τμήμα που βρίσκεται πιο κοντά στην είσοδο θα είχε επαναχρησιμοποιηθεί για να τοποθετηθούν τα λείψανα του Τουταγχαμών μετά τον πρόωρο θάνατό του, περίπου δέκα χρόνια μετά το θάνατο της Νεφερτίτης.

Ο Νίκολας Ριβς σημείωσε ότι ορισμένα στοιχεία του τάφου του Τουταγχαμών, όπως η εικονογραφία, θυμίζουν τον τάφο μιας βασίλισσας και όχι του φαραώ. Η θεωρία του θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει τις σχετικά μέτριες διαστάσεις του τάφου του Τουταγχαμών σε σύγκριση με άλλους τάφους των Φαραώ.

Στις αρχές του Νοεμβρίου 2015, το Αιγυπτιακό Υπουργείο Αρχαιοτήτων ανακοίνωσε ότι μια επιστημονική ομάδα βρήκε, χρησιμοποιώντας υπέρυθρη θερμογραφία, τις πρώτες ενδείξεις για την ύπαρξη ενός μυστικού δωματίου στον τάφο του Τουταγχαμών, κάτι που επιβεβαιώνει τη γνώμη του Νίκολας Ριβς που οι τοιχογραφίες στον βόρειο τοίχο του ταφικού θαλάμου του Τουταγχαμών κρύβουν δύο πόρτες, δύο περάσματα σε δύο άλλα δωμάτια (άλλο ταφικό θάλαμο και αποθήκη).Ο Αιγυπτιολόγος διατύπωσε αυτή τη γνώμη αφού ανέλυσε σαρώσεις του μέρους που πραγματοποίησε η Factum Arte, ειδική σε αυτό το είδος αναπαραγωγής.

Στις 28 Νοεμβρίου 2015, ο Υπουργός Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, Mamdouh al-Damati , ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ότι μια νέα έρευνα, αυτή τη φορά που διεξήχθη από τον Ιάπωνα ειδικό Χιροκάτσου Γουατανάμπε χρησιμοποιώντας ραντάρ, έδειξε "μια πιθανότητα 90%" ότι υπάρχει μυστικό δωμάτιο πέρα ​​από τον βόρειο τοίχο. Ωστόσο, ο Ιάπωνας εμπειρογνώμονας ζήτησε επιπλέον έναν μήνα πρόσθετης έρευνας για να επιβεβαιώσει αυτό το αποτέλεσμα. Ωστόσο, μια νέα σειρά σαρώσεων από ραντάρ που διεξήχθη από μια ομάδα του National Geographic Society κατέληξε στη συνέχεια σε διαφορετικά συμπεράσματα. Στη συνέχεια, τον Μάιο του 2016, ένα διεθνές συνέδριο που διοργανώθηκε στο Κάιρο δεν κατέστησε δυνατή την επίτευξη συναίνεσης σχετικά με το ζήτημα από την πλευρά της επιστημονικής κοινότητας, προκαλώντας προσωρινή διακοπή της έρευνας, ειδικά από την ίδια στιγμή που έγινε αλλαγή του αρμόδιου υπουργού της Αιγύπτου.

Το 2017, μια νέα έρευνα - η τρίτη - πραγματοποιήθηκε με ραντάρ διείσδυσης στο έδαφος για να βρεθεί ένας πιθανός μυστικός θάλαμος. Διεξήχθη από μια ομάδα από την Πολυτεχνική Σχολή του Τορίνο με επικεφαλής τον Φράνκο ΠορτσέλιΤα αποτελέσματα των ερευνών αρνούνται οποιαδήποτε πιθανότητα κρυφών κοιλοτήτων.

Η «κατάρα του Τουταγχαμών»

Ένας από τους πολλούς «θρύλους» που περιβάλλουν αυτό που ήταν, αναμφισβήτητα, μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις της αρχαιολογίας αντιπροσωπεύεται από την «Κατάρα του Τουταγχαμών». Από την ημερομηνία της ανακάλυψής του, τον Νοέμβριο του 1922, ο Λόρδος Κάρναρβον έδωσε την αποκλειστικότητα σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, όλων των ειδήσεων σχετικά με τον τάφο μόνο στην εφημερίδα The Times του Λονδίνου προκαλώντας, όπως είναι, τα έντονα παράπονα όχι μόνο των μέσων ενημέρωσης, γενικά , αλλά της ίδιας Αιγυπτιακής Κυβέρνησης που επί της ουσίας αντιμετώπιζε το παράδοξο να μάθει τι συνέβαινε στο έδαφός της από ξένες πηγές. Μια τέτοια ένταση θα οδηγήσει στη συνέχεια, με την έλευση στην εξουσία της πιο εθνικιστικής φατρίας και αντίθετης με τους Βρετανούς, στην απόσυρση της επιχορήγησης στη χήρα του Κάρναρβον και στην παύση του ίδιου του Κάρτερ από τις ανασκαφές για περίπου ένα χρόνο (1924 -1925).

Φαίνεται ξεκάθαρο, ωστόσο, ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής δεν μπορούσαν να απέχουν από την παροχή ειδήσεων στους αναγνώστες τους σχετικά με ένα τόσο θορυβώδες γεγονός και αναγκάστηκαν να πάνε στους Times και να γράψουν, συχνά, φανταστικά άρθρα. Σε αυτό το πλαίσιο, στις αλήθειες (μάλιστα ελάχιστες), προστέθηκαν άρθρα που δυσφημούσαν τις σε εξέλιξη δραστηριότητες και, μεταξύ άλλων, από το φωτοστέφανο του μυστηρίου που περιέβαλλε τη φιγούρα του Φαραώ που βρέθηκε, άρχισε να εξαπλώνεται (ειδικά μετά τον θάνατο του Λόρδου Κάρναρβον) η φήμη ότι υπήρχε μια κατάρα που έπεσε σε όλους όσους είχαν λάβει μέρος στην αποστολή, εξ ου και η γέννηση αυτού που, μέχρι σήμερα, ονομάζεται «Η κατάρα του Τουταγχαμών». Ειπώθηκε ότι είχε βρεθεί μια επιγραφή, στην πραγματικότητα ανύπαρκτη, σύμφωνα με την οποία: Θα έρθει ο θάνατος σε όσους μολύνουν τον τάφο του Φαραώ και προστέθηκε στον ίδιο τον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (τον πατέρα του Σέρλοκ Χολμς) για να αποδώσει τον θάνατο του Λόρδου Κάρναρβον σε στοιχεία, όχι πνεύματα ή φαντάσματα, που εφευρέθηκαν από τους ιερείς του Τουταγχαμών για να προστατεύσουν τον τάφο, λέγοντας Η άμεση αιτία του θανάτου του ήταν ο τυφοειδής πυρετός, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα «στοιχεία» (κατάρες) που προστάτευε η μούμια μπορούσε να δράσει.

Ο Οίκος Κάρτερ στην αρχή της Κοιλάδας των Βασιλέων.

Στην πραγματικότητα, λίγο ή καθόλου μυστήριο συνόδευε την πορεία της ζωής των ανθρώπων που ήταν τα κύρια αντικείμενα της ανακάλυψης: ο Κάρτερ πέθανε, για παράδειγμα, το 1939 , σε ηλικία 65 ετών και ακριβώς 17 χρόνια μετά την ημερομηνία της ανακάλυψης του τάφου και ο Δρ. Ντέρι, ο οποίος έκανε την πρώτη αυτοψία στο σώμα του Τουταγχαμών, πέθανε το 1961 σε ηλικία 87 ετών. Η ίδια η λαίδη Έβελυν, κόρη του Λόρδου Κάρναρβον, παρούσα στην ανακάλυψη και μεταξύ των πρώτων που μπήκαν στον τάφο, πέθανε το 1980, σε ηλικία 79 ετών.

Εκθέσεις αντικειμένων

Μετά την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης το 1932, ο τάφος άδειασε σχεδόν όλο το περιεχόμενό του. Οι κύριες εξαιρέσεις ήταν η σαρκοφάγος, με το αρχικό της καπάκι να αντικαταστάθηκε από μια γυάλινη πλάκα, και το πιο εξωτερικό από τα τρία φέρετρα, στα οποία τοποθετήθηκε η μούμια του Τουταγχαμών. Ο Κάρτερ πήρε επίσης μια χούφτα μικρά αντικείμενα από τον τάφο, χωρίς άδεια. Μετά το θάνατό του, η κληρονόμος του, Φίλις Γουόλκερ, τα ανακάλυψε και δήλωσε την πρόθεση της να επιστρέφουν στην αιγυπτιακή κυβέρνηση. Μερικά αντικείμενα είναι ύποπτα ότι πέρασαν παράνομα σε άλλες συλλογές αιγυπτιακών αρχαιοτήτων, αλλά η προέλευσή τους είναι αβέβαιη.

Για αρκετές δεκαετίες μετά την εκκαθάριση του τάφου του, η συντριπτική πλειοψηφία των ταφικών αγαθών του Τουταγχαμών φυλάσσονταν είτε στο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο είτε στο Μουσείο του Λούξορ. Μόνο τα πιο σημαντικά κομμάτια έχουν εκτεθεί, ενώ τα υπόλοιπα έχουν αποθηκευτεί σε μία από τις δύο τοποθεσίες. Επιλεγμένα έργα έχουν επίσης πραγματοποιήσει εκθέσεις σε μουσεία, συγκεντρώνοντας χρήματα για την αιγυπτιακή κυβέρνηση και εξυπηρετώντας τη βελτίωση των σχέσεών της με τις χώρες υποδοχής.Έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές εκθέσεις, στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, σε τρεις μεγάλες φάσεις, μία από το 1961 έως το 1967, μία άλλη από το 1972 έως το 1981 και μία τρίτη από το 2004 έως το 2013. Πολλές εκθέσεις με αντίγραφα έχουν επίσης έλαβε χώρα, ξεκινώντας με ένα σετ που έγινε για την Έκθεση Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1924. Ξεκινώντας το 2011, τα αντικείμενα από τον τάφο μεταφέρθηκαν σταδιακά στο Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο στη Γκίζα. Με τα εγκαίνιά του, το μουσείο σχεδιάζεται να εκθέσει όλα τα τεχνουργήματα του τάφου.

Διατήρηση

Κατάσταση του τάφου

Ήδη από το 1978, η Αυστραλή αιγυπτιολόγος Βερόνικα Σέτον-Γουίλιαμς περιγράφει την κατάσταση των αντικειμένων από τον τάφο στο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο, τα οποία εκείνη την εποχή απαιτούσαν καθαρισμό και αποκατάσταση. Εξήγησε ότι, αφενός, η σύνθεση του αέρα στο Κάιρο είχε ισχυρό αντίκτυπο στα εκθέματα και, αφετέρου, οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας στο Κάιρο ήταν μεγαλύτερες από ό,τι στο Λούξορ. Αλλαγές όπως η αμαύρωση σε αντικείμενα από χρυσό και η παραμόρφωση σε αυτά από ξύλο ήταν αισθητές 66 χρόνια μετά την ανακάλυψη του τάφου, ειδικά με επίστρωση γύψου ή επένδυση με φύλλα χρυσού. Σύμφωνα με τη δήλωσή της, τα αντικείμενα στον ταφικό θησαυρό εξακολουθούσαν να έχουν τη σειρά με την οποία είχαν ανασυρθεί από τον τάφο. Τα περισσότερα από τα αντικείμενα φαίνονται στις προθήκες στις οποίες είχαν εκτεθεί για πρώτη φορά μετά την ανακάλυψη του τάφου.

Ο Τόμας Χόβινγκ έγραψε την ίδια χρονιά: Τα εκατοντάδες επιχρυσωμένα έργα τέχνης, τα αγαλματίδια, τα εργαλεία, τα σκεύη, οι ασπίδες, τα σεντούκια, τα έπιπλα - ακόμη και το μεγαλοπρεπές σκοτεινό ιερό με τις τέσσερις θεές-φύλακες σταδιακά καταρρέουν, σπάνε σε μέρη, διαλύονται. Η κατάσταση των θησαυρών του Τουταγχαμών είναι ντροπή για το μουσείο καθώς και για τους ανθρώπους [...]. Όπως η Σέτον-Γουίλιαμς, εξέφρασε την ελπίδα ότι οι παγκόσμιες εκθέσεις ορισμένων από τα πρωτότυπα κομμάτια (1961–1981) θα έφερναν έσοδα στην Αίγυπτο για τη διατήρηση των αυθεντικών κομματιών. Ωστόσο, μέχρι αυτό το σημείο δεν υπήρχε σχέδιο για εργασίες αποκατάστασης.

Ο Ζάχι Χάβας έγραψε στο βιβλίο του Discovering Tutankhamun Από τον Κάρτερ μέχρι το DNA" το 2013, τα επιχρυσωμένα ξύλινα ιερά από τον ταφικό θάλαμο δείχνουν ότι εξακολουθούν να είναι στην αρχική τους κατάσταση όταν αποκαταστάθηκαν για πρώτη φορά από τον Άλφρεντ Λούκας τη δεκαετία του 1920. Επισημαίνει επίσης τις κλιματικές αλλαγές και την ατμοσφαιρική ρύπανση, αλλά τονίζει επίσης ότι το άμεσο ηλιακό φως καταστρέφει τέτοια εύθραυστα αντικείμενα. Ήλπιζε, όπως η Σέτον-Γουίλιαμ και ο Χόβινγκ χρόνια νωρίτερα, ότι θα υπήρχε ένα μεγάλο έργο διατήρησης όταν ο πλήρης ταφικός θησαυρός του Τουταγχαμών επρόκειτο να μεταφερθεί στο νέο Μεγάλο Μουσείο. Εκείνη την εποχή, ο στόχος ήταν το 2015.

Κεφαλή της Νεφερτέμ, Αιγυπτιακό Μουσείο Καΐρου.

Ο Ζάχι Χάβας ανέφερε την προτομή της Νεφερτέμ ως καλό παράδειγμα της δουλειάς των συντηρητών στο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο. Αυτή η προτομή παρουσιάστηκε ως ένα από τα πρωτότυπα αντικείμενα σε διεθνείς περιοδεύουσες εκθέσεις. Σύμφωνα με τον Χάβας, υπάρχει συχνά ανησυχία ότι τέτοιες εκθέσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ζημιά στα αντικείμενα που έχουν δανειστεί. Ωστόσο, τόνισε ότι δίνεται ιδιαίτερη σημασία διατήρησης στα εκθέματα για τις περιοδεύουσες εκθέσεις. Ο Κάρτερ περιέγραψε ήδη αυτό το εύρημα χειριζόμενος προσεκτικά τα πεσμένα μέρη της μικρής προτομής που ο ίδιος και ο Άρθουρ Κάλεντερ είχαν συλλέξει με κόπο. Το μέλημά του τότε ήταν τα μεμονωμένα θραύσματα να μπούνε σε γύψο και η αποκατάσταση του αντικειμένου μετά την άφιξή του στο μουσείο.

Ο Γερμανός Αιγυπτιολόγος Βίλφρεντ Σέιπελ σχολίασε επίσης την κατάσταση των αυθεντικών κομματιών στο Κάιρο πριν από την έκθεση «Tutanchamun – sein Grab und die Schätze», που παρουσιάστηκε στη Δρέσδη από τον Οκτώβριο του 2015 έως τον Φεβρουάριο του 2016, πως τα αντικείμενα εκεί θα χαθούν λόγω ανεπαρκούς κλιματισμού.Επέκρινε επίσης τον ανεπαρκή φωτισμό και τη σήμανση των εκθεμάτων στο μουσείο και περιέγραψε τα περισσότερα από τα αυθεντικά αντικείμενα από τον ταφικό θησαυρό του Τουταγχαμών ως ακατάλληλα για ταξίδια. Ο Χόβινγκ είχε ήδη κάνει τα ίδια αρνητικά σχόλια σχετικά με την επισήμανση των αντικειμένων το 1978.{sfn|Hoving|1984|p=381}}

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης στην Αίγυπτο το 2011, το Αιγυπτιακό Μουσείο λεηλατήθηκε, κάτι που επηρέασε και ορισμένα ευρήματα από τον ταφικό θησαυρό του Τουταγχαμών. Λείπει ένα μικρό επίχρυσο αγαλματίδιο και η κεφαλή ενός άλλου. Κάποια άλλα αγάλματα έσπασαν αλλά μπορούσαν να αποκατασταθούν.

Τουρισμός

Η πινακίδα έξω από την είσοδο του τάφου του Τουταγχαμών στα αραβικά και τα αγγλικά.

Ο τάφος είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός από τότε που ξεκίνησε η διαδικασία εκκαθάρισης. Κάποια στιγμή μετά την επανατοποθέτηση της μούμιας το 1926, κάποιος εισέβαλε στη σαρκοφάγο, κλέβοντας αντικείμενα που είχε αφήσει ο Κάρτερ στη θέση του. Μια πιθανή στιγμή για το γεγονός είναι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος , όταν η έλλειψη εργαζομένων ασφαλείας οδήγησε σε εκτεταμένες λεηλασίες αιγυπτιακών αρχαιοτήτων. Το πτώμα στη συνέχεια ξανατυλίχθηκε, υποδηλώνοντας ότι οι τοπικοί αξιωματούχοι μπορεί να ανακάλυψαν τη διάρρηξη και να αποκατέστησαν τη μούμια χωρίς να αναφέρουν τι είχε συμβεί. Η κλοπή αποκαλύφθηκε μόλις το 1968, αφού ο ανατόμος Ρόναλντ Χάρισον επανεξέτασε τα λείψανα του Τουταγχαμών.

Οι περισσότεροι τάφοι στην Κοιλάδα των Βασιλέων είναι ευάλωτοι σε ξαφνικές πλημμύρες. Όταν ανέλυσε τον τάφο του Τουταγχαμών το 1927, ο Λούκας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παρά τη διαρροή υγρασίας, δεν είχε εισχωρήσει σημαντικό υγρό νερό πριν από την ανακάλυψή του. Αντίθετα, από τότε που ανακαλύφθηκε το νερό έτρεχε περιοδικά μέσα από την είσοδο και την Πρωτοχρονιά του 1991 μια καταιγίδα πλημμύρισε τον τάφο μέσω ενός ρήγματος στην οροφή του ταφικού θαλάμου. Η πλημμύρα λέκιασε τον βαμμένο τοίχο του θαλάμου και άφησε περίπου 7 εκατοστά στάσιμου νερού στο πάτωμα. Οι τάφοι απειλούνται και από τους τουρίστες που τους επισκέπτονται, οι οποίοι μπορεί να βλάψουν τη διακόσμηση του τοίχου με το άγγιγμά τους και με την υγρασία που εισάγει η αναπνοή τους. Η μούμια είναι επίσης ευάλωτη σε αυτού του είδους τη ζημιά, έτσι το 2007 μεταφέρθηκε σε μια ελεγχόμενη από το κλίμα γυάλινη βιτρίνα που τοποθετήθηκε στον προθάλαμο, επιτρέποντάς της να εκτίθεται στο κοινό προστατεύοντάς την από την υγρασία και τη μούχλα.

Η Εταιρεία Φίλων των Βασιλικών Τάφων της Αιγύπτου πρότεινε την ιδέα της δημιουργίας ενός αντιγράφου του τάφου του Τουταγχαμών το 1988, ώστε οι τουρίστες να μπορούν να τον δουν χωρίς να καταστραφεί περαιτέρω το πρωτότυπο. Το 2009, το Factum Arte, ένα εργαστήριο που ειδικεύεται σε αντίγραφα έργων τέχνης μεγάλης κλίμακας, έκανε λεπτομερείς σαρώσεις του ταφικού θαλάμου στον οποίο βασίστηκε ένα αντίγραφο, ενώ η αιγυπτιακή κυβέρνηση και το Ινστιτούτο Διατήρησης Γκετί ξεκίνησαν ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα για την εκτίμηση της κατάστασης του τάφου και την ανακαίνισή του ανάλογα με τις ανάγκες. Το αντίγραφο ολοκληρώθηκε το 2012 και άνοιξε στο κοινό το 2014. Η ανακαίνιση ολοκληρώθηκε το 2019.

Ο τάφος του Τουταγχαμών έχει μεγαλύτερη ζήτηση από τους τουρίστες από οποιονδήποτε άλλο στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Έως και 1.000 άνθρωποι περνούν από αυτό τις ημέρες με την πιο έντονη κίνηση.

Αξιολόγηση του έργου του Χάουαρντ Κάρτερ

Ενώ ο πρώην μέντοράς του Φλάιντερς Πίτρι ενέκρινε τη στιγμή της ανακάλυψης ότι αυτή η ανασκαφή ήταν ευθύνη των Χάουαρντ Κάρτερ και Άλφρεντ Λούκας, η εργασία του Κάρτερ στον τάφο του Τουταγχαμών καθώς και οι σημειώσεις και οι περιγραφές του δεν πέρασαν απαρατήρητες και επικρίθηκαν από μεταγενέστερους αρχαιολόγους. Οι κριτικές είναι διαφορετικές. Διάφορες πτυχές έχουν επικριθεί όλα αυτά τα χρόνια: μέθοδοι εργασίας, ψευδείς αναπαραστάσεις γεγονότων, αμφιβολίες για τις περιγραφές δύο ληστειών από τον τάφο στην αρχαιότητα και η παράνομη κλοπή αντικειμένων από τον ταφικό θησαυρό. Η περιγραφή της ιστορίας του ευρήματος διορθώθηκε αργότερα εν μέρει από τον Άλφρεντ Λούκας, μέλος της ανασκαφικής ομάδας του Κάρτερ εκείνη την εποχή, και τον Τόμας Χόβινγκ, πρώην διευθυντή του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με τον Χόβινγκ, ο Κάρτερ απέτυχε στο έργο του στον τάφο. Αφενός, αντί για μια επιστημονική πραγματεία, ο Κάρτερ θα είχε δημοσιεύσει μόνο ένα τρίτομο έργο, το οποίο γενικά θεωρείται προκαταρκτική έκθεση, και αφετέρου, η ελλειψή του σε βάθος θα τον έβαζε στην περιοχή του Τζιοβάνι Μπατίστα Μπελζόνι, τον οποίο εκτιμούσε τόσο πολύ τον Χόβινγκ ως έναν τελευταίο και μεγαλύτερο κυνηγό θησαυρού στην Αίγυπτο.

Επικρίθηκε επίσης ο καταστροφικός χειρισμός της μούμιας του Τουταγχαμών. Όταν διαπίστωσαν ότι από την βασιλική μούμια έλειπε το στέρνο και τα μέρη των πλευρών, ο Ζάχι Χάβας και ο Αχμέντ Σαλέχ, για παράδειγμα, έκριναν ότι το ενδιαφέρον του Κάρτερ ήταν αποκλειστικά στην ανάκτηση των κοσμημάτων από τη μούμια και όχι στην ίδια τη μούμια. Επιπλέον, αυτά τα οστά που λείπουν από τη βασιλική μούμια δεν αναφέρονται στις σημειώσεις του Κάρτερ ή στην έκθεση του Ντάγκλας Ντέρι.

Ωστόσο υπάρχουν και θετικές κριτικές για το έργο του Κάρτερ. Η Βερόνικα Σέτον-Γουίλιαμς και η Τζόις Τάιλντεσλεϊ αξιολογούν την προσέγγιση του Χάουαρντ Κάρτερ στον ταφικό θησαυρό από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Και τι πιστεύουμε για τον Κάρτερ και τον Λόρδο Κάρναρβον; Έχει γίνει μόδα να υποτιμάμε ανθρώπους που έχουν κάνει όνομα σε οποιονδήποτε τομέα. Έχουν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια από την ανακάλυψη του τάφου του Τουταγχαμών και τότε οι ιδέες για το τι ήταν σωστό ή τι λάθος στον αρχαιολογικό τομέα ήταν εντελώς διαφορετικές. Αν κάτι είναι αξιόλογο, δεν ήταν η σχετικά ατελής επιτόπια εργασία που έπρεπε να γίνει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, αλλά οι αδίστακτες προσπάθειες από καλά χρηματοδοτούμενα μουσεία να αγοράσουν ένα έργο που φαίνεται ελκυστικό σε οποιαδήποτε τιμή χωρίς να ερευνηθεί η προέλευσή του.

— Βερόνικα Σέτον-Γουίλιαμς

Αλλά προτού καταδικάσουμε τον Κάρτερ επειδή σκέφτεται και ενεργεί σαν άνθρωπος της εποχής του, ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν κάποιος από τους συγχρόνους του ανακάλυπτε τον τάφο του Τουταγχαμών.

— Τζόις Τάιλντεσλεϊ.

Ο Τζάρομιρ Μάλεκ όχι μόνο θεώρησε παράλογη την πρόωρη ανακάλυψη του τάφου, αλλά βλέπει επίσης τη σχολαστικότητα με την οποία εργάστηκε ο Κάρτερ σε όλη την περίοδο της ανασκαφής ως αντίφαση με τους ισχυρισμούς που διατυπώθηκαν. Δεν θα αποκαλούσε τον Κάρτερ «κλέφτη» γιατί ποτέ δεν προσπάθησε να πουλήσει αντικείμενα από τον τάφο.

Ο Χάουαρντ Κάρτερ μετά τον Τουταγχαμών

Οι εργασίες στον τάφο του Τουταγχαμών δεν ήταν μόνο επίπονες για τον Κάρτερ από την ανακάλυψή του, αλλά και απογοητευτικές καθ' όλη την περίοδο της ανασκαφής. Τέσσερα χρόνια μετά την εκκαθάριση του παραρτήματος, τη διάσωση και τη συντήρηση των τελευταίων αντικειμένων στον τάφο και στο εργαστήριο και την αποστολή τους στο Κάιρο, οι εργασίες στον τάφο του Τουταγχαμών ολοκληρώθηκαν πλήρως το 1932, δέκα χρόνια μετά την ανακάλυψή του. Το 1933, ο Κάρτερ ολοκλήρωσε τον τρίτο και τελευταίο τόμο του με τον τίτλο "The Tomb of Tut-Ankh-Amen". Στη συνέχεια, σχεδίασε μια έκδοση έξι τόμων με τον τίτλο "A Report on the Tomb of Tut-Ankh-Amen". Το μόνο που υπάρχει είναι οι σημειώσεις του για την προετοιμασία μιας τέτοιας δημοσίευσης, οι οποίες είναι επίσης διαθέσιμες στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Γκρίφιθ. Μετά από δέκα χρόνια ανασκαφών, ο Κάρτερ ήταν 58 ετών, ψυχικά και σωματικά εξαντλημένος. Η εργασία πάνω στα αντικείμενα και η ανάλυσή τους γινόταν όλο και περισσότερο βάρος για αυτόν. Οι σημειώσεις του δίνουν την εντύπωση ότι το έργο του τάφου του Τουταγχαμών ήταν υπερβολικό για εκείνον. Δεν συμμετείχε ποτέ ξανά σε ανασκαφές στην Αίγυπτο μετά από αυτό, αλλά περιστασιακά οδηγούσε αξιωματούχους ή άλλους επισήμους στην Κοιλάδα των Βασιλέων, με πιο πρόσφατη το 1936. Ο Κάρτερ είχε λίγους φίλους μεταξύ των Αιγυπτιολόγων και, παρά τη φήμη αυτής της ανακάλυψης, δεν έλαβε δημόσια αναγνώριση για το έργο του εκείνη την εποχή. Η υγεία του Κάρτερ άρχισε να επιδεινώνεται από το 1933 και μετά και έζησε εναλλάξ στην Αγγλία και την Αίγυπτο μέχρι το θάνατό του στις 2 Μαρτίου 1939 στο Λονδίνο.

Βιβλιογραφία

• Carter, Howard· Mace, A. C. (2003) [1923]. The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume I: Search, Discovery and Clearance of the Antechamber. Duckworth. ISBN 978-071563172-0. 
• Carter, Howard (2001) [1927]. The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume II: The Burial Chamber. Duckworth. ISBN 978-0715630754. 
• Carter, Howard (2000) [1933]. The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume III: The Annexe and Treasury. Duckworth. ISBN 978-0715629642. 
• «Conservation and Management of the Tomb of Tutankhamen». The Getty. Getty Conservation Institute. Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 
• Dorn, Andreas (2016). «The Hydrology of the Valley of the Kings». Στο: Wilkinson, Richard H.· Weeks, Kent R. The Oxford Handbook of the Valley of the Kings. Oxford University Press. σελίδες 30–38. ISBN 978-0199931637. 
• «Most King Tutankhamun displays ready at Grand Egyptian Museum». The National 74. 8 June 2021. https://www.thenationalnews.com/mena/egypt/most-king-tutankhamun-displays-ready-at-grand-egyptian-museum-1.1237525. 
• «The Facsimile of Tutankhamun's Tomb: Overview». Factum Foundation. Factum Foundation for Digital Technology in Conservation. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2022. 
• Forbes, Dennis C. (2018) [first edition 1998]. Tombs, Treasures, Mummies: Seven Great Discoveries of Egyptian Archaeology in Five Volumes. Book Four: The Tomb of Tutankhamen (KV62). Kmt Communications, LLC. ISBN 978-1981423385. 
• Goelet, Ogden (2016). «Tomb Robberies in the Valley of the Kings». Στο: Wilkinson, Richard H.· Weeks, Kent R. The Oxford Handbook of the Valley of the Kings. Oxford University Press. σελίδες 448–466. ISBN 978-0199931637. 
• Hawass, Zahi (2007). King Tutankhamun: Treasures of the Tomb. Photographs by Sandro Vannini. Thames & Hudson. ISBN 978-0500051511. 
• Hornung, Erik (1999). The Ancient Egyptian Books of the Afterlife. Translated by David Lorton. Cornell University Press. ISBN 978-0801485152. 
• «King Tut's tomb unveiled after being restored to its ancient splendor». CBS News. CBS Interactive Inc. 2 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 
• Lucas, Alfred (2001) [1927]. «Appendix II: The Chemistry of the Tomb». The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume II: The Burial Chamber. By Carter, Howard. Duckworth. σελίδες 162–188. ISBN 978-0715630754. 
• Lucas, Alfred (2000) [1933]. «Appendix II: The Chemistry of the Tomb». The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume III: The Annexe and Treasury. By Carter, Howard. Duckworth. σελίδες 170–183. ISBN 978-0715629642. 
• Marchant, Jo (2013). The Shadow King: The Bizarre Afterlife of King Tut's Mummy. Da Capo Press. ISBN 978-0306821332. 
• Newberry, Percy (2001) [1927]. «Appendix III: Report on the Floral Wreaths found in the Coffins of Tut.Ankh.Amen». The Tomb of Tut.ankh.Amen, Volume II: The Burial Chamber. By Carter, Howard. Duckworth. σελίδες 189–196. ISBN 978-0715630754. 
• Price, Campbell (2016). «Other Tomb Goods». Στο: Wilkinson, Richard H.· Weeks, Kent R. The Oxford Handbook of the Valley of the Kings. Oxford University Press. σελίδες 274–289. ISBN 978-0199931637. 
• Reeves, Nicholas (1990). The Complete Tutankhamun. Thames and Hudson. ISBN 978-0500050583. 
• Reeves, Nicholas· Wilkinson, Richard H. (1996). The Complete Valley of the Kings. Thames and Hudson. ISBN 978-0500050804. 
• Reid, Donald Malcolm (2015). Contesting Antiquity in Egypt: Archaeologies, Museums & the Struggle for Identities from World War I to Nasser. The American University in Cairo Press. ISBN 978-9774169380. 
• Ridley, Ronald T. (2019). Akhenaten: A Historian's View. The American University in Cairo Press. ISBN 978-9774167935. 
• Riggs, Christina (2019). Photographing Tutankhamun: Archaeology, Ancient Egypt, and the Archive. Bloomsbury. ISBN 978-1350038516. 
• Riggs, Christina (2021). Treasured: How Tutankhamun Shaped a Century. PublicAffairs. ISBN 978-1541701212. 
• Ritner, Robert K. (1997). «The Cult of the Dead». Στο: Silverman, David P. Ancient Egypt. Oxford University Press. σελίδες 132–147. ISBN 978-0195219524. 
• Roberson, Joshua A. (2016). «The Royal Funerary Books». Στο: Wilkinson, Richard H.· Weeks, Kent R. The Oxford Handbook of the Valley of the Kings. Oxford University Press. σελίδες 316–332. ISBN 978-0199931637. 
• Roehrig, Catharine H. (2016). «Royal Tombs of the Eighteenth Dynasty». Στο: Wilkinson, Richard H.· Weeks, Kent R. The Oxford Handbook of the Valley of the Kings. Oxford University Press. σελίδες 183–199. ISBN 978-0199931637. 
• Romer, John· Romer, Elizabeth (1993). The Rape of Tutankhamun. Michael O'Mara Books. ISBN 978-1854791696. 
• «New Evidence for Tutankhamun's Parents: Revelations from the Grand Egyptian Museum». Mitteilungen des Deutschen Instituts für Ägyptische Altertumskunde in Kairo 74. 2018. https://www.academia.edu/44790548. 
• Thompson, Jason (2015). Wonderful Things: A History of Egyptology, 2. The Golden Age: 1881–1914. American University in Cairo Press. ISBN 978-9774166921. 
• Thompson, Jason (2018). Wonderful Things: A History of Egyptology, 3. From 1914 to the Twenty-First Century. American University in Cairo Press. ISBN 978-9774167607. 
• Tyldesley, Joyce (2012). Tutankhamen: The Search for an Egyptian King. Basic Books. ISBN 978-0465020201. 
• Williamson, Jacquelyn (2015). «Amarna Period». Στο: Wendrich, Willeke, επιμ. UCLA Encyclopedia of Egyptology. Department of Near Eastern Languages and Cultures, UC Los Angeles. https://escholarship.org/uc/item/77s6r0zr.