Έδικτο των Βερσαλλιών

Έδικτο των Βερσαλλιών το οποίο υπεγράφη από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ το 1787

Το Έδικτο των Βερσαλλιών, πιο γνωστό ως Έδικτο της Ανεκτικότητας, ήταν ένα επίσημο διάταγμα το οποίο έδινε στους μη-Καθολικούς της Γαλλίας το δικαίωμα να ασκούν σε πλήρη ελευθερία τις θρησκείες τους, καθώς και νομική και πολιτειακή οντότητα, στην οποία περιλαμβανόταν το δικαίωμα σύναψης συμβολαίων γάμου χωρίς την πρωτύτερη αλλαγή πίστης, ενστερνιζόμενοι τον Καθολικισμό. Το έδικτο υπεγράφη από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ στις 7 Νοεμβρίου 1787, ενώ επικυρώθηκε από το κοινοβούλιο του Παλαιού Καθεστώτος στις 29 Ιανουαρίου 1788. Η επιτυχής ψήφισή του οφειλόταν στα άκρως πειστικά επιχειρήματα που ανέφεραν επιφανείς Γάλλοι φιλόσοφοι και λογοτέχνες της εποχής, μεταξύ αυτών και ο Αν-Ρομπέρ-Ζακ Τυργκό, αλλά και Αμερικανοί όπως ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν, και, ακόμη, με την άριστη συνεργασία μεταξύ του Γκιγιώμ-Κρετιάν ντε Μαλζέρμπ, υπουργού του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, και του Ζαν-Πωλ Ραμπώ Σαιντ-Ετιέν, εκπροσώπου των προτεσταντικών κοινοτήτων της Γαλλίας.

Ο Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας (1586–1610) είχε, αρχικώς, παραχωρήσει στους Ουγενότους την ίδια θρησκευτική ελευθερία για την πρακτική της θρησκείας τους που είχαν και οι Καθολικοί στη Γαλλία, όταν υπέγραψε το Έδικτο της Νάντης (13 Απριλίου 1598). Τα δικαιώματα αυτά ανακλήθηκαν από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ με το Έδικτο του Φονταινεμπλώ (18 Οκτωβρίου 1685), επίσης γνωστό ως Ανάκληση του Εδίκτου της Νάντης. Η ακύρωση του εδίκτου χαλάρωσε, σχετικά, υπό τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΕ΄, ωστόσο, παρέμεινε ως νόμος για συνολικά 102 χρόνια. Υπό το Έδικτο των Βερσαλλιών, ο Καθολικισμός εξακολούθησε να είναι η επίσημη θρησκεία του Βασιλείου της Γαλλίας, αν και το περιεχόμενό του αποδυνάμωσε σημαντικά το Έδικτο του Φονταινεμπλώ, προσφέροντας ανακούφιση στους μη-Καθολικούς υπηκόους – όπως Καλβινιστές Ουγενότοι, Λουθεριανοί και Εβραίοι. Η πιο σημαντική εξαίρεση ήταν στη Μετς, όπου το τοπικό κοινοβούλιο της πόλης αφαίρεσε ορισμένα δικαιώματα που κατείχαν οι Εβραίοι εντός της Μετς, όπως την άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων, κάτι που, όμως, δεν ίσχυε με ομόθρησκούς τους άλλων περιοχών της Γαλλίας.

Ενώ το Έδικτο των Βερσαλλιών δεν διακήρυττε από νομικής άποψης την ελευθερία των θρησκειών ανά τη Γαλλία – αυτό πήρε δύο περισσότερα χρόνια, με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη το 1789 – ήταν, ωστόσο, ένα σημαντικό βήμα προς τον κατευνασμό των θρησκευτικών εντάσεων, ενώ, ταυτόχρονα, τερμάτισε με τον πλέον επίσημο τρόπο τους θρησκευτικούς διωγμούς στη Γαλλία.

Παραπομπές

• Baird, Henry Martyn. History of the Rise of the Huguenots of France. Kila, MT: Kessinger, 2006
• Kuiper, B. K. The Church in History. Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1995
• Martyn, W. Carlos. A History of the Huguenots. Ann Arbor: Scholarly Publishing Office, University of Michigan Library, 2005
• Sutherland, N. M. The Huguenot Struggle for Recognition. New Haven, CT: Yale University Press, 1980.

Δείτε επίσης

• Γαλλικοί Θρησκευτικοί Πόλεμοι
• Διωγμός των Ουγενότων υπό τον Λουδοβίκο ΙΕ΄
• Θρησκείες στη Γαλλία
• Ανεξιθρησκία

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• Έδικτο των Βερσαλλιών (7 Νοεμβρίου 1787), καταγραφή του αρχικού κειμένου, στα Γαλλικά