Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κλέφτης ποδηλάτων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κλέφτης ποδηλάτων
Ladri di biciclette
Αφίσα της ταινίας στα ιταλικά
ΣκηνοθεσίαΒιτόριο ντε Σίκα[1][2][3]
ΠαραγωγήProduzioni De Sica[4]
ΣενάριοΤσέζαρε Ζαβατίνι, Βιτόριο ντε Σίκα, Σούσο Κέκι Ντ' Αμίκο, Ορέστε Μπιανκόλι, Τζεράρντο Γκουεριέρι, Γκεράρντο Γκεράρντι και Αντόλφο Φράνσι
ΠρωταγωνιστέςΛαμπερτο Ματζοράνι[1][3][5], Έντσο Σταϊόλα[1][3][5], Λιανέλα Καρέλ[1][3][5], Τζίνο Σαλταμερέντα[1][5][6], Έλενα Αλτιέρι[1][5][6], Κάρλο Τζάκινο[1][5], Φάουστο Γκουερτσόνι[1][5][6], Σέρτζιο Λεόνε[1][5], Μέμο Καροτενούτο[1][5], Νάντο Μπρούνο[5], Κέκο Ρισόνε[1][5], Ουμπέρτο ​​Σπαντάρο[5] και Έολο Καπρίτι[7]
ΜουσικήΑλεσάντρο Τσικονίνι
ΦωτογραφίαΚάρλο Μοντουόρι
ΜοντάζΕράλντο ντα Ρόμα
ΔιανομήEnte Nazionale Industrie
Cinematografiche
Umbrella Entertainment
Joseph Burstyn & Arthur Mayer
Πρώτη προβολή1948, 21  Νοεμβρίου 1948 (Ρώμη)[8], 24  Νοεμβρίου 1948 (Ιταλία)[8], 12  Δεκεμβρίου 1949 (Νέα Υόρκη)[8] και 13  Δεκεμβρίου 1949 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Τουρκία)[8]
Κυκλοφορία24 Νοεμβρίου 1948
Διάρκεια93 λεπτά
ΠροέλευσηΙταλία
ΓλώσσαΙταλική γλώσσα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Οι κλέφτες των ποδηλάτων ή Κλέφτες ποδηλάτων (ιταλικά: Ladri di biciclette‎‎) είναι ιταλική δραματική ταινία του 1948, σε σκηνοθεσία του Βιτόριο ντε Σίκα. Η ταινία περιγράφει την ιστορία ενός φτωχού πατέρα στη Ρώμη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος αναζητά το ποδήλατό του, το οποίο κλάπηκε. Το γενικότερο περιβάλλον χαρακτηρίζεται από ανομία, την ανικανότητα της αστυνομίας και την αδιαφορία των συμμαχικών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ιταλία μετά το τέλος του πολέμου.[9][10] Ο διάσημος Γάλλος κριτικός Αντρέ Μπαζέν (André Bazin) χαρακτήρισε τον Κλέφτη ποδηλάτων ως ένα από τα πρώτα «δείγματα καθαρού κινηματογράφου»[11] στην ιστορία της έβδομης τέχνης.

Τίτλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος Ladri di biclette αντιστοιχεί σε Κλέφτες ποδηλάτων, ενώ με την κυκλοφορία της ταινίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ο τίτλος έγινε The Bicycle Thief[12] που αντιστοιχεί στο Ο κλέφτης ποδηλάτων. Ως Κλέφτης ποδηλάτων (χωρίς το άρθρο) πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα το 1951 και, συγκεκριμένα, στην αθηναϊκή αίθουσα "Παλλάς", τις εβδομάδες από 5 έως 18 Φεβρουαρίου.[13] Η ιστορία της ταινίας αποτελεί διασκευή από το ομώνυμο βιβλίο του Λουίτζι Μπαρτολίνι.[14]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λ. Ματζοράνι (αριστερά) και ο Έ. Σταϊόλα (δεξιά) σε μια σκηνή της ταινίας

Ο Αντόνιο είναι ένας φτωχός νέος άνδρας, που ζει με την οικογένειά του στα περίχωρα της Ρώμης, λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να πηγαινοέρχεται στη δουλειά του χρειάζεται ένα ποδήλατο, το οποίο και αποκτά. Ωστόσο, από την πρώτη κιόλας μέρα τού το κλέβουν. Απελπισμένος, ο Αντόνιο, με το γιο του, Μπρούνο, κι έναν γνωστό του οδοκαθαριστή, μαζί και με μερικούς συναδέλφους του τελευταίου, ψάχνουν να βρουν το ποδήλατο στα μέρη όπου διακινούνται κλοπιμαία. Κάποια στιγμή, εντοπίζει τον κλέφτη, αλλά τον χάνει από τα μάτια του. Αργότερα πέφτει τυχαία πάνω στο νεαρό κλέφτη, τον καταδιώκει μαζί με τον Μπρούνο, αυτός καταφεύγει στο σπίτι του, όπου τους περικυκλώνει ένα εχθρικό πλήθος —οι γείτονες του κλέφτη. Έρχεται η αστυνομία, αλλά ο Αντόνιο δεν είναι σε θέση να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Στο γυρισμό, ο Αντόνιο αρπάζει ένα ποδήλατο έξω από ένα γήπεδο, καταδιώκεται όμως και συλλαμβάνεται. Ο κάτοχος του ποδηλάτου, ενώ αρχικά θέλει να τον παραδωσει στις Αρχές, στο τέλος τον λυπάται, βλέποντας τον Μπρούνο να κλαίει παραδίπλα. Η ταινία κλείνει με τη σκηνή όπου πατέρας και γιος, καθ' οδόν για το σπίτι τους, χάνονται, ανακατεμένοι μέσα στο πλήθος.[11]

Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού νεορεαλισμού. Μολονότι υπολείπεται, από αισθητική άποψη, άλλων σπουδαίων νεορεαλιστικών φιλμ, όπως το Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη του Ροσελίνι και το Η γη τρέμει του Βισκόντι, αποτυπώθηκε στο φαντασιακό του διεθνούς κοινού, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία, ως η κατεξοχήν έκφραση του συγκεκριμένου κινηματογραφικού ύφους.[11] Έλαβε τιμητική βράβευση Όσκαρ το 1950, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εκτιμήθηκε από τους κριτικούς κινηματογράφου ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών,[15] διάκριση την οποία συνέχισε να κατέχει και κατά τις μετέπειτα δεκαετίες.[16]

Στιγμιότυπα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πρώτη ημέρα στη δουλειά
    Πρώτη ημέρα στη δουλειά
  • Σε αναζήτηση του χαμένου ποδηλάτου
    Σε αναζήτηση του χαμένου ποδηλάτου
  • Οι γείτονες του κλέφτη τον υπερασπίζονται
    Οι γείτονες του κλέφτη τον υπερασπίζονται
  • Όλα δείχνουν χαμένα
    Όλα δείχνουν χαμένα

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 www.cinematografo.it/cinedatabase/film/ladri-di-biciclette/5142/. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2016.
  2. ↑ www.imdb.com/title/tt0040522/. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 stopklatka.pl/film/zlodzieje-rowerow. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2016.
  4. ↑ Christopher Wagstaff (2007). Italian Neorealist Cinema: An Aesthetic Approach. Τορόντο: University of Toronto Press. ISBN 978-0802095206. 
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 www.imdb.com/title/tt0040522/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 www.filmaffinity.com/es/film602757.html. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2016.
  7. ↑ (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0040522/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 16  Ιουνίου 2022.
  9. ↑ Robin Healey (1998). Twentieth-century Italian Literature in English Translation: An Annotated Bibliography, 1929-1997. Τορόντο: University of Toronto Press. σελ. 49. ISBN 978-0802008008. 
  10. ↑ «Ladri di biciclette (1948). Μεταφρασμένος τίτλος: Κλέφτης pοδηλάτων, γνωστό και ως Ο κλέφτης των ποδηλάτων - The Bicycle Thief». cine.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Giaime Alonge (2004). «Ladri di biciclette». Enciclopedia del cinema (στα Ιταλικά). Treccani, la cultura italiana. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2016. 
  12. ↑ Bosley Crowther (1949-12-13). «Movie Review: The Bicycle Thief (1948)». The New York Times. http://www.nytimes.com/movie/review?res=9F0CE1DE133CE53ABC4B52DFB4678382659EDE. Ανακτήθηκε στις 2016-02-16. 
  13. ↑ Μοστράτος, Κωνσταντίνος (2003). Η διανομή και προβολή των κιινηματογραφικών ταινιών στις αίθουσες της Αθήνας την περίοδο 1946-1950 (pdf). Μεταπτυχιακή διατριβή. Πανεπιστήμιο Κρήτης-Φιλοσοφική Σχολή. σελίδες 4 υποσ.16. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2016. 
  14. ↑ «Bartolini, Luigi. Ο κλέφτης των ποδηλάτων». Βιβλιοnet.gr. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2016. 
  15. ↑ Roger Ebert (1999-03-19). «The Bicycle Thief / Bicycle Thieves (1949)». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-07-20. https://www.webcitation.org/5rMY1F7y2?url=http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F19990319%2FREVIEWS08%2F903190306%2F1023. Ανακτήθηκε στις 2010-07-20. 
  16. ↑ «Sight and Sound Top Ten Poll: director's list 2002». British Film Institute. (τελευτ. ενημέρ. 6.06.2012). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κλέφτης_ποδηλάτων&oldid=10418316"