Βικιπαίδεια

Κανονισμοί του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision

(Ανακατεύθυνση από Νόμοι του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision)

Ένα λεπτομερές σύνολο κανόνων και υποχρεώσεων που πρέπει να τηρούν όλοι οι συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς και οι συμμετέχοντες στον ετήσιο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision (γαλλικά: Concours Eurovision de la chanson) εκδίδεται κάθε χρόνο πριν από κάθε έκδοση του διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού. Αυτοί οι κανόνες συντάσσονται από τους διοργανωτές του διαγωνισμού, την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), και εγκρίνονται από την Ομάδα Αναφοράς του διαγωνισμού και περιγράφουν τυπικά ποια τραγούδια μπορεί να θεωρηθούν επιλέξιμα για συμμετοχή, τη μορφή του διαγωνισμού, το σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιείται για την επιλογή ενός νικητής του διαγωνισμού και πώς παρουσιάζονται τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας στο τηλεοπτικό κοινό, τις συνολικές αξίες του διαγωνισμού και τα δικαιώματα διανομής και μετάδοσης μέσω τηλεόρασης, ραδιοφώνου και υπηρεσιών ροής.

Από την έναρξη του διαγωνισμού το 1956, οι κανόνες βάσει των οποίων οργανώθηκε και αμφισβητήθηκε η εκδήλωση άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου.

Γενική μορφή

Επεξεργασία

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision είναι ένας διεθνής διαγωνισμός τραγουδιού που διεξάγεται μεταξύ ραδιοτηλεοπτικών δικτύων που εκπροσωπούν κυρίως ευρωπαϊκές χώρες. Κάθε συμμετέχων ραδιοτηλεοπτικός φορέας υποβάλλει ένα πρωτότυπο τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα του, το οποίο εκτελείται σε ζωντανή τηλεόραση και ραδιόφωνο και μεταδίδεται μέσω των δικτύων Eurovision και Euroradio της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης, που φιλοξενείται από μία από τις συμμετέχουσες χώρες σε ένα αμφιθέατρο-στάδιο σε επιλεγμένη πόλη υποδοχής. Μετά από όλες τις συμμετοχές, κάθε συμμετέχουσα χώρα ψηφίζει για τις αγαπημένες της εμφανίσεις από τις άλλες χώρες και το τραγούδι που έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους στο τέλος του προγράμματος ανακηρύσσεται νικητήριο.[1]

Κάθε διαγωνισμός αποτελείται συνήθως από τρεις ζωντανές τηλεοπτικές εκπομπές που πραγματοποιούνται για μία εβδομάδα τον Μάιο. Δύο ημιτελικοί διεξάγονται την Τρίτη και την Πέμπτη της "εβδομάδας της Eurovision", ακολουθούμενοι από έναν μεγάλο τελικό το Σάββατο.[2] Όλες οι διαγωνιζόμενες χώρες διαγωνίζονται σε έναν από τους δύο ημιτελικούς, με εξαίρεση τη διοργανώτρια χώρα του διαγωνισμού εκείνης της χρονιάς και τις χώρες των "Μεγάλων Πέντε"—Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία—οι οποίοι προκρίνονται αυτόματα στον μεγάλο τελικό ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές του διαγωνισμού.[3] Όλες οι υπόλοιπες συμμετέχουσες χώρες χωρίζονται τυχαία στους δύο ημιτελικούς, και οι 10 χώρες με τη μεγαλύτερη βαθμολογία σε κάθε ημιτελικό προκρίνονται στον μεγάλο τελικό. Συνεπώς, 26 χώρες διαγωνίζονται στον μεγάλο τελικό κάθε χρόνο.[1]

Οι ψήφοι που παρέχει κάθε χώρα για τον καθορισμό των φιναλίστ που προκρίνονται και τον συνολικό νικητή αποτελείται από δύο μέρη: τους τηλεθεατές και ακροατές ραδιοφώνου σε κάθε χώρα που μπορούν να ψηφίσουν για το αγαπημένο τους τραγούδι μέσω τηλεφώνου και SMS ή ψηφίζοντας μέσω της επίσημης εφαρμογής της Eurovision, με όλες τις ψηφοφορίες να προσμετρούνται για τη δημιουργία μιας "κορυφαίας δεκάδας" ("top 10") για τη χώρα αυτή και από μια επιλεγμένη κριτική επιτροπή από πέντε επαγγελματίες στη μουσική που ορίζονται από τον συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα κάθε χώρας, η οποία κατατάσσει όλες τις συμμετοχές στις παραστάσεις για να καθορίσει τα "κορυφαία 10" τραγούδια της.[4] Στη συνέχεια, κάθε χώρα παρέχει δύο σύνολα πόντων που αντιπροσωπεύουν τις απόψεις του κοινού και της κριτικής επιτροπής, με κάθε σετ να περιέχει 1-8, 10 και 12 πόντους, με το τραγούδι με την υψηλότερη βαθμολογία να λαμβάνει 12 πόντους.[1] Οι προκριθέντες των ημιτελικών καθορίζονται αποκλειστικά από την ψηφοφορία του κοινού.[5]

Ο διαγωνισμός είναι μια μη κερδοσκοπική εκδήλωση, με τη χρηματοδότηση της εκδήλωσης κάθε έτους συνήθως να αυξάνεται μέσω υποχρεωτικής αμοιβής συμμετοχής από κάθε συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα, το οποίο διαφέρει για κάθε χώρα ανάλογα με το μέγεθος και τη θεαματικότητά του, καθώς και συνεισφορές από τον κεντρικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα και τη διοργανώτρια πόλη, και εμπορικά έσοδα από κάθε χορηγία διαγωνισμού, πωλήσεις εισιτηρίων για τις ζωντανές εκπομπές, έσοδα από τηλεοπτικές εκπομπές και εμπορεύματα.[6]

Η δυνατότητα συμμετοχής στον διαγωνισμό περιορίζεται στα Ενεργά Μέλη της EBU, τα οποία αποτελούνται από μέλη ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών από κράτη που εμπίπτουν στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Περιοχή ή είναι κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.[7] Ενδέχεται επίσης να επιτραπεί σε ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς που είναι Συνεργαζόμενα Μέλη να συμμετέχουν στον διαγωνισμό, εάν λάβουν έγκριση από την Ομάδα Αναφοράς του διαγωνισμού.[8]

Οργάνωση

Επεξεργασία

Ο διαγωνισμός διοργανώνεται από την EBU, μαζί με τον συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα της διοργανώτριας χώρας και εποπτεύεται από την Ομάδα Αναφοράς, εξ ονόματος όλων των συμμετεχόντων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, οι οποίοι εκπροσωπούνται από έναν προτεινόμενο Επικεφαλής Αντιπροσωπείας ή Αρχηγό Αποστολής.[9] Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας για κάθε χώρα είναι υπεύθυνος για την καθοδήγηση της αντιπροσωπείας της χώρας τους στην εκδήλωση και είναι το πρόσωπο επικοινωνίας της χώρας τους με την EBU. Η αντιπροσωπεία μιας χώρας θα περιλαμβάνει τυπικά έναν Επικεφαλής Τύπου, τους συμμετέχοντες στον διαγωνισμό, τους τραγουδοποιούς και τους συνθέτες, τους ερμηνευτές και τη συνοδεία του καλλιτέχνη και μπορεί να κυμαίνεται από 20 έως 50 άτομα ανάλογα με τη χώρα.[10] Οι επικεφαλής των αντιπροσωπειών θα συναντηθούν συνήθως τον Μάρτιο πριν από τη διεξαγωγή του διαγωνισμού, για να λάβουν λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις παραστάσεις, τον τόπο, το σκηνικό, τον φωτισμό και τον ήχο για την καλύτερη προετοιμασία της συμμετοχής τους στον διαγωνισμό, καθώς και λεπτομέρειες για την οργάνωση της εκδήλωσης, όπως μεταφορά και διαμονή κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.[11]

Ελεγκτές και Εκτελεστικοί Επόπτες

Επεξεργασία
 
Ο Γιον Όλα Σαντ, εκτελεστικός επόπτης του διαγωνισμού από το 2011 ως το 2020.
 
Ο Μάρτιν Έστερνταλ, ο τωρινός εκτελεστικός επόπτης του διαγωνισμού.

Από τις πρώτες εκδόσεις του διαγωνισμού, η διαδικασία ψηφοφορίας του διαγωνισμού προεδρεύθηκε από έναν ελεγκτή που ορίστηκε από την EBU, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη διασφάλιση ότι όλοι οι βαθμοί κατανέμονται σωστά και με τη σειρά τους. Αυτό έχει εξελιχθεί στον σημερινό ρόλο του Εκτελεστικού Επόπτη, ο οποίος μαζί με την εποπτεία της ψηφοφορίας είναι επίσης υπεύθυνος για τη διασφάλιση της διοργάνωσης του διαγωνισμού εκ μέρους της EBU, την επιβολή των κανόνων και την παρακολούθηση της τηλεοπτικής παραγωγής κατά τη διάρκεια των ζωντανών εκπομπών.[12] Από το 2011, ο εκτελεστικός επόπτης επικουρείται από έναν επόπτη συμβάντων, ο οποίος επιβλέπει και συντονίζει άλλα θέματα που σχετίζονται με την εκδήλωση εκ μέρους της EBU.[12] Ο παρακάτω πίνακας περιγράφει τους κατόχους των θέσεων του Εκτελεστικού Επόπτη και Επόπτη Συμβάντων στο ιστορικό του διαγωνισμού:

Όνομα Χώρα Έτη Διαγωνισμοί
Εκτελεστικοί Επόπτες
Ρολφ Λίμπερμαν   Ελβετία 1956–1957 2
Άγνωστο 1958–1963 6
Μίροσλαβ Βίλτσεκ   Γιουγκοσλαβία 1964–1965 2
Κλίφορντ Μπράουν   Ηνωμένο Βασίλειο 1966–1977 12
Φρανκ Νεφ   Ελβετία 1978–1992 15
Κρίστιαν Κλάουζεν   Δανία 1993–1995 3
Κριστίν Μαρσάλ-Ορτίς   Γαλλία 1996, 1998–2002 6
Μαρί-Κλαιρ Βιονέ 1997 1
Σάρα Γιουέν   Ηνωμένο Βασίλειο 2003 1
Σβάντε Στοκσέλιους   Σουηδία 2004–2010 7
Γιον Όλα Σαντ   Νορβηγία 2011–2020 9 (1 ακυρωμένος)
Μάρτιν Έστερνταλ[13]   Σουηδία 2021–σήμερα 2
Επόπτες Συμβάντων
Σίτσε Μπάκερ   Ολλανδία 2011–2016 6
Νάντια Μπούρκχαρτ   Ελβετία 2017–σήμερα 5

Σύμφωνα με μια μελέτη των προτύπων ψηφοφορίας της Eurovision, ορισμένες χώρες τείνουν να σχηματίζουν ομάδες ή κλίκες, ψηφίζοντας συχνά με τον ίδιο τρόπο.[14]

Ομάδα Αναφοράς

Επεξεργασία

Η Ομάδα Αναφοράς είναι η εκτελεστική επιτροπή του διαγωνισμού και εργάζεται για λογαριασμό όλων των συμμετεχόντων χωρών στον διαγωνισμό. Η ομάδα στελεχών και παραγωγών εκπομπών από διάφορους οργανισμούς μέλη της EBU συνεδριάζει τέσσερις έως πέντε φορές το χρόνο και ο ρόλος της είναι να εγκρίνει την ανάπτυξη και τη μορφή του διαγωνισμού, να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, να ελέγξει την επωνυμία του διαγωνισμού, να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να επιβλέψει ετήσιες προετοιμασίες του διαγωνισμού με τον κεντρικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα.[15]

Η σύνθεση της ομάδας αναφοράς αποτελείται από έναν πρόεδρο, 3 εκλεγμένα μέλη μεταξύ των διαφόρων αρχηγών αντιπροσωπειών, τους εκτελεστικούς παραγωγούς των κεντρικών ραδιοτηλεοπτικών φορέων από την επερχόμενη χώρα υποδοχής, καθώς και τους 2 προηγούμενους οικοδεσπότες, έως και άλλα 2 προσκεκλημένα μέλη με συναφή ικανότητα και εμπειρία, και ο Εκτελεστικός Επόπτης του διαγωνισμού.[16] Ο εκλεγμένος πρόεδρος κατά κανόνα προέρχεται από ραδιοτηλεοπτικό μέλος της EBU που δεν συμμετέχει στον διαγωνισμό, επιτρέποντας ως εκ τούτου έναν βαθμό ουδετερότητας στον ρόλο.[15]

Τα τρέχουσα μέλη της Ομάδας Αναφοράς έχουν ως εξής:[16][17]

  • Δρ. Φρανκ-Ντίτερ Φρέιλινγκ (Πρόεδρος, ZDF)
  • Μάρτιν Έστερνταλ (Εκτελεστικός Επόπτης της EBU)
  • Σιμόνα Μαρτορέλι (Εκτελεστικός Παραγωγός το 2022, RAI)
  • Σίτσε Μπάκερ (Εκτελεστικός Παραγωγός Γεγονότων του 2021, NPO)
  • Αστρίντ Ντιτρενί (Εκτελεστικός Παραγωγός Τηλεόρασης του 2021, NOS)
  • Γιουβάλ Κοέν (Διευθυντής Δημιουργικού Τμήματος το 2019, KAN)
  • Κάρλα Μπουγκάλο (Αναπληρωτής Εκτελεστικός Παραγωγός το 2018, RTP)
  • Φελίξ Μπέργκτσον (εκλεγμένο μέλος, RÚV)
  • Αλεξάνδρα Ρέντ-Αμίλ (εκλεγμένο μέλος, France Télévisions)
  • Ντέιβιντ Τσερανιάν (εκλεγμένο μέλος, AMPTV)

Επιλεξιμότητα τραγουδιού και καλλιτέχνη

Επεξεργασία

Οι κανόνες του διαγωνισμού ορίζουν ποια τραγούδια μπορεί να είναι επιλέξιμα για διαγωνισμό. Καθώς ο διαγωνισμός απευθύνεται σε νέες συνθέσεις και για να αποτραπεί το πλεονέκτημα κάθε διαγωνιζόμενης συμμετοχής σε σύγκριση με τις υπόλοιπες συμμετοχές, οι διοργανωτές του διαγωνισμού συνήθως θέτουν περιορισμούς στο πότε μπορεί να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι εμπορικά για να θεωρηθεί επιλέξιμο.[4] Σύμφωνα με τους κανόνες των τελευταίων ετών, η ημερομηνία αυτή έχει οριστεί ως η πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου του έτους πριν από τη διεξαγωγή του διαγωνισμού, ωστόσο αυτή η ημερομηνία έχει αλλάξει και στην ιστορία του διαγωνισμού έχει καθυστερήσει λίγες εβδομάδες πριν από την πραγματοποίηση του διαγωνισμού.[4][18] Προηγουμένως τα τραγούδια δεν είχαν τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουν εμπορικά σε οποιαδήποτε άλλη χώρα από αυτήν που αντιπροσώπευε μέχρι τον μεγάλο τελικό, ωστόσο αυτό το κριτήριο δεν υπάρχει πλέον, και με την πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάπτυξη της διαδικτυακής ροής, δημοσιεύονται τακτικά τραγούδια online και κυκλοφορούν παγκοσμίως, και τώρα προωθούνται μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της Eurovision και των πλατφορμών κοινωνικών μέσων πριν από τον διαγωνισμό.[19]

Κανένας περιορισμός σχετικά με τη διάρκεια του τραγουδιού δεν θεσπίστηκε αρχικά όταν ιδρύθηκε ο διαγωνισμός, ωστόσο μετά από έντονες διαμαρτυρίες για την ιταλική συμμετοχή του 1957, η οποία διήρκεσε 5:09 λεπτά,[20] εφαρμόστηκε ένας νέος κανόνας, ο οποίος απαιτούσε από κάθε διαγωνιζόμενο τραγούδι να έχει μέγιστη διάρκεια τριών λεπτών, κανόνας που εξακολουθεί να ισχύει.

Δεν έχει εφαρμοστεί κανένας κανόνας που να περιορίζει την εθνικότητα ή τη χώρα γέννησης των διαγωνιστικών καλλιτεχνών, με πολλές συμμετέχουσες χώρες με μικρό πληθυσμό, όπως το Λουξεμβούργο και το Μονακό, να έχουν εκπροσωπηθεί τακτικά από καλλιτέχνες και συνθέτες από άλλες χώρες, και αρκετοί νικητές καλλιτέχνες στην ιστορία του διαγωνισμού να έχουν διαφορετική εθνικότητα ή έχουν γεννηθεί σε διαφορετική χώρα από αυτήν που εκπροσωπούσαν στο διαγωνισμό.[18][21]

Κάθε διαγωνιζόμενη παράσταση μπορεί να εμφανίζει μόνο έξι άτομα στη σκηνή και δεν μπορεί να περιέχει ζώα.[4] Από το 1990, όλοι οι ερμηνευτές πρέπει να είναι άνω των 16 ετών την ημέρα της ζωντανής παράστασης στην οποία εμφανίζονται. Αυτός ο κανόνας εισήχθη αφού δύο καλλιτέχνες στο διαγωνισμό του 1989 ήταν 11 και 12 ετών την ημέρα του διαγωνισμού, γεγονός που προκάλεσε παράπονα από μερικές από τις άλλες συμμετέχουσες χώρες.[22][23] Η εισαγωγή αυτού του κανόνα σημαίνει ότι η Σάντρα Κιμ, η οποία κέρδισε το διαγωνισμό για το Βέλγιο το 1986 σε ηλικία 13 ετών, θα παραμείνει η νεότερη νικήτρια του διαγωνισμού στο διηνεκές.[24][25] Κανένας ερμηνευτής δεν μπορεί να διαγωνιστεί για περισσότερες από μία χώρες στον διαγωνισμό σε ένα δεδομένο έτος.[4]

Ζωντανή μουσική

Επεξεργασία

Η ζωντανή μουσική αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του διαγωνισμού από την πρώτη του έκδοση. Τα κύρια φωνητικά των διαγωνιστικών τραγουδιών πρέπει να τραγουδιούνται ζωντανά στη σκηνή, ωστόσο άλλοι κανόνες για την ηχογραφημένη μουσική συνοδεία έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου.[26]

Η ορχήστρα ήταν ένα εξέχον χαρακτηριστικό του διαγωνισμού από το 1956 έως το 1998. Προ-ηχογραφημένα δευτερεύοντα κομμάτια επιτράπηκαν για πρώτη φορά στο διαγωνισμό το 1973, αλλά σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα τα μόνα όργανα που μπορούσαν να ηχογραφηθούν έπρεπε επίσης να "δειχτούν" στη σκηνή, ενώ το 1997, αυτός ο κανόνας άλλαξε ώστε να επιτρέπεται η ηχογράφηση όλης της ενόργανης μουσικής, ωστόσο η διοργανώτρια χώρα ήταν ακόμη υποχρεωμένη να παρέχει ορχήστρα.[27] Το 1999, οι κανόνες άλλαξαν ξανά, καθιστώντας την ορχήστρα προαιρετική απαίτηση. Ο διοργανωτής ραδιοτηλεοπτικός φορέας του διαγωνισμού του 1999, το IBA του Ισραήλ, αποφάσισε στη συνέχεια να μην παρέχει μια ορχήστρα ως μέτρο εξοικονόμησης κόστους, πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι συμμετοχές θα χρησιμοποιούσαν ένα υποστηρικτικό κομμάτι για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού.[19][28][29] Οι σημερινοί κανόνες του διαγωνισμού διευκρινίζουν τώρα ότι όλο το ορχηστρωτικό τμήμα πρέπει να ηχογραφείται, χωρίς να επιτρέπονται ζωντανά όργανα, καθιστώντας την επιστροφή της ορχήστρας για διαγωνιστικές πράξεις αδύνατη σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες.[4][30]

Πριν από το 2020, όλα τα φωνητικά έπρεπε να εκτελούνται ζωντανά, χωρίς φυσικές φωνές κάθε είδους ή φωνητικές απομιμήσεις που επιτρέπονται στα δευτερεύοντα κομμάτια.[4] Η συμμετοχή της Κροατίας στον διαγωνισμό του 1999 κυρώθηκε μετά τον διαγωνισμό για την ενσωμάτωση συνθετικών ανδρικών φωνητικών σε παράβαση αυτού του κανόνα, με την Κροατία να τιμωρείται στη συνέχεια με τη δέσμευση της βαθμολογίας τους στο διαγωνισμό εκείνου του έτους κατά 33% για τους υπολογισμούς των πενταετών πόντων τους μέσος όρος για τον προσδιορισμό των χωρών που θα υποβιβαστούν σε μελλοντικούς διαγωνισμούς.[19][28][29] Πριν από τον διαγωνισμό του 2021, σε μια προσπάθεια να γίνει ο διαγωνισμός πιο ευέλικτος ώστε να αλλάξει μετά την ακύρωση της διοργάνωσης του 2020 και να διευκολυνθεί ο εκσυγχρονισμός, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι ηχογραφημένα φωνητικά θα επιτρέπονται σε δοκιμαστική βάση και ως προαιρετική προσθήκη. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η είσοδος της Ισλανδίας το 2021, το "10 Years", η οποία χρησιμοποίησε μια χορωδία στη γέφυρα του τραγουδιού. Οι αντιπροσωπείες εξακολουθούν να είναι ελεύθερες να παρέχουν ζωντανά φωνητικά αν προτιμούν, και όλα τα βασικά φωνητικά που ερμηνεύουν τη μελωδία του τραγουδιού, συμπεριλαμβανομένων των κορυφαίων τραγουδιστών και τυχόν βοηθητικών τραγουδιστών, πρέπει να εξακολουθούν να εκτελούνται ζωντανά.[26]

Γλώσσες

Επεξεργασία

Καθώς η Eurovision είναι διαγωνισμός τραγουδιού, όλες οι συμμετοχές πρέπει να περιλαμβάνουν φωνητικά και στίχους κάποιου είδους, με αμιγώς ενόργανα κομμάτια να μην έχουν επιτραπεί ποτέ.[4] Οι διαγωνιστικές συμμετοχές μπορούν να γίνουν σε οποιαδήποτε γλώσσα, φυσική ή κατασκευασμένη, ωστόσο οι κανόνες για τη γλώσσα ή τις γλώσσες στις οποίες μπορεί να πραγματοποιηθεί η είσοδος μιας χώρας έχουν διαφοροποιηθεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας του διαγωνισμού.

Από το 1956 έως το 1965, δεν υπήρχαν κανόνες που να υπαγορεύουν σε ποια γλώσσα μπορεί να ερμηνεύει μια χώρα, ωστόσο όλες οι συμμετοχές μέχρι το 1964 γίνονταν σε μια από τις εθνικές γλώσσες των χωρών τους. Το 1965 η Σουηδία διέκοψε αυτήν την παράδοση που ερμήνευσε στα αγγλικά,[31] ενώ στη συνέχεια εισήχθη νέος κανόνας γλώσσας για τον διαγωνισμό του 1966 για όλες τις συμμετέχουσες χώρες, εμποδίζοντας την εκτέλεση συμμετοχών σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από μία από τις επίσημα αναγνωρισμένες εθνικές χώρες της σχετικής χώρας γλώσσες.[18][32][33]

Ο κανόνας της γλώσσας καταργήθηκε για πρώτη φορά το 1973, επιτρέποντας σε όλες τις συμμετέχουσες χώρες να τραγουδήσουν στη γλώσσα της επιλογής τους.[34][35] Ο κανόνας άρχισε να ισχύει ξανά από το διαγωνισμό του 1977, ωστόσο η εθνικές διαδικασίες για την επιλογή των συμμετοχών του Βελγίου και της Γερμανίας είχαν ήδη ξεκινήσει πριν ανακοινωθεί η αλλαγή του κανόνα, και τους επετράπη να ερμηνεύσουν στα Αγγλικά για τη συγκεκριμένη έκδοση του διαγωνισμού.[36][37] Ο γλωσσικός κανόνας καταργήθηκε για άλλη μια φορά το 1999, με αποτέλεσμα 14 από τις 23 διαγωνιστικές συμμετοχές εκείνης της χρονιάς να περιλαμβάνουν αγγλικούς στίχους.[28][29]

Διάλεκτοι και περιφερειακές γλώσσες ανά χρόνο

Επεξεργασία

Σε μερικές περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί διάλεκτοι μιας γλώσσας ή μια πολύ σπάνια γλώσσα σε μια εγγραφή τραγουδιού:

Γλωσσικά θέματα και επικράτηση αγγλικής γλώσσας

Επεξεργασία

Από την κατάργηση του κανόνα της γλώσσας, η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετοχών σε διαγωνισμό κάθε έτους πραγματοποιούνται τώρα στα αγγλικά, δεδομένης της ιδιότητας του ως lingua franca. Στο διαγωνισμό του 2017, μόνο τέσσερα τραγούδια δεν περιείχαν αγγλικούς στίχους. Μετά τη νίκη του Σαλβαντόρ Σομπράλ στον διαγωνισμό εκείνης της χρονιάς με ένα τραγούδι στα Πορτογαλικά, ωστόσο, ο διαγωνισμός του 2018 στη Λισαβόνα σημείωσε αυξημένο αριθμό συμμετοχών σε άλλη γλώσσα από την αγγλική, τάση που επαναλήφθηκε το 2019.[38][39] Το 2021, η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη θέση κατακτήθηκαν από μη αγγλικά τραγούδια για πρώτη φορά από το 1995.[40]

Η ελευθερία της γλώσσας, ωστόσο, παρείχε ευκαιρίες στους καλλιτέχνες να ερμηνεύσουν τραγούδια που δεν θα ήταν δυνατό στο παρελθόν, με μια σειρά από διαγωνιστικές συμμετοχές σε αυτή τη χιλιετία να έχουν εκτελεστεί σε εφευρετική γλώσσα και οι καλλιτέχνες έχουν επίσης χρησιμοποιήσει αυτήν τη γλωσσική ελευθερία για να ερμηνεύσουν σε άλλες γλώσσες πλην των Αγγλικών που δεν είναι επίσης επίσημες γλώσσες της χώρας τους.[41][42][43]

Καθώς ο διαγωνισμός παρουσιάζεται τόσο στα αγγλικά όσο και στα γαλλικά, τουλάχιστον ένας από τους παρουσιαστές του διαγωνισμού πρέπει να είναι σε θέση να μιλάει γαλλικά καθώς και αγγλικά.[4]

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες βασίστηκαν σε ιδέες για γλωσσική ενότητα και λόγω της ενίοτε ανεπιθύμητης κυριαρχίας της αγγλικής γλώσσας στη σύγχρονη ποπ μουσική, η γλώσσα της συμμετοχής της χώρας σε Eurovision μπορεί να είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα.[44] Ορισμένες συμμετοχές εκτελούνται στα αγγλικά για να προσεγγίσουν ευρύτερα ακροατήρια, αν και αυτό μερικές φορές θεωρείται ως μη πατριωτικό. Τα τελευταία χρόνια μέχρι το 2007, ο αριθμός των μη αγγλικών εισερχόμενων χωρών μειώθηκε, κυρίως με το Ισραήλ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τις χώρες της Γαλλικής γλώσσας, την Ισπανία και την Πορτογαλία να εκτελούν στη μητρική τους γλώσσα. Όσον αφορά την πρόσφατη απόδοση του Διαγωνισμού, τα περισσότερα μη αγγλικά τραγούδια ήταν πολύ λιγότερο επιτυχημένα από τα αγγλικά. Μέχρι το 2007, ο τελευταίος νικητής ήταν η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ του Ισραήλ, η οποία εκτέλεσε το "Diva" στα Εβραϊκά το 1998. Το 2004, το "Wild Dances" που εκτελούσε η Ρουσλάνα, ερμηνεύθηκε εν μέρει στην ουκρανική γλώσσα. Μετά το 2007, όταν η Μαρίγια Σερίφοβιτς κέρδισε, τραγουδώντας στα Σερβικά, ο αριθμός μη αγγλικών διαγωνιζομένων αυξήθηκε και πάλι το 2008. Σχεδόν οι μισοί καλλιτέχνες αμφισβητούσαν στη μητρική τους γλώσσα.

Σε μερικές περιπτώσεις, οι στίχοι γράφονται και καταγράφονται σε δύο διαφορετικές εκδόσεις (συνήθως αγγλική και εθνική γλώσσα) ή σε μία ενιαία πολυγλωσσική έκδοση. Παραδείγματα περιλαμβάνουν:

  • Στη Δανία, όπου η εθνική διαδικασία επιλογής επιτρέπει την ελευθερία της γλώσσας, αλλά εάν το τραγούδι που κερδίζει από τον εθνικό διαγωνισμό είναι στα δανικά, πρέπει να ξαναγραφεί στα αγγλικά για τον διαγωνισμό.
  • Στη Σουηδία, παρόλο που δεν υπάρχει κανένας ειλικρινής κανόνας, το τραγούδι πρέπει να μεταφραστεί στα αγγλικά, όπως συμβαίνει συνήθως (όπως επιτρέπεται στους κανόνες), όπως το 1965, το 1973, το 1974, το 1975, το 1999, το 2000, το 2004 και το 2006.
  • Στην Βόρεια Μακεδονία, όπου πραγματοποίησε ψηφοφορία για να αποφασίσει εάν το τραγούδι του 2005 θα πρέπει να είναι στα αγγλικά ή στα Σλαβομακεδονικά.
  • Η Γαλλία, της οποίας η είσοδος το 2001 πραγματοποιήθηκε εν μέρει στα γαλλικά και εν μέρει στα αγγλικά. Η εγγραφή του 2007 τραγουδήθηκε στο Franglais. Η γαλλική είσοδος το 2008 προκάλεσε διαμάχη, καθώς όλα ήταν στην αγγλική γλώσσα και οι άνθρωποι ήταν δυσαρεστημένοι με την παρουσία τους με ένα αγγλικό τραγούδι. Το 2012, ο Anggun εκτέλεσε το τραγούδι Echo εν μέρει στα αγγλικά, αλλά κυρίως στα γαλλικά. Το ίδιο συνέβη το 2016, όταν ο Αμίρ πραγματοποίησε τη χορωδία του τραγουδιού του "J'ai cherché" στα αγγλικά και το υπόλοιπο τραγούδι στα γαλλικά. Το 2017, η Alma εκτελεί το τραγούδι της "Requiem" εν μέρει στα αγγλικά, αλλά κυρίως στα γαλλικά.

Σειρά εμφάνισης

Επεξεργασία

Η σειρά με την οποία εμφανίζονται οι συμμετέχουσες χώρες είχε ιστορικά αποφασιστεί μέσω τυχαίας κλήρωσης, ωστόσο από το 2013 η σειρά καθορίζεται από τους παραγωγούς του διαγωνισμού και υποβάλλεται στον Εκτελεστικό Επόπτη της EBU και την Ομάδα Αναφοράς για έγκριση πριν ανακοινωθεί δημόσια. Αυτή η αλλαγή εισήχθη για να προσφέρει μια καλύτερη εμπειρία για τους τηλεθεατές, καθιστώντας την εκπομπή πιο συναρπαστική και επιτρέποντας σε όλες τις χώρες να ξεχωρίσουν αποφεύγοντας περιπτώσεις όπου τραγούδια παρόμοιου ύφους ή τέμπο ερμηνεύτηκαν με τη σειρά.[45] Σύμφωνα με την τρέχουσα μέθοδο, κατά τη διάρκεια της κλήρωσης κατανομής στους ημιτελικούς, κάθε χώρα που συμμετέχει στον ημιτελικό μπαίνει είτε στο πρώτο μισό είτε στο δεύτερο μισό του ημιτελικού. Μόλις επιλεγούν όλα τα τραγούδια, οι παραγωγοί θα καθορίσουν τη σειρά εμφάνισης για τους ημιτελικούς.[46][47] Οι προκριθέντες των ημιτελικών πραγματοποιούν τυχαία κλήρωση κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου των νικητών για να καθορίσουν εάν θα ερμηνεύσουν κατά το πρώτο ή το δεύτερο μισό του τελικού, ενώ οι αυτόματοι φιναλίστ θα τραβήξουν επίσης τυχαία το διαγωνιστικό τους μισό ενόψει του μεγάλου τελικού, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα, της οποίας η ακριβής θέση καθορίζεται τυχαία σε ξεχωριστή κλήρωση.[47][48] Η σειρά εκτέλεσης για τον τελικό αποφασίζεται μετά τον δεύτερο ημιτελικό από τους παραγωγούς, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις μουσικές ιδιότητες των διαγωνιστικών τραγουδιών, όσο και τη σκηνική απόδοση, για να δουλέψουν καλύτερα για τον τρόπο δημιουργίας οποιωνδήποτε στηριγμάτων, φωτισμού και άλλης παραγωγής.[49]

Η αλλαγή της διαδικασίας το 2013 οδήγησε σε μικτή αντίδραση από τους οπαδούς των διαγωνισμών, με ορισμένους να εκφράζουν ανησυχία για πιθανή διαφθορά επιτρέποντας στους παραγωγούς να αποφασίσουν σε ποια στιγμή θα εκτελέσει κάθε χώρα, ενώ άλλοι ήταν πιο αισιόδοξοι για την αλλαγή.[50] Η σειρά με την οποία εμφανίζονται οι συμμετέχουσες χώρες θεωρείται σημαντικός παράγοντας για τη νίκη του διαγωνισμού και η στατιστική ανάλυση σε αυτό το θέμα αποδεικνύει ότι σε μια τυχαία κλήρωση τα τραγούδια που ερμηνεύουν αργότερα στο διαγωνισμό έχουν περισσότερες πιθανότητες να βαθμολογηθούν εξαιρετικά.[51][52] Η σειρά εμφάνισης στη δεύτερη θέση στον τελικό θεωρείται ιδιαίτερα επιζήμια για τις πιθανότητες μιας χώρας να κερδίσει τον διαγωνισμό, γιατί κανένα τραγούδι που ερμηνεύει σε αυτή τη θέση δεν έχει κερδίσει ποτέ τον διαγωνισμό στην ιστορία της.[53]

Νίκες ανά σειρά εμφάνισης

Επεξεργασία

Στον παρακάτω πίνακα εμφανίζονται οι σειρές εμφάνισης που κέρδισαν την κάθε χρονιά με την κάθε νικητήρια χώρα. Η σειρά με τις περισσότερες νίκες είναι η 17η με 7 νίκες, ενώ η 2η σειρά εμφάνισης, εκτός του ότι δεν έχει καμία νίκη, θεωρείται μια κακή σειρά εμφάνισης για την εκάστοτε συμμετέχουσα χώρα.

Σ.Ε. Χρονιά νίκης Νικήτρια χώρα Αριθμός νικών
#01 1975, 1976, 1984 Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία 3
#02 N/A
#03 1958, 1969, 1971, 1994 Γαλλία, Ισπανία, Μονακό, Ιρλανδία 4
#04 2003 Τουρκία 1
#05 1959, 1995 Ολλανδία, Νορβηγία 2
#06 1957 Ολλανδία 1
#07 1969 Ηνωμένο Βασίλειο 1
#08 1963, 1969, 1974, 1991, 1998 Δανία, Ολλανδία, Σουηδία (74-91), Ισραήλ 5
#09 1956, 1962, 1966, 1988 Ελβετία (56), Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία (88) 4
#10 1979, 2004, 2015 Ισραήλ, Ουκρανία, Σουηδία 3
#11 1967, 1973, 2014, 2017 Ηνωμένο Βασίλειο, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Πορτογαλία 4
#12 1964, 1970, 2019, 2022 Ιταλία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Ουκρανία 3
#13 1960, 1985, 1986 Γαλλία, Νορβηγία, Βέλγιο 3
#14 1961, 1969, 1981, 1993, 2000 Λουξεμβούργο, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Δανία 5
#15 1965, 1968, 1999 Λουξεμβούργο, Ισπανία, Σουηδία 3
#16 N/A
#17 1972, 1980, 1992, 1996, 2006, 2007, 2012 Λουξεμβούργο, Ιρλανδία (80-92-96), Φινλανδία, Σερβία, Σουηδία 7
#18 1977, 1978, 1982, 2013 Γαλλία, Ισραήλ, Γερμανία, Δανία 4
#19 1990, 2005, 2011 Ιταλία, Ελλάδα, Αζερμπαϊτζάν 3
#20 1983, 1987, 2001, 2009 Λουξεμβούργο, Ιρλανδία, Εσθονία, Νορβηγία 4
#21 2016 Ουκρανία 1
#22 1989, 2010, 2018 Γιουγκοσλαβία, Γερμανία, Ισραήλ 3
#23 2002 Λετονία 1
#24 1997, 2008, 2021 Ηνωμένο Βασίλειο, Ρωσία, Ιταλία 3
#25 N/A
#26 N/A
#27 N/A

Ψηφοφορία

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Ψηφοφορία στη Eurovision

Το σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιείται στον διαγωνισμό έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Το ισχύον σύστημα ισχύει από το 2023, το οποίο λειτουργεί με βάση την ψηφοφορία βάσει θέσης.[5][54][55][56] Κάθε χώρα απονέμει δύο σετ βαθμών στα 10 αγαπημένα τραγούδια της: το πρώτο σετ από την επαγγελματική της κριτική επιτροπή που αποτελείται από πέντε άτομα-επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας της χώρας και το δεύτερο σετ βασίζεται στις απόψεις του κοινού στις διαγωνιστικές χώρες που διεξάγονται μέσω ψηφοφορίας τηλεφώνου και SMS ή μέσω ψηφοφορίας που πραγματοποιείται μέσω της επίσημης εφαρμογής Eurovision. Κάθε σετ περιλαμβάνει 12, 10, 8-1 βαθμούς για τα 10 αγαπημένα τραγούδια της κριτικής επιτροπής και του κοινού, με το πιο προτιμώμενο τραγούδι να λαμβάνει 12 βαθμούς.[57] Στους ημιτελικούς, κάθε χώρα απονέμει ένα σύνολο πόντων με βάση τις ψήφους του κοινού της χώρας, ενώ στον τελικό, κάθε χώρα απονέμει δύο σετ πόντων, με ένα σετ να απονέμεται από τους θεατές και την επαγγελματική κριτική επιτροπή.[57][5] Από το 2023, οι θεατές σε επιλεγμένες μη συμμετέχουσες χώρες μπορούν επίσης να ψηφίσουν κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, με αυτούς τους θεατές να ψηφίζουν μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας, οι οποίοι στη συνέχεια συγκεντρώνονται και απονέμονται ως ένα σύνολο πόντων από μια "έξτρα χώρα" για το γενική ψηφοφορία του κοινού.[58] Οι εθνικές κριτικές επιτροπές και το κοινό σε κάθε χώρα δεν επιτρέπεται να ψηφίσουν για τη δική τους χώρα, κανόνας που εισήχθη για πρώτη φορά το 1957.[57][59]

Ιστορικά, οι βαθμοί κάθε χώρας αποφασιζόταν από μια εσωτερική κριτική επιτροπή, όπου ανά καιρούς αποτελούταν από μέλη του κοινού, μουσικούς επαγγελματίες, ή μαζί σε συνδυασμό.[18][33] Με την πρόοδο στην τεχνολογία των τηλεπικοινωνιών και την απάντηση στην κριτική σχετικά με ορισμένες επιλογές της κριτικής επιτροπής για τον νικητή του διαγωνισμού, η τηλεοπτική ψηφοφορία (τηλεψηφοφορία ή ψηφοφορία του κοινού) εισήχθη για πρώτη φορά στον διαγωνισμό το 1997 σε δοκιμαστική βάση.[27] Στο διαγωνισμό εκείνης της χρονιάς, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί πέντε χωρών (Αυστρία, Ελβετία, Γερμανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο) πειραματίστηκαν με την τηλεψηφοφορία, προσφέροντας στους πολίτες στις χώρες αυτές την ευκαιρία να ψηφίσουν μαζικά για τα αγαπημένα τους τραγούδια. Το πείραμα ήταν επιτυχημένο και από το 1998 και εφεξής όλες οι χώρες ενθαρρύνθηκαν να χρησιμοποιούν την τηλεψηφοφορία όποτε είναι δυνατόν.[60] Ο διαγωνισμός του 2004 ήταν ο πρώτος που έκανε την τηλεψηφοφορία αναγκαστική για όλες τις συμμετέχουσες χώρες, ωστόσο κάθε χώρα υποχρεούταν να παρέχει μια "εφεδρική κριτική επιτροπή", που θα χρησιμοποιούταν μόνο σε περίπτωση αποτυχίας της τηλεψηφοφορίας ή εάν ο αριθμός των καταγεγραμμένων ψήφων δεν ξεπεράσει ένα καθορισμένο όριο για να θεωρηθεί έγκυρος.[61][62] Οι κριτικές επιτροπές επανήλθαν για τον μεγάλο τελικό του διαγωνισμού του 2009, με τους βαθμούς κάθε χώρας να περιλαμβάνουν τόσο τις ψήφους της κριτικής επιτροπής όσο και του κοινού σε ίση διάσπαση · αυτό το μείγμα κριτικής επιτροπής και δημόσιας ψηφοφορίας επεκτάθηκε στους ημιτελικούς από το 2010,[63][64] και χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 2023, όταν επανεισήχθη η πλήρης ψηφοφορία του κοινού για τον καθορισμό των αποτελεσμάτων των ημιτελικών. Ο συνδυασμός της κριτικής επιτροπής και της ψηφοφορίας κοινού συνεχίζει να χρησιμοποιείται στον τελικό από το 2023.[5]

Το ισχύον σύστημα ψηφοφορίας είναι μια τροποποίηση αυτού που χρησιμοποιήθηκε στο διαγωνισμό από το 1975, όταν πρωτοεμφανίστηκε το σύστημα "1–8, 10, 12 πόντους". Μέχρι το 2016, κάθε χώρα παρείχε ένα σετ πόντων, αντιπροσωπεύοντας τις ψήφους ή της κριτικής επιτροπής της χώρας ή της τηλεψηφοφορίας ή από τον μεγάλο τελικό του 2009, τις ψήφους και των δύο μαζί.[55][64]

Παρουσίαση των βαθμών

Επεξεργασία

Αφού ολοκληρωθεί η πράξη διαλείμματος, όταν έχουν υπολογιστεί όλοι οι βαθμοί, ο/οι παρουσιαστής (-ες) της επίδειξης καλεί σε κάθε χώρα που θα διεξάγει την ψηφοφορία με τη σειρά της να τους καλέσει να ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας τους. Συχνά, κάθε χώρα έχει τη δυνατότητα να δείξει ότι ο εκπρόσωπός της βρίσκεται μπροστά σε ένα σκηνικό που περιλαμβάνει ένα διάσημο μέρος στη χώρα. Για παράδειγμα, ο Γάλλος εκπρόσωπος μπορεί να δει να στέκεται μπροστά στον Πύργο του Άιφελ ή ένας Ιταλός παρουσιαστής να μπορεί να δει με το Κολοσσαίο στο παρασκήνιο. Πριν από το 1994 οι ανακοινώσεις έγιναν μέσω τηλεφωνικών γραμμών. Με τον ήχο να διοχετεύεται στην αίθουσα για να ακούσει το ακροατήριο και πάνω από την τηλεοπτική μετάδοση. Ωστόσο, από το 1994 και εξής, οι ανακοινώσεις παρουσιάστηκαν οπτικά.[65]

Από το 1957 έως το 1962, οι συμμετέχουσες χώρες κλήθηκαν στην αντίθετη σειρά της παρουσίασης των τραγουδιών τους και από το 1963 έως το 2003 κλήθηκαν στην ίδια σειρά με την παρουσίαση των τραγουδιών τους (εκτός από το 1974). Από το 2004, όταν εισήχθησαν οι ημιτελικοί, η σειρά των ανακοινώσεων των χωρών που ψήφισαν άλλαξε, Και οι χώρες που δεν έκαναν τον τελικό κάθε χρόνο θα μπορούσαν επίσης να ψηφίσουν. Το 2004, οι χώρες κλήθηκαν με αλφαβητική σειρά (σύμφωνα με τους κωδικούς τους ISO).[66] Το 2005, οι ψήφοι των χωρών του ημιτελικού που δεν προκρίθηκαν ανακοινώθηκαν πρώτα, στην κανονική τους πορεία το βράδυ της Πέμπτης. Τότε οι φιναλίστ έδωσαν τις ψήφους τους στη δική τους σειρά απόδοσης. Μεταξύ του 2006 και του 2010 πραγματοποιήθηκε ξεχωριστή κλήρωση για να καθοριστεί η σειρά με την οποία οι χώρες θα παρουσιάσουν τις ψήφους τους.[67] Το 2011, η σειρά ψηφοφορίας καθορίστηκε από τα αποτελέσματα μιας κριτικής επιτροπής την ημέρα πριν από τον τελικό, έτσι ώστε να δημιουργηθεί όσο το δυνατόν περισσότερη αγωνία κατά την αποκάλυψη των ψήφων.[68]

Από το 1971 έως το 1973, κάθε χώρα έστειλε δύο ενόρκους, οι οποίοι ήταν παρόντες στο χώρο του διαγωνισμού (αν και οι επιτροπές του 1972 ήταν κλειδωμένες στη μεγάλη αίθουσα του Κάστρου του Εδιμβούργου) και ανακοίνωσαν τις ψήφους τους καθώς η κάμερα εκπαιδεύτηκε πάνω τους. Το 1973 ένας από τους Ελβετούς ενόρκους έκανε μια μεγάλη επίδειξη της παρουσίασης των ψήφων του με φανταχτερά χειρονομίες. Αυτό το σύστημα αποσύρθηκε το επόμενο έτος.

Το 1956 δεν παρουσιάστηκαν δημόσιες ψήφοι: μια κλειστή κριτική επιτροπή ανακοίνωσε απλώς ότι η Ελβετία είχε κερδίσει.[69] Από το 1957 έως το 1987, οι βαθμοί επιδείχθηκαν σε ένα φυσικό πίνακα αποτελεσμάτων στην πλευρά της σκηνής. Καθώς προχωρούσε η ψηφιακή τεχνολογία γραφικών, οι φυσικοί πίνακες αποτελεσμάτων αντικαταστάθηκαν το 1988 από μια ηλεκτρονική αναπαράσταση που θα μπορούσε να εμφανιστεί στην οθόνη της τηλεόρασης με τη θέληση του διευθυντή του προγράμματος.[70]

Το 2006, η EBU αποφάσισε να εξοικονομήσει χρόνο κατά τη διάρκεια της εκπομπής - πολλά από τα οποία είχαν αναληφθεί με την ανακοίνωση κάθε βαθμού - επειδή υπήρχε ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός χωρών που ψηφίζουν. Από τότε, οι βαθμοί από 1 έως 7 από κάθε χώρα εμφανίζονται αυτόματα στην οθόνη και οι υπόλοιποι βαθμοί (8, 10 και 12) αναγιγνώσκονται με αύξουσα σειρά από τον εκπρόσωπο, με αποκορύφωμα το μέγιστο 12 βαθμούς. Οι χώρες πρέπει να ανακοινώνουν τα ονόματα και τούς βαθμούς της χώρας είτε στα αγγλικά είτε στα γαλλικά και τα αποτελέσματα επαναλαμβάνονται από τους παρουσιαστές του διαγωνισμού στην άλλη γλώσσα. Για τον λόγο αυτό, η έκφραση douze points όταν ο οικοδεσπότης ή ο εκπρόσωπος δηλώνει την κορυφαία βαθμολογία στα γαλλικά συνδέεται ευρέως με τον διαγωνισμό σε ολόκληρη την ήπειρο.[71] Από το 2016, ανακοινώνεται μόνο το όνομα της χώρας με τον κορυφαίο βαθμό (δωδεκάρι), με τους βαθμούς που απονεμήθηκαν στις άλλες 9 χώρες να εμφανίζονται σε πίνακα αποτελεσμάτων στην οθόνη κατά την ανακοίνωση. Επιπλέον, μόνο οι βαθμοί κριτικής επιτροπής ανακοινώνονται ανά χώρα. Τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας ανακοινώνονται συνολικά, από τη χαμηλότερη βαθμολογία στη χώρα έως την υψηλότερη. Μετά την ανακοίνωση του νικητή, οι βαθμοί της τηλεψηφοφορίας από τη χώρα από την οποία παρακολουθείται ο διαγωνισμός εμφανίζονται εν συντομία στην οθόνη. Από το 2019 τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας ανακοινώνονται με μία μικρή διαφορά: πλέον ανακοινώνονται αρχίζοντας με τη χώρα που συγκέντρωσε τη χαμηλότερη βαθμολογία στις κριτικές επιτροπές και τελειώνοντας με τη χώρα που συγκέντρωσε την υψηλότερη(στις κριτικές επιτροπές). Αυτή η αλλαγή έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη αγωνία των τηλεθεατών.

Ισοπαλίες για την πρώτη θέση

Επεξεργασία

Το 1969, τέσσερις από τις δεκαέξι χώρες που συμμετείχαν, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, τερμάτισαν ισόπαλες στην πρώτη θέση με 18 βαθμούς. Δεν υπήρχε τίποτα στους κανόνες για να αποφασιστεί ένας τελικός νικητής, και οι τέσσερις δηλώθηκαν από κοινού νικητές. Αυτό προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στις περισσότερες από τις άλλες συμμετέχουσες χώρες και απειλήθηκαν οι μαζικές απολύσεις. Η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Σουηδία και η Πορτογαλία δεν συμμετείχαν στον Διαγωνισμό του 1970 ως διαμαρτυρία ενάντια στα αποτελέσματα του προηγούμενου έτους. Αυτό οδήγησε την EBU να εισαγάγει έναν κανόνα διακοπής της ισοπαλίας.[72][73]

Σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες, σε περίπτωση που περισσότερες από μία χώρες βαθμολογούν τον ίδιο συνολικό αριθμό πόντων, υπολογίζεται ο αριθμός των χωρών που έδωσαν βαθμούς σε κάθε μία από τις συνδεδεμένες χώρες και εκείνος που έλαβε πόντους από τις περισσότερες χώρες Είναι ο νικητής. Εάν οι αριθμοί εξακολουθούν να είναι συνδεδεμένοι, υπολογίζεται πόσες ομάδες μέγιστων βαθμών (12 βαθμών) κάθε χώρας έλαβαν. Εάν υπάρχει ακόμα ισοπαλία, συγκρίνονται οι αριθμοί των βαθμολογιών των 10 σημείων - και στη συνέχεια οι αριθμοί των βαθμολογιών των 8 σημείων, όλος ο τρόπος κάτω από τη λίστα. Στην εξαιρετικά απίθανη εκδήλωση εκεί όπου εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία για την πρώτη θέση, το τραγούδι που εκτελείται νωρίτερα με την τρέχουσα σειρά κηρύσσεται νικητής, εκτός εάν η χώρα υποδοχής εκτελείται πρώτα στην τρέχουσα σειρά. Από το 2008, ο ίδιος κανόνας ισοπαλίας ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες θέσεις.[74]

Μέχρι το 2019, η μόνη φορά από το 1969, όταν δύο ή περισσότερες χώρες ισοφάρισαν στην πρώτη θέση μόνο σε συνολικούς βαθμούς, ήταν το 1991, όταν η Γαλλία και η Σουηδία έφτασαν στην πρώτη θέση με 146 βαθμούς. Εκείνη την εποχή, οι κανόνες δεν περιλάμβαναν τον υπολογισμό του αριθμού των χωρών που παραχώρησαν βαθμούς στα τραγούδια των χωρών αυτών, αλλά άρχισαν με την καταμέτρηση των δώδεκα βαθμών που απονεμήθηκαν. Τόσο η Γαλλία όσο και η Σουηδία είχαν λάβει τέσσερα σετ 12 πόντων. Ωστόσο, επειδή η Σουηδία έλαβε περισσότερα σύνολα βαθμολογιών των 10 βαθμών, κηρύχθηκαν νικητές. Εάν ο ισχύων κανόνας ήταν σε εξέλιξη, η Γαλλία θα είχε κερδίσει αντ' αυτού.

Συστήματα σπασίματος ισοπαλίας
Χρονιές Χρήση Περιγραφή
1956–1969 N/A Χωρίς σπασίματα ισοπαλιών
1970–1988 Μόνο για να καθορίσει το νικητή Μετά από μια ισοπαλία τεσσάρων κατευθύνσεων στον διαγωνισμό του 1969, εισήχθη ένας κανόνας ισοπαλίας με πρόβλεψη για ένα sing-off και ανάταση του χεριού από την κριτική επιτροπή για την ανάδειξη του νικητή.
1989–2003 Εάν προκύψει ισοπαλία, ο νικητής θα ανακηρύσσεται από όποιον λαμβάνει τους περισσότερους 12 βαθμούς και αν αυτό δεν μπορούσε να τους χωρίσει, αυτός με τους περισσότερους 10 βαθμούς θα ανακηρυσσόταν νικητής. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, χρησιμοποιείται η ίδια διαδικασία με τους 8 βαθμούς και ούτω καθεξής μέχρι να μην υπάρχει πλέον ισοπαλία.
2004–2006 Για να καθορίσει το νικητή και τον 10ο φιναλίστ από τους ημιτελικούς.
2007 Εάν πρόκειται να υπάρξει ισοπαλία, ο νικητής θα ανακηρύσσεται όποια χώρα έλαβε πόντους από τον μεγαλύτερο αριθμό χωρών. Εάν και πάλι δεν τους ξεχώριζε, αυτός που είχε τους περισσότερους 12 βαθμούς θα ανακηρύσσονταν νικητής. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, χρησιμοποιείται η ίδια διαδικασία με τους 10 βαθμούς, μετά τους 8 και ούτω καθεξής μέχρι να μην υπάρχει πλέον ισοπαλία. Εάν αυτό εξακολουθεί να μην έχει αποτέλεσμα, η χώρα που είχε νωρίτερα απόδοση στη σειρά εκτέλεσης κερδίζει την ισοπαλία.[75][76]
2008–2015 Χρησιμοποιήθηκε για όλες τις ισοπαλίες.
2016–σήμερα Εάν προκύψει ισοπαλία, ο νικητής θα ανακηρύσσεται από όποιον λάβει περισσότερους πόντους από την τηλεψηφοφορία. Εάν υπάρξει ισοπαλία τηλεψηφοφορίας, νικήτρια είναι η χώρα που έλαβε πόντους από τον μεγαλύτερο αριθμό χωρών. Αν και αυτό δεν μπορούσε να τους χωρίσει, αυτός με τους περισσότερους 12 βαθμούς στην τηλεψηφοφορία θα ανακηρύσσονταν νικητής. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, χρησιμοποιείται η ίδια διαδικασία με τους 10 βαθμούς (στην τηλεψηφοφορία), μετά τους 8 και ούτω καθεξής μέχρι να μην υπάρχει πλέον ισοπαλία. Εάν αυτό εξακολουθεί να μην έχει αποτέλεσμα, η χώρα που είχε νωρίτερα απόδοση στη σειρά εκτέλεσης κερδίζει την ισοπαλία.

Επικύρωση και παρατήρηση

Επεξεργασία

Έχουν καθοριστεί ορισμένα βήματα για να διασφαλιστεί ότι επιτυγχάνεται έγκυρο αποτέλεσμα ψηφοφορίας και ότι τηρείται η διαφάνεια στην ψηφοφορία και στα αποτελέσματα.[77]

Η επαγγελματική κριτική επιτροπή κάθε χώρας, καθώς και μεμονωμένα μέλη της κριτικής επιτροπής, πρέπει να πληρούν ορισμένα κριτήρια για να είναι επιλέξιμα, όσον αφορά το επαγγελματικό υπόβαθρο και την ποικιλομορφία ως προς το φύλο και την ηλικία. Ένα σύνολο κριτηρίων βάσει των οποίων θα πρέπει να αξιολογηθούν οι διαγωνιζόμενες συμμετοχές δημοσιεύεται από την EBU και όλα τα μέλη της κριτικής επιτροπής δεσμεύονται γραπτώς ότι θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα κριτήρια κατά την κατάταξη των συμμετοχών, καθώς και ότι δεν συνδέονται με κανέναν από τους διαγωνιζόμενους στο με οποιοδήποτε τρόπο που θα μπορούσε να επηρεάσει την απόφασή τους. Επιπλέον, τα μέλη της κριτικής επιτροπής μπορούν να συμμετέχουν σε κριτική επιτροπή μόνο μία φορά κάθε τρία χρόνια. Κάθε μέλος της κριτικής επιτροπής ψηφίζει ανεξάρτητα από τα άλλα μέλη της κριτικής επιτροπής και δεν επιτρέπεται καμία συζήτηση ή συζήτηση σχετικά με την ψηφοφορία μεταξύ των μελών.[77][78]

Από το 2004, η τηλεψηφοφορία σε κάθε χώρα επιβλέπεται από τον επίσημο εταίρο ψηφοφορίας του διαγωνισμού, τη γερμανική Digame. Αυτή η εταιρεία συγκεντρώνει όλες τις τηλεψηφοφορίες και, από το 2009, τις ψηφοφορίες της κριτικής επιτροπής σε όλες τις χώρες, οι οποίες στη συνέχεια επεξεργάζονται από την Πανευρωπαϊκή Πλατφόρμα Αντίδρασης της εταιρείας, που βασίζεται στο Κέντρο Ελέγχου Ψηφοφορίας της στην Κολωνία της Γερμανίας. Αυτό το σύστημα διασφαλίζει ότι όλες οι ψήφοι καταμετρώνται σύμφωνα με τους κανόνες και ότι τυχόν απόπειρες αθέμιτης επιρροής της ψήφου εντοπίζονται και μετριάζονται.[77] Ολόκληρη η διαδικασία ψηφοφορίας επιβλέπεται από ανεξάρτητους παρατηρητές από μια εταιρεία εξωτερικού ελέγχου, η οποία προήλθε από την εταιρεία επαγγελματικών υπηρεσιών Ernst & Young ξεκινώντας από τον διαγωνισμό του 2019.[57][78][79]

Εκπομπή

Επεξεργασία

Κάθε συμμετέχων ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός υποχρεούται να μεταδίδει ζωντανά τον ημιτελικό που συμμετέχει, ή στην περίπτωση των αυτόματων φιναλίστ τον ημιτελικό που υποχρεούνται να ψηφίσουν, και τον μεγάλο τελικό στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένων όλων των τραγουδιών, τη σύνοψη όλων των τραγουδιών για την ψηφοφορία που περιλαμβάνει μικρά βιντεάκια των ερμηνειών, τη διαδικασία της ψηφοφορίας ή την ανακοίνωση των φιναλίστ του ημιτελικού και, στον μεγάλο τελικό, την επανάληψη του νικητήριου τραγουδιού.[4][30] Από το 1999 και εξής, οι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί που επιθυμούσαν να το κάνουν έλαβαν την ευκαιρία να λάβουν περισσότερα διαλείμματα διαφήμισης ως σύντομα, ενώ στο πρόγραμμα εισήχθησαν μη ουσιαστικά διαλείμματα.[19]

Σε πολλές περιπτώσεις οι συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς αναγκάστηκαν να καθυστερήσουν ή να αναβάλουν τη μετάδοση μιας ή περισσότερων ζωντανών εκπομπών λόγω ελαφρυντικών περιστάσεων:

  • Το 2000, ο διαγωνισμός διακόπηκε στην Ολλανδία για την κάλυψη της έκτακτης είδησης στην πόλη του Ένσχεντε η οποία συγκλονίστηκε από την έκρηξη, με ισχύ 4-5 τόνων ΤΝΤ για την τελική έκρηξη, σε εργοστάσιο πυροτεχνημάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 23 ανθρώπων, ισοπέδωσε μια ολόκληρη γειτονιά και προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την πόλη, πράγμα που σήμαινε ότι δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση τηλεοπτικής ψηφοφορίας και η εφεδρική κριτική επιτροπή της χώρας χρησιμοποιήθηκε για την παροχή των βαθμών της χώρας[80][81]
  • και το 2012, ο αλβανικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός αναβάλλει την εκπομπή του πρώτου ημιτελικού το 2012 στον οποίο διαγωνιζόταν, για να παρέχει κάλυψη ειδήσεων έκτακτης ανάγκης για το ατύχημα με το λεωφορείο Qafa e Vishës.[82] Και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις εναντίον των ραδιοτηλεοπτικών φορέων λόγω του έκτακτου χαρακτήρα των επεισοδίων, ωστόσο το 2009, όταν η Ισπανία ανέβαλε τη μετάδοση του δεύτερου ημιτελικού για να παρέχει συνεχή κάλυψη του τουρνουά τένις Madrid Open, η EBU ανακοίνωσε ότι θα επιβληθούν κυρώσεις κατά του ισπανικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα RTVE.[83][84]

Το 2018, ο Κινέζικος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός Mango TV επεξεργάστηκε τα αλβανικά και ιρλανδικά τραγούδια από τη μετάδοση του πρώτου ημιτελικού για παραβιάσεις των κινεζικών ρυθμίσεων εκπομπής. Ο Αλβανός καλλιτέχνης είχε ορατά τατουάζ και το ιρλανδικό τραγούδι παρουσίαζε μια ιστορία που έδειχνε βινιέτες ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Η Eurovision τερμάτισε τα δικαιώματα μετάδοσης του Mango όταν ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός αρνήθηκε να δεχτεί τον δεύτερο ημιτελικό και τον μεγάλο τελικό χωρίς επεξεργασία.

Ο διαγωνισμός μεταδόθηκε για πρώτη φορά σε χρώμα το 1968 και μεταδόθηκε σε ευρεία οθόνη από το 2005 και σε υψηλή ευκρίνεια από το 2007.[85][86][75] Οι εκπομπές εξαιρετικά υψηλής ευκρίνειας δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά στον διαγωνισμό του 2022.[87]

Κατάσταση αρχείου

Επεξεργασία

Ένα έργο αρχειοθέτησης ξεκίνησε από την EBU το 2011, με στόχο να συγκεντρώσει πλάνα από όλες τις εκδόσεις του διαγωνισμού και σχετικά υλικά από την ιστορία του πριν από την 60ή επέτειο του διαγωνισμού, το 2015.[88] Σε συνεργασία με τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, η EBU κατέχει τώρα όλες τις εκδόσεις του διαγωνισμού, εκτός από τις εκδόσεις του 1956 και του 1964, από τις οποίες δεν πιστεύεται ότι υπάρχουν πλάνα βίντεο.[89]

Ο πρώτος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision το 1956 μεταδόθηκε ζωντανά και δεν καταγράφηκε ποτέ και μόνο μια ηχητική καταγραφή της ραδιοφωνικής εκπομπής επέζησε από την αρχική εκπομπή.[90][91] Η ένατη έκδοση το 1964 που φιλοξένησε το Danmarks Radio καταγράφηκε σε κασέτα, αλλά μια πυρκαγιά κατέστρεψε την ηχογράφηση και δεν είναι γνωστό αν κάποιος άλλος τηλεοπτικός σταθμός στην Ευρώπη έχει ένα άλλο αντίγραφο. Μόνο μικρά τμήματα της αρχικής εκπομπής και ήχου από τη ραδιοφωνική μετάδοση έχουν επιβιώσει.[92][93][94][95]

Τα πνευματικά δικαιώματα κάθε μεμονωμένου διαγωνισμού από το 1956 έως το 2003 ανήκουν στον αντίστοιχο οργανωτή ραδιοτηλεοπτικό φορέα για τον διαγωνισμό εκείνης της χρονιάς, ενώ τα πνευματικά δικαιώματα για διαγωνισμούς που πραγματοποιούνται από το 2004 και μετά διατηρούνται κεντρικά από την EBU.[96]

Αριθμός των τραγουδιών

Επεξεργασία

Κάθε χώρα του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision δικαιούται να εισάγει μόνο ένα τραγούδι. Ο τελικός διαγωνισμός περιορίζεται σε 26 τραγούδια (με εξαίρεση το 2015, όταν η Αυστραλία συμμετείχε στον διαγωνισμό και 27 τραγούδια συναγωνίστηκαν στον τελικό). Αποτελούνται από τα ακόλουθα:

  • Οι "Big Five (Μεγάλες Πέντε)" χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Ιταλία), καθώς είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στο διαγωνισμό, ανταμείβονται με αυτόματες θέσεις στον τελικό.
  • Η οικοδέσποινα χώρα.
  • 10 προκριθέντες από τον 1ο ημιτελικό - που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη πριν από τον διαγωνισμό.
  • 10 προκριθέντες από τον 2ο ημιτελικό - που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη πριν από το διαγωνισμό.

Κατά το πρώτο διαγωνισμό, κάθε χώρα είχε τη δυνατότητα να υποβάλει δύο τραγούδια με μέγιστη διάρκεια τριών λεπτών. Σήμερα, απαιτείται να μην ξεπερνά κάθε τραγούδι τα τρία λεπτά, αν και πολλοί καλλιτέχνες καταγράφουν το τραγούδι σε μια μακρύτερη έκδοση, απλώς εκτελώντας μια μικρότερη έκδοση στο Διαγωνισμό. Ο αριθμός των συμμετεχουσών χωρών έχει αυξηθεί σε όλη την ιστορία του Διαγωνισμού και από το 1993 οι κανόνες έχουν αλλάξει αρκετές φορές για να περιορίσουν τον αριθμό των φιναλίστ και να επιτρέψουν τη συμμετοχή των πρώην σοβιετικών και γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών, των εθνών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και άλλων.

Όχι προηγούμενη δημοσιευμένη μουσική

Επεξεργασία

Το τραγούδι που συμμετέχει επίσης δεν επιτρέπεται να είναι cover άλλου τραγουδιού και δεν επιτρέπεται να δοκιμάσει το έργο ενός άλλου καλλιτέχνη. Όλα τα τραγούδια πρέπει να είναι εντελώς πρωτότυπα όσον αφορά τη σύνθεση τραγουδιών και τα όργανα και μπορεί να μην έχουν κυκλοφορήσει δημόσια πριν από την 1η Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους. Εάν κυκλοφορήσει δημοσίως, μπορεί να κυκλοφορήσει στην αγορά της χώρας που εισέρχεται μόνο μετά το διαγωνισμό.

Φωνές και όργανα

Επεξεργασία

Δεν έχει επιτραπεί καθόλου η οργανική σύνθεση σε διαγωνισμούς της Eurovision. Το τραγούδι της Λετονίας το 2006 ήταν a cappella, όπως και του Βελγίου το 2011. Η συμμετοχή της Αυστρίας στον διαγωνισμό του 2011 ξεκίνησε ένα a cappella αλλά στη συνέχεια άρχισαν και τα όργανα. Αυτός ο κανόνας διαδραμάτισε επίσης ζωτικό ρόλο στη συμμετοχή της Μολδαβίας το 2010, καθώς το διάσημο φεστιβάλ Epic Sax Guy του σαξοφώνου του σκηνοθέτη SunStroke Project συνέβη επειδή αναγκάστηκε να συγχρονίσει το κίνημά του με ένα προ-εγγεγραμμένο κομμάτι που παίζεται κατά τη διάρκεια της ζωντανής παράστασης.

Καλλιτέχνες

Επεξεργασία

Οι ισχύοντες κανόνες ορίζουν ότι οι χώρες επιτρέπεται να έχουν έως και έξι καλλιτέχνες στη σκηνή. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι ηλικίας 16 ετών και άνω, την ημέρα του ημιτελικού του έτους του διαγωνισμού.[97] Αυτός ο κανόνας εισήχθη το 1990, καθώς δύο διαγωνιζόμενοι το προηγούμενο έτος ήταν 11 και 12 ετών. Η καθιέρωση αυτού του κανόνα σημαίνει ότι η Sandra Kim, η οποία ήταν 13 ετών όταν κέρδισε το Βέλγιο το 1986, θα παραμείνει ο νεότερος νικητής εκτός εάν μειωθεί το όριο ηλικίας. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην ιθαγένεια των καλλιτεχνών ερμηνευτών ή εκτελεστών, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να αντιπροσωπεύονται χώρες από καλλιτέχνες που δεν είναι υπήκοοι της χώρας αυτής. Ένας από τους πιο γνωστούς νικητές, η καναδέζα Σελίν Ντιόν εκπροσώπησε την Ελβετία το 1988. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο ερμηνευτής πρέπει να είναι μόνο 16 όταν συμβαίνει το γεγονός και όχι όταν επιλέγονται, όπως αποδεικνύεται όταν επιλέχθηκε ο Lindsay Dracass Να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο το 2001 και πάλι όταν το Triinu Kivilaan επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει την Ελβετία το 2005, παρά το γεγονός ότι και οι δύο καλλιτέχνες ήταν μόνο 15 στους αντίστοιχους χρόνους επιλογής τους. Στην υπόθεση Dracass, έπρεπε να της χορηγηθεί ειδική θεώρηση για να μπορέσει να ταξιδέψει στην Κοπεγχάγη.[98]

Αλλαγές νόμων ανά χρόνο

Επεξεργασία
  • 1956: Πρώτος διαγωνισμός με διοργανώτρια χώρα την Ελβετία – κάθε μία από τις επτά συμμετέχουσες χώρες ήταν υποχρεωμένη να διεξάγει εθνικό τελικό επιλογής για να επιλέξει τις συμμετοχές της. Όλες οι χώρες έστειλαν δύο τραγούδια η καθεμία.[99] Συνιστάται στους διαγωνιζόμενους να κρατούν τα τραγούδια τους κάτω από 3:30 λεπτά.[100]
  • 1957: Δεύτερος διαγωνισμός με διοργανώτρια χώρα την Γερμανία – Αφού το τραγούδι της Ιταλίας διήρκεσε 5 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα, οι αλλαγές κανόνων εισήχθησαν για να περιορίσουν τους μέγιστους χρόνους τραγουδιού στα τρία λεπτά – το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί.[101] Η ψηφοφορία δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά. Κάθε ένας από τους δέκα κριτές απονέμει έναν μόνο βαθμό στο αγαπημένο του τραγούδι – οπότε θεωρητικά μια χώρα θα μπορούσε να απονείμει και τους 10 βαθμούς, αν και η υψηλότερη βαθμολογία που κατανεμήθηκε βάσει αυτού του συστήματος ήταν 9 από τη Δανέζικη κριτική επιτροπή για το νικητήριο τραγούδι της Γαλλίας το 1958 και τη Βελγική κριτική επιτροπή για το νικητήριο τραγούδι της Ιρλανδίας το 1970. Οι κριτές δεν επιτρέπεται πλέον να ψηφίζουν για τη χώρα τους, αφού τους επιτράπηκε το 1956.[99]
  • 1958: Τρίτος διαγωνισμός με διοργανώτρια χώρα την Ολλανδία – Εισάγεται η σύμβαση της νικήτριας χώρας που καλείται να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό του επόμενου έτους. Ωστόσο, πολλές χώρες αρνήθηκαν την ευκαιρία τα επόμενα χρόνια.
  • 1959: Επαγγελματίες εκδότες ή συνθέτες δεν επιτρέπονταν πλέον στις εθνικές κριτικές επιτροπές.
  • 1962: Το σύστημα ψηφοφορίας αλλάζει. Κάθε χώρα είχε 10 μέλη της κριτικής επιτροπής τα οποία απένειμαν στα τρία αγαπημένα τους τραγούδια 3, 2 και 1 πόντους κατά σειρά. Προηγουμένως καθένα από τα δέκα μέλη της κριτικής επιτροπής έδινε 1 πόντο στο αγαπημένο του τραγούδι.
  • 1963: Το μέγεθος της κριτικής επιτροπής διπλασιάζεται σε 20 και οι βαθμοί που απονέμονται ήταν 5, 4, 3, 2 και 1.
  • 1964: Το μέγεθος της κριτικής επιτροπής επανέρχεται σε 10, και οι πόντοι είναι πλέον 5, 3 και 1. Είναι δυνατόν για μια ομόφωνη κριτική επιτροπή να απονείμει και τους 9 πόντους σε ένα τραγούδι - αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ήταν επίσης δυνατό να δοθούν 6 και 3 πόντοι σε δύο τραγούδια, αυτό συνέβη μόλις το 1965, όταν η βελγική κριτική επιτροπή έδωσε 6 βαθμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο και 3 βαθμούς στην Ιταλία.
  • 1966: Οι χώρες πρέπει τώρα να τραγουδούν σε μία από τις εθνικές τους γλώσσες, αφού η σουηδική συμμετοχή τραγουδήθηκε στα αγγλικά.[102]
  • 1967: Το σύστημα βαθμολόγησης επανέρχεται σε αυτό που χρησιμοποιήθηκε μεταξύ 1957 και 1961.
  • 1968: Αν και δεν είναι αλλαγή κανόνα, ο διαγωνισμός μεταδίδεται με χρώμα από 6 από τις 17 χώρες που ανταγωνίζονται. Έχει διατεθεί χρωματικά στους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς κάθε χρόνο από τότε.
  • 1970: Μετά από μια τετράπλευρη ισοπαλία στον διαγωνισμό του 1969, θεσπίστηκε ένας κανόνας "σπασίματος ισοπαλίας" (tie-break) με πρόβλεψη για sing-off και επίδειξη χεριών από τις κριτικές επιτροπές για την ανάδειξη νικητή.
  • 1971: Αλλαγή συστήματος ψηφοφορίας. Κάθε χώρα είχε δύο μέλη της κριτικής επιτροπής, ένα κάτω των 25 ετών και ένα άνω των 25. Καθένα έδωσε 1 έως 5 βαθμούς για κάθε τραγούδι. Αυτό δημιούργησε ένα ζήτημα όπου ορισμένες κριτικές επιτροπές έδωσαν λιγότερους βαθμούς από άλλους. Εισήχθη ο κανόνας που επιτρέπει ομάδες έως έξι ερμηνευτών επί σκηνής. Προηγουμένως, οι συμμετέχοντες μπορούσαν να παίξουν μόνοι ή ως ντουέτα.[103]
  • 1973: Ο κανόνας που υποχρεώνει τις χώρες να τραγουδούν σε μία από τις εθνικές τους γλώσσες είναι χαλαρή - ωστόσο αυτό ισχύει μόνο για 4 χρόνια.
  • 1974: Το σύστημα βαθμολόγησης που χρησιμοποιήθηκε μεταξύ 1957 και 1961 και μεταξύ 1968 και 1970 αποκαθίσταται για τρίτη φορά.
  • 1975: Το σύστημα βαθμολόγησης που λειτουργεί ακόμα σήμερα εισάγεται. Κάθε κριτική επιτροπή θα δώσει τώρα 12 πόντους στο καλύτερο τραγούδι, 10 στο δεύτερο καλύτερο, στη συνέχεια 8 στο τρίτο, 7 στο τέταρτο, 6 στο πέμπτο και ούτω καθεξής μέχρι το δέκατο καλύτερο τραγούδι (κατά τη γνώμη της κριτικής επιτροπής) σημείο. Σε αντίθεση με σήμερα, οι πόντοι δεν δόθηκαν με σειρά (από 1 έως 12), αλλά με τη σειρά που εκτελέστηκαν τα τραγούδια.
  • 1976: Καθώς αυξάνεται το κόστος της διοργάνωσης του διαγωνισμού, εισήχθη ένας νέος κανόνας, ο οποίος στο μέλλον κάθε συμμετέχων ραδιοτηλεοπτικός φορέας θα έπρεπε να πληρώσει ένα μέρος του κόστους της διοργάνωσης του διαγωνισμού.
  • 1977: Οι χώρες πρέπει να ξαναρχίσουν να τραγουδούν στις δικές τους εθνικές γλώσσες.
  • 1980: Ο εκπρόσωπος της κριτικής επιτροπής διαβάσει τώρα τους βαθμούς με αριθμητική σειρά (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 και 12) και όχι με σειρά τραγουδιών.
  • 1987: Δεδομένου ότι ο αριθμός των χωρών έφτασε στα 22, η EBU επέβαλε ένα όριο στον αριθμό των χωρών που ανταγωνίζονται. Παρόλο που ορίστηκε στα 22, αυτό το όριο άλλαξε ελαφρά κατά τη διάρκεια των ετών.[104]
  • 1989: Μετά το εγγύς αποτέλεσμα στο διαγωνισμό του 1988, ο κανόνας της ισοπαλίας τροποποιήθηκε. Εάν επρόκειτο να συμβεί ισοπαλία, ο νικητής θα ανακηρυχθεί από όποιον έλαβε τους περισσότερους 12 πόντους, αν αυτό δεν μπορούσε να τους διαχωρίσει, αυτός που είχε τους περισσότερους 10 πόντους θα ανακηρυχθεί νικητής. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, χρησιμοποιείται η ίδια διαδικασία με τους 8 πόντους και ούτω καθεξής μέχρι να μην υπάρχει πλέον ισοπαλία.
  • 1990: Μετά τη νίκη της Σάντρα Κιμ το 1986 για το Βέλγιο σε ηλικία μόλις 13 ετών και η αντιπαράθεση για δύο ερμηνευτές το 1989 που ήταν μόλις 11 και 12 ετών, εισήχθη ένας περιορισμός στην ηλικία του ανταγωνιστή. Η ελάχιστη ηλικία είναι τώρα 16 κατά τη στιγμή της εκδήλωσης.
  • 1993: Μετά τη Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, εισήχθη ένας προκριματικός γύρος στην Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας, ο οποίος έδωσε την Ευκαιρία να συμμετάσχουν τρεις νέες χώρες για πρώτη φορά στην Eurovision.
  • 1994: Πολλές χώρες που απάρτιζαν κάποτε την Γιουγκοσλαβία, την Σοβιετική Ένωση και πρώην χώρες μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, συμμετέχουν για πρώτη φορά στην Eurovision – Ο υποβιβασμός έπρεπε να εισαχθεί για να φιλοξενήσει τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό χωρών που επιθυμούν να ανταγωνιστούν. Αρχικά οι πέντε τελευταίες χώρες από το 1993 δεν θα υποβιβαστούν από τον διαγωνισμό του 1994. Οι κανόνες υποβιβασμού θα αλλάξουν ελαφρώς τα επόμενα χρόνια. Το Λουξεμβούργο αντέδρασε στους κανόνες υποβιβασμού και απουσίασε για τα επόμενα 31 χρόνια, επιστρέφοντας στο Διαγωνισμό το 2024.
  • 1996: Ο αριθμός των χωρών που μπορούν να συμμετάσχουν, ανέρχεται στους 23.[105]
  • 1997: Μετά από διαμάχη σχετικά με μια διαδικασία προεπιλογής του 1996 (παρόμοια με το 1993), η οποία είχε ως αποτέλεσμα να παραλειφθεί η Γερμανία από τον διαγωνισμό, η διαδικασία επιλογής άλλαξε για να επιτρέψει μόνο τις χώρες με τις καλύτερες μέσες βαθμολογίες κατά τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Χάρις αυτήν την διαμάχη και η Ιταλία αντέδρασε στους κανόνες υποβιβασμού και απουσίασε για τα επόμενα 14 χρόνια, επιστρέφοντας στο Διαγωνισμό το 2011.
  • 1997: Η τηλεψηφοφορία δοκιμάστηκε σε πέντε χώρες και θα γίνει η προτιμώμενη μέθοδος ψηφοφορίας από το 1998.
  • 1999: Περιορισμοί αφαιρούνται και πάλι επιτρέποντας στις χώρες να τραγουδούν σε οποιαδήποτε γλώσσα.
  • 1999: Η χρήση ζωντανής ορχήστρας απορρίφθηκε ως τρόπος εξοικονόμησης χρημάτων για την παράσταση και έκτοτε, όλα τα τραγούδια χρησιμοποιούν προ-ηχογραφημένα ορχηστρωτικά κομμάτια.
  • 2000: Εισάγεται ο κανόνας των "Μεγάλων Τεσσάρων"/"Big Four" δίνοντας στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο αυτόματη συμμετοχή στο διαγωνισμό, ανεξάρτητα από προηγούμενες επιδόσεις. Το 2011 η Ιταλία επέστρεψε και έγινε μέλος των "Μεγάλων Πέντε"/"Big Five".
  • 2002: Ο αριθμός των χωρών που μπορούν να συμμετάσχουν, ανέρχεται στους 24.[106]
  • 2004: Καταργήθηκαν οι κανόνες υποβιβασμού, οι οποίοι διαφοροποιήθηκαν ελαφρά από το 1994 και εισήχθη ημιτελικός. Οι χώρες που δεν προκρίνονται από τον ημιτελικό έχουν ακόμα τη δυνατότητα να ψηφίσουν στον τελικό, οπότε η σύμβαση ανάγνωσης των βαθμολογιών στα γαλλικά και στα αγγλικά έπεσε. Ο εκπρόσωπος θα διαβάσει τώρα τη βαθμολογία σε μία γλώσσα με τους επαναλαμβανόμενους παρουσιαστές στην άλλη γλώσσα.
  • 2006: Οι εκπρόσωποι της κριτικής επιτροπής δεν διαβάζουν πλέον όλους τους πόντους από το 1 έως το 12. Αντ' αυτού, οι βαθμολογίες μέχρι 7 βαθμούς εμφανίζονται σύντομα πριν ο εκπρόσωπος διαβάσει τους 8, 10 και 12 πόντους.
  • 2008: Με ρεκόρ συμμετοχών 43 χωρών, εισήχθη ένας δεύτερος ημιτελικός. Οι κριτικές επιτροπές χρησιμοποιήθηκαν για να διαθέσουν μια θέση μπαλαντέρ στον τελικό από κάθε ημιτελικό. Στον τελικό ανταγωνίζονται πλέον 25 χώρες.
  • 2009: Μετά από κριτική στο σύστημα ψηφοφορίας μετά τον διαγωνισμό του 2007, έγιναν αλλαγές στη διαδικασία ψηφοφορίας με την επανεισαγωγή εθνικής κριτικής επιτροπής παράλληλα με την τηλεοπτική ψηφοφορία (διαίρεση 50/50). Αυτή η μορφή θα επεκταθεί στους ημιτελικούς το 2010.
  • 2010: Οι άνθρωποι μπορούν να ψηφίσουν από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας.
  • 2012: Το τηλεοπτικό παράθυρο 15 λεπτών αποκαθίσταται λόγω κριτικής για τη μέθοδο ψηφοφορίας μετά τον διαγωνισμό του 2011. 26 χώρες ανταγωνίζονται τώρα στον τελικό, λόγω της επιστροφής της Ιταλίας το 2011.
  • 2013: Η μορφή του αποτελέσματος της κριτικής επιτροπής/τηλεοπτικής ψηφοφορίας αλλάζει ελαφρώς στο ότι όλα τα τραγούδια κατατάσσονται τώρα αντί να λαμβάνουν βαθμολογία σε κάθε μέθοδο. Στη συνέχεια συγχωνεύεται και τα δέκα τραγούδια με την υψηλότερη βαθμολογία λαμβάνουν πόντους με τον συνήθη τρόπο. Επίσης, για πρώτη φορά, η σειρά εκτέλεσης και στις τρεις παραστάσεις καθορίζεται από τους παραγωγούς της παράστασης αντί για τυχαία κλήρωση, η οποία υποτίθεται ότι θα δίνει σε κάθε διαγωνιζόμενο τραγούδι μια δίκαιη πιθανότητα επιτυχίας. Για πρώτη φορά, ο τελικός του διαγωνισμού εισάγεται με μια παρέλαση που περιλαμβάνει και τους 26 φιναλίστ με τη σειρά τους.
  • 2015: Η EBU εξετάζει τη δυνατότητα να προσκαλεί χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Περιοχής ή του Συμβουλίου της Ευρώπης να συμμετέχουν σε μελλοντικές εκδόσεις του διαγωνισμού. Το πρώτο από αυτά τα "φιλοξενούμενα έθνη" ήταν η Αυστραλία το 2015. Αυτό επίσης προσκρούει στον αριθμό των χωρών που ανταγωνίζονται στον τελικό σε 27.[107][108]
  • 2016: Εισάγεται νέο σύστημα ψηφοφορίας. Οι συμμετοχές λαμβάνουν τώρα ένα σύνολο πόντων από την κριτική επιτροπή και ένα σύνολο πόντων από την τηλεοπτική ψηφοφορία. Πρώτον, οι ψήφοι της κριτικής επιτροπής ανακοινώνονται με τον συνήθη τρόπο, δίνοντας 1 έως 12 πόντους, αλλά μόνο οι 12 πόντοι διαβάζονται από τον εκπρόσωπο. Στη συνέχεια, οι τηλεψηφοφορίες διαβάζονται από τους παρουσιαστές, ξεκινώντας από τη χώρα που λαμβάνει τους λιγότερους πόντους τηλεοπτικής ψηφοφορίας και τελειώνει με τη χώρα που έλαβε τους περισσότερους πόντους τηλεοπτικής ψηφοφορίας, οπότε ο νικητής δεν είναι γνωστός μέχρι το τέλος της παράστασης.[109] Επιπλέον, ο αριθμός των χωρών που ανταγωνίζονται στον τελικό μειώνεται στους 26, καθώς η Αυστραλία ανταγωνίζεται τώρα στον ημιτελικό.[110]
  • 2019: Η σειρά παρουσίασης της τηλεοπτικής ψηφοφορίας αλλάζει. Αντί να παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της τηλεοπτικής ψηφοφορίας με τη σειρά των λιγότερων στους περισσότερους πόντους, οι πόντοι δίνονται με τη σειρά της τελικής κατάταξης ψηφοφορίας της κριτικής επιτροπής, πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα με τους λιγότερους πόντους κριτικής επιτροπής λαμβάνει πρώτα τους πόντους τηλεοπτικής της ψηφοφορίας και ο νικητής της κριτικής επιτροπής ακούει τελευταίος την τελική βαθμολογία του.
  • 2021: Μετά την ακύρωση του διαγωνισμού του 2020 λόγω της πανδημία του COVID-19, προ-ηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά επιτράπηκαν σε δοκιμαστική βάση ως πρόσθετη διασφάλιση για να διασφαλιστεί ότι θα μπορούσε να προχωρήσει η έκδοση του 2021.[111][112]
  • 2023: Επαναφορά της πλήρους τηλεψηφοφορίας για τους ημιτελικούς και εισαγωγή της ψηφοφορίας από τους θεατές στις μη συμμετέχουσες χώρες για όλες τις εκπομπές, με τις ψήφους τους συγκεντρωμένες και απονέμονται ως ένα σύνολο πόντων τηλεψηφοφορίας.[5]
  • 2024: Η τηλεψηφοφορία στον τελικό είναι ανοιχτή από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας. Δύο διαδικτυακά παράθυρα ψηφοφορίας είναι ανοιχτά για τους θεατές σε μη συμμετέχουσες χώρες για όλες τις εκπομπές, με ένα να διαρκεί 24 ώρες πριν από τις εκπομπές και ένα να εμφανίζεται κατά τη διάρκεια των εκπομπών.[113]

Χρονολογικό

Επεξεργασία
Επισκόπηση κανονισμών
Κανόνας
1956
1957
1958
1959
1960
1961
1962
1963
1964
1965
1966
1967
1968
1969
1970
1971
1972
1973
1974
1975
1976
1977
1978
1979
1980
1981
1982
1983
1984
1985
1986
1987
1988
1989
1990
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
2020
2021
2022
2023
Τραγούδια ανά χώρα 2 1
Μέγ. # κύριων φωνητικών 1[α] 2[β] 6[γ]
Μήκος τραγουδιού Κανένα[δ] 3:00 ή λιγότερο
Γλώσσα Κανένας[ε] Μητρική Οποιαδήποτε[ζ] Μητρική Οποιαδήποτε[ζ]
Σπασίματα ισοπαλιών Κανένας Σπασίματα ισοπαλιών για νικητή[η] Ο 1ος & ο 10ος στον ΗΤ Πλήρης ισοπαλία
Όριο ηλικίας Οποιοδήποτε Λιγ. 16 χρονών
Ορχήστρα Μόνο ορχήστρα Μόνο ορχήστρα, το ορχηστρικό κομμάτι επιτρέπεται, αλλά τα όργανα σε αυτήν έπρεπε να φαίνονται στη σκηνή Ελεύθερο[θ] Ορχηστρικό κομμάτι (όχι ορχήστρα)
Επιτροπές ή τηλεψηφοφορία Επιτροπές Τεστ τηλέ[ι] Τηλέ Τηλέ/ 50/50 Τηλέ 50/50 Επιτρ. κ τηλέ.
Προκρίσεις Ένας μόνο τελικός KzM Υπ/σμός[κ] PQR Υποβιβασμός[λ] ΗΤ[μ] 2 ΗΤοι[ν]
Όρια συμμετοχών Κανένα 22[104] 23[105] 24[106] 40 45 46 44
Ζωντανά φωνητικά Όλα τα φωνητικά πρέπει να είναι ζωντανά Κύρια[ξ]
  1. ↑ Επιτρέπονται έως και 5 δευτερεύοντες τραγουδιστές.
  2. ↑ Επιτρέπονται έως και 5 δευτερεύοντες τραγουδιστές για σολίστες, έως 4 δευτερεύοντες τραγουδιστές επιτρέπονται για ντουέτα.
  3. ↑ Ο αριθμός των δευτερευόντων τραγουδιστών και των χορευτών μαζί είναι 6-x όπου x είναι ο αριθμός των βασικών τραγουδιστών.
  4. ↑ 3:30 είναι η συνιστώμενη μέγιστη διάρκεια ενός τραγουδιού.[100]
  5. ↑ Μέχρι το 1964, κάθε χώρα τραγουδούσε στη μητρική της γλώσσα, και ένας ανεπίσημος κανόνας ήταν ότι κάθε χώρα θα το έκανε αυτό. Το 1965, η Σουηδία έστειλε ένα τραγούδι στα αγγλικά, οπότε ο κανόνας εισήχθη επίσημα.[102]
  6. ↑ 6,0 6,1 Δεν υπάρχουν κανόνες που να περιορίζουν τη χρήση της γλώσσας.
  7. ↑ Μια ισοπαλία είναι ακόμα πιθανή.
  8. ↑ Κάθε χώρα θα αποφάσιζε αν ήθελε να χρησιμοποιήσει την ορχήστρα ή το ορχηστρικό κομμάτι.
  9. ↑ 5 χώρες δοκίμασαν την τηλεψηφοφορία, ενώ οι άλλες 20 χρησιμοποίησαν κριτική επιτροπή.
  10. ↑ Οι χώρες με τη χειρότερη βαθμολογία σε μια περίοδο 5 ετών θα πρέπει να παραλείψουν έναν διαγωνισμό.
  11. ↑ Οι χώρες με τη χειρότερη βαθμολογία στον προηγούμενο διαγωνισμό θα έπρεπε να παραλείψουν τον επόμενο διαγωνισμό.
  12. ↑ Διεξάγεται ένας μόνο ημιτελικός όπου προκρίνονται 10 χώρες. Στον τελικό διαγωνίζονται 24 χώρες.
  13. ↑ Διεξάγονται 2 ημιτελικοί, με 10 χώρες να προκρίνονται από τον καθένα.
  14. ↑ Μόνο τα κύρια φωνητικά πρέπει να είναι ζωντανά. Τα δευτερεύοντα φωνητικά μπορούν να είναι ζωντανά ή προηχογραφημένα.[112]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «How it works – Eurovision Song Contest». Eurovision Song Contest. 15 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  2. ↑ LaFleur, Louise (27 Φεβρουαρίου 2020). «Rotterdam to host Eurovision 2020!». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  3. ↑ «Eurovision 2019: Five lessons learned». BBC News. BBC. 19 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 «Eurovision Song Contest: Rules». ebu.ch. European Broadcasting Union. 12 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Voting changes announced for Eurovision Song Contest 2023». Eurovision Song Contest. 22 Νοεμβρίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2022. 
  6. ↑ «FAQ – Eurovision Song Contest». Eurovision Song Contest. 12 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  7. ↑ «EBU – Admission». ebu.ch. European Broadcasting Union. 27 Απριλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  8. ↑ «Which countries can take part?». Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021. 
  9. ↑ «Eurovision Song Contest: Organisers». Eurovision Song Contest. 12 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  10. ↑ «Eurovision Song Contest: Heads of Delegation». Eurovision Song Contest. 14 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  11. ↑ Groot, Evert (11 Μαρτίου 2019). «Lineup 2019 completed as Heads of Delegation gather in Tel Aviv». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «Eurovision Song Contest: Executive Supervisor». Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  13. ↑ «Martin Österdahl announced as new Eurovision Song Contest Executive Supervisor». ebu.ch. European Broadcasting Union. 20 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2020. 
  14. ↑ Fenn, Daniel; Suleman, Omer; Efstathiou, Janet; Johnson, Neil F. (2006). «How does Europe Make Its Mind Up? Connections, cliques, and compatibility between countries in the Eurovision Song Contest». Physica A: Statistical Mechanics and its Applications 360 (2): 576–598. doi:10.1016/j.physa.2005.06.051. Bibcode: 2006PhyA..360..576F. 
  15. ↑ 15,0 15,1 «Eurovision Song Contest: Reference Group». Eurovision Song Contest. 14 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Eurovision Song Contest Reference Group». ebu.ch. European Broadcasting Union. 8 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2021. 
  17. ↑ Jiandani, Sanjay (22 Ιουνίου 2021). «EBU: Four new members join the Reference Group». ESCToday (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2021. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 Roxburgh 2012, σελίδες 387–396.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 «Rules of the 44th Eurovision Song Contest, 1999» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  20. ↑ «Frankfurt 1957 - Eurovision Song Contest». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021. 
  21. ↑ «Eurovision Song Contest: Winners». Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2020. 
  22. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 120–123.
  23. ↑ «Eurovision Song Contest: Lausanne 1989». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  24. ↑ «Eurovision Song Contest: Bergen 1986». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  25. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 104–107.
  26. ↑ 26,0 26,1 «Changes announced to ensure Eurovision comes 'back for good'». Eurovision Song Contest. 18 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  27. ↑ 27,0 27,1 O'Connor 2010, σελίδες 148–151.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 «Eurovision Song Contest: Jerusalem 1999». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 O'Connor 2010, σελίδες 156–159.
  30. ↑ 30,0 30,1 «Public Rules of the 60th Eurovision Song Contest» (PDF). Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  31. ↑ «Eurovision Song Contest: Naples 1965». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  32. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 28–29.
  33. ↑ 33,0 33,1 «Eurovision Song Contest: Luxembourg 1966». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  34. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 52–55.
  35. ↑ «Eurovision Song Contest: Luxembourg 1973». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  36. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 68–71.
  37. ↑ «Eurovision Song Contest: London 1977». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  38. ↑ Oliveira e Silva, Antonio· Harris, Chris (10 Μαΐου 2018). «English song dominance on the decline at Eurovision 2018». euronews.com. Euronews. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  39. ↑ Escudero, Victor M. (5 Απριλίου 2019). «Eurovision Class of 2019: This year's languages». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  40. ↑ «Vital Statistics 2: The Results». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). 27 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2021. 
  41. ↑ «Ishtar for Belgium to Belgrade!». Eurovision Song Contest. 10 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  42. ↑ «Zoë – Austria – Stockholm 2016». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  43. ↑ «Elina Nechayeva] – Estonia – Lisbon 2018». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  44. ↑ Ivković, D. (2013). The Eurovision Song Contest on YouTube: A corpus-based analysis of language attitudes. Language@Internet, 10, article 1. (urn:nbn:de:0009-7-35977)
  45. ↑ «Running order Malmö 2013 to be determined by producers». Eurovision Song Contest. 7 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  46. ↑ Zwart, Josianne· Jordan, Paul (29 Ιανουαρίου 2018). «Which countries will perform in which Semi-Final at Eurovision 2018?». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  47. ↑ 47,0 47,1 «Eurovision 2013: Semi-Final running order revealed». Eurovision Song Contest. 28 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  48. ↑ Groot, Evert (6 Μαΐου 2018). «Portugal and 'Big Five' rehearse for the second time». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  49. ↑ «How is the Running Order being decided?». Eurovision Song Contest. 12 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  50. ↑ Repo, Juha (8 Νοεμβρίου 2012). «Mixed feelings about Eurovision rule change». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  51. ↑ Antipov, Evgeny A.; Pokryshevskaya, Elena B. (2017). «Order effects in the results of song contests: Evidence from the Eurovision and the New Wave». Judgement and Decision Making 12 (4). http://journal.sjdm.org/16/16121/jdm16121.html. Ανακτήθηκε στις 9 July 2020. 
  52. ↑ Kelly, Emma (17 Μαΐου 2019). «How do the Eurovision running order stats affect Michael Rice's chances of winning for the UK?». Metro. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  53. ↑ «Things you might not know about the Eurovision Song Contest». Eurovision Song Contest. 28 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  54. ↑ «Eurovision scraps jury voting in semi-finals». BBC News. 22 Νοεμβρίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2022. 
  55. ↑ 55,0 55,1 Jordan, Paul (18 Φεβρουαρίου 2016). «Biggest change to Eurovision Song Contest voting since 1975». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  56. ↑ «Eurovision Song Contest overhauls voting rules». BBC News. BBC. 18 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 57,3 «Eurovision Song Contest: Voting». Eurovision Song Contest. 3 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  58. ↑ «Voting changes (2023) FAQ» (στα Αγγλικά). Eurovision Song Contest. 22 Νοεμβρίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2022. 
  59. ↑ «Eurovision Song Contest: Frankfurt 1957». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  60. ↑ «Eurovision Song Contest: Dublin 1997». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  61. ↑ «Voting fault hits Eurovision heat». BBC News. BBC. 13 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  62. ↑ «The end of a decade: Kyiv 2005». Eurovision Song Contest. 27 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2020. 
  63. ↑ «Televoting/jury mix in 2009 Final voting». Eurovision Song Contest. 14 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  64. ↑ 64,0 64,1 «Juries also get 50% stake in Semi-Final result». Eurovision Song Contest. 11 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2020. 
  65. ↑ «Eurovision Song Contest: Dublin 1994». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  66. ↑ «Eurovision 2004 – Voting Briefing». European Broadcasting Union. 12 Μαΐου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2005-05-07. Ανακτήθηκε στις 2005-05-07. 
  67. ↑ «Results from the draw». European Broadcasting Union. 21 Μαρτίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2006-05-27. Ανακτήθηκε στις 2006-05-27. 
  68. ↑ «Eurovision 2011: Voting order revealed!». esctoday.com. 11 Μαΐου 2011. 
  69. ↑ «Eurovision Song Contest 1956». Eurovision.tv. 
  70. ↑ «A to Z of Eurovision». BBC Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2006-04-27. Ανακτήθηκε στις 2006-08-09. 
  71. ↑ «Rules of the 44th Eurovision Song Contest, 1999» (PDF). European Broadcasting Union. 13 Οκτωβρίου 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2006. 
  72. ↑ «Eurovision Song Contest 1969». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2009. 
  73. ↑ «Eurovision Song Contest 1970». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2009. 
  74. ↑ «Rules for the Eurovision Song Contest 2009» (PDF). European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2009. 
  75. ↑ 75,0 75,1 «Main rules of Eurovision Song Contest (as of 2007 edition)». esckaz. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2021. 
  76. ↑ «Main rules of Eurovision Song Contest (as of 2008 edition)». esckaz. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2021. 
  77. ↑ 77,0 77,1 77,2 «Eurovision Song Contest: Fairness». Eurovision Song Contest. 12 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  78. ↑ 78,0 78,1 Groot, Evert (30 Απριλίου 2019). «Exclusive: These are the judges who will vote in Eurovision 2019!». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  79. ↑ «EY contributes to a safe Eurovision Song Contest». SAP Nederland Nieuws (στα Ολλανδικά). 20 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2021. 
  80. ↑ «Eurovision Song Contest: Stockholm 2000». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  81. ↑ «The end of a decade: Stockholm 2000». Eurovision Song Contest. 21 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  82. ↑ «Albania to broadcast tonight's Semi-Final deferred». Eurovision Song Contest. 22 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  83. ↑ Royston, Benny (15 Μαΐου 2009). «Spain to face sanctions over late broadcast». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  84. ↑ Escartín, Javier (15 Μαΐου 2009). «Los problemas de Soraya en Eurovisión» [Soraya's problems at Eurovision]. ABC (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  85. ↑ «Eurovision Song Contest: London 1968». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  86. ↑ Polishchuk, Tetiana (17 Μαΐου 2005). «Eurovision to Be Broadcast in Widescreen, With New Hosts». day.kyiv.ua. The Day. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2021. 
  87. ↑ Cafarelli, Donato (23 Απριλίου 2022). «Eurovision Song Contest 2022: la Rai trasmetterà l'evento per la prima volta in 4K» [Eurovision Song Contest 2022: Rai will broadcast the event for the first time in 4K]. Eurofestival News (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022. 
  88. ↑ «EBU starts Eurovision archive project». Eurovision Song Contest. 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  89. ↑ «How Eurovision Again came to your screens». Eurovision Song Contest. 27 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2020. 
  90. ↑ O'Connor 2010, σελίδες 8–9.
  91. ↑ «Eurovision Song Contest: Lugano 1956». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  92. ↑ Roxburgh 2012, σελίδες 348–358.
  93. ↑ «Eurovision Song Contest: Copenhagen 1964». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  94. ↑ Grønbech, Jens (2 Μαΐου 2014). «BT afslører: Her er DRs største grandprix-brøler» [BT reveals: DR's biggest Eurovision groan]. bt.dk (στα Δανικά). B.T. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. 
  95. ↑ Dohrman, Jan (20 Μαρτίου 2019). «Billeder: I denne uge er det 55 år siden, Danmark holdt sit første Eurovision i Tivoli» [Pictures: This week marks 55 years since Denmark held its first Eurovision at Tivoli]. dr.dk (στα Δανικά). DR. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. 
  96. ↑ «Eurovision Song Contest: Broadcasting Rights». Eurovision Song Contest. 12 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  97. ↑ «Rules of the 2005 Eurovision Song Contest». Eurovision.tv (EBU). 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2008. 
  98. ↑ Terry Wogan, Eurovision Song Contest 2001
  99. ↑ 99,0 99,1 «Lugano 1956». EBU. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2021. 
  100. ↑ 100,0 100,1 «Lugano 1956». EBU. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2021. The songs of the contest were not to exceed three and a half minutes 
  101. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2010. 
  102. ↑ 102,0 102,1 «Naples 1965». EBU. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2021. Swedish participant Ingvar Wixell performed his song -originally called Annorstädes Vals - in English instead of Swedish while all the other participants sang in their native languages. This incident led to a rule change meaning that all participants would have to perform their songs in their respective national languages. 
  103. ↑ http://www.eurovision.tv/page/history/by-year/contest?event=287
  104. ↑ 104,0 104,1 Kennedy O'Connor, John (2007). The Eurovision Song Contest: The Official History. UK: Carlton Books. σελίδες 108–111. ISBN 978-1-84442-994-3. 
  105. ↑ 105,0 105,1 «Historical Milestones». 5 Ιουνίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2004. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  106. ↑ 106,0 106,1 «Eurovision Song Contest 2003». 2 Αυγούστου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2002. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  107. ↑ «Eurovision Song Contest invites Australia to join 'world's biggest party'». The Guardian. 11 February 2015. https://www.theguardian.com/media/2015/feb/10/eurovision-song-contest-invites-australia-to-join-worlds-biggest-party. Ανακτήθηκε στις 10 February 2015. 
  108. ↑ «Australia participate in the 60th Eurovision». Eurovision.tv. EBU. 11 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2015. 
  109. ↑ SVT Article, 20 Feb 2016 (Swedish)
  110. ↑ «Australia To Return To The Eurovision Song Contest». EBU. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2015. 
  111. ↑ «Changes announced to ensure eurovision comes "back for good"». EBU. 18 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2020. 
  112. ↑ 112,0 112,1 «Changes announced to ensure eurovision comes "back for good"». EBU. 18 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2020. 
  113. ↑ «Major changes for Malmö: Big Five & Sweden perform LIVE in Semi-Finals and you can vote for longer». Eurovision.tv. EBU. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2024. 

Δείτε επίσης

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κανονισμοί_του_Διαγωνισμού_Τραγουδιού_Eurovision&oldid=10735796"