Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ρωσοτουρκικές σχέσεις

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ρωσοτουρκικές Σχέσεις)
Συνάντηση του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της διάσκεψης για τη Λιβύη, το 2020, στη Γερμανία

Ως Ρωσο-τουρκικές σχέσεις (ρωσικά: Российско–турецкие отношения‎‎, τουρκικά: Rusya–Türkiye ilişkileri‎‎) αναφέρονται οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας κατά τη διάρκεια της ιστορίας των δυο κρατών.

Οι σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών έχουν περάσεις από πολλές διακυμάνσεις. Από τα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ της Οθωμανικής και της Ρωσικής αυτοκρατορίας ήταν συνήθως εχθρικές αφού συγκρούστηκαν σε πολυάριθμους ρωσοτουρκικούς πολέμους. Ως αποτέλεσμα, η διπλωματική ιστορία μεταξύ των δύο δυνάμεων ήταν εξαιρετικά δυσχερής μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ως αποτέλεσμα της βοήθειας της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων της Ρωσίας στους Τούρκους επαναστάτες κατά τη διάρκεια του τέλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι σχέσεις των κυβερνήσεων αναθερμάνθηκαν.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας βελτιώθηκαν σημαντικά [εκκρεμεί παραπομπή] και οι δύο χώρες ανέπτυξαν έντονες εμπορικές σχέσεις ενώ πολλές τουρκικές εταιρείες άρχισαν να δραστηριοποιούνται στη Ρωσία. Στη δεκαετία του 1990, η Τουρκία έγινε ο κορυφαίος ξένος προορισμός για τους Ρώσους τουρίστες.

Ωστόσο, και οι δύο χώρες εξακολουθούν να στέκονται σε αντίθετα άκρα όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, ειδικά σε τεταμένα ζητήματα όπως η σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος , ο Εμφύλιος της Λιβύης, η σύγκρουση στο Κοσσυφοπέδιο και έχουν αντίθετες απόψεις για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Οι σχέσεις ήταν ξανά τεταμένες μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού τον Νοέμβριο του 2015 και ομαλοποιήθηκαν ξανά το 2016. Ως στενός εταίρος τόσο της Ρωσίας όσο και της Ουκρανίας, η Τουρκία προσπαθεί ενεργά να μεσολαβήσει για μια ειρηνική λύση για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 και έχει φιλοξενήσει διαπραγματεύσεις υψηλού επιπέδου μεταξύ των δύο χωρών.

Το Ρωσικό Προξενείο (μέχρι το 1923 η Ρωσική Πρεσβεία) στη λεωφόρο Ιστικλάλ στο Μπεγόγκλου (Πέρα), Κωνσταντινούπολη, 2011
Η Ρωσική Πρεσβεία στην Άγκυρα, 2015

Πριν τα εθνικά κράτη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σλαβικοί και Τούρκοι λαοί έχουν επαφή εδώ και αιώνες κατά μήκος της ευρασιατικής στέπας. Μεσαιωνικά τουρκικά βασίλεια όπως η Χαζαρία, η Κουμανία, η Βουλγαρία του Βόλγα, το Χανάτο Κιπτσάκ, το Χανάτο του Καζάν , το Χανάτο της Κριμαίας, το Χανάτο του Αστραχάν και το Χανάτο του Σιμπίρ ιδρύθηκαν σε μέρη της σημερινής Ρωσίας, με συνεχή δημογραφική, γενετική, γλωσσική και πολιτιστική κληρονομιά.

Οι Τούρκοι στην Ανατολία χωρίστηκαν από τη Ρωσία από τη Μαύρη Θάλασσα και την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία στα βορειοδυτικά και τα βουνά του Καυκάσου στα ανατολικά. Οι Τούρκοι ίδρυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Ανατολία και άρχισαν να επεκτείνονται προς τα έξω, ενώ η Ρωσία έκανε το ίδιο. Οι δύο αυτοκρατορίες ξεκίνησαν μια σειρά από συγκρούσεις για τη λεκάνη της Μαύρης Θάλασσας. Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς σήμανε το τέλος της Χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και η Ρωσία έγινε η έδρα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και οι ηγεμόνες της κληρονόμησαν τη βυζαντινή κληρονομιά.[1]

Συγκρούσεις αυτοκρατοριών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας το 1549, η υποστήριξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς τα μικρότερα τουρκικά και ισλαμικά υποτελή κράτη στη σύγχρονη Ρωσία (το Χανάτο του Αστραχάν, το Χανάτο της Κριμαίας κ.λπ.) έφερε τις δύο αυτοκρατορίες σε σύγκρουση. Η Μαύρη Θάλασσα ήταν υπό Οθωμανικό έλεγχο όταν οι Ρώσοι ξεκίνησαν την επίθεσή τους κατά των Τούρκων. Το 1696 ο Μέγας Πέτρος κατέλαβε την Αζοφική, αλλά πολλές ακόμη μάχες ήταν μπροστά. Ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1768-74) οδήγησε στη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή το 1774. Αυτή η συνθήκη παρείχε στη Ρωσία διέλευση στη Μαύρη Θάλασσα, δίνοντας τη δυνατότητα στη Ρωσία να αποκτήσει πρόσβαση στη Μεσόγειο Θάλασσα. Επίσης, επέτρεψε στους Ρώσους το προνόμιο να επέμβουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για λογαριασμό των ανατολικών ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών. Μέχρι τον 19ο αιώνα, η Ρωσία βοηθούσε τις σλαβικές και χριστιανικές μειονότητες της Τουρκίας να εξεγερθούν κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας. Η Ρωσία δεν είχε πάντα κατά νου τον στόχο της διχοτόμησης του οθωμανικού κράτους, φοβούμενη ότι αυτό θα βοηθούσε τα σχέδια επέκτασης της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στη Βαλκανική Χερσόνησο, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό Ορθόδοξη. Τελικά, ωστόσο, η επιθυμία για ελεύθερη διέλευση από τα Τουρκικά Στενά και το πανσλαβικό αίσθημα ώθησαν τη Ρωσία προς αυτή την κατεύθυνση, οδηγώντας στην αποφασιστική επέμβαση το 1877–78.

Ο ρωσικός στόχος να ελέγξει τα Στενά και να αποκτήσει πρόσβαση στη Μεσόγειο οδήγησε σε μια αποφασιστικότητα να αποδυναμωθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία σε κάθε σημείο. Αυτό σήμαινε περαιτέρω υποστήριξη της Αυστρίας εναντίον της Γερμανίας, καθώς το Βερολίνο υποστήριζε όλο και περισσότερο την Κωνσταντινούπολη. Επίσης σήμαινε τη ρωσική υποστήριξη στα βαλκανικά κράτη της Σερβίας, της Βουλγαρίας της Ελλάδας και του Μαυροβουνίου που πολεμούσαν την Τουρκία σε μια σειρά πολέμων γύρω στο 1910. Σήμαινε την ενθάρρυνση της Ιταλίας να αφαιρέσει τον έλεγχο της Τρίπολης από τους Οθωμανούς το 1911. Η κρίση ήρθε το καλοκαίρι του 1914 όταν η Αυστρία απείλησε τη Σερβία και η Ρωσία αποφάσισε να παράσχει όλη την εξωτερική υποστήριξη στη Σερβία. Σε λίγες μέρες ξεκίνησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας εναντίον της Γερμανίας και της Αυστρίας. Η Βρετανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ενώθηκαν και ο ρωσικός στρατός τα πήγε πολύ άσχημα στο ανατολικό μέτωπο. Τελικά ο πόλεμος έληξε με την ανατροπή των καθεστώτων και των δύο αυτοκρατοριών.[2]

Τουρκία και Σοβιετική Ένωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μνημείο της Δημοκρατίας (1928) στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη , φιλοτεχνημένο από τον Πιέτρο Κανόνικα. Οι άνθρωποι που στέκονται πίσω από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, περιλαμβάνουν τον Σεμιόν Ιβανόβιτς Αραφόλ, πρεσβευτή της Ρωσικής ΣΣΔ στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια του Τουρκικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας (1919–1922).[3] Η παρουσία του στο μνημείο, με εντολή του Ατατούρκ, επισημαίνει την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που έστειλε ο Βλαντιμίρ Λένιν το 1920, κατά τη διάρκεια του πολέμου.[3]

Φιλία μεταξύ των παγκοσμίων πολέμων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σοβιετική Ένωση και οι νέες τουρκικές κυβερνήσεις ήταν ξένες προς τις μεγάλες δυνάμεις και έλκονταν η μια προς την άλλη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.[4] Σύμφωνα με τον Ονούρ Ισκί:

«Ξεκινώντας το 1920, η πικρία ενάντια στη μεταπολεμική διεθνή τάξη οδήγησε τις σοβιετοτουρκικές σχέσεις. Οι Εθνικιστές Τούρκοι και οι διεθνιστές Μπολσεβίκοι σταμάτησαν τον ανταγωνισμό τεσσάρων αιώνων μεταξύ των αυτοκρατορικών προκατόχων τους καθώς βρέθηκαν σε μια θέση που κάθε πλευρά όριζε ως αντιιμπεριαλιστική. Στο επίκεντρο της συνεργασίας τους βρισκόταν μια γεωπολιτική ευθυγράμμιση που προσπάθησε να θωρακίσει την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας από τις δυτικές εισβολές...Μέχρι τις τελευταίες ώρες της ειρήνης το 1939, η πρώτη αρχή που καθοδηγούσε την τουρκική διπλωματία ήταν οι σχέσεις καλής γειτονίας με τη Μόσχα στο πλαίσιο της φιλίας και όχι της υποταγής».[5]

Η Οθωμανική κυβέρνηση υπέγραψε τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ μεταξύ της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων της Ρωσίας και των Κεντρικών Δυνάμεων στις 3 Μαρτίου 1918, αλλά κατέστη παρωχημένη αργότερα το ίδιο έτος. Οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι και η σοβιετική κυβέρνηση καθοδηγούνταν από τον Βλαντιμίρ Λένιν, ο οποίος βγήκε νικητής από τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο μέχρι το 1921 και θεώρησε το τουρκικό επαναστατικό (εθνικό) κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ ως σύμφωνο με τις ιδεολογικές και γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες. Η κυβέρνηση του Λένιν παραιτήθηκε από τις παραδοσιακές διεκδικήσεις της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στα εδάφη της Δυτικής Αρμενίας και στα Τουρκικά Στενά. Οι σοβιετικές προμήθειες σε χρυσό και οπλισμό στους κεμαλιστές το 1920 έως το 1922 ήταν βασικός παράγοντας για την επιτυχή κατάκτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους τελευταίους, η οποία είχε ηττηθεί από την Αντάντ αλλά κέρδισε την εκστρατεία των Αρμενίων (1920) και τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο. (1919–1922).[6]

Ρωσική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη.

Η Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε επίσημα την κεμαλική κυβέρνηση της Τουρκίας τον Μάρτιο του 1921 μετά τη Δημοκρατία της Αρμενίας που υπέγραψε τη Συνθήκη της Αλεξανδρούπολης με τους Τούρκους επαναστάτες στις 2 Δεκεμβρίου 1920. Η Συνθήκη της Μόσχας, που υπογράφηκε στις 16 Μαρτίου 1921 μεταξύ της κυβέρνησης του Λένιν και της κυβέρνησης της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας (αν και το Σουλτανάτο εξακολουθούσε να υπήρχε ονομαστικά), ακολούθησε διμερείς συνθήκες που η κυβέρνηση της Μόσχας συνήψε με την Περσία και το Αφγανιστάν νωρίτερα εκείνο το έτος (εκτός από εκείνα με τα κράτη στο έδαφος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας).

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Μόσχας του 1921,[7] οι δύο κυβερνήσεις ανέλαβαν να δημιουργήσουν φιλικές σχέσεις μεταξύ των χωρών. Σύμφωνα με το Άρθρο ΙΙ, η Τουρκία παραχώρησε το Μπατούμ και την παρακείμενη περιοχή βόρεια του χωριού Σαρπ στη Σοβιετική Γεωργία (Η περιφέρεια Καρς δόθηκε στην Τουρκία). Το άρθρο III καθιέρωσε μια αυτόνομη περιφέρεια Νατσιβάν υπό το προτεκτοράτο του Σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν. Το άρθρο V ανέφερε πως τα μέρη πρέπει να συμφωνήσουν και να αναθέσουν την τελική επεξεργασία του καθεστώτος της Μαύρης Θάλασσας και των Τουρκικών Στενών σε μια μελλοντική διάσκεψη αντιπροσώπων των παράκτιων κρατών, εάν δεν τραυματιζόταν η «πλήρης κυριαρχία» και η ασφάλεια της Τουρκίας και της «πρωτεύουσας της Κωνσταντινούπολης». Τη Συνθήκη της Μόσχας ακολούθησε μια πανομοιότυπη Συνθήκη του Καρς που υπογράφηκε τον Οκτώβριο του 1921 από τους Κεμαλιστές με τη Σοβιετική Αρμενία, το Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν και τη Σοβιετική Γεωργία, που αποτέλεσαν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης μετά τη Συνθήκη του Δεκεμβρίου του 1922 για τη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1925, η τουρκική κυβέρνηση απέσυρε την αντιπροσωπεία της, η οποία άφησε το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών να δώσει εντολή για την αμφισβητούμενη περιοχή της Μοσούλης στη Βρετανία χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ο Κεμάλ αντιμετώπισε το γεγονός[8] συνάπτοντας ένα σύμφωνο μη επίθεσης[9] με τη Σοβιετική Ένωση στις 17 Δεκεμβρίου. Το σύμφωνο αργότερα τροποποιήθηκε και παρατάθηκε και στη συνέχεια παρατάθηκε ξανά για άλλα δέκα χρόνια στις 7 Νοεμβρίου 1935.[10] Το βασικό επεισόδιο ήταν η συμφωνία για τη Σύμβαση του Μοντρέ τον Ιούλιο του 1936 στην οποία η Τουρκία ανέκτησε τον έλεγχο στα Στενά, κάτι που της επετράπη να τα επαναστρατιωτικοποιήσει.[11] Παράλληλα με τις διακυμάνσεις των διμερών σχέσεων, οι κομμουνιστές ηγέτες, στελέχη του κόμματος, διπλωμάτες και μελετητές έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στην προέλευση, την εξέλιξη και τις φάσεις μετασχηματισμού του κεμαλισμού.[12]

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και μεταπολεμικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τουρκία παρέμεινε επίσημα ουδέτερη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου 1945, ωστόσο οι Σοβιετικοί θεώρησαν τη συνεχιζόμενη τουρκική σχέση με τη ναζιστική Γερμανία , της οποίας τα πολεμικά πλοία είχαν τη δυνατότητα να περάσουν από τα Στενά, [13] ως εχθρική προς αυτήν. [13] Στις 19 Μαρτίου 1945, ο σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Μολότοφ ενημέρωσε τον πρεσβευτή της Τουρκίας στη Μόσχα ότι οι Σοβιετικοί αποχωρούσαν μονομερώς από το Σύμφωνο Μη Επίθεσης του 1925. [14] Η Μόσχα ισχυρίστηκε ότι «λόγω των βαθιών αλλαγών που είχαν συμβεί ειδικά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου» η συνθήκη δεν συνάδει με «τη νέα κατάσταση και χρειαζόταν σοβαρή βελτίωση». [15]Η τουρκική κυβέρνηση ενημερώθηκε στη συνέχεια από τον Μολότοφ ότι εκτός από τις βάσεις στα Στενά, η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε επίσης ένα τμήμα της ανατολικής Τουρκίας, το οποίο υποτίθεται ότι αναφερόταν στις περιοχές του Καρς, του Αρτβίν και του Αρνταχάν, που η Ρωσική Αυτοκρατορία (και η βραχύβια Λαϊκή Δημοκρατία της Αρμενίας ) κατείχε μεταξύ 1878 και 1921.[16]

Στη Διάσκεψη του Πότσνταμ (Ιούλιος 1945), ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν ζήτησε την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μοντρέ. Το αίτημα των Σοβιετικών να τους επιτραπεί να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση των Στενών απορρίφθηκε από την Τουρκία, με την υποστήριξη της Δύσης.[16] Τον Μάρτιο του 1947, με τη διακήρυξη του Δόγματος Τρούμαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν τα σύνορα της Τουρκίας (καθώς και της Ελλάδας) και τη συνέχιση της ύπαρξης μη κομμουνιστικών κυβερνήσεων στις δύο χώρες.[16] Η Τουρκία ζήτησε βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1952. Η Σοβιετική Ένωση και η Τουρκία βρίσκονταν σε διαφορετικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας και σε όλο τον Ψυχρό Πόλεμο.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ziring, Lawrence (1981). Iran, Turkey, and Afghanistan, A Political Chronology. United States: Praeger Publishers. ISBN 0-03-058651-8. 
  2. ↑ Michael A. Reynolds, Shattering Empires: The Clash and Collapse of the Ottoman and Russian Empires 1908–1918 (2011).
  3. ↑ 3,0 3,1 İmren Arbaç. «Symbol Figure in Russian-Turkish Rapprochement in Taksim Republic Monument». Yeditepe University. 
  4. ↑ Samuel J. Hirst, “Anti-Westernism on the European Periphery: The Meaning of Soviet-Turkish Convergence in the 1930s.” Slavic Review 72 (2013): 32 – 53.
  5. ↑ Onur Işçi, "Yardstick of Friendship: Soviet-Turkish Relations and the Montreux Convention of 1936." Kritika: Explorations in Russian and Eurasian History 21.4 (2020): 733-762.
  6. ↑ В. Шеремет. Босфор. Moscow, 1995, p. 241.
  7. ↑ Документы внешней политики СССР. Moscow, 1959, Vol. III, pp. 597-604.
  8. ↑ John P. Kinross. Atatürk: a biography of Mustafa Kemal, father of modern Turkey. New York, 1965, p. 464.
  9. ↑ Документы вешней политики СССР. Moscow, 1961, Vol. VIII, pp. 739-741 (text of treaty).
  10. ↑ Документы вешней политики СССР. Moscow, 1961, Vol. VIII, pp. 813.
  11. ↑ Mango, Andrew. Turkey. Thames and Hudson, London, 1968, p. 63.
  12. ↑ Vahram Ter-Matevosyan. "Turkey, Kemalism and the Soviet Union: Problems of Modernization, Ideology and Interpretation" London and New York, Palgrave Macmillan, 2019.
  13. ↑ 13,0 13,1 БСЭ, 1st ed., Moscow, Vol. 55 (1947), col. 381.
  14. ↑ БСЭ, 1st ed., Moscow, Vol. 55 (1947), col. 382.
  15. ↑ Внешняя политка Советского Союза в период Отечественной войны. ОГИЗ [ru], 1947, Vol. III, p. 146.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Mango, Andrew. Turkey. Thames and Hudson, London, 1968, p. 69.

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ágoston, Gábor. "Military transformation in the Ottoman Empire and Russia, 1500–1800." Kritika: Explorations in Russian and Eurasian History 12.2 (2011): 281–319. online
  • Aktürk, Şener (September 2006). «Turkish-Russian Relations after the Cold War (1992-2002)». Turkish Studies 7 (3): 337–364. doi:10.1080/14683840600891034. 
  • Armour, Ian D. (2007). A History of Eastern Europe 1740-1918. Hodder Arnold. ISBN 978-0-340-76040-6. 
  • Askerov, Ali. Contemporary Russo-Turkish Relations: From Crisis to Cooperation (Lexington Books, 2018).
  • Bolsover, George H. "Nicholas I and the Partition of Turkey." Slavonic and East European Review (1948): 115-145 online.
  • Gingeras, Ryan. Fall of the Sultanate: The Great War and the End of the Ottoman Empire, 1908-1922 (Oxford UP, 2016).
  • Hall, Richard C. ed. War in the Balkans: An Encyclopedic History from the Fall of the Ottoman Empire to the Breakup of Yugoslavia (2014)
  • King, Charles. Black Sea: A History (2004), 276p. covers: 400 to 1999
  • Macfie, Alexander Lyon. The Eastern Question 1774-1923 (2nd ed. 2014).
  • Mihneva, Rumjana. "The Muscovite Tsardom, the Ottoman Empire and the European Diplomacy (Mid-Sixteenth-End of Seventeenth Century). Part 1." Études balkaniques 3+ 4 (1998): 98-129.
  • Özveren, Y. Eyüp. "A framework for the study of the Black Sea world, 1789-1915." Review (Fernand Braudel Center) (1997): 77-113. online
  • Reynolds, Michael A. Shattering Empires: The Clash and Collapse of the Ottoman and Russian Empires 1908–1918 (Cambridge University Press, 2011).
  • Rogan, Eugene. The Fall of the Ottomans: The Great War in the Middle East (2015).
  • Saul, Norman E. Historical Dictionary of Russian and Soviet Foreign Policy (2014).
  • Seton-Watson, R. W. Disraeli, Gladstone, and the Eastern Question (1935).
  • Sumner, B. H. Russia and the Balkans 1870-1880 (1937)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διπλωματικές αποστολές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ρωσοτουρκικές_σχέσεις&oldid=10365587"