Τροπικά Δάση της Σουμάτρα
Συντεταγμένες: 2°30′S 101°30′E / 2.500°S 101.500°E
| Τροπικά Δάση της Σουμάτρα | |
|---|---|
 Ουραγκοτάγκος στα Τροπικά Δάση της Σουμάτρα | |
  Τροπικά Δάση της Σουμάτρα | |
| Χώρα | Ινδονησία |
| Διοικητική υπαγωγή | Ατσέ |
| Γεωγραφική υπαγωγή | Σουμάτρα |
| Έκταση | 25.000 km² και 2.595.124 εκτάριο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Τα Τροπικά Δάση της Σουμάτρα στην Ινδονησία είναι μία περιοχή έκτασης 25.000 τ.χλμ., που περιλαμβάνει τρία εθνικά πάρκα: το Εθνικό Πάρκο του Όρους Λέουσερ, το Εθνικό Πάρκο Κερίντσι Σεμπλάτ και το Εθνικό Πάρκο Μπουκίτ Μπαρισάν Σελάταν. Από το 2004 η τοποθεσία είναι αναγνωρισμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.[1] Πρόκειται για περιοχή με θεαματικά τοπία και μεγάλη βιοποικιλότητα, με πολυάριθμα οικοσυστήματα που έχουν διατηρηθεί σε ένα μεγάλο εύρος από τύπους δασικών εκτάσεων, υψόμετρα και τοπογραφίες. Είναι καταφύγιο για πολλά σπάνια είδη ζώων και φυτών, και περιοχή με επιστημονικό και ερευνητικό ενδιαφέρον.[2] Το 2011, τα Τροπικά Δάση της Σουμάτρα συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των περιοχών Υπό Κίνδυνο, επειδή απειλείται από τη λαθροθηρία, την παράνομη υλοτομία, τις αυθαίρετες καλλιέργειες και την επέκταση του οδικού δικτύου δια μέσω της προστατευόμενης έκτασης.[3][4]
Τοποθεσία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα εθνικά πάρκα που απαρτίζουν την προστατευόμενη τοποθεσία βρίσκονται στην ραχοκοκαλιά της οροσειράς Μπαρισάν, γνωστή ως «Άνδεις της Σουμάτρα». Οι εκτενείς πεδιάδες της Σουμάτρας διακόπτονται από πολυάριθμα βουνά. Το τοπίο συμπληρώνεται με την εντυπωσιακή Λίμνη των Επτά Βουνών (Gunung Tujuh), το μεγαλείο του γιγαντιαίου ηφαιστείου Κερίντσι, πολλές μικρές ηφαιστειακές, παράκτιες και παγετώδεις λίμνες, φουμαρόλες που αναδύουν αέρια, πολυάριθμους καταρράκτες και σπήλαια. Στα τρία πάρκα η βλάστηση διαφέρει ανά υψομετρική ζώνη, από τα πεδινά τροπικά δάση ως τα ορεινά δάση, και φτάνει ως τα υποαλπικά δάση που καλύπτονται με χαμηλή βλάστηση και θάμνους.[1]
| Τροπικά Δάση της Σουμάτρα | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
| Τύπος | 1. Εθνικό Πάρκο του Όρους Λέουσερ 2. Εθνικό Πάρκο Κερίντσι Σεμπλάτ 3. Εθνικό Πάρκο Μπουκίτ Μπαρισάν Σελάταν |
| Κριτήρια | Φυσικά: vii, ix, x |
| Ταυτότητα | 1167 |
| Περιοχή | 2.595.124 εκτ. |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 2004 (28η συνεδρίαση) |
| Σε κίνδυνο | 2011-... |
Τα τρία πάρκα επιδεικνύουν μεγάλη ποικιλομορφία οικοσυστημάτων και εξαιρετική βιοποικιλότητα. Μαζί αντιπροσωπεύουν το 50% των φυτικών ειδών στη Σουμάτρα. Η τοποθεσία προσφέρεται για επιστημονικές έρευνες που διεξάγονται από διακεκριμένα ερευνητικά κέντρα της Ινδονησίας, και φιλοξενεί διεθνείς συνεργασίες με ιδρύματα διεθνούς αναγνώρισης. Το Κέντρο Διατήρησης Ελεφάντων του Σεμπλάτ δέχεται μαθητές και εθελοντές από όλον τον κόσμο, που σε ένα ολιγοήμερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα μαθαίνουν πώς να φροντίζουν τους ελέφαντες της Σουμάτρας, να ταΐζουν και να πλένουν τα ζώα.[5]
Γεωγραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Εθνικό Πάρκο του Όρους Λέουσερ στα βόρεια του νησιού έχει έκταση 8.629,75 τ.χλμ., μήκος 150 χλμ., πλάτος πάνω από 100 χλμ. και αποτελείται ως επί το πλείστον από ορεινές περιοχές. Το 40% του πάρκου είναι απόκρημνες περιοχές με υψόμετρο μεγαλύτερο από 1.500 μ.. Μόνο το 12% του πάρκου, στα παράκτια νότια, βρίσκεται σε υψόμετρο κάτω των 600 μ.. Έντεκα κορυφές έχουν υψόμετρο πάνω από 2.700 μ., με την υψηλότερη να βρίσκεται στο Όρος Λέουσερ που φτάνει τα 3.466 μ.. Η περιοχή που περιβάλλει το όρος είναι ενταγμένη στο «Οικοσύστημα του Λέουσερ».[6][7]
Το Εθνικό Πάρκο Κερίντσι Σεμπλάτ, στο κέντρο, έχει έκταση 13.753,5 τ.χλμ., εκτείνεται κατά 350 χλμ. ως την Οροσειρά Μπαρισάν, έχει μέσο πλάτος 45 χλμ. και υψόμετρο 2.000 μ. από το επίπεδο της θάλασσας. Στο βόρειο ήμισυ υπάρχει μία χαμηλότερη ανατολική οροσειρά, υψομετρικού εύρους 800-1500 μ.. Τα 3/4 του πάρκου είναι απόκρημνες περιοχές. Το υψηλότερο σημείο βρίσκεται στο όρος Κερίντσι, στα 3.805 μ., που είναι και το υψηλότερο ηφαίστειο της Ινδονησίας.[8]
Το Εθνικό Πάρκο Μπουκίτ Μπαρισάν Σελατάν έχει έκταση 3.568 τ.χλμ., μήκος 350 χλμ. και μέσο πλάτος 45 χλμ.. Τα 2/3 του πάρκου στα βόρεια είναι βραχώδεις περιοχές, με μέσο υψόμετρο 1.500 μ., και το μέγιστο υψόμετρο βρίσκεται στην κορυφή του Όρους Πουλούνγκ, στα 1.964 μ.. Το νότιο ήμισυ είναι υψομετρικά χαμηλότερο, έχει ένα ακρωτήρι 90 χλμ. και συνορεύει με τη θάλασσα κατά το ήμισυ του μήκους του. Στο πάρκο υπάρχουν ποτάμια, πολλές λίμνες και θερμές πηγές.[8]
Κλίμα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα βουνά το κλίμα χαρακτηρίζεται από ελάχιστα μεταβαλλόμενες υψηλές θερμοκρασίες όλο το χρόνο, υψηλή υγρασία και πολλές βροχοπτώσεις, για 9 μήνες στις πιο υγρές περιοχές και για 7 μήνες στις πιο ξηρές. Το κλίμα αυτό ευνόησε την ειδοπλασία (διαφοροποίηση προς σχηματισμό νέων ειδών ζωντανών οργανισμών) και τη βιοποικιλότητα. Το όρος Λέουσερ δέχεται 3.000 mm βροχοπτώσεων, στο βορρά, και συγκεντρώνει 4.657 mm στη νότια πεδιάδα. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται κατά μέσο όρο μεταξύ 21 °C και 28 °C και η υγρασία παραμένει πάνω από 60%, ιδιαίτερα στα υψόμετρα άνω των 1700 μ.. Στο Κερίντσι Σεμπλάτ οι βροχοπτώσεις είναι κατά μέσο όρο 2990 mm, οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 16 °C έως 28 °C και η υγρασία διατηρείται υψηλή (77-90%). Στο Μπουκίτ Μπαρισάν Σελατάν, οι βραχώδεις περιοχές στα δυτικά είναι υγρές, ιδιαίτερα στους μουσώνες από το Νοέμβριο ως τον Μάιο, με 3000-4000 mm βροχοπτώσεων. Τα ανατολικά είναι πιο ξηρά, με 2500-3000 mm βροχοπτώσεων, και η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 20 °C και 28 °C.[8]
Xλωρίδα και πανίδα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα Τροπικά Δάση της Σουμάτρα εκτιμάται ότι ζουν 10.000 φυτικά είδη, με συμπεριλαμβανόμενα 17 ενδημικά γένη, πάνω από 200 είδη θηλαστικών, και περίπου 580 είδη πτηνών από τα οποία τα 465 είναι μόνιμοι πληθυσμοί και τα 21 είναι ενδημικά. Από τα είδη θηλαστικών, τα 22 είναι Ασιατικά, και δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στο αρχιπέλαγος, και τα 15 είναι ενδημικά της Ινδονησίας, όπως ο ουραγκοτάγκος της Σουμάτρας.[1]
.jpg)
Το Εθνικό Πάρκο του όρους Λέουσερ έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF) με τις 200 πιο σημαντικές περιοχές για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας παγκόσμια. Η πανίδα του πάρκου περιλαμβάνει 174 θηλαστικά, από τα οποία τα 3 είναι ενδημικά και τα 21 κηρύχθηκαν ως απειλούμενα το 2000. Εκεί ζουν μικρότερα θηλαστικά για τα οποία ελάχιστα είναι ακόμα γνωστά. Στην ορνιθοπανίδα περιλαμβάνονται 380 είδη πτηνών, από τα οποία τα 13 είναι ενδημικά και τα 52 απειλούμενα. Σημαντικά είδη ζώων είναι: οι ουρακοτάγκοι, οι ρινόκεροι της Σουμάτρας και οι μακάκοι οι νεμεστρίνοι. Σημαντικά φυτά είναι η Ραφλέσια arnoldi, που είναι το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου και ένα από τα 3 εθνικά λουλούδια της Ινδονησίας, και ο άμορφος φαλλός που φτάνει τα 3,5 μ. σε ύψος και είναι το ψηλότερο λουλούδι του κόσμου. Σημαντικά είδη της ορνιθοπανίδας είναι: ο Γαλάζιος Μυγοχάφτης του Ρουκ και η Λευκόπτερη πάπια (Asarcornis scutulata).
Στο Εθνικό Πάρκο του Κερίντσι Σεμπλάτ έχουν καταγραφεί 85 είδη θηλαστικών, από τα οποία τα 5 είναι ενδημικά και τα 23 είναι απειλούμενα. Η ορνιθοπανίδα περιλαμβάνει 370 είδη πτηνών, 13 ενδημικά και 58 απειλούμενα. Σημαντικά είδη ζώων είναι: η Νεφελώδης Λεοπάρδαλη του Βόρνεο, ο Ασιατικός τάπιρος και ο Ρινόκερος της Σουμάτρας. Στο πάρκο ζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός τίγρεων της Σουμάτρας και είναι μία από τις 12 προστατευόμενες τοποθεσίες παγκόσμια για τη διατήρηση της τίγρης. Σημαντικά είδη πτηνών είναι η Λευκόπτερη πάπια και ο Κούκος της Σουμάτρας (Carpococcyx viridis). Σημαντικά φυτά είναι τα Hopea beccariana και Shorea ovalis υποείδος seicea.[9]
Στο Εθνικό Πάρκο Μπουκίτ Μπαρισάν Σελάταν έχουν καταγραφεί 98 είδη θηλαστικών, από τα οποία το 1 είναι ενδημικό και τα 25 είναι απειλούμενα είδη. Η ορνιθοπανίδα περιλαμβάνει 379 είδη πτηνών, 7 ενδημικά και 58 απειλούμενα είδη. Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει 59 είδη ερπετών και αμφιβίων. Σημαντικά ζώα είναι: ο ελέφαντας της Σουμάτρας, η δερματοχελώνα, ο νησολαγός της Νέτσερ, το σιαμάνγκ και η αρκούδα της Μαλαισίας.[10][11]
Απειλές - Κίνδυνοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η προστατευόμενη τοποθεσία απειλείται από πληθώρα κινδύνων, όπως τη λαθροθηρία, την παράνομη υλοτομία, τις αυθαίρετες καλλιέργειες και την επέκταση του οδικού δικτύου δια μέσω της προστατευόμενης έκτασης. Κάποτε ολόκληρη η έκταση των 25.000 τ.χλμ. ήταν καλυμμένη από τροπικά δάση, αλλά σε περίοδο 50 χρόνων οι δασικές εκτάσεις συρρικνώθηκαν και διαμελίστηκαν σε μεμονωμένα τμήματα.[1]
Η παράνομη υλοτομία ήταν μεγάλο πρόβλημα, που έφτανε σε σημείο αποψίλωσης των δασών, και αντιμετωπίστηκε με το προεδρικό διάταγμα του 2005.[1] Πολλά προβλήματα προήλθαν από την εμπορία φοινικέλαιου, επειδή οι αγρότες αποψίλωσαν και έκαψαν δασικές εκτάσεις για να καλλιεργήσουν ελαιοφοίνικες και, επίσης, προκάλεσαν περαιτέρω δασικές καταστροφές ανοίγοντας δρόμους και επεκτείνοντας το οδικό δίκτυο για τις μεταφορικές τους ανάγκες. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης οι παράνομες ενέργειες συνεχίζονται, και μία μελέτη του 2011 έδειξε ότι ετήσια 21.000 εκτάρια δασικών εκτάσεων αποψιλώνονται και καίγονται για καλλιέργεια ελαιοφοινίκων.[12][13]
Ένα άλλο πρόβλημα είναι οι παράνομοι οικισμοί χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στα Τροπικά Δάση. Η κυβέρνηση της Ινδονησίας σχεδιάζει να μεταφέρει αυτές τις οικογένειες αλλού.[14] Από την δεκαετία του 1970 πολλοί καταπατητές βρίσκονταν στα εθνικά πάρκα, και παρόλο που εκδιώχθηκαν το '80, το 1998 οι πληθυσμοί τους ήταν αυξημένοι. To 2006 περίπου 127.000 οικισμοί καταπατητών ζούσαν σε μία έκταση 55.000 εκταρίων, ενώ εκτιμάται ότι την περίοδο 1972-2006 χάθηκαν 63.000 εκτάρια δασικών εκτάσεων.[15] Δηλαδή, το 20% των τροπικών δασών χάθηκε από τις παράνομες καλλιέργειες. Το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση βρήκε ότι 450 τ.χλμ. γης ήταν φυτείες καφεόδεντρων για παραγωγή καφέ.[16]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Centre, UNESCO World Heritage. «Tropical Rainforest Heritage of Sumatra». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ UNESCO: Description, retrieved 02-12-2009
- ↑ Danger listing for Indonesia’s Tropical Rainforest Heritage of Sumatra, retrieved 22-06-2011
- ↑ Μιλέτση, Ευτυχία (27 Φεβρουαρίου 2018). «Το φοινικόδασος της Σουμάτρα εκπέμπει.. SOS». CNN.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Foreign students get up close and personal with Sumatran elephants | The Jakarta Post». web.archive.org. 29 Ιουνίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «indahnesia.com - National parks - Mount Leuser - National park - Discover Indonesia Online». indahnesia.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ JonyK. «Gunung Leuser National Park». Green Life Project (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 UNEP-WCMC (22 Μαΐου 2017). «TROPICAL RAINFOREST HERITAGE OF SUMATRA». World Heritage Datasheet (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ Mackin, Luke (4 Αυγούστου 2017). «Wildlife List, Kerinci Seblat National Park, Sumatra, Indonesia». Wild Sumatra (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Bukit Barisan Selatan N Park». web.archive.org. 19 Δεκεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Bukit Barisan Selatan National Park | WWF Indonesia». www.wwf.or.id. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ Matthews, Emily.· Achmaliadi, Restu. (2002). The state of the forest : Indonesia. Bogor, Indonesia: Forest Watch Indonesia. ISBN 1-56973-492-5. 49316334.
- ↑ «Inside Indonesia's 'Burning Forests'». thediplomat.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ Post, The Jakarta. «Mt. Leuser National Park evictions on hold». The Jakarta Post (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ Levang, Patrice; Sitorus, Soaduon; Gaveau, David; Sunderland, Terry (2012). «Landless Farmers, Sly Opportunists, and Manipulated Voters: The Squatters of the Bukit Barisan Selatan National Park (Indonesia)». Conservation and Society 10 (3): 243–255. ISSN 0972-4923. http://www.jstor.org/stable/26393081.
- ↑ «Nestlé to scrutinize Indonesia coffee amid wildlife-endangerment fear…». archive.li. 22 Ιανουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019.