Paĝo:Rosenörn - Versaĵaro, 1920.pdf/5

Nur estimo via restas
Al mi; estas ĝi sufiĉa
Al la koro sentoriĉa
Tiel, kiel mia estas!
La feliĉaj tagoj pasis!
Ju pli dolĉa la kunesto,
Des pli mala la foresto:
En doloron ĝi min lasis!
Des pli granda la doloro!:
Senton devis mi sufoki,
Mi ne devas vin alvoki
Spite de dezir’ de l’ koro;
Se mi estus ja kuraĝa;
Povus ion mi vin sendi:
Sed vi rajtus prave plendi
Se mi estus, do, malsaĝa.
Nu, malgaja mi min sentas
Pro situacio mia;
Tamen, tre korambicia
Sento min senĉese tentas;
Min instigas al la ago,
Kiun vi tuj malpermesis,
Kiam senton mi konfesis.
Ha neforgesebla tago!,
Ne esperu, ne, la penton;
Kvankam akra la doloro,
Ne sufokos mia koro
Sian grandan puran senton…
Kion sendi, do, hodiaŭ?
Nu; „Feliĉojn” nur mi diras,
Dum la kor’ dolorsopiras,
ĉar vi diris ja „Adiaŭ”!
Venu via la admono,
Mi trankvile ĝin atendos;
Kvankam vi certege plendos…
Ankaŭ venos la pardono!
Ĉar vi estas grandanima
Vi ha! devas do kompreni…
Mi ne povas min deteni,