پرش به محتوا

رابرت دنیرو: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
Karbarcinema (بحث | مشارکت‌ها)
۳۸۳ ویرایش‌ها
جز ویرایش نگارشی برای پیوند به صفحه اصلی
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
Karbarcinema (بحث | مشارکت‌ها)
۳۸۳ ویرایش‌ها
جز به صفحه اصلی پیوند خورد
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۹: خط ۱۹:
'''رابرت آنتونی دنیرو جونیور''' ({{Lang-en|Robert Anthony De Niro Jr.}}<!--ابر-->؛<!--/ابر-->{{efn|<!--ابر-->{{IPAc-en|d|ə|_|ˈ|n|ɪər|oʊ}}<!--/ابر--> <!--ابر-->{{respell|də|_|NEER|oh}}<!--/ابر-->، <!--ابر-->{{IPA-it|de ˈniːro|lang}}<!--/ابر-->}} زادهٔ ۱۷ اوت ۱۹۴۳) بازیگر و فیلم‌ساز آمریکایی است. او منحصراً برای نه بار همکاری خود با فیلم‌ساز [[مارتین اسکورسیزی]] شهرت دارد و دریافت‌کنندهٔ افتخارات مختلفی از قبیل دو جایزهٔ [[جوایز اسکار|اسکار]]، یک جایزهٔ [[جوایز گلدن گلوب|گلدن گلوب]]، جایزهٔ [[جایزه گلدن گلوب سیسیل بی دمیل|سیسیل بی دمیل]] و جایزهٔ [[جایزه یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم|یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم]] بوده‌است. دنیرو در سال ۲۰۰۹ جایزهٔ [[جایزه مرکز کندی|مرکز کندی]] را دریافت کرد.<ref>{{cite web|url=https://www.cbsnews.com/news/kennedy-center-honors-springsteen-deniro/|title= Kennedy Center Honors: Springsteen, DeNiro|website= [[CBS News]]|access-date= May 9, 2020}}</ref> او در سال ۲۰۱۶ [[نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری]] را از رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده [[باراک اوباما]] دریافت کرد.<ref>{{cite web|url= https://www.hollywoodreporter.com/news/watch-live-stream-obama-awards-medal-freedom-robert-de-niro-tom-hanks-more-950014|title= Obama Awards Medal of Freedom to Robert De Niro, Tom Hanks and More|website= [[The Hollywood Reporter]]|access-date= May 9, 2020|archive-url= https://web.archive.org/web/20200318212810/https://www.hollywoodreporter.com/news/watch-live-stream-obama-awards-medal-freedom-robert-de-niro-tom-hanks-more-950014|archive-date= March 18, 2020|url-status= live}}</ref>
'''رابرت آنتونی دنیرو جونیور''' ({{Lang-en|Robert Anthony De Niro Jr.}}<!--ابر-->؛<!--/ابر-->{{efn|<!--ابر-->{{IPAc-en|d|ə|_|ˈ|n|ɪər|oʊ}}<!--/ابر--> <!--ابر-->{{respell|də|_|NEER|oh}}<!--/ابر-->، <!--ابر-->{{IPA-it|de ˈniːro|lang}}<!--/ابر-->}} زادهٔ ۱۷ اوت ۱۹۴۳) بازیگر و فیلم‌ساز آمریکایی است. او منحصراً برای نه بار همکاری خود با فیلم‌ساز [[مارتین اسکورسیزی]] شهرت دارد و دریافت‌کنندهٔ افتخارات مختلفی از قبیل دو جایزهٔ [[جوایز اسکار|اسکار]]، یک جایزهٔ [[جوایز گلدن گلوب|گلدن گلوب]]، جایزهٔ [[جایزه گلدن گلوب سیسیل بی دمیل|سیسیل بی دمیل]] و جایزهٔ [[جایزه یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم|یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم]] بوده‌است. دنیرو در سال ۲۰۰۹ جایزهٔ [[جایزه مرکز کندی|مرکز کندی]] را دریافت کرد.<ref>{{cite web|url=https://www.cbsnews.com/news/kennedy-center-honors-springsteen-deniro/|title= Kennedy Center Honors: Springsteen, DeNiro|website= [[CBS News]]|access-date= May 9, 2020}}</ref> او در سال ۲۰۱۶ [[نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری]] را از رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده [[باراک اوباما]] دریافت کرد.<ref>{{cite web|url= https://www.hollywoodreporter.com/news/watch-live-stream-obama-awards-medal-freedom-robert-de-niro-tom-hanks-more-950014|title= Obama Awards Medal of Freedom to Robert De Niro, Tom Hanks and More|website= [[The Hollywood Reporter]]|access-date= May 9, 2020|archive-url= https://web.archive.org/web/20200318212810/https://www.hollywoodreporter.com/news/watch-live-stream-obama-awards-medal-freedom-robert-de-niro-tom-hanks-more-950014|archive-date= March 18, 2020|url-status= live}}</ref>


دنیرو در بخش [[منهتن]] نیویورک به دنیا آمد و بازیگری را در [[اچ‌بی استودیو]]، [[Stella Adler Studio of Acting|هنرستان]] [[لی استراسبرگ|استلا آدلر]] و [[اکتورز استودیو]] [[لی استراسبرگ]] فرا گرفت. نخستین نقش برجستهٔ او در فیلم ''[[تبریکات (فیلم)|تبریکات]]'' (۱۹۶۸) بود و سپس با ایفای نقش یک بازیکن بیسبال در درام ورزشی ''[[طبل را آهسته بزن (فیلم)|طبل را آهسته بزن]]'' (۱۹۷۳) به شهرت رسید. نخستین همکاری او با اسکورسیزی در فیلم ''[[خیابان‌های پایین شهر]]'' (۱۹۷۳) بود که در آن نقش جنایتکاری را ایفا می‌کند. او با بازی در نقش جوانی [[ویتو کورلئونه]] در حماسی جنایی ''[[پدرخوانده: قسمت دوم]]'' (۱۹۷۴) که برایش جایزهٔ [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد|اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد]] را به همراه داشت، به بازیگری برجسته تبدیل شد. همچنین برای بازی در نقش [[تراویس بیکل]] در ''[[راننده تاکسی]]'' (۱۹۷۶) و سرباز [[جنگ ویتنام]] در درام ''[[شکارچی گوزن]]'' (۱۹۷۸) نامزد دریافت جایزهٔ [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد|اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد]] شد.
دنیرو در بخش [[منهتن]] نیویورک به دنیا آمد و بازیگری را در [[اچ‌بی استودیو]]، [[Stella Adler Studio of Acting|هنرستان]] [[استلا ادلر|استلا آدلر]] و [[اکتورز استودیو]] [[لی استراسبرگ]] فرا گرفت. نخستین نقش برجستهٔ او در فیلم ''[[تبریکات (فیلم)|تبریکات]]'' (۱۹۶۸) بود و سپس با ایفای نقش یک بازیکن بیسبال در درام ورزشی ''[[طبل را آهسته بزن (فیلم)|طبل را آهسته بزن]]'' (۱۹۷۳) به شهرت رسید. نخستین همکاری او با اسکورسیزی در فیلم ''[[خیابان‌های پایین شهر]]'' (۱۹۷۳) بود که در آن نقش جنایتکاری را ایفا می‌کند. او با بازی در نقش جوانی [[ویتو کورلئونه]] در حماسی جنایی ''[[پدرخوانده: قسمت دوم]]'' (۱۹۷۴) که برایش جایزهٔ [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد|اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد]] را به همراه داشت، به بازیگری برجسته تبدیل شد. همچنین برای بازی در نقش [[تراویس بیکل]] در ''[[راننده تاکسی]]'' (۱۹۷۶) و سرباز [[جنگ ویتنام]] در درام ''[[شکارچی گوزن]]'' (۱۹۷۸) نامزد دریافت جایزهٔ [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد|اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد]] شد.


دنیرو برای ایفای نقش [[جیک لاموتا]] در درام زندگی‌نامه‌ای ''[[گاو خشمگین]]'' (۱۹۸۰) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. او مدتی بعد در ''[[سلطان کمدی]]'' (۱۹۸۲) ایفای نقش کرد و برای نقش‌آفرینی‌هایش در فیلم حماسی ''[[۱۹۰۰ (فیلم)|۱۹۰۰]]'' (۱۹۷۶)، حماسی جنایی ''[[روزی روزگاری در آمریکا]]'' (۱۹۸۴)، طنز [[پادآرمان‌شهر]]ی ''[[برزیل (فیلم ۱۹۸۵)|برزیل]]'' (۱۹۸۵) و ''[[فرار نیمه‌شب]]'' (۱۹۸۸) به شناخت بیشتری دست یافت. نقش‌آفرینی دنیرو در ''[[رفقای خوب]]''، ''[[بیداری‌ها (فیلم)|بیداری‌ها]]'' (هردو در ۱۹۹۰) و ''[[تنگه وحشت (فیلم ۱۹۹۱)|تنگهٔ وحشت]]'' (۱۹۹۱) مورد تحسین قرار گرفت. مدتی بعد در ''[[زندگی این پسر]]'' (۱۹۹۳) ایفای نقش کرد و اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۹۹۳ با ''[[داستانی از برانکس]]'' (۱۹۹۳) کارگردانی کرد. از دیگر نقش‌هایش می‌توان به فیلم‌های جنایی ''[[مخمصه (فیلم ۱۹۹۵)|مخمصه]]'' و ''[[کازینو (فیلم)|کازینو]] ''(هردو در ۱۹۹۵) اشاره کرد. دنیرو همچنین به خاطر نقش‌های کمیکی خود در ''[[سگ را بجنبان]]'' (۱۹۹۷)، ''[[تحلیلش کنید]]'' (۱۹۹۹) و ''[[ملاقات والدین]]'' (۲۰۰۰) معروف است. در پی حضور در چندین فیلم ناموفق، او در سال ۲۰۱۲ برای ایفای نقش در کمدی عاشقانهٔ ''[[دفترچه امیدبخش]]'' نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دنیرو در سال ۲۰۱۷ نقش [[برنارد میداف]] را در فیلم ''[[The Wizard of Lies|جادوگر دروغ‌ها]]'' به تصویر کشید و برایش نامزد جایزهٔ [[جوایز امی ساعات پربیننده|امی ساعات پربیننده]] شد. او در تریلر روان‌شناختی ''[[جوکر (فیلم ۲۰۱۹)|جوکر]]'' و حماسی جنایی ''[[مرد ایرلندی (فیلم ۲۰۱۹)|مرد ایرلندی]]'' (هردو در ۲۰۱۹) ایفای نقش کرد.
دنیرو برای ایفای نقش [[جیک لاموتا]] در درام زندگی‌نامه‌ای ''[[گاو خشمگین]]'' (۱۹۸۰) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. او مدتی بعد در ''[[سلطان کمدی]]'' (۱۹۸۲) ایفای نقش کرد و برای نقش‌آفرینی‌هایش در فیلم حماسی ''[[۱۹۰۰ (فیلم)|۱۹۰۰]]'' (۱۹۷۶)، حماسی جنایی ''[[روزی روزگاری در آمریکا]]'' (۱۹۸۴)، طنز [[پادآرمان‌شهر]]ی ''[[برزیل (فیلم ۱۹۸۵)|برزیل]]'' (۱۹۸۵) و ''[[فرار نیمه‌شب]]'' (۱۹۸۸) به شناخت بیشتری دست یافت. نقش‌آفرینی دنیرو در ''[[رفقای خوب]]''، ''[[بیداری‌ها (فیلم)|بیداری‌ها]]'' (هردو در ۱۹۹۰) و ''[[تنگه وحشت (فیلم ۱۹۹۱)|تنگهٔ وحشت]]'' (۱۹۹۱) مورد تحسین قرار گرفت. مدتی بعد در ''[[زندگی این پسر]]'' (۱۹۹۳) ایفای نقش کرد و اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۹۹۳ با ''[[داستانی از برانکس]]'' (۱۹۹۳) کارگردانی کرد. از دیگر نقش‌هایش می‌توان به فیلم‌های جنایی ''[[مخمصه (فیلم ۱۹۹۵)|مخمصه]]'' و ''[[کازینو (فیلم)|کازینو]] ''(هردو در ۱۹۹۵) اشاره کرد. دنیرو همچنین به خاطر نقش‌های کمیکی خود در ''[[سگ را بجنبان]]'' (۱۹۹۷)، ''[[تحلیلش کنید]]'' (۱۹۹۹) و ''[[ملاقات والدین]]'' (۲۰۰۰) معروف است. در پی حضور در چندین فیلم ناموفق، او در سال ۲۰۱۲ برای ایفای نقش در کمدی عاشقانهٔ ''[[دفترچه امیدبخش]]'' نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دنیرو در سال ۲۰۱۷ نقش [[برنارد میداف]] را در فیلم ''[[The Wizard of Lies|جادوگر دروغ‌ها]]'' به تصویر کشید و برایش نامزد جایزهٔ [[جوایز امی ساعات پربیننده|امی ساعات پربیننده]] شد. او در تریلر روان‌شناختی ''[[جوکر (فیلم ۲۰۱۹)|جوکر]]'' و حماسی جنایی ''[[مرد ایرلندی (فیلم ۲۰۱۹)|مرد ایرلندی]]'' (هردو در ۲۰۱۹) ایفای نقش کرد.

نسخهٔ ‏۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۱۸

برای پدرش، نقاش، رابرت دنیرو سینیور را ببینید.
رابرت دنیرو
دنیرو در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۶
نام هنگام تولدرابرت آنتونی دنیرو جونیور
زادهٔ۱۷ اوت ۱۹۴۳ ‏(۸۱ سال)
نیویورک، ایالات متحده
شهروندی
  • ایالات متحده
  • ایتالیا
پیشه‌ها
  • بازیگر
  • تهیه‌کننده
  • کارگردان
سال‌های فعالیت۱۹۶۳–اکنون
آثارفهرست کامل
همسران
فرزندان۶، از جمله درنا و رافائل
والدین

رابرت آنتونی دنیرو جونیور (انگلیسی: Robert Anthony De Niro Jr.؛[الف] زادهٔ ۱۷ اوت ۱۹۴۳) بازیگر و فیلم‌ساز آمریکایی است. او منحصراً برای نه بار همکاری خود با فیلم‌ساز مارتین اسکورسیزی شهرت دارد و دریافت‌کنندهٔ افتخارات مختلفی از قبیل دو جایزهٔ اسکار، یک جایزهٔ گلدن گلوب، جایزهٔ سیسیل بی دمیل و جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم بوده‌است. دنیرو در سال ۲۰۰۹ جایزهٔ مرکز کندی را دریافت کرد.[۱] او در سال ۲۰۱۶ نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری را از رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده باراک اوباما دریافت کرد.[۲]

دنیرو در بخش منهتن نیویورک به دنیا آمد و بازیگری را در اچ‌بی استودیو، هنرستان استلا آدلر و اکتورز استودیو لی استراسبرگ فرا گرفت. نخستین نقش برجستهٔ او در فیلم تبریکات (۱۹۶۸) بود و سپس با ایفای نقش یک بازیکن بیسبال در درام ورزشی طبل را آهسته بزن (۱۹۷۳) به شهرت رسید. نخستین همکاری او با اسکورسیزی در فیلم خیابان‌های پایین شهر (۱۹۷۳) بود که در آن نقش جنایتکاری را ایفا می‌کند. او با بازی در نقش جوانی ویتو کورلئونه در حماسی جنایی پدرخوانده: قسمت دوم (۱۹۷۴) که برایش جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به همراه داشت، به بازیگری برجسته تبدیل شد. همچنین برای بازی در نقش تراویس بیکل در راننده تاکسی (۱۹۷۶) و سرباز جنگ ویتنام در درام شکارچی گوزن (۱۹۷۸) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.

دنیرو برای ایفای نقش جیک لاموتا در درام زندگی‌نامه‌ای گاو خشمگین (۱۹۸۰) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. او مدتی بعد در سلطان کمدی (۱۹۸۲) ایفای نقش کرد و برای نقش‌آفرینی‌هایش در فیلم حماسی ۱۹۰۰ (۱۹۷۶)، حماسی جنایی روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴)، طنز پادآرمان‌شهری برزیل (۱۹۸۵) و فرار نیمه‌شب (۱۹۸۸) به شناخت بیشتری دست یافت. نقش‌آفرینی دنیرو در رفقای خوب، بیداری‌ها (هردو در ۱۹۹۰) و تنگهٔ وحشت (۱۹۹۱) مورد تحسین قرار گرفت. مدتی بعد در زندگی این پسر (۱۹۹۳) ایفای نقش کرد و اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۹۹۳ با داستانی از برانکس (۱۹۹۳) کارگردانی کرد. از دیگر نقش‌هایش می‌توان به فیلم‌های جنایی مخمصه و کازینو (هردو در ۱۹۹۵) اشاره کرد. دنیرو همچنین به خاطر نقش‌های کمیکی خود در سگ را بجنبان (۱۹۹۷)، تحلیلش کنید (۱۹۹۹) و ملاقات والدین (۲۰۰۰) معروف است. در پی حضور در چندین فیلم ناموفق، او در سال ۲۰۱۲ برای ایفای نقش در کمدی عاشقانهٔ دفترچه امیدبخش نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دنیرو در سال ۲۰۱۷ نقش برنارد میداف را در فیلم جادوگر دروغ‌ها به تصویر کشید و برایش نامزد جایزهٔ امی ساعات پربیننده شد. او در تریلر روان‌شناختی جوکر و حماسی جنایی مرد ایرلندی (هردو در ۲۰۱۹) ایفای نقش کرد.

دنیرو و جین رزنتال در سال ۱۹۸۹ شرکت تولید فیلم و تلویزیون ترایبکا پروداکشنز را تأسیس کردند.[۳] آن‌ها چندین فیلم را در کنار یکدیگر تهیه‌کنندگی کرده‌اند. او همچنین در سال ۲۰۰۲ با رزنتال جشنوارهٔ فیلم ترایبکا را تأسیس کرد.[۴] شش فیلم دنیرو از سوی کتابخانهٔ کنگره که «از لحاظ فرهنگی، تاریخی یا زیبایی‌شناختی قابل توجه هستند» در فهرست ملی ثبت فیلم ایالات متحده ثبت شده‌است.[۵]

کودکی

رابرت دِنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در نیویورک به دنیا آمد. پدربزرگ پدر او جیووانی دی نیرو، که بعدها نامش به دلیل یک اشتباه در تلفظ به صورت دنیرو ثبت شد و مادربزرگ پدرش که آنجلینا مرکوریو نام داشت اهل فراتسانو در ایتالیا بودند که در سال ۱۸۸۷ میلادی به آمریکا مهاجرت کردند.[۶] پدر و مادر رابرت که با همدیگر در یک کلاس هنری آشنا شده بودند، زمانی که فرزندشان سه ساله بود از یکدیگر طلاق گرفتند. رابرت توسط مادرش و در محله «ایتالیای کوچک» در منهتن نیویورک بزرگ شد. محل زندگی پدرش نیز فاصله کمی با آن‌ها داشت از این رو بود که رابرت بیشتر اوقات خود را نزد پدرش می‌گذراند.

دنیرو در جشنواره فیلم کن

واکنش نسبت به دستگیری ترانه علیدوستی

در پی دستگیری ترانه علیدوستی بیانیه‌ای از طرف جشنواره فیلم «Tribeca Film Festiva» با امضای رابرت دنیرو ، بازیگر مطرح سینما و جین روزنتال از بنیان‌گذاران این جشنواره منتشر شد که در آن، آزادی فوری «ترانه علیدوستی» از زندان اوین درخواست می‌شود.

زندگی زناشویی و فرزندان

رابرت دنیرو در سال ۱۹۷۶ با داین ابوت ازدواج کرد. آن‌ها یک پسر به نام رافائل دارند. دنیرو از رابطهٔ قبلی خود درنا د نیرو را نیز به عنوان فرزند سرپرستی می‌کرد. آن‌ها در سال ۱۹۸۸ از یکدیگر جدا شدند. دنیرو دو فرزند دوقلو به نام‌های آرون کندریک و جولیان هنری دنیرو دارد که آن‌ها حاصل لقاح مصنوعی و به طریق رحم اجاره‌ای که توسط توکی اسمیت در سال ۱۹۹۵ صورت گرفت، هستند.

دنیرو در سال ۱۹۹۷ با گریس هایتاور ازدواج کرد و در سال ۱۹۹۸ فرزند آن‌ها به نام الیوت به دنیا آمد. آن‌ها در سال ۱۹۹۹ با یکدیگر به اختلافاتی رسیدند و رابرت دنیرو درخواست طلاق داشت اما این اتفاق در نهایت نیفتاد و در سال ۲۰۰۴ از نو پیمان ازدواج بستند اما در نهایت در سال ۲۰۱۸ از هم جدا شدند. در سال ۲۰۱۱ نیز فرزندی به نام هلن گریس از طریق رحم اجاره‌ای به دنیا آمد.

دنیرو علاوه بر ۶ فرزندش دارای ۴ نوه است که یکی از آن‌ها از دخترش، درنا و ۳ تای دیگر از پسرش، رافائل هستند.

دنیرو در سال ۲۰۱۶ اعلام کرد پسرش الیوت مبتلا به اوتیسم است و علاقهٔ خود به درمان و شناخت این بیماری را اعلام کرد.

دنیرو در سال ۲۰۰۸

در سال ۲۰۰۳ گزاش شد که دنیرو مشکل سرطان پروستات دارد و در مرکز سرطان مموریال اسلون–کترینگ تحت عمل جراحی قرار گرفت.[۷]

فعالیت هنری

بازیگری

رابرت دنیرو ده ساله بود که کارش را با تئاتر آغاز کرد و در نمایشنامه «جادوگر شهر اُز» هنرنمایی کرد و بعدها به کلاس بازیگری لی استراسبرگ رفت و بازیگری را نزد او آموخت و بدین ترتیب بود که به بازیگری متد تبدیل شد، سبکی که مارلون براندو و جیمز دین آغازگران آن بودند و با رابرت دِ نیرو ،آل پاچینو، جک نیکلسون و داستین هافمن به اوج قدرت خود رسید. باید گفت که او بازیگری درونگراست و بازی‌های تأثیرگذار او منبع الهام بسیاری از بازیگران معاصر نظیر دانیل دی-لوئیس و شان پن بوده‌است تا جایی که دانیل دی-لوئیس را دنیروی انگلیس می‌خوانند و او نیز دنیرو را قهرمان خود در آغاز راه بازیگری دانسته‌است.[۸] دنیرو در سال ۱۹۶۸ اولین فیلم خود را با عنوان تبریکات اثر برایان دی پالما کارگردان جوان آن سال‌های سینما بازی کرد، پس از آن نیز در چند فیلم از همین فیلمساز با عناوین جشن عروسی و سلام مامان! ایفای نقش کرد. او در سال ۱۹۷۲ به عنوان یکی از کاندیدهای ایفای نقش در فیلم پدرخوانده مطرح شد ولی نقشی به وی نرسید و مجبور شد در فیلم دار و دسته‌ای که نمی‌توانست شلیک کند بازی کند.[۹] در سال ۱۹۷۳ در فیلم طبل را آهسته بزن که اولین فیلم حرفه‌ای او محسوب می‌شود، در نقش یک بازیکن بیسبال که با بیماری مرگباری دست و پنجه نرم می‌کند خوش درخشید و در همان سال مارتین اسکورسیزی از او دعوت کرد تا در فیلم خیابان‌های پایین شهر نقش یک جوان خوشگذران خیابانی به نام جانی بوی را بازی کند، موفقیت آن فیلم هم چشمگیر بود و آغازی شد برای کارهای درخشان دنیرو و مارتین اسکورسیزی.[۹]

دِ نیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکورسیزی و فرانسیس فورد کوپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت د نیرو اصل و ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلم‌های انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. علمدار این موج کوپولا بود. اما مارتین اسکورسیزی و رابرت د نیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند. فیلم‌های زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند داستانی از برانکس که فیلم بسیار زیبایی از آب درآمد.

رابرت دِ نیرو در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین

مارلون براندو در مورد او گفته‌است:

به گمان من حتی خود دِ نیرو هم نمی‌داند که تا چه حد مهارت دارد.

در سال ۱۹۸۸

او در سال ۲۰۰۸ جایزه دوربین طلایی را به خاطر یک عمر حضور جاودان در عرصه سینما تحت عنوان شاهکار جهانی در برلین از دستان مارتین اسکورسیزی دریافت کرد. باید گفت که مارلون براندو و دِ نیرو دو نفری بودند که به خاطر بازی درخشانشان در نقش دون ویتو کورلئونه موفق به دریافت جایزه اسکار گشتند که از دیدگاه بسیاری از منتقدان ماندگارترین نقش تاریخ سینماست[۱۰] بسیاری از منتقدان او را تواناترین بازیگر تاریخ سینما می‌دانند و این هیچ اغراق و بزرگنمایی نیست زیرا دنیرو در بسیاری از ژانرهای سینمایی نقش آفرینی کرده‌است برای مثال می‌توان در سینمای وحشت آثاری همچون فرانکشتاین و موهبت الهی را نام برد و در سینمای کمدی هم شاهکاری همچون سلطان کمدی را که در آن مقابل غول دنیای کمدی آن عصر یعنی جری لوئیس نقش آفرینی می‌کند را نام برد و آثار دیگری همچون ملاقات با والدین و ملاقات با فاکرها و در ژانر ورزشی هم وی در اثر جاودان مارتین اسکورسیزی یعنی گاو خشمگین نقش آفرینی کرده‌است که از دیدگاه بسیاری از صاحب نظران سینمایی بهترین اثر ورزشی سینماست و همچنین از دیدگاه بنیاد فیلم آمریکا پس از همشهری کین، پدرخوانده و کازابلانکا بهترین فیلم تاریخ سینما است.[۱۱] اما در سبک گانگستری هم دِ نیرو شاهکاری دیگر همچون رفقای خوب اثر اسکورسیزی و تسخیرناپذیران اثر بیاد ماندنی برایان دی پالما را داراست.

در جشنواره فیلم ونیز ۱۹۹۰
دنیرو در سال ۲۰۰۷

رابرت دنیرو در سال ۲۰۱۲ با ایفای نقش پدر بردلی کوپر در فیلم دفترچه امیدبخش توانست پس از گذشت ۳۸ سال از فیلم پدرخوانده: قسمت دوم دوباره نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود.[۱۲] او توانست جایزه فیلم هالیوود و انجمن منتقدان دیترویت را نیز برای همین نقش کسب کند.[۱۳]

بزرگترین بازیگر همه دوران تاریخ سینما

بر اساس تحلیلی که در ماه مه سال ۲۰۱۵، بر مبنای شمار نقش‌های کلیدی یک بازیگر تهیه شد (نه بر مبنای جوایز سینمایی)، دنیرو به عنوان بزرگترین بازیگر همه دوران تاریخ سینما برگزیده شد. دنیرو هشت نقش اصلیِ ماندگار را ایفا کرده‌است، «پدر خوانده»، «روزی روزگاری در آمریکا»، «راننده تاکسی»، «گاو خشمگین»، «مخمصه»، «کازینو»، «شکارچی گوزن» و «مرد ایرلندی» هشت نقشِ ماندگار اوست.[۱۴]

او از میان ۲۰۰ فیلمی که مورد توجه قرار گرفته، هفت نقش ماندگار را تصویر کرده که از هر بازیگر دیگری بیشتر است. چارلی چاپلین، کلینت ایستوود و لئوناردو دی‌کاپریو هر یک با پنج نقش ماندگار و مورگان فریمن و تام هنکس با چهار نقش ماندگار در این فهرست ۲۰۰ فیلمی حضور دارند.

مروری بر چند فیلم

رابرت دنیرو در نقش تراویس بیکل
رابرت دنیرو در نقش تراویس بیکل

مهم‌ترین فیلم‌های رابرت د نیرو را مارتین اسکورسیزی کارگردانی کرده‌است و شاید بتوان بازی د نیرو در نقش «تراویس بیکل» را الگویی برای کل بازیگری وی در نظر گرفت. عنوان این فیلم راننده تاکسی بود و دِ نیرو در نقش یک سرباز از جنگ برگشته که به علت بیداری ذهنی و دیدن زندگی کثیف مردم قادر به خوابیدن نیست در مؤسسه تاکسی‌رانی مشغول به کار می‌شود و شعار همیشگی او این است که: «یه بارون حسابی لازمه تا پیاده‌روهای این شهرو تمیز کنه.» او مشغول به مسافرکشی شبانه در محله «هارلم» نیویورک می‌شود. تراویس پس از اندکی متوجه فجایعی که در خیابان‌ها و در بطن مردم در جریان است می‌شود و با وجود حالت انفعالی که دارد تصمیم به برطرف کردن این مشکلات می‌نماید. روش‌های او خشونت‌بار است و نهایتاً تنها قادر به بازگردانیدن جودی فاستر (که در سن ۱۳ سالگی نقش یک فاحشه را بازی می‌کرد) به خانه می‌گردد. حس انزوای تراویس تا مدت‌های مدیدی بر بازی دِ نیرو سنگینی می‌کرد. البته دِ نیرو بازیگری چیره‌دست است و با ایفای نقش‌های متفاوتی پس از این فیلم سعی در دور شدن از کارکتر تراویس داشت.

فیلم‌های خوب دِ نیرو بسیارند، او حضور ماندگاری در حماسه ۱۹۰۰ اثر برناردو برتولوچی دارد، شکارچی گوزن یک فیلم انتقادی محشر از جنگ ویتنام بود، در این فیلم رابرت دنیرو در نقش کارگر کارخانه فولاد است که به جنگ ویتنام می‌رود در آنجا دوستان خود را از دست می‌دهد، فیلم فجایع جنگ و پس از آن را به شدت تکان دهنده نمایش می‌دهد، سکانس بیاد ماندنی رولت روسی همچنان یکی از جنجالی‌ترین سکانس‌ها در تاریخ سینمای جهان است. او برای بازی در نقش جیک لاموتا (بوکسور موفق آمریکایی در دهه ۱۹۴۰ و اواسط ۱۹۵۰) در فیلم گاو خشمگین برنده اسکار بازیگری گردید. او برای ایفای نقش جیک لاموتا نزدیک به ۳۳ کیلوگرم وزن خود را افزایش داد و ضرب‌المثل بازیگری گردید، رکورد افزایش وزن او بعدها در سال ۱۹۸۷ توسط بازیگر فیلم غلاف تمام فلزی شکسته شد.[۹] در سلطان کمدی او با ایفای نقش روپرت پاپکین عاشقِ شهرت و روان پریش به زیبایی در کنار غول سینمای کمدی جری لوئیس قد علم کرد، روزی روزگاری در آمریکا شاهکار سرجو لئونه یک اودیسه بود، که بخاطر اکران نامناسب در آمریکا و کوتاه کردن زمان فیلم به ۱۳۷ دقیقه با استقبال خوبی از جانب مردم و منتقدین روبرو نشد ولی اکنون در اکثر لیست‌های فیلم‌های برتر تاریخ سینما خودنمایی می‌کند.

دنیرو در کنار رابین ویلیامز در فیلم بیداری‌ها

بیداری‌ها فیلمی در مورد یک بیمار فلج ذهنی بود که دِ نیرو نقش او را به خوبی ایفا کرد. تنگه وحشت یک فیلم تکان دهنده در مورد وحشت از انتقام بود. دِ نیرو برای این فیلم دندان‌های خود را با ارتودنسی به هم ریخت و تنش را با جوهر گیاهی (که بعدها جذب بدن می‌شد) کلاً خال‌کوبی کرد تا نقش یک جنایت کار جنسی را بازی کند. در فیلم کازینو به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، او با ایفای نقش سم راتستین کازینو دار بزرگ لاس وگاس توانست یکی از آخرین هنرنمایی‌های درخشان خود را در دهه ۹۰ به منصه ظهور گذارد، در همان سال و ایفای نقش نیل مک کالی در فیلم مخمصه و سکانس بیاد ماندنی دو پدرخوانده که به گفتگوی شنیدنی او و آل پاچینو - ایفاگران نقش‌های ویتو کورلئونه و مایکل کورلئونه در حماسه مافیایی پدرخوانده: قسمت دوم اثر سترگ فرانسیس فورد کوپولا کبیر - می‌انجامد برگ زرین دیگری در کارنامه بلندبالای این غول سینمای جهان است. هر چند دنیرو در سال ۲۰۰۳ به بیماری سرطان پروستات مبتلا شد ولی توانست بر آن غلبه کند. در فهرست جدید بنیاد فیلم آمریکا که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد فیلم‌های گاو خشمگین، پدرخوانده: قسمت دوم، راننده تاکسی، شکارچی گوزن و رفقای خوب به ترتیب در رتبه‌های ۴#، ۳۲#، ۵۲#، ۵۳# و ۹۲# قرار گرفتند و از این حیث او در کنار جیمز استوارت با بیشترین تعداد فیلم رکورد دار شد.[۱۱] در سال ۲۰۰۶ نیز جمله معروف با من صحبت می‌کنی که دنیرو در فیلم راننده تاکسی آن را بداهه‌سازی کرد به عنوان دهمین نقل قول بیادماندنی تاریخ سینما برگزیده شد.[۱۵]

جوایز و افتخارات

جایزه اسکار

سال اثر نامزدشده دسته نتیجه منبع
۱۹۷۵ پدرخوانده: قسمت دوم بهترین بازیگر مکمل مرد برنده [۱۶]
۱۹۷۷ راننده تاکسی بهترین بازیگر مرد نامزدشده
۱۹۷۹ شکارچی گوزن نامزدشده
۱۹۸۱ گاو خشمگین برنده
۱۹۹۱ بیداری ها نامزدشده
۱۹۹۲ تنگه وحشت نامزدشده
۲۰۱۳ دفترچه امیدبخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد نامزدشده
۲۰۱۹ مرد ایرلندی بهترین فیلم نامزدشده

جایزه بفتا

سال اثر نامزدشده دسته نتیجه منبع
۱۹۷۶ پدرخوانده: قسمت دوم بهترین نقش مکمل مرد نامزدشده [۱۷]
۱۹۷۷ راننده تاکسی بهترین بازیگر مرد در نقش اول نامزدشده
۱۹۸۰ شکارچی گوزن نامزدشده
۱۹۸۲ گاو خشمگین نامزدشده
۱۹۸۴ سلطان کمدی نامزدشده
۱۹۹۱ رفقای خوب نامزدشده
۲۰۲۰ مرد ایرلندی بهترین فیلم نامزدشده

جایزه گلدن گلوب

سال اثر نامزدشده دسته نتیجه منبع
۱۹۷۷ راننده تاکسی بهترین بازیگر مرد نامزدشده [۱۸]
۱۹۷۸ نیویورک، نیویورک نامزدشده
۱۹۷۹ شکارچی گوزن نامزدشده
۱۹۸۱ گاو خشمگین برنده
۱۹۸۹ گریز نیمه شب نامزدشده
۱۹۹۲ تنگه وحشت نامزدشده
۲۰۰۰ این را تحلیل کن نامزدشده
۲۰۰۱ ملاقات با والدین نامزدشده
۲۰۱۱ فردی جایزه سیسیل بی دمیل برنده
۲۰۱۸ جادوی دروغ ها بهترین بازیگر مرد نامزدشده
۲۰۲۰ مرد ایرلندی نامزدشده

فیلم‌شناسی

مقالهٔ اصلی: فیلم‌شناسی رابرت دنیرو

یادداشت‌ها

  1. ↑ ‎/də ˈnɪəroʊ/‎ də NEER-oh، ایتالیایی: [de ˈniːro]

منابع

  1. ↑ "Kennedy Center Honors: Springsteen, DeNiro". CBS News. Retrieved May 9, 2020.
  2. ↑ "Obama Awards Medal of Freedom to Robert De Niro, Tom Hanks and More". The Hollywood Reporter. Archived from the original on March 18, 2020. Retrieved May 9, 2020.
  3. ↑ Honan, William H. (August 23, 1989). "De Niro Is Trying Life Behind the Camera". The New York Times. Archived from the original on June 2, 2016. Retrieved February 12, 2017.
  4. ↑ "Tribeca Grill, Robert De Niro Hotel". The Greenwich Hotel (به انگلیسی). Archived from the original on September 14, 2019. Retrieved May 15, 2020.
  5. ↑ "Complete National Film Registry Listing". Library of Congress. Archived from the original on April 25, 2016. Retrieved May 16, 2020.
  6. ↑ Radaelli, Mariella (8 May 2019). "Robert De Niro, famed son of Ferrazzano". actor Robert De Niro’s great grandparents, Giovanni Di Niro and Angelina Mercurio, who left in search of their US dream in 1887.
  7. ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_De_Niro
  8. ↑ زندگینامه دانیل دی-لوئیس، وبگاه (IMDb)
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ زندگینامه رابرت دنیرو، وبگاه (IMDb)
  10. ↑ [۱]
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ بزرگترین فیلم‌های تاریخ سینما، ویکی انگلیسی
  12. ↑ اعلام نامزدهای جایزه اسکار 2012، خبرآنلاین
  13. ↑ اعلام نامزدهای جایزه اسکار ٢٠١٢ بایگانی‌شده در ۱۳ ژانویه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine، وبگاه IMDb
  14. ↑ بزرگترین بازیگر جهان معرفی شد خبرگزاری انتخاب
  15. ↑ ماندگارترین نقل قول‌های تاریخ سینما، ویکی انگلیسی
  16. ↑ "Al Pacino Academy Awards Database".
  17. ↑ "Al Pacino BAFTA Awards Database".
  18. ↑ "Al Pacino | Golden Globe wins and nominations".

پیوند به بیرون

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=رابرت_دنیرو&oldid=36419383»