پر

پر زاغی

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• پرّ

ریشه‌شناسی

• پهلوی

آوایش

• /پَر/

اسم

پَر

1. آنچه بر تن پرندگان روید و از بدن آنها در سرما و گرما محافظت نماید و همچنین تشکیل دهنده بال آنها جهت پرواز.

صفت

پُر

1. سرشار، انباشته، کامل، تمام.
2. پیشوندی است که بر سر اسم یافعل می‌آید و صفت می‌سازد. مانند پُرآب، پُرکار.

استعاره

1. پر و بال گرفتن: شاد شدن، به شوق آمدن.
2. پر و بال کسی را گرفتن: از او حمایت کردن.
3. پر و پا: بخش پایین دامنه لباس.
4. به پر و پای کسی پیچیدن: با ایرادها یا آزارهای پیاپی کسی را به ستوه آوردن.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین