Saltar ao contido

Virtus Bologna: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vella
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Adorian (conversa | contribucións)
61.451 edicións
Traducido da wikipedia en lingua inglesa (en:Virtus Bologna)
Eliminouse a referencia ó ficheiro "Sasha_Danilovic.jpg" que foi borrado en Commons por Yann. Motivo: per c:COM:NETCOPYVIO
 
(Non se amosan 29 revisións feitas por 5 usuarios.)
Liña 4: Liña 4:
| imagesize = 135px
| imagesize = 135px
| fundado = 1929
| fundado = 1929
| liga = [[Lega Basket Serie A|LBA]]
| liga = [[Lega Basket Serie A|LBA]] / [[Euroliga]]
| nome_completo = Virtus Pallacanestro Bologna
| nome_completo = Virtus Pallacanestro Bologna
| patrocinador = Segafredo
| patrocinador = Segafredo
Liña 11: Liña 11:
| capacidade = 9 980
| capacidade = 9 980
| inauguración = 1993
| inauguración = 1993
| cores = {{color box|#FFFFF}} {{color box|#000000}} [[Branco (cor)|Branco]], [[Negro (cor)|negro]]
| cores = {{color box|#181818}} {{color box|#FFFFFF}} [[Branco (cor)|Branco]], [[Negro (cor)|negro]]
| presidente = {{ITAb}} Massimo Zanetti
| presidente = {{ITAb}} Massimo Zanetti
| adestrador = {{ITAb}} Sergio Scariolo
| adestrador = {{ITAb}} Sergio Scariolo
Liña 35: Liña 35:
| sitio_web = [http://www.virtus.it virtus.it]
| sitio_web = [http://www.virtus.it virtus.it]
}}
}}
O '''Virtus Pallacanestro Bologna''', tamén coñecido por motivos de patrocinio como '''Virtus Segafredo Bologna''', é un equipo profesional de [[baloncesto]] [[italia]]no con sede na cidade de [[Boloña]], [[Emilia-Romaña]]. Fundado en [[1922]], é un dos clubs máis prestixiosos de [[Italia]], como así o acredita o seu palmarés que, entre outros títulos, conta con dúas [[Euroliga]]s, unha [[Recopa de Europa de Baloncesto|Recopa de Europa]] e un [[EuroChallenge]] a nivel europeo, así como dezaseis [[Liga de baloncesto de Italia|Ligas]] e oito [[Copa Italiana de Baloncesto|Copas]] a nivel local. Actualmente o equipo compite na [[Lega Basket Serie A|LBA]], máxima categoría do baloncesto italiano. Pese a que o "Virtus Pallacanestro Bologna" é o nome oficial, o club foi normalmente coñecido co nome que lle deron as diferentes empresas que o patrocinaron ao longo da súa historia, coma a meirande parte dos equipos italianos de baloncesto. Os seus nomes comerciais máis coñecidos son Sinudyne, Granarolo, Knörr, Buckler e Kinder.
O '''Virtus Pallacanestro Bologna''', tamén coñecido por motivos de patrocinio como '''Virtus Segafredo Bologna''',<ref>{{cita web|url=https://www.eurocupbasketball.com/eurocup/competition/teams/showteam?clubcode=VIR&seasoncode=U2020|título=Virtus Segafredo Bologna|páxina-web=EuroCup Basketball}}</ref> é un equipo profesional de [[baloncesto]] [[italia]]no con sede na cidade de [[Boloña]], [[Emilia-Romaña]]. Fundado en [[1922]], é un dos clubs máis prestixiosos de [[Italia]], como así o acredita o seu palmarés que, entre outros títulos, conta a nivel europeo con dúas [[Euroliga]]s, unha [[EuroCup Basketball|Eurocup]], unha [[Recopa de Europa de Baloncesto|Recopa de Europa]], unha [[Basketball Champions League|Champions League]] e un [[EuroChallenge]], así como dezaseis [[Liga de baloncesto de Italia|Ligas]] e oito [[Copa Italiana de Baloncesto|Copas]] a nivel local. Actualmente o equipo compite na [[Lega Basket Serie A|LBA]], máxima categoría do baloncesto italiano, e na [[Euroliga]]. Pese a que o "Virtus Pallacanestro Bologna" é o nome oficial, o club foi normalmente coñecido co nome que lle deron as diferentes empresas que o patrocinaron ao longo da súa historia, coma a meirande parte dos equipos italianos de baloncesto. Os seus nomes comerciais máis coñecidos son Sinudyne, Granarolo, Knörr, Buckler e Kinder.


== Historia ==
== Historia ==
=== Fundación ===
O club ten unha longa historia.
[[Ficheiro:Virtus Pallacanestro Bologna 1945-46.jpg|esquerda|thumb|Equipo da Virtus na en 1945.]]
A mellor tempada do Virtus no que se refire aos trofeos foi a 2000−01, cando gañou a Euroliga (aínda que era o ano da escisión entre a FIBA e a ULEB) e a Liga e a Copa italianas. Antes gañara a Euroliga tamén en [[1998]] con [[Predrag Danilović]].
A Virtus foi fundada en 1871 como un club de [[ximnasia]], formando o seu primeiro equipo de baloncesto en 1929. A pista do equipo era a antiga igrexa de Santa Lucia, no centro da cidade. O primeiro título oficial da Virtus foi en 1934, cando o equipo boloñés venceu o torneo da Segunda División e obtivo a promoción para a [[Lega Basket Serie A|Primeira División italiana]]. Após a promoción, a Virtus se estabeleceuse de forma case permanentemente no cume da liga nacional de baloncesto e conseguiu unha longa serie de postos honrosos: nos nove campionatos disputados de 1935 até a eclosión da [[segunda guerra mundial]], o club conseguiu seis segundos lugares, dous terceiros lugares e un sexto.


Ao final da guerra mundial, a pista de Santa Lucia deixou de estar dispoñíbel e, despois dun breve período de xogos ao ar libre nun campo na Vía del Ravone, o equipo mudouse para a Sala Borsa, a bolsa de valores da cidade, que era reaxustada á noite para acoller xogos de baloncesto. Nese local a Virtus conquistou seu primeiro título de liga, gañando tamén as tres edicións seguintes. Os boloñeses gañaron o título nacional novamente en 1955 e 1956. Nesta [[década de 1950]] comezou a rivalidade co [[Olimpia Milano]].
Porén, logo desa tempada triunfal de 2000-01 varios xogadores clave marcharon. Ao final da tempada 2001−02, [[Manu Ginobili]], o mellor xogador da ''Final Four'' de 2001, marchou á NBA, e tamén Marko Jarić. Ao final da tempada 2002-03, o Virtus, como consecuencia de graves problemas financeiros, foi relegado á Segunda División italiana. Conseguiu o retorno á Primeira División, a [[Lega Basket Serie A|Serie A]], na tempada 2006−07.


Debido á crecente fama da Virtus, a Sala Borsa xa non era axeitada para acoller os encontros do club. Así, en 1956, o prefecto de Boloña, Giuseppe Dozza, inaugurou unha nova arena, que era simplemente coñecida como "Sports Hall" e tiña capacidade para máis de 7&nbsp;000 persoas.<ref>{{Cita web|título=Champions Cup 1965-66|url=http://www.linguasport.com/baloncesto/internacional/clubs/c1/C1_66.htm|obra=Linguasport|dataacceso=27 de xullo de 2022}}{{Ligazón morta|data=outubro de 2022 }}</ref> Este pavillón foi posteriormente alcumado como "Il Madison", en referencia ao [[Madison Square Garden]] de [[Nova York]], e en 1966, tras a xubilación de Dozza da política, foi renomeado como "PalaDozza".
A forte rivalidade local entre a Virtus e a [[Fortitudo Bologna|Fortitudo]] en Boloña é unha das máis intensas do mundo do deporte. O xornalista da revista americana [[Sports Illustrated]] Alexander Wolff adicou un capítulo do seu libro sobre baloncesto ''Big Game, Small World'' a esta rivalidade.

=== Anos 1960 e 1970 ===
[[Ficheiro:Jim McMillian Bologna.jpg|thumb|Jim McMillian no PalaDozza.]]
Na [[década de 1960]] o equipo boloñés non conquistou ningún título nacional e o baloncesto italiano foi dominado polos seus rivais históricos, o [[Olimpia Milano]] e o [[Pallacanestro Varese|Ignis Varese]]. O punto de virada veu en 1968, cando o avogado Gianluigi Porelli foi nomeado como director da sección de baloncesto. Alcumado "[[Tomás de Torquemada|Torquemada]]" ou "[[Robespierre]]" polos seus métodos moitas veces ditatoriais ou, máis frecuentemente, L'Avvocato (do [[lingua italiana|italiano]]: ''O Avogado''), Porelli foi unha das figuras máis prominentes da historia da Virtus.

Así que chegou, con só 38 anos, Porelli vendeu o mellor xogador da época, Gianfranco Lombardi, desencadeando unha forte polémica. En 1970 a Virtus foi un dos principais proponentes e fundadores da [[Lega Basket Serie A|Lega Basket]]. Ese mesmo ano, a Virtus separouse do club polideportivo e tornouse unha [[sociedade anónima]]. Grazas ás súas escollas, altamente criticadas, Porelli definitivamente curou as finanzas e en 1973 abriu unha nova xeira de triunfos grazas á colaboración de Sinudyne, unha famosa empresa italiana de electrodomésticos, e á chegada do adestrador Dan Peterson.

A Virtus conquistou inmediatamente a súa primeira [[Copa de baloncesto de Italia|Copa de Italia]] en 1973−74 e, tras dous anos, o seu sétimo campionato nacional, grazas ao liderado de xogadores como Marco Bonamico e Luigi Serafini. En 1978, o adestrador Peterson mudouse para o [[Olimpia Milano]] e o antigo xogador Terry Driscoll foi nomeado novo adestrador. So o seu comando, a Virtus conquistou dous títulos nacionais consecutivos en 1979 e 1980. Os xogadores máis importantes dese bicampionato foron Renato Villalta, Jim McMillian e [[Krešimir Ćosić]].

=== Anos 1980 ===
Despois da volta ao cume en Italia, a Virtus tentou volverse tamén nun gran equipo en Europa. En 1981 o club chega á final da [[Euroliga|Copa de Europa]] en [[Estrasburgo]]. Porén, perderon por só un punto ante o [[Maccabi Tel Aviv]], despois dun xogo moi disputado. Tras a derrota, Porelli contratou a Aleksandar Nikolić, mundialmente coñecido como "O Profesor", para ser o novo adestrador. A pesar da súa fama, Nikolić non conseguiu traer a Virtus de volta ao título, así que en 1983 Alberto Bucci tornouse o novo adestrador. So o comando de Bucci, a Virtus conquistou seu décimo campionato nacional, derrotando o [[Olimpia Milano]] nunha final histórica, sempre lembrada como unha das mellores da historia do baloncesto italiano. Ese mesmo ano, o equipo venceu tamén na [[Copa de baloncesto de Italia|Copa de Italia]].

En 1988, Porelli contratou Bob Hill, que fora adestrador dos [[New York Knicks]] na temporada anterior. Hill trouxo para Italia dous ex xogadores da [[National Basketball Association|NBA]]: Micheal Ray Richardson, un [[All-Star da NBA|All-Star]] que fora proscrito da NBA por violacións da política antidrogas da liga, e Clemon Johnson, campión da NBA en 1983 cos [[Philadelphia 76ers]]. Na temporada de 1988−89, a Virtus conquistou súa terceira Copa da Italia, mais foi derrotado na semifinal do campionato nacional. No verão seguinte, Hill dimitiu do seu cargo, e o seu asistente, Ettore Messina foi nomeado novo adestrador. Con Messina a Virtus conseguiu de novo a Copa de Italia novamente e o seu primeiro título europeo, a [[Copa Saporta]], derrotando o [[Real Madrid Baloncesto|Real Madrid]] na final. Na final destacou o desempeño de Richardson, capaz de marcar 29 puntos.

=== A década de ouro ===
[[Ficheiro:Micheal Ray Richardson.jpg|thumb|Micheal Ray Richardson]]
En 1991, Alfredo Cazzola, un empresario local, converteuse no novo presidente da Virtus. Despois de dúas derrotas consecutivas nas semifinais nacionais, Cazzola contratou [[Predrag Danilović]], un novo xogador [[RFS Iugoslavia|iugoslavo]] que viñar de gañar a última [[Euroliga|Copa de Europa]] co [[KK Partizan|Partizan]]. Baixo o liderado de Danilović, o equipo inmediatamente gañou outro campionato nacional. O ano seguinte, Messina converteuse no novo adestrador da selección italiana e [[Alberto Bucci]], quen xa gañara un o título de liga en 1984, retornou como adestrador. A Virtus gañou o scudetto de novo en 1994 e 1995. Durante estes anos o equipo participou no McDonald's Championship, unha competición entre os equipos da NBA e de Europa, onde a Virtus foi derrotada polos [[Phoenix Suns]] e os [[Houston Rockets]].

Despois dos tres campionatos consecutivos, Danilović deixou a Virtus para irse os [[Miami Heat]] da NBA. Sen o seu líder iugoslavo, o equipo boloñés conseguiu tan só unha Supercopa italiana en 1995−96 e a súa quinta Copa de Italia o ano seguinte. En 1996, a Kinder, unha liña de produtos da confeitaría italiana de Ferrero, converteuse no novo patrocinador da Virtus. En 1997, o equipo mudouse para PalaMalaguti, un pavillón cuberto en Casalecchio di Reno con capacidade para máis de 8&nbsp;000 persoas, deixando así o PalaDozza despois de case 40 anos. O mesmo ano, regresan ao club Messina e Danilović, chegando outros xogadores como Radoslav Nesterović, Antoine Rigaudeau e Hugo Sconochini.

O 23 de abril de 1998, a Virtus gañou súa primeira Euroliga derrotando o [[AEK BC|AEK Atenas]] en [[Barcelona]]. Ese mesmo ano a Virtus conquistou tamén o título de liga, derrotando na final os seus rivais cidadás do [[Fortitudo Bologna|Teamsystem Bologna]]. Na temporada seguinte, a Virtus gañou a súa sétima Copa da Italia, mais perdeu na final da Euroliga ante o o [[BC Žalgiris Kaunas|Žalgiris Kaunas]] de Tyus Edney. Baixo o mando de Cazzola e grazas aos liderados de Danilović e Messina, a [[década de 1990]] está considerada a "Idade de Ouro" da Virtus, que reuniu catro títulos nacionais, dúas Copas da Italia, unha Copa Saporta e unha Euroliga, tornándose nun dos máis notábeis equipos de Europa.

=== Gloria e caída ===
No ano 2000 Marco Madrigali, un empresario de videoxogos, tornouse o novo presidente do club. Chegaron a Boloña novos xogadores como [[Marko Jarić]], [[Manu Ginóbili]] e [[David Andersen]], mentres que por outra banda [[Sasha Danilović]] anunciou súa retirada do baloncesto. A ausencia dun líder forte como Danilović e a subseguinte sanción sen xogar por dopaxe a Hugo Sconochini, forzaron todos os xogadores do equipo a asumiren máis responsabilidades. Despois dun comezo feble, a temporada tivo un punto de virada despois da vitoria durante o derbi contra o [[Fortitudo Bologna|Fortitudo]] por 99−62. A partir de entón, o Virtus iniciou unha temporada excepcional. De feito, a Virtus conseguiu a [[Tripla Coroa (baloncesto)|tripla coroa]] ao gañar a [[Copa de baloncesto de Italia|Copa]], a [[Lega Basket Serie A|Liga]] e a [[Euroliga]]. Destacou sobre todo Ginóbili, quen foi elixido o MVP das Finais da Euroliga e MVP da Liga italiana.

O ano seguinte, a Virtus gañou unha nova Copa, mais despois dalgunhas derrotas, Madrigali dimitiu Messina. Con todo, após unha protesta dos seareiros da Virtus antes dun xogo contra o [[Pallacanestro Trieste 2004|Pallacanestro Trieste]], Madrigali foi forzado a volver atrás na decisión. A pesar diso, o equipo perdeu a final da Euroliga contra o [[Panathinaikos BC|Panathinaikos]] de [[Dejan Bodiroga]], e foi eliminado nas semifinais do campionato nacional pola [[Benetton Treviso]].
En 2003, Ginóbili mudouse para a [[National Basketball Association|NBA]], onde asinou polos [[San Antonio Spurs]]. Por outra banda, Ettore Messina foi contratado pola [[Benetton Treviso]], sendo Bogdan Tanjević nomeado novo adestrador. Após unha serie de derrotas, Tanjević foi substituído por Valerio Bianchini, que non conseguiu chegar aos playoffs. No entanto, debido a serios problemas financeiros, causados principalmente polo fracaso da CTO SpA, empresa de Madrigali, a Virtus foi excluída da Serie A en agosto de 2003.<ref>{{Cita novas|título=La Virtus Bologna non c'è più|url=https://www.gazzetta.it/primi_piani/2003/pp_1.0.110011366.shtml|xornal=La Gazzeta dello Sport|trans_title=Non ha máis Virtus Bologna|data=4 de agosto de 2003|localización=[[Roma]]|lingua=it}}</ref> A quebra foi evitada grazas á intervención dun empresario local, Claudio Sabatini. Sabatini adquiriu tamén o equipo dunha pequena cidade do interior da [[Provincia de Boloña]], o Progresso Castel Maggiore, que xogara na [[Serie A2 Basket|Serie A2]] e patrocinou o novo equipo coa marca FuturVirtus, garantindo así a continuidade do nome "Virtus" a pesar da exclusión do campionato. En 2003−04, o FuturVirtus non alcanzou a promoción na Serie A, perdendo por 3-0 na serie final dos playoffs para o Aurora Jesi. Durante o verán de 2004, o club obtivo a reafiliación á Federación Italiana de Baloncesto e o dereito de usar o nome "Virtus Pallacanestro" novamente. Esta vez si, o equipo liderado por Lavelle Brewer e A.J. Guyton, retornou á primeira división en 2004, derrotando o Premiata Montegranaro nas finais.

Na temporada de 2006−07, a Virtus liderado por Travis Best e polo técnico Zare Markovski, chegou á final da [[Copa de baloncesto de Italia|Copa de Italia]], onde perdeu ante a [[Benetton Treviso]], alén de ter se clasificado para os playoffs tras unha ausencia de cinco anos e chegado á final, sendo derrotada polo [[Mens Sana Basket|Montepaschi Siena]]. En 2009, so o comando de Matteo Boniciolli, a Virtus volveu gañar de novo un trofeo após vencer na final do [[EuroChallenge]] ao [[Cholet Basket]] na final. Nas competición locais, o club perdeu a final da Copa ante o Montepaschi e foi eliminado na primeira rolda dos playoffs polo Benetton Treviso. Boniciolli foi inmediatamente dimitido polo presidente Sabatini e o equipo foi reformulado novamente durante o verán.

=== Descenso e volta a Europa ===
En xullo de 2010, Sabatini vendeu a Virtus a empresarios locais, mais permaneceu como xerente xeral. Tras anos de feble desempeño, Sabatini saíu definitivamente do club e, en 2013, Renato Villalta, ex-estrela do club, foi nomeado presidente. En 2014, a Virtus retornou aos playoffs grazas a unha excelente temporada de Allan Ray, Jeremy Hazell e Okaro White. O ano seguinte, Villalta foi abruptamente despedido do seu cargo e Bertolini foi nomeado presidente. Despois dalgúns meses, Bertolini tamén foi substituído por Alberto Bucci, ex-adestrador da Virtus que gañara tres títulos nacionais co club entre os [[Década de 1980|anos 1980]] e [[Década de 1990|1990]]. Con todo, a temporada estivo marcada por unha lesión grave do capitán do equipo, Allan Ray, mentres que os xogadores substitutos non conseguiron o reemprazalo axeitadamente. O día 4 de maio de 2016, ao final da temporada regular, o equipo ficou en último lugar e por tanto foi rebaixado para a [[Serie A2 Basket|Serie A2]].

No verán, o presidente Bucci anunciou a Alessandro Ramagli como novo adestrador. O club construíu un bo equipo para a liga, liderada por xogadores importantes como Guido Rosselli, Klaudio Ndoja, Michael Umeh e [[Kenny Lawson]]. Durante a temporada houbo tamén unha gran mudanza: o empresario do café e expolítico, Massimo Zanetti, propietario da Segafredo, que tamén era patrocinador do equipo, tornouse accionista maioritario do club. a Virtus terminou en segundo na temporada regular e gañou o título o ascenso derrotando o [[Pallacanestro Trieste 2004|Trieste]] na final. Durante os playoffs, a Virtus volveu retornou despois de máis de vinte ao seu pavillón histórico, o PalaDozza. No verán de 2017, o club contratou dous destacados xogadores italianos, Pietro Aradori e [[Alessandro Gentile]], alén de dous xogadores internacionais, Marcus Slaughter e Oliver Lafayette. A pesar de boas premisas, o equipo foi eliminado na primeira rolda da Copa e non conseguiu clasificarse para os playoffs do campionato nacional.

A temporada 2018−19 comezou co nomeamento de Alessandro Dalla Salda como director xeral do club e coa contratación de Stefano Sacripanti como novo adestrador. O club contratou, entre outros, a Tony Taylor, Kevin Punter, Amath M'Baye e Brian Qvale, para participar na [[Basketball Champions League|Champions League]], sendo a primeira participación do equipo en competición europea tras dez anos. Nesta competición o equipo acadou unha xeira de sete vitorias consecutivas nos sete primeiros xogos. En marzo desa mesma temporada o club contratou ao dous veces campión da [[NBA]] con [[Miami Heat]] [[Mario Chalmers]]. Ese mesmo mes, unha derrota contra o [[Pallacanestro Cantù]] levou ao despido de Sacripanti e ao nomeamento do [[Serbia|serbio]] [[Aleksandar Đorđević]] como novo adestrador. Baixo o mando do serbio o club consegue gañar a Champions League tras vencer en [[Anveres]] ao [[Brose Bamberg]] e ao [[Iberostar Tenerife]] na Final Four. Este trofeo supuxo o quinto título europeo na historia do equipo e o primeiro tras dez anos. O seguinte título europeo non tardaría en chegar, xa que na temporada 2021−22 o club consegue gañar a [[EuroCup Basketball|EuroCup]] tras vencer na final ao [[Bursaspor Basketbol|Bursaspor]]. Este título permitiu o regreso da Virtus á Euroliga despois de quince temporadas.


== Patrocinios ==
== Patrocinios ==
Por motivos de patrocinio, o club tivo diversos nomes ao longo da súa historia:
Por motivos de patrocinio, o club tivo diversos nomes ao longo da súa historia:
{{Div col|colwidth=30em}}
{{div col|4}}
* '''Minganti Bologna''' (1953–1958)
* '''Minganti Bologna''' (1953–1958)
* '''[[Lemonsoda|Oransoda]] Bologna''' (1958–1960)
* '''Oransoda Bologna''' (1958–1960)
* '''Idrolitina Bologna''' (1960–1961)
* '''Idrolitina Bologna''' (1960–1961)
* Virtus Bologna (1961–1962)
* Virtus Bologna (1961–1962)
* '''[[Knorr (brand)|Knorr]] Bologna''' (1962–1965)
* '''Knorr Bologna''' (1962–1965)
* '''[[Candy (company)|Candy]] Bologna''' (1965–1969)
* '''Candy Bologna''' (1965–1969)
* Virtus Bologna (1969–1970)
* Virtus Bologna (1969–1970)
* '''Norda Bologna''' (1970–1974)
* '''Norda Bologna''' (1970–1974)
* '''Sinudyne Bologna''' (1974–1983)
* '''Sinudyne Bologna''' (1974–1983)
* '''[[Granarolo (company)|Granarolo]] Bologna''' (1983–1986)
* '''Granarolo Bologna''' (1983–1986)
* '''Dietor Bologna''' (1986–1988)
* '''Dietor Bologna''' (1986–1988)
* '''[[Knorr (brand)|Knorr]] Bologna''' (1988–1993)
* '''Knorr Bologna''' (1988–1993)
* '''[[Heineken brands#Buckler|Buckler Beer]] Bologna''' (1993–1996)
* '''Buckler Beer Bologna''' (1993–1996)
* '''[[Ferrero SpA|Kinder]] Bologna''' (1996–2002)
* '''Kinder Bologna''' (1996–2002)
* Virtus Bologna (2002–2003)
* Virtus Bologna (2002–2003)
* '''[[Cassa di Risparmio in Bologna|Carisbo]] Bologna''' (2003–2004)
* '''Carisbo Bologna''' (2003–2004)
* '''Caffè Maxim Bologna''' (2004–2005)
* '''Caffè Maxim Bologna''' (2004–2005)
* '''VidiVici Bologna''' (2005–2007)
* '''VidiVici Bologna''' (2005–2007)
* '''La Fortezza Bologna''' (2007–2009)
* '''La Fortezza Bologna''' (2007–2009)
* '''[[Canadian Solar]] Bologna''' (2009–2012)
* '''Canadian Solar Bologna''' (2009–2012)
* '''SAIE3 Bologna''' (2012–2013)
* '''SAIE3 Bologna''' (2012–2013)
* '''Oknoplast Bologna''' (2013)
* '''Oknoplast Bologna''' (2013)
Liña 76: Liña 113:


== Xogadores ==
== Xogadores ==
=== Elenco actual ===
{{Virtus Bologna (elenco)}}

=== Destacados ===
=== Destacados ===
{{div col|4}}
{{div col|4}}
Liña 105: Liña 145:
* {{flagicon|Finlandia}} [[Petteri Koponen]]
* {{flagicon|Finlandia}} [[Petteri Koponen]]
* {{flagicon|Francia}} [[Antoine Rigaudeau]]
* {{flagicon|Francia}} [[Antoine Rigaudeau]]
⚫
* {{flagicon|Xeorxia}} [[Tornike Shengelia]]
* {{flagicon|Grecia}} [[Nikos Oikonomou]]
* {{flagicon|Grecia}} [[Nikos Oikonomou]]
* {{flagicon|Grecia}} [[Kostas Patavoukas]]
* {{flagicon|Grecia}} [[Kostas Patavoukas]]
* {{flagicon|Israel}} [[David Blu]]
* {{flagicon|Israel}} [[David Blu]]
⚫
* {{flagicon|Lituania}} [[Saulius Štombergas]]
⚫
* {{flagicon|Macedonia do Norte}} [[Vlado Ilievski]]
⚫
* {{flagicon|Nixeria}} [[Michael Olowokandi]]
⚫
* {{flagicon|Nixeria}} [[Ekpe Udoh]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Predrag Danilović]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Marko Jarić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Dejan Koturović]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Stefan Marković]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Žarko Paspalj]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Zoran Savić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Branislav Prelević]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Miloš Teodosić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Dušan Vukčević]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Marko Milič]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Marko Milič]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Rasho Nesterović]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Rasho Nesterović]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Matjaž Smodiš]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Matjaž Smodiš]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Jure Zdovc]]
* {{flagicon|Eslovenia}} [[Jure Zdovc]]
⚫
* {{flagicon|Reino Unido}} [[John Amaechi]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Alan Anderson]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Alan Anderson]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Charlie Bell]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Charlie Bell]]
Liña 146: Liña 171:
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Greg Stokes]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Greg Stokes]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Orlando Woolridge]]
* {{flagicon|Estados Unidos}} [[Orlando Woolridge]]
⚫
* {{flagicon|Lituania}} [[Saulius Štombergas]]
⚫
* {{flagicon|Macedonia do Norte}} [[Vlado Ilievski]]
⚫
* {{flagicon|Nixeria}} [[Michael Olowokandi]]
⚫
* {{flagicon|Nixeria}} [[Ekpe Udoh]]
⚫
* {{flagicon|Reino Unido}} [[John Amaechi]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Predrag Danilović]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Marko Jarić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Dejan Koturović]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Stefan Marković]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Žarko Paspalj]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Zoran Savić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Branislav Prelević]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Miloš Teodosić]]
⚫
* {{flagicon|Serbia}} [[Dušan Vukčević]]
⚫
* {{flagicon|Xeorxia}} [[Tornike Shengelia]]
{{fin div col}}
{{fin div col}}


Liña 198: Liña 238:


== Palmarés ==
== Palmarés ==
[[Ficheiro:Virtus Bologna BCL 2019.jpg|thumb|O equipo celebrando o título da [[Basketball Champions League|Champions League]] de 2019.]]
=== Competicións domésticas ===
=== Competicións domésticas ===
* '''[[Lega Basket Serie A|Liga de Italia]]'''
* '''[[Lega Basket Serie A|Liga de Italia]]'''
Liña 220: Liña 261:
* '''[[Eurocup Basketball|Eurocup]]'''
* '''[[Eurocup Basketball|Eurocup]]'''
** '''Campións (1):''' 2022
** '''Campións (1):''' 2022
* '''[[Basketball Champions League]]'''
* '''[[Basketball Champions League|Champions League]]'''
** '''Campións (1):''' 2019
** '''Campións (1):''' 2019
* '''[[EuroChallenge]]'''
* '''[[EuroChallenge]]'''
Liña 226: Liña 267:


== Historial ==
== Historial ==
[[Ficheiro:Milos Teodosic Italy (cropped).jpg|thumb|[[Miloš Teodosić]].]]
{| class="wikitable" style="font-size:85%; text-align:center"
{| class="wikitable" style="font-size:85%; text-align:center"
!Ano
!Ano
Liña 1.022: Liña 1.064:
| align=left| <small>'''2'''</small> [[EuroCup Basketball|EuroCup]] || align="center" bgcolor=gold|1º || 15–7
| align=left| <small>'''2'''</small> [[EuroCup Basketball|EuroCup]] || align="center" bgcolor=gold|1º || 15–7
|}
|}

== Notas ==
{{Referencias}}


== Véxase tamén ==
== Véxase tamén ==
=== Ligazóns externas ===
=== Ligazóns externas ===
* [http://www.virtus.it Site oficial da Virtus Bologna]
* [http://www.virtus.it Páxina web oficial da Virtus Bologna]


{{Control de autoridades}}
{{Control de autoridades}}

Revisión actual feita o 13 de xullo de 2024 ás 06:00

Virtus Bologna
Información xeral
Nome Virtus Pallacanestro Bologna
Liga LBA / Euroliga
Alcume Vu nere
Fundación 1929
Cores           Branco, negro
Presidente Italia Massimo Zanetti
Adestrador Italia Sergio Scariolo
Patrocinador Segafredo
Himno Dai sali e vai
Localización
Cidade Italia Boloña, Italia
Pavillón Segafredo Arena
Capacidade 9 980
Inauguración 1993
Campionatos
Euroliga 2 (1998, 2001)
Recopa 1 (1990)
Eurocup 1 (2022)
BCL 1 (2009)
EuroChallenge 1 (2019)
Liga Italia 16 (1946−1949, 1955−1956, 1976, 1979−1980, 1984, 1993−1994, 1995, 1998, 2001, 2021)
Copa Italia 8 (1974, 1984, 1989, 1990, 1997, 1999, 2001, 2002)
Supercopa 2 (1995, 2022)
virtus.it

O Virtus Pallacanestro Bologna, tamén coñecido por motivos de patrocinio como Virtus Segafredo Bologna,[1] é un equipo profesional de baloncesto italiano con sede na cidade de Boloña, Emilia-Romaña. Fundado en 1922, é un dos clubs máis prestixiosos de Italia, como así o acredita o seu palmarés que, entre outros títulos, conta a nivel europeo con dúas Euroligas, unha Eurocup, unha Recopa de Europa, unha Champions League e un EuroChallenge, así como dezaseis Ligas e oito Copas a nivel local. Actualmente o equipo compite na LBA, máxima categoría do baloncesto italiano, e na Euroliga. Pese a que o "Virtus Pallacanestro Bologna" é o nome oficial, o club foi normalmente coñecido co nome que lle deron as diferentes empresas que o patrocinaron ao longo da súa historia, coma a meirande parte dos equipos italianos de baloncesto. Os seus nomes comerciais máis coñecidos son Sinudyne, Granarolo, Knörr, Buckler e Kinder.

Historia

[editar | editar a fonte]

Fundación

[editar | editar a fonte]
Equipo da Virtus na en 1945.

A Virtus foi fundada en 1871 como un club de ximnasia, formando o seu primeiro equipo de baloncesto en 1929. A pista do equipo era a antiga igrexa de Santa Lucia, no centro da cidade. O primeiro título oficial da Virtus foi en 1934, cando o equipo boloñés venceu o torneo da Segunda División e obtivo a promoción para a Primeira División italiana. Após a promoción, a Virtus se estabeleceuse de forma case permanentemente no cume da liga nacional de baloncesto e conseguiu unha longa serie de postos honrosos: nos nove campionatos disputados de 1935 até a eclosión da segunda guerra mundial, o club conseguiu seis segundos lugares, dous terceiros lugares e un sexto.

Ao final da guerra mundial, a pista de Santa Lucia deixou de estar dispoñíbel e, despois dun breve período de xogos ao ar libre nun campo na Vía del Ravone, o equipo mudouse para a Sala Borsa, a bolsa de valores da cidade, que era reaxustada á noite para acoller xogos de baloncesto. Nese local a Virtus conquistou seu primeiro título de liga, gañando tamén as tres edicións seguintes. Os boloñeses gañaron o título nacional novamente en 1955 e 1956. Nesta década de 1950 comezou a rivalidade co Olimpia Milano.

Debido á crecente fama da Virtus, a Sala Borsa xa non era axeitada para acoller os encontros do club. Así, en 1956, o prefecto de Boloña, Giuseppe Dozza, inaugurou unha nova arena, que era simplemente coñecida como "Sports Hall" e tiña capacidade para máis de 7 000 persoas.[2] Este pavillón foi posteriormente alcumado como "Il Madison", en referencia ao Madison Square Garden de Nova York, e en 1966, tras a xubilación de Dozza da política, foi renomeado como "PalaDozza".

Anos 1960 e 1970

[editar | editar a fonte]
Jim McMillian no PalaDozza.

Na década de 1960 o equipo boloñés non conquistou ningún título nacional e o baloncesto italiano foi dominado polos seus rivais históricos, o Olimpia Milano e o Ignis Varese. O punto de virada veu en 1968, cando o avogado Gianluigi Porelli foi nomeado como director da sección de baloncesto. Alcumado "Torquemada" ou "Robespierre" polos seus métodos moitas veces ditatoriais ou, máis frecuentemente, L'Avvocato (do italiano: O Avogado), Porelli foi unha das figuras máis prominentes da historia da Virtus.

Así que chegou, con só 38 anos, Porelli vendeu o mellor xogador da época, Gianfranco Lombardi, desencadeando unha forte polémica. En 1970 a Virtus foi un dos principais proponentes e fundadores da Lega Basket. Ese mesmo ano, a Virtus separouse do club polideportivo e tornouse unha sociedade anónima. Grazas ás súas escollas, altamente criticadas, Porelli definitivamente curou as finanzas e en 1973 abriu unha nova xeira de triunfos grazas á colaboración de Sinudyne, unha famosa empresa italiana de electrodomésticos, e á chegada do adestrador Dan Peterson.

A Virtus conquistou inmediatamente a súa primeira Copa de Italia en 1973−74 e, tras dous anos, o seu sétimo campionato nacional, grazas ao liderado de xogadores como Marco Bonamico e Luigi Serafini. En 1978, o adestrador Peterson mudouse para o Olimpia Milano e o antigo xogador Terry Driscoll foi nomeado novo adestrador. So o seu comando, a Virtus conquistou dous títulos nacionais consecutivos en 1979 e 1980. Os xogadores máis importantes dese bicampionato foron Renato Villalta, Jim McMillian e Krešimir Ćosić.

Anos 1980

[editar | editar a fonte]

Despois da volta ao cume en Italia, a Virtus tentou volverse tamén nun gran equipo en Europa. En 1981 o club chega á final da Copa de Europa en Estrasburgo. Porén, perderon por só un punto ante o Maccabi Tel Aviv, despois dun xogo moi disputado. Tras a derrota, Porelli contratou a Aleksandar Nikolić, mundialmente coñecido como "O Profesor", para ser o novo adestrador. A pesar da súa fama, Nikolić non conseguiu traer a Virtus de volta ao título, así que en 1983 Alberto Bucci tornouse o novo adestrador. So o comando de Bucci, a Virtus conquistou seu décimo campionato nacional, derrotando o Olimpia Milano nunha final histórica, sempre lembrada como unha das mellores da historia do baloncesto italiano. Ese mesmo ano, o equipo venceu tamén na Copa de Italia.

En 1988, Porelli contratou Bob Hill, que fora adestrador dos New York Knicks na temporada anterior. Hill trouxo para Italia dous ex xogadores da NBA: Micheal Ray Richardson, un All-Star que fora proscrito da NBA por violacións da política antidrogas da liga, e Clemon Johnson, campión da NBA en 1983 cos Philadelphia 76ers. Na temporada de 1988−89, a Virtus conquistou súa terceira Copa da Italia, mais foi derrotado na semifinal do campionato nacional. No verão seguinte, Hill dimitiu do seu cargo, e o seu asistente, Ettore Messina foi nomeado novo adestrador. Con Messina a Virtus conseguiu de novo a Copa de Italia novamente e o seu primeiro título europeo, a Copa Saporta, derrotando o Real Madrid na final. Na final destacou o desempeño de Richardson, capaz de marcar 29 puntos.

A década de ouro

[editar | editar a fonte]
Micheal Ray Richardson

En 1991, Alfredo Cazzola, un empresario local, converteuse no novo presidente da Virtus. Despois de dúas derrotas consecutivas nas semifinais nacionais, Cazzola contratou Predrag Danilović, un novo xogador iugoslavo que viñar de gañar a última Copa de Europa co Partizan. Baixo o liderado de Danilović, o equipo inmediatamente gañou outro campionato nacional. O ano seguinte, Messina converteuse no novo adestrador da selección italiana e Alberto Bucci, quen xa gañara un o título de liga en 1984, retornou como adestrador. A Virtus gañou o scudetto de novo en 1994 e 1995. Durante estes anos o equipo participou no McDonald's Championship, unha competición entre os equipos da NBA e de Europa, onde a Virtus foi derrotada polos Phoenix Suns e os Houston Rockets.

Despois dos tres campionatos consecutivos, Danilović deixou a Virtus para irse os Miami Heat da NBA. Sen o seu líder iugoslavo, o equipo boloñés conseguiu tan só unha Supercopa italiana en 1995−96 e a súa quinta Copa de Italia o ano seguinte. En 1996, a Kinder, unha liña de produtos da confeitaría italiana de Ferrero, converteuse no novo patrocinador da Virtus. En 1997, o equipo mudouse para PalaMalaguti, un pavillón cuberto en Casalecchio di Reno con capacidade para máis de 8 000 persoas, deixando así o PalaDozza despois de case 40 anos. O mesmo ano, regresan ao club Messina e Danilović, chegando outros xogadores como Radoslav Nesterović, Antoine Rigaudeau e Hugo Sconochini.

O 23 de abril de 1998, a Virtus gañou súa primeira Euroliga derrotando o AEK Atenas en Barcelona. Ese mesmo ano a Virtus conquistou tamén o título de liga, derrotando na final os seus rivais cidadás do Teamsystem Bologna. Na temporada seguinte, a Virtus gañou a súa sétima Copa da Italia, mais perdeu na final da Euroliga ante o o Žalgiris Kaunas de Tyus Edney. Baixo o mando de Cazzola e grazas aos liderados de Danilović e Messina, a década de 1990 está considerada a "Idade de Ouro" da Virtus, que reuniu catro títulos nacionais, dúas Copas da Italia, unha Copa Saporta e unha Euroliga, tornándose nun dos máis notábeis equipos de Europa.

Gloria e caída

[editar | editar a fonte]

No ano 2000 Marco Madrigali, un empresario de videoxogos, tornouse o novo presidente do club. Chegaron a Boloña novos xogadores como Marko Jarić, Manu Ginóbili e David Andersen, mentres que por outra banda Sasha Danilović anunciou súa retirada do baloncesto. A ausencia dun líder forte como Danilović e a subseguinte sanción sen xogar por dopaxe a Hugo Sconochini, forzaron todos os xogadores do equipo a asumiren máis responsabilidades. Despois dun comezo feble, a temporada tivo un punto de virada despois da vitoria durante o derbi contra o Fortitudo por 99−62. A partir de entón, o Virtus iniciou unha temporada excepcional. De feito, a Virtus conseguiu a tripla coroa ao gañar a Copa, a Liga e a Euroliga. Destacou sobre todo Ginóbili, quen foi elixido o MVP das Finais da Euroliga e MVP da Liga italiana.

O ano seguinte, a Virtus gañou unha nova Copa, mais despois dalgunhas derrotas, Madrigali dimitiu Messina. Con todo, após unha protesta dos seareiros da Virtus antes dun xogo contra o Pallacanestro Trieste, Madrigali foi forzado a volver atrás na decisión. A pesar diso, o equipo perdeu a final da Euroliga contra o Panathinaikos de Dejan Bodiroga, e foi eliminado nas semifinais do campionato nacional pola Benetton Treviso. En 2003, Ginóbili mudouse para a NBA, onde asinou polos San Antonio Spurs. Por outra banda, Ettore Messina foi contratado pola Benetton Treviso, sendo Bogdan Tanjević nomeado novo adestrador. Após unha serie de derrotas, Tanjević foi substituído por Valerio Bianchini, que non conseguiu chegar aos playoffs. No entanto, debido a serios problemas financeiros, causados principalmente polo fracaso da CTO SpA, empresa de Madrigali, a Virtus foi excluída da Serie A en agosto de 2003.[3] A quebra foi evitada grazas á intervención dun empresario local, Claudio Sabatini. Sabatini adquiriu tamén o equipo dunha pequena cidade do interior da Provincia de Boloña, o Progresso Castel Maggiore, que xogara na Serie A2 e patrocinou o novo equipo coa marca FuturVirtus, garantindo así a continuidade do nome "Virtus" a pesar da exclusión do campionato. En 2003−04, o FuturVirtus non alcanzou a promoción na Serie A, perdendo por 3-0 na serie final dos playoffs para o Aurora Jesi. Durante o verán de 2004, o club obtivo a reafiliación á Federación Italiana de Baloncesto e o dereito de usar o nome "Virtus Pallacanestro" novamente. Esta vez si, o equipo liderado por Lavelle Brewer e A.J. Guyton, retornou á primeira división en 2004, derrotando o Premiata Montegranaro nas finais.

Na temporada de 2006−07, a Virtus liderado por Travis Best e polo técnico Zare Markovski, chegou á final da Copa de Italia, onde perdeu ante a Benetton Treviso, alén de ter se clasificado para os playoffs tras unha ausencia de cinco anos e chegado á final, sendo derrotada polo Montepaschi Siena. En 2009, so o comando de Matteo Boniciolli, a Virtus volveu gañar de novo un trofeo após vencer na final do EuroChallenge ao Cholet Basket na final. Nas competición locais, o club perdeu a final da Copa ante o Montepaschi e foi eliminado na primeira rolda dos playoffs polo Benetton Treviso. Boniciolli foi inmediatamente dimitido polo presidente Sabatini e o equipo foi reformulado novamente durante o verán.

Descenso e volta a Europa

[editar | editar a fonte]

En xullo de 2010, Sabatini vendeu a Virtus a empresarios locais, mais permaneceu como xerente xeral. Tras anos de feble desempeño, Sabatini saíu definitivamente do club e, en 2013, Renato Villalta, ex-estrela do club, foi nomeado presidente. En 2014, a Virtus retornou aos playoffs grazas a unha excelente temporada de Allan Ray, Jeremy Hazell e Okaro White. O ano seguinte, Villalta foi abruptamente despedido do seu cargo e Bertolini foi nomeado presidente. Despois dalgúns meses, Bertolini tamén foi substituído por Alberto Bucci, ex-adestrador da Virtus que gañara tres títulos nacionais co club entre os anos 1980 e 1990. Con todo, a temporada estivo marcada por unha lesión grave do capitán do equipo, Allan Ray, mentres que os xogadores substitutos non conseguiron o reemprazalo axeitadamente. O día 4 de maio de 2016, ao final da temporada regular, o equipo ficou en último lugar e por tanto foi rebaixado para a Serie A2.

No verán, o presidente Bucci anunciou a Alessandro Ramagli como novo adestrador. O club construíu un bo equipo para a liga, liderada por xogadores importantes como Guido Rosselli, Klaudio Ndoja, Michael Umeh e Kenny Lawson. Durante a temporada houbo tamén unha gran mudanza: o empresario do café e expolítico, Massimo Zanetti, propietario da Segafredo, que tamén era patrocinador do equipo, tornouse accionista maioritario do club. a Virtus terminou en segundo na temporada regular e gañou o título o ascenso derrotando o Trieste na final. Durante os playoffs, a Virtus volveu retornou despois de máis de vinte ao seu pavillón histórico, o PalaDozza. No verán de 2017, o club contratou dous destacados xogadores italianos, Pietro Aradori e Alessandro Gentile, alén de dous xogadores internacionais, Marcus Slaughter e Oliver Lafayette. A pesar de boas premisas, o equipo foi eliminado na primeira rolda da Copa e non conseguiu clasificarse para os playoffs do campionato nacional.

A temporada 2018−19 comezou co nomeamento de Alessandro Dalla Salda como director xeral do club e coa contratación de Stefano Sacripanti como novo adestrador. O club contratou, entre outros, a Tony Taylor, Kevin Punter, Amath M'Baye e Brian Qvale, para participar na Champions League, sendo a primeira participación do equipo en competición europea tras dez anos. Nesta competición o equipo acadou unha xeira de sete vitorias consecutivas nos sete primeiros xogos. En marzo desa mesma temporada o club contratou ao dous veces campión da NBA con Miami Heat Mario Chalmers. Ese mesmo mes, unha derrota contra o Pallacanestro Cantù levou ao despido de Sacripanti e ao nomeamento do serbio Aleksandar Đorđević como novo adestrador. Baixo o mando do serbio o club consegue gañar a Champions League tras vencer en Anveres ao Brose Bamberg e ao Iberostar Tenerife na Final Four. Este trofeo supuxo o quinto título europeo na historia do equipo e o primeiro tras dez anos. O seguinte título europeo non tardaría en chegar, xa que na temporada 2021−22 o club consegue gañar a EuroCup tras vencer na final ao Bursaspor. Este título permitiu o regreso da Virtus á Euroliga despois de quince temporadas.

Patrocinios

[editar | editar a fonte]

Por motivos de patrocinio, o club tivo diversos nomes ao longo da súa historia:

  • Minganti Bologna (1953–1958)
  • Oransoda Bologna (1958–1960)
  • Idrolitina Bologna (1960–1961)
  • Virtus Bologna (1961–1962)
  • Knorr Bologna (1962–1965)
  • Candy Bologna (1965–1969)
  • Virtus Bologna (1969–1970)
  • Norda Bologna (1970–1974)
  • Sinudyne Bologna (1974–1983)
  • Granarolo Bologna (1983–1986)
  • Dietor Bologna (1986–1988)
  • Knorr Bologna (1988–1993)
  • Buckler Beer Bologna (1993–1996)
  • Kinder Bologna (1996–2002)
  • Virtus Bologna (2002–2003)
  • Carisbo Bologna (2003–2004)
  • Caffè Maxim Bologna (2004–2005)
  • VidiVici Bologna (2005–2007)
  • La Fortezza Bologna (2007–2009)
  • Canadian Solar Bologna (2009–2012)
  • SAIE3 Bologna (2012–2013)
  • Oknoplast Bologna (2013)
  • Granarolo Bologna (2013–2015)
  • Obiettivo Lavoro Bologna (2015–2016)
  • Virtus Segafredo Bologna (2016–presente)

Xogadores

[editar | editar a fonte]

Elenco actual

[editar | editar a fonte]
Virtus Segafredo Bologna 2022−2023
Xogadores Adestradores
Pos. # Nac. Nome Altura Peso Idade
B 1 Italia Mannion, Nico 1,90 m (6 ft 3 in) 86 kg (190 lb)
E 3 Italia Belinelli, Marco (C) 1,96 m (6 ft 5 in) 100 kg (220 lb)
B 6 Italia Pajola, Alessandro 1,94 m (6 ft 4 in) 95 kg (209 lb)
B 11 Italia Ruzzier, Michele 1,83 m (6 ft 0 in) 80 kg (176 lb)
P 14 Francia Jaiteh, Mouhammadou 2,11 m (6 ft 11 in) 112 kg (247 lb)
E 19 Dinamarca Lundberg, Gabriel 1,93 m (6 ft 4 in) 92 kg (203 lb)
B 23 Italia Hackett, Daniel 1,96 m (6 ft 5 in) 97 kg (214 lb)
AP 24 Croacia Menalo, Leo 2,08 m (6 ft 10 in) 95 kg (209 lb)
AP 25 Mickey, Jordan 2,03 m (6 ft 8 in) 107 kg (236 lb)
P 29 Senegal Camara, Gora 2,14 m (7 ft 0 in) 114 kg (251 lb)
A 34 Weems, Kyle 1,98 m (6 ft 6 in) 100 kg (220 lb)
B 44 Teodosić, Miloš 1,96 m (6 ft 5 in) 90 kg (198 lb)
A 55 Italia Abass, Awudu 1,98 m (6 ft 6 in) 100 kg (220 lb)
AP 37 Ojeleye, Semi 1,98 m (6 ft 6 in) 109 kg (240 lb)
E 00 Francia Cordinier, Isaïa 1,96 m (6 ft 5 in) 84 kg (185 lb)
P Bélxica Bako, Ismaël 2,08 m (6 ft 10 in) 95 kg (209 lb)
Adestrador
Italia Sergio Scariolo
Asistente(s)
Italia Andrea Diana
Italia Alberto Seravalli
Italia Christian Fedrigo
Italia Iacopo Squarcina
Italia Edoardo Costa
Lenda
  • (C) Capitán
  • Lesionado Lesionado

Cadro
Actualizado: 28−08−2022

Destacados

[editar | editar a fonte]

Adestradores

[editar | editar a fonte]
  • Italia Renzo Poluzzi (1948–1951)
  • Italia Dino Fontana (1950–1951)
  • Italia Venzo Vannini (1951–1952)
  • Estados Unidos Larry Strong (1952–1953)
  • Italia Giancarlo Marinelli (1953–1954)
  • Italia Vittorio Tracuzzi (1954–1960)
  • España Eduard Kucharski (1960–1963)
  • Italia Mario Alesini (1963–1966)
  • Checoslovaquia Jaroslav Šíp (1966–1968)
  • Italia Renzo Ranuzzi (1968–1969)
  • Italia Nello Paratore (1969–1970)
  • Italia Vittorio Tracuzzi (1970–1971)
  • Italia Nico Messina (1971–1973)
  • Estados Unidos Dan Peterson (1973–1978)
  • Estados Unidos Terry Driscoll (1978–1980)
  • Italia Ettore Zuccheri (1980–1981)
  • Italia Renzo Ranuzzi (1981)
  • Iugoslavia Aleksandar Nikolić (1981–1982)
  • Estados Unidos George Bisacca (1982)
  • Italia Mauro Di Vincenzo (1982–1983)
  • Italia Alberto Bucci (1983–1985)
  • Italia Alessandro Gamba (1985–1987)
  • Iugoslavia Krešimir Ćosić (1987–1988)
  • Estados Unidos Bob Hill (1988–1989)
  • Italia Ettore Messina (1989–1993)
  • Italia Alberto Bucci (1993–1997)
  • Italia Lino Frattin (1997)
  • Italia Ettore Messina (1997–2002)
  • Bosnia e Hercegovina Bogdan Tanjević (2002)
  • Italia Valerio Bianchini (2002–2003)
  • Italia Giampiero Ticchi (2003)
  • Italia Alberto Bucci (2003–2004)
  • Italia Giordano Consolini (2004–2005)
  • Macedonia do Norte Zare Markovski (2005–2007)
  • Italia Stefano Pillastrini (2007–2008)
  • Italia Renato Pasquali (2008)
  • Italia Matteo Boniciolli (2008–2009)
  • Italia Lino Lardo (2009–2011)
  • Italia Alessandro Finelli (2011–2013)
  • Italia Luca Bechi (2013–2014)
  • Italia Giorgio Valli (2014–2016)
  • Italia Alessandro Ramagli (2016–2018)
  • Italia Stefano Sacripanti (2018–2019)
  • Serbia Aleksandar Đorđević (2019–2021)
  • Italia Sergio Scariolo (2021–presente)

Palmarés

[editar | editar a fonte]
O equipo celebrando o título da Champions League de 2019.

Competicións domésticas

[editar | editar a fonte]
  • Liga de Italia
    • Campións (15): 1946, 1947, 1948, 1949, 1955, 1956, 1976, 1979, 1980, 1984, 1993, 1994, 1995, 1998, 2001
    • Subcampións (16): 1936, 1938, 1940, 1943, 1950, 1952, 1953, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1977, 1978, 1981, 2007
  • Copa de Italia
    • Campións (8): 1974, 1984, 1989, 1990, 1997, 1999, 2001, 2002
    • Subcampións (6): 1993, 2000, 2007, 2008, 2009, 2010
  • Supercopa de Italia
    • Campións (1): 1995
    • Subcampións (7): 1997, 1998, 1999, 2000, 2002, 2009, 2010
  • Segunda División de Italia
    • Campións (1): 2017

Competicións europeas

[editar | editar a fonte]

Historial

[editar | editar a fonte]
Miloš Teodosić.
Ano Nivel Liga Pos. V–D Copa de Italia Outras copas Competicións europeas
1934 2 1ª Div. 1º 5–1
1935 1 Div. Nac. 2º 10–6
1936 1 Div. Nac. 2º 10–2
1936–37 1 Div. Nac. 2º 11–3
1937–38 1 Serie A 2º 12–5
1938–39 1 Serie A 3º 12–4
1939–40 1 Serie A 2º 13–5
1940–41 1 Serie A 6º 8–10
1941–42 1 Serie A 3º 16–1–4
1942–43 1 Serie A 2º 17–3
1945–46 1 Serie A 1º 5–0
1946–47 1 Serie A 1º 15–1–2
1947–48 1 Serie A 1º 15–1–4
1948–49 1 Serie A 1º 18–4
1949–50 1 Serie A 2º 20–6
1950–51 1 Serie A 3º 16–2–8
1951–52 1 Serie A 2º 17–5
1952–53 1 Serie A 2º 15–7
1953–54 1 Serie A 3º 14–8
1954–55 1 Serie A 1º 15–2–5
1955–56 1 Elite 1º 19–3
1956–57 1 Elite 2º 18–4
1957–58 1 Elite 2º 19–3
1958–59 1 Elite 2º 18–4
1959–60 1 Elite 2º 19–3
1960–61 1 Elite 2º 18–4 1 Copa de Europa 2R 3–1
1961–62 1 Elite 3º 15–7
1962–63 1 Elite 3º 21–5
1963–64 1 Elite 3º 23–3
1964–65 1 Elite 3º 15–7
1965–66 1 Serie A 4º 15–7
1966–67 1 Serie A 6º 10–12
1968–69 1 Serie A 3º 16–6 Oitavos de final
1968–69 1 Serie A 10º 9–13 Cuartos de final
1969–70 1 Serie A 7º 9–13 Cuartos de final
1970–71 1 Serie A 10º 6–18 Oitavos de final
1971–72 1 Serie A 5º 11–11 Cuartos de final
1972–73 1 Serie A 4º 12–14 Cuartos de final
1973–74 1 Serie A 5º 15–11 Campión
1974–75 1 Serie A1 4º 26–14 2 Recopa CF 2–3
1975–76 1 Serie A1 1º 28–8 3 Copa Korać SF 6–1
1976–77 1 Serie A1 2º 25–8 1 Copa de Europa FG 3–3
1977–78 1 Serie A1 2º 23–11 2 Recopa 2º 6–5
1978–79 1 Serie A1 1º 23–11 2 Recopa SF 5–3
1979–80 1 Serie A1 1º 26–8 1 Copa de Europa SF 9–5
1980–81 1 Serie A1 2º 26–15 1 Copa de Europa 2º 13–4
1981–82 1 Serie A1 4º 24–16 2 Recopa SF 4–4
1982–83 1 Serie A1 5º 24–11
1983–84 1 Serie A1 1º 28–10 Campión
1984–85 1 Serie A1 7º 18–16 Cuartos de final 1 Copa de Europa SF 5–9
1985–86 1 Serie A1 10º 17–15 Cuartos de final
1986–87 1 Serie A1 5º 20–12 Cuartos de final
1987–88 1 Serie A1 9º 18–14 Oitavos de final 3 Copa Korać CF 6–2
1988–89 1 Serie A1 3º 21–15 Campión
1989–90 1 Serie A1 5º 22–13 Campión 2 Recopa 1º 8–3
1990–91 1 Serie A1 3º 22–14 Cuartos de final 2 Recopa CF 6–2
1991–92 1 Serie A1 4º 24–12 Semifinais 1 Euroliga CF 13–6
1992–93 1 Serie A1 1º 31–6 Subcampión 1 Euroliga CF 8–8
1993–94 1 Serie A1 1º 31–9 Semifinais 1 Euroliga CF 10–7
1994–95 1 Serie A1 1º 33–9 Cuartos de final 1 Euroliga CF 11–8
1995–96 1 Serie A1 3º 26–12 Semifinais Supercopa 1º 1 Euroliga FG 8–8
1996–97 1 Serie A1 3º 20–14 Campión 1 Euroliga T16 8–11
1997–98 1 Serie A1 1º 32–7 Semifinais Supercopa 2º 1 Euroliga 1º 19–3
1998–99 1 Serie A1 3º 24–9 Campión Supercopa 2º 1 Euroliga 2º 15–7
1999–00 1 Serie A1 3º 24–14 Subcampión Supercopa 2º 2 Copa Saporta 2º 15–4
2000–01 1 Serie A1 1º 38–5 Campión Supercopa 2º 1 Euroliga 1º 19–3
2001–02 1 Serie A 3º 32–11 Campión Supercopa SF 1 Euroliga 2º 17–5
2002–03 1 Serie A 14º 13–21 Supercopa 2º 1 Euroliga T16 6–14
2003–04 2 Serie A2 3º 25–16 2 Copa ULEB RS 3–7
2004–05 2 Serie A2 2º 31–10
2005–06 1 Serie A 9º 19–15
2006–07 1 Serie A 2º 28–18 Subcampión 3 FIBA EuroCup 3º 12–4
2007–08 1 Serie A 15º 13–21 Subcampión 1 Euroliga RS 2–12
2008–09 1 Serie A 5º 19–16 Subcampión 3 EuroChallenge 1º 13–3
2009–10 1 Serie A 5º 17–15 Subcampión Supercopa 2º
2010–11 1 Serie A 8º 16–18 Supercopa 2º
2011–12 1 Serie A 5º 20–15
2012–13 1 Serie A 14º 10–20
2013–14 1 Serie A 13º 11–19
2014–15 1 Serie A 8º 15–18
2015–16 1 Serie A 16º 11–19
2016–17 2 Serie A2 1º 33–11 Copa LNP 1º
2017–18 1 LBA 9º 15–15 Cuartos de final
2018–19 1 LBA 11º 15–15 Semifinais 3 Champions League 1º 14–5
2019–20 1 LBA 1º 18–2 Cuartos de final Intercontinental 2º 2 EuroCup — 12–4
2020–21 1 LBA 1º 29–9 Cuartos de final Supercopa 2º 2 EuroCup SF 19–2
2021–22 1 LBA 2º 34–8 Semifinais Supercopa 1º 2 EuroCup 1º 15–7

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Virtus Segafredo Bologna". EuroCup Basketball. 
  2. ↑ "Champions Cup 1965-66". Linguasport. Consultado o 27 de xullo de 2022. [Ligazón morta]
  3. ↑ "La Virtus Bologna non c'è più" [Non ha máis Virtus Bologna]. La Gazzeta dello Sport (en italiano) (Roma). 4 de agosto de 2003. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Virtus_Bologna&oldid=6790677»