Saltar ao contido

Sigillaria

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Non confundir con o festival da antiga Roma e regalos asociados (ver Sigillaria (antiga Roma)) nin co xénero de plantas Sigillaria Raf. (ver Maianthemum).
Sigillaria
Rango fósil: Carbonífero-Permiano, 323,2 Ma-254 Ma
Posible rexistro do Devoniano

Sigillaria mamillaris sp. Museo Estonio de Historia Natural, Tallin, Estonia.
Clasificación científica
Reino: Plantae
(sen clasif.) Clado: Traqueófitas
Clado: Licófitas
Clase: Lycopodiopsida
Orde: †Lepidodendrales
Familia: †Sigillariaceae
Xénero: Sigillaria
Brongniart (1822)

Sigillaria é un xénero extinto de licófitas arborescentes que se reproducían por esporas, coñecidas desde o Carbonífero e o Permiano. Está relacionado co xénero máis famoso Lepidodendron, e máis distantemente cos modernos Isoetes.

Rexistro fósil

Este xénero coñécese polo rexistro fósil desde o Devoniano medio ou o Carbonífero tardío, [1] pero diminuíu atsa extinguirse a inicios do Permiano (o seu rango de idades vai desde hai 383,7 a 254,0 millóns de anos).[2] Atopáronse fósiles en Gran Bretaña, Estados Unidos, Canadá, China, Corea, Tanzania e Zimbabwe.[3]

Descrición

Representación artística dunha Sigillaria en vida.
Poden observarse cicatrices foliares entre as seccións verticais dunha Sigillaria, onde estaban unidas as follas.

Sigillaria era unha planta de porte arbóreo que acadaba alturas de ata 30 m,[1] e outras licopsidas podían chegar aos 50 m.[4] Estas licópsidas tiñan un tronco alto, non ramificado ou ocasionalmente bifurcado[2] que crecía de madeira. O sostén da planta dependía dunha capa de bases foliares estreitamente empaquetadas xusto debaixo da superficie do tronco, mentres que o centro do tronco estaba cheo dunha medula. As follas longas e parecidas a herba[5] uníanse directamente ao tronco e crecían [1] formando unha espiral ao longo do tronco.[2] As bases foliares vellas expandíanse a medida que o tronco crecía en grosor, e deixaban unha cicatriz con forma de diamante, que é evidente nos fósiles. Estas cicatrices foliares estaban dispostas en ringleiras verticais.[1] A superficie do tronco tiña tecido fotosintético, o que significa que probablemente era verde.

O tronco tiña na parte superior un plumeiro de longas follas tipo herba microfilas,[5] así que a planta tiña o aspecto dun alto cepillo bifurcado. A planta producía esporas (non sementes) en estruturas parecidas a conos [5] adheridas ao tronco.[2][6]

As estruturas subterráneas das licófitas arborescentes, incluíndo Sigillaria e Lepidodendron, denomínanse Stigmaria (tratado como un taxon fósil). As licópsidas tiñas rizomas ou eixes rixomórficos parecidos a talos, con apéndices laterais unidos ás escamas circulares, formando unha rede subterránea de raiciñas ramificadas. Estas raiciñas de estigmarias ramificábanse dicotomicamente desde os rizomorfos similares a Isoetes, e espallábanse por áreas do bosque pantanoso onde se xeraba carbón onde normalmene vivían os licopodios. Identificáronse pelos radiculares que saían das raiciñas nas Stigmaria fósiles.[7]

Sigillaria, como moitos antigos licopodios, tiña un ciclo vital relativamente curto; crecía rapidamente e acadaba a madureza en poucos anos. Pénsase que Sigillaria era monocárpico, o que significa que morría despois da reprodución, aínda que isto non está probado.[5] Estaba asociado con Lepidodendron e outros licópsidos dos bosques que xeraron carbón do Carbonífero.[1]

Especies

Notas

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Hans' Paleobotany Pages - The clubmoss tree Sigillaria
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ Paleobiology Database
  4. ↑ V. V. Alekhin (1961). Geografiia rastenii s osnovani botaniki (Geography of plants and basics of botany). Gos. nauchno-pedagog. izd-vo. p. 167. Consultado o 2020-10-05. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Encyclopedia of life
  6. ↑ Sebastián González, D. and Celia Gutiérrez, M. (2014). El Bosque Petrificado de Olta: 300 millones de años después ISBN 9781312079465
  7. ↑ Hetherington, A.J.; Berry, C.M.; Dolan, Liam (2016). "Networks of highly branched stigmarian rootlets developed on the first giant trees". PNAS 113 (24): 6695–6700. PMC 4914198. doi:10.1073/pnas.1514427113. 

Véxase tamén

Bibliografía

  • William A. DiMichele, Richard M. Bateman: The Rhizomorphic Lycopsids: A Case-Study in Paleobotanical Classification. Systematic Botany, 1996, volume 21, páxinas 535-552.
  • Thomas N. Taylor, Edith L. Taylor, Michael Krings: Paleobotany. The Biology and Evolution of Fossil Plants. Segunda edición, Academic Press 2009, ISBN 978-0-12-373972-8, páxinas 303-307
  • J. W. Sir Dawson - On the structure and affinities of Sigillaria, Calamites and Calamodendron - 16 de agosto de 2011 ISBN 1175560871
  • Silva Pineda, A. (2003). "Flora del Pérmico de la región de Izúcar de Matamoros, Puebla". En Soto, L. A. Agustín Ayala-Castañares: universitario, impulsor de la investigación científica. UNAM. p. 371. ISBN 9789703207893

Ligazóns externas

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sigillaria&oldid=6629236»