Accidente de Múnic

Accidente de Múnic
	Outro avión Airspeed AS.57 Ambassador
Resumo
Data	6 de febreiro de 1958
Causa	fallo na engalaxe
Lugar	Múnic
Coordenadas
Finados	23
Feridos	19
Aeronave
Tipo de aeronave	Airspeed AS-57 Ambassador
Operador	British European Airways
Rexistro	G-ALZU
Pasaxeiros	38
Tripulación	6
Superviventes	21

Placa conmemorativa en Old Trafford en homenaxe aos futbolistas do Manchester United e demais vítimas deste accidente.

O accidente de Múnic foi un soado accidente de aviación que tivo lugar en Múnic (daquela RFA) o 6 de febreiro de 1958, e onde faleceron 24 persoas, entre elas a metade do cadro de xogadores do Manchester United.

Antecedentes

O 5 de febreiro de 1958 o Manchester United disputou en Belgrado o encontro de volta dos cuartos de final da Copa de Europa ante o Estrela Vermella (naquel tempo, o campión iugoslavo). Na ida, xogada en Manchester, os ingleses venceran 2-1, e en Belgrado o resultado final foi de 3-3, 5-4 no cómputo final da eliminatoria. O Manchester tiña que xogar un partido da copa inglesa dous días despois, e non tiñan moita marxe de tempo. Despois do precedente de decembro, cando un partido xogado en Praga lles impediu chegar a Inglaterra para xogar a copa contra o Everton FC, a directiva decidira prescindir das liñas comerciais regulares e fretar o propio voo chárter.

A rota prevista do avión era Belgrado-Manchester, cunha escala en Múnic para repostaxe, posto que o tamaño do avión non permitía realizar toda a viaxe dun só tirón. A saída de Belgrado atrasouse unha hora porque o xogador Johnny Berry non daba co pasaporte. O equipo, adestrado polo escocés Matt Busby, lideraba a liga inglesa. A súa cerna estaba composta por unha escolma de xogadores moi novos, chamados Busby Babes, que tiñan a Duncan Edwards e a Bobby Charlton como máximos representantes.

O avión

A aeronave era un pequeno Airspeed AS.57 Ambassador con capacidade para unha cincuentena de pasaxeiros, con 25 metros de eslora e uns 35 metros de envergadura. A compañía era a British European Airways (unha das antecesoras da actual British Airways). A matrícula era G-ALZU.

O voo era o 609.

O accidente

A situación climatolóxica naquel momento en Múnic era un frío intenso, xeada, neve e vento lateral. O avión tentou engalar por tres veces. As dúas primeiras a engalaxe foi abortada polo piloto, o capitán James Thain, que sentiu ruídos que non era capaz de identificar. Ao terceiro intento, ás 3:04 da tarde, produciuse a engalaxe, pero o avión non colleu altura abonda e marchou contra un valado na proximidades do aeroporto, destruíndo despois un camión con combustible e logo unha casa deshabitada. O combustíbel do camión fixo estourar e arder a parte posterior da aeronave.

A razón de que non se dese erguido foi climatolóxica (auganeve ao final da pista de engalaxe), combinada co deseño da aeronave, que por ter o centro de gravidade atrasado, sufría dificultades para manter a velocidade en situacións como aquela.

Vítimas

Faleceron 24 persoas, e 21 salvaron a vida. Entre os falecidos estaban:

Oito futbolistas: Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor e Liam Whelan, e mais Duncan Edwards, que morrería dous días despois, das feridas.
Tres directivos: Walter Crickmer (secretario), Bert Whalley e Tom Curry (segundo adestrador).
Nove xornalistas: Alf Clarke e Franck Taylor (Manchester Evening Chronicle), Don Davies (Manchester Guardian), George Follows (Daily Herald), Tom Jackson (Manchester Evening News), Archie Ledbrooke (Daily Mirror), Henry Rose (Daily Express), Eric Thompson (Daily Mail) e Frank Swift (News of the World e tamén porteiro do Manchester City).
Catro: Kenneth Rayment (copiloto), Bela Miklos (axente de viaxes), Willie Satinoff (afeccionado) e Tom Cable (tripulación)

Entre os sobreviventes atopábanse os futbolistas Johnny Berry, Jackie Blanchflower, Dennis Viollet, Ray Wood, Bobby Charlton, Bill Foulkes, Harry Gregg, Kenny Morgans e Albert Scanlon, así como o adestrador Matt Busby, que recibiu por dúas veces a extrema unción e tardou en recuperarse meses. Aos tres días do accidente, algúns dos sobreviventes e os suplentes derrotaban o Sheffield Wednesday nun partido da Copa por 3-0. O Manchester United perdeu a final da copa contra o Bolton Wanderers (2-0) e as semifinais da Copa de Europa ante o AC Milan. A xeración perdida do Manchester United foi denominada Busby Babes (os nenos de Busby), pola súa mocidade e pola cohesión que lles dera o adestrador.

O xuízo

As primeiras investigacións sinalaron o piloto como culpábel do accidente. O goberno de Alemaña Occidental emprendeu accións legais contra el, acusándoo de responsábel directo. Como proba sinalábanse unhas fotografías, onde se intuía neve nas ás da aeronave, algo que podería impedir o voo, mais finalmente demostrouse que non era neve. Aínda que o xuízo, realizado sen testemuñas, rematou cunha sentenza de inocencia en 1968, Thain xa fora despedido e decidira manter unha granxa de pitos en Berkshire, onde morrería en 1975 dun infarto, con 53 anos.

Véxase tamén

Ligazóns externas