Gabriel Marcel

Gabriel Marcel
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Gabriel Honoré Marcel ; 7 de decembro de 1889 ; 8.º arrondissement de Paris, Francia (pt)
Morte	8 de outubro de 1973 (83 anos); VII Distrito de París, Francia
Presidente Société des amis de Charles Du Bos (en)
	1955 – 1973
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de París
Actividade
Campo de traballo	Filosofía
Ocupación	dramaturgo, músico, crítico literario, filósofo, escritor
Empregador	Universidade de París
Membro de	Académie des Sciences Morales et Politiques (pt) ; Academia Bávara de Belas Artes ; Société des amis de Charles Du Bos (en)
Movemento	Existencialismo cristão (pt)
Profesores	Colegio Maristas de San Isidro (en)
Alumnos	Paul Ricoeur
Influencias	Arthur Schopenhauer, Søren Kierkegaard, Friedrich Nietzsche, Edmund Husserl, Martin Heidegger, Karl Jaspers, Henri Bergson e Louis Lavelle
Obra
	Obras destacables (1957) Q20670892 ;
Familia
Pai	Henry Marcel
Premios
	(1969) Premio Erasmus; (1968) Q130759535 ; (20 de setembro de 1964) Premio da Paz do Comercio Libreiro Alemán; (1958) Grand prix national des Lettres (en) ; (1948) Grande prémio de literatura da Academia francesa (pt) ; (1937) Prix Brieux (en) ; Cabaleiro da Lexión de Honra ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Frankfurter Personenlexikon (en) , ; Enciclopedia soviética armenia, volume 7, (p.339)

Gabriel Marcel, nado en París o 7 de decembro de 1889 e finado o 8 de outubro de 1973, foi un filósofo francés. Mantiña que os individuos tan só poden ser comprendidos nas situacións específicas en que se ven implicados e comprometidos. Esta afirmación constitúe o eixo do seu pensamento, cualificado como existencialismo cristián ou personalismo. En 1969 foi galardoado co Premio Erasmus.^[1]

Traxectoria

Marcel perdeu á súa nai a unha idade moi temperá, o que lle deixou un profundo sentimento de perda. Foi educado nun ambiente de cariño, aínda que sufocante, pola súa avoa máis pola súa tía, converténdose esta última na súa madrasta.

No seu primeiro libro, Diario metafísico, Marcel abogaba por unha filosofía do concreto que recoñecese que a encarnación do suxeito nun corpo e a situación histórica do individuo condicionan en esencia o que se é en realidade.

Marcel distinguiu a reflexión primaria, que ten que ver cos obxectos e máis as abstraccións e acada a súa forma máis elevada na ciencia e na tecnoloxía, do seu propio método, a reflexión secundaria, que se ocupa daqueles aspectos da existencia humana, coma o corpo e a situación de cada persoa, nos que se participa de forma tan completa que o individuo non pode abstraerse dos mesmos. A reflexión secundaria contempla os misterios e proporciona unha especie de verdade (filosófica, moral e relixiosa) que non pode ser verificada mediante procedementos científicos, pero que é confirmada en tanto ilumina a vida de cada un.

Marcel, ao contrario que outros seguidores do existencialismo, fixo fincapé na participación nunha comunidade, no canto de denunciar o ontolóxico illamento humano. Non só expresou estas ideas nos seus libros, senón tamén nas súas obras de teatro, que presentaban situacións complexas onde as persoas víanse atrapadas e conducidas cara á soidade e a desesperación, ou ben establecían unha relación satisfactoria coas demais persoas e con Deus.

Defensor dos sublevados durante a guerra civil española, Albert Camus polemizou con el en varias cartas públicas onde denunciou as contradicións éticas da súa reflexión filosófica humanista.

Notas

↑ Fundación Praemium Erasmianum (ed.). "Former Laureates - Praemium Erasmianum". Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2015. Consultado o 9 de novembro de 2015.

Véxase tamén

Outros artigos

[EP-prev-1] Fundación Praemium Erasmianum (ed.). "Former Laureates - Praemium Erasmianum". Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2015. Consultado o 9 de novembro de 2015.

[1]