Ácido N-metil-D-aspártico
| Ácido N-metil-D-aspártico | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
Ácido (2R)-2-(metilamino)butanedioico[1] | |
Outros nomes N-Metilaspartato; N-Metil-D-aspartato; NMDA | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 6384-92-5 |
| PubChem | 22880 |
| ChemSpider | 21436 |
| KEGG | C12269 |
| MeSH | N-Methylaspartate |
| ChEBI | CHEBI:31882 |
| ChEMBL | CHEMBL291278 |
| Ligando IUPHAR | 4268 |
| Número RTECS | CI9457000 |
| Referencia Beilstein | 1724431 |
| Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | C5H9NO4 |
| Masa molar | 147,13 g mol−1 |
| Aspecto | Cristais opacos brancos |
| Olor | Inodoro |
| Punto de fusión | 189–190 °C; 372–374 °F; 462–463 K |
| log P | 1,39 |
| Acidez (pKa) | 2,206 |
| Basicidade (pKb) | 11,791 |
| Perigosidade | |
| Frases S | S22, S24/25 |
| LD50 | 137 mg kg−1 (intraperitoneal, rato) |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
O ácido N-metil-D-aspártico, abreviado como NMDA, tamén chamado N-metil-D-aspartato, é un derivado de aminoácido que actúa como agonista específico no receptor de NMDA, imitando a acción do glutamato, que é o neurotransmisor que normalmente actúa nese receptor. A diferenza do glutamato, o NMDA só se une e regula ao receptor de NMDA e non ten efecto sobre outros receptores do glutamato (como os específicos para o AMPA e o kainato). Os receptores de NMDA son especialmente importantes cando están sobreactivados durante, por exemplo, o abandono do consumo de alcohol etílico en alcohólicos, xa que causa síntomas como axitación e, ás veces, convulsións epileptiformes.
Función biolóxica
[editar | editar a fonte]O NMDA é unha substancia sintética hidrosoluble que non se encontra normalmente nos tecidos biolóxicos. Foi sintetizada por primeira vez na década de 1960. O NMDA é unha excitotoxina (mata células nerviosas ao sobreexcitalas); isto ten aplicacións en investigacións das neurociencias do comportamento. O campo de traballo no que se utiliza esta técnica adoita denominarse "estudos de lesións". Os investigadores aplican NMDA a rexións específicas do cerebro dun suxeito animal ou da súa medula espiñal e seguidamente comproban o comportamento de interese, como un comportamento operante. Se o comportamento se ve afectado, iso suxire que o tecido destruído formaba parte da rexión do cerebro que facía unha importante contribución á expresión normal dese comportamento.
Porén, en pequenas cantidades o NMDA non é neurotóxico. De feito, o funcionamento normal do receptor de NMDA permite que os individuos respondan a estímulos excitarorios por medio do funcionamento interrelacionado dos receptores de NMDA, o glutamato e a dopamina.
Por tanto, a acción do glutamato especificamente a través dos receptores de NMDA pode investigarse inxectando pequenas cantidades de NMDA en certas rexións do cerebro: por exemplo, a inxección de NMDA na rexión do tronco cerebral induce a locomoción involuntaria en gatos e ratas.
O mecanismo de acción do receptor de NMDA é que un agonista específico se una ás súas subunidades NR2 e que despois se abra unha canle de catións non específica, o que permite o paso de Ca2+ e Na+ cara ao interior da célula e de K+ cara ao exterior. O potencial postsináptico excitatorio producido pola activación dun receptor de NMDA tamén incrementa a concentración de Ca2+ na célula. O Ca2+ pode á súa vez funcionar como segundo mensaxeiro en varias vías de sinalización.[2][3][4][5] Este proceso está modulado por varios compostos endóxenos e exóxenos e xoga un papel clave nunha ampla variedade de procesos fisiolóxicos (por exemplo, a memoria) e patolóxicos (por exemplo, a excitotoxicidade).
Antagonistas
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Antagonista do receptor de NMDA.
Exemplos de antagonistas, máis apropiaamente denominados bloqueadores de canle receptora, do receptor de NMDA son: APV, amantadina, dextrometorfano (DXM), ketamina, magnesio,[6] tiletamina, fenciclidina (PCP), riluzol, memantina, metoxetamina (MXE), metoxfenidina (MXP) e ácido quinurénico. Aínda que a dizocilpina é xeralmente considerada como bloqueador prototípico do receptor de NMDA e é o axente máis común utilizado en investigación, os estudos en animais demostraron que produce certo grao de neurotoxicidade, o cal pode ocorrer ou non en humanos. Estes compostos denomínanse normalmente antagonistas do receptor de NMDA.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "N-Methylaspartate - Compound Summary". PubChem Compound. USA: National Center for Biotechnology Information. 24 June 2005. Identification. Consultado o 9 January 2012.
- ↑ Dingledine, R; Borges K (Mar 1999). "The glutamate receptor ion channels". Pharmacol. Rev. 51 (1): 7–61. PMID 10049997.
- ↑ Liu, Y; Zhang J (Oct 2000). "Recent development in NMDA receptors". Chin Med J (Engl) 113 (10): 948–56. PMID 11775847.
- ↑ Cull-Candy, S; Brickley S (Jun 2001). "NMDA receptor subunits: diversity, development and disease". Current Opinion in Neurobiology 11 (3): 327–35. PMID 11399431. doi:10.1016/S0959-4388(00)00215-4.
- ↑ Paoletti, P; Neyton J (Feb 2007). "NMDA receptor subunits: function and pharmacology". Current Opinion in Pharmacology 7 (1): 39–47. PMID 17088105. doi:10.1016/j.coph.2006.08.011.
- ↑ Murck, H. (2002-01-01). "Magnesium and Affective Disorders". Nutritional Neuroscience 5 (6): 375–389. ISSN 1028-415X. PMID 12509067. doi:10.1080/1028415021000039194.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Watkins, Jeffrey C.; Jane, David E. (2006). "The glutamate story". Br. J. Pharmacol. 147 (Suppl. 1): S100–8. PMC 1760733. PMID 16402093. doi:10.1038/sj.bjp.0706444.
- Blaise, Mathias-Costa; Sowdhamini, Ramanathan; Rao, Metpally Raghu Prasad; Pradhan, Nithyananda (2004). "Evolutionary trace analysis of ionotropic glutamate receptor sequences and modeling the interactions of agonists with different NMDA receptor subunits". J. Mol. Model. 10 (5–6): 305–16. PMID 15597199. doi:10.1007/s00894-004-0196-7.
