ริชาร์ด นิกสัน

ริชาร์ด นิกสัน
ภาพอย่างเป็นทางการ พ.ศ.2515
ประธานาธิบดี คนที่ 37 ของสหรัฐอเมริกา
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 20 มกราคม 2512 ถึง 9 สิงหาคม 2517
รองประธาน	สไปโร อักนิว (1969–1973) ไม่มี (ต.ค.–ธ.ค. 2516) เจอรัลด์ ฟอร์ด(1973–1974)
ก่อนหน้าด้วย	ลินดอน บี. จอห์นสัน
ประสบความสำเร็จโดย	เจอรัลด์ ฟอร์ด
รองประธานาธิบดี คนที่ 36 ของสหรัฐอเมริกา
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 20 มกราคม 2496 ถึง 20 มกราคม 2504
ประธาน	ดไวท์ ดี. ไอเซนฮาวร์
ก่อนหน้าด้วย	อัลเบน ดับเบิลยู บาร์คลีย์
ประสบความสำเร็จโดย	ลินดอน บี. จอห์นสัน
วุฒิสมาชิกสหรัฐอเมริกา จากแคลิฟอร์เนีย
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2493 ถึง 1 มกราคม 2496
ก่อนหน้าด้วย	เชอริแดน ดาวนีย์
ประสบความสำเร็จโดย	โทมัส คูเชล
สมาชิกของสภาผู้แทนราษฎรของสหรัฐอเมริกา จาก เขตที่ 12ของแคลิฟอร์เนีย
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2490 ถึง 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2493
ก่อนหน้าด้วย	เจอร์รี่ วูร์ฮิส
ประสบความสำเร็จโดย	แพทริค เจ. ฮิลลิงส์
รายละเอียดส่วนตัว
เกิด	ริชาร์ด มิลเฮาส์ นิกสัน (1913-01-09)9 มกราคม 1913 ยอร์บาลินดา แคลิฟอร์เนียสหรัฐอเมริกา
เสียชีวิตแล้ว	22 เมษายน 2537 (1994-04-22)(อายุ 81 ปี) นครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
สถานที่พักผ่อน	ห้องสมุดและพิพิธภัณฑ์ประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสัน
พรรคการเมือง	พรรครีพับลิกัน
คู่สมรส	แพต ไรอัน ​ ​ ( ม.  1940 ; เสียชีวิต  พ.ศ.2536 )
เด็ก	ทริเซีย จูลี่
ผู้ปกครอง	ฟรานซิส เอ. นิกสัน ฮันนาห์ มิลเฮาส์
การศึกษา	วิทยาลัย Whittier ( BA ) มหาวิทยาลัย Duke ( LLB )
อาชีพ	ผู้เขียน ทนายความ นักการเมือง
ลายเซ็น
การรับราชการทหาร
สาขา/บริการ	กองทัพเรือสหรัฐอเมริกา
อายุงาน	พ.ศ. 2485–2489 (ใช้งานอยู่) 1946–1966 (ไม่ได้ใช้งาน)
อันดับ	ผู้บัญชาการ
การสู้รบ/สงคราม	สงครามโลกครั้งที่ 2 ( สงครามแปซิฟิก[1] )
รางวัล	เหรียญเชิดชูเกียรติกองทัพเรือและนาวิกโยธิน เหรียญรณรงค์อเมริกัน เหรียญรางวัลการรณรงค์เอเชีย-แปซิฟิก เหรียญชัยชนะสงครามโลกครั้งที่ 2 เหรียญรางวัลกองหนุนทหาร
เสียงของริชาร์ด นิกสัน คำกล่าวลาออกของ Nixon บันทึกเมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 1974

ริชาร์ด มิลเฮาส์ นิกสัน (9 มกราคม 1913 – 22 เมษายน 1994) เป็นประธานาธิบดีคนที่ 37 ของสหรัฐอเมริกาดำรงตำแหน่งตั้งแต่ปี 1969 จนกระทั่งลาออกในปี 1974 เป็นสมาชิกพรรครีพับลิกัน เขาเคยดำรงตำแหน่งผู้แทนราษฎรและวุฒิสมาชิกจากแคลิฟอร์เนีย และรอง ประธานาธิบดีคนที่ 36 ตั้งแต่ปี 1953 ถึง 1961 ภายใต้ประธานาธิบดี ดไวต์ ดี . ไอเซนฮาวร์ การดำรงตำแหน่ง ประธานาธิบดีของเขาทำให้การมีส่วนร่วมของสหรัฐฯ ในสงครามเวียดนามลด ลง มีความผ่อนคลายกับสหภาพโซเวียตและจีน การลงจอดบนดวงจันทร์ ของยานอพอลโล 11และการก่อตั้งสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมและสำนักงานความปลอดภัยและอาชีวอนามัยวาระที่สองของนิกสันสิ้นสุดลงก่อนกำหนดเมื่อเขาเป็นประธานาธิบดีสหรัฐฯ คนเดียวที่ลาออกจากตำแหน่ง อันเป็นผลจากเรื่องอื้อฉาววอเตอร์เกต

Nixon เกิดในครอบครัวQuaker ที่ยากจน ในYorba Lindaทางตอนใต้ของแคลิฟอร์เนียเขาจบการศึกษาจากDuke Law Schoolในปี 1937 ประกอบอาชีพทนายความในแคลิฟอร์เนีย จากนั้นย้ายไปวอชิงตัน ดี.ซี. กับภรรยาของเขา Patในปี 1942 เพื่อทำงานให้กับรัฐบาลกลางหลังจากปฏิบัติหน้าที่ในกองทัพเรือสำรองระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองเขาได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรในปี 1946ผลงานของเขาใน คดี Alger Hissสร้างชื่อเสียงให้กับเขาในฐานะผู้นำต่อต้านคอมมิวนิสต์ในปี 1950เขาได้รับเลือกให้เป็น สมาชิก วุฒิสภา Nixon เป็นคู่หูของ Eisenhower ผู้ได้รับการเสนอชื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีของพรรครีพับลิกันในการเลือกตั้งปี 1952และดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดีเป็นเวลาแปดปี เขาแพ้การเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 1960 อย่างหวุดหวิด ให้กับJohn F. Kennedyหลังจากที่แพ้การ เลือกตั้งผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย ในปี 1962เขาประกาศลาออกจากการเมือง อย่างไรก็ตาม ในปี พ.ศ. 2511เขาได้ลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีอีกครั้งและเอาชนะฮิวเบิร์ต ฮัมฟรีย์ รองประธานาธิบดีจากพรรคเดโมแคร ต ได้อย่างหวุดหวิด

นิกสันพยายามดึงเวียดนามเหนือมาสู่โต๊ะเจรจา จึงสั่งให้ปฏิบัติการทางทหารและปฏิบัติการทิ้งระเบิดพรมแดงในกัมพูชา เขายุติการสู้รบของอเมริกาในเวียดนามในปี 1973 และการเกณฑ์ทหารในปีเดียวกันการเยือนจีน ของเขา ในปี 1972 นำไปสู่ความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างสองประเทศ ในที่สุด และเขาสรุปสนธิสัญญาต่อต้านขีปนาวุธพิสัยไกลกับสหภาพโซเวียต ในประเทศ นิกสันผลักดันให้มีการตราพระราชบัญญัติควบคุมสารและเริ่มสงครามกับยาเสพติด นิกสันดำรงตำแหน่งวาระแรกในช่วงที่ ขบวนการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของอเมริกากำลังเฟื่องฟูและได้ตรากฎหมายสิ่งแวดล้อมที่ก้าวหน้าหลายประการ รัฐบาลของเขาได้จัดตั้งสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมและออกกฎหมาย เช่นพระราชบัญญัติคุ้มครองสัตว์ใกล้สูญพันธุ์และพระราชบัญญัติอากาศสะอาด เขาดำเนินการแก้ไขเพิ่มเติม รัฐธรรมนูญครั้งที่ 26ที่ได้รับการรับรองซึ่งลดอายุผู้มีสิทธิเลือกตั้งจาก 21 ปีเป็น 18 ปี และบังคับใช้การแยกสีผิวในโรงเรียนทางภาคใต้ ภายใต้การนำของนิกสัน ความสัมพันธ์กับชนพื้นเมืองอเมริกันดีขึ้น เห็นได้จากการเพิ่มขึ้นของการกำหนดชะตากรรมของตนเองสำหรับชนพื้นเมืองอเมริกันและรัฐบาลของเขาได้ยกเลิกนโยบายการเลิกจ้างนิกสันกำหนดการควบคุมค่าจ้างและราคาเป็นเวลา 90 วัน เริ่มสงครามกับมะเร็งและเป็นประธานในการลงจอดบนดวงจันทร์ของยานอพอลโล 11 ซึ่งเป็นสัญญาณที่บ่งบอกถึงการสิ้นสุดของการแข่งขันทางอวกาศเขาได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งในปี 1972เมื่อเขาเอาชนะจอร์จ แม็กโกเวิร์นในชัยชนะแบบถล่มทลายครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์อเมริกา

ในช่วงดำรงตำแหน่งวาระที่สอง นิกสันได้สั่งการให้ส่งทางอากาศเพื่อช่วยเหลืออิสราเอลที่สูญเสียไปในสงคราม Yom Kippurซึ่งเป็นความขัดแย้งที่นำไปสู่วิกฤติน้ำมันภายในประเทศ ตั้งแต่ปี 1973 การเปิดเผยอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของรัฐบาลนิกสันในคดีวอเตอร์เกตทำให้การสนับสนุนของเขาในรัฐสภาและประเทศลดน้อยลง เรื่องอื้อฉาวเริ่มต้นด้วยการบุกรุก สำนักงาน คณะกรรมการแห่งชาติของพรรคเดโมแครตซึ่งได้รับคำสั่งจากเจ้าหน้าที่ของรัฐบาล และทวีความรุนแรงขึ้นแม้ว่ารัฐบาลนิกสันจะพยายามปกปิด เรื่องดังกล่าวซึ่งเขารู้ดีอยู่แล้วก็ตาม เมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 1974 ขณะที่นิกสันเผชิญกับ การถูกถอดถอนและปลดออกจากตำแหน่งอย่างแทบจะแน่นอน นิกสันจึงลาออก ต่อมา เขาได้รับพระราชทานอภัยโทษอันเป็นที่โต้แย้ง จาก เจอรัลด์ ฟอร์ด ผู้สืบทอด ตำแหน่งของเขาตลอดระยะเวลาเกษียณอายุเกือบ 20 ปี นิกสันได้เขียนหนังสือ 9 เล่มและเดินทางไปต่างประเทศหลายครั้ง ซึ่งช่วยฟื้นฟูภาพลักษณ์ของเขาให้กลับมาเป็นนักการเมืองอาวุโสและผู้เชี่ยวชาญชั้นนำด้านกิจการต่างประเทศ เมื่อวันที่ 18 เมษายน 1994 เขาเกิดอาการเส้นเลือด ในสมองแตก และเสียชีวิตในอีกสี่วันต่อมาการจัดอันดับในช่วงเวลาที่เขาดำรงตำแหน่งนั้นมีความซับซ้อน โดยความสำเร็จในการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของเขานั้นแตกต่างกับสถานการณ์ทั้งในช่วงที่เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งและลาออกจากตำแหน่ง

Richard Milhous Nixon เกิดเมื่อวันที่ 9 มกราคม 1913 ในเขตพื้นที่ตำบลYorba Linda รัฐแคลิฟอร์เนีย [ ^2]ในบ้านที่พ่อของเขาสร้างในไร่มะนาวของครอบครัว^{[1] [3] [4]}พ่อแม่ของเขาคือFrancis A. NixonและHannah (Milhous) Nixonแม่ของเขาเป็นQuakerและพ่อของเขาเปลี่ยนจากMethodismเป็น Quaker ผ่านทางแม่ของเขา Nixon เป็นลูกหลานของThomas Cornellผู้ ตั้งถิ่นฐานชาวอังกฤษคนแรก ^[5]

การเลี้ยงดูของ Nixon ได้รับอิทธิพลจากการปฏิบัติของ Quaker ในสมัยนั้น เช่น การงดแอลกอฮอล์ การเต้นรำ และการสบถ เขามีพี่น้องชายสี่คน ได้แก่ Harold (1909–1933), Donald (1914–1987), Arthur (1918–1925) และEdward (1930–2019) ^[6]ลูกชายของ Nixon สี่คนจากห้าคนได้รับการตั้งชื่อตามกษัตริย์อังกฤษในประวัติศาสตร์ ตัวอย่างเช่น Richard ได้รับการตั้งชื่อตามRichard the Lionheart ^[7 ]

ชีวิตในวัยเด็กของ Nixon เต็มไปด้วยความยากลำบาก และต่อมาเขาได้อ้างคำพูดของDwight Eisenhowerในการบรรยายวัยเด็กของเขาว่า: "เรายากจน แต่ความรุ่งโรจน์ของมันคือเราไม่รู้" ^[8]ฟาร์มของครอบครัว Nixon ล้มเหลวในปี 1922 และครอบครัวก็ย้ายไปที่Whittier รัฐแคลิฟอร์เนียในพื้นที่ East Whittier ที่มี Quaker จำนวนมาก Frank Nixon ได้เปิดร้านขายของชำและปั๊มน้ำมันที่มุมถนน Whittier Boulevard และ Santa Gertrudes Avenue ในปัจจุบัน^{[9] [10]} ในช่วงเวลานี้ ครอบครัว Nixon ได้เข้าร่วมโบสถ์ East Whittier Friends ^[11] Arthur น้องชายของ Richard เสียชีวิตในปี 1925 ตอนอายุ 7 ขวบหลังจากป่วยไม่นาน^[12] Richard อายุ 12 ปีเมื่อพบจุดบนปอดของเขา ด้วยประวัติครอบครัวของเขาเป็นวัณโรค เขาจึงถูกห้ามเล่นกีฬา จุดนั้นกลายเป็นเนื้อเยื่อแผลเป็นจาก ปอดบวมในระยะเริ่มต้น[ ^{13] [14]}

Nixon เข้าเรียนที่ East Whittier Elementary School ซึ่งเขาเป็นประธานของชั้นเรียนเกรดแปดของเขา^[15] Harold พี่ชายของเขาเข้าเรียนที่Whittier High Schoolซึ่งพ่อแม่ของเขาคิดว่าส่งผลให้ Harold ใช้ชีวิตเสเพล ก่อนที่เขาจะติดวัณโรค (ซึ่งคร่าชีวิตเขาในปี 1933) พวกเขาตัดสินใจส่ง Nixon ไปที่Fullerton Union High Schoolซึ่ง ใหญ่กว่า ^{[16] [17]}แม้ว่าเขาจะต้องนั่งรถโรงเรียนไปกลับชั่วโมงละครั้งในช่วงปีแรกของเขา แต่เขาก็ได้เกรดที่ยอดเยี่ยม ต่อมาเขาอาศัยอยู่กับป้าในFullertonตลอดทั้งสัปดาห์^[18]เขาเล่นฟุตบอลระดับจูเนียร์และแทบไม่เคยขาดการฝึกซ้อม แม้ว่าเขาจะแทบไม่เคยได้ลงสนามแข่งขันเลยก็ตาม^[19]เขาประสบความสำเร็จมากกว่าในฐานะนักโต้วาที โดยคว้าแชมป์มาได้หลายรายการ และได้รับการฝึกพูดในที่สาธารณะอย่างเป็นทางการเพียงครั้งเดียวจาก H. Lynn Sheller หัวหน้าแผนกภาษาอังกฤษของ Fullerton ต่อมา นิกสันได้ครุ่นคิดถึงคำพูดของเชลเลอร์ว่า “จำไว้ว่า การพูดก็คือการสนทนา...อย่าตะโกนใส่คนอื่น พูดคุยกับพวกเขา สนทนากับพวกเขา” ^[20]นิกสันกล่าวว่าเขาพยายามใช้โทนเสียงสนทนาให้มากที่สุด^[20]

เมื่อเริ่มต้นปีที่สามของเขาในเดือนกันยายนปี 1928 พ่อแม่ของ Nixon อนุญาตให้เขาย้ายไปที่ Whittier High School ที่ Whittier Nixon แพ้การเสนอชื่อชิงตำแหน่งประธานนักเรียน ซึ่งถือเป็นความพ่ายแพ้ในการเลือกตั้งครั้งแรกของเขา เขามักจะตื่นนอนตอนตีสี่เพื่อขับรถบรรทุกของครอบครัวไปที่ลอสแองเจลิสเพื่อซื้อผักที่ตลาด จากนั้นจึงขับรถไปที่ร้านค้าเพื่อล้างและจัดแสดงก่อนไปโรงเรียน แฮโรลด์ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นวัณโรคในปีที่แล้ว เมื่อแม่พาเขาไปที่แอริโซนาโดยหวังว่าจะทำให้สุขภาพของเขาดีขึ้น ความต้องการต่อ Nixon ก็เพิ่มมากขึ้น ทำให้เขาเลิกเล่นฟุตบอล อย่างไรก็ตาม Nixon สำเร็จการศึกษาจาก Whittier High High เป็นอันดับสามจากนักเรียนทั้งหมด 207 คนในชั้นเรียน^[21]

Nixon ได้รับทุนค่าเล่าเรียนเพื่อเข้าเรียนที่Harvard Universityแต่ด้วยความเจ็บป่วยอย่างต่อเนื่องของ Harold ซึ่งต้องได้รับการดูแลจากแม่ Richard จึงจำเป็นต้องทำงานที่ร้าน เขาอาศัยอยู่ในบ้านเกิดและลงทะเบียนเรียนที่Whittier Collegeในเดือนกันยายนปี 1930 ค่าใช้จ่ายของเขาได้รับการสนับสนุนจากปู่ฝ่ายแม่ของเขา^{[1] [22]} Nixon เล่นให้กับทีมบาสเก็ตบอล เขายังลองเล่นฟุตบอลด้วย และแม้ว่าเขาจะไม่มีขนาดตัวที่จะเล่น แต่เขายังคงอยู่ในทีมในฐานะตัวสำรองและเป็นที่รู้จักในเรื่องความกระตือรือร้น^[23]แทนที่จะมีสมาคมภราดรภาพและสมาคมภคินี Whittier กลับมีสมาคมวรรณกรรม Nixon ถูกเมินจากกลุ่มชายเพียงกลุ่มเดียวคือตระกูล Franklin ซึ่งหลายคนมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง ซึ่งแตกต่างจาก Nixon เขาตอบสนองด้วยการช่วยก่อตั้งสมาคมใหม่คือ Orthogonian Society ^[24]นอกเหนือจากสมาคม การศึกษา และการทำงานที่ร้านแล้ว Nixon ยังทำกิจกรรมนอกหลักสูตรหลายอย่าง เขาเป็นนักโต้วาทีระดับแชมเปี้ยนและเป็นคนทำงานหนัก^[25]ในปีพ.ศ. 2476 เขาหมั้นหมายกับโอลา ฟลอเรนซ์ เวลช์ ลูกสาวของหัวหน้าตำรวจเมืองวิตเทียร์ แต่ทั้งคู่เลิกรากันในปีพ.ศ. 2478 ^[26]

หลังจากสำเร็จการศึกษาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยปริญญาตรีศิลปศาสตร์สาขาประวัติศาสตร์จากมหาวิทยาลัย Whittier ในปี 1934 นิกสันก็ได้รับการรับเข้าเรียนที่ Duke University School of Law แห่งใหม่[ 27 ^{] [28]}ซึ่งมอบทุนการศึกษาให้กับนักเรียนที่เก่งที่สุด รวมถึงนิกสันด้วย^[29]คณะนี้จ่ายเงินเดือนสูงให้กับศาสตราจารย์ ซึ่งหลายคนมีชื่อเสียงทั้งในประเทศและต่างประเทศ^[30]จำนวนทุนการศึกษาลดลงอย่างมากสำหรับนักเรียนชั้นปีที่ 2 และ 3 ทำให้เกิดการแข่งขันที่เข้มข้น^[29]นิกสันยังคงได้รับทุนการศึกษา ได้รับเลือกเป็นประธานของ Duke Bar Association ^[31]ได้รับการแต่งตั้งเข้าสู่Order of the Coif [ 32 ^]และสำเร็จการศึกษาเป็นอันดับสามของชั้นเรียนในเดือนมิถุนายน 1937 ^[27]

หลังจากสำเร็จการศึกษาจาก Duke ในตอนแรก Nixon หวังที่จะเข้าร่วมFBIเขาไม่ได้รับการตอบรับจดหมายสมัครงานของเขาและได้ทราบหลายปีต่อมาว่าเขาได้รับการว่าจ้าง แต่การแต่งตั้งของเขาถูกยกเลิกในนาทีสุดท้ายเนื่องจากการตัดงบประมาณ^[33]เขาได้รับการรับรองเป็นทนายความของรัฐแคลิฟอร์เนียในปี 1937 และเริ่มฝึกฝนในเมือง Whittier กับสำนักงานกฎหมาย Wingert and Bewley ในอาคารNational Bank of Whittier ^{[27] [34]} งานของเขามุ่งเน้นไปที่การฟ้องร้องทางการค้า สำหรับบริษัทปิโตรเลียมในท้องถิ่นและเรื่องขององค์กรอื่น ๆเช่นเดียวกับพินัยกรรม^[35] Nixon ไม่เต็มใจที่จะทำงานในคดีหย่าร้างไม่ชอบการพูดคุยเรื่องเพศอย่างตรงไปตรงมาจากผู้หญิง^[36]ในปี 1938 เขาได้เปิดสาขา Wingert and Bewley ของตัวเองในLa Habra รัฐแคลิฟอร์เนีย [ ^37]และกลายเป็นหุ้นส่วนเต็มตัวในสำนักงานในปีถัดมา^[38]ในช่วงหลังๆ นิคสันกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่าเขาเป็นประธานาธิบดีสมัยใหม่เพียงคนเดียวที่เคยทำงานเป็นทนายความมาก่อน^[36] ในช่วงเวลานี้ นิคสันยังดำรงตำแหน่งประธานบริษัท Citra-Frost ซึ่งพยายามผลิตและจำหน่ายน้ำส้มแช่แข็ง แต่บริษัทก็ล้มละลายหลังจากดำเนินการได้เพียง 18 เดือน^{[39] [40]}

ในเดือนมกราคมปี 1938 นิกสันได้รับเลือกให้แสดงในละครเรื่องThe Dark Tower ของ Whittier Community Players ซึ่งเขาได้เล่นประกบกับภรรยาในอนาคตของเขาซึ่งเป็นครูโรงเรียนมัธยมชื่อThelma "Pat" Ryan [ ^27]ในบันทึกความทรงจำของเขา นิกสันบรรยายว่ามันเป็น "เรื่องของรักแรกพบ " ^[41]แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นของนิกสันเท่านั้น เนื่องจากแพต ไรอันปฏิเสธเขาหลายครั้งก่อนที่จะตกลงออกเดทกับเขา^[42]เมื่อพวกเขาเริ่มเกี้ยวพาราสี ไรอันก็ลังเลที่จะแต่งงานกับนิกสัน พวกเขาคบหากันเป็นเวลาสองปีก่อนที่เธอจะตกลงตามข้อเสนอของเขา พวกเขาแต่งงานกันในพิธีเล็กๆ เมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 1940 หลังจากฮันนีมูนในเม็กซิโกนิกสันก็เริ่มชีวิตแต่งงานของพวกเขาในวิตเทียร์^[43]พวกเขามีลูกสาวสองคน: ทริเซียเกิดในปี 1946 และจูลีเกิดในปี 1948 ^[44]

ในเดือนมกราคม 1942 ทั้งคู่ย้ายไปชานเมืองทางตอนเหนือของเวอร์จิเนีย ซึ่งนิกสันได้งานที่สำนักงานบริหารราคาในวอชิงตัน ดี.ซี. ^{[27] [45]}ในการรณรงค์ทางการเมืองของเขา นิกสันแนะนำว่านี่คือการตอบสนองต่อเหตุการณ์เพิร์ลฮาร์เบอร์แต่เขาได้แสวงหาตำแหน่งดังกล่าวตลอดช่วงหลังของปี 1941 ทั้งนิกสันและภรรยาของเขาเชื่อว่าเขาจำกัดโอกาสของตัวเองด้วยการอยู่ในวิตเทียร์^[46]เขาได้รับมอบหมายให้ทำงานในแผนกปันส่วนยางรถยนต์ ซึ่งเขาได้รับมอบหมายให้ตอบจดหมาย เขาไม่ชอบบทบาทนั้น และสี่เดือนต่อมาก็สมัครเข้าร่วมกองทัพเรือสหรัฐ^[47]แม้ว่าเขาจะอ้างสิทธิยกเว้นการเกณฑ์ทหารในฐานะ Quaker โดยกำเนิด หรือได้รับการเลื่อนการเกณฑ์ทหารเนื่องจากการรับราชการของเขา นิกสันก็ยังคงขอเข้ารับตำแหน่งในกองทัพเรือ ใบสมัครของเขาได้รับการอนุมัติ และเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นร้อยโทจูเนียร์ในกองหนุนกองทัพเรือสหรัฐเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน 1942 ^{[48] [49]}

ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2485 เขาได้รับมอบหมายงานแรกให้เป็นผู้ช่วยผู้บัญชาการฐานทัพอากาศนาวิกโยธิน OttumwaในWapello County รัฐไอโอวาจนถึงเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2486 เพื่อแสวงหาความตื่นเต้นมากกว่านี้ เขาจึงขอปฏิบัติหน้าที่ในทะเล และในวันที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2486 เขาได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมกลุ่มอากาศยานนาวิกโยธิน 25และกองบัญชาการขนส่งทางอากาศรบแปซิฟิกใต้ (SCAT) ซึ่งเขาสนับสนุนด้านโลจิสติกส์ของปฏิบัติการในพื้นที่แปซิฟิกใต้ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง [ ^{50] [51] [52]}

ในวันที่ 1 ตุลาคม 1943 นิกสันได้รับการเลื่อนยศเป็นร้อยโท [ ^48]นิกสันเป็นผู้บัญชาการกองหน้า SCAT ที่เวลลาลาเวลลาบูเกนวิลล์และสุดท้ายที่เกาะนิสสัน [ ^{48] [52]}หน่วยของเขาเตรียมรายการและแผนการบินสำหรับ ปฏิบัติการ R4D / C-47และควบคุมดูแลการโหลดและขนถ่ายเครื่องบินขนส่ง สำหรับการบริการนี้เขาได้รับจดหมายเชิดชูเกียรติของกองทัพเรือได้รับรางวัลริบบิ้นเชิดชูเกียรติของกองทัพเรือซึ่งต่อมาได้รับการอัพเดตเป็นเหรียญเชิดชูเกียรติของกองทัพเรือและนาวิกโยธินจากผู้บังคับบัญชาของเขาสำหรับ "การปฏิบัติหน้าที่อย่างมีเกียรติและมีประสิทธิภาพในฐานะเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบของกองบัญชาการขนส่งทางอากาศรบแปซิฟิกใต้" เมื่อเขากลับมาถึงสหรัฐอเมริกานิกสันได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าหน้าที่บริหารของสถานีทัพอากาศนาวิกโยธินอลาเมดาในอลาเมดาแคลิฟอร์เนีย

ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2488 เขาถูกย้ายไปยัง สำนักงาน การบินพลเรือนในฟิลาเดลเฟียซึ่งเขาได้ช่วยเจรจาเรื่องการยุติสัญญาในสงครามโลกครั้งที่สอง และได้รับจดหมายยกย่องเป็นครั้งที่สองจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงทหารเรือ^[53]สำหรับ "การบริการอันมีคุณธรรม ความพยายามอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และการอุทิศตนต่อหน้าที่" ต่อมา นิกสันถูกย้ายไปยังสำนักงานอื่นเพื่อทำงานตามสัญญา และเขาย้ายไปวอชิงตัน ดี.ซี. ฟิลาเดลเฟีย นิวยอร์ก และสุดท้ายก็ไปที่บัลติมอร์^{[54] [55]}เมื่อวันที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2488 เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นนาวาโท [ ^{48] [53]}เมื่อวันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2489 เขาถูกปลดจากหน้าที่ประจำการ^[48]เมื่อวันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2496 เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองหนุนกองทัพเรือสหรัฐ และเขาเกษียณจากกองหนุนกองทัพเรือสหรัฐเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2509 ^[48]

ในขณะที่อยู่ในกองทัพเรือ นิกสันกลายเป็น ผู้เล่นโป๊กเกอร์ส ตั๊ดห้าใบ ที่เก่งมาก โดยช่วยให้เขาหาทุนสำหรับการหาเสียงครั้งแรกในสภาคองเกรสด้วยเงินรางวัล ในการสัมภาษณ์เมื่อปี 1983 เขาเล่าว่าเขาปฏิเสธคำเชิญไปรับประทานอาหารค่ำกับชาร์ลส์ ลินด์เบิร์กเพราะเขาเป็นเจ้าภาพจัดเกม^{[56] [57]}

พรรครีพับลิกันในเขตเลือกตั้งที่ 12 ของแคลิฟอร์เนียรู้สึกผิดหวังที่ไม่สามารถเอาชนะเจอร์รี วูร์ฮิส ผู้แทนราษฎรจากพรรคเดโมแคร ตได้ จึงพยายามหาผู้สมัครที่มีฉันทามติที่จะลงสมัครรับเลือกตั้งเพื่อต่อต้านเขาอย่างแข็งขัน ในปี 1945 พวกเขาได้จัดตั้ง "คณะกรรมการ 100 คน" ขึ้นเพื่อตัดสินใจเลือกผู้สมัคร โดยหวังว่าจะหลีกเลี่ยงความขัดแย้งภายในซึ่งนำไปสู่ชัยชนะของวูร์ฮิสก่อนหน้านี้ หลังจากที่คณะกรรมการไม่สามารถดึงดูดผู้สมัครที่มีชื่อเสียงได้ เฮอร์แมน เพอร์รี ผู้จัดการ สาขา Bank of America ในวิตเทียร์ ได้เสนอชื่อนิกสัน ซึ่งเป็นเพื่อนในครอบครัวที่เขาเคยดำรงตำแหน่งในคณะกรรมการบริหารของวิทยาลัยวิตเทียร์ก่อนสงคราม เพอร์รีได้เขียนจดหมายถึงนิกสันในบัลติมอร์และหลังจากสนทนาอย่างตื่นเต้นกับภรรยาหนึ่งคืน นิกสันก็ตอบกลับอย่างกระตือรือร้น^{[58] [59]}โดยยืนยันว่าเขาได้ลงทะเบียนเพื่อลงคะแนนเสียงในแคลิฟอร์เนียที่บ้านของพ่อแม่เขาในวิตเทียร์^[60]นิกสันบินไปแคลิฟอร์เนียและได้รับเลือกจากคณะกรรมการ เมื่อเขาออกจากกองทัพเรือเมื่อต้นปีพ.ศ. 2489 นิกสันและภรรยาของเขากลับไปที่วิตเทียร์ ซึ่งเขาเริ่มต้นปีแห่งการรณรงค์หาเสียงอย่างเข้มข้น^{[58] [59]}เขาโต้แย้งว่าวูร์ฮิสไม่มีประสิทธิภาพในฐานะตัวแทนและแนะนำว่าการที่วูร์ฮิสได้รับการรับรองจากกลุ่มที่เชื่อมโยงกับคอมมิวนิสต์หมายความว่าวูร์ฮิสต้องมีมุมมองที่รุนแรง^[61]นิกสันชนะการเลือกตั้งโดยได้รับคะแนนเสียง 65,586 เสียง ส่วนวูร์ฮิสได้ 49,994 เสียง^[62]

ในเดือนมิถุนายน 1947 นิกสันสนับสนุนพระราชบัญญัติ Taft-Hartleyซึ่งเป็นกฎหมายของรัฐบาลกลางที่ตรวจสอบกิจกรรมและอำนาจของสหภาพแรงงาน และเขาทำหน้าที่ในคณะกรรมการการศึกษาและแรงงานในเดือนสิงหาคม 1947 เขากลายเป็นหนึ่งในสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 19 คนที่ทำหน้าที่ใน คณะ กรรมการHerter ^[63]ซึ่งเดินทางไปยุโรปเพื่อรายงานความต้องการความช่วยเหลือต่างประเทศของสหรัฐฯ นิกสันเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของคณะกรรมการและเป็นชาวตะวันตกเพียงคนเดียว^[64]การสนับสนุนโดยสมาชิกคณะกรรมการ Herter รวมถึงนิกสัน นำไปสู่การผ่านแผนการมาร์แชลล์ ใน รัฐสภา^[65]

ในบันทึกความทรงจำของเขา นิกสันเขียนว่าเขาเข้าร่วมคณะกรรมการกิจกรรมต่อต้านอเมริกันในสภาผู้แทนราษฎร (HUAC) "เมื่อปลายปี 1947" อย่างไรก็ตาม เขาเป็นสมาชิก HUAC อยู่แล้วในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ 1947 เมื่อเขาได้ยิน "ศัตรูหมายเลขหนึ่ง" เกอร์ฮาร์ด ไอส์เลอร์และรูธ ฟิช เชอร์ น้องสาวของเขา ให้การเป็นพยาน เมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 1947 นิกสันอ้างถึงการรุกรานของไอส์เลอร์ต่อ HUAC ในสุนทรพจน์ครั้งแรกของเขาต่อสภาผู้แทนราษฎร นอกจากนี้ ในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ 1947 สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรสหรัฐฯชาร์ลส์ เจ. เคิร์สเทนได้แนะนำเขาให้รู้จักกับบาทหลวงจอห์น ฟรานซิส โครนินในบัลติมอร์ โครนินแบ่งปันเอกสารที่เผยแพร่เป็นการส่วนตัวในปี 1945 เรื่อง "ปัญหาของลัทธิคอมมิวนิสต์อเมริกันในปี 1945" กับนิกสัน^[66]โดยมีข้อมูลมากมายจากวิลเลียม ซี. ซัลลิแวน แห่งเอฟบีไอ ซึ่งในปี 1961 ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยข่าวกรองในประเทศภายใต้การนำ ของ เจ. เอ็ดการ์ ฮูเวอร์^[67] ในเดือนพฤษภาคม 1948 นิกสันได้ร่วมสนับสนุนร่างกฎหมาย Mundt–Nixonเพื่อนำ "แนวทางใหม่มาใช้กับปัญหาที่ซับซ้อนของการบ่อนทำลายคอมมิวนิสต์ภายใน ... ร่างกฎหมายดังกล่าวมีเนื้อหาเกี่ยวกับการลงทะเบียน สมาชิก พรรคคอมมิวนิสต์ ทั้งหมด และต้องมีคำชี้แจงเกี่ยวกับแหล่งที่มาของสื่อสิ่งพิมพ์และสื่อกระจายเสียงทั้งหมดที่เผยแพร่โดยองค์กรที่พบว่าเป็นกลุ่มคอมมิวนิสต์" เขาดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริหารของพรรครีพับลิกัน เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 1948 ร่างกฎหมายดังกล่าวผ่านสภาผู้แทนราษฎรด้วยคะแนนเสียง 319 ต่อ 58 แต่ต่อมาไม่ผ่านวุฒิสภา^[68]หอสมุดนิกสันอ้างถึงการผ่านร่างกฎหมายฉบับนี้ว่าเป็นชัยชนะครั้งสำคัญครั้งแรกของนิกสันในรัฐสภา^[69]

นิกสันได้รับความสนใจจากทั่วประเทศเป็นครั้งแรกในเดือนสิงหาคมปี 1948 เมื่อความพากเพียรของเขาในฐานะสมาชิกคณะกรรมการกิจกรรมต่อต้านอเมริกันของสภาผู้แทนราษฎรช่วยเปิดโปงคดีสายลับ ของ อัลเจอร์ ฮิสส์ ในขณะที่หลายคนสงสัย ข้อกล่าวหาของวิทเทเกอร์ แชมเบอร์ส ที่ว่าฮิสส์ อดีตเจ้าหน้าที่ กระทรวงการต่างประเทศเป็น สายลับ ของโซเวียตนิกสันเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงและกดดันให้คณะกรรมการดำเนินการสืบสวนต่อไป หลังจากที่ฮิสส์ยื่นฟ้องโดยกล่าวหาว่าหมิ่นประมาท แชมเบอร์สได้นำเอกสารที่ยืนยันข้อกล่าวหาของเขาออกมา รวมถึงสำเนากระดาษและไมโครฟิล์มที่แชมเบอร์สส่งมอบให้กับผู้สืบสวนของสภาผู้แทนราษฎรหลังจากซ่อนไว้ในทุ่งนาข้ามคืน เอกสารเหล่านี้จึงเป็นที่รู้จักในชื่อ " เอกสารฟักทอง " ^[70]ฮิสส์ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานให้การเท็จในปี 1950 เนื่องจากปฏิเสธภายใต้คำสาบานว่าเขาไม่ได้ส่งเอกสารให้กับแชมเบอร์ส^[71]ในปี 1948 นิกสันสามารถยื่นคำร้องข้ามเขตได้สำเร็จ โดยชนะการเลือกตั้งขั้นต้นของพรรคใหญ่ทั้งสองพรรค^[72]และได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งอย่างสบายๆ^[73]

ในปี 1949 นิกสันเริ่มพิจารณาลงสมัครชิงตำแหน่งวุฒิสมาชิกสหรัฐ กับ เชอริแดน ดาวนีย์ผู้ดำรงตำแหน่งจากพรรคเดโมแครต[ ^74]และลงสมัครในเดือนพฤศจิกายน^[75]ดาวนีย์ซึ่งเผชิญกับการต่อสู้ในการเลือกตั้งขั้นต้นที่ดุเดือดกับสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรเฮเลน กาฮาแกน ดักลาสประกาศเกษียณอายุในเดือนมีนาคม 1950 ^[76]นิกสันและดักลาสชนะการเลือกตั้งขั้นต้น^[77]และเข้าร่วมการรณรงค์ที่ขัดแย้งซึ่งสงครามเกาหลี ที่กำลังดำเนินอยู่ เป็นประเด็นสำคัญ^[78]นิกสันพยายามดึงความสนใจไปที่บันทึกการลงคะแนนเสียงแบบเสรีนิยมของดักลาส เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามนั้น แคมเปญหาเสียงของนิกสันได้แจกจ่าย " เอกสารสีชมพู " ซึ่งแนะนำว่าบันทึกการลงคะแนนเสียงของดักลาสนั้นคล้ายคลึงกับของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจากนิวยอร์ก วีโต มาร์ กันโตนิโอซึ่งมีชื่อเสียงว่าเป็นคอมมิวนิสต์ และทัศนคติทางการเมืองของพวกเขาจะต้องเหมือนกันเกือบทั้งหมด^[79]นิกสันชนะการเลือกตั้งด้วยคะแนนเสียงเกือบยี่สิบเปอร์เซ็นต์^[80]ในระหว่างการรณรงค์หาเสียง นิกสันถูกคู่ต่อสู้เรียกเขาว่า "เจ้าเล่ห์ ดิก" เป็นครั้งแรกเนื่องมาจากกลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงของเขา^[81]

ในวุฒิสภา นิกสันมีจุดยืนที่โดดเด่นในการต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ ทั่วโลก โดยเดินทางบ่อยครั้งและพูดออกมาต่อต้านมัน^[82]เขารักษาความสัมพันธ์อันเป็นมิตรกับโจเซฟ แม็กคาร์ธี เพื่อน ร่วมวุฒิสภาสหรัฐ ที่ต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์และเป็นที่โต้เถียงจากวิสคอนซินแต่ระมัดระวังที่จะรักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับข้อกล่าวหาของแม็กคาร์ธี^[83] นิกสันวิพากษ์วิจารณ์การจัดการ สงครามเกาหลีของประธานาธิบดีแฮร์รี เอส. ทรูแมน^[82]เขาสนับสนุนการเป็นรัฐของอะแลสกาและฮาวายลงคะแนนเสียงสนับสนุนสิทธิพลเมืองสำหรับชนกลุ่มน้อย และสนับสนุนการบรรเทาทุกข์ภัยพิบัติของรัฐบาลกลางสำหรับอินเดียและยูโกสลาเวีย[ ^84]เขาลงคะแนนเสียงต่อต้านการควบคุมราคาและข้อจำกัดทางการเงินอื่นๆ สวัสดิการสำหรับผู้อพยพผิดกฎหมาย และอำนาจสาธารณะ^[84]

พลเอกDwight D. Eisenhowerได้รับการเสนอชื่อให้เป็นประธานาธิบดีโดยพรรครีพับลิกันในปี 1952 เขาไม่ได้มีความชอบเป็นพิเศษสำหรับผู้สมัครรองประธานาธิบดี และผู้ดำรงตำแหน่งและเจ้าหน้าที่พรรครีพับลิกันประชุมกันใน " ห้องที่เต็มไปด้วยควัน " และแนะนำ Nixon ให้กับนายพล ซึ่งตกลงกับการคัดเลือกวุฒิสมาชิก ความเป็นหนุ่มของ Nixon (ตอนนั้นเขาอายุ 39 ปี) จุดยืนต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ และฐานเสียงทางการเมืองในแคลิฟอร์เนีย ซึ่งเป็นรัฐที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง ล้วนถูกมองว่าเป็นผู้ชนะคะแนนเสียงโดยผู้นำ ในบรรดาผู้สมัครที่ได้รับการพิจารณาพร้อมกับ Nixon ได้แก่ วุฒิสมาชิกRobert A. Taftจากโอไฮโอ ผู้ว่าการรัฐAlfred Driscollจากนิวเจอร์ซี และวุฒิสมาชิกEverett Dirksenจากอิลลินอยส์^{[85] [86]}ในช่วงหาเสียง Eisenhower พูดถึงแผนการของเขาสำหรับประเทศ และปล่อยให้คู่หู ของเขาเป็นผู้หาเสียงในเชิงลบ ^[87 ]

ในช่วงกลางเดือนกันยายน ตั๋วของพรรครีพับลิกันเผชิญกับวิกฤตครั้งใหญ่เมื่อสื่อรายงานว่านิกสันมีกองทุนทางการเมืองซึ่งได้รับการสนับสนุนจากผู้สนับสนุนซึ่งชดใช้ค่าใช้จ่ายทางการเมืองให้กับเขา^{[88] [89]}กองทุนดังกล่าวไม่ผิดกฎหมาย แต่ทำให้นิกสันถูกกล่าวหาว่าอาจเกิดความขัดแย้งทางผลประโยชน์ ด้วยแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นให้ไอเซนฮาวร์เรียกร้องให้นิกสันลาออกจากตั๋วนิกสันจึงออกโทรทัศน์เพื่อกล่าวปราศรัยต่อประชาชนในวันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2495 ^[90]คำปราศรัยซึ่งต่อมามีชื่อว่าคำปราศรัยของเช็คเกอร์สมีชาวอเมริกันประมาณ 60 ล้านคนได้ยิน ซึ่งถือเป็นผู้ฟังรายการทางโทรทัศน์มากที่สุดเท่าที่มีมาในเวลานั้น^[91]ในคำปราศรัย นิกสันได้ปกป้องตัวเองทางอารมณ์ โดยระบุว่ากองทุนดังกล่าวไม่ใช่ความลับ และผู้บริจาคของเขาไม่ได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษ เขาวาดภาพตัวเองว่าเป็นผู้รักชาติและผู้มีฐานะปานกลาง โดยกล่าวถึงภรรยาของเขาว่าไม่มีเสื้อขนมิงค์ เขากล่าวว่า เธอสวม "เสื้อคลุมผ้าของพรรครีพับลิกันที่น่าเคารพ" แทน^[90]สุนทรพจน์ดังกล่าวเป็นที่จดจำสำหรับของขวัญที่นิกสันได้รับ แต่เขาจะไม่คืน ซึ่งเขาบรรยายว่าเป็น "สุนัขพันธุ์ค็อกเกอร์สแปเนียลตัวเล็ก ... ที่ส่งมาจากเท็กซัส และลูกสาวตัวน้อยของเรา—ทริเซีย อายุ 6 ขวบ—ตั้งชื่อมันว่าเช็คเกอร์ส" ^[90]สุนทรพจน์ดังกล่าวกระตุ้นให้ประชาชนจำนวนมากแสดงความสนับสนุนนิกสัน^[92]ไอเซนฮาวร์ตัดสินใจให้นิกสันอยู่ในบัตรลงคะแนนเสียง^[93]และบัตรลงคะแนนเสียงดังกล่าวได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งเดือนพฤศจิกายน [ ^87]

ไอเซนฮาวร์มอบความรับผิดชอบให้กับนิกสันมากกว่ารองประธานาธิบดีคนก่อนๆ ในช่วงดำรงตำแหน่ง^[94]นิกสันเข้าร่วม การประชุม คณะรัฐมนตรีและสภาความมั่นคงแห่งชาติและเป็นประธานการประชุมแทนไอเซนฮาวร์ การเดินทางเยือนตะวันออกไกลในปี 1953 ประสบความสำเร็จในการเพิ่มความปรารถนาดีต่อสหรัฐอเมริกา และทำให้นิกสันเห็นคุณค่าของภูมิภาคนี้ในฐานะศูนย์กลางอุตสาหกรรมที่มีศักยภาพ เขาไปเยือนไซง่อนและฮานอยในอินโดจีนของฝรั่งเศส [ ^95]เมื่อกลับมาถึงสหรัฐอเมริกาในช่วงปลายปี 1953 นิกสันก็เพิ่มเวลาให้กับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศมากขึ้น^[96]

เออร์วิน เจลแมน นักเขียนชีวประวัติที่บันทึกเรื่องราวในช่วงที่นิกสันดำรงตำแหน่งสมาชิกรัฐสภา กล่าวถึงตำแหน่งรองประธานาธิบดีของเขาว่า:

ไอเซนฮาวร์ได้เปลี่ยนแปลงบทบาทของคู่หูของเขาอย่างรุนแรงโดยมอบหมายงานสำคัญทั้งในกิจการต่างประเทศและในประเทศให้กับเขาเมื่อเขารับตำแหน่ง รองประธานาธิบดียินดีกับความคิดริเริ่มของประธานาธิบดีและทำงานอย่างแข็งขันเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ของทำเนียบขาว เนื่องจากความร่วมมือระหว่างผู้นำทั้งสองคนนี้ นิกสันจึงสมควรได้รับฉายาว่า "รองประธานาธิบดียุคใหม่คนแรก" ^[97]

แม้ว่า Nixon จะหาเสียงอย่างหนักโดยที่เขาได้โจมตีพรรคเดโมแครตอย่างหนักอีกครั้ง แต่พรรครีพับลิกันก็สูญเสียการควบคุมทั้งสองสภาของรัฐสภาในการเลือกตั้งปี 1954ความพ่ายแพ้เหล่านี้ทำให้ Nixon คิดที่จะออกจากวงการการเมืองหลังจากที่เขาพ้นจากตำแหน่ง^[98]เมื่อวันที่ 24 กันยายน 1955 ประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์มีอาการหัวใจวาย และในตอนแรกเชื่อว่าอาการของเขาอาจคุกคามชีวิตได้ ไอเซนฮาวร์ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้เป็นเวลาหกสัปดาห์ ยังไม่มีการเสนอ แก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญสหรัฐอเมริกาครั้งที่ 25และรองประธานาธิบดีก็ไม่มีอำนาจอย่างเป็นทางการในการดำเนินการ อย่างไรก็ตาม Nixon ดำเนินการแทน Eisenhower ในช่วงเวลานี้ โดยเป็นประธานการประชุมคณะรัฐมนตรีและดูแลไม่ให้ผู้ช่วยและเจ้าหน้าที่คณะรัฐมนตรีแสวงหาอำนาจ^[99]ตามคำบอกเล่าของStephen Ambrose ผู้เขียนชีวประวัติของ Nixon Nixon "ได้รับคำชมเชยอย่างสูงสำหรับพฤติกรรมของเขาในช่วงวิกฤต ... เขาไม่ได้พยายามยึดอำนาจ" ^[100]

จิตใจของเขาดีขึ้น นิกสันพยายามหาวาระที่สอง แต่ผู้ช่วยของไอเซนฮาวร์บางคนก็พยายามจะขับไล่เขาออกไป ในการประชุมเมื่อเดือนธันวาคม 1955 ไอเซนฮาวร์เสนอว่านิกสันไม่ควรลงสมัครรับเลือกตั้งซ้ำ แต่ควรเป็นเจ้าหน้าที่คณะรัฐมนตรีในรัฐบาลไอเซนฮาวร์ชุดที่สอง เพื่อให้เขามีประสบการณ์ในการบริหารก่อนจะลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในปี 1960 นิกสันเชื่อว่าการกระทำดังกล่าวจะทำลายอาชีพการเมืองของเขา เมื่อไอเซนฮาวร์ประกาศลงสมัครรับเลือกตั้งซ้ำในเดือนกุมภาพันธ์ 1956 เขาลังเลใจที่จะเลือกคู่หู โดยกล่าวว่าไม่เหมาะสมที่จะตอบคำถามนั้นจนกว่าเขาจะได้รับการเสนอชื่ออีกครั้ง แม้ว่าจะไม่มีรีพับลิกันคนใดคัดค้านไอเซนฮาวร์ แต่นิกสันก็ได้รับคะแนนเสียงจำนวนมากที่คัดค้านประธานาธิบดีใน การเลือกตั้ง ขั้นต้นในรัฐนิวแฮมป์เชียร์ ในปี 1956 ในช่วงปลายเดือนเมษายน ประธานาธิบดีประกาศว่านิกสันจะกลับมาเป็นคู่หูของเขาอีกครั้ง^[101]ไอเซนฮาวร์และนิกสันได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งด้วยคะแนนที่เหนือชั้นในการเลือกตั้งเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2499 [ ^102]

ในช่วงต้นปี 1957 นิกสันได้เดินทางไปต่างประเทศอีกครั้ง คราวนี้ไปแอฟริกา ขณะเดินทางกลับ เขาช่วยผลักดันพระราชบัญญัติสิทธิพลเมืองปี 1957ผ่านรัฐสภา ร่างกฎหมายดังกล่าวถูกทำให้อ่อนลงโดยวุฒิสภา และผู้นำด้านสิทธิพลเมืองก็มีความเห็นแตกแยกกันว่าไอเซนฮาวร์ควรลงนามในร่างกฎหมายหรือไม่ นิกสันแนะนำให้ประธานาธิบดีลงนามในร่างกฎหมายดังกล่าว และเขาก็ได้ลงนาม^[103]ไอเซนฮาวร์มีอาการเส้นเลือดในสมอง แตกเล็กน้อย ในเดือนพฤศจิกายน 1957 และนิกสันได้แถลงข่าวเพื่อให้คนทั้งประเทศมั่นใจว่าคณะรัฐมนตรีทำงานเป็นทีมได้ดีในช่วงที่ไอเซนฮาวร์ล้มป่วยเพียงช่วงสั้นๆ^[104]

ในวันที่ 27 เมษายน 1958 ริชาร์ดและแพต นิกสันได้ออกเดินทางไปทัวร์อเมริกาใต้ เพื่อแสดงความอาลัยอย่างไม่เต็มใจ ในมอนเตวิเดโอ ประเทศอุรุกวัย นิกสันได้ไปเยี่ยมชมวิทยาลัยแห่งหนึ่งโดยไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า โดยได้ตอบคำถามเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศของสหรัฐอเมริกาจากนักศึกษา การเดินทางครั้งนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งคณะของนิกสันเดินทางมาถึงเมืองลิมาประเทศเปรู ซึ่งเขาได้พบปะกับนักศึกษาที่ออกมาประท้วง นิกสันได้ไปที่วิทยาเขตประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยซานมาร์กอสซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุดในทวีปอเมริกา ลงจากรถเพื่อเผชิญหน้ากับนักศึกษา และอยู่ที่นั่นจนกระทั่งถูกผลักกลับเข้าไปในรถด้วยวัตถุที่ขว้างใส่ ที่โรงแรมของเขา นิกสันได้เผชิญหน้ากับฝูงชนอีกกลุ่มหนึ่ง และผู้ประท้วงคนหนึ่งได้ถ่มน้ำลายใส่เขา^[105]ใน เมือง การากัสประเทศเวเนซุเอลา นิกสันและภรรยาของเขาถูกผู้ประท้วงต่อต้านอเมริกาถ่มน้ำลายใส่ และ รถ ลีมูซีนของพวกเขาก็ถูกฝูงชนที่ถือท่อ โจมตี ^[106]ตามคำกล่าวของแอมโบรส พฤติกรรมที่กล้าหาญของนิกสัน "ทำให้แม้แต่ศัตรูตัวฉกาจที่สุดของเขาบางคนยังให้ความเคารพเขาอย่างไม่เต็มใจ" ^[107]รายงานต่อคณะรัฐมนตรีหลังการเดินทาง นิกสันอ้างว่ามี "หลักฐานที่ชัดเจนว่า [ผู้ประท้วง] ถูกบงการและควบคุมโดยแผนการสมคบคิดของคอมมิวนิสต์" รัฐมนตรีต่างประเทศจอห์น ฟอสเตอร์ ดัลเลสและอัลเลน ดัลเลส พี่ชายของเขา ผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองกลาง ต่างก็เห็นด้วยกับนิกสัน^[108]

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2502 ประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์ส่งนิกสันไปยังสหภาพโซเวียตเพื่อร่วมเปิดนิทรรศการแห่งชาติอเมริกัน ในมอสโกว เมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม นิกสันกำลังเดินชมนิทรรศการพร้อมกับ นิกิตา ครุสชอฟเลขาธิการคนแรกและนายกรัฐมนตรีของสหภาพโซเวียตทั้งสองแวะที่แบบจำลองครัวอเมริกันและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างไม่เป็นทางการเกี่ยวกับข้อดีของระบบทุนนิยมกับระบบคอมมิวนิสต์ ซึ่งต่อมารู้จักกันในชื่อ " การโต้วาทีในครัว " ^{[109] [110]}

ในปี 1960 นิกสันได้เริ่มการรณรงค์หาเสียงครั้งแรกเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา โดยประกาศอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 9 มกราคม 1960 ^[111]เขาเผชิญกับการต่อต้านเพียงเล็กน้อยในการเลือกตั้งขั้นต้นของพรรครีพับลิกัน^[112]และเลือกอดีตวุฒิสมาชิกแมสซาชูเซตส์เฮนรี่ คาบอต ลอดจ์ จูเนียร์เป็นคู่หู^[113]คู่แข่งในพรรคเดโมแครตของเขาคือจอห์น เอฟ. เคนเนดีและการแข่งขันยังคงสูสีตลอดระยะเวลานั้น^[114]นิกสันรณรงค์หาเสียงโดยใช้ประสบการณ์ของเขา แต่เคนเนดีเรียกร้องให้มีเลือดใหม่ และอ้างว่ารัฐบาลไอเซนฮาวร์-นิกสันทำให้สหภาพโซเวียตแซงหน้าสหรัฐอเมริกาในด้านปริมาณและคุณภาพของขีปนาวุธพิสัยไกล [ ^115]ในขณะที่เคนเนดีเผชิญกับปัญหาเกี่ยวกับนิกายโรมันคาธอลิกของเขา นิกสันยังคงเป็นบุคคลที่สร้างความแตกแยกให้กับบางคน^[116]

การดีเบตประธานาธิบดีทางโทรทัศน์เปิดตัวในฐานะสื่อทางการเมืองในช่วงหาเสียง ในการดีเบตครั้งแรกจากสี่ครั้งดังกล่าว นิกสันดูซีดเซียว มีเงาเวลาห้านาฬิกาซึ่งแตกต่างกับเคนเนดีที่ถ่ายรูปขึ้น กล้อง ^[113]การแสดงของนิกสันในการดีเบตถูกมองว่าธรรมดาในสื่อภาพทางโทรทัศน์ แม้ว่าผู้ฟังทางวิทยุหลายคนจะคิดว่านิกสันชนะ^[117]นิกสันแพ้การเลือกตั้งอย่างหวุดหวิด โดยเคนเนดีชนะคะแนนนิยมด้วยคะแนนเพียง 112,827 คะแนน (0.2 เปอร์เซ็นต์) ^[113]

มีการกล่าวหาว่ามีการฉ้อโกงการเลือกตั้งในรัฐเท็กซัสและอิลลินอยส์ ซึ่งทั้งสองรัฐนี้เคนเนดีเป็นฝ่ายชนะ นิกสันปฏิเสธที่จะพิจารณาลงสมัครรับเลือกตั้ง โดยรู้สึกว่าการโต้เถียงกันเป็นเวลานานจะทำให้สหรัฐฯ เสื่อมถอยในสายตาของโลก และความไม่แน่นอนจะส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ของสหรัฐฯ^[118]เมื่อสิ้นสุดวาระการดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดีในเดือนมกราคม พ.ศ. 2504 นิกสันและครอบครัวของเขากลับมายังแคลิฟอร์เนีย ซึ่งเขาประกอบอาชีพทนายความและเขียนหนังสือขายดีเรื่องSix Crisesซึ่งครอบคลุมถึงคดี Hiss อาการหัวใจวายของไอเซนฮาวร์ และวิกฤตการณ์กองทุน ซึ่งได้รับการแก้ไขด้วยคำปราศรัยของ Checkers ^{[113] [119]}

ผู้นำพรรครีพับลิกันทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติสนับสนุนให้ Nixon ท้าชิงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียกับ Pat Brown ผู้ดำรงตำแหน่งอยู่ ในการเลือกตั้งผู้ว่าการรัฐ แคลิฟอร์เนีย ในปี 1962 ^{[113] แม้ว่า}ในตอนแรกจะลังเลใจ แต่ Nixon ก็เข้าร่วมการแข่งขัน [113] การรณรงค์หาเสียงเต็มไปด้วยความสงสัยจากสาธารณชนที่ว่า Nixon มองว่าตำแหน่งนี้เป็นก้าวสำคัญสำหรับการลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีอีกครั้ง มีการต่อต้านจากฝ่ายขวาจัดของพรรค และตัวเขาเองก็ไม่สนใจที่จะเป็นผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย^[113] Nixon หวังว่าการลงสมัครที่ประสบความสำเร็จจะช่วยยืนยันสถานะของเขาในฐานะนักการเมืองพรรครีพับลิกันชั้นนำของประเทศ และทำให้เขายังคงเป็นผู้เล่นสำคัญในวงการการเมืองระดับชาติ^[120]ในทางกลับกัน เขากลับแพ้ Brown มากกว่า 5 เปอร์เซ็นต์ และหลายคนเชื่อว่าความพ่ายแพ้ครั้งนี้เป็นจุดจบของอาชีพการเมืองของเขา^[113]

ในสุนทรพจน์ยอมรับอย่างกะทันหันในเช้าวันหลังการเลือกตั้ง นิกสันกล่าวโทษสื่อที่เข้าข้างคู่ต่อสู้ของเขา โดยกล่าวว่า "คุณจะไม่มีนิกสันให้เตะอีกต่อไปแล้ว เพราะสุภาพบุรุษทั้งหลาย นี่เป็นการแถลงข่าวครั้งสุดท้ายของฉัน" ^[121]ความพ่ายแพ้ในแคลิฟอร์เนียถูกเน้นย้ำในรายการข่าวของฮาวเวิร์ด เค. สมิธ ทาง ABC News เมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน 1962 เรื่อง Howard K. Smith: News and Commentซึ่งมีชื่อว่า "The Political Obituary of Richard M. Nixon" ^[122]อัลเจอร์ ฮิสส์ ปรากฏตัวในรายการ และประชาชนจำนวนมากบ่นว่าไม่เหมาะสมที่จะให้เวลาออกอากาศแก่ผู้ต้องโทษคดีอาญาเพื่อโจมตีอดีตรองประธานาธิบดี ความโกรธแค้นทำให้สมิธและรายการของเขาออกอากาศไม่ได้^[123]และความเห็นอกเห็นใจของสาธารณชนที่มีต่อนิกสันก็เพิ่มมากขึ้น^[122]

ในปี 1963 ครอบครัว Nixon เดินทางไปยุโรป ซึ่ง Nixon ได้แถลงข่าวและพบปะกับผู้นำของประเทศต่างๆ ที่เขาไปเยือน^[124]ครอบครัวย้ายไปนิวยอร์กซิตี้ ซึ่ง Nixon ได้กลายมาเป็นหุ้นส่วนอาวุโสในสำนักงานกฎหมายชั้นนำNixon, Mudge, Rose, Guthrie & Alexander [ ^113]เมื่อประกาศหาเสียงในแคลิฟอร์เนีย Nixon ได้ให้คำมั่นว่าจะไม่ลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในปี 1964 แม้ว่าจะไม่ได้ทำ เขาก็เชื่อว่าจะเอาชนะ Kennedy ได้ไม่ยาก หรือหลังจากการลอบสังหารของเขาผู้สืบทอดตำแหน่งของ Kennedy คือ Lyndon Johnson ^[125]

ในปี 1964 นิกสันได้รับคะแนนเสียงแบบเขียนชื่อในการเลือกตั้งขั้นต้นและได้รับการพิจารณาให้เป็นผู้ท้าชิงที่จริงจังทั้งจากการสำรวจของ Gallup ^{[126] [127]}และจากสื่อมวลชน^[128]เขายังได้รับการเสนอชื่อให้เข้าร่วมการลงคะแนนเสียงขั้นต้นในฐานะผู้สมัครที่กระตือรือร้นโดยรัฐมนตรีต่างประเทศของรัฐโอเรกอน^[129]อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งสองเดือนก่อนการประชุมใหญ่แห่งชาติของพรรครีพับลิกันในปี 1964นิกสันได้ทำตามสัญญาที่จะไม่เข้าร่วมกระบวนการเสนอชื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดี และกลับสนับสนุนแบร์รี โกลด์วอ เตอร์ วุฒิสมาชิกจากรัฐแอริโซนา ผู้ได้รับการเสนอชื่อจากพรรครีพับลิกันในที่สุด เมื่อโกลด์วอเตอร์ชนะการเสนอชื่อ นิกสันได้รับเลือกให้แนะนำเขาในการประชุมใหญ่ นิกสันรู้สึกว่าโกลด์วอเตอร์ไม่น่าจะชนะ แต่ก็หาเสียงให้เขาอย่างซื่อสัตย์ ในการเลือกตั้งทั่วไปในปี 1964โกลด์วอเตอร์แพ้อย่างถล่มทลายให้กับจอห์นสัน และพรรครีพับลิกันประสบกับความพ่ายแพ้อย่างหนักในรัฐสภาและผู้ว่าการรัฐ^[130]

นิกสันเป็นหนึ่งในผู้นำพรรครีพับลิกันไม่กี่คนที่ไม่ถูกตำหนิสำหรับผลลัพธ์ที่เลวร้าย และเขาพยายามสร้างผลงานจากตรงนั้นในการเลือกตั้งรัฐสภาปี 1966ซึ่งเขารณรงค์หาเสียงให้กับพรรครีพับลิกันหลายคนและพยายามกอบกู้ที่นั่งที่เสียไปในการเลือกตั้งประธานาธิบดีจอห์นสันแบบถล่มทลายกลับคืนมา นิกสันได้รับการยกย่องว่าช่วยให้พรรครีพับลิกันชนะการเลือกตั้งครั้งสำคัญในปีนั้น^[131]

ในปี 1967 นิกสันถูกเพื่อนร่วมงานในบริษัทของเขาที่Leonard Garment เข้ามาหา เกี่ยวกับคดีที่เกี่ยวข้องกับสื่อและการละเมิดความเป็นส่วนตัวที่ถูกมองว่าเป็นความผิด Garment แนะนำให้นิกสันโต้แย้งในนามของครอบครัวฮิลล์ในคดี Time, Inc. v. Hillที่ศาลฎีกาของสหรัฐอเมริกานิกสันศึกษาอย่างหนักในช่วงหลายเดือนก่อนการโต้แย้งด้วยวาจาต่อหน้าศาล แม้ว่าการตัดสินขั้นสุดท้ายจะสนับสนุน Time Inc. แต่นิกสันก็ได้รับกำลังใจจากคำชมเชยที่เขาได้รับสำหรับข้อโต้แย้งของเขา นี่เป็นคดีแรกและคดีเดียวที่เขาโต้แย้งต่อหน้าศาลฎีกา^{[132] [133]}

ในช่วงปลายปี 1967 นิกสันบอกกับครอบครัวของเขาว่าเขาวางแผนที่จะลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีเป็นครั้งที่สอง แพต นิกสันไม่ได้สนุกกับชีวิตสาธารณะเสมอไป^[134]เช่น รู้สึกอายที่ต้องเปิดเผยว่าครอบครัวมีทรัพย์สินเพียงเล็กน้อยในสุนทรพจน์ของ Checkers ^[135]เธอยังคงสนับสนุนความทะเยอทะยานของสามีของเธอ นิกสันเชื่อว่าเมื่อพรรคเดโมแครตแตกแยกกันในประเด็นสงครามเวียดนามพรรครีพับลิกันมีโอกาสดีที่จะชนะ แม้ว่าเขาจะคาดหวังว่าการเลือกตั้งจะสูสีเหมือนในปี 1960 ก็ตาม^[134]

ฤดูกาล การเลือกตั้งขั้นต้นที่วุ่นวายเป็นพิเศษเริ่มต้นขึ้นเมื่อการรุก Tetเริ่มต้นขึ้นในเดือนมกราคม 1968 ประธานาธิบดีจอห์นสันถอนตัวจากการเป็นผู้สมัครในเดือนมีนาคม หลังจากผลงานที่ย่ำแย่อย่างไม่คาดคิดในการเลือกตั้งขั้นต้นของรัฐนิวแฮมป์เชียร์ ในเดือนมิถุนายน วุฒิสมาชิกโรเบิร์ต เอฟ. เคนเนดีซึ่งเป็นผู้สมัครจากพรรคเดโมแครตถูกลอบสังหารเพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งขั้นต้นของรัฐแคลิฟอร์เนีย ในฝั่งของพรรครีพับลิกัน ฝ่ายค้านหลักของนิกสันคือจอร์จ รอม นีย์ ผู้ว่าการรัฐมิชิแกน แม้ว่า เนลสัน ร็อคกี้เฟลเลอร์ ผู้ว่าการรัฐนิวยอร์กและผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียโรนัลด์ เรแกนต่างก็หวังว่าจะได้รับการเสนอชื่อในการประชุมใหญ่ที่จัดการโดยคนกลางนิกสันได้รับการเสนอชื่อในการลงคะแนนครั้งแรก^[136]เขาสามารถได้รับการเสนอชื่อโดยได้รับการสนับสนุนจากผู้แทนภาคใต้จำนวนมาก หลังจากที่เขาและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาได้ประนีประนอมกับสตรอม เธอร์มอนด์และแฮร์รี เดนท์^[137]เขาเลือกสไปโร แอกนิ ว ผู้ว่าการรัฐแมริแลนด์ เป็นคู่หูในการหาเสียง ซึ่งนิกสันเชื่อว่าการเลือกครั้งนี้จะทำให้พรรคเป็นหนึ่งเดียวกัน และดึงดูดใจทั้งกลุ่มสายกลางทางเหนือและกลุ่มทางใต้ที่ไม่พอใจพรรคเดโมแครต^[138]

คู่แข่งของ Nixon ในการเลือกตั้งทั่วไปจากพรรคเดโมแครตคือรองประธานาธิบดีฮิวเบิร์ต ฮัมฟรีย์ซึ่งได้รับการเสนอชื่อในที่ประชุมใหญ่ที่เต็มไปด้วยการประท้วงรุนแรง^[139] ตลอดการหาเสียง Nixon แสดงให้เห็นตัวเอง ว่าเป็นบุคคลที่มีเสถียรภาพในช่วงเวลาของความไม่สงบและความวุ่นวายในระดับชาติ^[139]เขาดึงดูดใจผู้ที่เขาเรียกในภายหลังว่า " เสียงส่วนใหญ่ที่เงียบงัน " ของ ชาวอเมริกัน อนุรักษ์นิยมทางสังคมที่ไม่ชอบวัฒนธรรมย่อยของพวกฮิปปี้และ ผู้ประท้วง ต่อต้านสงครามแอกนิวกลายเป็นผู้วิจารณ์กลุ่มเหล่านี้อย่างเปิดเผยมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ตำแหน่งของ Nixon กับฝ่ายขวาแข็งแกร่งขึ้น^[140]

นิกสันได้จัดแคมเปญโฆษณาทางโทรทัศน์อย่างโดดเด่น โดยพบปะกับผู้สนับสนุนต่อหน้ากล้อง^[141]เขาย้ำว่าอัตราการก่ออาชญากรรมสูงเกินไป และโจมตีสิ่งที่เขาเห็นว่าเป็นการยอมจำนนต่อความเหนือกว่าด้านนิวเคลียร์ของสหรัฐอเมริกาโดยพรรคเดโมแครต^[142]นิกสันสัญญาว่าจะ " สันติภาพด้วยเกียรติยศ " ในสงครามเวียดนาม และประกาศว่า "ผู้นำคนใหม่จะยุติสงครามและชนะสันติภาพในแปซิฟิก" ^[143]เขาไม่ได้ให้รายละเอียดว่าเขาหวังจะยุติสงครามอย่างไร ส่งผลให้สื่อพาดพิงว่าเขาต้องมี "แผนลับ" ^[143]สโลแกนของเขาที่ว่า "นิกสันคือผู้เดียว" พิสูจน์แล้วว่าได้ผล^[141]

ผู้เจรจาของจอห์นสันหวังว่าจะบรรลุข้อตกลงสงบศึกในเวียดนาม หรืออย่างน้อยที่สุดก็ยุติการทิ้งระเบิด เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม 1968 ผู้สมัครนิกสันได้รับข้อมูลว่าจอห์นสันกำลังเตรียมสิ่งที่เรียกว่า " เซอร์ไพรส์เดือนตุลาคม " โดยละทิ้งเงื่อนไขที่ไม่สามารถต่อรองได้สามประการสำหรับการหยุดการทิ้งระเบิด เพื่อช่วยให้ฮัมฟรีย์ได้รับเลือกในช่วงวันสุดท้ายของการรณรงค์หาเสียง^[144]ไม่ว่าแคมเปญหาเสียงของนิกสันจะขัดขวางการเจรจาระหว่างรัฐบาลจอห์นสันและเวียดนามใต้โดยร่วมมือกับแอนนา เชนโนลต์ผู้ระดมทุนให้กับพรรครีพับลิกันหรือไม่ ยังคงเป็นที่ถกเถียงกัน^[144]ไม่ชัดเจนว่ารัฐบาลเวียดนามใต้ต้องการการสนับสนุนเพื่อถอนตัวจากกระบวนการสันติภาพที่พวกเขามองว่าเสียเปรียบหรือไม่^[145]

ในการแข่งขันสามทางระหว่าง Nixon, Humphrey และผู้สมัครจากพรรค American Independent Party George Wallace , Nixon เอาชนะ Humphrey ด้วยคะแนนเพียง 500,000 คะแนน ซึ่งเกือบจะเท่ากับในปี 1960 โดยการเลือกตั้งทั้งสองครั้งมีช่องว่างน้อยกว่าคะแนนนิยมหนึ่งเปอร์เซ็นต์ อย่างไรก็ตาม Nixon ได้รับคะแนนเสียงเลือกตั้ง 301 คะแนน ต่อ Humphrey 191 คะแนน และ 46 คะแนน ต่อ Wallace ซึ่งถือเป็นเสียงข้างมาก^{[139] [146]}เขากลายเป็นรองประธานาธิบดีคนแรกที่ไม่ใช่ผู้ดำรงตำแหน่งที่ได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดี^[147]ในสุนทรพจน์ชัยชนะของเขา Nixon ให้คำมั่นว่ารัฐบาลของเขาจะพยายามนำประเทศที่แตกแยกมารวมกัน^[148]นิกสันกล่าวว่า “ผมได้รับข้อความอันน่ายินดีจากรองประธานาธิบดี ซึ่งแสดงความยินดีกับผมที่ได้รับชัยชนะในการเลือกตั้ง ผมขอแสดงความยินดีกับเขาที่ต่อสู้ด้วยความกล้าหาญและกล้าหาญท่ามกลางอุปสรรคมากมาย ผมยังบอกเขาด้วยว่าผมรู้ดีว่าเขารู้สึกอย่างไร ผมรู้ว่าการแพ้อย่างเฉียดฉิวนั้น เป็นอย่างไร ” ^[149]

นิกสันเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีเมื่อวันที่ 20 มกราคม 1969 โดยมีเอิร์ล วาร์เรน อดีตคู่แข่งทางการเมืองของเขาเป็น ประธาน ศาลฎีกา เป็นผู้สาบานตน แพต นิกสันเปิดพระคัมภีร์ของครอบครัวไว้ที่อิสยาห์ 2:4 ซึ่งอ่านว่า "พวกเขาจะตีดาบของตนเป็นผานไถ และหอกของตนเป็นเคียวพรวนดิน" ในคำปราศรัยรับตำแหน่งของเขา ซึ่งได้รับคำวิจารณ์ในเชิงบวกเกือบทุกครั้ง นิกสันกล่าวว่า "เกียรติยศสูงสุดที่ประวัติศาสตร์สามารถมอบให้ได้คือตำแหน่งผู้สร้างสันติภาพ" ^[150]ซึ่งเป็นวลีที่ปรากฏในหลุมศพของเขา^[151]เขาพูดถึงการเปลี่ยนการเมืองแบบพรรคการเมืองให้กลายเป็นยุคใหม่แห่งความสามัคคี:

ในปีที่ยากลำบากเหล่านี้ อเมริกาต้องทนทุกข์ทรมานจากคำพูดที่พร่ำเพ้อ จากวาทกรรมที่โอ้อวดเกินจริงซึ่งสัญญาไว้มากกว่าที่สามารถทำได้ จากวาทกรรมโกรธแค้นที่ยุยงความไม่พอใจให้กลายเป็นความเกลียดชัง จากวาทกรรมโอ้อวดที่มุ่งแต่จะโน้มน้าวใจมากกว่าที่จะโน้มน้าวใจ เราไม่สามารถเรียนรู้จากกันและกันได้จนกว่าเราจะหยุดตะโกนใส่กัน จนกว่าเราจะพูดเบาๆ เพียงพอเพื่อให้คำพูดของเราถูกได้ยินเช่นเดียวกับเสียงของเรา^[152]

นิกสันวางรากฐานสำหรับการเสนอตัวเป็นประธานาธิบดีจีนก่อนจะขึ้นดำรงตำแหน่ง โดยเขียนไว้ในForeign Affairsหนึ่งปีก่อนจะได้รับเลือกตั้งว่า "ไม่มีสถานที่ใดบนดาวเคราะห์น้อยแห่งนี้สำหรับประชากรที่มีศักยภาพสูงสุดกว่าพันล้านคนที่จะใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอย่างโกรธแค้น" ^[153]เหตุผลประการหนึ่งที่นิกสันพยายามปรับปรุงความสัมพันธ์กับจีนก็คือความหวังที่จะทำให้สหภาพโซเวียตอ่อนแอลงและลดการสนับสนุนของจีนที่มีต่อเกาหลีเหนือในสงครามเวียดนาม^[154]สุดท้ายนิกสันใช้แนวคิดในการกดดันสหภาพโซเวียตผ่านความสัมพันธ์กับจีนเพื่อขอการสนับสนุนจากบุคคลสำคัญฝ่ายอนุรักษ์นิยม เช่น แบร์รี โกลด์วอเตอร์และโรนัลด์ เรแกน^[155]

เฮนรี่ คิสซิงเจอร์ ที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติของนิกสันและว่าที่รัฐมนตรี ต่างประเทศ ช่วยเหลือเขาในการดำเนินความสัมพันธ์กับจีนพวกเขาทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดโดยหลีกเลี่ยงเจ้าหน้าที่ในคณะรัฐมนตรี เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างสหภาพโซเวียตและจีนอยู่ในจุดต่ำสุด โดย เกิด การปะทะกันที่ชายแดนระหว่างทั้งสองประเทศในปีแรกที่นิกสันดำรงตำแหน่ง นิกสันจึงส่งคำพูดเป็นการส่วนตัวไปยังจีนว่าเขาต้องการมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดยิ่งขึ้น ความก้าวหน้าเกิดขึ้นในช่วงต้นปี 1971 เมื่อประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีนเหมาเจ๋อตุงเชิญทีมนักปิงปองชาวอเมริกันให้ไปเยือนจีนและแข่งขันกับนักปิงปองชั้นนำของจีน นิกสันส่งคิสซิงเจอร์ไปจีนเพื่อประชุมลับกับเจ้าหน้าที่จีน^[153]เมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 1971 ทราบข่าวจากวอชิงตันและปักกิ่งว่าประธานาธิบดีจะเยือนจีนในเดือนกุมภาพันธ์ปีถัดไป^[156]ความลับดังกล่าวทำให้ผู้นำทั้งสองฝ่ายมีเวลาเตรียมสภาพแวดล้อมทางการเมืองในประเทศของตนสำหรับการเยือนครั้งนี้^[157]

ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2515 นิกสันและภริยาเดินทางไปจีนหลังจากที่คิสซิงเจอร์บรรยายสรุปให้นิกสันทราบเป็นเวลา 40 ชั่วโมงในการเตรียมตัว^[158]เมื่อเครื่องลงจอด ประธานาธิบดีและสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งก็ออกจากเครื่องบินแอร์ ฟอร์ซ วันและได้รับการต้อนรับจากโจว เอินไหล นายกรัฐมนตรีจีน นิกสันพยายามจับมือกับโจว ซึ่งเป็นสิ่งที่จอห์น ฟอสเตอร์ ดัลเลส รัฐมนตรีต่างประเทศในขณะนั้น ปฏิเสธที่จะทำในปี พ.ศ. 2497 เมื่อทั้งสองพบกันที่เจนีวา^[159]นักข่าวโทรทัศน์มากกว่าร้อยคนเดินทางไปกับประธานาธิบดี ตามคำสั่งของนิกสัน โทรทัศน์ได้รับความนิยมมากกว่าสื่อสิ่งพิมพ์ เนื่องจากนิกสันรู้สึกว่าสื่อประเภทนี้จะบันทึกการเยือนได้ดีกว่าสื่อสิ่งพิมพ์มาก นอกจากนี้ยังทำให้เขามีโอกาสเมินนักข่าวสิ่งพิมพ์ที่เขาเกลียดชัง^[159]

นิกสันและคิสซิงเจอร์ได้พบกันทันทีกับประธานพรรคคอมมิวนิสต์เหมาเจ๋อตุงและนายกรัฐมนตรีโจวที่บ้านพักส่วนตัวอย่างเป็นทางการของเหมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ซึ่งพวกเขาได้หารือกันในประเด็นต่างๆ^[160]ต่อมาเหมาได้บอกกับแพทย์ของเขาว่าเขาประทับใจในความตรงไปตรงมาของนิกสัน ซึ่งต่างจากพวกฝ่ายซ้ายและโซเวียต^[160]เขากล่าวว่าเขาสงสัยในตัวคิสซิงเจอร์^[160]แม้ว่าที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติจะอ้างถึงการพบกันของพวกเขาว่าเป็น "การเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์" ของเขา^[159] ในเย็นวันนั้น ได้มีการจัดงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการเพื่อต้อนรับคณะประธานาธิบดีที่ห้องโถงใหญ่แห่งประชาชนวันรุ่งขึ้น นิกสันได้พบกับโจวแถลงการณ์ร่วมหลังการประชุมครั้งนี้ระบุว่าไต้หวันเป็นส่วนหนึ่งของจีน และตั้งตารอที่จะหาทางแก้ไขปัญหาการรวมประเทศใหม่โดยสันติ^[161]เมื่อไม่ได้ประชุม นิกสันได้เยี่ยมชมสิ่งมหัศจรรย์ทางสถาปัตยกรรม รวมถึงพระราชวังต้องห้าม สุสานราชวงศ์หมิงและกำแพงเมืองจีน^[159]ชาวอเมริกันได้สัมผัสกับชีวิตประจำวันของชาวจีนเป็นครั้งแรกผ่านกล้องที่เดินทางไปพร้อมกับแพต นิกสัน ซึ่งเดินทางไปทั่วกรุงปักกิ่งและเยี่ยมชมชุมชน โรงเรียน โรงงาน และโรงพยาบาล^[159]

การเยือนครั้งนี้เป็นการเปิดศักราชใหม่ของความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐฯ และจีน [ ^139]สหภาพโซเวียตเกรงว่าอาจมีพันธมิตรระหว่างสหรัฐฯ และจีน จึงยอมจำนนต่อแรงกดดันให้ผ่อนคลายความตึงเครียดกับสหรัฐฯ^[162]นี่คือองค์ประกอบหนึ่งของการทูตสามเส้า^[163]

เมื่อนิกสันเข้ารับตำแหน่ง ทหารอเมริกันราว 300 นายเสียชีวิตในเวียดนามทุกสัปดาห์^[164]และสงครามไม่เป็นที่นิยมอย่างกว้างขวางในสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นประเด็นของการประท้วงรุนแรงที่ดำเนินมาอย่างต่อเนื่อง รัฐบาลจอห์นสันเสนอที่จะระงับการทิ้งระเบิดโดยไม่มีเงื่อนไขเพื่อแลกกับการเจรจา แต่ก็ไร้ผล ตามคำกล่าวของวอลเตอร์ ไอแซกสัน นิกสันสรุปไม่นานหลังจากเข้ารับตำแหน่งว่าสงครามเวียดนามไม่สามารถชนะได้ และเขาตั้งใจที่จะยุติสงครามนี้โดยเร็ว^[165]เขาพยายามหาข้อตกลงที่จะให้กองกำลังอเมริกันถอนทัพในขณะที่ปล่อยให้เวียดนามใต้ปลอดภัยจากการโจมตี^[166]

นิกสันอนุมัติ การทิ้งระเบิดพรมน้ำ B-52 ลับใส่ตำแหน่ง ของเวียดนามเหนือและเขมรแดงในกัมพูชา เริ่มตั้งแต่เดือนมีนาคม 1969 และตั้งชื่อรหัสว่าปฏิบัติการเมนูโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้นำกัมพูชานโรดม สีหนุ [ ^{167] [168] [169]}ในช่วงกลางปี ​​1969 นิกสันเริ่มความพยายามในการเจรจาสันติภาพกับเวียดนามเหนือ โดยส่งจดหมายส่วนตัวถึงผู้นำของพวกเขา และการเจรจาสันติภาพก็เริ่มขึ้นในปารีส การเจรจาเบื้องต้นไม่ได้ผลเป็นข้อตกลง^[170]และในเดือนพฤษภาคม 1969 เขาเสนอต่อสาธารณะว่าจะถอนทหารอเมริกันทั้งหมดออกจากเวียดนามใต้ หากเวียดนามเหนือทำเช่นนั้น และแนะนำให้เวียดนามใต้จัดการเลือกตั้งภายใต้การกำกับดูแลของนานาชาติ โดยมีเวียดกงเข้าร่วม^[171]

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2512 นิกสันได้ไปเยือนเวียดนามใต้ซึ่งเขาได้พบกับผู้บัญชาการทหารสหรัฐและประธานาธิบดีเหงียน วัน เทียวท่ามกลางการประท้วงในประเทศที่เรียกร้องให้ถอนทหารออกทันที เขาก็ได้นำกลยุทธ์ในการแทนที่ทหารสหรัฐด้วยทหารเวียดนามซึ่งเรียกว่า " เวียดนามไซเอนซ์ " มาใช้ ^[139]ในไม่ช้า เขาก็เริ่มดำเนินการถอนทหารสหรัฐเป็นระยะๆ^[172]แต่ยังได้อนุญาตให้บุกเข้าไปในลาวอีกด้วย ส่วนหนึ่งเพื่อขัดขวางเส้นทางของโฮจิมินห์ที่ผ่านลาวและกัมพูชา และใช้เพื่อส่งกำลังให้กองกำลังเวียดนามเหนือ ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2513 ตามคำขอที่ชัดเจนของเขมรแดงและการเจรจาต่อรองโดยนวน เจียรองผู้บัญชาการของพล พต ในขณะนั้น กองกำลังเวียดนามเหนือได้เปิดฉากโจมตีและยึดครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของกัมพูชา^[173]นิกสันประกาศการรุกรานภาคพื้นดินของกัมพูชาเมื่อวันที่ 30 เมษายน 1970 โดยโจมตีฐานทัพของเวียดนามเหนือในภาคตะวันออกของประเทศ^[174]และเกิดการประท้วงเพิ่มเติมขึ้นต่อการขยายตัวของความขัดแย้ง ซึ่งส่งผลให้ทหารหน่วยป้องกันชาติโอไฮโอสังหารนักศึกษาที่ไม่มีอาวุธสี่คนในมหาวิทยาลัยเคนต์สเตต [ ^175]นิกสันตอบสนองต่อผู้ประท้วงรวมถึงการประชุมอย่างกะทันหันในช่วงเช้าตรู่กับพวกเขาที่อนุสรณ์สถานลินคอล์นเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม 1970 ^{[176] [177] [178]}คำมั่นสัญญาในการหาเสียงของนิกสันที่จะหยุดยั้งสงคราม เมื่อเทียบกับการทิ้งระเบิดที่ทวีความรุนแรงขึ้น นำไปสู่การอ้างว่านิกสันมี " ช่องว่างด้านความน่าเชื่อถือ " ในประเด็นนี้^[172]คาดว่ามีผู้เสียชีวิตระหว่างการทิ้งระเบิดกัมพูชาระหว่างปี 1970 ถึง 150,000 คน ^[168]

ในปี 1971 ข้อความที่ตัดตอนมาจาก " เอกสารเพนตากอน " ซึ่งแดเนียล เอลส์เบิร์ก เป็นผู้เปิดเผย ถูกตีพิมพ์โดยนิวยอร์กไทมส์และวอชิงตันโพสต์เมื่อข่าวการรั่วไหลออกมาครั้งแรก นิกสันก็ไม่อยากทำอะไร เอกสารดังกล่าวซึ่งเป็นประวัติศาสตร์ของการมีส่วนร่วมของสหรัฐฯ ในเวียดนาม ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการโกหกของรัฐบาลชุดก่อนๆ และมีการเปิดเผยข้อมูลที่แท้จริงเพียงเล็กน้อย คิสซิงเจอร์โน้มน้าวเขาว่าเอกสารเหล่านี้เป็นอันตรายมากกว่าที่เห็น และประธานาธิบดีพยายามป้องกันไม่ให้มีการเผยแพร่ แต่ศาลฎีกา ตัดสินให้ หนังสือพิมพ์เป็นฝ่ายชนะ^[179]

ขณะที่การถอนทหารของสหรัฐฯ ยังคงดำเนินต่อไปการเกณฑ์ทหารก็ค่อยๆ หมดไปในปี 1973 และกองกำลังติดอาวุธก็กลายเป็นกองกำลังอาสาสมัครทั้งหมด^[180]หลังจากการสู้รบหลายปีข้อตกลงสันติภาพปารีสก็ได้ลงนามในช่วงต้นปี 1973 ข้อตกลงดังกล่าวได้บังคับใช้การหยุดยิงและอนุญาตให้ถอนทหารสหรัฐฯ ที่เหลืออยู่ได้โดยไม่ต้องถอนทหารประจำการ 160,000 นายของกองทัพเวียดนามเหนือที่ตั้งอยู่ในภาคใต้^[181]เมื่อการสนับสนุนการสู้รบของอเมริกาสิ้นสุดลง ก็เกิดการสงบศึกสั้นๆ ก่อนที่การสู้รบจะกลับมาอีกครั้ง และเวียดนามเหนือได้ยึดครองเวียดนามใต้ในปี 1975 ^[182]

นิกสันเป็นผู้สนับสนุนเคนเนดีอย่างเหนียวแน่นระหว่างการบุกอ่าวหมู ในปี 1961 และวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา ในปี 1962 เมื่อเข้ารับตำแหน่งในปี 1969 เขาได้เพิ่มการปฏิบัติการลับเพื่อต่อต้านคิวบาและประธานาธิบดีฟิเดล คาสโตรเขารักษาความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับชุมชนผู้ลี้ภัยชาวคิวบา-อเมริกันผ่านเพื่อนของเขาเบเบ้ เรโบโซซึ่งมักจะเสนอแนะวิธีต่างๆ เพื่อกวนใจคาสโตร โซเวียตและคิวบาเริ่มกังวลเพราะกลัวว่านิกสันอาจโจมตีคิวบาและทำลายความเข้าใจระหว่างเคนเนดีและครุสชอฟที่ทำให้วิกฤตการณ์ขีปนาวุธยุติลง ในเดือนสิงหาคม 1970 โซเวียตขอให้นิกสันยืนยันความเข้าใจดังกล่าว ซึ่งเขาทำ แม้ว่าเขาจะใช้แนวทางที่แข็งกร้าวกับคาสโตรก็ตาม กระบวนการดังกล่าวไม่เสร็จสมบูรณ์ก่อนที่โซเวียตจะเริ่มขยายฐานทัพที่ท่าเรือเซียนฟูเอโกส ของคิวบา ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2513 เกิดการเผชิญหน้าเล็กน้อย โซเวียตตกลงว่าจะไม่ใช้เซียนฟูเอโกสสำหรับเรือดำน้ำที่บรรทุกขีปนาวุธพิสัยไกล และบันทึกทางการทูตรอบสุดท้ายถูกแลกเปลี่ยนกันในเดือนพฤศจิกายน^[183]

การเลือกตั้งผู้สมัครจากพรรคมาร์กซิสต์ ซัลวาดอร์ อัลเลนเดเป็นประธานาธิบดีชิลีในเดือนกันยายน 1970 กระตุ้นให้เกิดการรณรงค์ต่อต้านเขาอย่างแข็งขันโดยนิกสันและคิสซิงเจอร์^{[184] : 25}เริ่มต้นด้วยการพยายามโน้มน้าวรัฐสภาชิลีให้รับรองฆอร์เก อเลสซานดรีเป็นผู้ชนะการเลือกตั้ง จากนั้นจึงส่งข้อความถึงเจ้าหน้าที่ทหารเพื่อสนับสนุนการรัฐประหาร^[184]การสนับสนุนอื่นๆ ได้แก่ การนัดหยุดงานที่จัดขึ้นเพื่อต่อต้านอัลเลนเดและเงินทุนสำหรับฝ่ายตรงข้ามของอัลเลนเด มีการกล่าวหาด้วยซ้ำว่า "นิกสันอนุมัติเงินทุนลับจำนวน 700,000 ดอลลาร์ด้วยตนเอง" เพื่อพิมพ์ข้อความต่อต้านอัลเลนเดในหนังสือพิมพ์ชื่อดังของชิลี^{[184] : 93}หลังจากช่วงเวลาอันยาวนานของความไม่สงบทางสังคม การเมือง และเศรษฐกิจ พลเอกออกัสโต ปิโนเชต์ขึ้นสู่อำนาจด้วยการรัฐประหาร อย่างรุนแรง ในวันที่ 11 กันยายน 1973 ในบรรดาผู้เสียชีวิตมีอัลเลนเดด้วย [ ^185]

นิกสันใช้สภาพแวดล้อมระหว่างประเทศที่กำลังดีขึ้นเพื่อพูดถึงหัวข้อสันติภาพนิวเคลียร์ หลังจากมีการประกาศการเยือนจีน รัฐบาลของนิกสันได้สรุปการเจรจาเพื่อให้เขาเยือนสหภาพโซเวียต ประธานาธิบดีและสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งเดินทางมาถึงมอสโกเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 1972 และได้พบกับลีโอนิด เบรจเนฟเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์อเล็กเซย์ โคซิกินประธานสภารัฐมนตรีและนิโคไล พอดกอร์นีประธานคณะ ผู้ บริหารสภาโซเวียตสูงสุดรวมถึงเจ้าหน้าที่ชั้นนำของโซเวียตคนอื่นๆ^[186]

นิกสันได้เข้าร่วมการเจรจาอย่างเข้มข้นกับเบรจเนฟ^[186]จากการประชุมสุดยอดดังกล่าว ได้มีการตกลงกันเรื่องการเพิ่มการค้าและสนธิสัญญาควบคุมอาวุธสำคัญ 2 ฉบับ ได้แก่SALT Iซึ่งเป็นสนธิสัญญาจำกัดขอบเขตฉบับสมบูรณ์ฉบับแรกที่ลงนามโดยมหาอำนาจทั้งสอง^[139]และสนธิสัญญาต่อต้านขีปนาวุธพิสัยไกล ซึ่งห้ามการพัฒนาระบบที่ออกแบบมาเพื่อสกัดกั้นขีปนาวุธที่พุ่งเข้ามา นิกสันและเบรจเนฟประกาศศักราชใหม่ของ "การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ" งานเลี้ยงอาหารค่ำจัดขึ้นที่ เครมลินในเย็นวันนั้น^[186]

Nixon และ Kissinger วางแผนที่จะเชื่อมโยงการควบคุมอาวุธเข้ากับการผ่อนคลายความตึงเครียดและการแก้ไขปัญหาเร่งด่วนอื่นๆ ผ่านสิ่งที่ Nixon เรียกว่า " การเชื่อมโยง " David Tal โต้แย้งว่า:

ความเชื่อมโยงระหว่างข้อจำกัดด้านอาวุธยุทธศาสตร์และประเด็นที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข เช่น ตะวันออกกลาง เบอร์ลิน และที่สำคัญที่สุดคือเวียดนาม จึงกลายเป็นศูนย์กลางของนโยบายผ่อนปรนความตึงเครียดของนิกสันและคิสซิงเจอร์ ผ่านการใช้การเชื่อมโยง พวกเขาหวังว่าจะเปลี่ยนธรรมชาติและแนวทางของนโยบายต่างประเทศของสหรัฐฯ รวมถึงนโยบายปลดอาวุธนิวเคลียร์และการควบคุมอาวุธของสหรัฐฯ และแยกนโยบายเหล่านี้ออกจากนโยบายที่บรรพบุรุษของนิกสันใช้ พวกเขายังตั้งใจที่จะใช้การเชื่อมโยงเพื่อทำให้การควบคุมอาวุธของสหรัฐฯ เป็นส่วนหนึ่งของการผ่อนคลายความตึงเครียด ... ในความเป็นจริง นโยบายการเชื่อมโยงของเขาล้มเหลว โดยล้มเหลวเป็นหลักเนื่องจากมีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐานที่ผิดพลาดและการตั้งสมมติฐานที่ผิดพลาด ซึ่งประการสำคัญที่สุดคือสหภาพโซเวียตต้องการข้อตกลงจำกัดอาวุธยุทธศาสตร์มากกว่าสหรัฐฯ มาก^[187]

เพื่อแสวงหาความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับสหรัฐอเมริกา จีนและสหภาพโซเวียตจึงลดการสนับสนุนทางการทูตต่อเวียดนามเหนือลง และแนะนำให้ฮานอยหาข้อตกลงทางทหาร^[188]ต่อมา นิกสันได้อธิบายกลยุทธ์ของเขาไว้ดังนี้:

ฉันเชื่อมานานแล้วว่าองค์ประกอบที่ขาดไม่ได้ในการริเริ่มสันติภาพที่ประสบความสำเร็จในเวียดนามคือการขอความช่วยเหลือจากโซเวียตและจีน หากเป็นไปได้ แม้ว่าการปรองดองกับจีนและการคลายความตึงเครียดกับสหภาพโซเวียตจะเป็นจุดจบในตัวของมันเอง ฉันยังถือว่าสิ่งเหล่านี้เป็นหนทางที่เป็นไปได้ในการเร่งให้สงครามยุติลง ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ฮานอยคงรู้สึกไม่มั่นใจนักหากวอชิงตันกำลังจัดการกับมอสโกว์และปักกิ่ง ในกรณีที่ดีที่สุด หากสองมหาอำนาจคอมมิวนิสต์ตัดสินใจว่ามีเรื่องอื่นที่ใหญ่กว่านี้ที่ต้องจัดการ ฮานอยก็จะถูกกดดันให้เจรจาข้อตกลงที่เราสามารถยอมรับได้^[189]

ในปี 1973 นิกสันสนับสนุนให้ธนาคารส่งออกและนำเข้าจัดหาเงินทุนบางส่วนสำหรับข้อตกลงการค้ากับสหภาพโซเวียต ซึ่งบริษัท Occidental PetroleumของArmand Hammerจะส่งออกฟอสเฟตจากฟลอริดาไปยังสหภาพโซเวียต และนำเข้าแอมโมเนีย จากสหภาพโซเวียต ข้อตกลงดังกล่าวมีมูลค่า 2 หมื่นล้านดอลลาร์ในระยะเวลา 20 ปี เกี่ยวข้องกับการก่อสร้างท่าเรือหลักสองแห่งของสหภาพโซเวียตที่เมืองโอเดสซาและเวนต์สปิลส์^{[190] [191] [192]}และท่อส่งที่เชื่อมโรงงานแอมโมเนียสี่แห่งใน ภูมิภาค โวลก้า ที่ใหญ่กว่า ไปยังท่าเรือที่เมืองโอเดสซา^[192]ในปี 1973 นิกสันประกาศว่ารัฐบาลของเขามุ่งมั่นที่จะแสวงหา สถานะการค้า ของประเทศที่ได้รับความอนุเคราะห์สูงสุดกับสหภาพโซเวียต^[193]ซึ่งถูกท้าทายโดยรัฐสภาใน การแก้ไข เพิ่มเติมแจ็คสัน-วานิก^[194]

ในช่วงสองปีก่อนหน้านี้ นิกสันได้พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตอย่างมาก และเขาได้เดินทางเยือนสหภาพโซเวียตเป็นครั้งที่สองในปี 1974 ^[195]เขาเดินทางมาถึงมอสโกเมื่อวันที่ 27 มิถุนายน เพื่อเข้าร่วมพิธีต้อนรับ ท่ามกลางเสียงเชียร์จากฝูงชน และงานเลี้ยงอาหารค่ำที่พระราชวังเครมลินในคืนนั้น^[195]นิกสันและเบรจเนฟพบกันที่เมืองยัลตาซึ่งพวกเขาได้หารือเกี่ยวกับข้อตกลงป้องกันร่วมกันที่เสนอขึ้น ความตกลงผ่อนคลายความตึงเครียด และMIRVนิกสันพิจารณาเสนอสนธิสัญญาห้ามทดลองอาวุธอย่างครอบคลุม แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่มีเวลาที่จะทำให้เสร็จในช่วงดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี^[195]ไม่มีความก้าวหน้าที่สำคัญใดๆ ในการเจรจาครั้งนี้^[195]

ตามหลักคำสอนของนิกสันสหรัฐฯ หลีกเลี่ยงการให้ความช่วยเหลือในการรบโดยตรงแก่พันธมิตร แต่กลับให้ความช่วยเหลือในการป้องกันตนเองแก่พวกเขาแทน ในช่วงบริหารของนิกสัน สหรัฐฯ เพิ่มการขายอาวุธให้กับตะวันออกกลางอย่างมาก โดยเฉพาะอิสราเอล อิหร่าน และซาอุดีอาระเบีย^[196]การบริหารของนิกสันสนับสนุนอิสราเอลซึ่งเป็นพันธมิตรของอเมริกาในตะวันออกกลางอย่างแข็งขัน แต่การสนับสนุนนั้นไม่ใช่แบบไม่มีเงื่อนไข นิกสันเชื่อว่าอิสราเอลควรทำสันติภาพกับเพื่อนบ้านอาหรับ และสหรัฐฯ ควรสนับสนุน ประธานาธิบดีเชื่อว่า—ยกเว้นในช่วงวิกฤตการณ์สุเอซ —สหรัฐฯ ไม่สามารถแทรกแซงอิสราเอลได้ และควรใช้ประโยชน์จากความช่วยเหลือทางทหารจำนวนมากของสหรัฐฯ แก่อิสราเอลเพื่อกระตุ้นให้ฝ่ายต่างๆ เข้าร่วมโต๊ะเจรจา ความขัดแย้งระหว่างอาหรับกับอิสราเอลไม่ใช่จุดสนใจหลักของนิกสันในช่วงดำรงตำแหน่งแรกของเขา—ประการหนึ่ง เขารู้สึกว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ชาวยิวอเมริกันก็จะคัดค้านการเลือกตั้งอีกครั้งของเขา^[a]

เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 1973 กองกำลังผสมอาหรับที่นำโดยอียิปต์และซีเรียได้รับการสนับสนุนด้านอาวุธและอุปกรณ์จากสหภาพโซเวียตได้โจมตีอิสราเอลในสงครามยมคิปปูร์อิสราเอลสูญเสียอย่างหนักและนิกสันสั่งการให้ส่งทางอากาศเพื่อเติมเสบียงให้กับอิสราเอลที่สูญเสียไป โดยฝ่าฟันการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างแผนกและระบบราชการ และรับผิดชอบต่อการตอบสนองใดๆ ของประเทศอาหรับ มากกว่าหนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมื่อสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตเริ่มเจรจาสงบศึกอิสราเอลได้แทรกซึมเข้าไปในดินแดนของศัตรูอย่างลึกซึ้ง การเจรจาสงบศึกได้ยกระดับไปสู่วิกฤตการณ์มหาอำนาจอย่างรวดเร็ว เมื่ออิสราเอลได้เปรียบ ประธานาธิบดีซาดัตแห่งอียิปต์ได้ร้องขอให้สหรัฐฯ และสหภาพโซเวียตร่วมมือกันปฏิบัติภารกิจรักษาสันติภาพ แต่สหรัฐฯ ปฏิเสธ เมื่อนายกรัฐมนตรีเบรจเนฟของสหภาพโซเวียตขู่ว่าจะบังคับใช้ภารกิจรักษาสันติภาพทางทหารฝ่ายเดียว นิกสันได้สั่งให้กองทัพสหรัฐฯ ปฏิบัติภารกิจ DEFCON 3 ^[197]สั่งให้ทหารสหรัฐฯ และฐานทัพทั้งหมดเตรียมพร้อมสำหรับสงครามนิวเคลียร์ นี่เป็นเหตุการณ์ที่โลกเข้าใกล้สงครามนิวเคลียร์มากที่สุดนับตั้งแต่เกิดวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา เบรจเนฟต้องถอยลงอันเป็นผลจากการกระทำของนิกสัน^[198]

เนื่องจากชัยชนะของอิสราเอลส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการสนับสนุนของสหรัฐฯ ประเทศอาหรับโอเปกจึงตอบโต้ด้วยการปฏิเสธที่จะขายน้ำมันดิบให้กับสหรัฐฯ ส่งผลให้เกิดวิกฤติน้ำมันในปี 1973 [ ^199]การคว่ำบาตรดังกล่าวทำให้เกิดการขาดแคลนน้ำมันเบนซินและการปันส่วนในสหรัฐฯ ในช่วงปลายปี 1973 และในที่สุดก็ยุติลงโดยประเทศผู้ผลิตน้ำมันเมื่อสันติภาพในตะวันออกกลางเริ่มเกิดขึ้น^[200]

หลังสงคราม และภายใต้การดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของนิกสัน สหรัฐฯ ได้ฟื้นฟูความสัมพันธ์กับอียิปต์เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปีพ.ศ. 2510 นิกสันใช้วิกฤตตะวันออกกลางเพื่อเริ่มการเจรจาสันติภาพตะวันออกกลางที่หยุดชะงักอีก ครั้ง โดยเขาเขียนในบันทึกข้อความลับถึงคิสซิงเจอร์เมื่อวันที่ 20 ตุลาคมว่า

ฉันเชื่อว่าตอนนี้เรามีโอกาสที่ดีที่สุดในรอบ 15 ปีในการสร้างสันติภาพที่ยั่งยืนในตะวันออกกลางอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันเชื่อว่าประวัติศาสตร์จะถือว่าเราต้องรับผิดชอบหากเราปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ... ตอนนี้ฉันถือว่าการตั้งถิ่นฐานถาวรในตะวันออกกลางเป็นเป้าหมายสุดท้ายที่สำคัญที่สุดที่เราต้องอุทิศตน^[201]

นิกสันเดินทางเยือนตะวันออกกลางเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะประธานาธิบดีเมื่อเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2518 และกลายเป็นประธานาธิบดีคนแรกที่เดินทางเยือนอิสราเอล^[202]

ในช่วงเวลาที่นิกสันเข้ารับตำแหน่งในปี 1969 อัตราเงินเฟ้ออยู่ที่ 4.7 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเป็นอัตราสูงสุดนับตั้งแต่สงครามเกาหลีสังคมที่ยิ่งใหญ่ได้รับการตราขึ้นภายใต้การนำของจอห์นสัน ซึ่งเมื่อรวมกับต้นทุนสงครามเวียดนามแล้ว ทำให้เกิดการขาดดุลงบประมาณจำนวนมาก อัตราการว่างงานอยู่ในระดับต่ำ แต่ดอกเบี้ยอยู่ในระดับสูงสุดในรอบศตวรรษ^[203]เป้าหมายทางเศรษฐกิจหลักของนิกสันคือการลดเงินเฟ้อ วิธีที่เห็นได้ชัดที่สุดในการทำเช่นนี้คือการยุติสงคราม^[203]ซึ่งไม่สามารถบรรลุผลได้ในชั่วข้ามคืน และเศรษฐกิจของสหรัฐฯ ยังคงดิ้นรนจนถึงปี 1970 ส่งผลให้ผลงานของพรรครีพับลิกันในการเลือกตั้งสภาคองเกรสกลางเทอมไม่สู้ดีนัก (พรรคเดโมแครตควบคุมทั้งสองสภาของสภาคองเกรสตลอดช่วงที่นิกสันดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี) ^[204]ตามที่ไนเจล โบลส์ นักเศรษฐศาสตร์การเมืองกล่าวไว้ในการศึกษาบันทึกเศรษฐกิจของนิกสันในปี 2011 ประธานาธิบดีคนใหม่ไม่ได้ทำอะไรมากนักในการเปลี่ยนแปลงนโยบายของจอห์นสันตลอดปีแรกของการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี^[205]

นิกสันสนใจกิจการต่างประเทศมากกว่านโยบายในประเทศ แต่เขาเชื่อว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งมักจะมุ่งเน้นไปที่สถานะทางการเงินของตนเอง และสภาพเศรษฐกิจเป็นภัยคุกคามต่อการเลือกตั้งซ้ำของเขา ในฐานะส่วนหนึ่งของมุมมอง " ลัทธิสหพันธรัฐใหม่ " ของเขา เขาเสนอให้เงินอุดหนุนแก่รัฐต่างๆ แต่ข้อเสนอเหล่านี้ส่วนใหญ่สูญหายไปในกระบวนการจัดทำงบประมาณของรัฐสภา อย่างไรก็ตาม นิกสันได้รับเครดิตทางการเมืองสำหรับการสนับสนุนข้อเสนอเหล่านี้^[204]ในปี 1970 รัฐสภาได้ให้สิทธิแก่ประธานาธิบดีในการตรึงค่าจ้างและราคา แม้ว่าเสียงส่วนใหญ่ของพรรคเดโมแครตซึ่งทราบดีว่านิกสันคัดค้านการควบคุมดังกล่าวตลอดอาชีพการงานของเขา ไม่ได้คาดหวังว่านิกสันจะใช้สิทธิอำนาจนั้นจริง^[205]เมื่ออัตราเงินเฟ้อยังไม่ได้รับการแก้ไขในเดือนสิงหาคม 1971 และปีการเลือกตั้งกำลังใกล้เข้ามา นิกสันได้จัดประชุมสุดยอดที่ปรึกษาด้านเศรษฐกิจของเขาที่แคมป์เดวิดทางเลือกของนิกสันคือจำกัดนโยบายขยายการเงินและการคลังที่ลดการว่างงานหรือยุติอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ของดอลลาร์ ปัญหาของ Nixon ถูกยกมาเป็นตัวอย่างของความเป็นไปไม่ได้สามประการในเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ^{[206] [207]}จากนั้นเขาก็ประกาศควบคุมค่าจ้างและราคาชั่วคราว อนุญาตให้ดอลลาร์ลอยตัวเทียบกับสกุลเงินอื่น และยุติการแปลงดอลลาร์เป็นทองคำ^[208]โบว์ลส์ชี้ให้เห็นว่า

โดยการระบุตัวตนของเขาเองกับนโยบายที่มีจุดประสงค์เพื่อเอาชนะภาวะเงินเฟ้อ นิกสันทำให้ฝ่ายตรงข้ามของพรรคเดโมแครตวิพากษ์วิจารณ์เขาได้ยาก ฝ่ายตรงข้ามของเขาไม่สามารถเสนอนโยบายทางเลือกที่น่าเชื่อถือหรือสมเหตุสมผลได้ เนื่องจากนโยบายที่พวกเขาชอบนั้นเป็นนโยบายที่พวกเขาออกแบบเอง แต่ประธานาธิบดีได้จัดสรรให้กับตัวเอง^[205]

นโยบายของนิกสันทำให้เงินเฟ้อลดลงจนถึงปี 1972 แม้ว่าผลที่ตามมาจะส่งผลต่อเงินเฟ้อในช่วงวาระที่สองของเขาและในช่วงรัฐบาลฟอร์ดก็ตาม^[208]การตัดสินใจของนิกสันที่จะยุติมาตรฐานทองคำในสหรัฐอเมริกานำไปสู่การล่มสลายของระบบเบรตตันวูดส์ตามที่โทมัส โอ๊ตลีย์กล่าวไว้ "ระบบเบรตตันวูดส์ล่มสลายลง ทำให้นิกสันอาจชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 1972" ^[206]

หลังจากที่ Nixon ได้รับการเลือกตั้งใหม่ เงินเฟ้อก็กลับมาอีกครั้ง^[209]เขาได้นำการควบคุมราคากลับมาใช้อีกครั้งในเดือนมิถุนายน 1973 การควบคุมราคาไม่เป็นที่นิยมในหมู่ประชาชนและนักธุรกิจ ซึ่งมองว่าสหภาพแรงงานที่มีอำนาจดีกว่าระบบราชการที่ควบคุมราคา^[209]การควบคุมทำให้เกิดการขาดแคลนอาหารเนื่องจากเนื้อสัตว์หายไปจากร้านขายของชำ และเกษตรกรก็จมน้ำไก่แทนที่จะขายขาดทุน^[209]แม้จะล้มเหลวในการควบคุมเงินเฟ้อ การควบคุมก็ค่อยๆ ยุติลง และในวันที่ 30 เมษายน 1974 การอนุญาตตามกฎหมายก็หมดอายุลง^[209]

นิกสันสนับสนุน " ระบบสหพันธรัฐใหม่ " ซึ่งจะกระจายอำนาจให้กับเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งในระดับรัฐและท้องถิ่น แม้ว่ารัฐสภาจะไม่เห็นด้วยกับแนวคิดเหล่านี้และได้ประกาศใช้เพียงไม่กี่แนวคิดก็ตาม^{[210] เขาได้ยุบ} แผนกไปรษณีย์ของสหรัฐในระดับคณะรัฐมนตรีซึ่งในปี 2514 ได้กลายมาเป็นบริการไปรษณีย์ของสหรัฐ ที่ดำเนินการโดย รัฐบาล^[211]

นิกสันเป็นผู้สนับสนุนการเคลื่อนไหวเพื่อการอนุรักษ์ ในช่วงหลัง นโยบายด้านสิ่งแวดล้อมไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการเลือกตั้งปี 1968 และผู้สมัครแทบไม่เคยถูกถามถึงมุมมองเกี่ยวกับเรื่องนี้ นิกสันบุกเบิกแนวทางใหม่ด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับนโยบายด้านสิ่งแวดล้อมในสุนทรพจน์ State of the Union ของเขา ในปี 1970 เขาเห็นว่าวันคุ้มครองโลก ครั้งแรก ในเดือนเมษายน 1970 เป็นสัญญาณบ่งชี้ถึงความสนใจของผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเรื่องนี้ และพยายามใช้สิ่งนั้นให้เป็นประโยชน์ต่อตนเอง ในเดือนมิถุนายน เขาประกาศการก่อตั้งสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อม (EPA) ^[212]เขาพึ่งพาที่ปรึกษาในบ้านของเขาจอห์น เอิร์ลลิชแมนซึ่งสนับสนุนการปกป้องทรัพยากรธรรมชาติ เพื่อให้เขา "อยู่ห่างจากปัญหาสิ่งแวดล้อม" ^[213]ความคิดริเริ่มอื่นๆ ที่นิกสันสนับสนุน ได้แก่พระราชบัญญัติอากาศสะอาดปี 1970และสำนักงานความปลอดภัยและอาชีวอนามัย (OSHA) และพระราชบัญญัติว่าด้วยนโยบายสิ่งแวดล้อมแห่งชาติซึ่งกำหนดให้ต้องมีรายงานผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมสำหรับโครงการของรัฐบาลกลางหลายโครงการ^{[213] [212]}นิกสันใช้สิทธิยับยั้งร่างพระราชบัญญัติน้ำสะอาดพ.ศ. 2515 โดยคัดค้านไม่ใช่ต่อเป้าหมายนโยบายของกฎหมาย แต่คัดค้านจำนวนเงินที่ใช้จ่ายไปกับกฎหมายดังกล่าว ซึ่งเขาเห็นว่ามากเกินไป หลังจากที่รัฐสภาใช้สิทธิยับยั้งร่างพระราชบัญญัตินี้ นิกสันก็ยึดเงินที่เขาเห็นว่าไม่มีเหตุผล^[214]

ในปี 1971 นิกสันเสนอการปฏิรูปประกันสุขภาพ - นายจ้างต้องเป็นผู้ประกันสุขภาพเอกชน^[b]การรวมMedicaidสำหรับครอบครัวยากจนที่มีเด็กที่ยังอยู่ในความอุปการะ^[215]และการสนับสนุนองค์กรบำรุงรักษาสุขภาพ (HMO) ^[216]ร่างกฎหมาย HMO ที่จำกัดได้ถูกตราขึ้นในปี 1973 ^[216]ในปี 1974 นิกสันเสนอการปฏิรูปประกันสุขภาพที่ครอบคลุมมากขึ้น - นายจ้างต้องเป็นผู้ประกันสุขภาพเอกชน^[b]และแทนที่ Medicaid ด้วยแผนประกันสุขภาพที่ดำเนินการโดยรัฐซึ่งทุกคนสามารถเข้าถึงได้ โดยมีเบี้ยประกันตามรายได้และการแบ่งปันค่าใช้จ่าย^[217 ]

นิกสันมีความกังวลเกี่ยวกับการแพร่หลายของการใช้ยาในประเทศนอกเหนือไปจากการใช้ยาในหมู่ทหารอเมริกันในเวียดนาม เขาเรียกร้องให้เกิดสงครามกับยาเสพติดและให้คำมั่นว่าจะตัดแหล่งจัดหายาจากต่างประเทศ เขายังเพิ่มเงินทุนสำหรับการศึกษาและสถานบำบัดฟื้นฟูอีกด้วย^[218]

ในฐานะความคิดริเริ่มด้านนโยบายอย่างหนึ่ง นิกสันได้เรียกร้องเงินเพิ่มเติมสำหรับการวิจัยโรคเม็ดเลือดรูปเคียว การรักษา และการศึกษาในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2514 ^[219]และลงนามในพระราชบัญญัติควบคุมโรคเม็ดเลือดรูปเคียวแห่งชาติ เมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2515 ^{[220] [221] [c]}ในขณะที่นิกสันเรียกร้องให้เพิ่มการใช้จ่ายในรายการที่มีชื่อเสียง เช่น โรคเม็ดเลือดรูปเคียว และสงครามกับโรคมะเร็งในเวลาเดียวกัน เขาก็พยายามลดการใช้จ่ายโดยรวมที่สถาบันสุขภาพแห่งชาติ [ ^222]

ประธานาธิบดีนิกสันได้เห็นการผนวกรวมโรงเรียนของรัฐในภาคใต้ เป็นครั้งแรก ^[223]นิกสันพยายามหาทางสายกลางระหว่างวอลเลซผู้แบ่งแยกเชื้อชาติและพรรคเดโมแครตเสรีนิยม ซึ่งสนับสนุนการผนวกรวมนี้ทำให้คนผิวขาวทางใต้บางส่วนไม่พอใจ^[224]ด้วยความหวังว่าจะทำได้ดีในภาคใต้ในปี 1972 เขาจึงพยายามกำจัดการเลิกแบ่งแยกเชื้อชาติในฐานะประเด็นทางการเมืองก่อนหน้านั้น ไม่นานหลังจากเข้ารับตำแหน่ง เขาได้แต่งตั้งรองประธานาธิบดีแอกนิวให้เป็นหัวหน้าคณะทำงาน ซึ่งทำงานร่วมกับผู้นำในท้องถิ่น ทั้งคนผิวขาวและคนผิวสี เพื่อพิจารณาว่าจะผนวกรวมโรงเรียนในท้องถิ่นอย่างไร แอกนิวไม่สนใจงานนี้มากนัก และส่วนใหญ่ทำโดยจอร์จ ชูลท์ซ รัฐมนตรีกระทรวงแรงงาน ความช่วยเหลือจากรัฐบาลกลางมีอยู่ และการประชุมกับประธานาธิบดีนิกสันอาจเป็นรางวัลสำหรับคณะกรรมการที่ปฏิบัติตาม เมื่อถึงเดือนกันยายน 1970 เด็กผิวสีไม่ถึงร้อยละสิบเข้าเรียนในโรงเรียนที่แบ่งแยกเชื้อชาติ อย่างไรก็ตาม ในปี 1971 ความตึงเครียดเกี่ยวกับการยกเลิกการแบ่งแยกสีผิวได้เกิดขึ้นในเมืองต่างๆ ทางตอนเหนือ โดยมีการประท้วงอย่างโกรธเคืองเกี่ยวกับการรับส่งเด็กไปโรงเรียนนอกเขตชุมชนของพวกเขาเพื่อรักษาสมดุลทางเชื้อชาติ นิกสันคัดค้านการรับส่งเด็กไปโรงเรียนโดยลำพังแต่ได้บังคับใช้คำสั่งศาลที่กำหนดให้ต้องใช้บริการดังกล่าว^[225]

นักวิชาการบางคน เช่น เจมส์ มอร์ตัน เทิร์นเนอร์ และจอห์น ไอเซนเบิร์ก เชื่อว่า นิกสัน ซึ่งสนับสนุนสิทธิพลเมืองในแคมเปญหาเสียงปี 1960 ได้ชะลอ การยกเลิก การแบ่งแยกเชื้อชาติในฐานะประธานาธิบดี โดยอ้างถึงการอนุรักษ์นิยมทางเชื้อชาติของคนผิวขาวในภาคใต้ที่โกรธแค้นต่อขบวนการเรียกร้องสิทธิพลเมืองเขาหวังว่าสิ่งนี้จะช่วยเพิ่มโอกาสในการได้รับเลือกตั้งในปี 1972 ^{[226] [227]}

นอกจากการเลิกแบ่งแยกสีผิวในโรงเรียนของรัฐแล้ว นิกสัน ยังได้นำ แผนฟิลาเดลเฟีย มาใช้ ในปี 1970 ซึ่งเป็นโครงการสนับสนุนการปฏิบัติเชิงบวก ระดับรัฐบาลกลางที่สำคัญโครงการแรก ^[228]เขายังรับรองการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญว่าด้วยสิทธิเท่าเทียมกันหลังจากที่ผ่านสภาทั้งสองแห่งของรัฐสภาในปี 1972 และนำไปให้รัฐต่างๆ ลงมติรับรอง^[229]เขายังผลักดันสิทธิพลเมืองและความเท่าเทียมทางเศรษฐกิจของคนอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันผ่านแนวคิดที่เรียกว่าทุนนิยมผิวดำ^[230]นิกสันได้รณรงค์หาเสียงในฐานะผู้สนับสนุน ERA ในปี 1968 แม้ว่านักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิสตรีจะวิพากษ์วิจารณ์เขาว่าทำอะไรได้น้อยมากในการช่วยเหลือ ERA หรือจุดยืนของพวกเขาหลังจากที่เขาได้รับเลือก อย่างไรก็ตาม เขาแต่งตั้งผู้หญิงให้ดำรงตำแหน่งบริหารมากกว่าที่ลินดอน จอห์นสันทำ^[231]

หลังจากความพยายามระดับชาติยาวนานเกือบ 10 ปีสหรัฐอเมริกาก็ชนะการแข่งขันส่งนักบินอวกาศไปเหยียบดวงจันทร์เมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม 1969 ด้วยเที่ยวบินของยานอพอลโล 11นิกสันได้พูดคุยกับนีล อาร์มสตรองและบัซซ์ อัลดรินระหว่างเดินบนดวงจันทร์ เขากล่าวว่าการสนทนาครั้งนั้นเป็น "การสนทนาทางโทรศัพท์ครั้งประวัติศาสตร์ที่สุดที่เคยมีมาจากทำเนียบขาว" ^[232]

นิกสันไม่เต็มใจที่จะรักษาเงินทุนสำหรับองค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ (NASA) ไว้ที่ระดับสูงที่เห็นในช่วงทศวรรษ 1960 ขณะที่ NASA เตรียมส่งมนุษย์ไปดวงจันทร์ ผู้บริหาร NASA โทมัส โอ. เพนได้วางแผนอันทะเยอทะยานสำหรับการจัดตั้งฐานถาวรบนดวงจันทร์ภายในสิ้นทศวรรษ 1970 และการเปิดตัวการเดินทางพร้อมมนุษย์ไปยังดาวอังคารเร็วที่สุดในปี 1981 นิกสันปฏิเสธข้อเสนอทั้งสองข้อเนื่องจากค่าใช้จ่ายสูง^{[233] นิกสันยังยกเลิกโครงการ} ห้องปฏิบัติการโคจรที่มีมนุษย์ของกองทัพอากาศในปี 1969 เนื่องจากดาวเทียมสอดแนม ที่ไม่มีมนุษย์ เป็นวิธีที่คุ้มทุนกว่าในการบรรลุวัตถุประสงค์การลาดตระเวนเดียวกัน^[234] NASA ยกเลิกภารกิจสำรวจดวงจันทร์สามครั้งสุดท้ายที่วางแผนไว้โดยโครงการอพอลโลเพื่อนำสกายแล็บขึ้นสู่วงโคจรอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นและประหยัดเงินสำหรับการออกแบบและก่อสร้างกระสวยอวกาศ^[235]

เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2515 นิกสันได้อนุมัติโครงการความร่วมมือห้าปีระหว่าง NASA และโครงการอวกาศของสหภาพโซเวียตซึ่งสิ้นสุดลงด้วยภารกิจร่วมกันในปี พ.ศ. 2518 ระหว่างยานอวกาศอพอลโลของอเมริกาและยานอวกาศโซยุซของสหภาพโซเวียตที่เชื่อมโยงกันในอวกาศ^[236]

นิกสันเชื่อว่าการก้าวขึ้นสู่อำนาจของเขามาถึงจุดสูงสุดในช่วงเวลาของการปรับเปลี่ยนทางการเมือง " ภาคใต้ที่มั่นคง " ของพรรคเดโมแครตเป็นแหล่งที่มาของความผิดหวังต่อความทะเยอทะยานของพรรครีพับลิกันมาช้านาน โกลด์วอเตอร์ชนะการเลือกตั้งในรัฐทางใต้หลายรัฐโดยคัดค้านพระราชบัญญัติสิทธิพลเมืองปี 1964แต่กลับทำให้ชาวใต้ที่เป็นกลางกว่าห่างเหินกัน ความพยายามของนิกสันในการได้รับการสนับสนุนจากภาคใต้ในปี 1968 ถูกทำให้เจือจางลงด้วยการเสนอชื่อวอลเลซ ในช่วงดำรงตำแหน่งวาระแรก เขาดำเนินตามกลยุทธ์ภาคใต้ด้วยนโยบายต่างๆ เช่น แผนการยุติการแบ่งแยกสีผิว ซึ่งจะเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางในหมู่คนผิวขาวทางใต้ โดยสนับสนุนให้พวกเขาปรับเปลี่ยนแนวทางให้สอดคล้องกับพรรครีพับลิกันภายหลังจากการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิพลเมืองเขาเสนอชื่อนักอนุรักษ์นิยมทางใต้สองคน ได้แก่คลีเมนต์ เฮย์นส์เวิร์ ธ และจี. แฮโรลด์ คาร์สเวลล์ขึ้นสู่ศาลฎีกา แต่ทั้งคู่ไม่ได้รับการรับรองจากวุฒิสภา^[237]

นิกสันได้ลงชื่อในบัตรลงคะแนนเสียงเลือกตั้งขั้นต้นของรัฐนิวแฮมป์เชียร์เมื่อวันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2515 ซึ่งเป็นการประกาศว่าเขาจะเป็นผู้สมัครรับเลือกตั้งอีกครั้ง^[238 ] ประธานาธิบดีได้รับรองการเสนอชื่อจากพรรครีพับลิกันอย่างแท้จริง^[239] ในตอนแรก คาดว่าคู่ต่อสู้จากพรรคเดโมแครตของเขาคือ วุฒิสมาชิกรัฐแมสซาชูเซต ส์ เอ็ดเวิร์ด เอ็ม. เคนเนดี (พี่ชายของอดีตประธานาธิบดี ) ซึ่งถูกถอดออกจากการแข่งขันไปเกือบหมดหลังจากเหตุการณ์ชาปาควิดดิก ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2512 ^[240]ในทางกลับกัน วุฒิสมาชิก รัฐเมนเอ็ดมันด์ มัสกี้กลายเป็นตัวเต็ง โดยวุฒิสมาชิกรัฐเซาท์ดาโกตาจอร์จ แม็กโกเวิร์ น ตามมา เป็นอันดับสองอย่างสูสี^[238]

ในวันที่ 10 มิถุนายน แม็กโกเวิร์นชนะการเลือกตั้งขั้นต้นในแคลิฟอร์เนียและได้รับการเสนอชื่อจากพรรคเดโมแครต^[241]เดือนต่อมา นิกสันได้รับการเสนอชื่ออีกครั้งในการประชุมใหญ่แห่งชาติของพรรครีพับลิกันในปี 1972เขาปฏิเสธนโยบายของพรรคเดโมแครตว่าเป็นคนขี้ขลาดและสร้างความแตกแยก^[242]แม็กโกเวิร์นตั้งใจจะลดค่าใช้จ่ายด้านกลาโหมลงอย่างมาก^[243]และสนับสนุนการนิรโทษกรรมผู้หลบหนีการเกณฑ์ทหาร รวมถึงสิทธิในการทำแท้งด้วยผู้สนับสนุนบางส่วนที่เชื่อว่าสนับสนุนการทำให้ยาถูกกฎหมาย แม็กโกเวิร์นจึงถูกมองว่าสนับสนุน "การนิรโทษกรรม การทำแท้ง และน้ำกรด" แม็กโกเวิร์นยังได้รับความเสียหายจากการสนับสนุนที่ไม่แน่นอนของเขาที่มีต่อโทมัส อีเกิลตันวุฒิสมาชิกจากรัฐมิสซูรี ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมทีมเดิมของเขา ซึ่งถูกถอดออกจากการลงสมัครหลังจากมีการเปิดเผยว่าเขาได้รับการรักษาด้วยไฟฟ้าช็อตเพื่อรักษาโรคซึมเศร้า^{[244] [245]}นิกสันมีคะแนนนำในโพลส่วนใหญ่ตลอดรอบการเลือกตั้ง และได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งในวันที่ 7 พฤศจิกายน 1972 ซึ่งถือเป็นชัยชนะในการเลือกตั้งครั้งยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์อเมริกาเขาเอาชนะแม็กโกเวิร์นด้วยคะแนนนิยมมากกว่า 60 เปอร์เซ็นต์ โดยแพ้เพียงแมสซาชูเซตส์และดีซีเท่านั้น^[246]

คำว่าWatergateได้กลายมาครอบคลุมถึงกิจกรรมลับๆ และมักผิดกฎหมายมากมายที่กระทำโดยสมาชิกรัฐบาลของนิกสัน กิจกรรมเหล่านั้นรวมถึง "กลอุบายสกปรก" เช่น การดักฟังในสำนักงานของฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง และการคุกคามกลุ่มนักเคลื่อนไหวและบุคคลสำคัญทางการเมือง กิจกรรมดังกล่าวถูกเปิดเผยหลังจากจับชายห้าคนได้ขณะบุกเข้าไปในสำนักงานใหญ่ของพรรคเดโมแครตที่อาคารWatergateในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เมื่อวันที่ 17 มิถุนายน 1972 วอชิงตันโพสต์หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด นักข่าวคาร์ล เบิร์นสไตน์และบ็อบ วูดเวิร์ดได้อาศัยสายข่าวที่รู้จักกันในชื่อ " Deep Throat " ซึ่งต่อมาเปิดเผยว่าคือมาร์ก เฟลต์ผู้อำนวยการฝ่ายเอฟบีไอเพื่อเชื่อมโยงชายเหล่านี้กับรัฐบาลของนิกสัน นิกสันลดความสำคัญของเรื่องอื้อฉาวนี้ว่าเป็นเพียงเรื่องการเมือง โดยกล่าวว่าบทความข่าวมีความลำเอียงและทำให้เข้าใจผิด การเปิดเผยหลายครั้งทำให้ชัดเจนว่าคณะกรรมการการเลือกตั้งประธานาธิบดีนิกสันอีกครั้งและต่อมาคือทำเนียบขาว มีส่วนเกี่ยวข้องในการพยายามทำลายพรรคเดโมแครต ผู้ช่วยอาวุโส เช่นที่ปรึกษากฎหมายทำเนียบขาว จอห์น ดีนเผชิญการดำเนินคดี โดยมีเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 48 คนที่ถูกตัดสินว่ามีความผิด^{[139] [247] [248]}

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2516 ผู้ช่วยทำเนียบขาว อเล็กซานเดอร์ บัตเตอร์ฟิลด์ ให้ การเป็นพยานภายใต้คำสาบานต่อรัฐสภาว่านิกสันมีระบบบันทึกเสียงลับและบันทึกการสนทนาและการโทรศัพท์ของเขาในห้องโอวัลออฟฟิศเทปเหล่านี้ถูกเรียกตัวโดยอาร์ชิบัลด์ ค็อก ซ์ อัยการพิเศษคดีวอเตอร์เกต นิกสันให้สำเนาบทสนทนาแต่ไม่ได้บันทึกเทปจริง โดยอ้างเอกสิทธิ์ของฝ่ายบริหารเมื่อทำเนียบขาวและค็อกซ์ขัดแย้งกัน นิกสันจึงสั่งให้ไล่ค็อกซ์ออกในเดือนตุลาคมในเหตุการณ์ " การสังหารหมู่คืนวันเสาร์ " และ ลีออน จาวอร์สกีเข้ามาแทนที่เขาในเดือนพฤศจิกายน ทนายความของนิกสันเปิดเผยว่าเทปการสนทนาที่จัดขึ้นในทำเนียบขาวเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2515 มีเนื้อหาเกี่ยวกับเหตุการณ์ดังกล่าว-ช่องว่าง 1 ⁄ 2 นาที ^[248] โรส แมรี่ วูดส์เลขานุการส่วนตัวของประธานาธิบดี อ้างว่าเป็นผู้รับผิดชอบต่อช่องว่างดังกล่าว โดยกล่าวว่าเธอเผลอลบส่วนนั้นขณะถอดเทป แต่เรื่องราวของเธอถูกล้อเลียนอย่างกว้างขวาง ช่องว่างดังกล่าวแม้จะไม่ใช่หลักฐานที่ชี้ชัดว่าประธานาธิบดีทำผิด แต่ก็ทำให้เกิดข้อสงสัยในคำกล่าวของนิกสันที่ว่าเขาไม่ทราบเรื่องการปกปิดดังกล่าว ^[249]

แม้ว่านิกสันจะสูญเสียการสนับสนุนจากประชาชนไปมาก แม้แต่จากพรรคของเขาเอง เขาก็ยังปฏิเสธข้อกล่าวหาเรื่องการกระทำผิดและสาบานว่าจะอยู่ในตำแหน่งต่อไป^[248]เขาได้ยอมรับว่าเขาทำผิดพลาด แต่ยืนกรานว่าเขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับการโจรกรรมมาก่อน ไม่ได้ทำผิดกฎหมายใดๆ และไม่ได้รับรู้ถึงการปกปิดดังกล่าวจนกระทั่งต้นปี 1973 ^[250]เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1973 รองประธานาธิบดีแอกนิวได้ลาออกด้วยเหตุผลที่ไม่เกี่ยวข้องกับวอเตอร์เกต เขาถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานติดสินบน หลบเลี่ยงภาษี และฟอกเงินในระหว่างดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐแมริแลนด์ เชื่อว่าตัวเลือกแรกของเขาจอห์น คอนนัลลีจะไม่ได้รับการยืนยันจากรัฐสภา^[251]นิกสันจึงเลือกเจอรัลด์ ฟอร์ดหัวหน้ากลุ่มเสียงข้างน้อยในสภาผู้แทนราษฎรเข้ามาแทนที่แอกนิว^[252]นักวิจัยคนหนึ่งระบุว่า Nixon ถอนตัวออกจากการบริหารของตนเองอย่างมีประสิทธิผลหลังจากที่ Ford สาบานตนเข้ารับตำแหน่งรองประธานาธิบดีเมื่อวันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2516 ^[253]

เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2516 ในระหว่างช่วงถาม-ตอบทางโทรทัศน์^[254]โดยมีบรรณาธิการบริหารของ Associated Press กว่า 400 คน นิกสันกล่าวว่า "ผู้คนต้องรู้เสียก่อนว่าประธานาธิบดีของตนเป็นคนโกงหรือไม่ ฉันไม่ได้เป็นคนโกง ฉันได้รับทุกสิ่งที่ฉันมี" ^[255]

การต่อสู้ทางกฎหมายเกี่ยวกับเทปดังกล่าวยังคงดำเนินต่อไปจนถึงต้นปี 1974 และในเดือนเมษายน นิกสันได้ประกาศเปิดเผยเทปบันทึกการสนทนาในทำเนียบขาวระหว่างเขากับผู้ช่วยจำนวน 1,200 หน้าคณะกรรมการตุลาการของสภาผู้แทนราษฎรได้เปิด การพิจารณาคดี ถอดถอนประธานาธิบดีเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม 1974 ซึ่งออกอากาศทางเครือข่ายโทรทัศน์หลัก การพิจารณาคดีดังกล่าวสิ้นสุดลงด้วยการลงคะแนนเสียงสนับสนุนการถอดถอน^[250]เมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม ศาลฎีกามีคำตัดสินเป็นเอกฉันท์ว่าต้องเปิดเผยเทปบันทึกการสนทนาฉบับเต็ม ไม่ใช่แค่เพียงเทปบันทึกการสนทนาที่เลือกมา^[256]

เรื่องอื้อฉาวดังกล่าวยังขยายวงกว้างไปถึงข้อกล่าวหาเพิ่มเติมต่างๆ ที่มีต่อประธานาธิบดี ตั้งแต่การใช้หน่วยงานของรัฐโดยไม่เหมาะสม ไปจนถึงการรับของขวัญในตำแหน่งและการเงินส่วนตัวและภาษีของเขา นิกสันได้กล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาเต็มใจที่จะจ่ายภาษีที่ค้างชำระ และต่อมาได้จ่ายภาษีย้อนหลังเป็นจำนวน 465,000 ดอลลาร์ (เทียบเท่ากับ 2.9 ล้านดอลลาร์ในปี 2566) ในปี 2517 ^[257]

แม้ว่าการสนับสนุนจะลดลงจากการเปิดเผยข้อมูลอย่างต่อเนื่อง แต่ Nixon ก็หวังว่าจะต่อสู้กับข้อกล่าวหาเหล่านี้ได้ แต่เทปบันทึกเสียงชุดใหม่ซึ่งบันทึกไว้ไม่นานหลังจากการบุกรุก แสดงให้เห็นว่า Nixon ได้รับแจ้งเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างทำเนียบขาวกับเหตุการณ์การโจรกรรมวอเตอร์เกตไม่นานหลังจากที่เกิดเหตุขึ้น และได้อนุมัติแผนในการขัดขวางการสืบสวน ในคำชี้แจงที่แนบมากับการเปิดเผยสิ่งที่เรียกว่า"เทปบันทึกหลักฐาน"เมื่อวันที่ 5 สิงหาคม 1974 Nixon ยอมรับผิดที่ให้ข้อมูลเท็จแก่ประเทศเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เขาถูกแจ้งให้ทราบเกี่ยวกับการมีส่วนเกี่ยวข้องกับทำเนียบขาว โดยระบุว่าเขาจำอะไรไม่ค่อยได้^[258] ฮิวจ์ สก็อตต์ หัวหน้ากลุ่มเสียงข้างน้อยในวุฒิสภาแบร์รี โกลด์วอเตอร์วุฒิสมาชิกและจอห์น เจคอบ โรดส์ หัวหน้ากลุ่มเสียงข้างน้อยในสภาผู้แทนราษฎร พบกับ Nixon ไม่นานหลังจากนั้น โรดส์บอกกับ Nixon ว่าเขากำลังเผชิญกับการถูกถอดถอนจากตำแหน่งในสภาผู้แทนราษฎร สก็อตต์และโกลด์วอเตอร์แจ้งต่อประธานาธิบดีว่าเขามีคะแนนเสียงสนับสนุนเขาในวุฒิสภาเพียง 15 เสียงเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่า 34 เสียงที่จำเป็นเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกปลดออกจากตำแหน่งมาก^[259]

เนื่องจากเขาสูญเสียการสนับสนุนทางการเมืองและเกือบจะแน่นอนว่าเขาจะถูกฟ้องและปลดออกจากตำแหน่ง นิกสันจึงลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดีเมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 1974 หลังจากกล่าวสุนทรพจน์ต่อประเทศชาติทางโทรทัศน์เมื่อคืนวันก่อนหน้า [ ^250]คำกล่าวสุนทรพจน์ลาออกจากตำแหน่งดังกล่าวได้กล่าวจากห้องทำงานรูปไข่และถ่ายทอดสดทางวิทยุและโทรทัศน์ นิกสันกล่าวว่าเขาลาออกเพื่อประโยชน์ของประเทศและขอให้ประเทศชาติสนับสนุนประธานาธิบดีคนใหม่ เจอรัลด์ ฟอร์ด จากนั้นนิกสันก็ได้ทบทวนความสำเร็จในการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านนโยบายต่างประเทศ^[260]เขาปกป้องประวัติการทำงานในฐานะประธานาธิบดีโดยอ้างจากคำปราศรัยของธีโอดอร์ โรสเวลต์ ในปี 1910 เรื่อง การเป็นพลเมืองในสาธารณรัฐ :

บางครั้งฉันก็ประสบความสำเร็จและบางครั้งฉันก็ล้มเหลว แต่ฉันมักจะได้รับกำลังใจจากสิ่งที่ธีโอดอร์ โรสเวลต์เคยกล่าวไว้เกี่ยวกับชายคนหนึ่งในสนามรบ "ผู้มีใบหน้าเปื้อนไปด้วยฝุ่น เหงื่อ และเลือด ผู้ที่พยายามอย่างกล้าหาญ ผู้ที่ผิดพลาดและล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะไม่มีความพยายามใดที่ปราศจากข้อผิดพลาดและข้อบกพร่อง แต่ผู้ที่พยายามอย่างแท้จริงที่จะทำสิ่งนั้น ผู้ที่รู้จักความกระตือรือร้นที่ยิ่งใหญ่ ความอุทิศตนที่ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ทุ่มเทตนเองเพื่อจุดประสงค์อันมีค่า ผู้ที่รู้ดีที่สุดในท้ายที่สุดถึงชัยชนะของความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ และผู้ที่แย่ที่สุด หากเขาล้มเหลว อย่างน้อยก็ล้มเหลวในขณะที่กล้าหาญอย่างยิ่ง" ^[261]

โดยทั่วไปแล้ว สุนทรพจน์ของนิกสันได้รับการตอบรับที่ดีในช่วงแรกจากนักวิจารณ์ทางเครือข่าย โดยมีเพียงโรเจอร์ มัดด์จากซีบีเอส เท่านั้น ที่ระบุว่านิกสันไม่ได้ยอมรับว่าทำผิด^[262] คอนราด แบล็ ก ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้เขียนชีวประวัติของเขา เรียกสุนทรพจน์นี้ว่า "ผลงานชิ้นเอก" แบล็กให้ความเห็นว่า "สิ่งที่ตั้งใจให้เป็นการดูหมิ่นประธานาธิบดีอเมริกันอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน นิกสันกลับเปลี่ยนมาเป็นการยอมรับในรัฐสภาว่าแทบไม่มีการสนับสนุนทางกฎหมายเพียงพอที่จะดำเนินต่อไปได้ เขาออกจากสุนทรพจน์โดยอุทิศครึ่งหนึ่งในการกล่าวสุนทรพจน์เพื่อเล่าถึงความสำเร็จของเขาในตำแหน่ง" ^[263]

หลังจากลาออก ครอบครัวนิกสันก็บินไปที่บ้านของพวกเขา ที่ La Casa Pacificaในเมืองซานเคลเมนเต รัฐแคลิฟอร์เนีย^[264]ตามคำบอกเล่าของโจนาธาน เอตเคน ผู้เขียนชีวประวัติของเขา "นิกสันเป็นวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน" หลังจากลาออก^[265]รัฐสภาได้จัดสรรงบประมาณสำหรับค่าใช้จ่ายในการเปลี่ยนผ่านของนิกสัน รวมถึงค่าใช้จ่ายด้านเงินเดือนบางส่วน แม้ว่าจะลดงบประมาณจาก 850,000 ดอลลาร์เป็น 200,000 ดอลลาร์ก็ตาม ด้วยเจ้าหน้าที่บางส่วนที่ยังอยู่กับเขา นิกสันก็อยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาในเวลา 7.00 น. โดยแทบไม่มีงานทำ^[265] รอน ซีเกลอร์ อดีตโฆษกของเขานั่งอยู่กับเขาเพียงลำพังเป็นเวลาหลายชั่วโมงในแต่ละวัน^[266]

การลาออกของนิกสันไม่ได้ทำให้ความปรารถนาของหลายๆ คนที่ต้องการเห็นเขาถูกลงโทษสิ้นสุดลง ทำเนียบขาวของฟอร์ดพิจารณาการอภัยโทษให้กับนิกสัน แม้ว่าจะไม่เป็นที่นิยมในประเทศก็ตาม นิกสันซึ่งติดต่อกับผู้แทนของฟอร์ดในตอนแรกลังเลที่จะยอมรับการอภัยโทษ แต่ต่อมาก็ตกลงที่จะทำเช่นนั้น ฟอร์ดยืนกรานว่าต้องออกแถลงการณ์แสดงความเสียใจ แต่นิกสันรู้สึกว่าเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรมใดๆ และไม่ควรต้องออกเอกสารดังกล่าว ในที่สุดฟอร์ดก็ตกลง และในวันที่ 8 กันยายน 1974 เขาได้ให้ "การอภัยโทษอย่างสมบูรณ์ อิสระ และเด็ดขาด" แก่นิกสัน ซึ่งทำให้ความเป็นไปได้ในการฟ้องร้องสิ้นสุดลง จากนั้นนิกสันก็ออกแถลงการณ์ดังนี้

ฉันคิดผิดที่ไม่ดำเนินการอย่างเด็ดขาดและตรงไปตรงมามากกว่านี้ในการรับมือกับคดีวอเตอร์เกต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคดีนี้เข้าสู่ขั้นตอนการพิจารณาคดีและขยายจากเรื่องอื้อฉาวทางการเมืองไปสู่โศกนาฏกรรมระดับชาติ ไม่มีคำพูดใดที่จะบรรยายความเสียใจและความเจ็บปวดของฉันที่มีต่อความทุกข์ทรมานที่ความผิดพลาดของฉันเกี่ยวกับคดีวอเตอร์เกตก่อให้เกิดแก่ประเทศและประธานาธิบดี ซึ่งเป็นประเทศที่ฉันรักอย่างสุดซึ้ง และเป็นสถาบันที่ฉันเคารพอย่างยิ่ง^{[267] [268]}

ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2517 นิกสันล้มป่วยด้วยโรคหลอดเลือดดำอักเสบ แพทย์บอกเขาว่าเขาต้องเข้ารับการผ่าตัดหรือไม่ก็เสียชีวิต นิกสันจึงตัดสินใจเข้ารับการผ่าตัด และประธานาธิบดีฟอร์ดไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล นิกสันได้รับหมายเรียกให้มาพิจารณาคดีอดีตผู้ช่วยของเขาสามคน ได้แก่ ดีน ฮัลเดมัน และจอห์น เอิร์ลลิชแมนและเดอะวอชิงตันโพสต์ไม่เชื่อว่าเขาป่วย จึงได้ตีพิมพ์การ์ตูนที่แสดงให้เห็นว่านิกสันใส่เฝือกผิดที่ ผู้พิพากษาจอห์น ซิริคา ยกโทษให้นิกสันแม้ว่าจำเลยจะคัดค้านก็ตาม^[269]รัฐสภาสั่งให้ฟอร์ดเก็บเอกสารประธานาธิบดีของนิกสันเอาไว้ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ทางกฎหมายยาวนานสามทศวรรษเกี่ยวกับเอกสารที่อดีตประธานาธิบดีและมรดกของเขาชนะในที่สุด^[270]นิกสันอยู่ในโรงพยาบาลเมื่อการเลือกตั้งกลางเทอมในปีพ.ศ. 2517และวอเตอร์เกตและการอภัยโทษเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้พรรครีพับลิกันเสียที่นั่งในสภาผู้แทนราษฎรไป 49 ที่นั่ง และในวุฒิสภาไป 4 ที่นั่ง^[271]

ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2518 นิกสันเริ่มวางแผนการกลับมาของเขา แม้ว่าจะมีคนในประเทศไม่พอใจเขาอย่างมาก เขาเขียนในไดอารี่โดยอ้างถึงตัวเองและแพตว่า

ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น เราจะผ่านมันไปได้ เราเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้ว และเราสามารถผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากกว่าที่เราต้องผ่านไปได้ บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่เราถูกสร้างมาเพื่อ—เพื่อสามารถรับการลงโทษที่มากกว่าที่ใครก็ตามในตำแหน่งนี้เคยได้รับมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากออกจากตำแหน่งไปแล้ว นี่คือการทดสอบคุณธรรม และเราต้องไม่ล้มเหลวในการทดสอบนั้น^[272]

ในช่วงต้นปี 1975 สุขภาพของ Nixon เริ่มดีขึ้น เขาเปิดสำนักงานใน สถานี หน่วยยามฝั่งซึ่งอยู่ห่างจากบ้าน 300 หลา (270 ม.) โดยเริ่มแรกนั่งรถกอล์ฟแล้วเดินไปตามเส้นทางนั้นทุกวัน เขาทำงานส่วนใหญ่เกี่ยวกับบันทึกความทรงจำ^[273]เขาหวังว่าจะรอได้ก่อนที่จะเขียนบันทึกความทรงจำ แต่ความจริงที่ว่าทรัพย์สินของเขากำลังถูกกินไปโดยค่าใช้จ่ายและค่าธรรมเนียมทนายความ ทำให้เขาต้องเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว^[274]เขาประสบปัญหาในการทำงานนี้เมื่อสิ้นสุดระยะเวลาเปลี่ยนผ่านในเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งทำให้เขาต้องเลิกจ้างพนักงานหลายคน รวมทั้ง Ziegler ด้วย^{[275] ในเดือนสิงหาคมของปีนั้น เขาได้พบกับ} เดวิด ฟรอสต์พิธีกรรายการทอล์คโชว์และโปรดิวเซอร์ชาวอังกฤษซึ่งจ่ายเงินให้เขา 600,000 ดอลลาร์ (เทียบเท่ากับ 3.4 ล้านดอลลาร์ในปี 2023) สำหรับการสัมภาษณ์แบบนั่งลงหลายชุดซึ่งถ่ายทำและออกอากาศในปี 1977 ^[276]พวกเขาเริ่มต้นในหัวข้อนโยบายต่างประเทศ โดยเล่าถึงผู้นำที่เขารู้จัก แต่ส่วนที่จำได้มากที่สุดของการสัมภาษณ์คือส่วนเรื่องวอเตอร์เกต นิกสันยอมรับว่าเขา "ทำให้ประเทศผิดหวัง" และ "ฉันทำให้ตัวเองผิดหวัง ฉันมอบดาบให้พวกเขา และพวกเขาก็แทงมันเข้าไป และพวกเขาก็บิดมันอย่างเอร็ดอร่อย และฉันเดาว่าถ้าฉันอยู่ในตำแหน่งของพวกเขา ฉันก็จะทำแบบเดียวกัน" ^[277]การสัมภาษณ์มีผู้ชม 45–50 ล้านคน กลายเป็นรายการที่มีผู้ชมมากที่สุดในประวัติศาสตร์โทรทัศน์^[278]

การสัมภาษณ์ช่วยปรับปรุงสถานะทางการเงินของ Nixon ให้ดีขึ้น—ในช่วงต้นปี 1975 เขามีเงินในธนาคารเพียง 500 ดอลลาร์—เช่นเดียวกับการขายทรัพย์สิน Key Biscayne ของเขาให้กับทรัสต์ที่ก่อตั้งโดยเพื่อนที่ร่ำรวยของ Nixon เช่นBebe Rebozo [ ^279]ในเดือนกุมภาพันธ์ 1976 Nixon ไปเยือนจีนตามคำเชิญส่วนตัวของเหมา Nixon ต้องการกลับจีนแต่เลือกที่จะรอจนกว่า Ford จะไปเยือนในปี 1975 เอง^[280] Nixon วางตัวเป็นกลางในการต่อสู้อย่างสูสีระหว่าง Ford และ Reagan ในปี 1976 Ford ชนะ แต่พ่ายแพ้ต่อJimmy Carterผู้ว่าการรัฐGeorgiaในการเลือกตั้งทั่วไปรัฐบาลของ Carter ไม่ค่อยสนใจ Nixon และขัดขวางแผนการเดินทางของเขาไปออสเตรเลีย ทำให้รัฐบาลของนายกรัฐมนตรีMalcolm Fraserระงับคำเชิญอย่างเป็นทางการ^[281]

ในปี 1976 สมาคมเนติบัณฑิตแห่งรัฐนิวยอร์กตัดสิทธิ์นิกสันเนื่องจากขัดขวางกระบวนการยุติธรรมในกรณีวอเตอร์เกต เขาเลือกที่จะไม่แสดงความสามารถในการแก้ต่างใด ๆ^[282]ในช่วงต้นปี 1978 เขาไปเยือนสหราชอาณาจักร ที่นั่น เขาถูกเมินเฉยจากนักการทูตอเมริกัน รัฐมนตรีส่วนใหญ่ใน รัฐบาล เจมส์ คัลลาฮานและอดีตนายกรัฐมนตรีสองคน คือ ฮาโรลด์ แมคมิลแลนและเอ็ดเวิร์ด ฮีธอย่างไรก็ตาม เขาได้รับการต้อนรับจากผู้นำฝ่ายค้านมาร์กาเร็ต แทตเชอร์และอดีตนายกรัฐมนตรีลอร์ดโฮมและเซอร์ฮาโรลด์ วิลสันนิกสันกล่าวต่อสหภาพออกซ์ฟอร์ดเกี่ยวกับเรื่องวอเตอร์เกต:

[บางคน] รู้สึกว่าเรื่องนี้ฉันจัดการไม่ดี และพวกเขาก็พูดถูก ฉันทำพลาดและต้องจ่ายราคา^{[283] [284]}

ในปี 1978 นิกสันได้ตีพิมพ์บันทึกความทรงจำของเขาRN: The Memoirs of Richard Nixonซึ่งเป็นเล่มแรกจากทั้งหมดเก้าเล่มที่เขาเขียนเมื่อเกษียณอายุ^[264] จอห์น เอ. ฟาร์เรลล์ถือว่าบันทึกความทรงจำของประธานาธิบดีเล่มนี้เป็นหนึ่งในบันทึกความทรงจำที่ดีที่สุด ตรงไปตรงมา และจับใจความของผู้เขียน เขาเห็นว่าการที่หนังสือเล่มนี้ไต่อันดับขึ้นสู่รายชื่อหนังสือขายดีนั้นเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล^[285]นิกสันได้ไปเยือนทำเนียบขาวในปี 1979 โดยได้รับคำเชิญจากคาร์เตอร์ในงานเลี้ยงอาหารค่ำของรัฐสำหรับรองนายกรัฐมนตรีเติ้งเสี่ยว ผิงของจีน คาร์เตอร์ไม่ต้องการเชิญนิกสัน แต่เติ้งกล่าวว่าเขาจะไปเยี่ยมนิกสันที่แคลิฟอร์เนียหากอดีตประธานาธิบดีไม่ได้รับเชิญ นิกสันได้พบกับเติ้งเป็นการส่วนตัวและเดินทางไปเยือนปักกิ่งอีกครั้งในช่วงกลางปี ​​1979 ^[286]

ในวันที่ 10 สิงหาคม 1979 ตระกูลนิกสันได้ซื้อคอนโดมิเนียม 12 ห้องบนชั้นที่ 7 ของ 817 Fifth Avenue New York City ^[287]หลังจากถูกสหกรณ์ แมนฮัต ตัน สองแห่งปฏิเสธ ^[288]เมื่อชาห์แห่งอิหร่าน ที่ถูกปลดออก จากตำแหน่งสิ้นพระชนม์ในอียิปต์เมื่อเดือนกรกฎาคม 1980 นิกสันขัดขืนกระทรวงการต่างประเทศซึ่งตั้งใจจะไม่ส่งตัวแทนของสหรัฐฯ โดยการเข้าร่วมพิธีศพ แม้ว่านิกสันจะไม่มีเอกสารรับรองอย่างเป็นทางการ แต่ในฐานะอดีตประธานาธิบดี เขาถูกมองว่าเป็นตัวแทนของสหรัฐฯ ในงานศพของอดีตพันธมิตร^[289]นิกสันสนับสนุนโรนัลด์ เรแกนเป็นประธานาธิบดีในปี 1980โดยปรากฏตัวทางโทรทัศน์โดยแสดงตนเป็น "นักการเมืองอาวุโสเหนือความขัดแย้ง" ตามคำพูดของสตีเฟน แอมโบรส นักเขียนชีวประวัติ^[290]เขาเขียนบทความรับเชิญให้กับสิ่งพิมพ์หลายฉบับทั้งในช่วงหาเสียงและหลังจากที่เรแกนได้รับชัยชนะ^[291]หลังจากอาศัยอยู่ในทาวน์เฮาส์ในนิวยอร์กซิตี้เป็นเวลา 18 เดือน นิกสันและภรรยาของเขาก็ย้ายไปที่แซดเดิลริเวอร์รัฐนิวเจอร์ซีย์ ในปี พ.ศ. 2524 ^[264]

ตลอดช่วงทศวรรษ 1980 นิกสันได้จัดตารางการพูดและการเขียนที่ทะเยอทะยาน^[264]เดินทางและพบปะกับผู้นำต่างประเทศหลายคน โดยเฉพาะผู้นำประเทศโลกที่สาม เขาเข้าร่วมกับอดีตประธานาธิบดีฟอร์ดและคาร์เตอร์ในฐานะตัวแทนของสหรัฐอเมริกาในงานศพของประธานาธิบดีอียิปต์อันวาร์ ซาดัต [ ^264]ในการเดินทางไปตะวันออกกลาง นิกสันได้แสดงความเห็นเกี่ยวกับซาอุดีอาระเบียและลิเบีย ซึ่งดึงดูดความสนใจจากสื่อของสหรัฐฯ อย่างมากวอชิงตันโพสต์ได้ลงข่าวเกี่ยวกับ "การฟื้นฟู" ของนิกสัน^{[292] นิกสันไปเยือนสหภาพโซเวียตในปี 1986 และเมื่อเขากลับมา เขาได้ส่งบันทึกความจำยาวๆ ที่มีข้อเสนอแนะเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศและความประทับใจส่วนตัวของเขาที่มีต่อ} มิคาอิล กอร์บาชอฟเลขาธิการสหภาพโซเวียตให้กับประธานาธิบดีเรแกน[ ^264]หลังจากการเดินทางครั้งนี้ นิกสันได้รับการจัดอันดับในการสำรวจของกัลลัปให้เป็นหนึ่งในสิบบุคคลที่ได้รับการชื่นชมมากที่สุดในโลก^[293]

ในปี 1986 นิกสันได้กล่าวปราศรัยต่อผู้จัดพิมพ์หนังสือพิมพ์ในที่ประชุม โดยสร้างความประทับใจให้กับผู้ฟังด้วยการทัวร์โลก ทัศน์ของเขา ^[294]ในเวลานั้นนักวิจารณ์การเมือง เอลิซาเบธ ดรูว์เขียนว่า "แม้ว่าเขาจะคิดผิด นิกสันก็ยังแสดงให้เห็นว่าเขามีความรู้มากมายและมีความจำที่กว้างขวาง รวมถึงความสามารถในการพูดอย่างมีอำนาจอย่างเห็นได้ชัด เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับผู้คนที่ไม่ค่อยนับถือเขาในสมัยก่อน" ^[294] นิตยสารนิวส์วีคลงบทความเกี่ยวกับ "การกลับมาของนิกสัน" โดยใช้หัวข้อข่าวว่า "เขากลับมาแล้ว" ^[295]

เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 1990 หอสมุดและสถานที่เกิดของริชาร์ด นิกสันในเมืองยอร์บา ลินดา รัฐแคลิฟอร์เนียได้เปิดเป็นสถาบันเอกชน โดยมีครอบครัวนิกสันเข้าร่วมด้วย มีผู้คนจำนวนมากเข้าร่วมด้วย รวมถึงประธานาธิบดีฟอร์ด เรแกน และจอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุชรวมถึงภรรยาของพวกเขาเบ็ตตี้แนนซีและบาร์บารา^[296]ในเดือนมกราคม 1994 อดีตประธานาธิบดีได้ก่อตั้งศูนย์นิกสัน (ปัจจุบันคือศูนย์เพื่อผลประโยชน์แห่งชาติ ) ซึ่งเป็นสถาบันวิจัย นโยบาย และศูนย์การประชุม ของวอชิงตัน ^{[297] [298]}

แพต นิกสันเสียชีวิตเมื่อวันที่ 22 มิถุนายน 1993 ด้วย โรคถุงลม โป่งพองและมะเร็งปอดพิธีศพของเธอจัดขึ้นที่ห้องสมุดและสถานที่เกิดของริชาร์ด นิกสัน อดีตประธานาธิบดีนิกสันเสียใจตลอดพิธีฝังศพและได้กล่าวสดุดีเธอภายในอาคารห้องสมุด^[299]

Nixon ประสบกับอาการเส้นเลือดในสมองแตก อย่างรุนแรง เมื่อวันที่ 18 เมษายน 1994 ขณะกำลังเตรียมรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของเขาที่Park Ridgeรัฐนิวเจอร์ซีย์^[300]ลิ่มเลือดที่เกิดจากภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะซึ่งเขาเป็นมานานหลายปีได้ก่อตัวขึ้นที่หัวใจส่วนบนของเขาแตกออกและเดินทางไปที่สมอง^[301]เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล NewYork-Presbyterianในแมนฮัตตันในตอนแรกเขารู้สึกตัวแต่ไม่สามารถพูดหรือขยับแขนหรือขาขวาได้^[300]ความเสียหายที่สมองทำให้เกิดอาการบวม ( สมองบวม ) และ Nixon ก็เข้าสู่อาการโคม่าอย่างรุนแรง เขาเสียชีวิตเมื่อเวลา 21:08 น. ของวันที่ 22 เมษายน 1994 โดยมีลูกสาวของเขาอยู่ข้างเตียง เขาอายุ 81 ปี^[300]

งานศพของ Nixon จัดขึ้นเมื่อวันที่ 27 เมษายน 1994 ในเมืองYorba Linda รัฐแคลิฟอร์เนียผู้ร่วมไว้อาลัยในพิธีที่ Nixon Library ได้แก่ ประธานาธิบดีBill ClintonอดีตเลขาธิการรัฐHenry Kissingerหัวหน้ากลุ่มเสียงข้างน้อยในวุฒิสภาBob Doleผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียPete Wilsonและศาสนาจารย์Billy Grahamนอกจากนี้ยังมีอดีตประธานาธิบดี Ford, Carter, Reagan, George HW Bush และภริยาของพวกเขาเข้าร่วมด้วย^[302]

ริชาร์ด นิกสันถูกฝังอยู่ข้างๆ ภรรยาของเขา แพท ในบริเวณห้องสมุดนิกสัน เขาจากไปโดยทิ้งลูกสาวสองคนทริเซียและจูลีและหลานอีกสี่คน^[300]ตามความปรารถนาของเขา พิธีศพของเขาไม่ได้จัดแบบรัฐพิธี เต็มรูป แบบ แม้ว่าร่างของเขาจะนอนสงบนิ่งในล็อบบี้ห้องสมุดนิกสันตั้งแต่วันที่ 26 เมษายนจนถึงเช้าของพิธีศพ^[303]ผู้ไว้อาลัยต้องรอคิวนานถึงแปดชั่วโมงในสภาพอากาศที่หนาวเย็นและเปียกชื้นเพื่อแสดงความเคารพ^[304]ในช่วงพีคสุด แถวรอผ่านโลงศพของนิกสันยาวสามไมล์ โดยมีผู้คนรออยู่ประมาณ 42,000 คน^[305]

John F. Stacks จาก นิตยสาร Timeกล่าวถึง Nixon ไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิตว่า

พลังงานและความมุ่งมั่นอันล้นเหลือผลักดันให้เขาฟื้นตัวและสร้างใหม่หลังจากภัยพิบัติที่เขาสร้างขึ้นเองทุกครั้ง เพื่อกลับมามีสถานะที่น่าเคารพในชีวิตสาธารณะของอเมริกาอีกครั้งหลังจากที่เขาลาออก เขาเดินทาง คิด และพูดคุยกับผู้นำของโลกอย่างต่อเนื่อง ... และเมื่อถึงเวลาที่บิล คลินตันมาที่ทำเนียบขาว [ในปี 1993] นิกสันก็แทบจะยึดมั่นในบทบาทของเขาในฐานะนักการเมืองอาวุโส คลินตันซึ่งภรรยาของเขาทำงานอยู่ในคณะทำงานของคณะกรรมการที่ลงมติถอดถอนนิกสัน ได้พบปะกับเขาอย่างเปิดเผยและขอคำแนะนำจากเขาเป็นประจำ^[306]

ทอม วิกเกอร์แห่งเดอะนิวยอร์กไทมส์ ตั้งข้อสังเกตว่ามีเพียง แฟรงคลิน รูสเวลต์เท่านั้นที่เทียบชั้นนิกสันได้โดยเขาได้รับการเสนอชื่อจากพรรคการเมืองหลักถึง 5 ครั้ง และเขาได้อ้างอิงคำปราศรัยอำลาตำแหน่งของนิกสันในปี 2505 โดยเขียนว่า

ใบหน้าที่มีแก้มยุ้ยและมีเคราเป็นเงาของริชาร์ด นิกสัน จมูกโด่งแบบกระโดดสกีและยอดแหลมของหญิงม่าย แขนที่เหยียดตรงเป็นรูปตัววี มักถูกวาดภาพและล้อเลียนอยู่เสมอ การปรากฏตัวของเขากลายมาเป็นสิ่งที่คุ้นเคยในดินแดนนี้ เขามักจะอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งอยู่บ่อยครั้ง จนทำให้ยากที่จะตระหนักได้ว่าประเทศชาติจะ "ไม่มีนิกสันให้คอยช่วยเหลืออีกแล้ว" ^[307]

แอมโบรสกล่าวถึงปฏิกิริยาต่อการเสียชีวิตของนิกสันว่า "ซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจ ยกเว้นนิกสันเท่านั้นที่เขาเป็นนักการเมืองอาวุโสที่เรารัก" ^[308]

เมื่อนิกสันเสียชีวิต การรายงานข่าวได้กล่าวถึงเรื่องวอเตอร์เกตและการลาออก แต่การรายงานข่าวส่วนใหญ่กลับเอื้อประโยชน์ต่ออดีตประธานาธิบดีหนังสือพิมพ์ Dallas Morning Newsระบุว่า "ประวัติศาสตร์ควรแสดงให้เห็นว่าแม้เขาจะมีข้อบกพร่อง แต่เขาก็เป็นผู้บริหารระดับสูงที่มองการณ์ไกลที่สุดคนหนึ่งของเรา" ^[309]เรื่องนี้ทำให้บางคนไม่พอใจ นักเขียนคอลัมน์รัสเซลล์ เบเกอร์บ่นว่า "มีการสมคบคิดกันเป็นกลุ่มเพื่อให้เขาพ้นผิด" ^[310]นักวาดการ์ตูนเจฟฟ์ โคเทอร์บาจากOmaha World-Heraldบรรยายประวัติศาสตร์ต่อหน้าผืนผ้าใบเปล่า ซึ่งเป็นตัวละครของเขา นิกสัน ขณะที่อเมริกากำลังเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ ศิลปินขอร้องให้ผู้ชมนั่งลง งานนี้จะใช้เวลาพอสมควรในการทำให้เสร็จ เนื่องจาก "ภาพนี้ซับซ้อนกว่าภาพอื่นๆ เล็กน้อย" ^[311] ฮันเตอร์ เอส. ทอมป์สันเขียนบทความโจมตีนิกสันในนิตยสาร Rolling Stoneชื่อว่า "เขาเป็นคนโกง" (ซึ่งตีพิมพ์ในนิตยสาร The Atlantic หนึ่งเดือนต่อมาด้วย ) ^[312]ในบทความของเขา ทอมป์สันได้กล่าวถึงนิกสันว่าเป็น "สัตว์ประหลาดทางการเมืองที่เหมือนเกรนเดลและเป็นศัตรูที่อันตรายมาก" ^[312]

นักประวัติศาสตร์และนักรัฐศาสตร์เจมส์ แม็คเกรเกอร์ เบิร์นส์ถามนิกสันว่า "จะประเมินประธานาธิบดีที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นนี้ได้อย่างไร ฉลาดหลักแหลมมากแต่ขาดคุณธรรมมาก" [ ^313]การประเมินตำแหน่งประธานาธิบดีของเขามีความซับซ้อน โดยเปรียบเทียบความสำเร็จด้านนโยบายในประเทศและต่างประเทศของตำแหน่งประธานาธิบดีกับสถานการณ์อันขมขื่นของการลาออกของเขา^[313]ตามที่แอมโบรสกล่าวว่า "นิกสันต้องการให้คนตัดสินเขาจากสิ่งที่เขาประสบความสำเร็จ สิ่งที่เขาจะถูกจดจำคือฝันร้ายที่เขาทำให้ประเทศต้องเผชิญในวาระที่สองและการลาออกของเขา" ^[314]เออร์วิน เจลแมน ผู้บันทึกประวัติการทำงานในสภาคองเกรสของนิกสัน แนะนำว่า "เขาโดดเด่นในหมู่เพื่อนร่วมสภาคองเกรส เป็นเรื่องราวความสำเร็จในยุคที่มีปัญหา เป็นคนที่นำแนวทางต่อต้านคอมมิวนิสต์ อย่างมีเหตุผล เพื่อต่อต้านความเกินควรของแม็กคาร์ธี" ^[315] Aitken รู้สึกว่า "ทั้ง Nixon ในฐานะบุคคลและนักการเมือง ถูกตำหนิอย่างมากสำหรับความผิดพลาดของเขาและได้รับการยอมรับไม่เพียงพอสำหรับคุณธรรมของเขา แม้จะอยู่ในจิตวิญญาณของการแก้ไขประวัติศาสตร์ ก็ยัง ไม่มีคำตัดสินง่ายๆ ที่เป็นไปได้" ^[316]

นิกสันมองว่านโยบายของเขาเกี่ยวกับเวียดนาม จีน และสหภาพโซเวียตเป็นหัวใจสำคัญของตำแหน่งของเขาในประวัติศาสตร์^[196] จอร์จ แม็กโกเวิร์น อดีตคู่ต่อสู้ของนิกสันได้แสดงความคิดเห็นในปี 1983 ว่า "ประธานาธิบดีนิกสันน่าจะมีแนวทางที่เป็นรูปธรรมมากกว่าประธานาธิบดีคนใด ๆ นับตั้งแต่สงครามโลกครั้ง ที่สองเป็นต้นมา ยกเว้นการสานต่อสงครามเวียดนามอย่างไม่สามารถให้อภัยได้ นิกสันจะได้รับคะแนนสูงในประวัติศาสตร์จริงๆ" ^[317]นักรัฐศาสตร์Jussi Hanhimäkiไม่เห็นด้วย โดยกล่าวว่าการทูตของนิกสันเป็นเพียงการสานต่อ นโยบาย สงครามเย็นที่เน้นการปิดล้อมด้วยวิธีการทางการทูตมากกว่าการทหาร^[196]นักประวัติศาสตร์คริสโตเฟอร์ แอนดรูว์สรุปว่า "นิกสันเป็นนักการเมืองที่ยิ่งใหญ่บนเวทีโลก รวมถึงเป็นผู้ปฏิบัติตัวไม่ดีในทางการเมืองการเลือกตั้งในเวทีภายในประเทศ ในขณะที่เรื่องตลกร้ายอย่างวอเตอร์เกตกำลังก่อตัวขึ้น ความเป็นผู้นำที่สร้างแรงบันดาลใจของนิกสันได้สร้างความสัมพันธ์ในการทำงานใหม่ทั้งกับจีนคอมมิวนิสต์และสหภาพโซเวียต" ^[318]

ท่าทีของ Nixon ในเรื่องกิจการภายในประเทศได้รับการยกย่องว่ามีส่วนในการผ่านและบังคับใช้กฎหมายด้านสิ่งแวดล้อมและกฎระเบียบ ในเอกสารเกี่ยวกับ Nixon และสิ่งแวดล้อมในปี 2011 นักประวัติศาสตร์ Paul Charles Milazzo ชี้ให้เห็นถึงการก่อตั้งสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมแห่งสหรัฐอเมริกา (EPA) ของ Nixon และการบังคับใช้กฎหมาย เช่นพระราชบัญญัติคุ้มครองสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ ปี 1973 โดยระบุว่า "แม้จะไม่ได้แสวงหาและไม่ได้รับการยอมรับ แต่มรดกด้านสิ่งแวดล้อมของ Richard Nixon ก็ยังคงปลอดภัย" ^[319] Nixon เองก็ไม่ได้ถือว่าความก้าวหน้าด้านสิ่งแวดล้อมที่เขาทำในช่วงดำรงตำแหน่งเป็นส่วนสำคัญของมรดกของเขา นักประวัติศาสตร์บางคนโต้แย้งว่าทางเลือกของเขาถูกขับเคลื่อนโดยประโยชน์ทางการเมืองมากกว่าสิ่งแวดล้อม ที่เข้มแข็ง ^[213]นัก ประวัติศาสตร์บางคนกล่าวว่า กลยุทธ์ภาคใต้ของ Nixon ทำให้ ภาคใต้ของสหรัฐอเมริกากลายเป็นฐานที่มั่นของพรรครีพับลิกัน ในขณะที่บางคนเห็นว่าปัจจัยทางเศรษฐกิจมีความสำคัญมากกว่าในการเปลี่ยนแปลง^[237]ตลอดอาชีพการงานของเขา นิกสันได้ย้ายพรรคของเขาออกจากการควบคุมของกลุ่มแยกตัว และในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เขาก็เป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขันในการยับยั้งลัทธิคอมมิวนิสต์ของโซเวียต^[320]

นักประวัติศาสตร์Keith W. Olsonเขียนไว้ว่า Nixon ได้ทิ้งมรดกแห่งความไม่ไว้วางใจในรัฐบาลไว้มากมาย ซึ่งหยั่งรากลึกในเวียดนามและวอเตอร์เกต^[321]ระหว่างการถอดถอนบิล คลินตันในปี 1998 ทั้งสองฝ่ายพยายามใช้ Nixon และวอเตอร์เกตให้เป็นประโยชน์ พรรครีพับลิกันเสนอว่าความประพฤติมิชอบของคลินตันเทียบได้กับของ Nixon ในขณะที่พรรคเดโมแครตโต้แย้งว่าการกระทำของ Nixon นั้นร้ายแรงกว่าของคลินตันมาก^[322]ในช่วงเวลาหนึ่ง อำนาจของประธานาธิบดีลดลงเมื่อรัฐสภาได้ออกกฎหมายที่เข้มงวดขึ้นภายหลังเหตุการณ์วอเตอร์เกต Olson เสนอว่ากฎหมายที่เกิดขึ้นภายหลังเหตุการณ์9/11ทำให้ประธานาธิบดีกลับมามีอำนาจอีกครั้ง^[321]

ตามที่เฮอร์เบิร์ต ปาร์เมต ผู้เขียนชีวประวัติของเขาได้กล่าวไว้ว่า "บทบาทของนิกสันคือการชี้นำพรรครีพับลิกันให้เดินไปในเส้นทางสายกลาง ซึ่งอยู่ระหว่างแรงกระตุ้นในการแข่งขันของตระกูลร็อคกี้เฟลเลอร์ ตระกูลโกลด์วอเตอร์ และตระกูลเรแกน" ^[323]

อาชีพการงานของ Nixon มักถูกกดดันจากบุคลิกของเขาและการรับรู้ของสาธารณชนที่มีต่อเขา นักเขียนการ์ตูนและนักแสดงตลกมักจะพูดเกินจริงเกี่ยวกับรูปลักษณ์และกิริยาท่าทางของเขา จนถึงจุดที่เส้นแบ่งระหว่างมนุษย์และภาพล้อเลียนเริ่มเลือนลางลงเรื่อยๆ เขามักถูกพรรณนาด้วยเหนียงที่ไม่ได้โกน ไหล่ห่อ และคิ้วขมวดและมีเหงื่อออก^[324]

นิกสันมีบุคลิกที่ซับซ้อน ทั้งลึกลับและอึดอัด แต่สะท้อนถึงตัวเองได้อย่างน่าทึ่ง เขามีแนวโน้มที่จะห่างเหินจากผู้คนและเป็นทางการในทุกแง่มุม สวมเสื้อคลุมและเน็คไทแม้กระทั่งเมื่ออยู่บ้านคนเดียว^[325] คอนราด แบล็กนักเขียนชีวประวัติของนิกสันบรรยายว่าเขาเป็นคน "เอาแต่ใจ" แต่ก็ "ไม่สบายใจกับตัวเองในบางแง่มุม" เช่นกัน^[326]ตามที่แบล็กกล่าว นิกสัน

คิดว่าตนเองถูกกำหนดให้ถูกใส่ร้าย ถูกหักหลัง ถูกคุกคามอย่างไม่ยุติธรรม ถูกเข้าใจผิด ไม่ได้รับการชื่นชม และถูกทดสอบเช่นเดียวกับโยบแต่ด้วยการใช้ความตั้งใจอันแรงกล้า ความเพียรพยายาม และความขยันขันแข็งของเขา ในที่สุดเขาก็จะประสบความสำเร็จ^[327]

Nixon ดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไปเป็นบางครั้ง โดยเฉพาะในช่วงปี 1970 นอกจากนี้เขายังได้รับยานอนหลับ ด้วย จากคำบอกเล่าของ Ray Price Nixon บางครั้งก็ดื่มยา ทั้งสองชนิดร่วมกัน Nixon ยังทาน ไดแลนติน ซึ่ง Jack Dreyfusแนะนำยาชนิดนี้มักจะใช้รักษาและป้องกันอาการชัก แต่ในกรณีของ Nixon นั้นเป็นยาสำหรับรักษาอาการซึมเศร้า การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไปเป็นระยะ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เครียด เช่น ในระหว่างภารกิจApollo 13ทำให้ Price และคนอื่นๆ กังวล รวมถึงที่ปรึกษาในขณะนั้นชื่อ Ehrlichman และคนรับใช้ คนสำคัญ ชื่อ Manolo Sanchez [ ^328]นักเขียนและอดีตนักการเมืองอังกฤษชื่อDavid Owenถือว่า Nixon เป็นคนติดสุรา^{[329] [330]}

นักเขียนชีวประวัติเอลิซาเบธ ดรูว์สรุปว่านิกสันเป็น "ชายที่ฉลาด มีความสามารถ แต่ประธานาธิบดีกลับแปลกประหลาดและน่าสะพรึงกลัวที่สุด" ^[331]ในบันทึกเกี่ยวกับประธานาธิบดีนิกสันริชาร์ด รีฟส์ ผู้เขียน บรรยายนิกสันว่าเป็น "ชายที่แปลกประหลาด ขี้อาย และทำอะไรได้ดีที่สุดเมื่ออยู่คนเดียวกับความคิดของตัวเอง" ^[332]รีฟส์โต้แย้งว่าการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของนิกสันนั้นล้มเหลวเพราะบุคลิกภาพของเขา:

เขาคิดเอาเองว่าคนอื่นมีด้านแย่ที่สุดและเขานำด้านแย่ที่สุดของพวกเขาออกมา ... เขาเกาะติดอยู่กับความคิดที่ว่า "แข็งแกร่ง" เขาคิดว่านั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาก้าวไปสู่จุดสุดยอดของความยิ่งใหญ่ แต่กลับเป็นสิ่งที่ทรยศต่อตัวเขาเอง เขาไม่สามารถเปิดใจให้กับคนอื่นและเขาไม่สามารถเปิดใจให้กับความยิ่งใหญ่ได้^[333]

ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2542 เทปเสียงของทำเนียบขาวปีพ.ศ. 2514 ได้ถูกเผยแพร่ ซึ่งมีคำกล่าวของนิกสันหลายคำที่ถือว่าดูหมิ่นชาวยิว^[334]ในการสนทนาครั้งหนึ่งกับเอชอาร์ ฮาลเดมันนิกสันกล่าวว่าวอชิงตัน "เต็มไปด้วยชาวยิว" และ "ชาวยิวส่วนใหญ่ไม่จงรักภักดี" โดยยกเว้นผู้ช่วยคนสำคัญบางคนของเขา^[335]จากนั้นเขาก็เสริมว่า "แต่บ็อบ โดยทั่วไปแล้ว คุณไม่สามารถไว้วางใจไอ้สารเลวพวกนี้ได้ พวกมันหันหลังให้คุณ ฉันผิดหรือถูก" ^[335]ในบันทึกเสียงปีพ.ศ. 2514 นิกสันปฏิเสธว่าเขาเป็นพวกต่อต้านชาวยิว โดยกล่าวว่า "หากใครก็ตามที่เคยนั่งเก้าอี้นี้มีเหตุผลที่จะต่อต้านชาวยิว ฉันก็เป็นแบบนั้น ... และไม่ใช่ คุณรู้ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร" ^[335]

นิกสันเชื่อว่าการสร้างระยะห่างระหว่างตัวเขากับผู้อื่นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเขาเมื่อเขาก้าวหน้าในอาชีพการเมืองและได้เป็นประธานาธิบดี แม้แต่เบเบ้ เรโบโซซึ่งตามรายงานบางฉบับระบุว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ก็ไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อจริง นิกสันกล่าวถึงเรื่องนี้ว่า

แม้แต่กับเพื่อนสนิท ฉันไม่เชื่อในการปล่อยปละละเลย ระบายความรู้สึกในใจว่า "โอ้ย ฉันนอนไม่หลับ..." ฉันเชื่อว่าคุณควรเก็บปัญหาไว้กับตัวเอง นั่นเป็นแค่ตัวตนของฉัน บางคนก็แตกต่าง บางคนคิดว่าการนั่งกับเพื่อนสนิทแล้วระบายความรู้สึกในใจออกมาเป็นการบำบัดที่ดี ไม่ว่าจะกินนมแม่หรือขวดนมก็ตาม ฉันไม่ใช่แบบนั้น ไม่มีทาง [336 ^]

เมื่อมีคนบอกกับนิกสันว่าคนอเมริกันส่วนใหญ่รู้สึกว่าพวกเขาไม่รู้จักเขาแม้แต่ในช่วงท้ายอาชีพการงานของเขา เขาก็ตอบว่า "ใช่แล้ว มันเป็นเรื่องจริง และพวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้" ^[336]

• Nixon, Richard M. (1960). Six Crises , Doubleday, ISBN  978-0-385-00125-0 .
• Nixon, Richard M. (1978). RN: The Memoirs of Richard Nixon , Simon & Schuster, ISBN 978-0-671-70741-5 . 
• Nixon, Richard M. (1980). The Real War , Sidgwick & Jackson Ltd. ISBN 978-0-283-98650-5 . 
• Nixon, Richard M. (1982). Leaders ,สำนักพิมพ์ Random House ISBN 978-0-446-51249-7 
• Nixon, Richard M. (1984). สันติภาพที่แท้จริง , Sidgwick & Jackson Ltd. ISBN 978-0-283-99076-2 

วิดีโอภายนอก
ตอนที่ 1 ของการสัมภาษณ์ Booknotes กับ Nixon ใน Seize the Moment วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 1992
บทสัมภาษณ์ Booknotes ตอนที่ 2 วันที่ 1 มีนาคม 1992

• Nixon, Richard M. (1987). No More Vietnamsสำนักพิมพ์ Arbor House ISBN 978-0-87795-668-6 
• Nixon, Richard M. (1988). 1999: ชัยชนะที่ปราศจากสงคราม , Simon & Schuster . ISBN 978-0-671-62712-6 
• Nixon, Richard M. (1990). In the Arena: A Memoir of Victory, Defeat, and Renewal , Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-72318-7 . 
• Nixon, Richard M. (1992). Seize the Moment: America's Challenge in a One-Superpower World , Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-74343-7 . 
• นิกสัน, ริชาร์ด เอ็ม. (1994). Beyond Peaceสำนักพิมพ์ Random House ISBN 978-0-679-43323-1 

• การพรรณนาทางวัฒนธรรมของริชาร์ด นิกสัน
• ประวัติการเลือกตั้งของริชาร์ด นิกสัน
• นิกสัน (ภาพยนตร์)
• การเปลี่ยนผ่านจากตำแหน่งประธานาธิบดีของริชาร์ด นิกสัน

• Li, Victor (2018). Nixon in New York: How Wall Street Helped Richard Nixon Win the White House . เมดิสัน, นิวเจอร์ซีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแฟร์ลีห์ ดิกกินสันISBN 978-1-68393-000-6-
• โทมัส, อีแวน (2015). Being Nixon: A Man Divided. นิวยอร์ก: Random House ISBN 978-0-8129-9536-7. สธ.  904756092.

• ชีวประวัติทำเนียบขาว
• ห้องสมุดและพิพิธภัณฑ์ประธานาธิบดีนิกสัน
• มูลนิธิริชาร์ด นิกสัน

• ริชาร์ด นิกสันรวบรวมข่าวและบทวิจารณ์ที่The New York Times
• การปรากฏตัวบนC-SPAN
  • “Life Portrait of Richard M. Nixon” จากรายการAmerican Presidents: Life Portraits ของ C-SPAN 19 พฤศจิกายน 1999

• รัฐสภาสหรัฐอเมริกา "ริชาร์ด นิกสัน (รหัสประจำตัว: N000116)" ไดเรกทอรีชีวประวัติของรัฐสภาสหรัฐอเมริกา
• เรียงความเกี่ยวกับริชาร์ด นิกสัน สมาชิกแต่ละคนในคณะรัฐมนตรีของเขา และสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งจากศูนย์มิลเลอร์แห่งกิจการสาธารณะ
• Richard Nixon: คู่มือทรัพยากรจากห้องสมุดรัฐสภา
• “The Presidents: Nixon” สารคดีAmerican Experience
• ผลงานของหรือเกี่ยวกับริชาร์ด นิกสันที่Internet Archive
• ผลงานของ Richard Nixon ที่LibriVox (หนังสือเสียงสาธารณสมบัติ)
• ต้นฉบับส่วนตัวของริชาร์ด นิกสัน
• ริชาร์ด นิกสัน ที่IMDb 
• ผลงานของริชาร์ด นิกสันที่Project Gutenberg