This article's tone or style may not reflect the encyclopedic tone used on Wikipedia. (June 2024) |
| ||
---|---|---|
| ||
ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งสำคัญเกิดขึ้นในรัสเซียเมื่อวลาดิมีร์ ปูตินก้าวขึ้นสู่อำนาจปูตินซึ่งเคยดำรงตำแหน่งสำคัญในกองกำลังรักษาความปลอดภัยและรัฐบาลมาก่อน กลายมาเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากประธานาธิบดี บอริส เยลต์ซิน
หลังจากดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยงานความมั่นคงแห่งสหพันธรัฐรัสเซียและเลขาธิการคณะมนตรีความมั่นคงในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2542 ปูตินได้เป็นหัวหน้ารัฐบาลเมื่อวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2542 หลังจากประธานาธิบดีบอริส เยลต์ซินลาออก เขาได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรักษาการประธานาธิบดี เขาได้รับเลือก เป็น ประธานาธิบดีรัสเซียครั้งแรกเมื่อวันที่26 มีนาคม พ.ศ. 2543และได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งในปี พ.ศ. 2547 2555 2561 และ2567
สถานการณ์ทางการเมืองในรัสเซียในช่วงปลายทศวรรษ 1990 ถือเป็นช่วงที่ท้าทาย ช่วงเวลาดังกล่าวซึ่งเรียกว่า "ยุค 90 ที่ดุเดือด" มีลักษณะเด่นคือความไม่มั่นคงทางสังคมและเศรษฐกิจ อาชญากรรมเพิ่มขึ้น และสถาบันของรัฐทั้งในประเทศและต่างประเทศอ่อนแอลง ประธานาธิบดีบอริส เยลต์ซินประสบปัญหาสุขภาพและติดสุรา [ 1]เขาไม่มีสิทธิ์ลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นสมัยที่สามตามรัฐธรรมนูญของรัสเซีย[2]เยลต์ซินยังคงกระตือรือร้นและมีสมาธิเมื่อเผชิญกับปัญหาที่เกิดขึ้น แต่เมื่อต้องพัฒนายุทธศาสตร์ของรัฐ เขากลับขาดแผนเฉพาะเจาะจง[1] [2]
นอกจากนี้ ยังมีความรู้สึกแบ่งแยกดินแดนเพิ่มมากขึ้นในประเทศ โดยเฉพาะในเชชเนียซึ่งความขัดแย้งยังคงไม่ได้รับการแก้ไข[1]วิกฤตการณ์ทางการเงินในปี 1998ถือเป็นความท้าทายครั้งใหญ่สำหรับรัสเซีย ท่ามกลางฉากหลังของการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 2000 ที่กำลังจะเกิดขึ้น สถานการณ์ทางการเมืองยังคงตึงเครียดและไม่แน่นอน[2]
รัสเซียเคยประสบกับข้อจำกัดในการแข่งขันทางการเมืองมาแล้วในช่วงการเลือกตั้งปี 1996 ปัญหาสุขภาพของเยลต์ซินยังทำให้อิทธิพลของเขาอ่อนแอลง ลูกสาวและลูกเขยของเขาได้วางแผนเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้แก่ตนเองและคนใกล้ชิดของครอบครัวที่มีอภิสิทธิ์ชน[3]ด้วยการเปลี่ยนแปลงอำนาจที่ใกล้จะเกิดขึ้นในประเทศ ครอบครัวของเยลต์ซินและกลุ่มที่มีอภิสิทธิ์ชนกลัวว่าการเงินและความปลอดภัยของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ จึงเลือกที่จะรักษาอำนาจและอิทธิพลของพวกเขาเอาไว้[4]หลังจากวิกฤตการณ์ในปี 1998 ไม่มีผู้สนับสนุนประชาธิปไตยในวงของเยลต์ซินอีกต่อไป และในปี 1999 ผู้ที่มีอำนาจไม่ต้องการ แต่กลับแสวงหาความสามารถในการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งของเยลต์ซินเอง[4]มีความต้องการเพิ่มขึ้นสำหรับการเสริมสร้างอำนาจของรัฐจากสังคม[1]เยลต์ซินไม่ได้มองว่าเยฟเกนี ปรีมาคอฟซึ่งเป็นผู้นำรัฐบาลตั้งแต่ปี 1998 เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของเขา เพราะเขาเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับกอร์บาชอฟและยุคโซเวียตสถานการณ์ดังกล่าวสร้างความไม่แน่นอนในช่วงก่อนการเปลี่ยนผ่านสู่ผู้นำคนใหม่ของประเทศ[5]
ปฏิบัติการ "ผู้สืบทอดตำแหน่ง" เป็นแผนยุทธศาสตร์ที่พัฒนาโดยประธานาธิบดีรัสเซีย บอริส เยลต์ซิน และกลุ่มคนใกล้ชิดของเขา เพื่อเตรียมผู้สืบทอดตำแหน่งประธานาธิบดี ลักษณะเด่นของปฏิบัติการนี้คือการขาดการมีส่วนร่วมของสาธารณชนในการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่ง ซึ่งส่งผลให้การพัฒนาประชาธิปไตยในประเทศหยุดชะงัก เยลต์ซินได้รับแรงบันดาลใจจากอุดมคติของจอร์จ วอชิงตัน ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะหลักการประชาธิปไตยของเขา เยลต์ซินสะท้อนถึงการตัดสินใจในระบอบประชาธิปไตยของเขา โดยเฉพาะการแยกตัวจากพรรคการเมืองของรัสเซีย อย่างไรก็ตาม ต่างจากวอชิงตันที่อนุญาตให้ชาวอเมริกันเลือกผู้นำคนใหม่ได้อย่างอิสระเมื่อเขาจากไป เยลต์ซินเลือกเส้นทางที่หยุดการพัฒนาประชาธิปไตยของรัสเซีย[4]
แทนที่จะรับรองการเลือกตั้งที่เสรี เยลต์ซินถือว่าการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งเป็นสิทธิและหน้าที่ของเขา กลยุทธ์ของเขาคือการเตรียมและแนะนำผู้สืบทอดตำแหน่งเข้าสู่เวทีการเมืองโดยไม่ลดทอนอิทธิพลของเขาเองบนเวทีการเมืองของรัสเซีย แนวทางนี้เน้นไปที่การรักษาเสถียรภาพและเสริมสร้างอำนาจส่วนบุคคล[2]
การตัดสินใจเชิงกลยุทธ์ครั้งนี้ของเยลต์ซินแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาของเขาที่จะรักษาการควบคุมสถานการณ์ทางการเมืองในรัสเซียและให้การคุ้มครองทางการเมืองแก่ตัวเขาเองและกลุ่มคนใกล้ชิดของเขาหลังจากก้าวลงจากตำแหน่งประธานาธิบดี[2]
แนวคิดเรื่องความจำเป็นในการเตรียมผู้สืบทอดตำแหน่งเกิดขึ้นภายในกลุ่มของเยลต์ซินทันทีหลังจากการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 1996และตัวเยลต์ซินเองก็เข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องนี้หลังจากวิกฤตเศรษฐกิจในปี 1998 [ 4]เยลต์ซินและกลุ่มผู้มีอำนาจ ที่เป็นมิตรของเขา ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "ครอบครัว" เริ่มมองหาผู้สมัครที่มีความสามารถ เชื่อถือได้ ซื่อสัตย์ และมีสติสัมปชัญญะ โดยไม่มีความสัมพันธ์ในอดีตกับเยลต์ซิน ซึ่งสามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับรัฐและเสนอและแสดง " แนวคิดรัสเซีย " ออกมาได้ [1]
กระบวนการนี้เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนนายกรัฐมนตรีบ่อยครั้ง โดยนายกรัฐมนตรีแต่ละคนถือเป็นผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีที่มีศักยภาพ การเปลี่ยนแปลงหัวหน้ารัฐบาลทำให้กลุ่มของเยลต์ซินสามารถคัดเลือกผู้สมัครอย่างรอบคอบเพื่อเลื่อนตำแหน่งให้ดำรงตำแหน่งสำคัญได้ ในปลายปี 2542 "ครอบครัว" ก็เริ่มกังวลอย่างจริงจังเกี่ยวกับอนาคตและพยายามหาวิธีเพื่อให้แน่ใจว่าผู้สมัครของตนจะขึ้นสู่อำนาจ[4]
ปฏิบัติการ "ผู้สืบทอด" ตามที่เรียกกันภายในกลุ่มของเยลต์ซิน ประกอบด้วยสองภารกิจ ภารกิจแรกคือการค้นหาผู้สมัครที่ไม่เกี่ยวข้องกับเยลต์ซินเอง ภารกิจที่สองคือการสร้างปัญหาที่ "ผู้สืบทอด" จะ "แก้ไข" ซึ่งจะทำให้ได้รับความนิยมจากผู้มีสิทธิเลือกตั้ง[6] [7]การก้าวขึ้นสู่อำนาจของผู้สืบทอดจะทำได้โดยใช้วิธีการที่ผ่านการทดสอบในการเลือกตั้งปี 1996 โดยใช้ทรัพยากรของรัฐและการสนับสนุนจากโครงสร้างการปกครองแบบกลุ่มปกครองซึ่งมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างเยลต์ซินและกลุ่มของเขา[2] [8]
เยลต์ซินมีวิธีการในการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งตามความเหมาะสม กลไกนี้คือการแต่งตั้งนายกรัฐมนตรี ซึ่งเป็นก้าวแรกสู่ตำแหน่งประธานาธิบดี[2] [4] [8]เริ่มจากเชอร์โนเมียร์ดิน ผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีที่มีศักยภาพได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ตั้งแต่ปี 1998 เยลต์ซินเปลี่ยนนายกรัฐมนตรี 6 คน[4]
ในการเตรียมการเลือกตั้งผู้สืบทอด วงในของเยลต์ซินได้จัดทำแบบสำรวจความคิดเห็นของประชาชน โดยถามว่า "คุณจะโหวตให้ตัวละครในภาพยนตร์ตัวใดในการเลือกตั้งครั้งนี้" ผู้นำคือตัวละครในภาพยนตร์และวรรณกรรมของโซเวียตเจ้าหน้าที่ข่าวกรอง สตีร์ลิตซ์ [ 6] หนึ่งในบุคคลที่ทำงานใน "ปฏิบัติการผู้สืบทอด" คือ เกล็บ พาฟลอฟสกี้นักเทคโนโลยีการเมือง[9]
ผู้สมัครรับเลือกตั้งคนแรกๆ ได้แก่ อดีตผู้อำนวยการFSBเซอร์เกย์ สเตพาชินซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรี เยลต์ซินทดสอบความภักดีและความสามารถในการดึงดูดผู้มีสิทธิเลือกตั้งของเขา อย่างไรก็ตาม สเตพาชินพยายามหาทางประนีประนอมกับฝ่ายตรงข้ามของเยลต์ซิน โดยระบุว่าเขาจะไม่ปกป้องเยลต์ซินอย่างแข็งกร้าวจากฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองหลังจากที่เขาลาออก สเตพาชินไม่ผ่าน "การทดสอบ" ของเยลต์ซิน[2]
ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2542 สเตปาชินถูกปลดจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี และอดีตผู้อำนวยการเอฟเอสบีอีกคนวลาดิมีร์ ปูตินได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งแทน การเคลื่อนไหวครั้งนี้มีความสำคัญต่อแผนการแต่งตั้งผู้สืบทอดตำแหน่งในอนาคต และแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาของเยลต์ซินและกลุ่มของเขาที่ต้องการค้นหาผู้นำที่สามารถเสริมสร้างสถานการณ์ทางการเมืองของประเทศและรับรองความปลอดภัยส่วนบุคคลและรักษาอิทธิพลเอาไว้ได้หลังจากที่เยลต์ซินลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดี[2]
ชนชั้นปกครองซึ่งตัดสินใจต่อต้านประชาธิปไตย กระทำการโดยเกรงกลัวต่อความปลอดภัยของตนเองและต้องการรักษาผลประโยชน์ทางวัตถุเอาไว้ ในการต่อสู้ทางการเมืองอย่างเปิดเผย มีอันตรายที่ “ครอบครัวของประธานาธิบดี” ที่เป็นศัตรูจะขึ้นสู่อำนาจ ซึ่งจะเริ่มข่มเหงและลงโทษผู้ที่ทำงานและเจริญรุ่งเรืองในช่วงที่เยลต์ซินดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี ตามคำกล่าวของบางคน “เห็นได้ชัดว่าการแก้แค้นจะเกิดขึ้น และเมื่อนั้นเยลต์ซิน 'ครอบครัว' ก็จะพินาศ และทุกคนจะต้องพินาศ” ดังนั้น “จึงจำเป็นต้องมีแผนการถ่ายโอนอำนาจให้กับ [ประธานาธิบดี] ที่เข้มแข็ง ซึ่งจะรับประกันความปลอดภัยส่วนบุคคลให้กับเยลต์ซิน” [4]
ทัตยานา ดยาเชนโกลูกสาวของเยลต์ซิน มีบทบาทสำคัญในการตัดสินใจขั้นสุดท้ายในการถ่ายโอนอำนาจให้กับปูติน เมื่อสุขภาพของเยลต์ซินทรุดลง ดยาเชนโกก็ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาและที่ปรึกษาให้กับประธานาธิบดีมากขึ้นเรื่อยๆ เธอและวาเลนติน ยูมาเชฟ คู่หมั้นของเธอ มีเรื่องต้องสูญเสียมากมาย พวกเขาอำนวยความสะดวกให้กลุ่มผู้มีอำนาจเข้ามามีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ และด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงอาจกลายเป็นจุดสนใจของประธานาธิบดีคนใหม่ การพึ่งพากลุ่มพันธมิตรในแวดวงใกล้ชิดของเยลต์ซิน รวมทั้งลูกสาวของเขา ยูมาเชฟ และอาจมีผู้ช่วยอีกหนึ่งหรือสองคน เพิ่มขึ้นเมื่อสุขภาพของเขาทรุดลง เยลต์ซินกังวลเรื่องการปกป้องกลุ่มใกล้ชิดของเขามากกว่ากลุ่มผู้มีอำนาจรายบุคคล เขาไม่พอใจอิทธิพลของกลุ่มผู้มีอำนาจที่มีต่อประชาชนและนโยบายของรัฐบาลของเขา แต่เนื่องจากสุขภาพของเขาที่ทรุดโทรมลง เขาจึงไม่สามารถต่อสู้กับอิทธิพลที่เพิ่มขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในขณะเดียวกัน วงในของเขาก็มีความกังวลเกี่ยวกับสวัสดิการของเพื่อนผู้มั่งคั่งของพวกเขา ซึ่งกังวลเกี่ยวกับอนาคตของโชคลาภและตัวพวกเขาเอง[4]
ดังนั้นผลที่ตามมาจากการตัดสินใจในช่วงต้นปี 1992ยังคงส่งผลต่อสถานการณ์ทางการเมืองในรัสเซียต่อไป ความพยายามที่จะนำเศรษฐกิจตลาดเข้ามาโดยไม่จัดตั้งโครงสร้างทางการเมืองและกฎหมายที่เป็นประชาธิปไตย นำไปสู่การคอร์รัปชั่นที่สถาบันในระดับอำนาจสูงสุดในเครมลิน การปฏิรูปเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมโดยไม่มีกลไกทางการเมืองที่เกี่ยวข้องในการรับผิดชอบและควบคุมได้บ่อนทำลายระบบใหม่นี้[10]เมื่อสิ้นสุดวาระประธานาธิบดีสมัยที่สองของเยลต์ซิน ความกลัวต่อการถูกแก้แค้นจากการทุจริตทำให้กลุ่มของเขาต้องแสวงหาผู้นำคนใหม่โดยไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณสมบัติหรือความชอบธรรมในการเลือกตั้ง แต่ขึ้นอยู่กับคำมั่นสัญญาในการปกป้อง และบางทีอาจหวังว่าพวกเขาจะสามารถควบคุมผู้ได้รับแต่งตั้งหุ่นเชิดของพวกเขาในความลับได้[4]
ในช่วงทศวรรษ 1990 วลาดิมีร์ ปูติน อดีตเจ้าหน้าที่เคจีบี ได้เลื่อนตำแหน่งจากผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองกลาง (FSB) ขึ้นสู่ตำแหน่งสำคัญในรัฐบาลรัสเซีย ปูตินได้สร้างความสัมพันธ์อันดีกับกลุ่มคนชั้นสูงของประเทศ รวมถึงกลุ่มผู้มีอำนาจและบุคคลสำคัญทางการเมืองในยุคของเยลต์ซิน ซึ่งส่งผลให้เขาก้าวหน้าในอาชีพการงาน ปูตินทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้กับอนาโตลี โซบชัก นายกเทศมนตรีเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ซึ่งเป็นพันธมิตรคนสำคัญของเยลต์ซิน ซึ่งช่วยให้เขาสร้างสายสัมพันธ์กับกลุ่มคนชั้นสูงทางการเมืองได้[2]
การที่ปูตินได้รับแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีในปี 2542 ถือเป็นการแสดงความเคารพและการสนับสนุนจาก "ครอบครัว" ซึ่งเป็นกลุ่มผู้มีอำนาจที่รวมตัวกันอยู่รอบๆ เยลต์ซิน พวกเขามองว่าปูตินไม่เพียงเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ปกป้องผลประโยชน์ของเยลต์ซินและผลประโยชน์ของพวกเขาเองด้วย เยลต์ซินและกลุ่มของเขาคาดหวังว่าปูตินจะปกป้องพวกเขาจากคู่ต่อสู้ทางการเมืองและรับรองชัยชนะในการเลือกตั้ง[2]
ปูตินได้แสดงให้เห็นถึงความภักดีและความทุ่มเทต่อเยลต์ซินก่อนที่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีในขณะที่เขาดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ FSB เขาช่วยปลดยูริ สคูราตอ ฟ อัยการสูงสุดและผู้วิจารณ์เยลต์ซิน ("ประสานงานหน่วยงานรักษาความปลอดภัยอย่างไม่เป็นทางการเพื่อผลประโยชน์ของฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองของเยลต์ซิน") ด้วยการจัดเตรียมเอกสารที่ประนีประนอม สิ่งนี้เบี่ยงเบนความสนใจของอัยการออกจากกลุ่มผู้มีอำนาจ ทำให้พวกเขาปลอดภัย และเสริมสร้างตำแหน่งของเขาและความไว้วางใจของเยลต์ซิน ปูตินได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาธิการคณะมนตรีความมั่นคงแห่งรัสเซียปูตินแสดงให้เห็นถึงความน่าเชื่อถือและความภักดีของเขาในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งที่เป็นไปได้[2] [11] [12] [ 13] [14] [15] [16] [17]
กระบวนการถ่ายโอนอำนาจให้ปูตินอาจไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ปูตินเองในเดือนธันวาคม 2541 ก็ไม่ได้แสดงความมั่นใจในอนาคตทางการเมืองของเขา ในเวลานั้น เขามองว่าการมีส่วนร่วมในรัฐบาลของเขาเป็น "บทที่น่าสนใจในชีวิตของเขา" ซึ่งจะต้องสิ้นสุดลงในไม่ช้า เยลต์ซินประกาศว่าเขาลังเลที่จะลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีเป็นสมัยที่สาม และปูตินเชื่อว่าเวลาของเขาในรัฐบาลกำลังจะสิ้นสุดลง "แน่นอนว่าประธานาธิบดีในอนาคตต้องการคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่ภักดีต่อตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาจะต้องลาออก บอริส นิโคลาเยวิชรู้ดีว่าฉันไม่รู้สึกกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย" จากนั้น ในสายตาของสังคมและปูตินเอง เยฟเกนี ปรีมาคอฟดูเหมือนจะเป็นผู้สืบทอดที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ปูตินยังหวังว่าจะได้รับความไว้วางใจจากปรีมาคอฟและได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษในอดีตของเขาใน FSB [4]
ปูตินได้รับการสนับสนุนอย่างแข็งขันจากสื่อที่ควบคุมโดยรัฐและกลุ่มผู้มีอำนาจเขาถูกพรรณนาว่าเป็นผู้นำที่กระตือรือร้นและเด็ดขาดซึ่งสามารถปกป้องรัสเซียจากภัยคุกคามภายในและภายนอกได้ ความนิยมของปูตินพุ่งสูงขึ้น "ผู้มีอำนาจ" ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักแม้แต่ในหมู่ชนชั้นสูงของรัสเซียก็กลายเป็นนักการเมืองที่ได้รับความนิยมสูงสุดภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือน หากในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2542 มีผู้มีสิทธิเลือกตั้งเพียง 2% เท่านั้นที่พร้อมจะลงคะแนนให้เขา เมื่อสิ้นปี การสนับสนุนก็เพิ่มขึ้นเป็น 51% การเติบโตนี้เป็นผลมาจากการสนับสนุนอย่างแข็งขันจากสื่อและจากชนชั้นสูงที่มีอำนาจ ซึ่งพยายามรักษาอิทธิพลของตนในภูมิทัศน์ทางการเมืองของรัสเซียในอนาคต[2]
ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2542 เยลต์ซินแต่งตั้งให้ปูตินเป็นผู้นำสงครามต่อต้านเชชเนียที่ก่อกบฏปูตินดำเนินการสงครามอย่างเปิดเผยโดยปรากฏตัวทางโทรทัศน์และแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นในการปราบปรามการลุกฮือ[2]
เหตุระเบิดอาคารที่พักอาศัยที่เกิดขึ้นในรัสเซียเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ. 2542 ถือเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งก่อนสงครามเชชเนียครั้งที่สองจะเริ่มขึ้น เหตุระเบิดที่น่าสงสัยเหล่านี้ซึ่งเกิดขึ้นที่เมืองบูยนาสค์มอสโกว์และโวลโกดอนสค์ได้ดึงดูดความสนใจของสาธารณชนและทิ้งคำถามมากมายที่ยังไม่มีคำตอบ
จากการระเบิดอาคารที่พักอาศัยหลายชั้นที่เกิดขึ้นพร้อมกันหลายครั้ง ทำให้มีผู้เสียชีวิต 307 ราย และบาดเจ็บมากกว่า 1,700 ราย การโจมตีเหล่านี้ไม่เพียงแต่สร้างความตื่นตระหนกในสังคมเท่านั้น แต่ยังทำให้เกิดคำถามเกี่ยวกับผู้ที่รับผิดชอบต่อการระเบิดดังกล่าวอีกด้วย ในเมืองไรยาซาน ตำรวจท้องถิ่นได้จับกุมเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานความมั่นคงกลาง (FSB) โดยจับได้ว่าพวกเขากำลังวางระเบิดในอาคารที่พักอาศัยแห่งหนึ่ง FSB อ้างว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการซ้อมรบเท่านั้น ในขณะที่นักวิจารณ์คาดเดาว่าการระเบิดครั้งนี้อาจเกี่ยวข้องกับการเลือกตั้งที่กำลังจะมีขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศแห่งความหวาดกลัวเพื่อใช้เป็นเหตุผลในการดำเนินการทางทหารในเชชเนีย
การวางระเบิดและความเป็นไปได้ที่อาจมีการเชื่อมโยงกับทางการยังคงเป็นประเด็นที่ถกเถียงกัน ผู้สังเกตการณ์และผู้เชี่ยวชาญบางคนเสนอว่าการก่อการร้ายเหล่านี้อาจเริ่มต้นโดย FSB เพื่อรับการสนับสนุนจากประชาชนสำหรับการเริ่มต้นสงครามเชชเนียครั้งที่สอง เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้ปูตินมีพื้นฐานเพิ่มเติมในการเปิดปฏิบัติการทางทหารในเชชเนีย โดยอ้างว่าเป็นการตอบสนองต่อการก่อการร้าย แม้ว่าความรับผิดชอบต่อการวางระเบิดจะยังไม่ได้รับการแก้ไขก็ตาม[2] [6]สงครามกับเชชเนียได้รับการสนับสนุนจากประชาชนอย่างกว้างขวาง สัปดาห์แรกของการรณรงค์ทางทหารครั้งใหม่ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จมากกว่าสงครามครั้งแรก กองกำลังรัสเซียเข้ายึดครองกรอซนีย์ เมืองหลวงของเชชเนียได้อย่างรวดเร็ว ความขัดแย้งนี้ถูกนำเสนอโดยปูตินว่าเป็นการต่อสู้กับการก่อการร้าย และเขาได้รับชื่อเสียงในฐานะผู้นำที่เด็ดขาดในการฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยและความแข็งแกร่งในประเทศ วาทกรรมดังกล่าวสะท้อนถึงสังคมที่เบื่อหน่ายกับความไม่มั่นคง หลังจากที่ปูตินได้รับแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรี เยลต์ซินได้ประกาศต่อสาธารณะว่าเขาสนับสนุนปูตินให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่ง ในตอนแรก นักวิเคราะห์ไม่คิดว่าปูตินจะเป็นประธานาธิบดีที่มีศักยภาพ โดยสถานการณ์เดียวที่นักข่าวอเล็กซี โวลินนึกออกคือ "การช่วยให้ลูกค้าที่สิ้นหวังซึ่งมีเรตติ้งต่ำและไม่มีภาพลักษณ์ต่อสาธารณชน" กลายมาเป็นประธานาธิบดีได้ก็คือ "สงครามที่ชนะในระยะเวลาอันสั้น" การสนับสนุนสงครามในเชชเนียของประชาชนทำให้เขาสามารถเพิ่มเรตติ้งได้ โดยเรตติ้งเพิ่มขึ้นหลายเปอร์เซ็นต์ทุกสัปดาห์[4]
ตามรัฐธรรมนูญนายกรัฐมนตรีจะทำหน้าที่รักษาการประธานาธิบดีเมื่อผู้ดำรงตำแหน่งลาออก เมื่อวันที่ 31 ธันวาคม 1999 เยลต์ซินประกาศลาออก และวลาดิมีร์ ปูติน ซึ่งดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ก็ได้ดำรงตำแหน่งรักษาการประธานาธิบดีโดยอัตโนมัติ
คำสั่งแรกของปูตินในฐานะรักษาการประธานาธิบดีในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งที่ภักดีคือการให้สิทธิคุ้มกันเยลต์ซินจากข้อกล่าวหาเรื่องการทุจริต ในอนาคต [8]
ในช่วงปลายปี พ.ศ. 2542 ได้มีการตรากฎหมายในรัสเซียที่กำหนดเงื่อนไขที่เข้มงวดสำหรับการลงทะเบียนผู้สมัครรับตำแหน่งประธานาธิบดี ซึ่งรวมถึงการรวบรวมลายเซ็น 1 ล้านรายชื่อและการควบคุมการจัดหาเงินทุน ซึ่งทำให้ผู้สมัครที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลได้รับผลประโยชน์[8]
การลาออกของเยลต์ซินทำให้มีการเลือกตั้งประธานาธิบดีก่อนกำหนด ซึ่งคู่แข่งที่เป็นไปได้ของปูตินไม่ได้เตรียมตัวไว้[8]ผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดี ยูริ ลุซคอฟ และเยฟเกนี ปรีมาคอฟ ถอนตัวออกจากการลงสมัคร เมื่อถึงเวลาที่เยลต์ซินลาออก ความนิยมของปูตินก็เกิน 50% สื่อของรัฐและทรัพยากรการบริหารอยู่ภายใต้การควบคุมของประธานาธิบดีรักษาการ ซึ่งมีส่วนสำคัญอย่างยิ่งต่อชัยชนะของเขา[2] [8]
การไม่มีกระบวนการประชาธิปไตยในการถ่ายโอนอำนาจจากเยลต์ซินไปยังปูตินส่งผลกระทบอย่างมากต่อระบบการเมืองของรัสเซียและการพัฒนาต่อไป ช่วงเวลาดังกล่าวมีลักษณะเฉพาะคือไม่มีกระบวนการเลือกตั้งที่เป็นประชาธิปไตยอย่างแท้จริง ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการกำหนดภูมิทัศน์ทางการเมืองของประเทศและหยุดยั้งการพัฒนาประชาธิปไตยของรัสเซีย[4]
ผู้สนับสนุนแนวคิดเสรีนิยมไม่มีโอกาสที่จะเตรียมตัวและมีส่วนร่วมในการเลือกตั้งอย่างเหมาะสม ยอมจำนนและสนับสนุนผู้สืบทอดตำแหน่งที่ได้รับเลือก ในทำนองเดียวกัน ผู้สนับสนุนแนวคิดกลางไม่สามารถจัดการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งได้ การลาออกของเยลต์ซินและการแต่งตั้งปูตินให้ดำรงตำแหน่งรักษาการประธานาธิบดีถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า ทำให้กลไกการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยเป็นเพียงทางการเท่านั้น ส่งผลให้ตัวแทนของกลุ่มเสรีนิยมและกลุ่มกลางถูกละเลยในการต่อสู้ทางการเมือง และไม่สามารถจัดการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งที่มีประสิทธิผลได้[4]
การตัดสินใจของเยลต์ซินที่จะเปลี่ยนอำนาจโดยไม่ให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมอย่างกว้างขวางในการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งถือเป็นบรรทัดฐานสำคัญในประวัติศาสตร์การเมืองของประเทศ ซึ่งถือเป็นการวางรากฐานสำหรับการเสริมสร้างตำแหน่งของวลาดิมีร์ ปูตินในประเทศให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น และนำไปสู่การสถาปนาระบอบเผด็จการในรัสเซียในเวลาต่อมา การไม่มีกระบวนการประชาธิปไตยในการสร้างอำนาจได้เปิดประตูสู่การสถาปนาระบบการปกครองแบบรวมอำนาจและเผด็จการมากขึ้นในรัสเซีย ทำให้สถาบันประชาธิปไตยอ่อนแอลง และจำกัดโอกาสในการต่อต้านทางการเมือง[4]
{{cite book}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link){{cite book}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link){{cite book}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link)