การต่อต้านของคนงาน

บทความนี้มีรายการอ้างอิงทั่วไปแต่ขาดการอ้างอิงแบบอินไลน์ ที่ เพียงพอโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงที่แม่นยำยิ่งขึ้น ( กุมภาพันธ์ 2010 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
คอมมิวนิสต์ฝ่ายซ้าย
แนวคิด ต่อต้านลัทธิเลนิน ฝ่ายซ้ายต่อต้านสตาลินิสต์ จิตสำนึกชนชั้น การต่อสู้ทางชนชั้น คอมมิวนิสต์ การหยุดงานประท้วงครั้งใหญ่ การรวมอำนาจทางอินทรีย์ ความเป็นสากลของชนชั้นกรรมาชีพ สภาแรงงาน การปฏิวัติโลก
การเคลื่อนไหว บอร์ดิจิซึม ในประเทศจีน การสื่อสาร สภาคอมมิวนิสต์ สถานการณ์นิยมระหว่างประเทศ
ประชากร ยัน แอปเปิล อามาเดโอ บอร์ดิกา อาร์ริโก เซอร์เวตโต มาร์ค ชิริก โอโนราโต ดาเมน บรูโน่ ฟอร์ติชิอารี เฮอร์แมน กอร์เตอร์ พอล แมททิค แกรนด์ดิโซ มูนิส กาฟริล ไมยาสนิคอฟ ซิลเวีย แพนเคิร์สท์ แอนโธนี่ แพนเนคุก ลอเรนโซ ปาโรดี ออตโต้ รูห์เล คาร์ล ชโรเดอร์ จูเลียน คูปาต์
องค์กรต่างๆ ที่ยังมีอยู่ การต่อสู้ของคอมมิวนิสต์ องค์กรแรงงานคอมมิวนิสต์ กระแสคอมมิวนิสต์สากล พรรคคอมมิวนิสต์สากล พรรคคอมมิวนิสต์สากล คณะกรรมการที่มองไม่เห็น เลิกใช้แล้ว สหพันธ์ต่อต้านคอมมิวนิสต์รัฐสภา กลุ่มข่าวคอมมิวนิสต์ สันนิบาตคอมมิวนิสต์ สหภาพแรงงานคอมมิวนิสต์ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งเยอรมนี ซึ่งไปข้างหน้า คณะกรรมการพันธมิตรปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพแห่งมณฑลหูหนาน สังคมนิยมนานาชาติแห่งเยอรมนี สหพันธ์เพื่อวัฒนธรรมของชนชั้นกรรมาชีพ คอมมิวนิสต์ฝ่ายซ้าย กลุ่มการทำงานมาร์กซิสต์ พรรคสังคมนิยมปฏิวัติ ขบวนการแรงงานปฏิวัติ สังคมนิยมหรือความป่าเถื่อน ความสามัคคี กลุ่มผู้ใช้แรงงาน การต่อต้านของคนงาน สหพันธ์สังคมนิยมแรงงาน ความจริงของคนงาน ติกคุน
หัวข้อที่เกี่ยวข้อง ความเป็นอิสระ ลัทธิมากซ์แบบคลาสสิก ความเป็นไปไม่ได้ สหภาพแรงงานอุตสาหกรรม ความเป็นซ้ายจัด ลัทธิแรงงานนิยม
พอร์ทัลคอมมิวนิสต์ พอร์ทัลสังคมนิยม พอร์ทัลการเมือง
วี ที อี

Part of a series on
Syndicalism
Precursors Guild socialism Orthodox Marxism Revolutions of 1848 Utopian socialism
Variants Anarchist Council communism De Leonism Fascist Green Nationalist Sorelianism
Economics Co-operative economics Labour economics General strike Labour rights Labour unionisation Workers' self-management Mutual aid
Organisations International Workingmen's Association (1864–1876) IWA–AIT and affiliates Argentine Regional Workers' Federation (FORA) Brazilian Workers Confederation (COB) Confederación Nacional del Trabajo (CNT–AIT, Spain) Confederation of Revolutionary Anarcho-Syndicalists (CRAS, Russia) Free Workers' Union (FAU, Germany) Norsk Syndikalistisk Forbund (NSF–IAA, Norway) Solidarity Federation (SF–IWA, Britain) General Confederation of Labour (CGT, Spain) Industrial Workers of the World (IWW) IWW-Chile IWW-South Africa Irish Transport and General Workers' Union (ITGWU) Fagoppositionens Sammenslutning (FS, Denmark) National Workers' Union (UON, Portugal) Sveriges Arbetares Centralorganisation (SAC, Sweden)
People Bain Berth De Ambris De Leon Delesalle Fitzgerald Griffuelhes Haywood Janvion Jouhaux Lagardelle Larkin Monatte García Panunzio Pelloutier Rocker Sorel Valois
Related subjects Communism Copyleft Corporatism Criticism of capitalism Criticism of copyright Critique of work Fascism Labour power Libertarian socialism Post-capitalism Revisionism Socialism
Organized Labour portal Politics portal
v t e

ฝ่ายค้านแรงงาน ( รัสเซีย: Рабочая оппозиция , โรมัน :  Rabochaya oppozitsiya ) เป็นกลุ่มย่อยของพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียที่ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1920 เพื่อตอบสนองต่อการใช้ระบบราชการมากเกินไปที่เกิดขึ้นในสหภาพโซเวียตพวกเขาสนับสนุนการถ่ายโอนการบริหารเศรษฐกิจระดับชาติให้กับสหภาพแรงงานกลุ่มนี้นำโดยAlexander Shlyapnikov , Sergei Medvedev , Alexandra KollontaiและYuri Lutovinov กลุ่ม นี้มีอยู่จริงจนกระทั่งเดือนมีนาคม 1921 เมื่อถูกบังคับให้ยุบสภาครั้งที่ 10 ของพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)และดำเนินการแบบกึ่งลับจนกระทั่งการประชุมครั้งที่ 11ในปี 1922 ซึ่งผู้สนับสนุนหลักของกลุ่มกำลังเสี่ยงต่อการถูกกำจัดเนื่องจากกิจกรรมแบ่งแยก ในบางแง่มุม มีความใกล้ชิดกับ ขบวนการ คอมมิวนิสต์สภา เยอรมัน แม้ว่าจะไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการติดต่อโดยตรงระหว่างกลุ่มเหล่านี้ก็ตาม^[1]

การเกิดขึ้นของ "แหล่งอุดมการณ์" ของฝ่ายค้านแรงงานมีความเชื่อมโยงกับคำแถลงของAlexander Shlyapnikovซึ่งปรากฏเมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน 1917 ในคำแถลงของเขา Shlyapnikov เสนอให้ขยายสภาคอมมิชซาร์ประชาชนโดยรวมตัวแทน "จากพรรคการเมืองโซเวียตทั้งหมด" ^[2]การปรากฏตัวต่อสาธารณะครั้งแรกของพวกเขาในฐานะกลุ่มที่จัดตั้งขึ้นคือที่การประชุมสมัชชาพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียครั้งที่ 9 (บอลเชวิค)ในเดือนกันยายน 1920 เมื่อกลุ่มนี้ไม่เพียงแต่ประกาศการมีอยู่ของตน แต่ยังสรุป "งานที่ต้องทำ" อีกด้วย

หนึ่งในสุนทรพจน์แรก ๆ ของตัวแทนของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" - ชื่อนี้คิดขึ้นโดยเลนิน^[3] - เกิดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ 1920 ในระหว่าง การประชุม Tula ครั้งที่ 2 ของ RCP (B.) หลังจากนั้นกลุ่มนี้สามารถคว้าที่นั่งส่วนใหญ่ในคณะกรรมการระดับจังหวัดของพรรคและผู้นำของพรรค - IV Kopylov - กลายเป็นประธานขององค์ประกอบใหม่ของคณะกรรมการระดับจังหวัด ในการตอบสนองต่อสิ่งนี้อดีตสมาชิกของคณะกรรมการระดับจังหวัดได้จัดตั้งฝ่ายค้านโดยกำหนดกิจกรรมของพวกเขาเพื่อพิสูจน์ความไร้ความสามารถของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" ในการจัดการกิจการของจังหวัด นอกจากนี้พวกเขายังเริ่มวางแผนความล้มเหลวของฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองในการประชุมพรรคระดับจังหวัดครั้งต่อไป การเผชิญหน้าครั้งนี้ทำให้การต่อสู้ภายในองค์กรทวีความรุนแรงขึ้น: คณะกรรมการ เขต Novosilsky ของพรรค คัดค้านการเลือกตั้ง Kopylov และเรียกร้องให้มีการประชุมพิเศษ ความต้องการของผู้พิทักษ์เก่าได้รับการสนับสนุนในมอสโกโดยสมาชิกของคณะกรรมการกลางของพรรคซึ่งเรียกตัว Kopylov กลับมา ความขัดแย้งไม่ได้สิ้นสุดเพียงแค่นั้นเพราะในการตอบสนองคณะกรรมการเขต Zarechensky ได้ออกมติขอ "ให้ Kopylov ไปทำงานใน Tula" อย่างไรก็ตามคณะกรรมการกลางได้ตัดสินใจที่จะจัดการประชุมพรรคพิเศษในจังหวัด: มติที่ประเมินงานว่าไม่น่าพอใจได้รับการรับรองด้วยคะแนนเสียงข้างมาก 185 ต่อ 49 เสียง ในการตอบสนองตัวแทนของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" Severny และ Nikitin ได้ออกจากคณะกรรมการเขตเนื่องจากไม่เห็นด้วยกับแนวทางของพรรค^[4]แม้จะพ่ายแพ้ใน Tula ผู้สนับสนุนของ Kopylov ยังคงรักษาตำแหน่งของตนในองค์กรเขต Zarechensky และการต่อสู้เพื่ออำนาจยังคงดำเนินต่อไป ในเวลานั้น การสนับสนุนฝ่ายค้านของคนงานในระดับล่างของพรรคค่อนข้างแข็งแกร่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จำนวนองค์กรพรรคตูลาลดลงครึ่งหนึ่งระหว่างเดือนพฤษภาคมถึงพฤศจิกายน พ.ศ. 2463 ซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากการออกจากตำแหน่งของคนงานในพื้นที่^[4]

ตั้งแต่ปลายปี 1919 ถึงต้นปี 1920 ฝ่ายค้านของคนงานได้เติบโตขึ้นตามชานเมืองของเขตมอสโกวและในเดือนมีนาคม 1920 ก็เริ่มก่อตัวขึ้นในเมืองหลวง โดยมีผู้นำสหภาพแรงงานจำนวนมากเข้าร่วมกลุ่ม ในเดือนเดียวกันนั้น ในการประชุมของกลุ่มคอมมิวนิสต์ของสภากลางสหภาพแรงงานแห่งสหภาพ Shlyapnikov ได้เสนอสูตรสำหรับการแบ่งแยกอำนาจในสหภาพโซเวียตแผนง่ายๆ ของเขาประกอบด้วยการแบ่งหน้าที่ของสหภาพแรงงานโซเวียตและพรรคบอลเชวิคตามคำกล่าวของผู้นำฝ่ายค้าน พรรคสามารถเป็นผู้นำของรัฐทางการเมืองที่รับผิดชอบต่อการต่อสู้และการก่อสร้างปฏิวัติ โซเวียต - รูปแบบของอำนาจทางการเมือง และสหภาพแรงงาน - องค์กรที่มีความรับผิดชอบเพียงอย่างเดียวของเศรษฐกิจแห่งชาติ และในเวลาเดียวกัน โรงเรียนการจัดการอุตสาหกรรมสำหรับคนงาน^[4]

วิทยานิพนธ์ของ Shlyapnikov ก่อให้เกิดความกังวลอย่างมากภายในคณะกรรมการกลางของ RCP (b) ซึ่งเห็นว่าวิทยานิพนธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นถึงแนวโน้มที่จะเกิดสหภาพแรงงานในสหภาพแรงงานของสหภาพโซเวียต นั่นคือความพยายามในการให้พรรคมีบทบาทนำในด้านเศรษฐกิจ เมื่อวันที่ 8 และ 10 มีนาคม 1920 ในการประชุมของ กลุ่ม VTsSPSและ MGPSS ตัวแทนของคณะกรรมการกลางNikolai BukharinและNikolai Krestinskyได้วิพากษ์วิจารณ์แนวคิดของ Shlyapnikov อย่างรุนแรง โดยกล่าวหาว่าเขาเป็น "สหภาพแรงงาน ความคับแคบของสหภาพแรงงาน ความไม่ไว้วางใจโซเวียตและพรรค" ในการตอบโต้ข้อกล่าวหาดังกล่าว Lozovsky ซึ่งเข้าร่วมการประชุม ได้ตั้งข้อสังเกตว่าสหภาพแรงงานปฏิเสธรัฐเอง และ Shlyapnikov มีมุมมองที่แตกต่างออกไป ผู้นำฝ่ายค้านไม่ได้ปฏิเสธรัฐและไม่ได้ละเมิดทรัพย์สินของรัฐ เขาพูดถึงความรับผิดชอบของสหภาพแรงงานต่อเศรษฐกิจและบทบาทหลักของสหภาพแรงงานในอุตสาหกรรมของสหภาพโซเวียตเท่านั้น^[4]

ในเดือนกันยายนปี 1920 ในการประชุมสมัชชาพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียครั้งที่ 9 (บอลเชวิค)มีกิจกรรมใหม่ ๆ ของผู้สนับสนุนฝ่ายค้านของคนงาน ซึ่งเกี่ยวข้องกับการอภิปรายเกี่ยวกับชนชั้นสูงและชนชั้นล่างของพรรคยูริ ลูโตวินอฟได้กำหนดบทบัญญัติหลายประการซึ่งต่อมาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของโครงการฝ่ายค้านของกลุ่ม ในสุนทรพจน์ของเขา เขา "ยืนกรานอย่างแรงกล้าว่าจะต้องดำเนินการตามประชาธิปไตยแรงงานที่กว้างขวางที่สุดทันที ยกเลิกการแต่งตั้งอย่างสมบูรณ์ และกวาดล้างพรรคอย่างเข้มงวดที่สุด" การประชุมบอลเชวิคไม่สนับสนุนข้อเสนอนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ในการประชุมนั้น ได้มีการตัดสินใจที่จะจัดตั้งคณะกรรมาธิการควบคุม ซึ่งมีหน้าที่ป้องกันการต่อสู้ระหว่างกลุ่มในพรรค แม้จะมีมาตรการดังกล่าว แต่คำปราศรัยของผู้สนับสนุนฝ่ายค้านของคนงานก็ยังคงเกิดขึ้นบ่อยครั้งมากขึ้นทั่วประเทศ และความขัดแย้งกับแนวทางของคณะกรรมการกลางก็ทวีความรุนแรงขึ้นทั้งในภูมิภาคและในศูนย์กลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเดือนพฤศจิกายน 1920 สำนักงานจัดงานของคณะกรรมการกลางของ RCP (B.) ถูกบังคับให้ให้ความสนใจเป็นพิเศษกับความขัดแย้งในคณะกรรมการระดับจังหวัดตูลาของ RCP (B.) ซึ่งปะทุขึ้นอย่างเข้มแข็งอีกครั้ง: เพื่อชี้แจงสถานการณ์ คณะกรรมการกลางได้ส่งคณะกรรมาธิการพิเศษไปยังจังหวัด ในเวลาเดียวกัน ในมอสโกเอง การต่อสู้ภายในของพรรคก็มีลักษณะดุเดือด ในฤดูใบไม้ร่วงของปี 1920 ฝ่ายค้านของคนงานสามารถดึงดูดความเห็นอกเห็นใจจากชาวบอลเชวิคจำนวนมากให้เข้าร่วมโครงการของพวกเขาและสร้างการสนับสนุนที่เป็นรูปธรรมสำหรับแนวคิดของพวกเขาในหมู่คนงานของพรรค ส่งผลให้ในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน ในการประชุมผู้ว่าการรัฐ กลุ่มฝ่ายค้านสามารถรวบรวมคะแนนเสียงของผู้แทนได้เกือบครึ่งหนึ่ง: 124 ต่อ 154 คน ตามที่ระบุไว้ในรายงานของคณะกรรมการกลาง "ฝ่ายค้านเองก็มีท่าทีเป็นศัตรูกับแนวทางของพรรคร่วมอย่างมาก" ในเวลาต่อมา เลนินได้ตั้งข้อสังเกตว่ามาถึงจุดที่ "การประชุมสิ้นสุดลงในสองห้อง" ^[4]

“การอภิปรายสหภาพแรงงาน” ถือเป็นจุดเริ่มต้นของ “ฝ่ายค้านของคนงาน” โดยอาศัยบทบัญญัติที่มีอยู่ในโปรแกรมของพรรคที่นำมาใช้ในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 8 ของพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)ในปี 1919 - โดยหลักแล้วในส่วนที่ว่า “สหภาพแรงงานควรมีอำนาจควบคุมเศรษฐกิจของชาติทั้งหมด” - Shlyapnikov วิพากษ์วิจารณ์คณะกรรมการกลางร่วมกับสหายที่มีแนวคิดเหมือนกันของเขาสำหรับ “วิธีการทางทหาร” ในการทำงานร่วมกับสหภาพแรงงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซียสหภาพแรงงานถูกพรากอิสรภาพไปอย่างมากและถูกดูดซับโดยรัฐบาลของRSFSR ^[4 ]

ตามคำกล่าวของAleksei Semyonovich Kiselyovความขัดแย้งที่ร้ายแรงกับผู้นำพรรคในหมู่ผู้นำสหภาพแรงงานเกิดขึ้นในช่วงต้นปี 1920 เขามองว่าพวกเขาเป็นเหตุผลหลักในการเปลี่ยนผ่านไปสู่นโยบายการทหารของแรงงานในเวลานั้น สหภาพแรงงานส่วนใหญ่เชื่อว่าแนวโน้มของการยุติการสู้รบจำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงในแนวทางนโยบายอย่างน้อยก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงในองค์กรแรงงาน - การเปลี่ยนผ่านไปสู่แรงจูงใจทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาสนับสนุนการปรับปรุงสถานการณ์อาหารของชนชั้นกรรมาชีพและการพัฒนา "กิจกรรมสมัครเล่น" ของคนงานภายในกรอบขององค์กรสหภาพแรงงาน ยิ่งไปกว่านั้นผู้นำพรรคดำเนินการจากสมมติฐานที่ว่าในเงื่อนไขที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาของการสิ้นสุดของสงครามอันยาวนาน การพึ่งพาวิธีการแบบเดิมของการจัดการอุตสาหกรรมจะไม่สามารถป้องกันการล่มสลายครั้งสุดท้ายของเศรษฐกิจโซเวียตได้ พวกเขาเชื่อว่ามาตรการฉุกเฉิน รวมถึงมาตรการทางทหาร เป็นสิ่งจำเป็น^[4]

คำถามเกี่ยวกับสหภาพแรงงานกลายเป็นประเด็นสำคัญในการประชุมของสภากลางสหภาพแรงงานแห่งสหภาพแรงงานทั้งหมดในวันที่ 8, 10 และ 15 มีนาคม พ.ศ. 2463 ตามที่ Kiselyov กล่าว ในเวลานั้นในกลุ่มผู้นำสหภาพแรงงานชั้นนำ มีกลุ่มการเมืองสามกลุ่มที่สามารถระบุได้ กลุ่มแรกอาจกล่าวได้ว่าคือDavid RiazanovและMikhail Tomskyซึ่งเชื่อว่าสหภาพแรงงานควรถอนตัวจากกิจการเศรษฐกิจและจัดการโดยหลักกับการจัดระเบียบแรงงาน กลุ่มที่สองรวมถึงคนงานที่สนับสนุนการ "รวม" สหภาพแรงงานเข้ากับกลไกของรัฐ และกลุ่มที่สามประกอบด้วยผู้สนับสนุนของ Shlyapnikov ซึ่งเชื่อว่าสหภาพแรงงานควรกลายเป็นองค์กรที่รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวในด้านเศรษฐกิจระดับชาติของ RSFSR ดังนั้นในฤดูใบไม้ผลิของปี 1920 การอภิปรายอย่างดุเดือดเกี่ยวกับสหภาพแรงงานจึงเริ่มต้นขึ้นในรัสเซียโซเวียต: มันเปิดกว้างในช่วงปลายปี 1920 ถึงต้นปี 1921 ในเวลานั้นมีการจัดตั้ง "คณะกรรมาธิการสหภาพแรงงาน" ที่มีสมาชิกห้าคนสำหรับคณะกรรมการกลางซึ่งมีหน้าที่รวมถึงการศึกษาและตรวจสอบประสบการณ์จริงของสหภาพแรงงานและพัฒนาบทคัดย่อที่จะแสดงมุมมองของคณะกรรมการกลางในประเด็นนี้ อย่างไรก็ตามAlexander Shlyapnikov , Yuri LutovinovและLeon Trotskyซึ่งรวมอยู่ในคณะกรรมาธิการนี้ในตอนแรกปฏิเสธที่จะเข้าร่วมซึ่งทำให้ความแตกต่างรุนแรงขึ้น ภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ในวันที่ 24 ธันวาคม ที่ประชุมใหญ่ของคณะกรรมการกลางได้ตัดสินใจเปิดการอภิปรายอย่างกว้างขวางในประเด็นสหภาพแรงงาน^[4]

เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม 1920 ผู้นำกลุ่มภายในพรรคได้พูดในการประชุมที่ขยายออกไปของกลุ่มคอมมิวนิสต์ของสภาโซเวียตรัสเซียทั้งหมดครั้งที่ 8และสภากลางสหภาพแรงงานทั้งหมดซึ่งพวกเขาได้สรุปนโยบายทางการเมืองของพวกเขา ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในการประชุมนั้นมาพร้อมกับการกล่าวหาซึ่งกันและกันและเกือบจะในทันที "กลายเป็นคนไม่ดี" ตั้งแต่ต้นเดือนมกราคมของปีถัดมา องค์กรของพรรคได้เข้าร่วมในการอภิปรายปัญหาต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ 3 มกราคม ในการประชุมของพรรคที่กระตือรือร้นในเปโตรกราด มีการนำ "การอุทธรณ์ต่อพรรค" มาใช้ โดยแสดงการสนับสนุนอย่างเต็มที่ต่อกลุ่มเลนิน-ซิโนเวียฟ และทรอตสกี้ถูกกล่าวหาว่าพยายามแบ่งแยกพรรคและขบวนการมืออาชีพ "ในความปรารถนาที่จะกำจัดสหภาพแรงงาน" ในเวลาเดียวกัน มติได้เสนอให้ส่งตัวแทนไปยังการประชุมครั้งที่ 10 ของพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)ตามสัดส่วนของจำนวนคะแนนเสียงที่ลงคะแนนสนับสนุนแต่ละกลุ่ม นอกจากนี้ ยังมีการแสดงความปรารถนาที่จะส่งผู้ปั่นป่วนไปยังจังหวัดดังกล่าว ซึ่งมีหน้าที่จัดหาความช่วยเหลือด้านการโฆษณาชวนเชื่อและการจัดองค์กรให้กับผู้สนับสนุนกลุ่มเลนินิสต์ในพื้นที่^[4]

ตั้งแต่เริ่มแรก การอภิปรายเกี่ยวกับสหภาพแรงงานได้ก้าวข้ามขอบเขตของการอภิปรายทั่วไปเกี่ยวกับหลักการของกลุ่มต่างๆ และ "กลายเป็นการเปิดเผยความคิดเห็นของพรรคอย่างเป็นทางการ" คำถามเกี่ยวกับอนาคตของสหภาพแรงงานถูกหยิบยกขึ้นมาหารือในคณะกรรมการเขตและการประชุมเขตของบอลเชวิค โดยปกติแล้ว หลังจากมีรายงานจากตัวแทนของแพลตฟอร์มต่างๆ แล้ว จะมีการลงคะแนนเสียงในที่ประชุม โดยรวมแล้ว คอมมิวนิสต์โซเวียตส่วนใหญ่สนับสนุนจุดยืนของเลนิน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อวันที่ 17 มกราคม 1921 มีการนำแพลตฟอร์มแปดแพลตฟอร์มมาลงคะแนนเสียงในการประชุมคณะกรรมการมอสโกของพรรค โดยมีผู้ลงคะแนนเสียง 76 คนเห็นด้วยกับถ้อยคำของเลนิน 27 คนเห็นด้วยกับแนวคิดของทรอตสกี้ 4 คนเห็นด้วยกับหลักการของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" 11 คนเห็นด้วยกับกลุ่มรวมอำนาจประชาธิปไตย (ซึ่งต้องการเอกราชของโซเวียตมากขึ้น) 25 คนเห็นด้วยกับกลุ่มอิกเนเชียน และแพลตฟอร์มที่เหลือได้รับคะแนนเสียงน้อยกว่าสองคะแนน เมื่อวันที่ 25 มกราคม ในองค์กรพรรคการเมืองตูลา ซึ่งทรอตสกี้ ซิโนเวียฟ และชเลียปนิคอฟทำหน้าที่เป็นผู้รายงาน มีผู้คน 582 คนลงคะแนนให้กับมติของเลนิน-ซิโนเวียฟ 272 คนลงคะแนนให้กับมติของทรอตสกี้ และ 16 คนลงคะแนนให้กับมติของชเลียปนิคอฟ องค์กรพรรคการเมืองเปโตรกราดยังสนับสนุน "แพลตฟอร์มที่ 10" ของเลนิน และค่อยๆ ชัดเจนขึ้นว่าการต่อสู้ในเมืองหลวงเกิดขึ้นระหว่างกลุ่มของเลนิน ซิโนเวียฟ และทรอตสกี้^[4]

มีการสังเกตเห็นภาพที่ "หลากหลาย" มากขึ้นในการประชุมระดับมณฑลและเขต เมื่อวันที่ 27 มกราคม ในเขต Zamoskvoretsky ที่สอง มีผู้ลงคะแนนเสียง 59 เสียงสำหรับ "เวที 10" 10 เสียงสำหรับข้อเสนอของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" และ 7 คนสนับสนุนพวกทร็อตสกี้ ในเขตอื่นของมอสโก - Baumansky - ในพื้นที่กลาง มีผู้ลงคะแนนเสียง 43 คนสำหรับข้อเสนอของเลนิน 7 คนสำหรับ "ฝ่ายค้านของคนงาน" และ 4 คนสำหรับหลักการของทร็อตสกี้ สหภาพแรงงานเองไม่ได้เลี่ยงการอภิปราย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการประชุมคนงานเหมืองในมอสโก แพลตฟอร์มของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" ได้รับคะแนนเสียงสนับสนุน 61 เสียง "เวที 10" - 137 เสียง และมีเพียง 8 คนเท่านั้นที่สนับสนุนข้อเสนอของทร็อตสกี้^[4]

ในการประชุมพรรคจังหวัดมอสโกเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 1921 ซึ่งมีผู้เข้าร่วมมากกว่าสามร้อยคน เกิดเรื่องอื้อฉาวขึ้น: EN Ignatov ประกาศสนับสนุนแพลตฟอร์มของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" ซึ่ง "ก่อให้เกิดความกังวลอย่างมาก" ในหมู่สมาชิกการประชุม เนื่องจากจนถึงวันสุดท้ายกลุ่มของ Ignatov ยังคงสนับสนุน "แพลตฟอร์ม 10" การลงคะแนนเสียงในครั้งต่อมาสิ้นสุดลงด้วยผลลัพธ์ดังต่อไปนี้: "แพลตฟอร์ม 10" ได้รับ 217 คะแนน วิทยานิพนธ์ของทรอตสกี้ - 52 คะแนน แพลตฟอร์มของ "ฝ่ายค้านของคนงาน" - 45 คะแนน และหลักการของ "ประชาธิปไตยแบบรวมอำนาจ" - 13 คะแนน ในคณะกรรมการกลางของคนงานโลหะ "ฝ่ายค้านของคนงาน" มักจะได้อันดับหนึ่ง: ได้รับ 11 คะแนนจาก 20 คะแนน^{[4] [3]}

ในขั้นตอนสุดท้ายของ "การอภิปรายสหภาพแรงงาน" ของคอมมิวนิสต์โซเวียต ชะตากรรมของสหภาพแรงงานในระดับใหญ่ไม่ใช่สาเหตุของความกังวลอีกต่อไป คำถามว่ากลุ่มใดจะชนะการประชุมสมัชชาครั้งที่ 10 ของพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) ที่กำลังจะมีขึ้นนั้น มีความสำคัญมากขึ้น เป็นผลให้การต่อสู้ระหว่างกลุ่มต่างๆ ทวีความรุนแรงขึ้นเป็นการต่อสู้เพื่อชิงตำแหน่งผู้นำในพรรค ซึ่งส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อแนวทางการอภิปราย^[4]ในการประชุมสมัชชาดังกล่าว ได้มีการลงมติลับ "ว่าด้วยความสามัคคีของพรรค" ซึ่งห้ามไม่ให้มีกลุ่มต่างๆ ภายในพรรคและสั่งให้ยุบกลุ่มต่างๆ ที่เคยจัดตั้งขึ้นก่อนหน้านี้ทันที^[5]มติดังกล่าวยุติความปรารถนาของฝ่ายค้านของคนงานและพรรครวมอำนาจประชาธิปไตย

มติลับอีกฉบับหนึ่งที่มุ่งเป้าไปที่ฝ่ายค้านของคนงานโดยเฉพาะก็ได้รับการผ่านเช่นกัน โดยประณาม 'การเบี่ยงเบนของสหภาพแรงงานและอนาธิปไตยในพรรคของเรา' ซึ่ง "ทำให้การสนับสนุนหลักการพื้นฐานของโครงการของฝ่ายค้านของคนงานเป็นไปไม่ได้" อย่างไรก็ตาม รัฐสภาได้แบ่งปันข้อเสนอบางส่วนที่นอกเหนือไปจากนี้ รวมถึงการกวาดล้างพรรคและจัดระเบียบการจัดหาแรงงานให้ดีขึ้น เพื่อปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของคนงาน และผู้นำสามคนของพรรคได้รับเลือกเข้าสู่คณะกรรมการกลางของพรรค ได้แก่ ชเลียปนิกอฟเป็นสมาชิกที่มีสิทธิออกเสียงเต็มจำนวน เมดเวเดฟ และคีเซลยอฟเป็นสมาชิกผู้สมัคร^[6] อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา ผู้นำของพรรคได้ดำเนินการรณรงค์เพื่อควบคุมสหภาพแรงงานให้ตกอยู่ภายใต้พรรค และคุกคามและข่มขู่ผู้ที่ต่อต้านการรณรงค์นี้

สมาชิกฝ่ายค้านของคนงานในอดีตยังคงสนับสนุนมุมมองของพวกเขาในช่วงที่มีนโยบายเศรษฐกิจใหม่แต่กลับถูกละเลยทางการเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงกระนั้น ในวันที่ 5 กรกฎาคม 1921 โคลลอนไทได้ขึ้นพูดต่อหน้าการประชุมครั้งที่สามของคอมินเทิร์นโดยโจมตีนโยบายของรัฐบาลโซเวียตอย่างรุนแรงและเตือนว่านโยบายเศรษฐกิจใหม่ "คุกคามคนงาน สร้างความเข้มแข็งให้กับชาวนาและชนชั้นกลาง และอำนวยความสะดวกในการฟื้นคืนชีพของระบบทุนนิยม" ^[7]

ชเลียปนิคอฟและผู้สนับสนุนของเขายังได้หารือกับกลุ่มคนงานของกาฟริล มยาสนิคอฟแต่ไม่เหมือนกับมยาสนิคอฟ ตรงที่ตั้งใจว่าจะไม่ออกจากพรรคคอมมิวนิสต์ ในช่วงต้นปี 1922 อดีตผู้แทนฝ่ายค้านของคนงาน เช่น ชเลียปนิคอฟและเมดเวเดฟ และสมาชิกคนอื่นๆ ของพรรคที่มีต้นกำเนิดจากชนชั้นแรงงาน ได้ลงนามในสิ่งที่เรียกว่า จดหมาย ฉบับที่ 22 ^[8]เพื่ออุทธรณ์ต่อคณะผู้บริหารคอมินเทิร์นเกี่ยวกับการปราบปรามผู้เห็นต่างภายในพรรครัสเซียและการแทรกซึมของชนชั้นกลางในรัฐโซเวียตและพรรคเอง โคลลอนไทร่วมลงนามในจดหมายดังกล่าวกับโซยา ชาดูร์สกายา เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ในฐานะปัญญาชนจากกลุ่มที่ไม่ใช่ชนชั้นแรงงาน แต่ในเดือนกุมภาพันธ์ 1922 เธอถูกทรอ ตสกี้และซิโนเวียฟห้ามไม่ให้พูดต่อหน้าคณะผู้บริหารคอมินเทิร์นในนามของมุมมองที่แสดงในการอุทธรณ์^[9] Shlyapnikov, Kollontai และ Sergei Medvedev รอดพ้นการถูกขับออกจากพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียอย่างหวุดหวิดในการประชุมสมัชชาพรรคครั้งที่11เมื่อปี 1922 ในขณะที่ผู้ลงนามในคำร้องอีกสองคน ได้แก่ Flor Anisimovich Mitin (1882–1937) และ Nikolái Vladimirovich Kuznetsov (1898–1937) ถูกขับออก^[10]ต่อมา Kollontai ได้กลายเป็นนักการทูตคนสำคัญและ Shlyapnikov ได้เขียนบันทึกความทรงจำ

ในช่วงครึ่งหลังของทศวรรษปี 1930 ชเลียปนิคอฟและสหายที่สนิทที่สุดของเขา (ซึ่งโคลลอนไทไม่ได้อยู่ด้วย) ถูกกล่าวหาว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มต่อต้านการปฏิวัติที่เรียกว่า "ฝ่ายค้านของคนงาน" และเชื่อมโยงกับ "กลุ่มก่อการร้ายทรอตสกี-ซิโนเวียลต่อต้านการปฏิวัติ" แม้ว่าพวกเขาจะประกาศว่าตนบริสุทธิ์ แต่ทั้งชเลียปนิคอฟและเมดเวเดฟ รวมทั้งคนอื่นๆ อีกหลายคน กลับถูกตัดสินประหารชีวิตและประหารชีวิตในเดือนกันยายนปี 1937 ^[11]ในชีวประวัติของชเลียปนิคอฟ บาร์บารา อัลเลน สรุปบทสุดท้ายก่อนบทส่งท้ายด้วยคำพูดเหล่านี้:

พรรคฝ่ายค้านของคนงานไม่ได้มีการพิจารณาคดีแบบ "โชว์ไทล์" เนื่องจากพรรคไม่สอดคล้องกับแนวทางของฝ่ายค้านที่สตาลินต้องการสร้างขึ้น หรือเพราะชเลียปนิคอฟและสหายที่สนิทที่สุดของเขาไม่ยอมจำนนต่อแรงกดดันที่จะทำให้ตนเองเสื่อมเสียชื่อเสียงและใส่ร้ายผู้อื่นเพื่อประโยชน์ของ "พรรค" สำหรับพวกเขา พรรคไม่ใช่สตาลินและพรรคพวกของเขา แต่เป็นสถาบันการเมืองปฏิวัติที่จัดตั้งโดยคนงานเพื่อให้ผู้ถูกกดขี่มีชีวิตที่ดีขึ้น ความเชื่อมั่นอันแน่วแน่นี้ช่วยให้พวกเขาต่อต้านวาทกรรมและคำบรรยายของสตาลินเกี่ยวกับอดีตของพรรค และจินตนาการถึงทางเลือกอื่นนอกเหนือจากวิสัยทัศน์ของเขาเกี่ยวกับสังคมนิยม

—  Barbara C. Allen, Alexander Shlyapnikov, 1885–1937: ชีวิตของ Bolshevik เก่าหน้า 364–365

หลังจากการสิ้นสุดของลัทธิสตาลิน ชเลียปนิคอฟได้รับการฟื้นฟูในปี 1963 และเมดเวเดฟได้รับการฟื้นฟูในปี 1977 การตัดสินให้เพิกถอนคดีของเมดเวเดฟเนื่องจากไม่มีหลักฐานใดๆ เน้นย้ำว่า "ผู้ที่ถูกตัดสินในคดีฝ่ายค้านของคนงานไม่มีใครสารภาพว่ามีความผิด" ^[12]

กลุ่มต่อต้านแรงงานนำโดยAlexander Shlyapnikovซึ่งเป็นประธานสหภาพแรงงานโลหะของรัสเซียด้วย และประกอบด้วย ผู้นำ สหภาพแรงงานและผู้บริหารอุตสาหกรรมที่เคยทำงานในอุตสาหกรรมมาก่อนAlexandra Kollontaiนักสตรีนิยมสังคมนิยมชื่อดังเป็นที่ปรึกษาและผู้สนับสนุนของกลุ่ม สมาชิกที่มีชื่อเสียงคนอื่นๆ ได้แก่Sergei Medvedevและ Mikhail Vladimirov (ผู้นำสหภาพแรงงานโลหะ) Alexander Tolokontsev  [ru]และ Genrikh Bruno (ผู้นำอุตสาหกรรมปืนใหญ่) Mikhail Chelyshev (สมาชิกคณะกรรมการควบคุมพรรค) Ivan Kutuzov  [ru] (ประธานสหภาพแรงงานสิ่งทอ) Kirill Orlov (สมาชิกสภาอุตสาหกรรมการทหารและผู้เข้าร่วมการก่อกบฏต่อเรือรบรัสเซีย Potemkin ในปี 1905 ) และAleksei Kiselyov (ประธานสหภาพคนงานเหมืองแร่) ยูริ ลูโตวินอฟผู้นำสหภาพแรงงานโลหะ และสภากลางสหภาพแรงงานแห่งสหภาพแรงงานทุกแห่งบางครั้งก็พูดแทนกลุ่ม แต่บางครั้งก็มีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง

ฝ่ายค้านแรงงานสนับสนุนบทบาทของสหภาพแรงงานในการกำหนดทิศทางเศรษฐกิจในช่วงเวลาที่ หน่วยงาน ของรัฐบาลโซเวียตกำลังดำเนินการอุตสาหกรรมโดยออกคำสั่งและพยายามกีดกันสหภาพแรงงานไม่ให้มี บทบาท ในการมีส่วนร่วมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝ่ายค้านแรงงานเรียกร้องให้คนงานที่เป็นสมาชิกสหภาพแรงงาน (ทั้งพนักงานปกขาวและปกน้ำเงิน) เลือกตัวแทนเข้าสู่สภาลำดับชั้นแนวตั้งที่จะดูแลเศรษฐกิจ ผู้นำที่ได้รับการเลือกตั้งจะต้องรับผิดชอบต่อผู้ที่เลือกพวกเขามาและสามารถถูกปลดออกจากตำแหน่งได้ ฝ่ายค้านแรงงานเรียกร้องให้เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียทุกระดับหยุดการแทรกแซงเล็กๆ น้อยๆ ในการดำเนินงานของสหภาพแรงงาน และให้สหภาพแรงงานได้รับการเสริมกำลังด้วยเจ้าหน้าที่และเสบียงเพื่อให้พวกเขาสามารถดำเนินงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผู้นำฝ่ายค้านแรงงานไม่ได้คัดค้านการจ้าง "ผู้เชี่ยวชาญชนชั้นกลาง" ในระบบเศรษฐกิจ แต่คัดค้านการให้บุคคลดังกล่าวมีอำนาจในการบริหารที่เข้มแข็งโดยไม่มีการตรวจสอบจากระดับล่าง "ฝ่ายค้านของคนงาน" ยึดถือแนวคิดของตนตามประสบการณ์ในช่วงเดือนแรกๆ ของอำนาจของสหภาพโซเวียต ซึ่งเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่การจัดระเบียบการผลิตดำเนินไปบนพื้นฐานของการปกครองตนเองของชนชั้นกรรมาชีพ^[4]

• Allen, Barbara C (มกราคม 2015) Alexander Shlyapnikov, 1885–1937: ชีวิตของบอลเชวิครุ่นเก่า ไลเดน เนเธอร์แลนด์: Brill (Historical Materialism Series)หนังสือปกอ่อนตีพิมพ์โดย Haymarket Books ในปี 2016
• อัลเลน, บาร์บารา ซี., 'ชนชั้นกรรมาชีพจากนวนิยาย': การเมือง อัตลักษณ์ และอารมณ์ในความสัมพันธ์ระหว่างอเล็กซานเดอร์ ชลีอาปนิคอฟและอเล็กซานดรา โคลลอนไท 1911-1935 "การทบทวนของโซเวียตและหลังโซเวียต" 35 (2008), ฉบับที่ 2, 21–54
• อัลเลน บาร์บารา ซี. ความเห็นไม่ลงรอยกันในช่วงแรกของพรรค: อเล็กซานเดอร์ ชลีอาปนิคอฟ และจดหมายของยี่สิบสอง "ยุค NEP: รัสเซียโซเวียต 1921-1928" 1 (2007), 21–54
• แดเนียลส์, โรเบิร์ต. จิตสำนึกแห่งการปฏิวัติ: การต่อต้านของคอมมิวนิสต์ในรัสเซียโซเวียต . เคมบริดจ์, แมสซาชูเซตส์, 1960; ฉบับแก้ไข, โบลเดอร์, คอล., 1988
• โฮล์มส์ แลร์รี อี. เพื่อการปฏิวัติได้รับการไถ่ถอน: ฝ่ายค้านของคนงานในพรรคบอลเชวิค 1919-1921เอกสารของคาร์ล เบ็คในการศึกษารัสเซียและยุโรปตะวันออก ฉบับที่ 802 (1990)
• Kollontai, Alexandra. Rabochaya oppozitsiya. มอสโกว์ พ.ศ. 2464แปลเป็นภาษาอังกฤษโดยWorkers' Dreadnoughtในลอนดอน (22 เมษายน - 19 สิงหาคม พ.ศ. 2464) และ IWW ในสหรัฐอเมริกา ( The Workers' Opposition in Russia , พ.ศ. 2464)
• Rogovin, Vadim Zakharovich (2021). มีทางเลือกอื่นหรือไม่? ลัทธิทร็อตสกี: มองย้อนกลับไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แปลโดย Frederick Choate แมนเชสเตอร์: Mehring Books ISBN 978-1-893638-97-6-
• Sorenson, Jay. ชีวิตและความตายของสหภาพแรงงานโซเวียต: 1917-1928 . นิวยอร์ก, 1969
• ฝ่ายค้านของคนงานในพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย: เอกสาร 1919-30เรียบเรียงและแปลโดย Barbara C. Allen ไลเดน เนเธอร์แลนด์: Brill, 2021.*

• อเล็กซานดรา โคลลอนไท ฝ่ายค้านแรงงาน
• วิทยานิพนธ์ของฝ่ายค้านแรงงาน