Прејди на содржината

Саксонија-Вајмар

Од Википедија — слободната енциклопедија
Војводство Саксонија-Вајмар
Herzogtum Sachsen-Weimar
Знаме Грб
Местоположба на Saxe-Weimar
Главен градВајмар
Уредување Феудална монархија

Саксонија-Вајмар (германски: Sachsen-Weimar) — едно од саксонските војводства кое го држело огранокот Ернестини на династијата Ветин во денешна Тирингија. Главен град бил Вајмар. Вајмарската гранка била генеалошки најстарата гранка на Ветините.

Историја

[уреди | уреди извор]

Поделбата од Лајпциг

[уреди | уреди извор]

Кон крајот на 15 век, поголемиот дел од сегашната Тирингија, вклучително и областа околу Вајмар, ја држеле Ветините, саксонските изборни кнезови. Според Договорот од Лајпциг од 1485 година, земјите на Ветин биле поделени помеѓу изборниот кнез Ернст Саксонски и неговиот помлад брат Албрехт III, при што западните земји во Тирингија заедно со изборното кнежевство му припаднале на огранокот на Ернестините.[1]

Вајмарскиот замок, војводската резиденција

Внукот на Ернст, изборниот кнез Јохан Фридрих I Саксонски, го загубил изборното кнежевство со Капитулацијата на Витенберг во 1547 година, откако се приклучил на бунтот на лутеранскиот Шмалкадски сојуз против хабсбуршкиот цар Карло V, бил поразен, заробен и обезвластен (царска осуда). Сепак, според Пасаускиот мир од 1552 година, тој бил помилуван и му било дозволено да ги задржи своите земјишта во Тирингија. По неговата смрт во 1554 година, неговиот син Јохан Фридрих II го наследил како „војвода на Саксонија“, кој живеел во Гота. Неговите обиди да го врати изборното кнежевство пропаднале. Во текот на бунтот од 1566 година, поттикнат од разбојничкиот барон Вилхелм фон Грумбах, војводата бил осуден и доживотно затворен од царот Максимилијан II.

Поделбата од Ерфурт

[уреди | уреди извор]

Јохан Фридрих II бил наследен од неговиот помлад брат Јохан Вилхелм во Вајмар, кој за кратко време исто така паднал во немилост кај императорот со неговиот сојуз со францускиот крал Шарл IX. Во 1572 година, Максимилијан II ја наметнал поделбата од Ерфурт, при што Ернестинските земји биле поделени меѓу војводата Јохан Вилхелм и двата преживеани синови на затворениот Јохан Фридрих II. Јохан Вилхелм го задржал Војводството Саксонија-Вајмар, додека неговите помали внуци ги добиле јужните и западните територии околу Кобург и Ајзенах.

Оваа поделба била првата од бројните делби. Во текот на следните три века земјите биле делени кога војводите имале повеќе од еден син и повторно се спојувале кога војводите умирале без директни наследници, но сите земји останале во огранокот Ернестини на династијата Ветин. Како резултат на тоа, Војводството Саксонија-Вајмар се намалувало и растело повеќепати. Тирингиските држави во текот на ова раздобје вообичаено се состоеле од неколку неповрзани парцели територија со различни големини. Соочени со нивниот недостаток на политичка моќ, владетелите на овие ситни држави изградиле прекрасни монархиски домаќинства во нивните резиденции и се стремеле кон повисоки културни достигнувања.

Војводата Јохан Вилхелм, навреден од загубата, починал во 1573 година, наследен од неговиот син Фридрих Вилхелм I. По неговата смрт во 1602 година, Саксонија-Вајмар повторно била поделена меѓу неговиот помлад брат Јохан II и малолетниот син на Фридрих Вилхелм, Јохан Филип, кој ја добил територијата на Саксонија-Алтенбург. Синот на Јохан, саксонско-вајмарскиот војвода Јохан Ернест I, по повод погребот на неговата мајка Доротеја Марија Анхалтска во 1617 година го основал книжевното Плодоносно друштво.

Триесетгодишна војна

[уреди | уреди извор]

На почетокот на Триесетгодишната војна, војводата Јохан Ернест I ги поддржал протестантските бохемски земји под „зимскиот крал“ Фридрих V Палатински, кои биле поразени во Битката кај Белата Планина во 1620 година. Императорот Фердинанд II му ја одзел титулата и тој останал жесток противник на католичката династија Хабсбурговци и починал во унгарскиот поход на Ернст фон Мансфелд во 1626 година.

Неговиот помлад брат Вилхелм, регент од 1620 година, го презел кнежевството по неговата смрт. Отпрвин, исто така, поддржувач на протестантите, по смртта на шведскиот крал Густав II Адолф, тој го прифатил Прашкиот мир од 1635 година што неговите братучеди Албертинци го испреговарале со императорот - и покрај противењето на неговиот помлад брат, генерал Бернард Саксонско-вајмарски, кој стапил во француска служба под кардиналот Ришелје. Сепак, како и многу германски земји, вајмарските земји биле опустошени од борбени дејства, како и од епидемии на чума.

Кога во 1638 година ограноците на Ернестинците од Саксонија-Ајзенах и Саксонија-Кобург угаснале по смртта на војводата Јохан Ернст, Вилхелм Саксонско-вајмарски наследил големи делови од неговите имоти. Меѓутоа, во 1640 година, тој морал да ги вклучи своите помлади браќа Ернст I и Албрехт IV, со што (повторно) воспоставувајќи ги Војводствата Саксо-Гота и краткотрајниот Саксонија-Ајзенах, кој повторно беше распуштен по смртта на војводата Албрехт во 1644 година.

Друго преуредување на Ернестинските земји се случило во 1672 година откако војводата Фридрих Вилхелм III од Саксонија-Алтенбург, потомок на војводата Јохан Филип, умрел без наследници, а неговиот братучед војводата Јохан Ернст II од Саксонија-Вајмар наследил делови од неговото војводство, кое првично било отцепено од територијата Саксонија-Вајмар во 1602 година. Јохан Ернст II веднаш ги поделил зголемените Саксонско-вајмарски земји меѓу себе и неговите помлади браќа Јохан Георг I и Бернхард II, кои ги добиле Војводствата Саксо-Ајзенах и Саксо-Јена, а кои се вратиле во склоп на Саксонија-Вајмар по смртта на синот на Бернхард, војводата Јохан Вилхелм во 1690 година.

Вајмарски класицизам

[уреди | уреди извор]
Теобалд фон Оер: Вајмарскиот двор на музите (1860); Шилер чита во Замокот Тифурт, Виланд, Хердер и Гете меѓу слушателите

По смртта на потомокот на Џон Џорџ, Вилхелм Хајнрих во 1741 година, војводата Ернст Август I од Саксонија-Вајмар, го наследил Војводството Саксонија-Ајзенах. Тој потоа управувал со двете војводства во личен сојуз и решително го проследил развојот на неговите земји со спроведување на начелото на првородство.

Неговиот син Ернст Август II, кој го наследил во 1748 година, починал во 1758 година, по што царицата Марија Тереза ја назначила неговата млада вдовица, војвотката Ана Амалија, за регент на земјата и старател на нејзиниот млад син, Карл Август.[1] Регентството на енергичната Ана Амалија и владеењето на Карл Август, кого го подигнал писателот Кристоф Мартин Виланд, образувале врвна точка во историјата на Саксонија-Вајмар.[1] И двајцата посветени покровители на книжевноста и уметноста, Ана Амалија и Карл Август ги привлекле на својот двор водечките германски научници, вклучувајќи ги Јохан Волфганг фон Гете, Фридрих Шилер и Јохан Готфрид Хердер, и ја направиле нивната резиденција во Вајмар важно културно средиште во ерата на која се наведува. како Вајмарски класицизам.

Во 1804 година, војводата Карл Август влезе во европската политика венчајќи го својот син и наследник Карл Фридрхи за големата војвотка Марија Павловна, сестра на царотАлександар I од Русија . Меѓутоа, во исто време тој се приклучил на Прусија во Војната на четвртата коалиција против Француското Царство, а по поразот во Битката кај Јена-Ауерштет, бил принуден да пристапи кон Наполеоновиот Рајнски сојуз во 1806 година. Во 1809 година, Саксонија-Вајмар и Саксонија-Ајзенах, кои биле обединети само во лицето на војводата, биле формално споени во Војводството Саксонија-Вајмар-Ајзенах .

Саксонско-вајмарски војводи

[уреди | уреди извор]

Се споил со Саксонија-Ајзенах за да се основа Големото Војводство Саксонија-Вајмар-Ајзенах.

Поврзано

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2  Chisholm, Hugh, уред. (1911). „Saxe-Weimar-Eisenach“ . Encyclopædia Britannica. 24 (11. изд.). Cambridge University Press.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Саксонија-Вајмар&oldid=5081797“