Dead Island Definitive Collection - Review
Zonnig zombieparadijs
Dead Island kon in 2011 de belofte van de fenomenale, prachtig vormgegeven en emotionele reveal trailer niet waarmaken, maar was - wanneer we die trailer gauw vergaten - een prima game. Wakker worden op een tropisch eiland, waar een zombie-uitbraak woedde en je moest zien te overleven, leidde tot een frisse blik op het genre. Met een zware focus op melee-aanvallen voelde de combat in Dead Island wat log, maar bood deze bijzonder veel voldoening. Vijf jaar later is de glans hier echter wat van af.
Dat is niet te zeggen dat er geen glans aan de beelden zit van deze heruitgave voor de huidige generatie, die het origineel met de uitbreiding Riptide bundelt. Grafisch heeft de game een flinke overhaul gehad, waardoor met name de omgevingen er bij vlagen fantastisch uitzien. De eerste keer dat je uitkijkt over de baai of het strand zou je niet verwachten te maken te hebben met een PlayStation 3-game. Ook de personages zijn onder handen genomen, maar verbreken de illusie meer door hun houterige bewegingen en grove modellen. Sprekend met inmiddels oude bekenden als Sinemoi en dr. Jack werd ik meer uit de ervaring getrokken dan er dieper ingegooid. De framerate is net als in het origineel lang niet altijd even stabiel.
Er valt voldoende plezier te beleven qua gameplay, al is er niets anders aan deze Definitive Edition. Nog steeds kent de game lichte RPG-elementen, en bouw je statistieken en vaardigheden op door punten uit te geven in de skill tree. Vuurwapens bestaan nog, maar Dead Island geeft nog altijd duidelijke voorkeur aan melee combat. En dat is terecht, gezien dit ook vijf jaar na dato nog altijd uitstekend aanvoelt. Met een zware, houten peddel op het perfecte moment uithalen om een zombiedame in bikini tegen de grond te werken en vervolgens haar schedel kapot te trappen met je voet; Dead Island geeft je daadwerkelijk het gevoel dat jij deze acties uitvoert. Helemaal door de realistische inzet van stamina, waardoor timing en plannen essentieel is in een gevecht. Tel hier nog eens bij op dat je nergens oppermachtig bent en je al snel zombievoer wordt wanneer je timing verkeerd is of je te veel risico neemt.
Waar de game echter last van heeft, is dat ontwikkelaar Techland de serie achterliet om het concurrerende Dying Light te maken, een game die in vele opzichten als een flinke evolutie aanvoelde van Dead Island. De dag-en-nacht-cyclus - waarbij de zombies actiever worden wanneer de zon ondergaat - en de toevoeging van uitstekende parkour-actie à la Mirror’s Edge maakte dat er meer diversiteit zat in de gameplay. Terugkerend naar Dead Island bemerkte ik al gauw dat ik de repetitie die mij voorheen niet zo stoorde nu wel degelijk een factor is. Twintig uur in de game was ik nog steeds dezelfde fetch quests aan het volgen, wachten tot de zombie mij aanvalt en op het juiste moment slaan, het voorwerp vinden en wegrennen.
Doordat kogels schaars zijn en de vuurwapens niet fijn of echt effectief voelen, zal je voornamelijk terug vallen op machettes, bijlen of ander slag- en steekwapens. Het upgraden van deze wapens door middel van blueprints en alle dingen die je meeneemt in deze loot-a-thon blijft een gave toevoeging. Jouw knuppel wordt veel effectiever met roestige spijkers erin en toen ik mijn slagersmes voorzien had van elektroden verdwenen de zombies als sneeuw voor de zon. Wapens moeten echter ook gerepareerd worden voor deze volledig breken, iets wat een game nooit beter maakt. Ook al laat de game dit op toffe wijze zien door de het wapen er steeds meer gebroken uit te laten zien, zorgt het voor onnodige tripjes terug naar de basis om de schade te herstellen.
Maar ook het verkennen van het eiland weet indruk te maken. De open wereld voelt ontzettend groot, levert mooie plaatjes op en laat de speler duidelijk weten waar je wel en (nog) niet thuishoort. Je ontmoet andere overlevenden en versterkt jouw eigen settlement. Vaak word je een nieuw gebied ingestuurd om te verkennen om daar een andere groep overlevers tegen te komen, die jou wel of niet willen helpen. Helaas blijft het uiteindelijk erg veel van hetzelfde in hetgene dat je doet en wat je ziet.
Opmerkelijk is dat de PS4-versie van de game enkel Dead Island op de disc heeft staan en Riptide gedownload moet worden. Xbox One-spelers vinden de beide games op de disc, naast de extra downloadbare game die voor beide consoles geldt. Dead Island Retro Revenge is een 16-bit endless runner, waarbij je zombies slaat en schopt om het geliefde huisdier van de boze katteneigenaar te redden. Had dit in een Double Dragon- of Final Fight-stijl geweest, dan was dit een leuke toevoeging geweest. Het geheel voelt echter aan als een dertien-in-een-dozijn iPhone-game aan, maar hey, het is gratis.
Voordelen
- Combat voelt nog altijd goed
- Vernieuwde graphics
- Wapens modificeren
Nadelen
- Te weinig variatie
- Personages steken af tegen de wereld
- Wapen duurzaamheid
Het oordeel
Dead Island is nog altijd Dead Island met lekker voelende melee combat en een unieke setting. De verbeterde graphics laten het eiland van Banoi er prachtig uitzien, terwijl de personagemodellen achterblijven en met hun houterige bewegingen de illusie wat verbreken. De herhaling in de opdrachten en combat breekt de game echter op. De diversiteit en gameplay die we in andere games gezien hebben en vandaag de dag verwachten, zorgen ervoor dat Dead Island Definitive Edition als een flinke stap terug voelt. Toch valt er zeker plezier te beleven in het verbeteren van de wapens, verkennen van de wereld en het neerstompen van hordes zombies.
- Platform
Dead Island Definitive Edition Review
