Holocaustontkenning: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

In de regel

Versie van 6 feb 2008 18:14

Holocaustontkenning of Holocaustrevisionisme zijn benamingen voor het geheel of gedeeltelijk verwerpen van de geschiedschrijving rondom de Holocaust.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog deporteerde Nazi-Duitsland grote aantallen Joden en andere ongewenste bevolkingsgroepen naar concentratiekampen waar velen van hen omkwamen. Deze verwerping van algemeen geaccepteerde historische feiten en gebeurtenissen richt zich op het aantal doden, de daadwerkelijke intentie van het Naziregime, de wijze waarop de slachtoffers stierven, logistieke beperkingen, en naoorlogse propaganda. De ideologische achtergrond van Holocaustrevisionisten is vaak nazistisch, islamitisch en antisemitistisch van aard. Een veel gebruikte uitdrukking van Holocaustrevisionisten is dat de overwinnaar de geschiedenis schrijft.

Terminologie

Historici gebruiken de academische term 'historisch revisionisme' voor het onderzoek naar de verhalen die als geschiedenis worden verteld; dit onderzoek wordt gedaan om de geschiedschrijving te herzien met nieuw ontdekte feiten, met informatie die minder bias bevat, of met preciezere informatie. Ook gevestigde geschiedkundigen staan open voor de mogelijkheid dat geschiedenis, zoals die traditioneel wordt verteld, misschien niet helemaal accuraat is en dus onderworpen kan worden aan een herziening. Historisch revisionisme is in deze zin een algemeen geaccepteerd deel van geschiedkundige studies.

De term historisch revisionisme werd recentelijk echter ook vaak gebruikt door veel Holocaustontkenners. Critici stellen dat Holocaustontkenners historisch revisionisme op een onjuiste wijze toepassen. Gordon McFee schreef bijvoorbeeld in zijn essay Why Revisionism isn't dat:

Revisionisten beginnen met het stellen van de conclusie dat de Holocaust niet plaats heeft gevonden en werken daarna terug naar de feiten om ze aan te passen aan al gestelde conclusie. Oftewel, ze keren de geëigende methodologie om [...], en zetten zo de historische methode van onderzoek en analyse op z'n kop. [1]

Overtuigingen van holocaustrevisionisten

Holocaustrevisionisten doen een of meerdere van de volgende uitspraken:

Er was geen specifieke order door Adolf Hitler of andere nazikopstukken om de Joden uit te roeien, hoewel hun gevangenschap in concentratiekampen en de dwangarbeid in fabrieken dit effect hadden.
Hoewel er misdaden werden gepleegd, werden deze niet centraal georkestreerd en dus had het naziopperbevel geen verantwoordelijkheid voor de uitvoering van deze politiek.
De concentratiekampen waren werkkampen, geen vernietigingskampen.
Er was geen zinnige reden om gevangenen naar een kamp te vervoeren waar zij zouden moeten worden gevoed, vooral gezien de complicerende omstandigheid dat voedsel tijdens de laatste jaren van de oorlog moeilijk te verkrijgen was. Waarom zouden nazi's hun tijd, geld en middelen verspillen om de gevangenen levend te houden als hun doel was hen te doden?
De meeste sterfgevallen zouden zijn veroorzaakt door tyfusepidemieën, toe te schrijven aan luizen, en tekort aan voedsel wegens bombardementen op spoorwegen tijdens de laatste jaren van de oorlog, niet aan de gaskamers.
Na de bevrijding van Bergen-Belsen door Britse troepen stierven alsnog 13.000 van de overlevenden aan de gevolgen van ondervoeding en ziektes.
Grote aantallen Joden beweren overlevenden van de nazigevangeniskampen te zijn om geld van de Duitse en/of andere overheden te krijgen.
De nazi's gebruikten geen gaskamers om Joden massaal te vermoorden, Zyklon-B werd gebruikt voor het ontluizen van kleding.
De crematoria in de concentratiekampen waren er alleen om de doden te verbranden die onder 'normale' omstandigheden waren gestorven en niet om zoveel mogelijk vermoorde Joden op een 'fabrieksmatige' wijze op te ruimen.
De brandstof en tijd die nodig is om massaal de doden te verbranden was niet beschikbaar en de machines ontbraken die in crematoria de botten vermalen die achterblijven na de verbranding.
Het aantal van circa 6 miljoen Joodse doden is zwaar overdreven.
Het filmmateriaal dat getoond werd na de Tweede Wereldoorlog was speciaal vervaardigd als propaganda tegen de nazi's door de Sovjets. Beweringen dat de nazi's stoomcabines en onder stroom staande vloeren gebruikten in plaats van gaskamers en dat er zeep en lampenkappen werden gemaakt van de doden waren hier onderdeel van.
De Holocaust is door zionisten georkestreerde propaganda om een Joodse staat te kunnen stichten, daarbij geholpen door de geallieerden die de kans op een heropstanding van het nationaalsocialisme wilden verkleinen.
Het historische bewijs voor de Holocaust is vervalst of moedwillig verkeerd geïnterpreteerd. De Holocaust kreeg pas rond 1970 grote bekendheid waardoor beweringen moeilijker gestaafd konden worden.
Het bewijs geleverd gedurende het Neurenbergtribunaal is in veel gevallen flinterdun met tegenstrijdige ooggetuigenverslagen. Tevens waren de rechters partijdig en was er zo goed als geen verdediging.
Er is een Amerikaanse, Britse of Joodse samenzwering om Joden als slachtoffers af te beelden en om Duitsers te demoniseren.
Het dodental van Auschwitz werd van 4,5 miljoen bijgesteld tot 1,5 miljoen hetgeen weinig media-aandacht teweegbracht.
Indien de nazi’s werkelijk de geschatte capaciteit hadden om 3000 tot 6000 mensen per dag systematisch af te slachten was er geen enkele overlevende overgebleven.

Argumenten tegen de claims van Holocaustontkenners

Vrijwel alle academici en geschiedkundigen ontkrachten bovengenoemde uitspraken om onder andere de volgende redenen:

Het bewijs aangaande de gebeurtenissen is te wijdverspreid en te goed gedocumenteerd om vervalst te zijn geweest;
Zo waren er duizenden overlevenden van de concentratiekampen die zeer duidelijke ooggetuigenverslagen hebben vastgelegd over de toestanden en de gang van zaken daar. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat al deze getuigen in een complot zaten en daarom allemaal gelijkluidende verslagen gaven over hun belevenissen;
Er waren verschillende bewakers van concentratie- en vernietigingskampen die de verslagen hebben bevestigd.

Hoewel de nazi's aan het eind van de oorlog veel materiële bewijzen trachtten te vernietigen is er genoeg overgebleven, zoals: persoonlijke spullen zoals de miljoenen brillen, tassen en koffers, kledingstukken en schoenen die in opslagkamers bij de kampen werden aangetroffen. Zelfs grote balen mensenhaar werden aangetroffen dat alleen door tienduizenden personen geleverd kon zijn. Een belangrijke omstandigheid was ook dat de nazi's een nauwkeurige administratie bijhielden van de gevangenen in de kampen en de transporten die dagelijks aankwamen. Deze is bij sommige kampen redelijk intact in handen van de snel oprukkende geallieerden gevallen. Deze administraties spraken duidelijke taal over de gebeurtenissen waarvan zij verslag deden.

Holocaustontkenning onderzocht

Frankrijk, België, Nederland, Duitsland en andere landen hebben een wetgeving die het illegaal maakt om claims te doen die equivalent zijn aan Holocaustontkenning. Veel mensen die de Holocaust niet ontkennen, zoals Noam Chomsky, zijn desondanks toch tegen zulke beperkingen van de vrijheid van meningsuiting. Chomsky zorgde voor een rel toen Serge Thion een van Chomsky's essays gebruikte als een voorwoord van een boek met holocaustontkennende essays. Sommige Neo-Nazi groeperingen en aanverwanten zoals 'white supremacists' in de VS ontkennen dat de Holocaust ooit heeft plaatsgevonden.

Holocaustontkenning in het Midden-Oosten

In het Midden-Oosten publiceerden de Iraakse en de Syrische regering, evenals de Palestijnse Autoriteit Holocaustontkennende werken. Veelal betreft het hier letterlijke en onkritische vertalingen van de 'literatuur' van westerse revisionisten. Deze werden bestsellers in een aantal Arabische naties. Sinds zijn aantreden begin 2006 deed de president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, regelmatig Holocaustontkennende uitspraken in het openbaar, onder enthousiaste bijval van vele radicale en fundamentalistische groeperingen in deze regio. In het algemeen kan geconstateerd worden dat bij Holocaustontkennende uitspraken tegelijk grove antisemitische termen gebruikt worden waarbij tegelijkertijd ook nog eens de wens wordt uitgesproken om de 'zionistische entiteit' te vernietigen.

In Iran werd op 11 december en 12 december 2006 een conferentie gehouden over het ontkennen van de holocaust. Deze conferentie is georganiseerd, omdat Iran volhoudt dat de holocaust nooit heeft bestaan en Israël gestraft moet worden. De politieke achtergrond hiervan is dat als de holocaust niet bestaan zou hebben, de joden dan ook geen recht zouden hebben op een eigen staat. Iran praat hier onder andere met westerse wetenschappers en Israëlische rabbi's. Alleen revisionisten kwamen echter op deze conferentie opdagen, evenals anti-zionistische joden. Onder andere is David Duke uitgenodigd, voormalig leider van de Amerikaanse Ku Klux Klan. Ook werd de Franse hoogleraar Robert Faurisson uitgenodigd, die beweert dat de Holocaust een mythe is. De Duitser Fredrick Töben probeert met een schaalmodel van Treblinka aan te tonen dat het fysiek onmogelijk was om daar 700.000 mensen om te brengen. De Israëlisch Arabische jurist Khaled Kasab Mahameed en deskundige op het gebied van de holocaust werd de toegang ontzegd, omdat hij over een Israëlisch paspoort beschikt. Onder andere de Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Karel De Gucht veroordeelde het houden van de conferentie, evenals het Vaticaan, de Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Britse premier Tony Blair.

Holocaustontkenning in de wet

In België en Nederland is het bagatelliseren, ontkennen of goedpraten van de Holocaust verboden. In Nederland heeft de Hoge Raad in 1995 (in de zaak tegen Siegfried Verbeke) bepaald dat Holocaustontkenning valt onder het discriminatieverbod en dus strafbaar is volgens de artikelen 137c en 137e van het Wetboek van Strafrecht. Regelmatig wordt door het Meldpunt Discriminatie Internet tegen bepaalde uitingen van revisionisme op internet opgetreden. Sinds 1995 kent ook België wetgeving waarin specifiek het ontkennen van misdrijven tegen de mensheid of het ontkennen van de genocide door de nazi’s strafbaar gesteld wordt.

In Duitsland wordt het openbaar ontkennen van de Holocaust naar §130^[1] van het Duitse strafwetboek strafbaar gesteld. Ook in Frankrijk, Israël, Canada, Litouwen, Nieuw-Zeeland, Oostenrijk, Polen, Slowakije, Zwitserland en Zuid-Afrika is Holocaustontkennning strafbaar. In de Verenigde Staten kan Holocaustontkenning niet vervolgd worden omdat het eerste amendement van de grondwet daar zwaarder weegt dan het recht op bescherming tegen discriminatie (het 15e amendement).

Op 20 februari 2006 werd David Irving in Oostenrijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 jaar omdat hij tijdens een aantal lezingen in 1989 het bestaan van gaskamers had ontkend.

Lijst van bekende Holocaustontkenners

Zie ook

Noot

↑ §130 Volksverhetzung in het Duitse strafwetboek

Externe links

'Debunking' sites

Revisionistische sites

[0-1] §130 Volksverhetzung in het Duitse strafwetboek

[1]

@@ Regel 42: / Regel 42: @@
 == Holocaustontkenning in het Midden-Oosten ==
+In het [[Midden-Oosten]] publiceerden de Iraakse en de Syrische regering, evenals de [[Palestijnse Autoriteit]] Holocaustontkennende werken. Veelal betreft het hier letterlijke en onkritische vertalingen van de 'literatuur' van westerse revisionisten. Deze werden bestsellers in een aantal Arabische naties. Sinds zijn aantreden begin 2006 deed de president van [[Iran]], [[Mahmoud Ahmadinejad]], regelmatig Holocaustontkennende uitspraken in het openbaar, onder enthousiaste bijval van vele radicale en fundamentalistische groeperingen in deze regio. In het algemeen kan geconstateerd worden dat bij Holocaustontkennende uitspraken tegelijk grove [[antisemitisme|antisemitische]] termen gebruikt worden waarbij tegelijkertijd ook nog eens de wens wordt uitgesproken om de 'zionistische entiteit' te vernietigen.
-Holocaustontkenning buiten Europa en Noord-Amerika dient te worden bezien in het licht van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Volgens vele mensen rechtvaardigt de Holocaust het bestaan van de Joodse staat. Kritici echter, stellen dat de Israëlische regering en pro-Israëlische groeperingen de herinnering aan de Holocaust en angst voor [[anti-semitisme]] misbruiken voor politieke doeleinden. Daarnaast beschouwen veel mensen die minder bekend zijn met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog de Holocaust als louter een voorwendsel om de onderdrukking van de Palestijnen door Israël te rechtvaardigen.
+In [[Iran]] werd op [[11 december]] en 12 december [[2006]] een conferentie gehouden over het ontkennen van de holocaust. Deze conferentie is georganiseerd, omdat Iran volhoudt dat de holocaust nooit heeft bestaan en Israël gestraft moet worden. De politieke achtergrond hiervan is dat als de holocaust niet bestaan zou hebben, de joden dan ook geen recht zouden hebben op een eigen staat. Iran praat hier onder andere met westerse wetenschappers en Israëlische rabbi's. Alleen revisionisten kwamen echter op deze conferentie opdagen, evenals anti-zionistische joden. Onder andere is [[David Duke]] uitgenodigd, voormalig leider van de Amerikaanse [[Ku Klux Klan]]. Ook werd de Franse hoogleraar [[Robert Faurisson]] uitgenodigd, die beweert dat de Holocaust een mythe is. De Duitser [[Fredrick Töben]] probeert met een schaalmodel van [[Treblinka (vernietigingskamp)|Treblinka]] aan te tonen dat het fysiek onmogelijk was om daar 700.000 mensen om te brengen. De Israëlisch Arabische jurist [[Khaled Kasab Mahameed]] en deskundige op het gebied van de holocaust werd de toegang ontzegd, omdat hij over een Israëlisch paspoort beschikt. Onder andere de Belgische minister van Buitenlandse Zaken, [[Karel De Gucht]] veroordeelde het houden van de conferentie, evenals het [[Heilige Stoel|Vaticaan]], de Duitse bondskanselier [[Angela Merkel]] en de Britse premier [[Tony Blair]].
-In het [[Midden-Oosten]] publiceerden de Iraakse en de Syrische regering, evenals de [[Palestijnse Autoriteit]] Holocaustontkennende werken —veelal vertaalde verhandelingen van westerse historisch revisionisten. In een aantal Arabische landen vonden deze gretig aftrek. Sinds de [[Iran|Iraanse]] revolutie in 1979 is het bewind in [[Teheran]] een van de felste tegenstanderds van de Verenigde Staten en de Joodse staat. President [[Mahmoud Ahmadinejad]] doet in het openbaar regelmatig Holocaustontkennende uitspraken.
-Eind oktober 2005 werd in Teheran een conferentie gehouden tegen het [[zionisme]], waarbij het drukst besproken thema de waarheidsgehalte van de Holocaust was. Dit tot grote verontwaardiging van de verschillende westerse regeringen. De conferentie werd onder andere bezocht door Europese en Amerikaanse historisch revisionisten en anti-zionistische orthodoxe joden. Onder de bezoekers waren [[David Duke]], voormalig leider van de [[Ku Klux Klan]], de Franse hoogleraar [[Robert Faurisson]], die beweert dat de Holocaust een mythe is, en de Duits-Australische [[Fredrick Töben]] die aan de hand van een schaalmodel van [[Treblinka (vernietigingskamp)|Treblinka]] probeerde aannemelijk te maken dat het fysiek onmogelijk zou zijn dat daar 700.000 mensen waren omgebracht. De Israëlisch Arabische jurist [[Khaled Kasab Mahameed]] en deskundige op het gebied van de holocaust werd de toegang ontzegd, omdat hij over een Israëlisch paspoort beschikte. Onder andere de Belgische minister van Buitenlandse Zaken, [[Karel De Gucht]] veroordeelde het houden van de conferentie, evenals het [[Heilige Stoel|Vaticaan]], de Duitse bondskanselier [[Angela Merkel]] en de Britse premier [[Tony Blair]].
 ==Holocaustontkenning in de wet==