Brisantie

De term brisantie verwijst naar de kracht van een explosieve kracht van een explosieve stof. De brisantie wordt bepaald door de snelheid van de schokgolf na een detonatie, dus hoe groter de detonatiesnelheid des te groter is de brisantie van een explosief. Het hangt samen met de detonatiesnelheid en met de verplaatsing van de daardoor ontstane drukgolf in lucht. Ten minste drie factoren zijn bekend die de detonatiesnelheid van dezelfde explosieve stof weten te beïnvloeden:

• de methode van initiatie van de ontploffing
• de grootte en de fysieke samenstelling van de lading
• de fysische condities zoals dichtheid en temperatuur

Dat wil dus zeggen dat dezelfde springstof meer of minder brisant in zijn uitwerking kan zijn afhankelijk van de genoemde factoren.

Niet alle explosieve stoffen en mengsels hebben onder dezelfde omstandigheden dezelfde brisantie, zo heeft ANNM ondanks zijn grotere gevoeligheid voor schok en wrijving een lagere brisantie dan het explosief ANFO. Stoffen of mengsels die een deflagratie ondergaan hebben een lage brisantiekracht en worden geclassificeerd als "low explosive" stoffen/mengsels die een detonatie hebben een hogere brisantie en worden geclassificeerd als "high explosive". voorbeelden van stoffen met een hoge brisantie zijn: zilvercarbide, loodazide, organische peroxiden, glycerinenitraat, hydrazine. Explosieve mengsels met een hoge brisantie zijn: explosieven op basis van Ammoniumnitraat ( zoals ANFO, ANNM, ANAL), fulminerend poeder (mengsel van kaliumnitraat, kaliumcarbonaat en zwavel).

Zie ook

• Brisantgranaat