Chloor-37: verschil tussen versies

Chloor-37
	Chloor-37 op de isotopenkaart
Algemeen
Element	chloor (Cl)
Nuclide	37Cl
Aantal protonen	17
Aantal neutronen	20
Nuclidische gegevens
Nuclidenmassa	36,965902591 u
Spin	3/2+
Bindingsenergie	8,57028 MeV
Massaoverschot	−31,761532 MeV
Isotopen van chloor
Portaal	Scheikunde ; Natuurkunde

Interactief door geschiedenis bladeren

← Oudere bewerking Nieuwere bewerking →

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

VisueelWikitekst

In de regel

Versie van 1 nov 2021 16:56

Chloor-37 of ³⁷Cl is een stabiele isotoop van chloor, een halogeen. Het is een van de twee op Aarde voorkomende isotopen van het element, naast chloor-35 (eveneens stabiel). Van de radio-isotoop chloor-36 komen op Aarde sporen voor. De abundantie van chloor-37 op Aarde bedraagt 24,22%.

Chloor-37 ontstaat onder meer bij het radioactief verval van zwavel-37 en argon-37.

Toepassingen

Een van de belangrijke historische toepassingen van chloor-37 is de radiochemische detectie van neutrino's (afkomstig van de zon), zoals in het Homestake-experiment van Raymond Davis Jr. en John Bahcall.^[1] Door absorptie van een elektron-neutrino ontstaat namelijk argon-37 en een elektron:^[2]

{\ce {^{37}_{17}Cl + \nu_e -> ^{37}_{18}Ar + e^-}}

De isotoop argon-37 is radioactief en vervalt door elektronenvangst opnieuw tot chloor-37:

{\ce {{^{37}_{18}Ar}+e^{-}->{^{37}_{17}Cl}+\nu _{e}}}

De halveringstijd van dit verval bedraagt iets meer dan 35 dagen. Het elektron dat gecapteerd wordt is een Auger-elektron, dat met spectroscopische technieken kan worden gedetecteerd.^[3]

Bronnen, noten en/of referenties

(en) Wolfram Alpha
(en) Periodic table

↑ (en) Raymond Davis, Jr. (1953). Attempt to detect the Antineutrinos from a Nuclear Reactor by the ³⁷Cl ( ${\bar {\nu }}$ , e⁻) ³⁷Ar Reaction. Physical Review 97 (3): 766. DOI: 10.1103/PhysRev.97.766.
↑ (en) C. Sutton (1992) - Spaceship Neutrino, Cambridge University Press, pp. 151–152 - ISBN 978-0-521-36703-5
↑ (en) A.H. Snell & F. Pleasonton (1955). Spectrometry of the Neutrino Recoils of Argon-37. Physical Review 100 (5): 1396-1430. DOI: 10.1103/PhysRev.100.1396.

[1] (en) Raymond Davis, Jr. (1953). Attempt to detect the Antineutrinos from a Nuclear Reactor by the ³⁷Cl ( ${\bar {\nu }}$ , e⁻) ³⁷Ar Reaction. Physical Review 97 (3): 766. DOI: 10.1103/PhysRev.97.766.

[2] (en) C. Sutton (1992) - Spaceship Neutrino, Cambridge University Press, pp. 151–152 - ISBN 978-0-521-36703-5

[3] (en) A.H. Snell & F. Pleasonton (1955). Spectrometry of the Neutrino Recoils of Argon-37. Physical Review 100 (5): 1396-1430. DOI: 10.1103/PhysRev.100.1396.

[1]

[2]

[3]

@@ Regel 39: / Regel 39: @@
 :<chem>{^{37}_{18}Ar} + e^- -> {^{37}_{17}Cl} + \nu_e</chem>
-De [[halveringstijd]] van dit verval bedraagt iets meer dan 35 dagen. Het [[elektron]] dat gecapteerd wordt is een [[Auger-elektron]], dat middels [[Spectroscopie|spectroscopische technieken]] kan worden gedetecteerd.<ref>{{en}}{{Cite journal
+De [[halveringstijd]] van dit verval bedraagt iets meer dan 35 dagen. Het [[elektron]] dat gecapteerd wordt is een [[Auger-elektron]], dat met [[Spectroscopie|spectroscopische technieken]] kan worden gedetecteerd.<ref>{{en}}{{Cite journal
 | author=A.H. Snell & F. Pleasonton
 | url=http://prola.aps.org/abstract/PR/v100/i5/p1396_1