Paul Michel Lévy
Aan dit artikel of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt.
Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen.
Paul Marie Gabriel Lévy (Elsene 27 november 1910 - Sainte-Ode 16 augustus 2002), was Belgisch volksvertegenwoordiger, journalist en hoogleraar.
Levensloop
Lévy was een zoon van Isidore Lévy en van Hélène Duivepart. Hij trouwde in 1935 mrt Simone Joniaux (1911-2001).
Hij promoveerde tot handelsingenieur en licentiaat in de economische wetenschappen aan de ULB. Hij werd journalist en hoofd van de nieuwsdienst van het Nationaal Instituut voor de Radio-omroep. In 1940 werd hij door de bezetter ontslagen en opgesloten in het concentratiekamp van Breendonk. In 1941 kondigde de BBC aan dat hij onder folteringen was bezweken. Om dit tegen te spreken werd hij in voorlopge vrijheid gesteld. Hij kon vluchten en bereikte Londen in juli 1942.
Hij organiseerde er, onder de leiding van voormalig minister Antoine Delfosse, ook pas in Londen aangekomen, de ondersteuning van het binnenlands verzet. Toen Delfosse in oktober 1942 in de Belgische regering werd opgenomen als minister van Justitie, van Voorlichting en van Propaganda, werd Levy zijn medewerker. Hij was een van degenen die op de BBC de Belgen toespraken. Hij werkte vooral in de Studiegroep die zich boog over de na-oorlogse problemen. Hij lag aan de oorsprong van de 'Zending Samoyède' die na de Bevrijding van het land, de radiogolven onmiddellijk in bezit nam.
Na de landing in Normandië werd hij oorlogscorrespondent. Hij was de eerste Westerse journalist die binnendrong in het Duitse landsgedeelte dat de Sovjetzone werd. Hij was aanwezig bij de bevrijding van Dachau en de inname van Berlijn. Hij werkte ook voor het Belgisch commissariaat voor de repatriëring.
Hij sloot na de oorlog aan bij de Union démocratique belge UDB, nieuwe partij die de links-rechts tegenstellingen wilde overstijgen. Het werd een grote flop en bij de verkiezingen van februari 1946 was Levy de enige verkozene van deze partij, als volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Nijvel. Drie weken later nam hij ontslag. Zijn opvolger was Werner Marchand die, hoewel de UDB was opgedoekt, gedurende de volledige legislatuur bleef zetelen. Levy keerde terug naar de Belgische radio.
De Europese vlag
Hij werd in 1949 de eerste directeur voor pers en informatie van de Raad van Europa. Hij moest er zich onder meer bezig houden met de vlag voor deze nieuwe installing, vlag die dertig jaar later zou worden overgenomen door de Europese Gemeenschappen en daarna universeel bekend werd als de Europese vlag.
De keuze van de vlag werd beïnvloed door het feit dat Levy, van Joodse origine, een katholieke bekeerling was.
Hij dacht eerst op het overnemen van de vlag van de Paneuropese Unie van graaf Richard Coudenhove-Kalergi. Maar in het midden van die vlag stond een kruis, en zowel de socialistische internationale als de Turkse afvaardiging protesteerden hiertegen.
Het werd dan de bekende vlag van twaalf gouden sterren in een cirkel op een veld van azuur. Ze werd ontworpen door Arsène Heitz. Hij liet zich (zoals hij later bevestigde) inspireren door een beschrijving in de Apocalyps, hoofdstuk 12:1 ('Een groot teken verscheen aan de hemel: een vrouw badend in zonlicht, met de maan aan haar voeten en een kroon van twaalf sterren rond het hoofd').
Andere activiteiten
Levy werd hoogleraar aan de UCL en geassocieerd hoogleraar aan de Universiteit van Straatsburg.
Hij was ondervoorzitter van de Hoge Raad voor de statistiek.
Hij werd ook gouverneur van het 217de district van Rotary Internationaal.
Eerbetoon
- Paul Levy werd erevoorzitter van het nationaal memoriaal van Breendonk.
- Hij werd ereburger van Gembloux en van Brumath.
- In 2000 verkreeg hij persoonlijke opname in de Belgische adel met de titel van baron. Hij nam als wapenspreuk Amor Omnia Vincit.
Referenties betreffende de Europese vlag
- The Flag and State Encyclopaedia
- [vidéo] Account by Paul M. G. Lévy on the creation of the European flag sur le site du CVCE. Strasbourg: Council of Europe, 2005.
- European Union: Myths on the Flags Of The World.
- Carole Lager, L'Europe en quête de ses symboles, Peter Lang, 1995
- Le Canard enchaîné, 20 décembre 1989, "L'Europe violée par la Sainte Vierge": Le 25 octobre 1955, l'esquisse d'Arsène Heitz est retenue. Tous les États alors membres du Conseil de l'Europe n'y voient que du feu, et votent comme un seul homme. Le texte de leur résolution apporte une justification poétique, mais païenne: «Sur le fond bleu du ciel d'Occident, les étoiles figurant les peuples d'Europe forment le cercle en forme d'union. Elles sont au nombre de douze, symbole de la perfection et de la plénitude..."». Dans un récent numéro, la revue «Forum du Conseil de l'Europe» reconnaît bel et bien à Arsène Heitz la paternité du drapeau.
Literatuur
- Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
- Le nouveau dictionnaire des Belges, Brussel, 1998.
- Humbert DE MARNIX DE SAINTE ALDEGONDE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 2009, Brussel, 2009.
- Encyclopédie du Mouvement wallon, La Wallonie, Le Pays et les hommes,t. IV, Namen, 2010.