Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1973

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1973
Circuit Paul Ricard
Officiële naam Championnat du Monde Motos 1973
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 22 april 1973
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Japan Hideo Kanaya
Snelste ronde Vlag van Finland Jarno Saarinen
Eerste Vlag van Finland Jarno Saarinen
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Japan Hideo Kanaya
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
250 cc
Poleposition Vlag van Finland Jarno Saarinen
Snelste ronde Vlag van Finland Jarno Saarinen
Eerste Vlag van Finland Jarno Saarinen
Tweede Vlag van Japan Hideo Kanaya
Derde Vlag van Italië Renzo Pasolini
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Zweden Börje Jansson
Derde Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rudi Kurth/Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Sales
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1973 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1973. De race werd verreden op 22 april 1973 op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk.

Bij de GP van Frankrijk, die het seizoen opende, waren veel te veel rijders geëngageerd. De trainingen leken daardoor veel op races. Alleen al in de 250cc-klasse streden 108 rijders om 36 startplaatsen. Bovendien waren per klasse slechts 25 minuten voor de kwalificatietraining uitgetrokken. De wedstrijden begonnen 's ochtend om 09.00 uur al, omdat er een Formule 750 race aan het programma was toegevoegd.

Bij de openingsrace in Frankrijk werd vooral rijkhalzend uitgezien naar de 500cc-klasse, want hier verscheen voor het eerst de nieuwe Yamaha TZ 500 aan de start. Giacomo Agostini had ook een nieuwe MV Agusta 500 4C. In de trainingen kwam nog geen uitsluitsel over welke machine het snelste was. Agostini stond weliswaar op de derde startplaats, maar het verschil met de Yamaha-coureurs Hideo Kanaya en Jarno Saarinen was bijzonder klein. Agostini besloot met de iets langzamere maar betrouwbare en meer handelbare driecilinder MV Agusta 500 3C te starten, waarschijnlijk in de hoop dat de Yamaha's door kinderziekten de eindstreep niet zouden halen. Phil Read startte wel met de viercilinder MV Agusta. Saarinen had een bliksemstart, terwijl de machine van Agostini niet wilde aanslaan. Agostini moest dus een inhaalrace rijden, maar verremde zich en viel. Phil Read wist Kanaya nog in te halen, maar die had erg veel pijn aan zijn knie na een val tijdens de 200 Mijl van Imola. Read werd dus tweede en Kanaya werd derde.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 45' 57" 3 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +16" 0 12
3 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha +18" 1 10
4 Vlag van Frankrijk Christian Léon Kawasaki +1' 38" 4 8
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe König +1' 54" 5 6
6 Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki +2' 07" 1 5
7 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki +1 ronde 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Oostenrijk Alois Maxwald Rotax +1 ronde
12 Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna +1 ronde
13 Vlag van Noorwegen Kjell Solberg Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Italië Armando Toracca Paton +1 ronde
15 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki +2 ronden
16 Vlag van Frankrijk Jean Luc Kawasaki +2 ronden
17 Vlag van Zweden Lars Pahlsson Ossa +2 ronden
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki +2 ronden
19 Vlag van Duitsland Ernst Hiller König +2 ronden
20 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Yamaha +2 ronden
21 Vlag van Frankrijk André Pogolotti Suzuki +2 ronden
22 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha +2 ronden
23 Vlag van Duitsland Horst Lahfeld Yamaha +2 ronden
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNQ Vlag van Italië Roberto Nicola Paton
DNS Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Sonauto-Yamaha blessure
DNF Vlag van Finland Kai Kuparinen Kawasaki
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha val
DNF Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Chamard Kawasaki
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Pini Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
DNF Vlag van Finland Kaarlo Koivuniemi Kawasaki
DNF Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Paton

Jarno Saarinen en Hideo Kanaya reden in de 250- en de 500cc-klassen, maar Teuvo Länsivuori trainde met zijn Arwidson-Yamaha TZ 350 in Frankrijk slechts een halve seconde langzamer dan Giacomo Agostini met de MV Agusta 350 4C. Agostini leidde de race echter van start tot finish, ook al omdat Länsivuori met een slecht lopende motor, die niet wilde aanslaan, van start ging. Dat gold ook voor Renzo Pasolini (Harley-Davidson), die een inhaalrace begon maar viel. Hij bleek een stuk loopvlak van zijn achterband te missen. Phil Read (MV Agusta) werd tweede en Länsivuori wist toch nog derde te worden, na een geweldige race. Na de eerste ronde was hij als veertiende doorgekomen, maar hij had aan de finish slechts 10 seconden achterstand op Phil Read.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 46' 45" 5 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +12" 8 12
3 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +22" 5 10
4 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha +56" 0 8
5 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +59" 5 6
6 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha +1' 07" 6 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 14" 7 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Harley-Davidson +1' 16" 4 3
9 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha +1' 18" 9 2
10 Vlag van Brazilië Adu Celso Santos Yamaha +1' 27" 4 1
11 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1' 73" 4
12 Vlag van Frankrijk Gérard Debrock Yamaha +2' 61" 4
13 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Ramon Jimenez Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Zweden Roland Nilsson Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Zwitserland Rémy Hirschy Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Nederland Adrie van den Broeke Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha +1 ronde
21 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde
22 Vlag van Noorwegen Kjell Sollberg Yamaha +1 ronde
23 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +1 ronde
24 Vlag van Zwitserland Iwan Panizzi Yamaha +1 ronde
26 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha +4 ronden
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +5 ronden
DNF Vlag van Finland Kai Kuparinen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Italië Renzo Pasolini Harley-Davidson val
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Zweden Lars Pahlsson Yamaha

Het was tijdens de trainingen van de openingsrace op het nieuwe Circuit Paul Ricard al duidelijk dat de Yamaha TZ 250, zeker met Jarno Saarinen aan boord, niet te verslaan was. Zelfs Renzo Pasolini met de luchtgekoelde Harley-Davidson kon niet bij hem in de buurt komen. Dat bleek in de race ook zo te zijn. Pasolini kon zelfs Saarinen's teamgenoot Hideo Kanaya niet bijhouden en moest zich tevreden stellen met de derde plaats. Voor het Franse publiek was het leuk dat hun landgenoot Michel Rougerie met de andere Harley-Davidson vierde werd. Börje Jansson kreeg de Yamaha van de Belg Oronzo Memola, die in de training gevallen was. Hij moest vanaf de 37e plaats starten maar werd toch nog twaalfde.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 47' 47" 2 15
2 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha +27" 6 12
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Harley-Davidson +33" 5 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson +43" 0 8
5 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +56" 4 6
6 Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha +1' 06" 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +1' 14" 2 4
8 Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Yamaha +1' 16" 7 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 17" 0 2
10 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha +1' 30" 7 1
11 Vlag van Frankrijk André Kaci Yamaha +1' 31" 4
12 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamaha +1' 38" 4
13 Vlag van Nieuw-Zeeland John Dodds Yamaha 49.21.7
14 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha 49.37.9
15 Vlag van Italië Fosco Giansanti Yamaha +2' 15" 2
16 Vlag van Frankrijk Claude Ben El Hadj Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha +1 ronde
21 Vlag van Nederland Adrie van den Broeke Yamaha +1 ronde
22 Vlag van Frankrijk Etienne Delamarre Yamaha +1 ronde
23 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha +1 ronde
24 Vlag van Zwitserland Iwan Panizzi Yamaha +1 ronde
25 Vlag van Zwitserland Hans Mühlebach MZ +1 ronde
26 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha +1 ronde
27 Vlag van Frankrijk Patrick Faucompre Yamaha +1 ronde
28 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1 ronde
29 Vlag van Zweden Ingemar Larson Yamaha +1 ronde
DNS Vlag van België Oronzo Memola Yamaha blessure
DNF Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mike Fogg Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Charlie Charrier Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Huguet Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Roger Ruiz Yamaha

Ángel Nieto had een slecht voorseizoen gedraaid, waarbij vooral de betrouwbaarheid van zijn Morbidelli te wensen over liet. In Frankrijk trainde hij als snelste maar hij moest na de start meteen in de achtervolging op Kent Andersson met de Yamaha OW 15. Börje Jansson (Maico) volgde vlak achter Nieto. Toen Nieto de afstand tot Andersson begon te verkleinen viel hij echter. Jansson en Otello Buscherini (Malanca) werden bij de finish in verwarring gebracht. Ze keken naar de lichten van de nieuwe Marlboro-toren in plaats van naar de finishvlag. Daardoor dachten ze een ronde te vroeg dat de race was afgelopen en dat Buscherini tweede en Jansson derde was geworden. Buscherini stopte en wandelde weg, Jansson werd door zijn monteurs gemaand zijn motor weer aan te duwen en nog een ronde te rijden. Hij kon toch nog tweede worden, maar eer Buscherini door had dat de race nog niet afgelopen was had hij al een ronde achterstand. Nu werd de Franse thuisrijder Thierry Tchernine (Yamaha) derde.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 43' 04" 4 15
2 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico +2' 23" 8 12
3 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +2' 35" 6 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +2' 36" 0 8
5 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha +2' 44" 3 6
6 Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca +1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Horst Seel Maico +1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Walter Winkler Maico +1 ronde 2
10 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Frankrijk Etienne Delamarre Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax +1 ronde
16 Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Maico +1 ronde
17 Vlag van Italië Gianni Ribuffo LGM +1 ronde
18 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Clerc Yamaha +2 ronden
19 Vlag van Finland Matti Kinnunen Yamaha +2 ronden
20 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Maico +3 ronden
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Morbidelli val

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk bleek al dat de tweetaktmotoren steeds sterker werden. Rudi Kurth/Dane Rowe kwalificeerden zich met de Cat-Monark op de eerste startplaats, en bij de eerste zes stonden ook nog drie Königs. Kurth/Rowe kwamen na de eerste ronde als leiders door, maar kregen net als in 1972 weer met pech te maken. Met een heftig vibrerende motor moesten ze stoppen. Regerend kampioenen Klaus Enders/Ralf Engelhardt (Busch-BMW) waren toen al dichtbij gekomen en wonnen de race. De strijd achter Enders ging al de hele tijd tussen de Königs van Jeff Gawley en Dennis Keen. Keen viel echter uit en Gawley werd tweede, vóór een andere König, die van Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 44' 27" 9 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Sales König +25" 3 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis König +1' 04" 8 10
4 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Rolf Kabbe BMW +1' 14" 7 8
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Karl Scheurer König +1' 28" 8 6
6 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste BMW +2' 02" 3 5
7 Vlag van Duitsland Karl Venus Vlag van Duitsland Rainer Gundel BMW +2' 22" 6 4
8 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg BMW +2' 26" 3 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW 1
DNF Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Monark motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk G. Chandler König
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1972
FIM wereldkampioenschap wegrace
25e seizoen (1973)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1973

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1972
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1974