Hanendoorn
| Hanendoorn | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Crataegus crus-galli L. (1753) | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||
Hanendoorn op  Wikispecies
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
De hanendoorn (Crataegus crus-galli)[1] of hanenspoordoorn is een kleine boom of struik uit de rozenfamilie (Rosaceae), inheems in Noord-Amerika en in veel landen aangeplant als sierboom. De boom heeft witte bloemen, oranjerode vruchten, een helder oranjerode herfstkleur en lange kromme doorns. De plant komt in Nederland zeldzaam verwilderd voor.[2]
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]De hanendoorn is een kleine boom die 6 tot 10 m hoog kan worden met een gladde grijze bast en een platte kroon. De takken zijn afstaand, de twijgen zijn onbehaard, rood- of paarsbruin met veel lange kromme doorns die 6 tot 10 cm lang worden. De bladeren zijn van boven min of meer glimmend, aan beide zijden onbehaard, groen, ongedeeld, elliptisch tot omgekeerd eirond, fijn gezaagd tot dubbel gezaagd en 6 × 3 cm groot. Het blad is vaak het breedst boven het midden en de bladvoet is versmald in een korte bladsteel.
De bloemen zijn wit, met twee of drie stijlen, 1,5 cm groot in rechtopstaande onbehaarde tuilen. De vruchten zijn oranjerood, 1,5 cm lang, in trossen en blijven lang aan de struik. Samen met de oranjerood verkleurende bladeren geeft dit opvallende herfsttinten.[3][4][5][2]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ Crataegus crus-galli op Nederlands Soortenregister
- ↑ a b Odé, B. (1996) Crataegus crus-galli L. (Hanendoorn). Gorteria 22: 165-166
- ↑ Clapham, A.R. & B.E. Nicholson (1975) - The Oxford Book of Trees. Oxford University Press, London, pp 172-174.
- ↑ Edlin, H.E. (1979) - Kijk op bomen. Zomer & Keuning, Ede, pp 132-133.
- ↑ Edlin, H.E. e.a. (1979) - Bomen Bos en Hout. Zomer & Keuning, Ede, pp 166-167.
· 
· 
