Stegonotus
| Stegonotus | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||||
| Stegonotus Duméril, Bibron & Duméril, 1854 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Stegonotus op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Stegonotus is een geslacht van slangen uit de familie toornslangachtigen (Colubrinae) en de onderfamilie Colubrinae.
Naam en indeling
[bewerken | brontekst bewerken]De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door André Marie Constant Duméril, Gabriel Bibron en Auguste Duméril in 1854. Er zijn 22 soorten die voorkomen in Azië.[1]
Uiterlijke kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]De lichaamsbouw is vrij slank, slangen hebben een donkerbruine lichaamskleur zonder een duidelijke tekening. De buikzijde is lichter van kleur. Op het midden van het lichaam zijn zeventien tot negentien lengterijen schubben aanwezig. Het anaalschild is ongedeeld.[2]
Levenswijze
[bewerken | brontekst bewerken]De slangen zijn 's nachts actief en bodembewonend. Op het menu staat kleine gewervelde dieren zoals amfibieën, zoogdieren en reptielen en hun eieren. De verschillende soorten staan bekend als erg agressief als ze worden benaderd, de slangen zijn echter niet giftig. De vrouwtjes zetten eieren af op de bodem.[2]
Verspreiding en habitat
[bewerken | brontekst bewerken]De soorten komen voor in delen van zuidelijk Azië en in Australië. De soorten komen binnen Azië voor in de landen Maleisië, Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea. In Australië behoort alleen Queensland tot het verspreidingsgebied. De meeste soorten komen endemisch voor in Indonesië.[1]
De habitat bestaat voornamelijk uit vochtige tropische en subtropische laaglandbossen en daarnaast uit drogere en gematigde bossen en tropische moerassen. Ook in door de mens aangepaste streken zoals plantages kunnen de slangen worden aangetroffen.[3]
Beschermingsstatus
[bewerken | brontekst bewerken]Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan zes soorten een beschermingsstatus toegewezen. Drie soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC), twee als 'onzeker' (Data Deficient of DD) en een als 'gevoelig' (Near Threatened of NT).[3]
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
[bewerken | brontekst bewerken]Referenties
- ↑ a b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Stegonotus.
- ↑ a b Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 238. ISBN 9781921517488.
- ↑ a b International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Stegonotus - IUCN Red List.
Bronnen
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Stegonotus - Website Geconsulteerd 15 maart 2020
· 
· 