Danar

Danar er betegnelsen på eit nordgermansk folk i området som i dag er sørlege Sverige og Danmark. Frå slutten av mellomalderen blei «danar» som betegnelsen erstattet av «dansker». Danene er altså forfedrene til dagens dansker. Danane blei namnast i skriftlege kjelde frå 500-tallet: av Jordanes i Getica, av Procopius, og av Gregorius av Tours. I Jordanes skildring av landområdet Scandza (antageleg Skandinavia) fortelje han at danane var av samme slag folk som suioner (svear), og skal ha fordrevet eit anna germansk folk ved navn herulare fra sitt hjemland. Danar er dog ikke namnast av Tacitus, noko som eventuelt kan bety at dei på første århundre e.Kr. ikke skilte seg fra suionerne. I samhøve med den danske forfatter frå 1100-tallet, Sven Aggesen, vart det den mytiske kong Dan den storlåtne som har gitt namn til danane. Dan kan likevel ha gitt navnet til Danmark i overført betydning. Det vart ikkje før på 700-tallet at danar synast å ha blitt synonymt for heile Danmarks befolkning, men samtidig blei «danar» og «dansk tunge» (dansk språk) tidvis betegnelsen på nordboare generelt. I vikingtida klarte ikkje landene sør for Danmark alltid å skille mellom nordmenn, svenskar og danar. Den etymologiske bakgrunnen til «danar» er sannsynlegvis ein avledning av det indoeuropeiske *dhen-, som betyr «flate, flatt brett». Danane ga namn til Danmark, og tillegget «mark» i Danmark betyr grense eller grenseområde, altså «Dananes grenseland».