Śląsk Wrocław (koszykówka): Różnice pomiędzy wersjami

Śląsk Wrocław
	; logo klubu
Pełna nazwa	Śląsk Wrocław Basketball Spółka Akcyjna
Przydomek	Wojskowi, Kosynierzy, Trójkolorowi
Maskotka	Feniks Czempion
Barwy	; zielono-biało-czerwone
Data założenia	1948
Debiut w najwyższej lidze	1956
Liga	ORLEN Basket Liga
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Siedziba	Wrocław
Adres	ul. Mieszczańska 4; 50-201 Wrocław
Hala sportowa	Hala Stulecia; (pojemność: 10 000); Hala Orbita; (pojemność: 3 000); Hala Kosynierka; (pojemność: 665)
Sponsor techniczny	4F
Prezes	Michał Lizak
Trener	Miodrag Rajković
Asystent trenera	Wojciech Walich, Danilo Borovic, Maksym Papacz
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 18:39, 29 wrz 2024

Śląsk Wrocław – polski klub koszykówki z siedzibą we Wrocławiu. Jest to osiemnastokrotny mistrz Polski w koszykówce mężczyzn, co czyni go najbardziej utytułowanym klubem w kraju. Klub na przestrzeni lat reprezentowało wielu reprezentantów Polski, takich jak Mieczysław Łopatka, Dariusz Zelig, Maciej Zieliński, Adam Wójcik i Dominik Tomczyk.

Dzieje sekcji koszykówki

Początki

W 1948 roku, przy nieco wcześniej powstałym Wojskowym Klubie Sportowym Śląsk Wrocław, powstała sekcja koszykówki, którą nazwano Podchorążakiem. Przez pierwszych osiem lat zespół występował w niższych ligach, zmieniając z roku na rok i nazwę. W 1956 roku sekcja koszykarska odniosła pierwszy sukces – udało się jej bowiem awansować do pierwszej ligi, w której grała nieprzerwanie do początku sezonu 2008/09.

Lata 60.

Budowa drużyny Śląska Wrocław pokryła się w owym okresie z największymi sukcesami polskiej koszykówki. Zalążkiem sukcesów polskich koszykarzy na arenie międzynarodowej i europejskiej były Igrzyska Olimpijskie w Rzymie w roku 1960, kiedy prowadzeni przez Zygmunta Olesiewicza Polacy zajęli 7 miejsce. Trzy lata później reprezentacja Polski na mistrzostwach Europy we Wrocławiu zdobyła wicemistrzostwo, dwa lata później na EuroBaskecie w Moskwie zajęła 3 miejsce, by powtórzyć ten sukces w 1967 roku na ME w Finlandii, a na następnych odbywających się we Włoszech – czwarte. W międzyczasie owych mistrzostw „Starego Kontynentu” reprezentacja kraju zdołała dwukrotnie zająć 6 miejsce na IO w 1964 roku w Tokio i na IO w 1968 roku w Meksyku.

W 1967 roku, niedługo po zakończeniu ME w Finlandii, Polacy pojechali do stolicy Urugwaju – Montevideo, gdzie odbyły się mistrzostwa świata w koszykówce mężczyzn. Prowadzeni przez Witolda Zagórskiego polscy koszykarze zajęli 5 lokatę, a królem strzelców turnieju został Mieczysław Łopatka – zawodnik Śląska Wrocław, do którego trafił z Lecha Poznań przed 6 kolejką sezonu 1961/62.

Oprócz niego w reprezentacji grało jeszcze w tamtym okresie dwóch zawodników wrocławskiego klubu – Kazimierz Frelkiewicz i Grzegorz Korcz.

A Śląsk, choć jeszcze bez Korcza, w 1965 roku sięgnął po pierwsze w historii klubu mistrzostwo Polski. Trenerem zespołu był wtedy Ryszard Stasik, a skład, oprócz Łopatki i Frelkiewicza, wyglądał tak: Wojciech Szczeciński, A. Kałas, Zenon Matysik, Jerzy Świątek, E. Grzywna, J. Murzynowski, B. Repko, L. Lipski, W. Kasiński, A. Weber, A. Naruszewicz, J. Wilczewski. Z.M.Wyspiański

W następnym sezonie w pierwszej drużynie Śląska pojawił się 19-letni wówczas Ryszard Białowąs – późniejszy polski olimpijczyk, ale, mimo że trzon kadry nie stracił na jakości, na drugi tytuł kibicom z Wrocławia przyszło czekać do sezonu 1969/70, kiedy Śląsk, mając już w składzie Grzegorza Korcza, a także Tomasza Garlińskiego i Tadeusza Grygla, znów okazał się najlepszy na polskich parkietach.

Lata 70.

Mistrzowska passa z sezonu 1969/70 podobnie, jak ta z 1964/65 nie miała jednak swojej dalszej ciągłości. Śląsk, choć wciąż wzmacniany nowymi koszykarzami typu braci Kalinowskich i Chudeuszów oraz Jerzego Hnidę (jego syn – Artur Hnida, na początku lat 90. był koszykarzem, a następnie klubowym masażystą), zdołał w ciągu kolejnych czterech sezonów zdobyć jedynie raz srebrny i trzykrotnie brązowy medal. Na początku lat 70. w Ekstraklasie pierwsze skrzypce grało Wybrzeże Gdańsk z Edwardem Jurkiewiczem w składzie – trzykrotny mistrz Polski w latach 1971-73, Wisła Kraków z Bohdanem Likszą – dwukrotny mistrz w sezonie 1973/74 i 1975/76 oraz mistrz z 1974/75 – Resovia.

Oprócz owych medali wrocławianie zdołali jeszcze wywalczyć dwukrotnie Puchar Polski – w sezonie 1971/72 pokonali w finale Legię Warszawa, a sezon później Resovię.

Druga połowa lat 70. przyniosła znacznie większe sukcesy drużynie z Wrocławia. W barwach Śląska pojawiła się dwójka obrońców – Ryszard Prostak i Dariusz Zelig, przybyły z AZS Koszalin. W sezonie 1976/77 m.in. ich gra doprowadziła Śląsk do dubletu, czyli zarazem trzeciego mistrzostwa kraju (w finale pokonali Wisłę Kraków) i piątego Pucharu Polski (tutaj wygrali z Lechem Poznań).

Rok później Śląsk znów zagrał w finale mistrzostw Polski, ale tym razem przeciwnikiem wrocławian było Wybrzeże Gdańsk, które okazało się lepsze.

Końcówka lat 70. to kolejne dwa mistrzostwa Polski – w tym te z sezonu 1979/80 jako dublet z szóstym tryumfem w Pucharze Polski.

Lata 80.

Po zdobyciu w sezonie 1980/81 przez Śląsk drugiego z rzędu, a szóstego w historii mistrzostwa krajowych rozgrywek, drużynę opuścił Dariusz Zelig, który zdecydował się kontynuować swoją karierę na koszykarskich parkietach w Belgii i Niemczech. Twórca sukcesów wrocławskiej drużyny na przełomie lat 70. i 80. do kraju wrócił dopiero przed sezonem 1986/87, a Śląsk bez niego w składzie w ciągu pięciu sezonów zdołał trzykrotnie wywalczyć jedynie brązowe medale.

W sezonie 1986/87 trenerem zespołu został Arkadiusz Koniecki, któremu pomagał Jerzy Chudeusz – były koszykarz Śląska. Koniecki wraz z Chudeuszem doprowadzili wrocławian do 7 mistrzostwa w kraju. Skład mistrzowskiego zespołu stanowili: Ryszard Prostak, Paweł Bargiel, Tomasz Miłek, Stanisław Kiełbik, Dariusz Zelig, Dariusz Kobylański, Jerzy Kołodziejczak, Jarosław Krysiewicz, Andrzej Wierzgacz, Mirosław Kabała i Dariusz Parzeński.

Sukces jednak, jak historia pokazała, nie miał i wtedy swojej ciągłości. W następnym sezonie wrocławianie zajęli bowiem dopiero ósmą pozycję w rozgrywkach.

Lata 90.

Sezon 1991/92

Przed sezonem do drużyny dołączył czarnoskóry Amerykanin Keith Williams, który stał się gwiazdą ligi na kolejne kilka lat. Śląsk w tym sezonie zdobył po raz dziewiąty mistrzostwo i dziewiąty raz sięgnął także po Puchar Polski (po raz trzeci z rzędu). W obu finałach pokonał ASPRO Wrocław. Na lidera drużyny wyrósł Maciej Zieliński, który został uznany MVP ligi.

Po zdobyciu mistrzostwa kraju w sezonie 1990/91 przed Śląskiem otworzyła się szansa zagrania w europejskich rozgrywkach pucharowych – Euroligi. Śląsk rozpoczął walkę od II rundy, spotykając się z mistrzem Grecji – Aris Saloniki. Śląsk dwukrotnie przegrał i po tej porażce trafił do Pucharu Saporty. Tam spotkał się z izraelskim Maccabi Riszon le-Cijjon i odpadł w dwumeczu.

Sezon 1992/93

Klub pozyskał sponsora firmę „PCS”, której właścicielem był Zenon Michalak. Od tej pory zespół nazywał się PCS Śląsk Wrocław. Zespół opuścił Zieliński, który rozpoczął studia na amerykańskiej uczelni Providence.

Śląsk obronił tytuł mistrza Polski, pokonując w ćwierćfinale poznańskiego Lecha, w półfinale Zastal Fortum Zielona Góra oraz w serii finałowej Nobiles Włocławek. Był to pierwszy z pięciu w historii włocławsko-wrocławskich finałowych potyczek o największy laur w polskiej koszykówce. Za pierwszym razem Śląsk wygrał w trzech meczach, sięgając po raz dziesiąty w historii po tytuł mistrzowski.

Mecz, który zdecydował o mistrzostwie Polski dla Śląska, był zarazem ostatnim meczem w profesjonalnej karierze Dariusza Zeliga – ze Śląskiem zdobył 7 mistrzowskich tytułów.

Osobny artykuł: Śląsk Wrocław w europejskich pucharach sezon 1992/1993.

Sezon 1993/94

Śląsk po pierwszej rundzie rozgrywek zajmował pierwsze miejsce, wygrywając 18-krotnie w 22 meczach. W drugiej fazie sezonu Śląsk, wygrywając wszystkie dziesięć meczów, podtrzymał swoją pozycję.

W play-offach wrocławianie trafili w ćwierćfinale na AZS Agro Far Lublin i po trzech wygranych meczach awansowali do półfinału. Tam na Śląsk czekała Stal Bobrek Bytom, ale i tym razem wrocławski zespół okazał się lepszy, eliminując przeciwników po czterech spotkaniach.

W finale doszło ponownie do pojedynku na linii Śląsk – Anwil. Po pierwszym spotkaniu bliżej złotego medalu byli włocławianie, którzy we Wrocławiu wygrali 83:74. W kolejnych trzech meczach lepszy okazał się jednak Śląsk, który tym samym po raz jedenasty sięgnął po mistrzostwo Polski. W trzecim spotkaniu finałowym 40 punktów zdobył Keith Williams, który grał z kontuzją nogi.

Osobny artykuł: Śląsk Wrocław w europejskich pucharach sezon 1993/1994.

Sezon 1994/95

Z klubem pożegnał się dotychczasowy sponsor – Zenon Michalak. Zastąpił go Grzegorz Schetyna, który w późniejszym czasie najpierw przekształcił klub w spółkę z o.o, a potem w sportową spółkę akcyjną. Śląsk zmienił nazwę na Śląsk Eska Wrocław. Klub opuścił także dotychczasowy trener Mieczysław Łopatka. Zastąpił go Arkadiusz Koniecki. Do Mazowszanki Pruszków odszedł Keith Williams. Do klubu przywędrował za to były zawodnik ASPRO Wrocław – Dominik Tomczyk.

Śląsk po rundzie zasadniczej zajął 6 miejsce i w rywalizacji o mistrzostwo Polski odpadł już w pierwszej rundzie, przegrywając ćwierćfinale z zespołem Anwil Włocławek.

W lutym 1995 roku tuż przed meczem z Polonią Przemyśl pięciu podstawowych graczy Śląska, tj. Andrzej Wierzgacz, Robert Kościuk, Dariusz Parzeński, Radosław Czerniak i Wojciech Błoński, zasłaniając się zwolnieniami lekarskimi odmówiło gry, domagając się zwolnienia trenera Konieckiego. Jednak prezes Schetyna nie uległ naciskom graczy i zamiast trenera to wspomniani wcześniej zawodnicy musieli odejść.

Osobny artykuł: Śląsk Wrocław w europejskich pucharach sezon 1994/1995.

Sezon 1995/96

Do zespołu ze studiów w Stanach Zjednoczonych powrócił Maciej Zieliński. Do Wrocławia przybył także Jerzy Binkowski.

W pierwszej rundzie play-off zespół z Wrocławia w rywalizacji do trzech zwycięstw pokonał po pięciu meczach 10,5 Basket Club Poznań, co dało szansę gry o finał. W półfinale na Śląsk czekał już Anwil Włocławek, z którym wrocławianie uporali się w czterech meczach. W meczu numer 4 w rywalizacji zespołów z Kujaw i Dolnego Śląska nie mógł zagrać lider Anwilu Igor Griszczuk, co było karą za zachowanie po meczu numer 3, kiedy Białorusin miał grozić sędziom białoruską mafią.

Śląsk po zwycięstwie w półfinale nad Anwilem, awansował do finału, gdzie spotkał się z zespołem Browary Tyskie Bobry Bytom. Rywalizacja trwała do czterech zwycięstw, ale skończyła się po sześciu meczach i wygranej Śląska 4:2, co zapewniło klubowi dwunasty tytuł mistrzowski.

Sezon 1996/97

Nowym trenerem zespołu został były koszykarz klubu – Jerzy Chudeusz,

Po sezonie zasadniczym składającym się z dwóch rund Śląsk zapewnił sobie pierwsze miejsce w rozstawieniu przed fazą play-off.

W ćwierćfinale Śląsk pokonał AZS Elanę Toruń a następnie w walce o finał spotkał się z Komfortem Forbo Stargard Szczeciński. W drużynie rywali grał m.in. były zawodnik Śląska, Keith Williams, a także Joe McNaull – w późniejszym czasie zawodnik wrocławian. W półfinale lepsi okazali się koszykarze z Pomorza, wygrywając w pięciu meczach 3:2. W walce o brązowe medale, Śląsk uległ drużynie Bobrów Bytom.

Śląsk na arenie międzynarodowej zaprezentował się poprzez rozgrywki Pucharu Saporty, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Tam na Śląsk czekał już hiszpański Real Madryt. Królewscy w pierwszym meczu rozgromili u siebie wrocławian 112:66, a 25 pkt. rzucił Dejan Bodiroga. W rewanżu Real ponownie był lepszy, ale tym razem tylko dwoma punktami – 93:91. Jak się potem okazało, Real wygrał Puchar Saporty.

Sezon 1997/98

Nowym trenerem zespołu został Słoweniec, Andrej Urlep, który zastąpił odchodzącego Jerzego Chudeusza. Do Pruszkowa odszedł Dominik Tomczyk, ale drużynę wzmocnili Adam Wójcik, Raimonds Miglinieks oraz Joe McNaull. Wraz z Maciejem Zielińskim stworzyli oni trzon zespołu, który zdominował rozgrywki PLK w kolejnych latach. Zespół zmienił nazwę na Zepter Śląsk Wrocław.

Po zajęciu trzeciego miejsca w rundzie zasadniczej, rywalem wrocławian w ćwierćfinale była Pogoń Ruda Śląska, z którą Śląsk poradził sobie w trzech meczach. Podobnie zakończyła się rywalizacja w półfinale z inną drużyną ze Śląska – Bobrami Bytom.

W finale rywalem Śląska był PEKAES Pruszków. Ta finałowa potyczka do czterech zwycięstw przeszła do historii polskiej ligi koszykówki jako jedna z najbardziej emocjonujących. Po raz pierwszy bowiem w historii rozgrywek w finale rozegrano aż siedem meczów. Po pierwszym spotkaniu bliżej złotych medali byli wrocławianie, którzy w Pruszkowie pokonali gospodarzy, by kilka dni później przegrać u siebie. Kolejne dwa spotkania rozegrano w hali PEKAESU, ale tylko za pierwszym razem wygrali gospodarze i po czterech meczach był remis 2:2. Po wygraniu piątego meczu we Wrocławiu, Śląsk objął prowadzenie 3:2, jednak górą w kolejnym meczu był PEKAES, co nie spodobało się wrocławskim kibicom, którzy obrzucili pruszkowian butelkami i krzesełkami^[1]. O mistrzostwie decydował mecz numer 7 w Pruszkowie, w którym lepsi okazali się koszykarze Śląska i dzięki wygranej zdobyli trzynasty tytuł mistrzowski.

W rozgrywkach pucharowych Śląsk wystąpił, podobnie jak rok wcześniej, w ramach Pucharu Saporty. Dotarł w nich ponownie do ćwierćfinału, gdzie rywalem Śląska okazał mistrz Grecji – Panathinaikos Ateny, w którym grał m.in. Dino Rađa. W pierwszym meczu Śląsk przegrał w Atenach 58:82. W rewanżu był remis po 61:61 i do dalszej rundy awansowali rywale. Joe McNaull ze średnią 11,8 zbiórkami na mecz został najlepszym zbierającym zawodnikiem rozgrywek, a Raimonds Miglinieks został drugim najlepiej podającym zawodnikiem – notował średnio 6,3 asyst na mecz.

Sezon 1998/99

Śląsk po rundzie zasadniczej zajął pierwsze miejsce w tabeli, co pozwoliło mu zagrać w ćwierćfinale play-off z ósmym w rozgrywkach Komfortem Forbo Stargard Szczeciński. Śląsk pokonał rywali 3:2 i awansował do półfinału, gdzie rywalem był zespół HOOP-u PEKAES Pruszków. Śląsk wygrał w pięciu meczach, choć po pierwszych dwóch było 2:0 dla pruszkowian.

W finale naprzeciw Śląskowi stanął po raz trzeci w historii zespół z Włocławka – Anwil. W rywalizacji do czterech zwycięstw po pierwszych dwóch spotkaniach było 2:0 dla Śląska, by po następnych dwóch był remis. W spotkaniach numer pięć i sześć, rozegranych najpierw we Wrocławiu, a następnie we Włocławku, wygrywali gospodarze i o mistrzostwie Polski drugi raz z rzędu musiał decydować siódmy mecz. Ostatecznie wygrał go Śląsk i po raz czternasty sięgnął po tytuł mistrzowski.

Trzeci raz z rzędu Śląskowi przyszło grać w rozgrywkach Pucharu Saporty. W 1/16 trafił na słoweńską Pivovarnę Laško, którą sezon wcześniej Śląsk dwukrotnie ograł w rozgrywkach grupowych. Tym razem jednak Śląsk dwa razy przegrał i odpadł z dalszej rywalizacji. Po raz drugi z rzędu Raimonds Miglinieks został drugim najlepiej podającym zawodnikiem rozgrywek – tym razem ze średnią 5,2 asysty na mecz.

Sezon 1999/00

Nowym trenerem zespołu został Muli Katzurin. Do Anwilu odszedł Miglinieks, którego zmienił Alan Gregov, przychodząc z drużyny z Włocławka. Oprócz Gregova kontrakt ze Śląskiem podpisali m.in. Charles O’Bannon, Roberts Štelmahers i Piotr Szybilski.

Śląsk po rundzie zasadniczej zajął pierwsze miejsce w tabeli. W ćwierćfinale i półfinale ograł w trzech meczach kolejno Komfort Forbo Stargard Szczeciński i Stal Ostrów Wielkopolski. W finale Śląsk ponownie pokonał Anwil Włocławek tym razem 4:1, co przyniosło piętnasty tryumf w mistrzostwach Polski. MVP finałów został Adam Wójcik

Śląsk po raz trzeci w historii awansował do ćwierćfinału Pucharu Saporty, gdzie po dwumeczu odpadł z chorwackim KK Zadar.

Osobny artykuł: Śląsk Wrocław w europejskich pucharach sezon 1999/2000.

Lata 2000 – 2010

Przed sezonem 2000/01 Klub zmienił nazwę na Zepter Idea Śląsk Wrocław. Trenerem ponownie został Andrej Urlep. Do zespołu powrócił też po rocznej przerwie Raimonds Miglinieks a także Dominik Tomczyk. Śląsk w rundzie zasadniczej wygrał wszystkie 28 meczów, ustanawiając tym samym rekord w historii rozgrywek. Następnie w drodze do finału Śląsk pokonał bez porażki kolejno w ćwierćfinale Pogoń Ruda Śląska a następnie Prokom Trefl Sopot w półfinale rozgrywek. Zespół z Wrocławia jedyny mecz w sezonie przegrał w trzecim meczu finałowym z Anwilem Włocławek. Śląsk pokonał rywali 4:1, zdobywając po raz szesnasty mistrzostwo Polski.

Osobny artykuł: Śląsk Wrocław w europejskich pucharach sezon 2000/2001.

Przed sezonem 2001/02 w składzie drużyny zaszły znaczące zmiany. Za granicę wyjechali Wójcik i Miglinieks natomiast Joe McNaull odszedł do drużyny z Sopotu. W ich miejsce klub postanowił sprowadzić euroligowe gwiazdy w osobach Amerykanina Michael Hawkinsa, Rosjanina Andrieja Fietisowa oraz Litwina Gintarasa Einikisa. Wzmocnienia te miały zapewnić sukcesy w rozgrywkach europejskich, jednak zespół rozczarowywał, w konsekwencji czego kontrakty z Fietisowem oraz Eininkisem zostały rozwiązane w trakcie sezonu.

Trenerem klubu miał zostać Jasmin Repeša, ale mimo podpisanego kontraktu, zrezygnował z pracy. W jego miejsce klub zdecydował się zatrudnić Włocha Pierro Bucchiego, który został jednak zwolniony po porażce w ligowym meczu z HOOP-em Blachy Pruszyński Pruszków. Klub ponownie zakontraktował Repesę, ale ten po zaledwie kilku kolejkach wyjechał z Wrocławia. Zespół objął Jacek Winnicki, który w grudniu został asystentem nowego trenera – Andreja Urlepa. Pomimo problemów kadrowych i zmian w składzie, Śląsk po raz 17-ty zdobył tytuł mistrza Polski, pokonując w finale po raz piąty Anwil Włocławek. MVP finałów został wybrany, sprowadzony w trakcie sezonu, Amerykanin Michael Wright.

Po zajęciu trzeciego miejsca w sezonie 2002/03, na ławkę trenerską przed kolejnymi rozgrywkami powrócił Muli Katzurin. Do klubu powrócił też Adam Wójcik. Największą gwiazdą zespołu został natomiast Amerykanin Lynn Greer, który poprowadził drużynę do dobrych w występów w Eurolidze (ze średnią 25,1 został najlepszym punktującym rozgrywek) a także do zdobycia Pucharu Polski. W rozgrywkach o tytuł mistrza Polski Śląsk przegrał w finale 1:4 z zespołem Prokom Trefl Sopot.

Kolejne sezony były dla Śląska mniej udane, jednak koszykarzom z Wrocławia udało się wywalczyć dwa kolejne medale mistrzostw Polski za zajęcie trzeciego miejsca w roku 2007 i 2008.

Przed sezonem 2008/09 Waldemar Siemiński właściciel Śląska na 5 dni przed ostatecznym terminem zgłoszenia klubów do rozgrywek PLK stwierdził, że inwestowanie w klub przestało mu się opłacać. Andrej Urlep upomniał się z kolei o 200 tys. euro zaległości. Targany problemami Śląsk wycofał się z walki o Superpuchar Polski, a po tym jak zespół przeniósł swoje mecze do Brzegu Dolnego, ze sponsorowania klubu wycofała się firma Piast. Śląsk rozegrał w sezonie 2008/2009 tylko cztery mecze. 10 października 2008 roku Śląsk Wrocław, najbardziej utytułowany klub w polskiej koszykówce, wycofał się z ligi. Po drużynie, która 17-krotnie zdobywała mistrzostwo Polski, zostały II-ligowe rezerwy. Ten zespół został spadkobiercą sukcesów, tradycji oraz historii klubu.

Lata 2010 – 2020

Do sponsorowania klubu włączyła się firma Dialog oraz kilka innych firm. Dzięki temu klub mógł pozwolić sobie na stworzenie projektu powrotu do Ekstraklasy. Dwuletni plan zakładał awans rok po roku do najwyższej klasy rozgrywkowej. Trenerem zespołu został Rafał Kalwasiński, a na kapitana zespołu mianowano Adriana Mroczka-Truskowskiego. Drużyna została również wsparta doświadczonymi zawodnikami Mirosławem Łopatką oraz Radosławem Hyżym.

Śląsk w sezonie 2011/2012 wygrał w lokalnych rozgrywkach Pucharu PZKosz. W drodze do finału zespół pokonał trzy drużyny pierwszoligowe. Po trofeum wrocławska drużyna sięgnęła wygrywając z gospodarzem turnieju finałowego Stalą Ostrów Wielkopolski. Śląsk wywalczył także awans do I ligi, ponownie pokonując w finale Stal Ostrów.

Równolegle z inicjatywy Przemysława Koelnera do ekstraklasy został zgłoszony zespół Śląska Wrocław, który w sezonie 2011/2012 grał na parkietach Polskiej Ligi Koszykówki Mężczyzn, korzystając licencji dla 'WKK Obiekty', a prawa do nazwy i posługiwania się znakami handlowymi WKS-u zostały mu wypożyczone. Klub ten nie otrzymał licencji na grę w kolejnym sezonie i po roku występów w PLK przestał istnieć.

W sezonie 2012/13 zespół Śląska zadebiutował w rozgrywkach I ligi koszykówki. Posadę trenerską objął Tomasz Jankowski, a jego asystentem został Jerzy Chudeusz. Do drużyny dołączyli zawodnicy z przeszłością w Ekstraklasie, tacy jak Paweł Kikowski, Marcin Flieger i Łukasz Diduszko, co sprawiło, że Trójkolorowi od samego początku byli faworytami do awansu. Cel udało się osiągnąć po pokonaniu w finale I ligi zespołu MOSiR Krosno.

Szkoleniowcem Śląska został Serb Milivoje Lazić, a na jego asystenta mianowano Jerzego Chudeusza, który zastąpił go w roli pierwszego szkoleniowca w trakcie sezonu. 12 października 2013 roku Śląsk rozegrał pierwszy od 2008 roku mecz w najwyższej klasie rozgrywek koszykarskich w Polsce. Drużyna Śląska zdobyła czternasty w swej historii Puchar Polski, pokonując w finale zespół Turów Zgorzelec, późniejszego mistrza Polski.

Przed kolejnym sezonem posadę pierwszego trenera objął Emil Rajkoviḱ. Macedoński trener w budowaniu drużyny postawił na doświadczenie, a Śląsk wzmocnili zawodnicy z wieloletnim stażem w składach najlepszych ekip koszykarskich w Polsce. Do rundy play-off Śląsk awansował z piątego miejsca. W ćwierćfinale uległ Czarnym Słupsk 0:3.

Śląsk zgłosił się na sezon 2015/2016 do nowych rozgrywek FIBA Europe, spełniając wszystkie wymogi organizatora. Z rozgrywek tych odpadł na etapie drugiej rundy.

Problemy finansowe spowodowały, że klub nie zgłosił się do rozgrywek Ekstraligi w sezonie 2016/17. W rozgrywkach seniorskich pozostał jedynie zespół dotychczasowych rezerw pierwszej drużyny, rywalizujący na poziomie II ligi. Śląskowi udało się wywalczyć awans do I ligi.

Mimo przegranej z Astorią Bydgoszcz w finale I ligi sezonu 2018/19, klub dostał "dziką kartę" uprawniającą go do gry w Polskiej Lidze Koszykówki w sezonie 2019/2020. Zespół zajmował 7. miejsce w tabeli w momencie, gdy rozgrywki zostały zawieszone a następnie zakończone ze względu na pandemię Covid-19.

Lata 2020 – 2030

Klub zakończył sezon 2020/2021 na trzecim miejscu. W rywalizacji o brązowy medal koszykarze Śląska pokonali Legię Warszawa w serii do 2 zwycięstw. Decydujące punkty rzutem za trzy punkty w dogrywce meczu numer 3 zdobył Elijah Stewart^[2]

Skład 2021/2022

Nr	Poz.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost
20	1.5 !G	Bibbs, Justin	1996-01-14	196 cm
6	1.5 !G	Justice, Kodi	1995-04-03	199 cm
11	5.0 !C	Dziewa, Aleksander	1997-11-06	205 cm
15	5.0 !C	Gabiński, Michał	1987-02-11	202 cm
5	4.5 !C/F	Kanter, Kerem	1995-04-29	207 cm
3	1.5 !G	Karolak, Jakub	1993-09-26	196 cm
2	1.5 !G	Kolenda, Łukasz	1999-07-28	195 cm
19	5.0 !C	Meiers, Martin	1991-03-30	208 cm
11	5.0 !C	Ramliak, Ivan	1990-08-09	203 cm
18	5.0 !C	Tomczak, Szymon	1998-01-17	201 cm
8	1.5 !G	Trice, D'mitrik	1996-05-02	185 cm
0	1.5 !G	Trice, Travis	1993-01-22	185 cm

Trener: Andrej Urlep (od listopada 2021), Petar Mijovic (do listopada 2021),
Asystenci: Andrzej Adamek, Robert Skibniewski, Adrian Mroczek-Truskowski (od listopada)

W trakcie kolejnego sezonu do Śląska powrócił legendarny trener Andrej Urlep. Zastąpił on Petara Mijovicia, pod wodzą którego drużyna zanotowała słaby początek sezonu^[3]. Do drużyny dołączył także amerykański rozgrywający Travis Trice.

Po zajęciu 5. miejsca w sezonie zasadniczym, Śląsk niespodziewanie wyeliminował w ćwierćfinałach Zastal Zielona Góra, pomimo zanotowania porażek w 2 pierwszych meczach serii play-offs.

Następnie w półfinałach zespół Śląska ponownie potrzebował pięciu meczów do pokonania drużyny Czarnych Słupsk, która to zajęła pierwsze miejsce po fazie zasadniczej.

W finale Śląsk pokonał Legię Warszawa 4–1, zdobywając osiemnasty tytuł Mistrza Polski i pierwszy od 20 lat.

Travis Trice został nagrodzony tytułami MVP sezonu zasadniczego oraz finałów^[4].

Skład 2022/2023

Nr	Poz.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost
20	1.5 !G	Bibbs, Justin	1996-01-14	196 cm
11	5.0 !C	Dziewa, Aleksander	1997-11-06	205 cm
3	1.5 !G	Karolak, Jakub	1993-09-26	196 cm
2	1.5 !G	Kolenda, Łukasz	1999-07-28	195 cm
11	3.5 !F	Ramliak, Ivan	1990-08-09	203 cm
18	5.0 !C	Tomczak, Szymon	1998-01-17	201 cm
6	1.5 !G	Gołębiowski, Daniel	1998-02-06	195 cm
5	1.5 !G	Martin, Jeremiah	1996-06-19	192 cm
4	3.5 !F	Morgan, Conor	1994-08-03	206 cm
35	2.5 !G/F	Nizioł, Jakub	1996-05-08	201 cm
7	5.0 !C	Parachouski, Arciom	1987-10-06	210 cm
12	1.5 !G	Wiśniewski, Aleksander	2003-01-13	192 cm
19	5.0 !C	Adamczak, Mikołaj	2002-12-18	207 cm
32	1.5 !G	Mindowicz, Michał	2002-04-17	192 cm

Trener: Ertuğrul Erdoğan
Asystenci: Andrzej Adamek, Zoran Carapic, Maksym Papacz, Adrian Mroczek-Truskowski

W sezonie po wygranym 18-tym mistrzostwie Polski Andrej Urlep kontynuował pracę aż do Pucharu Polski. Po odpadnięciu z turnieju stracił stanowisko. Zastąpił go Ertugrul Erdogan.

Sezon zasadniczym Śląsk zakończył na 1. miejscu w PLK. W ćwierćfinale wrocławianie pokonali Trefl Sopot 4-1. W półfinale ograli Legię Warszawa 4-1.

W finale Śląsk uległ Kingowi Szczecin 4–2 zdobywając finalnie srebrny medal Mistrzostw Polski^[5].

Skład 2023/2024

Nr	Poz.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
17	1.5 !G	Evans, Jawun	1995-12-20	182 cm
0	1.5 !G	Ferrari, Frankie	1996-07-26	183 cm	86 kg
23	1.5 !G	Bryant Jr., Jamonda	2000-03-05	185 cm	88 kg
3	1.5 !G	McCullum, Kendale	1996-05-31	185 cm	80 kg
12	1.5 !G	Wiśniewski, Aleksander	2003-01-13	192 cm
15	1.5 !G	Hlebowicki, Oskar	2000-10-02	199 cm
30	1.5 !G	Piśla, Kuba	2004-09-11	199 cm
3	1.5 !G	Gravett, Hassani	1996-07-16	188 cm
10	1.5 !G	Kolenda, Łukasz	1999-07-28	195 cm
6	1.5 !G	Gołębiowski, Daniel	1998-02-06	195 cm
22	1.5 !G	Sitnik, Michał	2000-09-15	195 cm
8	1.5 !G	Nowicki, Szymon	2005-06-02	201 cm
35	2.5 !G/F	Nizioł, Jakub	1996-05-08	201 cm
5	1.5 !G	Zębski, Mateusz	1992-05-13	190 cm
7	5.0 !C	Parachouski, Arciom	1987-10-06	210 cm
11	C /F	Miletić, Dušan	1998-01-30	215 cm	103 kg
12	C /F	Kulvietis, Saulius	1991-02-14	206 cm	103 kg
16	4.0 !PF	Voinalovych, Andrii	1999-12-11	206 cm
19	5.0 !C	Adamczak, Mikołaj	2002-12-18	207 cm
1	3.5 !F	Nunez, Angel	1992-12-29	203 cm

Trener: Miodrag Rajković (od marca) Jacek Winnicki (od listopada, do marca), Olivier Vidin (do listopada)
Asystenci: Wojciech Walich, Maksym Papacz, Adrian Mroczek-Truskowski

Sezon 2023/2024 Śląsk Wrocław zakończył zdobywając brązowy medal Mistrzostw Polski. Zdobył jednocześnie czwarty medal z rzędu^[6]. W sezonie doszło do dwóch zmian trenerów. Rozpoczął pracę w okresie przygotowawczym Olivier Vidin. W listopadzie drużynę przejął Jacek Winnicki, natomiast już w marcu doszło do kolejnej zmiany trenera i zatrudniony został Miodrag Rajkovic. Zespół zdobył brązowy medal Polskiej Ligi Koszykówki wygrywając dwumecz ze Spójnią Stargard Szczecińskim^[7].

Sekcja koszykówki w poszczególnych sezonach

Sezon	Rozgrywki ligowe								.	Uwagi	.	Puchar Polski (rozgrywki krajowe)	Rozgrywki europejskie
Sezon	K	Liga	Miejsce	M	W	P	P+	P-		Uwagi		Puchar Polski (rozgrywki krajowe)	Rozgrywki europejskie
1955/1956	II	II liga	1/8	14	13	1	789	591				Finał
1956/1957	I	I liga	7/12	15	9	6	906	840				Zwycięstwo
1957/1958	I	I liga	8/12	22	10	12	1343	1316		Zmieniono nazwę klubu na WKS Śląsk Wrocław.
1958/1959	I	I liga	8/12	22	10	12	1422	1416				Zwycięstwo
1959/1960	I	I liga	3/12	22	15	7	1448	1275
1960/1961	I	I liga	4/12	22	15	7	1530	1330
1961/1962	I	I liga	4/12	22	17	5	1621	1425
1962/1963	I	I liga	2/12	22	19	3	1709	1364
1963/1964	I	I liga	2/12	22	18	4	1669	1439
1964/1965	I	I liga	1/12	22	17	5	1663	1401
1965/1966	I	I liga	3/12	22	16	6	1809	1513
1966/1967	I	I liga	3/12	22	17	5	1618	1393
1967/1968	I	I liga	4/12	22	16	6	1583	1371
1968/1969	I	I liga	3/12	22	18	4	1632	1328
1969/1970	I	I liga	1/12	22	18	4	1867	1476
1970/1971	I	I liga	3/10	36	25	11	2951	2677				Zwycięstwo	Puchar Europy: II runda
1971/1972	I	I liga	2/10	18	13	15	1510	1274				Zwycięstwo	Puchar Zdobywców Pucharów: 1/6 finału
1972/1973	I	I liga	3/10	36	23	13	2713	2470				Zwycięstwo	Puchar Zdobywców Pucharów: I runda
1973/1974	I	I liga	3/10	36	21	15	3055	2903
1974/1975	I	I liga	5/12	33	18	15	2623	2499
1975/1976	I	I liga	4/12	33	24	9	2679	2405
1976/1977	I	I liga	1/12									Zwycięstwo
1977/1978	I	I liga	2/10	30	20	10	2649	2452					Puchar Europy: Ćwierćfinał
1978/1979	I	I liga	1/10	30	22	8	2783	2557					Puchar Zdobywców Pucharów: Ćwierćfinał
1979/1980	I	I liga	1/10	36	28	8	3420	3112				Zwycięstwo
1980/1981	I	I liga	1/10	36	29	7	3414	3038					Puchar Europy: Faza grupowa
1981/1982	I	I liga	3/10	26	17	9	2394	2229
1982/1983	I	I liga	6/10	28	9	19	2418	2590
1983/1984	I	I liga	6/10	28	10	18	2353	2414
1984/1985	I	I liga	3/12	22	16	6	2044	1852
1984/1985	I	III miejsce w play-off.
1985/1986	I	I liga	1/12	22	19	3	2131	1815
1985/1986	I	III miejsce w play-off.
1986/1987	I	I liga	3/12	22	14	8	2048	1935					Puchar Europy: 1/8 finału
1986/1987	I	Mistrzostwo w play-off.											Puchar Europy: 1/8 finału
1987/1988	I	I liga	8/12	22	8	14	1858	1868
1987/1988	I	Ćwierćfinał w play-off.
1988/1989	I	I liga	1/12	22	16	6	2032	1963				Zwycięstwo
1988/1989	I	II miejsce w play-off.										Zwycięstwo
1989/1990	I	I liga	1/12	22	14	8	1966	1837				Zwycięstwo
1989/1990	I	III miejsce w play-off.										Zwycięstwo
1990/1991	I	I liga	2/12	32	21	11							Puchar Zdobywców Pucharów: 1/8 finału
1990/1991	I	Mistrzostwo w play-off.											Puchar Zdobywców Pucharów: 1/8 finału
1991/1992	I	I liga	1/12	32	28	4				Drużyna występowała jako PCS Śląsk Wrocław.		Zwycięstwo	Liga Europy: II runda Puchar Europy: III runda
1991/1992	I	Mistrzostwo w play-off.										Zwycięstwo	Liga Europy: II runda Puchar Europy: III runda
1992/1993	I	I liga	1/12	32	23	9							Liga Europy: II runda Puchar Europy: III runda
1992/1993	I	Mistrzostwo w play-off.											Liga Europy: II runda Puchar Europy: III runda
1993/1994	I	I liga	1/12	32	28	4							Liga Europy: I runda
1993/1994	I	Mistrzostwo w play-off.											Liga Europy: I runda
1994/1995	I	I liga	6/12	22	12	10				Drużyna występowała jako Śląsk Eska Wrocław.			Liga Europy: I runda
1994/1995	I	Ćwierćfinał w play-off.											Liga Europy: I runda
1995/1996	I	I liga	4/12	22	12	10	1943	1924					Puchar Koracia: I runda
1995/1996	I	Mistrzostwo w play-off.											Puchar Koracia: I runda
1996/1997	I	I liga	1/14	36	28	8						Zwycięstwo	EuroPuchar: Ćwierćfinał
1996/1997	I	Półfinał w play-off.										Zwycięstwo	EuroPuchar: Ćwierćfinał
1997/1998	I	PLK	3/15	42			3448	3202		Drużyna występowała jako Zepter Śląsk Wrocław.			EuroPuchar: Ćwierćfinał
1997/1998	I	Mistrzostwo w play-off.											EuroPuchar: Ćwierćfinał
1998/1999	I	PLK	1/16	30			2363	1946					Puchar Saporty: 1/16 finału
1998/1999	I	Mistrzostwo w play-off.											Puchar Saporty: 1/16 finału
1999/2000	I	PLK	1/16	30			2254	1913					Puchar Saporty: Ćwierćfinał
1999/2000	I	Mistrzostwo w play-off.											Puchar Saporty: Ćwierćfinał
2000/2001	I	PLK	1/15	28	28	0	2470	1992		Drużyna występowała jako Zepter Idea Śląsk Wrocław.			Suproliga: 1/8 finału
2000/2001	I	Mistrzostwo w play-off.								Drużyna występowała jako Zepter Idea Śląsk Wrocław.			Suproliga: 1/8 finału
2001/2002	I	PLK	1/12	32	24	8			Drużyna występowała jako Idea Śląsk Wrocław.		Euroliga: Faza grupowa
2001/2002	I	Mistrzostwo w play-off.									Euroliga: Faza grupowa
2002/2003	I	PLK	3/12	32	20	12	2769	2544			Euroliga: Faza grupowa
2002/2003	I	III miejsce w play-off.									Euroliga: Faza grupowa
2003/2004	I	PLK	1/12	22	18	4	1959	1629		Zwycięstwo	Euroliga: Faza grupowa
2003/2004	I	II miejsce w play-off.								Zwycięstwo	Euroliga: Faza grupowa
2004/2005	I	PLK	7/12	22	10	12	1744	1731	Drużyna występowała jako Deichmann Śląsk Wrocław.	Zwycięstwo	Puchar ULEB: 1/8 finału
2004/2005	I	Ćwierćfinał w play-off.							Drużyna występowała jako Deichmann Śląsk Wrocław.	Zwycięstwo	Puchar ULEB: 1/8 finału
2005/2006	I	PLK	5/14	26	15	11	1997	1944	Drużyna występowała jako Era Śląsk Wrocław.		EuroPuchar: 1/8 finału
2005/2006	I	Ćwierćfinał w play-off.							Drużyna występowała jako Era Śląsk Wrocław.		EuroPuchar: 1/8 finału
2006/2007	I	PLK	3/14	26	17	9	1936	1749	Drużyna występowała jako ASCO Śląsk Wrocław.
2006/2007	I	III miejsce w play-off.
2007/2008	I	PLK	4/13	24	14	10	1834	1800		Finał	Puchar ULEB: 1/8 finału
2007/2008	I	III miejsce w play-off.								Finał	Puchar ULEB: 1/8 finału
2008/2009	III	II liga	11/13	24	5	19	1528	1900	Klub wycofał się z rozgrywek PLK. Rezerwy zostały pierwszą drużyną.
2009/2010	III	II liga	12/15	26	7	19	1959	2154
2010/2011	III	II liga	12/16	30	11	19	2048	2146
2011/2012	III	II liga	1/14	26	23	3	2212	1595
2011/2012	III	Zwycięstwo w play-off.
2012/2013	II	I liga	1/16	30	27	3	2493	1954
2012/2013	II	Zwycięstwo w play-off.
2013/2014	I	PLK	9/12	32	17	15	2521	2482		Zwycięstwo
2014/2015	I	PLK	5/16	30	21	9	2458	2288		Ćwierćfinał
2014/2015	I	Ćwierćfinał w play-off.								Ćwierćfinał
2015/2016	I	PLK	14/17	32	8	24	2285	2511		-	FIBA Europe Cup: II faza grupowa
2016/2017	III	II liga	1/13	24	22	2	1894	1444	Klub wycofał się z rozgrywek PLK. Rezerwy zostały pierwszą drużyną.	-
2016/2017	III	Zwycięstwo w play-off.								-
2017/2018	II	I liga	9/17	32	15	17	2511	2521		-
2018/2019	II	I liga	1/16	30	23	7	2732	2356		-
2018/2019	II	II miejsce w play-off.								-
2019/2020	I	PLK	7/16	22	11	11	1910	1861		-
2019/2020	I	Rozgrywki nie zostały dokończone w związku z pandemią COVID-19.								-
2020/2021	I	PLK	4/16	30	20	10	2513	2377		Ćwierćfinał
2020/2021	I	III miejsce w play-off.								Ćwierćfinał
2021/2022	I	PLK	5/16	30	19	11	2553	2383		Półfinał	Eurocup: 1/8 finału
2021/2022	I	Mistrzostwo w play-off.								Półfinał	Eurocup: 1/8 finału
2022/2023	I	PLK	1/16	30	22	8	2541	2344		Ćwierćfinał	Eurocup: Faza grupowa
2022/2023	I	II miejsce w play-off.								Ćwierćfinał	Eurocup: Faza grupowa

Sukcesy

Mistrzostwo Polski (18x): 1965, 1970, 1977, 1979, 1980, 1981, 1987, 1991, 1992, 1993, 1994, 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2022
Wicemistrzostwo Polski (7x): 1963, 1964, 1972, 1978, 1989, 2004, 2023
Trzecie miejsce (16x): 1960, 1966, 1967, 1969, 1971, 1973, 1974, 1982, 1985, 1986, 1990, 2003, 2007, 2008, 2021, 2024
Puchar Polski (14x): 1957, 1959,1971, 1972, 1973, 1977, 1980, 1989, 1990, 1992, 1997, 2004, 2005, 2014
Superpuchar Polski (3x): 1999, 2000, 2024
Puchar PZKosz (1x): 2012
Finalista Pucharu Polski (2x): 1956, 2008
Finalista Superpucharu Polski (3x): 2001, 2014, 2022
Mistrzostwo II ligi (2x): 2012, 2017
Mistrzostwo I ligi (1x): 2013

Nagrody i wyróżnienia

Indywidualne

MVP sezonu

MVP Finałów PLK

Adam Wójcik (1998, 2001)
Maciej Zieliński (1999)
Charles O’Bannon (2000)
Michael Wright (2002)
Travis Trice (2022)

MVP meczu gwiazd

(-2-pl – mecz gwiazd – reprezentacja Polski vs gwiazdy PLK – II mecz w tym samym roku)

Jarosław Zyskowski (1994)
Adam Wójcik (1997-2-pl, 1999)

Największy Postęp PLK

Kamil Chanas (2006)

Najlepszy Trener PLK

Andrej Urlep (2001)

I skład PLK

(^ – w sezonach 1999/2000−2002/2003 wybierano osobno najlepszy skład polskich zawodników i zagranicznych.)

Dariusz Zelig (1979, 1980, 1981, 1982, 1985, 1986, 1987, 1991, 1992)
Ryszard Prostak (1981, 1987)
Wojciech Zdrodowski (1981)
Maciej Zieliński (1991, 1992, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000^, 2001^, 2002^, 2003^)
Keith Williams (1992, 1993, 1994)
Dominik Tomczyk (1996, 1997, 2002^, 2003^)
Adam Wójcik (1998, 1999, 2000^, 2001^, 2004)
Raimonds Miglinieks (1998, 1999, 2001^)
Joseph McNaull (1999, 2000^)
Charles O’Bannon (2000^)
Harold Jamison (2001^)
Michael Hawkins (2002^)
Michael Wright (2002^)
Dainius Adomaitis (2002^)
Lynn Greer (2004)
Travis Trice (2022)
Aleksander Dziewa (2022)

Uczestnicy meczu gwiazd

n.w. – nie wystąpił z powodu kontuzji
pl – mecz gwiazd – reprezentacja Polski vs gwiazdy PLK
-2-pl – mecz gwiazd – reprezentacja Polski vs gwiazdy PLK – II mecz w tym samym roku

Robert Kościuk (1994, 2000-pl)
Keith Williams (1994)
Jarosław Zyskowski (1994)
Dominik Tomczyk (1995)
Ben Seltzer (1996)
Maciej Zieliński (1996, 1997-pl, 1997-2-pl, 1998, 1999, 1999-pl, 2000, 2000-pl, 2003)
Dominik Tomczyk (1996, 1997-pl, 2000-pl, 2003 – n.w., 2004-pl)
Adam Wójcik (1997-2-pl, 1998, 1999, 1999-pl, 2000, 2000-pl, 2004-pl)
Raimonds Miglinieks (1999)
Joseph McNaull (1997-2-pl, 1999, 1999-pl, 2000 – n.w., 2000-pl)
Charles O’Bannon (2000)
Alan Gregov (2000)
Dainius Adomaitis (2003)
Andrius Giedraitis (2003)

Aleksander Kul (2003)
Radosław Hyży (2005, 2007)
Michael Watson (2005)
Ryan Randle (2004-pl, 2005)
Robert Skibniewski (2005, 2012)
Kevin Fletcher (2006)
Dean Oliver (2007)
Kamil Chanas (2008)
Jared Homan (2008)
Rashid Atkins (2008)
Qa’rraan Calhoun (2012)
Orlando Smart (1997-pl)
Roberts Stelmahers (1999-pl)
Rafał Bigus (1999-pl-n.w.)
Tomasz Cielebąk (2000-pl)
Michał Ignerski (2004-pl)
Lynn Greer (2004-pl)
Paweł Kikowski (2013 – jako jedyny gracz I ligi)

Uczestnicy konkursu wsadów PLK

pogrubienie – oznacza zwycięzcę konkursu
pl – mecz gwiazd – reprezentacja Polski vs gwiazdy PLK

Dominik Tomczyk (1995)
Joseph McNaull (1999)
Michał Ignerski (2004-pl)
Ryan Randle (2004-pl)
Michael Watson (2005)
Aivaras Kiaušas (2008)
Qa’rraan Calhoun (2012)

Uczestnicy konkursu rzutów za 3 punkty PLK

Drużynowe

Najbardziej medialny klub Energa Basket Ligi w sezonie 2021/22^[8]

Legendy klubu

Zastrzeżone numery

9 – Maciej Zieliński

Wybitni polscy koszykarze

Obcokrajowcy

(Stan na 19 czerwca 2022)

Keith Williams (1991–1994)
Fred West (1992/1993)
Orlando Smart (1994/1995, 1996/1997)
Rodney Odom (1994/1995, 1996/1997)
Kass Weaver (1995)
Anthony Lawrence (1995)
Ben Seltzer (1995/1996)
Timothy Owens (1995/1996)
Joe McNaull / (1997–2001)
Raimonds Miglinieks (1997–1999, 2000/2001, 2002)
Slobodan Šljivančanin / (1998)
Jeff Stern (1998)
Niksa Tarle (1998)
Kakha Szengelija (1998/1999)
LaBradford Smith (1998/1999)¹
Jimmy Moore (1999)
Charles O’Bannon (1999/2000)¹
Roberts Štelmahers (1999/2000)
Goran Karadzić (1999/2000)
Alan Gregov (1999/2000, 2002/2003)
James Cotton (2000)
Sean Marks (2000)¹
Uvis Helmanis (2000/2001)
Harold Jamison (2000/2001)¹
Aleksandar Avlijas (2000/2001)
Dainius Adomaitis (2000–2003)
Michael Hawkins (2001/2002)¹
Andriej Fietisow (2001/2002)
Gintaras Einikis (2001/2002)
Michael Wright (2001/2002)
Tomas Pačėsas (2001/2002)
Oleg Kożeniec (2001/2002)
Aleksander Miłosierdow (2001/2002)
Vladan Alanović (2001/2002)
Fred Vinson (2001/2002)
Alvin Jones (2002)
Danny Lewis (2002)
Richard Lugo (2002)
Andrius Giedraitis (2002/2003, 2007/2008)
Sean Colson (2002/2003)
Acie Earl (2002/2003)¹
Aleksander Kul (2002/2003)
Kęstutis Marčiulionis (2002/2003)
Randy Holcomb (2002/2003)²
Michael Smith (2003)¹
Derrick Phelps (2003)
Ryan Randle (2003–2005)
Pero Vasiljević (2003/2004)
Lynn Greer (2003/2004)²
Tanel Tein (2003/2004)
Michael Watson (2004/2005)
Adrian Autry (2004/2005)
Raitis Grafs (2004/2005)
Aivaras Kiaušas (2004/2005)
Primoż Kobale (2004/2005)
Ałeksandar Dimitrowski (2005–2007)
Kevin Fletcher (2005/2006)
Ron Johnson (2005/2006)
Ante Kapov (2005/2006)
Darren Kelly (2005/2006)
Dzianis Korszuk (2005–2006)
Dwayne Byfield (2005)
Djordje Jovanović (2005)
Srdjan Lalić (2005/2006)
Dante Swanson (2005/2006)
Dean Oliver (2006/2007)¹
Oliver Stević / (2006–2008)
Glen Elliott (2006/2007)
Nikola Jestratijević (2006)
Tim Kisner (2006/2007)
Miha Fon (2006/2007)
Zendon Hamilton (2006/2007)¹
Brandun Hughes (2006/2007)
Branislav Jancikin / (2006–2008)
Ime Oduok (2006/2007)
Shaun Fountain (2007)
J.J. Sullinger (2007)
Wayne Wallace (2007)
Rashid Atkins (2007/2008)
Kemal Avdić (2007)
Deng Gai (2007)¹
Jared Homan (2007/2008)
Torrell Martin (2007/2008)
Dawan Robinson (2007/2008)
Qa’rraan Calhoun (2011/2012)
Slaviša Bogavac (2011/2012)
Paul Graham (2011/2012)
Aleksandar Mladenović (2011/2012, 2014/2015)
Akselis Vairogs (2011/2012)
Franjo Bubalo (2013)
Nikola Malešević (2013/2014)
Kevin Thompson (2013)
Dominique Johnson (2013/2014)
Paul Miller (2013/2014)
Danny Gibson (2013/2014)
Murphy Burnatowski (2014/2015)
Denys Jakowlew / (2014–2016)
Lawrence Kinnard (2014/2015)
Vuk Radivojević (2014/2015)
Roderick Trice (2014/2015)
Brandon Heath (2015/2016)
Jarvis Williams (2015/2016)
Rashad Madden (2015/2016)
Anthony Smith (2015)
Maurice Sutton (2015)
Francis Han / (2015/2016)
Witalij Kowałenko (2015/2016)
Danny Gibson (2019/2020)
Andrew Chrabascz (2019/2020)
Torin Dorn (2019/2020)
Clayton Custer (2019)
Devoe Joseph (2019/2020)
Michael Humphrey (2019/2020)
Garrett Nevels (2020)
Ivan Ramljak (od 2020)
Kyle Gibson (2020/2021)
Strahinja Jovanović (2020/2021)
Ákos Keller (2020/2021)
Ben McCauley (2020/2021)
Elijah Stewart (2020/2021)
Cyril Langevine (2021/2022)
Justin Bibbs (2021/2022)
Kodi Justice (2021/2022)
Mārtiņš Meiers (2021/2022)
D’mitrik Trice (2021/2022)
Travis Trice (2021/2022)

¹ – zawodnicy z wcześniejszym doświadczeniem w NBA
² – zawodnicy, którzy trafili do NBA na późniejszym etapie swojej kariery

Przypisy

↑ Burdy w szóstym meczu. www.new-arch.rp.pl. [dostęp 2009-02-05]. (pol.).
↑ Tak zdobywa się medale! Nieprawdopodobne trafienie Elijaha Stewarta - WP SportoweFakty [online], wp.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
↑ Sensacyjny powrót - Andrej Urlep trenerem Śląska! - PolskiKosz.pl [online], polskikosz.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
↑ Koszykówka. Śląsk Wrocław mistrzem Polski po 20 latach. Hala Stulecia pękała w szwach | TVP SPORT [online], tvp.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
↑ WKS Śląsk Wrocław – 18-krotny Mistrz Polski » Śląsk Wrocław wicemistrzem Polski [online], 21 września 2023 [dostęp 2023-09-21] (pol.).
↑ FlowerF. Interactive FlowerF., Brązowe medale OBL dla WKS Śląska Wrocław! - Polska Liga Koszykówki [online], plk.pl [dostęp 2024-06-23] (pol.).
↑ FlowerF. Interactive FlowerF., Brązowe medale OBL dla WKS Śląska Wrocław! - Polska Liga Koszykówki [online], plk.pl [dostęp 2024-09-28] (pol.).
↑ Gala Energa Basket Ligi Kobiet i Energa Basket Ligi za nami [online], basketligakobiet.pl [dostęp 2022-06-17] (pol.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona WKS. (pol.).

[1] Burdy w szóstym meczu. www.new-arch.rp.pl. [dostęp 2009-02-05]. (pol.).

[2] Tak zdobywa się medale! Nieprawdopodobne trafienie Elijaha Stewarta - WP SportoweFakty [online], wp.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).

[3] Sensacyjny powrót - Andrej Urlep trenerem Śląska! - PolskiKosz.pl [online], polskikosz.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).

[4] Koszykówka. Śląsk Wrocław mistrzem Polski po 20 latach. Hala Stulecia pękała w szwach | TVP SPORT [online], tvp.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).

[5] WKS Śląsk Wrocław – 18-krotny Mistrz Polski » Śląsk Wrocław wicemistrzem Polski [online], 21 września 2023 [dostęp 2023-09-21] (pol.).

[6] FlowerF. Interactive FlowerF., Brązowe medale OBL dla WKS Śląska Wrocław! - Polska Liga Koszykówki [online], plk.pl [dostęp 2024-06-23] (pol.).

[7] FlowerF. Interactive FlowerF., Brązowe medale OBL dla WKS Śląska Wrocław! - Polska Liga Koszykówki [online], plk.pl [dostęp 2024-09-28] (pol.).

[8] Gala Energa Basket Ligi Kobiet i Energa Basket Ligi za nami [online], basketligakobiet.pl [dostęp 2022-06-17] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Sekcje	Hokej na lodzie Koszykówka Piłka nożna (rezerwy) Piłka ręczna Podnoszenie ciężarów
Obiekty	Hala Stulecia Stadion Oporowska Torwar Stadion Miejski
Sportowcy	Koszykarze Lekkoatleci Piłkarze ręczni Piłkarze Pływacy Strzelcy Sztangiści Zapaśnicy
Trenerzy	Trenerzy koszykarzy Trenerzy piłkarzy

1928–1930	1928: Czarna Trzynastka Poznań 1929: Cracovia 1930: AZS Poznań
1931–1939	1931: AZS Poznań 1932: AZS Poznań 1933: YMCA Kraków 1934: YMCA Kraków 1935: KPW Poznań 1937: AZS Poznań 1938: Cracovia 1939: KPW Poznań
1946–1950	1946: KKS Poznań 1947: AZS Warszawa 1948: YMCA Łódź 1949: Kolejarz Poznań 1950: Spójnia Łódź
1951–1960	1951: Kolejarz Poznań 1952: Spójnia Łódź 1953: Włókniarz Łódź 1954: Gwardia Kraków 1955: Kolejarz Poznań 1956: CWKS Warszawa 1957: Legia Warszawa 1958: Lech Poznań 1959: Polonia Warszawa 1960: Legia Warszawa
1961–1970	1961: Legia Warszawa 1962: Wisła Kraków 1963: Legia Warszawa 1964: Wisła Kraków 1965: Śląsk Wrocław 1966: Legia Warszawa 1967: AZS Warszawa 1968: Wisła Kraków 1969: Legia Warszawa 1970: Śląsk Wrocław
1971–1980	1971: Wybrzeże Gdańsk 1972: Wybrzeże Gdańsk 1973: Wybrzeże Gdańsk 1974: Wisła Kraków 1975: Resovia 1976: Wisła Kraków 1977: Śląsk Wrocław 1978: Wybrzeże Gdańsk 1979: Śląsk Wrocław 1980: Śląsk Wrocław
1981–1990	1981: Śląsk Wrocław 1982: Górnik Wałbrzych 1983: Lech Poznań 1984: Lech Poznań 1985: Zagłębie Sosnowiec 1986: Zagłębie Sosnowiec 1987: Śląsk Wrocław 1988: Górnik Wałbrzych 1989: Lech Poznań 1990: Lech Poznań
1991–2000	1991: Śląsk Wrocław 1992: Śląsk Wrocław 1993: Śląsk Wrocław 1994: Śląsk Wrocław 1995: Mazowszanka Pruszków 1996: Śląsk Wrocław 1997: Mazowszanka Pruszków 1998: Śląsk Wrocław 1999: Śląsk Wrocław 2000: Śląsk Wrocław
2001–2010	2001: Śląsk Wrocław 2002: Śląsk Wrocław 2003: Anwil Włocławek 2004: Prokom Trefl Sopot 2005: Prokom Trefl Sopot 2006: Prokom Trefl Sopot 2007: Prokom Trefl Sopot 2008: Prokom Trefl Sopot 2009: Asseco Prokom Sopot 2010: Asseco Prokom Gdynia
2011–2020	2011: Asseco Prokom Gdynia 2012: Asseco Prokom Gdynia 2013: Stelmet Zielona Góra 2014: Turów Zgorzelec 2015: Stelmet Zielona Góra 2016: Stelmet Zielona Góra 2017: Stelmet Zielona Góra 2018: Anwil Włocławek 2019: Anwil Włocławek 2020: Stelmet Zielona Góra
od 2021	2021: Stal Ostrów Wielkopolski 2022: Śląsk Wrocław 2023: King Szczecin 2024: Trefl Sopot

1934–1936	1934: Polonia Warszawa 1935: Cracovia 1936: KPW Poznań
1951–1960	1951: Gdańsk 1952: Gwardia Kraków 1953: Spójnia Gdańsk 1954: Kolejarz Poznań 1955: Kolejarz Poznań 1956: AZS-AWF Warszawa 1957: CWKS Wrocław 1958: AZS-AWF Warszawa 1959: Śląsk Wrocław
1961–1970	1962: Spójnia Gdańsk 1968: Legia Warszawa 1969: Polonia Warszawa 1970: Legia Warszawa
1971–1980	1971: Śląsk Wrocław 1972: Śląsk Wrocław 1973: Śląsk Wrocław 1974: Resovia Rzeszów 1975: Polonia Warszawa 1976: Wybrzeże Gdańsk 1977: Śląsk Wrocław 1978: Wybrzeże Gdańsk 1979: Wybrzeże Gdańsk 1980: Śląsk Wrocław
1981–1990	1981: Pogoń Szczecin 1983: Zagłębie Sosnowiec 1984: Lech Poznań 1985: Pogoń Szczecin 1989: Śląsk Wrocław 1990: Śląsk Wrocław
1991–2000	1992: Śląsk Wrocław 1995: Nobiles Włocławek 1996: Nobiles Włocławek 1997: Śląsk Wrocław 1998: Pekaes Pruszków 1999: Pekaes Pruszków 2000: Prokom Trefl Sopot
2001–2010	2001: Prokom Trefl Sopot 2004: Śląsk Wrocław 2005: Śląsk Wrocław 2006: Prokom Trefl Sopot 2007: Anwil Włocławek 2008: Prokom Sopot 2009: Kotwica Kołobrzeg 2010: AZS Koszalin
2011–2020	2011: Polpharma Starogard Gdański 2012: Trefl Sopot 2013: Trefl Sopot 2014: Śląsk Wrocław 2015: Stelmet Zielona Góra 2016: Rosa Radom 2017: Stelmet Zielona Góra 2018: Polski Cukier Toruń 2019: Stal Ostrów Wielkopolski 2020: Anwil Włocławek
od 2021	2021: Zastal Zielona Góra 2022: Stal Ostrów Wielkopolski 2023: Trefl Sopot 2024: Legia Warszawa

Grupa A	AMW Asseco Arka II Gdynia AZS Politechnika Gdańsk AZS UMK Transbruk Toruń Enea Astoria II Bydgoszcz Enea Basket Poznań KKS Basket Poznań KSK Ciech Noteć Inowrocław Miasto Zakochanych Chełmno MKK Pyra Szkoła Gortata Poznań MKS Sokół Międzychód Ogniwo Szczecin Sklep Polski MKK Gniezno SMS PZKosz Władysławowo Tarnovia Basket Tarnowo Podgórne Trefl II Sopot TS Basket Poznań
Grupa B	Akademia Koszykówki Legii Warszawa AZS UJK Kielce Energa Hutnik Koszykówka Isetia Erzurum Warszawa Polonia Warszawa KKS Tur Basket Bielsk Podlaski Kolejarz Basket Radom Legion Legionowo ŁKS Coolpack Łódź MKS Ochota Warszawa MUKS Piaseczno Sokół Ostrów Mazowiecka TSK Roś Pisz UKS Trójka Żyrardów Żubry Chorten Białystok
Grupa C	AK Iskra Częstochowa AZS AWF Mickiewicz Romus Katowice AZS Częstochowa Basket Hills Bielsko-Biała BS Polonia Bytom GTK Sordrew AZS II Gliwice KK UR Bozza Kraków KKS Ragor Tarnowskie Góry KS Cracovia Yabimo MG13 Kraków Miejski Czeladzki Klub Sportowy MKKS Rybnik MKS II Dąbrowa Górnicza MUKS 1811 Tarnów Niedźwiadki Chemart Przemyśl Oknoplast Korona Kraków TS Wisła Kraków
Grupa D	Aldemed SKM Zastal Zielona Góra BC Obra Kościan BC Swiss Krono Żary Dijo Polkąty Maximus Kąty Wrocławskie Exact Systems Śląsk Wrocław IgnerHome Basket Nysa Klub Sportowy Kosz Kompaktowy Pleszew KS Sudety Jelenia Góra Stowarzyszenie Nabzdyk BM Slam Stal Ostrów Wielkopolski Pogoń Prudnik Röben Gimbasket Wrocław Rycerze Rydzyna Team-Plast KK Oleśnica WKK II Wrocław Zetkama LaNonna Doral Nysa Kłodzko