Filles de Kilimanjaro: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Popups: Ujednoznacznienie linku z Dave Holland na Dave Holland (basista), WP:SK |
|||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
|wydany = [[1 lipca]] [[1972 w muzyce|1972]] |
|wydany = [[1 lipca]] [[1972 w muzyce|1972]] |
||
|nagrany = [[19 czerwca]]–[[21 czerwca]], [[24 września]] [[1968]] |
|nagrany = [[19 czerwca]]–[[21 czerwca]], [[24 września]] [[1968]] |
||
|gatunek = [[jazz]], [[jazz rock]], [[fusion]] |
|gatunek = [[jazz]], [[jazz rock]], [[Jazz-rock|fusion]] |
||
|długość = 56:17 |
|długość = 56:17 |
||
|wytwórnia_płytowa = [[Columbia Records|Columbia]] |
|wytwórnia_płytowa = [[Columbia Records|Columbia]] |
||
Wersja z 19:08, 29 wrz 2009
Filles de Kilimanjaro – album Milesa Davisa nagrany w czerwcu i wrześniu 1968 r.i wydany przez firmę nagraniową Columbia w styczniu 1969 roku.
Historia nagrania i charakter albumu
Album ten był kolejną płytą nagraną w 1968 r., w roku w którym wszystko się zmieniało. Latem 1967 r. zmarł John Coltrane, pozostawiając wielu progresistów w rozterce, co robić. Nastąpiła także niebywała ekspansja muzyki rockowej, z której wyłonił się Jimi Hendrix. Zauważyli go muzycy i zauważył go Miles Davis. W swojej autobiografii Miles (napisanej wspólnie z Quincym Troupe'em) napisał Jimi Hendrix wyszedł z bluesa, jak ja i dalej W tym czasie przeszedłem do podobnego do gitary brzmienia w mojej muzyce. Zaczął się okres łączenia elementów różnych stylów muzycznych, co określono terminem "fusing".
Dalej w swojej autobiografii twierdzi, że słuchał wtedy Jamesa Browna, Muddy'ego Watersa i B.B. Kinga.
Filles de Kilimanjaro nagrany w tym duchu, reprezentuje moment, kiedy w historii afroamerykańskiej muzyki ustalono nowe standardy. Album ten przekracza linię wytyczoną pomiędzy jazzową abstrakcją, a bluesową dyfrakcją i sygnalizuje przejście Davisa w kierunku elektrycznego jazzu.
Utwór "Mademoiselle Mabry" jest dedykowany Betcie O. Mabry, która we wrześniu 1968 r. została panią Davis. Jej podobizna znajduje się na okładce albumu. Ten ciekawy utwór, utrzymany w interesującej afrykańskiej rytmice 12/8, w dużym stopniu wyniknął ze współpracy Davisa z Gilem Evansem. Wnikając w tę kompozycję można zauważyć, iż jest to dość radykalna przeróbka gilevansowskiej wersji tematu Hendriksa "The Wind Cries Mary".
Muzycy
- Kwintety
- Miles Davis – trąbka (wszystkie utwory)
- Wayne Shorter – saksofon tenorowy (wszystkie utwory)
- Herbie Hancock – elektryczne pianino, pianino (1, 2, 4)
- Chick Corea – elektryczne pianino, pianino (3, 5)
- Ron Carter – gitara basowa (1, 2, 4)
- Dave Holland – gitara basowa, kontrabas (3, 5)
- Tony Williams – perkusja
Spis utworów
Strona pierwsza
- Frelon Brun (Brown Hornet) [5:36]
- Tout de Suite [14:04]
- Petits Machins (Little Stuff) [8:05)
Strona druga
- Filles de Kilimanjaro (12:00)
- Mademoiselle Mabry (Miss Mabry) [16:32]
Opis płyty
Płyta analogowa (winylowa)
- Producent – Teo Macero
- Inżynierowie dźwięku – Frank Laico, Arthur Kendy
- Daty nagrania – 1 czerwca, 6 czerwca, 7 czerwca 1972 r.
- Czas albumu – 56 min. 17 sek.
- Data wydania – 29 stycznia 1969
- Firma nagraniowa – Columbia
- Numer katalogowy – Columbia 9750
Wznowienie na CD
- Producent – Mike Berniker
- Cyfrowy mastering i miksowanie – Tim Geelan
- Studio – CBS Records Studio, Nowy Jork
- Koordynatorzy Contemporary Jazz Master Series – Mike Berniker, Amy Herot, Gary Pacheco
- Firma nagraniowa – Columbia Records
- Numer katalogowy – CK 46116
- ©1990 CBC Records Inc. Inc.
Linki zewnętrzne
- Recenzja ang.
