Franciszek Traeger: Różnice pomiędzy wersjami

Franciszek Traeger
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1812 ; Kowal
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1880 ; Bogumin
	Prezydent Łodzi
Okres	od 23 sierpnia 1844; do 6 grudnia 1862
Poprzednik	Karol Tangermann
Następca	Andrzej Rosicki
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 23:17, 8 sie 2024

Franciszek Traeger (ur. 12 lipca 1812 w Kowalu^[1], zm. 25 sierpnia 1880 w Boguminie^[2]^[3]) – prezydent Łodzi w latach 1844–1862.

W grudniu 1935 otrzymał nominację na ławnika czynnego osady Łódka^[a] i objął tę posadę 21 stycznia 1836 roku^[4]. 1 stycznia 1840 objął funkcję inspektora policji przy magistracie łódzkim, a 22 marca 1841 roku został przesunięty na stanowisko radnego^[5]. 23 sierpnia 1844 roku przejął po Karolu Tangermannie urząd prezydenta miasta Łodzi^[5].

W roku 1846 próbował, wraz z zamożniejszymi mieszkańcami miasta, zmienić nazwę Łodzi na Mikołajew^[b], na cześć Mikołaja I, co spotkało się z odmową cara^[6]. W 1861 przyczynił się do pacyfikacji buntu tkaczy łódzkich, wzywając wojska carskie^[7]. Wniosek o uwolnienie ze służby złożył w sierpniu 1862 roku (był to już drugi wniosek, pierwszego nie przyjęto)^[8]. Z końcem miesiąca Gubernator Warszawski poparł tę prośbę^[8], a Komisja Rządowa, mimo że zamożni łódzcy fabrykanci próbowali utrzymać Franciszka Traegera na stanowisku, 6 grudnia 1862 roku przyjęła dymisję prezydenta^[9]. 18 grudnia 1862 były prezydent opuścił Łódź i udał się do majątku Szydłów^[10].

Dbał o porządek w mieście, zabronił m.in. stawiania budek i straganów przy ulicy Piotrkowskiej. Traeger walczył o połączenie z koleją warszawsko-wiedeńską (sprawa sfinalizowana kilka lat po jego odejściu). Wspierał Karola Scheiblera stawiającego w Łodzi pierwsze kroki w przemyśle bawełnianym. Podczas jego urzędowania powstał przy ulicy Ogrodowej Stary Cmentarz.

Rodzina

Pochodził z ewangelickiej rodziny niemieckiego pochodzenia – był synem Jana Krzysztofa Traeger i Albertyny z domu Appel. Miał dwie starsze siostry – Dorotę Karolinę i Annę Zofię, oraz cztery młodsze – Henrykę Ludwikę, Mariannę, Kristiannę Antoninę i Henrykę Gertrudę^[11].

28 lutego 1832 pojął za żonę Emilię Ernestynę Czarnecką (ur. w 1812^[12], zm. 29 czerwca 1895^[13]), – mieli dwoje dzieci, obie córki zmarły w wieku kilku miesięcy^[12].

Odznaczenia

Znak Honorowy za 15 lat służby (1857)^[14]
Order św. Stanisława III klasy (1857)^[14]

Uwagi

↑ urzędnik wyręczający burmistrza Łodzi w codziennych obowiązkach, na stałe przebywający w tej osadzie
↑ na wzór Aleksandrowa i Konstantynowa

Przypisy

↑ Głowacki 2020 ↓, s. 13.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 96.
↑ „Kurjer Poranny”, 243, 1880, s. 3 .
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 17–20.
↑ ^a ^b Głowacki 2020 ↓, s. 20.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 72.
↑ E.E. Ajnenkiel E.E., Pierwszy bunt robotników łódzkich w roku 1861, t. II, s. 367–388 .
↑ ^a ^b Głowacki 2020 ↓, s. 77.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 77–78.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 78.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 13–14.
↑ ^a ^b Głowacki 2020 ↓, s. 17.
↑ Głowacki 2020 ↓, s. 97.
↑ ^a ^b Głowacki 2020 ↓, s. 54.

Bibliografia

Jerzy JózefJ.J. Głowacki Jerzy JózefJ.J., Prezydent Łodzi Franciszek Traeger, Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2020, ISBN 978-83-7729-565-6 .

[4] urzędnik wyręczający burmistrza Łodzi w codziennych obowiązkach, na stałe przebywający w tej osadzie

[7] wzór Aleksandrowa i Konstantynowa

[CITEREFGłowacki202013-1] Głowacki 2020 ↓, s. 13.

[CITEREFGłowacki202096-2] Głowacki 2020 ↓, s. 96.

[3] „Kurjer Poranny”, 243, 1880, s. 3 .

[CITEREFGłowacki202017–20-5] Głowacki 2020 ↓, s. 17–20.

[CITEREFGłowacki202020-6] Głowacki 2020 ↓, s. 20.

[CITEREFGłowacki202072-8] Głowacki 2020 ↓, s. 72.

[:1-9] E.E. Ajnenkiel E.E., Pierwszy bunt robotników łódzkich w roku 1861, t. II, s. 367–388 .

[CITEREFGłowacki202077-10] Głowacki 2020 ↓, s. 77.

[CITEREFGłowacki202077–78-11] Głowacki 2020 ↓, s. 77–78.

[CITEREFGłowacki202078-12] Głowacki 2020 ↓, s. 78.

[CITEREFGłowacki202013–14-13] Głowacki 2020 ↓, s. 13–14.

[CITEREFGłowacki202017-14] Głowacki 2020 ↓, s. 17.

[CITEREFGłowacki202097-15] Głowacki 2020 ↓, s. 97.

[CITEREFGłowacki202054-16] Głowacki 2020 ↓, s. 54.

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[b]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

@@ Linia 20: / Linia 20: @@
 W grudniu 1935 otrzymał nominację na ławnika czynnego osady Łódka<ref group="uwaga">urzędnik wyręczający burmistrza Łodzi w codziennych obowiązkach, na stałe przebywający w tej osadzie</ref> i objął tę posadę  21 stycznia 1836 roku{{odn|Głowacki|2020|s=17–20}}. 1 stycznia 1840 objął funkcję inspektora policji przy magistracie łódzkim, a 22 marca 1841 roku został przesunięty na stanowisko radnego{{odn|Głowacki|2020|s=20}}. 23 sierpnia 1844 roku przejął po [[Karol Tangermann|Karolu Tangermannie]] urząd prezydenta miasta Łodzi{{odn|Głowacki|2020|s=20}}.
-W roku 1846 próbował, wraz z zamożniejszymi mieszkańcami miasta, zmienić nazwę Łodzi na ''Mikołajew''<ref group="uwaga">na wzór [[Aleksandrów Łódzki|Aleksandrowa]] i [[Konstantynów Łódzki|Konstantynowa]]</ref>, na cześć [[Mikołaj I Romanow|Mikołaja I]], co spotkało się z odmową cara{{odn|Głowacki|2020|s=72}}. W 1861 przyczynił się do pacyfikacji [[Luddyzm łódzki|buntu tkaczy łódzkich]], wzywając wojska carskie<ref name=":1">{{Cytuj |autor = E. Ajnenkiel |tytuł = Pierwszy bunt robotników łódzkich w roku 1861 |wolumin = II |s = 367–388}}</ref>. Wniosek o uwolnienie ze służby złożył w sierpniu 1862 roku (był to już drugi wniosek, pierwszego nie przyjęto){{odn|Głowacki|2020|s=77}}. Z końcem miesiąca Gubernator Warszawski poparł tę prośbę{{odn|Głowacki|2020|s=77}}, a Komisja Rządowa, mimo, że zamożni łódzcy fabrykanci próbowali utrzymać Franciszka Traegera na stanowisku, 6 grudnia 1862 roku przyjęła dymisję prezydenta{{odn|Głowacki|2020|s=77–78}}. 18 grudnia 1862 były prezydent opuścił Łódź i udał się do majątku Szydłów{{odn|Głowacki|2020|s=78}}.
+W roku 1846 próbował, wraz z zamożniejszymi mieszkańcami miasta, zmienić nazwę Łodzi na ''Mikołajew''<ref group="uwaga">na wzór [[Aleksandrów Łódzki|Aleksandrowa]] i [[Konstantynów Łódzki|Konstantynowa]]</ref>, na cześć [[Mikołaj I Romanow|Mikołaja I]], co spotkało się z odmową cara{{odn|Głowacki|2020|s=72}}. W 1861 przyczynił się do pacyfikacji [[Luddyzm łódzki|buntu tkaczy łódzkich]], wzywając wojska carskie<ref name=":1">{{Cytuj |autor = E. Ajnenkiel |tytuł = Pierwszy bunt robotników łódzkich w roku 1861 |wolumin = II |s = 367–388}}</ref>. Wniosek o uwolnienie ze służby złożył w sierpniu 1862 roku (był to już drugi wniosek, pierwszego nie przyjęto){{odn|Głowacki|2020|s=77}}. Z końcem miesiąca Gubernator Warszawski poparł tę prośbę{{odn|Głowacki|2020|s=77}}, a Komisja Rządowa, mimo że zamożni łódzcy fabrykanci próbowali utrzymać Franciszka Traegera na stanowisku, 6 grudnia 1862 roku przyjęła dymisję prezydenta{{odn|Głowacki|2020|s=77–78}}. 18 grudnia 1862 były prezydent opuścił Łódź i udał się do majątku Szydłów{{odn|Głowacki|2020|s=78}}.
 Dbał o porządek w mieście, zabronił m.in. stawiania budek i [[stragan]]ów przy ulicy [[Ulica Piotrkowska w Łodzi|Piotrkowskiej]]. Traeger walczył o połączenie z [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|koleją warszawsko-wiedeńską]] (sprawa sfinalizowana kilka lat po jego odejściu). Wspierał [[Karol Scheibler|Karola Scheiblera]] stawiającego w Łodzi pierwsze kroki w przemyśle bawełnianym. Podczas jego urzędowania powstał przy ulicy Ogrodowej [[Stary Cmentarz w Łodzi|Stary Cmentarz]].

Do 1815	m.in.: Jan Dąbrowski Mikołaj Kasprzyk Aleksy Drewnowicz Piotr Zakrzewicz
Królestwo Polskie	Szymon Szczawiński Antoni Czarkowski Karol Tangermann Teodor Duczyński Franciszek Traeger Andrzej Rosicki Edmund Pohlens Maurycy Taubwurcel Walerian Michał Makowiecki Władysław Pieńkowski Alfred Biedermann Antoni Stamirowski Heinrich Schoppen Leopold Skulski
II Rzeczpospolita (1919–1939)	Aleksy Rżewski Marian Cynarski Wacław Wojewódzki Bronisław Ziemięcki Wacław Głazek Mikołaj Godlewski Jan Kwapiński
Polska Ludowa (1945–1989)	Kazimierz Witaszewski Kazimierz Mijal Eugeniusz Stawiński Marian Minor Ryszard Olasek Bolesław Geraga Edward Kaźmierczak Jerzy Lorens Józef Niewiadomski Jarosław Pietrzyk
III Rzeczpospolita (od 1989)	Waldemar Bohdanowicz Grzegorz Palka Marek Czekalski Tadeusz Matusiak Krzysztof Panas Krzysztof Jagiełło Jerzy Kropiwnicki Tomasz Sadzyński (p.f.) Paweł Paczkowski (p.f.) Hanna Zdanowska