Przejdź do zawartości

Géza Maróczy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
VanWiel (dyskusja | edycje)
m szablon
Luckas-bot (dyskusja | edycje)
m robot dodaje: pt:Géza Maróczy
Linia 69: Linia 69:
[[hu:Maróczy Géza]]
[[hu:Maróczy Géza]]
[[nl:Géza Maróczy]]
[[nl:Géza Maróczy]]
[[pt:Géza Maróczy]]
[[ru:Мароци, Геза]]
[[ru:Мароци, Геза]]
[[sk:Géza Maróczy]]
[[sk:Géza Maróczy]]

Wersja z 01:57, 27 lip 2010

{{{imię i nazwisko}}}
ilustracja

Szablon:SzachyDiagram Géza Maróczy (ur. 3 marca 1870 w Szeged, zm. 29 marca 1951 w Budapeszcie) – węgierski arcymistrz szachowy pierwszej połowy XX wieku.

Biografia

Pierwszy poważny sukces odniósł na turnieju w 1896 roku w Norymberdze, zajmując II miejsce za mistrzem świata Emanuelem Laskerem. Trzy lata później wspólnie z Harrym Pillsburym i Dawidem Janowskim zajął ponownie II miejsce za Laskerem w bardzo silnym turnieju w Londynie. W tym samym roku wygrał turniej w Wiedniu, wyprzedzając Carla Schlechtera aż o 1½ punktu.

Pierwsza dekada dwudziestego wieku to pasmo sukcesów Maróczego w turniejach szachowej elity. Wygrał turnieje w Monte Carlo (dwukrotnie, w 1902 i 1904 roku), Barmen (1905, wspólnie z Janowskim), Ostendzie (1905) i Wiedniu (1908, wspólnie z Oldřichem Durasem i Schlechterem). Uważano go wówczas za czołowego szachistę świata. Był przeciwnikiem niezmiernie trudnym do pokonania, do perfekcji opanował sztukę obrony. Był wystarczająco silnym szachistą, by móc walczyć o tytuł mistrza świata z ówczesnym mistrzem Emanuelem Laskerem, jednak do takiego meczu ze względów finansowych nigdy nie doszło.

Po 1910 roku siła gry Maróczego nieco osłabła. W latach dwudziestych odniósł jednak kilka znaczących sukcesów. Turniej w Karlowych Warach w 1923 roku, wygrał wspólnie z późniejszym mistrzem świata Aleksandrem Alechinem i Jefimem Bogolubowem. Maróczy był liderem bardzo silnej drużyny Węgier w pierwszych olimpiadach szachowych. W 1927 roku węgierska drużyna pod jego wodzą zdobyła złote medale, w 1930 roku – srebrne. Ostatniego swojego występu na olimpiadzie w Folkestone w 1933 roku sześćdziesięciotrzyletni Maróczy nie mógł już uznać za udany (uzyskał wynik 41,2%)[1].

Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w maju 1906 r., z wynikiem 2820 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na świecie[2].

Wniósł duży wkład w rozwój teorii szachowej, zarówno debiutowej, jak i gry końcowej. Jego nazwisko nosi jeden z systemów w obronie sycylijskiej, powstający po posunięciach:

1.e4 c5 2.Sf3 Sc6 3.d4 c:d4 4.S:d4 g6 5.c4

System, choć w pełni wartościowy, nie jest często spotykany w partiach turniejowych. Przede wszystkim dlatego, iż inne warianty w obronie sycylijskiej dają czarnym większe szanse na wyrównanie.

Źródła

Linki zewnętrzne