Renderowanie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 13:18, 9 paź 2013

Szablon:Źródła Renderowanie (od ang. rendering^[1]) – przedstawienie informacji zawartych w dokumencie elektronicznym w formie najbardziej właściwej dla danego środowiska (np. wizualnie, w tym na ekranie i w druku, czy dźwiękowo). Mechanizm odpowiedzialny w programie komputerowym za renderowanie nazywa się mechanizmem renderującym (ang. rendering engine, czasem silnik renderujący) lub rendererem (z ang.).

Dokumenty

Sposób renderowania jest albo określony w samym dokumencie (dokumenty tekstu formatowanego, np. RTF, Word), albo w osobnym pliku zwanym arkuszem stylów (np. w SGML, HTML, XML, XHTML; arkusz napisany jest zwykle w specjalnym języku, np. CSS, XSL czy DSSSL), dzięki czemu łatwo można zastosować jeden rodzaj stylów dla wielu dokumentów.

Grafika trójwymiarowa

Zobacz też: grafika trójwymiarowa.

Renderowanie w grafice trójwymiarowej, nazywane też w tym kontekście obrazowaniem lub prezentacją, obejmuje analizę modelu danej sceny oraz utworzenie na jej podstawie dwuwymiarowego obrazu wyjściowego w formie statycznej lub animacji. Podczas renderowania rozpatrywane są m.in. odbicia, cienie, załamania światła, wpływy atmosfery (w tym mgła), efekty wolumetryczne itp. Jest to bardzo czasochłonna operacja niewymagająca, poza przygotowaniem, żadnej ingerencji ze strony człowieka. Renderowanie może być przeprowadzone w praktycznie każdym programie do tworzenia grafiki trójwymiarowej, nie będącym wyłącznie programem do modelowania (modelerem). Przykładami takich programów są np. 3ds Max, Cinema 4D, LightWave 3D, PYTHA-RadioLab, Blender, Mental Ray, V-ray, Maxwell render czy też dostępne jako wtyczki do nich: Softimage XSi, CATIA, Final Render, Brazil R/S.

Najczęściej wykorzystywaną metodą renderowania w programach do grafiki trójwymiarowych jest śledzenie promieni, pozwalająca na bardzo wierne symulowanie obrazu z uwzględnieniem wielu rzeczywistych zjawisk fizycznych. Jest on wynikiem próby rozwiązania równania renderowania. Inne analogiczne metody to raycasting oraz dwie metody oświetlenia globalnego (global ilumination): energetyczna (radiosity) i mapowanie fotonowe (photon mapping), ponadto wykorzystuje się metody do obrazowania kaustyki (caustic) i cienie powierzchniowe (area shadows), które umożliwiają uzyskanie cieni uwzględniających wielkość emitera światła.

Oprócz programowych metod renderowania bardzo powszechne jest wykorzystywanie sprzętowego wsparcia do rysowania obrazów i scen trójwymiarowych, np. w grach komputerowych. Procesory graficzne we współczesnych kartach graficznych do komputerów domowych pozwalają na bardzo szybkie rysowanie grafiki trójwymiarowej, zachowując realistyczny wygląd. Ogromne przyspieszenie obliczeń jest uzyskane dzięki zastosowaniu specjalizowanych modułów do obliczeń geometrycznych oraz modułów teksturowania obiektów czy też generowania efektów świetlnych. Dalsze przyspieszenie uzyskane jest przez uproszczony matematyczny sposób generowania obrazu 3D, zoptymalizowany bardziej pod kątem wydajności niż realizmu. Pozwala to odciążyć główny uniwersalny procesor komputera, który może zająć się np. obliczeniami związanymi ze sztuczną inteligencją bohaterów świata wirtualnego. Z każdą kolejną generacją procesorów graficznych i zwiększającą się ich mocą obliczeniową grafika staje się coraz bardziej szczegółowa i realistyczna.

Używa się ich często do produkcji filmowych efektów specjalnych: program Renderman firmy Pixar posłużył do wykonania efektów specjalnych w wielu filmach animowanych, akcji, science-fiction i fantasy. Na 44 nominacje do Oscarów w kategorii „efekty specjalne” 41 pozycji stworzono przy pomocy Rendermana^{[potrzebny przypis]}.

↑ Ger. od render, „przekazać, oddać, sprawić, przedstawić”; ze średnioang. rendren, z anglonorm. rendre, „oddać, poddać” z łac. lud. *rendere, altern. łac. reddere: od re-, red-, „wstecz, ponownie, znowu, przeciw, od-” i częściowo od dare, „dawać”, spokr. z dos, „dar, talent, posag, wiano”, gr. διδόναι didonai, „dać, nadać, przyznać”; częściowo od -dere, „umieścić”, gr. τιθέναι tithenai, „umieścić, położyć, kłaść”

[1] Ger. od render, „przekazać, oddać, sprawić, przedstawić”; ze średnioang. rendren, z anglonorm. rendre, „oddać, poddać” z łac. lud. *rendere, altern. łac. reddere: od re-, red-, „wstecz, ponownie, znowu, przeciw, od-” i częściowo od dare, „dawać”, spokr. z dos, „dar, talent, posag, wiano”, gr. διδόναι didonai, „dać, nadać, przyznać”; częściowo od -dere, „umieścić”, gr. τιθέναι tithenai, „umieścić, położyć, kłaść”

[1]

@@ Linia 12: / Linia 12: @@
 Najczęściej wykorzystywaną metodą renderowania w programach do grafiki trójwymiarowych jest [[śledzenie promieni]], pozwalająca na bardzo wierne symulowanie obrazu z uwzględnieniem wielu rzeczywistych zjawisk fizycznych. Jest on wynikiem próby rozwiązania równania renderowania. Inne analogiczne metody to ''raycasting'' oraz dwie metody [[oświetlenie globalne|oświetlenia globalnego]] (''global ilumination''): [[Metoda energetyczna|energetyczna]] (''radiosity'') i [[photon mapping|mapowanie fotonowe]] (''photon mapping''), ponadto wykorzystuje się metody do obrazowania [[kaustyka|kaustyki]] (''caustic'') i cienie powierzchniowe (''area shadows''), które umożliwiają uzyskanie cieni uwzględniających wielkość emitera światła.
-Oprócz programowych metod renderowania bardzo powszechne jest wykorzystywanie sprzętowego wsparcia do rysowania obrazów i scen trójwymiarowych, np. w grach komputerowych. Procesory graficzne we współczesnych kartach graficznych do komputerów domowych pozwalają na bardzo szybkie rysowanie grafiki trójwymiarowej, zachowując realistyczny wygląd. Ogromne przyspieszenie obliczeń jest uzyskane dzięki zastosowaniu specjalizowanych modułów do obliczeń geometrycznych oraz modułów teksturowania obiektów czy też generowania efektów świetlnych. Dalsze przyspieszenie uzyskane jest przez uproszczony matematyczny sposób generowania obrazu 3D, zoptymalizowany bardziej pod kątem wydajności niż realizmu. Pozwala to odciążyć główny uniwersalny procesor komputera, który może zająć się np. obliczaniami związanymi ze sztuczną inteligencją bohaterów świata wirtualnego. Z każdą kolejną generacją procesorów graficznych i zwiększającą się ich mocą obliczeniową grafika staje się coraz bardziej szczegółowa i realistyczna.
+Oprócz programowych metod renderowania bardzo powszechne jest wykorzystywanie sprzętowego wsparcia do rysowania obrazów i scen trójwymiarowych, np. w grach komputerowych. Procesory graficzne we współczesnych kartach graficznych do komputerów domowych pozwalają na bardzo szybkie rysowanie grafiki trójwymiarowej, zachowując realistyczny wygląd. Ogromne przyspieszenie obliczeń jest uzyskane dzięki zastosowaniu specjalizowanych modułów do obliczeń geometrycznych oraz modułów teksturowania obiektów czy też generowania efektów świetlnych. Dalsze przyspieszenie uzyskane jest przez uproszczony matematyczny sposób generowania obrazu 3D, zoptymalizowany bardziej pod kątem wydajności niż realizmu. Pozwala to odciążyć główny uniwersalny procesor komputera, który może zająć się np. obliczeniami związanymi ze sztuczną inteligencją bohaterów świata wirtualnego. Z każdą kolejną generacją procesorów graficznych i zwiększającą się ich mocą obliczeniową grafika staje się coraz bardziej szczegółowa i realistyczna.
 Używa się ich często do produkcji filmowych [[efekty specjalne|efektów specjalnych]]: program [[Renderman]] firmy [[Pixar]] posłużył do wykonania efektów specjalnych w wielu [[film animowany|filmach animowanych]], akcji, [[fantastyka naukowa|science-fiction]] i [[fantasy]]. Na 44 nominacje do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscarów]] w kategorii „efekty specjalne” 41 pozycji stworzono przy pomocy Rendermana{{fakt|data=2010-03}}.