Klesów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 12: | Linia 12: | ||
W 1943 roku podczas [[rzeź wołyńska|rzezi wołyńskiej]] Klesów był miejscem schronienia polskich uchodźców. W osadzie istniała drużyna polskiej [[polska samoobrona na Wołyniu|samoobrony]] pod dowództwem Józefa Krakowiaka, ponadto był posterunek niemiecki. Na przełomie listopada i grudnia 1943 roku część Polaków z Klesowa ewakuowali na [[Zasłucze]] partyzanci z oddziału AK [[Władysław Kochański (oficer AK)|Władysława Kochańskiego]]. Po wycofaniu się Niemców [[31 grudnia]] [[1943]] osadę zajął oddział AK Czesława Wróblewskiego i nazajutrz odparł atak [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]]. W wyniku różnych napadów [[nacjonalizm ukraiński|nacjonalistów ukraińskich]] zginęło 21 polskich mieszkańców Klesowa<ref name = siemaszko />. |
W 1943 roku podczas [[rzeź wołyńska|rzezi wołyńskiej]] Klesów był miejscem schronienia polskich uchodźców. W osadzie istniała drużyna polskiej [[polska samoobrona na Wołyniu|samoobrony]] pod dowództwem Józefa Krakowiaka, ponadto był posterunek niemiecki. Na przełomie listopada i grudnia 1943 roku część Polaków z Klesowa ewakuowali na [[Zasłucze]] partyzanci z oddziału AK [[Władysław Kochański (oficer AK)|Władysława Kochańskiego]]. Po wycofaniu się Niemców [[31 grudnia]] [[1943]] osadę zajął oddział AK Czesława Wróblewskiego i nazajutrz odparł atak [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]]. W wyniku różnych napadów [[nacjonalizm ukraiński|nacjonalistów ukraińskich]] zginęło 21 polskich mieszkańców Klesowa<ref name = siemaszko />. |
||
W miejscowości znajduje się kościół katolicki pw. [[ |
W miejscowości znajduje się kościół katolicki pw. [[Antoni Wielki|św. Antoniego]], którego proboszczem w latach 1941-1944 był ks. [[Antoni Chomicki]]. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 09:59, 28 lut 2015
Klesów (ukr. Клесів) - osiedle typu miejskiego na Ukrainie w rejonie sarneńskim obwodu rówieńskiego.
Liczba mieszkańców: 4 595 mieszkańców (2001)
Położenie geograficzne: 51°20' N, 26°56' E
Przed 1939 rokiem miasto należało do Polski. Za II RP miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Klesów. Ukraińcy stanowili większość ludności[1].
Podczas II wojny światowej mieszkańców Klesowa narodowości żydowskiej spotkała zagłada. 26 sierpnia 1942 ukraińska policja i niemiecka żandarmeria spędziły Żydów na plac, gdzie trzymano ich cały dzień. Wieczorem załadowano ich do pociągu, w którym już byli Żydzi z Rokitna i zawieziono do Sarn. Tam cały transport (580 osób) rozstrzelano. Na miejscu zabito kilka chorych osób oraz około piętnastu, które usiłowały ukrywać się[2].
W 1943 roku podczas rzezi wołyńskiej Klesów był miejscem schronienia polskich uchodźców. W osadzie istniała drużyna polskiej samoobrony pod dowództwem Józefa Krakowiaka, ponadto był posterunek niemiecki. Na przełomie listopada i grudnia 1943 roku część Polaków z Klesowa ewakuowali na Zasłucze partyzanci z oddziału AK Władysława Kochańskiego. Po wycofaniu się Niemców 31 grudnia 1943 osadę zajął oddział AK Czesława Wróblewskiego i nazajutrz odparł atak UPA. W wyniku różnych napadów nacjonalistów ukraińskich zginęło 21 polskich mieszkańców Klesowa[1].
W miejscowości znajduje się kościół katolicki pw. św. Antoniego, którego proboszczem w latach 1941-1944 był ks. Antoni Chomicki.
- ↑ a b Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.775-776
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.422
