Antytoksyna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
ilustracja |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Antytoksyna''' (pot. ''surowica'') – [[lek|preparat leczniczy]] zawierający swoiste [[przeciwciało|przeciwciała]] skierowane przeciwko [[Toksyny|egzotoksynom]] wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. [[laseczka tężca|laseczkę tężca]] czy [[maczugowiec błonicy|maczugowca błonicy]]) lub zawartymi w [[jad]]ach węży. |
[[Plik:Snake Milking.jpg|thumb|right|250px|Uzyskiwanie jadu węża do produkcji antytoksyny]]'''Antytoksyna''' (pot. ''surowica'') – [[lek|preparat leczniczy]] zawierający swoiste [[przeciwciało|przeciwciała]] skierowane przeciwko [[Toksyny|egzotoksynom]] wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. [[laseczka tężca|laseczkę tężca]] czy [[maczugowiec błonicy|maczugowca błonicy]]) lub zawartymi w [[jad]]ach węży. |
||
Po raz pierwszy, w roku [[1890]], [[Emil Adolf von Behring]] i [[Shibasaburō Kitasato]] wykazali, że antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku [[1901]] [[Nagroda Nobla|Nagrodę Nobla]] w [[Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny|dziedzinie fizjologii i medycyny]]. |
Po raz pierwszy, w roku [[1890]], [[Emil Adolf von Behring]] i [[Shibasaburō Kitasato]] wykazali, że antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku [[1901]] [[Nagroda Nobla|Nagrodę Nobla]] w [[Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny|dziedzinie fizjologii i medycyny]]. |
||
Wersja z 11:25, 17 sie 2015
Antytoksyna (pot. surowica) – preparat leczniczy zawierający swoiste przeciwciała skierowane przeciwko egzotoksynom wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. laseczkę tężca czy maczugowca błonicy) lub zawartymi w jadach węży.
Po raz pierwszy, w roku 1890, Emil Adolf von Behring i Shibasaburō Kitasato wykazali, że antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku 1901 Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.
Jeżeli gatunek drobnoustroju nie został zidentyfikowany, podawana jest antytoksyna poliwalentna. Odpowiednie antytoksyny stosuje się m.in. w przypadku podejrzenia zatrucia toksyną dowolnego mikroorganizmu, np. w przypadku podejrzenia zatrucia jadem kiełbasianym (toksyną botulinową), toksyną tężcową, toksyną błoniczą.
Dostępne antytoksyny to: antytoksyna tężcowa końska, 3000 j.m.; antytoksyna jadu żmij 500 j.a. (Urzędowy Wykaz Produktów Leczniczych, stan na 31.01.2007 r.)
