Les Invalides: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Historia: poprawa literówek, replaced: po środku → pośrodku |
|||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
Ludwik XIV zainicjował projekt postanowieniem z dnia 24 listopada 1670 roku, jako dom i szpital dla starszych i rannych żołnierzy: nazwa ta jest skrótem od Hôpital des invalides. Jego architektem był Liberal Bruant. Wybrano miejsce w tamtejszej podmiejskiej równinie Grenelle. W czasie rozbudowywania projekt został ukończony w 1676 roku, z przodu rzeki mierzył 196 metrów i miał 15 dziedzińców z czego największym był cour d’honneur (dziedziniec honorowy) dla parad wojskowych. To wtedy zrozumiano, że weterani wymagają kaplicy. Jules Hardouin Mansart asystował starszemu Bruantowi i ukończyli kaplicę w 1679 roku według wzorów Bruanta po jego śmierci (nie mogło to być, gdyż zmarł 22 listopada 1697 r.). Kaplica jest znana pod nazwą Église Saint-Louis des Invalides. Wymagano przy niej codziennej obecności. |
Ludwik XIV zainicjował projekt postanowieniem z dnia 24 listopada 1670 roku, jako dom i szpital dla starszych i rannych żołnierzy: nazwa ta jest skrótem od Hôpital des invalides. Jego architektem był Liberal Bruant. Wybrano miejsce w tamtejszej podmiejskiej równinie Grenelle. W czasie rozbudowywania projekt został ukończony w 1676 roku, z przodu rzeki mierzył 196 metrów i miał 15 dziedzińców z czego największym był cour d’honneur (dziedziniec honorowy) dla parad wojskowych. To wtedy zrozumiano, że weterani wymagają kaplicy. Jules Hardouin Mansart asystował starszemu Bruantowi i ukończyli kaplicę w 1679 roku według wzorów Bruanta po jego śmierci (nie mogło to być, gdyż zmarł 22 listopada 1697 r.). Kaplica jest znana pod nazwą Église Saint-Louis des Invalides. Wymagano przy niej codziennej obecności. |
||
Krótko po tym jak kaplica dla weteranów została ukończona Ludwik XVI zlecił Mansartowi zbudowanie oddzielnej prywatnej kaplicy królewskiej nazwanej Église du Dôme. Inspirowana Bazyliką św. Piotra w Rzymie, przy wszystkich barokowych kopułach była jednym z triumfów francuskiej architektury barokowej. Mansart uniósł bęben z piętrowym poddaszem nad głównym grzymsem oraz zastosował motyw sparowanej kolumny w swoim bardziej skomplikowanym temacie rytmicznym. Ogólny program jest rzeźbiarski, ale ściśle zintegrowany, bogaty, ale wyważony, konsekwentnie realizowany poprzez spore ograniczenie jego wymiaru wertykalnego prążkowaną i półkolistą kopułą. Kopuła kaplicy jest umieszczona centralnie |
Krótko po tym jak kaplica dla weteranów została ukończona Ludwik XVI zlecił Mansartowi zbudowanie oddzielnej prywatnej kaplicy królewskiej nazwanej Église du Dôme. Inspirowana Bazyliką św. Piotra w Rzymie, przy wszystkich barokowych kopułach była jednym z triumfów francuskiej architektury barokowej. Mansart uniósł bęben z piętrowym poddaszem nad głównym grzymsem oraz zastosował motyw sparowanej kolumny w swoim bardziej skomplikowanym temacie rytmicznym. Ogólny program jest rzeźbiarski, ale ściśle zintegrowany, bogaty, ale wyważony, konsekwentnie realizowany poprzez spore ograniczenie jego wymiaru wertykalnego prążkowaną i półkolistą kopułą. Kopuła kaplicy jest umieszczona centralnie pośrodku sądu honorowego. Została ukończona w 1708 roku. |
||
Wnętrze kopuły zostało namalowane przeze Charlesa de La Fosse barokową iluzją przestrzeni widzianą od dołu. Obraz został ukończony w roku 1705 |
Wnętrze kopuły zostało namalowane przeze Charlesa de La Fosse barokową iluzją przestrzeni widzianą od dołu. Obraz został ukończony w roku 1705 |
||
Wersja z 17:22, 26 gru 2015
Les Invalides - wybudowany z inicjatywy Ludwika XIV wielki kompleks budynków w Paryżu na lewym brzegu Sekwany. Od początku istnienia służył jako szpital i pensjonat dla inwalidów wojennych. W swoich salach mógł pomieścić około cztery tysiące chorych i rannych. Kompleks ten składa się z Pałacu Inwalidów (fr Hôtel des Invalides) wybudowanego według projektu Libérala Bruanta w stylu klasycystycznym, w 1676 oraz Kościoła Inwalidów (fr. Dôme des Invalides, St-Louis-des-Invalides) wzniesionego w 1706 roku przez Jules'a Hardouin-Mansarta, w którym spoczywają prochy Napoleona Bonaparte[1].
W Pałacu Inwalidów znajdują się:
Historia
Ludwik XIV zainicjował projekt postanowieniem z dnia 24 listopada 1670 roku, jako dom i szpital dla starszych i rannych żołnierzy: nazwa ta jest skrótem od Hôpital des invalides. Jego architektem był Liberal Bruant. Wybrano miejsce w tamtejszej podmiejskiej równinie Grenelle. W czasie rozbudowywania projekt został ukończony w 1676 roku, z przodu rzeki mierzył 196 metrów i miał 15 dziedzińców z czego największym był cour d’honneur (dziedziniec honorowy) dla parad wojskowych. To wtedy zrozumiano, że weterani wymagają kaplicy. Jules Hardouin Mansart asystował starszemu Bruantowi i ukończyli kaplicę w 1679 roku według wzorów Bruanta po jego śmierci (nie mogło to być, gdyż zmarł 22 listopada 1697 r.). Kaplica jest znana pod nazwą Église Saint-Louis des Invalides. Wymagano przy niej codziennej obecności.
Krótko po tym jak kaplica dla weteranów została ukończona Ludwik XVI zlecił Mansartowi zbudowanie oddzielnej prywatnej kaplicy królewskiej nazwanej Église du Dôme. Inspirowana Bazyliką św. Piotra w Rzymie, przy wszystkich barokowych kopułach była jednym z triumfów francuskiej architektury barokowej. Mansart uniósł bęben z piętrowym poddaszem nad głównym grzymsem oraz zastosował motyw sparowanej kolumny w swoim bardziej skomplikowanym temacie rytmicznym. Ogólny program jest rzeźbiarski, ale ściśle zintegrowany, bogaty, ale wyważony, konsekwentnie realizowany poprzez spore ograniczenie jego wymiaru wertykalnego prążkowaną i półkolistą kopułą. Kopuła kaplicy jest umieszczona centralnie pośrodku sądu honorowego. Została ukończona w 1708 roku.
Wnętrze kopuły zostało namalowane przeze Charlesa de La Fosse barokową iluzją przestrzeni widzianą od dołu. Obraz został ukończony w roku 1705
Architektura
.jpg)
Na przodzie Les Invalides od strony północnej, znajduje się kopuła kaplicy Hardouina – Masarta. Jest wystarczająco duża aby zdominować długą fasadę, ale harmonizuje z będącymi pod łukowatym frontonem drzwiami Bruanta. Północny dziedziniec (cour d'honneur) jest rozszerzony o szeroki plac publiczny (Esplanade des Invalides), gdzie ambasady Austrii i Finlandii sąsiadują z francuskim Ministerstwem Spraw Zagranicznych, tworząc jedną z największych otwartych przestrzeni w sercu Paryża. Na jego końcu most Aleksandra III łączy tą wielką urbanistyczną oś z Petit Palais i Grand Palais. Następnie jest most Inwalidów, dalej Sekwana. Hopital des Invalides zachęcił Wilhelma III Angielskiego do emulacji w wojskowym szpitalu w Greenwich w 1694 roku.
Budynki nadal posiadają Institution Nationale des Invalides – krajową instytucję dla niepełnosprawnych weteranów wojennych. Składa się ona z:
- Domu Starców
- Centrum Medycznego i Chirurgicznego
- Centrum Zewnętrznych Konsultacji Medycnych
Groby i sejfy
Grobowce
Najbardziej zauważalnym grobem w Les Invalides jest grób Napoleona Bonaparte. Napoleon został początkowo pochowany na Wyspie Świętej Heleny ale król Ludwik – Filip załatwił przeniesienie jego szczątków do Francji w 1840 roku. Wydarzenie to jest znane jako retour des cendres. Szczątki Napoleona zostały pochowane w pierwszej kaplicy św. Jeremiasza w Les Invalides zanim jego ostatecznym miejscem spoczynku stał się grobowiec zbudowany z czerwonego kwarcytu i po części na bazie zielonego granitu. Został ukończony 1861 roku.
Niektórzy członkowie rodziny Napoleona, kilku oficerów, którzy mu służyli i inni francuscy wojskowi ,którzy również zostali pochowani w Les Invalides:
- Henri Gratien, Comte Bertrand (1773-1844), generał armii podczas pierwszego Cesarstwa Francuskiego , który towarzyszył Napoleonowi w podróży na Elbę, a następnie na Wyspę Świętej Heleny. Przywiózł ciało Napoleona do Francji w 1840 roku.
- Józef Bonaparte (1768-1844), starszy brat Napoleona
- Jérôme Bonaparte (1784-1860), najmłodszy brat Napoleona
- Napoleon II (1811-1832), syn Napoleona .
- Thomas Bugeaud (1784-1849), marszałek Francji i zdobywca Algierii .
- François Canrobert (1809-1895), marszałek Francji .
- Geraud Duroc (1774-1813), generał, który walczył z Napoleonem .
- Claude Joseph Rouget de Lisle (1760-1836), kapitan armii, autor francuskiego hymnu narodowego Marsylianki .
- Henri de la Tour d'Auvergne, Vicomte de Turenne (1611-1675), znany lepiej jako Turenne, marszałek generalnego Francji pod władzą Ludwika XIV i jeden z Francuskich największych przywódców wojskowych.
- Sébastien Le Prestre de Vauban serce (1633-1707), projektant umocnień wojskowych Ludwika XIV.
- Pierre Auguste Roques (1856-1920), założyciel francuskich Sił Powietrznych i minister wojny w 1916 roku.
- Philippe Leclerc de Hauteclocque (1902-1947), marszałek Francji , bohater II wojny światowej , dowódca słynnej 2 Dywizji Pancernej .
- Jean de Lattre de Tassigny (1889-1952), marszałek Francji, dowódca Pierwszej Armii Francuskiej podczas II wojny światowej , a później dowódca w Pierwszej wojnie Indochinskiej
Sejfy
Ciała osób poniżej są pochowane w podziemiach Les Invalides:
- Marszałek Lyautey
- Generał Robert Nivelle
- Generał Charles Mangin
- Marszałek de Mac-Mahon
- Marszałek Leclerc de Hauteclocque
- 14 ofiar ataku Fieschi z 28 lipca 1835
- Marszałek General Turenne(1800)
- Generał Lasalle (1809)
- Generał Lariboisière (1812)
- Marszałek Bessières (1813)
- Marszałek Jourdan (1833)
- Marszałek Lobau (1839)
- Generał Bertrand (1844)
- Marszałek Vallée (1846)
- Admirał Duperré (1847)
- Generał Duroc (1847)
- Marszałek Sérurier (1847)
- Generał Duvivier 1848
- Marszałek Bugeaud (1849)
- Marszałek Sebastiani (1851)
- Marszałek Exelmans (1852)
- Marszałek Saint-Arnaud 1854
- Admirał Hamelin (1864)
- Marszałek Pelissier, książę de Malakoff (1864)
- Marszałek Regnault z Saint-Jean-d'Angély (1870)
- Marszałek Baraguay d'Hilliers1878
- Marszałek Canrobert 1895
- Generał Paul Edouard Arnoux, komendant des Invalides (1891-1902)
- Generał Lasalle (1897)
- Claude Joseph Rouget de Lisle , kompozytor Marsylianki (1915)
- Generał Roques (1920)
- Generał Louis de Maud'huy1921
- Generał Humbert 1921
- Generał Maistre 1922
- Marszałek Maunoury (1923)
- Generał Malleterre 1923
- Generał Mitry 1924
- Admirał Boué de Lapeyrère(1852-1924)
- Generał Lanrezac (1925)
- Generał Putz 1925
- Generał Baucheron de Boissoudy (1926)
- Generał Gerard (1926)
- Generał Ruffey 1926
- Generał Längle de Cary 1927
- Marszałek Fayolle (1928)
- Generał Sarrail (1929)
- Wiceadmirał Gauchet (1931)
- Generał Pau 1932
- Wiceadmirał Fournier 1934
- Generał Cordonnier 1936
- Admirał Guépratte 1939
- Admirał Ronarc'h 1940
- Generał Guillaumat 1940
- Generał d'Amade 1941
- Generał d'Urbal 1943
- Marszałek Franchet d 'Esperey (1942)
- Generał Henrys 1944
- Generał Henri Giraud 1949
- Generał Duchêne 1950
- Generał Hodenmoon 1959
- Generał Kitzler 1962
- Generał Monclar (1964)
- Marszałek Juin (1967)
Serca poniższych osób zostały pochowane w podziemiach Les Invalides, podczas gdy ich ciała spoczęły w innym miejscu:
- Jean Beryrand, przywódca Senneric 1691
- Generał Jean Baptiste Kléber
- Generał Jean-Joseph Ange d'Hautpoul 1807
- Generał major de Bisson 1811
- Major generał Jean Baptiste Eblé (1813)
- Gen. Baraguey d'Hilliers(1813)
- Marie Maurille de Sombreuil, hrabina Villelume (1823)
- Porucznik generalny Conchy (1823)
- Generał major Negrier 1848
- ↑ Pinkwart Maciej: Praktyczny Przewodnik Paryż. Bielsko-Biała: Pascal Spółka z o.o., 2011, s. 253-254. ISBN 978-83-7513-911-2.
