Wiesław Gawłowski

Szablon:Siatkarz infobox Wiesław Stanisław Gawłowski (ur. 19 maja 1950 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 14 listopada 2000) – ps. „Mały” (miał tylko 180 cm wzrostu) lub „Gaweł”, siatkarz, trener, mistrz świata z Meksyku i mistrz olimpijski z Montrealu, w reprezentacji narodowej rozegrał 366 spotkań (1969-1980), co do niedawna było rekordem w polskiej siatkówce. Zginął w wypadku samochodowym na trasie ze Słupna do Białołobrzegów koło Płocka, 14 listopada 2000 r.

Życiorys

Był synem Józefa i Marii Hajda. W roku 1968 ukończył I LO w Tomaszowie Mazowieckim. Studiował na AWF-ie w Warszawie, którą ukończył w 1974 roku. Jego praca magisterska nosiła tytuł „Analiza gry reprezentacji Polski w piłce siatkowej mężczyzn na mistrzostwach świata w Sofii 1970”. Napisał ją pod kierunkiem Zygmunta Krausa. Miał żonę Barbarę oraz dwóch synów: Macieja oraz Wojciecha.

Kariera

Siatkówkę trenował już w szkole podstawowej. Jego pierwszym trenerem był Edmund Wojewódzki. Karierę sportową zaczynał jako siatkarz Lechii Tomaszów Mazowiecki. Z Lechii trafił do AZS AWF Warszawa (1969-1973). Po studiach zasilił szeregi Płomienia Milowice (1973-1980). Do Reprezentacji Polski trafił w wieku 16 lat. 2-krotny Mistrz Polski (1977, 1979) z Płomieniem Milowice, 3-krotny wicemistrz (1970, 1975, 1976) oraz 3-krotny brązowy medalista MP (1969, 1972, 1974). Z Płomieniem wywalczył Puchar Europy Mistrzów Krajowych (1977/78) oraz zajął 3 miejsce w sezonie 1978/79. Mistrz świata z Meksyku (1974), 3-krotny srebrny medalista ME z Belgradu (1975), Helsinek (1977) i Paryża (1979)). 2 miejsce w PŚ w 1973 w Pradze. Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji Przeglądu Sportowego (1979). W klubie był atakującym, a w reprezentacji rozgrywającym i w tej roli zaliczany był do czołówki światowej. Trzykrotny olimpijczyk (Monachium 1972, Montreal 1976 i Moskwa 1980). W Montrealu zastąpił Stanisława Gościniaka na pozycji rozgrywającego. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery wyjechał do Włoch, gdzie występował w zespole Vianello Pescara (w latach 1980-1985) i Pallavolo Pinetese (1985-1986, potem w 1986-1990 jako grający trener zespołu). Po zakończeniu kariery sportowej (do r. 1992) był trenerem drużyn siatkarskich w miejscowościach Pineto i w Pescara. W r. 1992 powrócił do kraju i osiadł w Piasecznie koło Warszawy. Zajmował się działalnością gospodarczą i sportową. Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. W swojej karierze siatkarza przeszedł dość zasadniczą metamorfozę wynikająca głównie (także warunków fizycznych) z potrzeb reprezentacji Polski: z atakującego (w klubie) stał się rozgrywającym i na tej pozycji zaliczany był do czołówki światowej. Panowało powszechne przekonanie, że gdyby Gawłowski miał nie 180 a 190 cm wzrostu, byłby na pewno najlepszym siatkarzem świata. Jego wszechstronność pod siatką, zarówno w ataku jak i obronie była imponująca. Podczas Mistrzostw Świata w Meksyku (1974), rozgrywającym reprezentacji Polski (uznany potem za najlepszego siatkarza mistrzostw) był Stanisław Gościniak, za którego na krótkie zmiany wchodził Gawłowski. A jednak trener Hubert Wagner przed Olimpiadą w Montrealu dokonał niespodziewanej (przez wielu uważanej za bardzo kontrowersyjną) zmiany Gawłowskiego za Stanisława Gościniaka (ten wyjechał do USA i nie wrócił już do reprezentacji). Trener argumentował swoją decyzję wszechstronnością Gawłowskiego (lepszy blok, większe zagrożenie atakiem przy tylko nieco mniejszych umiejętnościach rozegrania piłki).

Kluby

• Lechia Tomaszów Mazowiecki
• AZS AWF Warszawa (1969-1973)
• Płomień Milowice (1973-1980)
• Vianello Pescara (1980-1985)
• Pallavolo Pinetese (1985-1986 i 1986-1990 jako grający trener)

Sukcesy reprezentacyjne

• 1970 – 5. miejsce na Mistrzostwach Świata
• 1973 – 2. miejsce w Pucharze Świata
• 1974 – Mistrzostwo Świata
• 1975 – Wicemistrzostwo Europy
• 1976 – Mistrzostwo Olimpijskie
• 1977 – Wicemistrzostwo Europy
• 1977 – 4. miejsce w Pucharze Świata
• 1978 – 8. miejsce na Mistrzostwach Świata
• 1979 – Wicemistrzostwo Europy
• 1979 – 8. miejsce w Pucharze Świata

Sukcesy klubowe

• 1969 – Brązowy medalista Mistrzostw Polski z AZS Warszawa
• 1970 – Wicemistrzostwo Polski z AZS Warszawa
• 1972 – Brązowy medalista Mistrzostw Polski z AZS Warszawa
• 1974 – Brązowy medalista Mistrzostw Polski z Płomieniem Milowice
• 1975 – Wicemistrzostwo Polski z Płomieniem Milowice
• 1976 – Wicemistrzostwo Polski z Płomieniem Milowice
• 1977 – Mistrzostwo Polski z Płomieniem Milowice
• 1978 – Puchar Europy Mistrzów Krajowych z Płomieniem Milowice
• 1979 – Mistrzostwo Polski z Płomieniem Milowice
• 1978 – 3. miejsce w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych z Płomieniem Milowice

Nagrody indywidualne

• 1979 – Najlepszy polski siatkarz według „Przeglądu Sportowego”
• Złoty medal za wybitne osiągnięcia sportowe
• Srebrny medal za wybitne osiągnięcia sportowe
• Tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu

Śmierć

Zginął w wypadku samochodowym 14 listopada 2000 roku w Białobrzegach pod Płockiem na trasie ze Słupna do Białobrzegów .

Bibliografia

• Teresa Zalewska (opr.), Tomaszowscy olimpijczycy w stulecie igrzysk olimpijskich ery nowożytnej 1896-1996, Tomaszów Mazowiecki 1996, ISBN 83-902376-2-8, s. 13 (fot.).
• Tadeusz Kawka, Leksykon I Liceum Ogólnokształcącego im. Jarosława Dąbrowskiego w Tomaszowie Mazowieckim 1902-1998. Sławni absolwenci, nauczyciele i rodzice uczniów szkoły, Tomaszów Mazowiecki 1998, ISBN 83-910695-0-8, s. 45-46 (fot.).
• Jerzy Wojniłowicz (red.), Tomaszowski słownik biograficzny, zeszyt 5, Tomaszów Mazowiecki 2003, ISBN 83-902722-2-9, s. 12-14 (tam dalsza bibliografia).