Andre Agassi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
| Linia 73: | Linia 73: | ||
W 1995 po raz pierwszy w karierze wystąpił w [[Australian Open 1995|Australian Open]]; zwyciężył, docierając do finału bez utraty seta, a jedynego w turnieju zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym<ref name="a">{{cytuj stronę |url = http://www.nytimes.com/1995/01/30/sports/tennis-agassi-finds-treasure-in-australian-debut.html?pagewanted=all |tytuł = Agassi Finds Treasure In Australian Debut |autor = Robin Finn |opublikowany = nytimes.com |data = 30 stycznia 1995 |język = en |data dostępu = 2016-12-24}}</ref>{{odn|Agassi|2011|s=235–236}}. Był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP, a dzięki regularnego osiąganiu turniejowych finałów już w kwietniu został liderem rankingu{{odn|Agassi|2011|s=242–243}} i pozostał nim przez 30 tygodni, do listopada 1995. Utrzymał się na szczycie zestawienia mimo gorszych startów, m.in. odpadnięcia w ćwierćfinale [[French Open 1995|French Open]] i półfinale [[Wimbledon 1995|Wimbledonu]]{{odn|Agassi|2011|s=248–250}}. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze (złożoną z 26 wygranych pojedynków){{odn|Agassi|2011|s=260}}, którą przerwał dopiero Pete Sampras w finale [[US Open 1995|US Open]]{{odn|Agassi|2011|s=260}}. W 1995 wygrał łącznie 63 z 70 rozegranych meczów{{odn|Agassi|2011|s=254}}. W 1996 zagrał m.in. w półfinałach w [[Australian Open 1996|Melbourne]] i [[US Open 1996|Nowym Jorku]], w ćwierćfinale w [[Indian Wells Masters|Indian Wells]], poza tym w [[Monte Carlo Masters|Monte Carlo]] odpadł w trzeciej rundzie, w [[French Open 1996|Paryżu]] – w drugiej rundzie, a w [[Wimbledon 1996|Londynie]] – w pierwszej rundzie z notowanym na 281. miejscu [[Doug Flach|Dougiem Flachem]]{{odn|Agassi|2011|s=271–274, 282, 287–288}}. W lipcu zdobył tytuł [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996|mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie]], w finałowym spotkaniu pokonując [[Sergi Bruguera|Sergiego Bruguerę]]{{odn|Agassi|2011|s=285–286}}. |
W 1995 po raz pierwszy w karierze wystąpił w [[Australian Open 1995|Australian Open]]; zwyciężył, docierając do finału bez utraty seta, a jedynego w turnieju zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym<ref name="a">{{cytuj stronę |url = http://www.nytimes.com/1995/01/30/sports/tennis-agassi-finds-treasure-in-australian-debut.html?pagewanted=all |tytuł = Agassi Finds Treasure In Australian Debut |autor = Robin Finn |opublikowany = nytimes.com |data = 30 stycznia 1995 |język = en |data dostępu = 2016-12-24}}</ref>{{odn|Agassi|2011|s=235–236}}. Był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP, a dzięki regularnego osiąganiu turniejowych finałów już w kwietniu został liderem rankingu{{odn|Agassi|2011|s=242–243}} i pozostał nim przez 30 tygodni, do listopada 1995. Utrzymał się na szczycie zestawienia mimo gorszych startów, m.in. odpadnięcia w ćwierćfinale [[French Open 1995|French Open]] i półfinale [[Wimbledon 1995|Wimbledonu]]{{odn|Agassi|2011|s=248–250}}. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze (złożoną z 26 wygranych pojedynków){{odn|Agassi|2011|s=260}}, którą przerwał dopiero Pete Sampras w finale [[US Open 1995|US Open]]{{odn|Agassi|2011|s=260}}. W 1995 wygrał łącznie 63 z 70 rozegranych meczów{{odn|Agassi|2011|s=254}}. W 1996 zagrał m.in. w półfinałach w [[Australian Open 1996|Melbourne]] i [[US Open 1996|Nowym Jorku]], w ćwierćfinale w [[Indian Wells Masters|Indian Wells]], poza tym w [[Monte Carlo Masters|Monte Carlo]] odpadł w trzeciej rundzie, w [[French Open 1996|Paryżu]] – w drugiej rundzie, a w [[Wimbledon 1996|Londynie]] – w pierwszej rundzie z notowanym na 281. miejscu [[Doug Flach|Dougiem Flachem]]{{odn|Agassi|2011|s=271–274, 282, 287–288}}. W lipcu zdobył tytuł [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996|mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie]], w finałowym spotkaniu pokonując [[Sergi Bruguera|Sergiego Bruguerę]]{{odn|Agassi|2011|s=285–286}}. |
||
W 1997 nastąpił kryzys w jego karierze. Ze względu na pogłębiające się [[zaburzenia depresyjne]] i odnowioną kontuzję nadgarstka zrezygnował z udziału w większości turniejów{{odn|Agassi|2011|s=296–297}} i zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, z czego kilka przegrał już w pierwszej rundzie{{odn|Agassi|2011|s=299, 302}} i doszedł zaledwie do jedynego półfinału w sezonie – na [[Pacific Coast Championships]] w [[San Jose (Kalifornia)|San Jose]], w którym przegrał z [[Greg Rusedski|Gregiem Rusedskim]]. Kilka tygodni po turnieju w Stuttgarcie kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną [[Metamfetamina|metamfetaminę]]{{odn|Agassi|2011|s=305}}. Agassi w liście do organizacji ATP wyjaśnił, że substancję przyjął nieświadomie, pijąc napój swojego asystenta{{odn|Agassi|2011|s=307}}, dlatego organizacja dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii wyznał, że okłamał organizatorów, a w tamtym czasie sporadycznie przyjmował narkotyki{{odn|Agassi|2011|s=297, 307}}. Zapewnił jednak, że wkrótce zaprzestał stosowania substancji<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.espn.com/sports/tennis/news/story?id=4600027 |tytuł = Agassi says he used crystal meth in '97 |autor = |opublikowany = espn.com |data = 28 października 2009 |język = en |data dostępu = 2016-12-24}}</ref>. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym. |
W 1997 nastąpił kryzys w jego karierze. Ze względu na pogłębiające się [[zaburzenia depresyjne]] i odnowioną kontuzję nadgarstka zrezygnował z udziału w większości turniejów{{odn|Agassi|2011|s=296–297}} i zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, z czego kilka przegrał już w pierwszej rundzie{{odn|Agassi|2011|s=299, 302}} i doszedł zaledwie do jedynego półfinału w sezonie – na [[Pacific Coast Championships]] w [[San Jose (Kalifornia)|San Jose]], w którym przegrał z [[Greg Rusedski|Gregiem Rusedskim]]. Kilka tygodni po turnieju w Stuttgarcie kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną [[Metamfetamina|metamfetaminę]]{{odn|Agassi|2011|s=305}}. Agassi w liście do organizacji ATP wyjaśnił, że substancję przyjął nieświadomie, pijąc napój swojego asystenta{{odn|Agassi|2011|s=307}}, dlatego organizacja dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii wyznał, że okłamał organizatorów, a w tamtym czasie sporadycznie przyjmował narkotyki{{odn|Agassi|2011|s=297, 307, 309}}. Zapewnił jednak, że wkrótce po tym zdarzeniu zaprzestał stosowania substancji<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.espn.com/sports/tennis/news/story?id=4600027 |tytuł = Agassi says he used crystal meth in '97 |autor = |opublikowany = espn.com |data = 28 października 2009 |język = en |data dostępu = 2016-12-24}}</ref>, a także rozpoczął intensywne treningi, by powrócić do formy{{odn|Agassi|2011|s=308–309}}. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym. |
||
[[Plik:Andre Agassi Indian Wells 2006.jpg|thumb|Andre Agassi na Indian Wells Masters (2006)]] |
[[Plik:Andre Agassi Indian Wells 2006.jpg|thumb|Andre Agassi na Indian Wells Masters (2006)]] |
||
Powrócił do zawodów w styczniu 1998, z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu uczestniczył w finale [[Miami Open]], w którym przegrał z [[Marcelo Ríos|Marcelem Ríosem]]. Następnie odpadł w pierwszej rundzie [[French Open 1998|French Open]] po pięciosetowej grze z [[Marat Safin|Maratem Safinem]]. Sezon zakończył na czwartym miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym [[French Open 1999|French Open]], pokonując w finale [[Andrij Medwediew|Andrija Medwediewa]], zawodnika zajmującego 100. miejsce w rankingu ATP. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze{{#tag:ref|Wcześniej dokonali tego: [[Rod Laver]], [[Fred Perry (tenisista)|Fred Perry]], [[Roy Emerson]] i [[Don Budge]]|group="uwaga"}}. Został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tzw. Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie. W sezonie 1999 doszedł również do finału [[Wimbledon 1998|Wimbledonu]], gdzie uległ Samprasowi, a w finale [[US Open 1998|US Open]] pokonał [[Todd Martin|Todda Martina]]. Rok zakończył na pierwszym miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa. |
Powrócił do zawodów w styczniu 1998, z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu uczestniczył w finale [[Miami Open]], w którym przegrał z [[Marcelo Ríos|Marcelem Ríosem]]. Następnie odpadł w pierwszej rundzie [[French Open 1998|French Open]] po pięciosetowej grze z [[Marat Safin|Maratem Safinem]]. Sezon zakończył na czwartym miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym [[French Open 1999|French Open]], pokonując w finale [[Andrij Medwediew|Andrija Medwediewa]], zawodnika zajmującego 100. miejsce w rankingu ATP. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze{{#tag:ref|Wcześniej dokonali tego: [[Rod Laver]], [[Fred Perry (tenisista)|Fred Perry]], [[Roy Emerson]] i [[Don Budge]]|group="uwaga"}}. Został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tzw. Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie. W sezonie 1999 doszedł również do finału [[Wimbledon 1998|Wimbledonu]], gdzie uległ Samprasowi, a w finale [[US Open 1998|US Open]] pokonał [[Todd Martin|Todda Martina]]. Rok zakończył na pierwszym miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa. |
||
Wersja z 00:12, 24 wrz 2022
_(cropped).jpg) Andre Agassi na Champions Shootout w Filadelfii, 2011 | ||||||||||
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 kwietnia 1970 | |||||||||
| Wzrost |
180 cm | |||||||||
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend | |||||||||
| Status profesjonalny |
1986 | |||||||||
| Zakończenie kariery |
3 września 2006 | |||||||||
| Trener |
Brad Gilbert (1994−2002) | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
60 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
1 (10 kwietnia 1995) | |||||||||
| Australian Open |
W (1995, 2000, 2001, 2003) | |||||||||
| Roland Garros |
W (1999) | |||||||||
| Wimbledon |
W (1992) | |||||||||
| US Open |
W (1994, 1999) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
1 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
123 (17 sierpnia 1992) | |||||||||
| Roland Garros |
QF (1992) | |||||||||
| US Open |
1R (1987) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) – amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, lider rankingu ATP w grze pojedynczej (przez 101 tygodni), mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, trzykrotny zdobywca Pucharu Davisa.
Uznawany za jednego z największych zawodników w historii tenisa. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największej gwiazdy sportu wszech czasów”[1]. W 2011 został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[2].
Rodzina i edukacja
Urodził się 29 kwietnia 1970 w szpitalu Sunrise w Las Vegas, gdzie dorastał[3]. Jest synem Elizabeth (z d. Dudley) i Emanoula Aghasiego[4]. Jego ojciec, który urodził się w Salmas i miał pochodzenie ormiańskie i asyryjskie, był bokserem (m.in. reprezentował Iran na igrzyskach olimpijskich w 1948 i 1952)[5], a po zakończeniu kariery sportowej pracował jako kierownik sali w kasynie MGM Grand[6]. Andre ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa[7]. Jest szwagrem Pancho Gonzalesa[8]. Urodził się z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, przez co od urodzenia ma problem z prawidłowym stawianiem stóp podczas chodzenia[9].
Zmuszany przez ojca, w wieku czterech lat zaczął amatorskie treningi tenisa, mimo że nie podobał mu się ten sport[10]. Trenował m.in. w Cambridge Racquet Clubie[11], a w wieku ośmiu lat zaczął startować w lokalnych zawodach juniorskich, które w większości wygrywał[12]. Jako 10-latek zaczął grać również w krajowych turniejach[13]. Jako dziecko uczestniczył w turniejach Alan King Tennis Classic jako asystent podający piłki graczom, a dzięki wpływom ojca w przerwach między meczami rekreacyjnie grywał z uznanymi tenisistami, takimi jak Björn Borg, Jimmy Connors czy Ilie Năstase[14].
W wieku 13 lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie, gdzie miał zostać przez trzy miesiące, ponieważ rodziny nie stać było na opłacenie czesnego[15]. Bollettieri, będąc pod wrażeniem zdolności nastolatka, pozwolił mu jednak pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat[16]. Agassi, będący wówczas w dziewiątej klasie szkoły, zrezygnował z dalszej nauki i całkowicie poświęcił się tenisowi[17].
Kariera tenisowa
Lata 80.
W lutym 1986 wziął udział w turnieju w La Quinta[18], gdzie w pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:1[19], po czym przegrał z trzecim zawodnikiem świata, Matsem Wilanderem 6:1, 6:1. 29 kwietnia 1986 został profesjonalnym tenisistą[20]. Po przejściu na zawodowstwo podpisał dwuletnią umowę sponsorską z Nike i został finalistą turnieju w Schenectady, w którym przegrał z Rameshem Krishnanem 6:2, 6:3[21]. Następnie dotarł do ćwierćfinału turnieju Volvo International w Stratton Mountain, gdzie pokonał go John McEnroe 6:3, 6:3[22] oraz zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym US Open w Nowym Jorku, na którym przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem[23]. W wieku 16 lat został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP[24]. W 1987 dotarł do ćwierćfinału Japan Open, wystąpił w finale w Seulu, zadebiutował na Wimbledonie i został półfinalistą turnieju w Stratton Mountain[25], a pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł – w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara[26].
W sezonie 1988 zdobył sześć kolejnych tytułów, które wywalczył na turniejach: Memphis Open, US Men’s Clay Court Championships w Charleston, WCT Tournament of Champions w Forest Hills, Stuttgarci, Volvo International w Stratton Mountain i Livingston Open[27]. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały[28]. Po występie we French Open awansował do szóstego miejsca rankingu ATP. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły 1 mln dol., co osiągnął po występach w zaledwie 43 turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach[29]. Rekord ten utrzymał się przed 17 lat, w 2005 został poprawiony przez Rafaela Nadala[30]. Również w 1988 po raz pierwszy reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa, debiutując w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime’emu Yzadze. Na koniec sezonu był trzecim tenisistą w zestawieniu ATP, po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu.
W latach 1988–1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor[31]. Przez pierwsze osiem lat kariery nie grał również w Australian Open[32].
W 1989 dotarł do finału Italian Open, w którym przegrał z Albertem Mancinim[33], oraz zwyciężył w turnieju w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Wciąż był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie odpadł w trzeciej rundzie French Open[34], zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wystąpił także w kampanii reklamowej producenta aparatów fotograficznych Canon[35] oraz rozpoczął współpracę z Gilem Reyesem, który został jego trenerem siłowym i kondycyjnym[36].
Lata 90.
Wiosną 1990 awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema[37]. Dokonał tego na French Open, w którego finale przegrał z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem meczu[38]. W sierpniu zagrał w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w finale uległ Pete’owi Samprasowi[39]. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał pierwszy mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, któremu jednak zrewanżował się w finale, triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2[40]. W grudniu wraz z reprezentacją USA zwyciężył 3:2 z Australijczykami w finale o Puchar Davisa; wygrał mecz z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem.
W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open, w którym po pięciosetowym pojedynku przegrał z Jimem Courierem[41]. Niedługo później zwrócił na siebie uwagę prasy ogłoszeniem, że zagra w Wimbledonie[42]. Media spekulowały na temat stroju Agassiego, ostatecznie pojawił się w zupełnie białym ubraniu, a zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona[43]. Następnie poniósł niespodziewaną porażkę na US Open, gdzie jako ubiegłoroczny wicemistrz przegrał w pierwszej rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem[43]. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.
W 1992 ponownie przegrał z Courierem, tym razem w półfinale French Open[44]. W tym samym sezonie odpadł w pierwszej rundzie US Open oraz zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem[45]. Po wygranej prasa i komentatorzy sportowi, którzy wcześniej nieprzychylnie nastawieni do tenisisty, zaczęli przychylnie mówić o Agassim i doceniać jego sportowe umiejętności[46]. Również w 1992 Agassi zadebiutował również w turniejach gry podwójnej. Zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe (przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą). Wystąpił także w finałach Canadian Open (z McEnroe) i Hong Kong Open (z Davidem Wheatonem). 17 sierpnia 1992 zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP. W grudniu zdobył z reprezentacją USA swój drugi Puchar Davisa, a w swoim finale pokonał 3:1 Jakoba Hlaska ze Szwajcarii (drugi mecz, z Markiem Rossetem, nie odbył się z powodu wcześniejszego rozstrzygnięcia turnieju).
W 1993 zachorował na zapalenie ścięgien nadgarstka, przez co znacznie ograniczył udział w zawodach[47]. Mimo kontuzji uczestniczył w Wimbledonie, jednak nie obronił tytułu, przegrywając w ćwierćfinale z Pete’em Samprasem[48]. Niedługo później Nick Bollettieri zakończył z nim trwającą 10 lat współpracę[49]. W sierpniu w parze z Petrem Kordą zwyciężył w turnieju deblowym Thriftway ATP Championships, pokonując w finale Stefana Edberga i Henrika Holma. Pod koniec roku przeszedł operację nadgarstka[50].
W 1994 rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem[51][52]. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje, m.in. pierwsze od czasu operacji zawody w Scottsdale[53], ponadto zwyciężył w Canadian Open[54] oraz dotarł do finału Miami Open, w którym przegrał z Peterem Samprasem[55], ale także m.in. odpadł w pierwszej rundzie Monte Carlo Masters, drugiej rundzie French Open i czwartej rundzie Wimbledonu[56]. W sierpniu 1994 zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open, w którego finale pokonał Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem od 1966, który sięgnął po główną premię[57].
W 1995 po raz pierwszy w karierze wystąpił w Australian Open; zwyciężył, docierając do finału bez utraty seta, a jedynego w turnieju zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym[58][59]. Był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP, a dzięki regularnego osiąganiu turniejowych finałów już w kwietniu został liderem rankingu[60] i pozostał nim przez 30 tygodni, do listopada 1995. Utrzymał się na szczycie zestawienia mimo gorszych startów, m.in. odpadnięcia w ćwierćfinale French Open i półfinale Wimbledonu[61]. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze (złożoną z 26 wygranych pojedynków)[62], którą przerwał dopiero Pete Sampras w finale US Open[62]. W 1995 wygrał łącznie 63 z 70 rozegranych meczów[63]. W 1996 zagrał m.in. w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, w ćwierćfinale w Indian Wells, poza tym w Monte Carlo odpadł w trzeciej rundzie, w Paryżu – w drugiej rundzie, a w Londynie – w pierwszej rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem[64]. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie, w finałowym spotkaniu pokonując Sergiego Bruguerę[65].
W 1997 nastąpił kryzys w jego karierze. Ze względu na pogłębiające się zaburzenia depresyjne i odnowioną kontuzję nadgarstka zrezygnował z udziału w większości turniejów[66] i zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, z czego kilka przegrał już w pierwszej rundzie[67] i doszedł zaledwie do jedynego półfinału w sezonie – na Pacific Coast Championships w San Jose, w którym przegrał z Gregiem Rusedskim. Kilka tygodni po turnieju w Stuttgarcie kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę[68]. Agassi w liście do organizacji ATP wyjaśnił, że substancję przyjął nieświadomie, pijąc napój swojego asystenta[69], dlatego organizacja dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii wyznał, że okłamał organizatorów, a w tamtym czasie sporadycznie przyjmował narkotyki[70]. Zapewnił jednak, że wkrótce po tym zdarzeniu zaprzestał stosowania substancji[71], a także rozpoczął intensywne treningi, by powrócić do formy[72]. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym.
Powrócił do zawodów w styczniu 1998, z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu uczestniczył w finale Miami Open, w którym przegrał z Marcelem Ríosem. Następnie odpadł w pierwszej rundzie French Open po pięciosetowej grze z Maratem Safinem. Sezon zakończył na czwartym miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open, pokonując w finale Andrija Medwediewa, zawodnika zajmującego 100. miejsce w rankingu ATP. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze[a]. Został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tzw. Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie. W sezonie 1999 doszedł również do finału Wimbledonu, gdzie uległ Samprasowi, a w finale US Open pokonał Todda Martina. Rok zakończył na pierwszym miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa.
Lata 2000.
W 2000 w parze z Sarkisem Sarksjanem zagrał w finale Washington Open, w którym przegrali z Alexem O'Brienem i Jaredem Palmerem. Zimą 2000 zdobył mistrzostwo Australian Open, zostając pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, a w finale uległ jednak Gustavo Kuertenowi, przez co spadł na drugie miejsce światowego rankingu ATP. W styczniu 2001 ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem. W ćwierćfinale US Open przegrał trwający 3 godziny i 33 minuty mecz z Pete’em Samprasem, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu[73]. Sezon zakończył na trzecim miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach. W sierpniu 2002 awansował do finału US Open, w którym przegrał czterosetowy mecz z Samprasem[74]. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP[29].
W 2003 wygrał swój ósmy i zaraz ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open, pokonując w finale Rainera Schüttlera. 28 kwietnia 2003 odzyskał pozycję lidera rankingu ATP, zostając w wieku 33 lat i 13 dni najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii[29]. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy przejął ją Lleyton Hewitt. Odzyskał prowadzenie w klasyfikacji 16 czerwca i zajmował pierwsze miejsce w rankingu do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). W styczniu 2004 przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem, przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju. Wygrał turniej w Cincinnati jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy[b]. Po wygranym meczu pierwszej rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań[29]. W 2005 wystąpił w finale US Open, zostając pokonanym przez Rogera Federera. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i przez kilka tygodni w ogóle nie chodził. Wystąpił w turnieju, ale potem zdecydował się wycofać[75].
Podczas Wimbledonu 2006 ujawnił prasie, że planuje na dobre rozstać się z zawodowym tenisem. Jego ostatnim turniejem był US Open, na którym zmagał się z bólem pleców[76]. W drugiej rundzie zaliczył swój ostatni wygrany mecz, pokonując Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5[77], po czym w trzeciej rundzie – rozgrywanej 3 września 2006 – uległ Benjaminowi Beckerowi. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe’a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (60–30)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 26 kwietnia 1987 | Seul | Twarda |  Jim Grabb
|
6:1, 4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 1. | 29 listopada 1987 | Itaparica | Twarda |  Luiz Mattar
|
7:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 21 lutego 1988 | Memphis | Twarda (hala) |  Mikael Pernfors
|
6:4, 6:4, 7:5 |
| Zwycięzca | 3. | 1 maja 1988 | Charleston | Ceglana | Jimmy Arias
|
6:2, 6:2 |
| Zwycięzca | 4. | 8 maja 1988 | Forest Hills | Ceglana |  Slobodan Živojinović
|
7:5, 7:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 5. | 17 lipca 1988 | Stuttgart | Ceglana |  Andrés Gómez
|
6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 6. | 31 lipca 1988 | Stratton Mountain | Twarda | Paul Annacone
|
6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 21 sierpnia 1988 | Livingston | Twarda | Jeff Tarango
|
6:2, 6:4 |
| Finalista | 2. | 25 września 1988 | Los Angeles | Twarda | Mikael Pernfors
|
2:6, 5:7 |
| Finalista | 3. | 21 maja 1989 | Rzym | Ceglana |  Alberto Mancini
|
3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6 |
| Zwycięzca | 8. | 8 października 1989 | Orlando | Twarda | Brad Gilbert
|
6:2, 6:1 |
| Zwycięzca | 9. | 11 lutego 1990 | San Francisco | Dywanowa (hala) | Todd Witsken
|
6:1, 6:3 |
| Finalista | 4. | 11 marca 1990 | Indian Wells | Twarda | Stefan Edberg
|
4:6, 7:5, 6:7, 6:7 |
| Zwycięzca | 10. | 25 marca 1990 | Miami | Twarda | Stefan Edberg
|
6:1, 6:4, 0:6, 6:2 |
| Finalista | 5. | 10 czerwca 1990 | French Open, Paryż | Ceglana | Andrés Gómez
|
3:6, 6:2, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 11. | 22 lipca 1990 | Waszyngton | Twarda | Jim Grabb
|
6:1, 6:4 |
| Finalista | 6. | 9 września 1990 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Pete Sampras
|
4:6, 3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 12. | 18 listopada 1990 | Frankfurt | Dywanowa (hala) | Stefan Edberg
|
5:7, 7:6, 7:5, 6:2 |
| Zwycięzca | 13. | 7 kwietnia 1991 | Orlando | Twarda | Derrick Rostagno
|
6:2, 1:6, 6:3 |
| Finalista | 7. | 9 czerwca 1991 | French Open, Paryż | Ceglana | Jim Courier
|
6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 14. | 21 lipca 1991 | Waszyngton | Twarda |  Petr Korda
|
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 15. | 3 maja 1992 | Atlanta | Ceglana | Pete Sampras
|
7:5, 6:4 |
| Zwycięzca | 16. | 5 lipca 1992 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Goran Ivanišević
|
6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 17. | 26 lipca 1992 | Toronto | Twarda | Ivan Lendl
|
3:6, 6:2, 6:0 |
| Zwycięzca | 18. | 7 lutego 1993 | San Francisco | Twarda (hala) | Brad Gilbert
|
6:2, 6:7(4), 6:2 |
| Zwycięzca | 19. | 28 lutego 1993 | Scottsdale | Twarda |  Marcos Ondruska
|
6:2, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 20. | 27 lutego 1994 | Scottsdale | Twarda | Luiz Mattar
|
6:4, 6:3 |
| Finalista | 8. | 20 marca 1994 | Miami | Twarda | Pete Sampras
|
7:5, 3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 21. | 31 lipca 1994 | Toronto | Twarda |  Jason Stoltenberg
|
6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 22. | 11 września 1994 | US Open, Nowy Jork | Twarda |  Michael Stich
|
6:1, 7:6(5), 7:5 |
| Zwycięzca | 23. | 23 października 1994 | Wiedeń | Dywanowa (hala) | Michael Stich
|
7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 24. | 6 listopada 1994 | Paryż | Twarda (hala) |  Marc Rosset
|
6:3, 6:3, 4:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 25. | 29 stycznia 1995 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Pete Sampras
|
4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4 |
| Zwycięzca | 26. | 12 lutego 1995 | San Jose | Twarda (hala) | Michael Chang
|
6:1, 1:6, 6:3 |
| Finalista | 9. | 12 marca 1995 | Indian Wells | Twarda | Pete Sampras
|
5:7, 3:6, 5:7 |
| Zwycięzca | 27. | 26 marca 1995 | Miami | Twarda | Pete Sampras
|
3:6, 6:2, 7:6(3) |
| Finalista | 10. | 16 kwietnia 1995 | Tokio | Twarda | Jim Courier
|
4:6, 3:6 |
| Finalista | 11. | 7 maja 1995 | Atlanta | Ceglana | Michael Chang
|
2:6, 7:6(6), 4:6 |
| Zwycięzca | 28. | 23 lipca 1995 | Waszyngton | Twarda | Stefan Edberg
|
6:4, 2:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 29. | 30 lipca 1995 | Montreal | Twarda | Pete Sampras
|
3:6, 6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 30. | 13 sierpnia 1995 | Cincinnati | Twarda | Michael Chang
|
7:5, 6:2 |
| Zwycięzca | 31. | 20 sierpnia 1995 | New Haven | Twarda |  Richard Krajicek
|
3:6, 7:6(2), 6:3 |
| Finalista | 12. | 10 września 1995 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Pete Sampras
|
4:6, 3:6, 6:4, 5:7 |
| Finalista | 13. | 18 lutego 1996 | Sam Jose | Twarda (hala) | Pete Sampras
|
2:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 32. | 31 marca 1996 | Miami | Twarda | Goran Ivanišević
|
3:0 krecz |
| Zwycięzca | 33. | 28 lipca 1996 | Atlanta | Twarda |  Sergi Bruguera
|
6:2, 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 34. | 11 sierpnia 1996 | Cincinnati | Twarda | Michael Chang
|
7:6(4), 6:4 |
| Zwycięzca | 35. | 15 lutego 1998 | San Jose | Twarda (hala) | Pete Sampras
|
6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 36. | 8 marca 1998 | Scottsdale | Twarda | Jason Stoltenberg
|
6:4, 7:6(3) |
| Finalista | 14. | 29 marca 1998 | Miami | Twarda |  Marcelo Ríos
|
5:7, 3:6, 4:6 |
| Finalista | 15. | 3 maja 1998 | Monachium | Ceglana | Thomas Enqvist
|
7:6(4), 6:7(6), 3:6 |
| Zwycięzca | 37. | 26 lipca 1998 | Waszyngton | Twarda | Scott Draper
|
6:2, 6:0 |
| Zwycięzca | 38. | 2 sierpnia 1998 | Los Angeles | Twarda |  Tim Henman
|
6:4, 6:4 |
| Finalista | 16. | 23 sierpnia 1998 | Indianapolis | Twarda | Àlex Corretja
|
6:2, 2:6, 3:6 |
| Finalista | 17. | 4 października 1998 | Monachium | Twarda (hala) | Marcelo Ríos
|
4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6 |
| Finalista | 18. | 11 października 1998 | Bazylea | Twarda (hala) | Tim Henman
|
4:6, 3:6, 6:3, 4:6 |
| Zwycięzca | 39. | 25 października 1998 | Ostrawa | Dywanowa (hala) |  Ján Krošlák
|
6:2, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 40. | 11 kwietnia 1999 | Hongkong | Twarda | Boris Becker
|
6:7(4), 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 41. | 6 czerwca 1999 | French Open, Paryż | Ceglana |  Andrij Medwediew
|
1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 19. | 4 lipca 1999 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Pete Sampras
|
3:6, 4:6, 5:7 |
| Finalista | 20. | 1 sierpnia 1999 | Los Angeles | Twarda | Pete Sampras
|
6:7(3), 6:7(1) |
| Zwycięzca | 42. | 22 sierpnia 1999 | Waszyngton | Twarda |  Jewgienij Kafielnikow
|
7:6(3), 6:1 |
| Zwycięzca | 43. | 12 września 1999 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Todd Martin
|
6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 44. | 7 listopada 1999 | Paryż | Twarda (hala) | Marat Safin
|
7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4 |
| Finalista | 21. | 28 listopada 1999 | Hanover | Twarda (hala) | Pete Sampras
|
1:6, 5:7, 4:6 |
| Zwycięzca | 45. | 30 stycznia 2000 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Jewgienij Kafielnikow
|
3:6, 6:3, 6:2, 6:4 |
| Finalista | 22. | 20 sierpnia 2000 | Waszyngton | Twarda | Àlex Corretja
|
2:6, 3:6 |
| Finalista | 23. | 3 grudnia 2000 | Lizbona | Twarda (hala) | Gustavo Kuerten
|
4:6, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 46. | 28 stycznia 2001 | Australian Open, Melbourne | Twarda |  Arnaud Clément
|
6:4, 6:2, 6:2 |
| Finalista | 24. | 4 marca 2001 | San Jose | Twarda (hala) | Greg Rusedski
|
3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 47. | 18 marca 2001 | Indian Wells | Twarda | Pete Sampras
|
7:6(5), 7:5, 6:1 |
| Zwycięzca | 48. | 1 kwietnia 2001 | Miami | Twarda | Jan-Michael Gambill
|
7:6(4), 6:0, 6:1 |
| Zwycięzca | 49. | 29 lipca 2001 | Los Angeles | Twarda | Pete Sampras
|
6:4, 6:2 |
| Finalista | 25. | 3 marca 2002 | San Jose | Twarda (hala) | Lleyton Hewitt
|
6:4, 6:7(6), 6:7(4) |
| Zwycięzca | 50. | 10 marca 2002 | Scottsdale | Twarda | Juan Balcells
|
6:2, 7:6(2) |
| Zwycięzca | 51. | 31 marca 2002 | Miami | Twarda | Roger Federer
|
6:3, 6:3, 3:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 52. | 12 maja 2002 | Rzym | Ceglana | Tommy Haas
|
6:3, 6:3, 6:0 |
| Zwycięzca | 53. | 28 lipca 2002 | Los Angeles | Twarda | Jan-Michael Gambill
|
6:2, 6:4 |
| Finalista | 26. | 8 września 2002 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Pete Sampras
|
3:6, 4:6, 7:5, 4:6 |
| Zwycięzca | 54. | 20 października 2002 | Madryt | Twarda (hala) | Jiří Novák
|
walkower |
| Zwycięzca | 55. | 26 stycznia 2003 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Rainer Schüttler
|
6:2, 6:2, 6:1 |
| Zwycięzca | 56. | 16 lutego 2003 | San Jose | Twarda (hala) |  Davide Sanguinetti
|
6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 57. | 30 marca 2003 | Miami | Twarda | Carlos Moyá
|
6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 58. | 27 kwietnia 2003 | Houston | Ceglana | Andy Roddick
|
3:6, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 27. | 16 listopada 2003 | Houston | Twarda | Roger Federer
|
3:6, 0:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 59. | 8 sierpnia 2004 | Cincinnati | Twarda | Lleyton Hewitt
|
6:3, 3:6, 6:2 |
| Finalista | 28. | 31 października 2004 | Sztokholm | Twarda (hala) | Thomas Johansson
|
6:3, 3:6, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 60. | 31 lipca 2005 | Los Angeles | Twarda |  Gilles Müller
|
6:4, 7:5 |
| Finalista | 29. | 14 sierpnia 2005 | Montreal | Twarda | Rafael Nadal
|
3:6, 6:4, 2:6 |
| Finalista | 30. | 11 września 2005 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Roger Federer
|
3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6 |
Gra podwójna (1–3)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 26 lipca 1992 | Toronto | Twarda | John McEnroe
|
Patrick Galbraith Danie Visser
|
4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 15 sierpnia 1993 | Cincinnati | Twarda | Petr Korda
|
Stefan Edberg Henrik Holm
|
7:6, 6:4 |
| Finalista | 2. | 11 kwietnia 1999 | Hongkong | Twarda | David Wheaton
|
James Greenhalgh Grant Silcock
|
walkower |
| Finalista | 3. | 20 sierpnia 2000 | Waszyngton | Twarda |  Sarkis Sarksjan
|
Alex O’Brien Jared Palmer
|
5:7, 1:6 |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)
| Turniej | 1986 | 1987 | 1988 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wielki Szlem | |||||||||||||||||||||||
| Australian Open | – | – | – | – | – | – | – | – | – | W | SF | – | 4R | 4R | W | W | – | W | SF | QF | – | 4 / 9 | 48–5 |
| French Open | – | 2R | SF | 3R | F | F | SF | – | 2R | QF | 2R | – | 1R | W | 2R | QF | QF | QF | 1R | 1R | – | 1 / 17 | 51–16 |
| Wimbledon | – | 1R | – | – | – | QF | W | QF | 4R | SF | 1R | – | 2R | F | SF | SF | 2R | 4R | – | – | 3R | 1 / 14 | 46–13 |
| US Open | 1R | 1R | SF | SF | F | 1R | QF | 1R | W | F | SF | 4R | 4R | W | 2R | QF | F | SF | QF | F | 3R | 2 / 21 | 79–19 |
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 3 | 0 / 2 | 0 / 2 | 0 / 2 | 0 / 3 | 1 / 3 | 0 / 2 | 1 / 3 | 1 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 4 | 2 / 4 | 1 / 4 | 1 / 4 | 0 / 3 | 1 / 4 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 2 | 8 / 61 | N/A |
| Bilans spotkań | 0–1 | 1–3 | 10–2 | 7–2 | 12–2 | 10–3 | 16–2 | 4–2 | 11–2 | 22–3 | 11–4 | 3–1 | 7–4 | 23–2 | 14–3 | 20–3 | 11–3 | 19–3 | 9–3 | 10–3 | 4–2 | N/A | 224–53 |
| ATP World Tour Finals | |||||||||||||||||||||||
| ATP World Tour Finals | – | – | RR | RR | W | SF | – | – | SF | – | RR | – | RR | F | F | RR | RR | F | – | RR | – | 1 / 13 | 22–20 |
| ATP World Tour Masters 1000 | |||||||||||||||||||||||
| Indian Wells | – | – | SF | QF | F | 3R | 3R | 2R | 2R | F | QF | 1R | QF | – | 1R | W | 1R | – | SF | QF | 3R | 1 / 17 | 37–16 |
| Miami | – | 1R | 3R | 1R | W | 4R | 2R | 4R | F | W | W | 2R | F | 2R | SF | W | W | W | 4R | SF | – | 6 / 19 | 61–13 |
| Monte Carlo | – | – | – | – | – | 2R | – | – | 1R | – | 3R | – | 2R | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 4 | 2–4 |
| Rzym | – | 2R | QF | F | – | 1R | – | – | 2R | – | – | – | – | 3R | 3R | 1R | W | 1R | – | SF | – | 1 / 11 | 24–10 |
| Hamburg | – | – | – | – | 3R | – | 2R | – | – | QF | – | – | – | – | – | 2R | – | – | – | 1R | – | 0 / 5 | 5–5 |
| Montreal/Toronto | – | – | – | SF | QF | 2R | W | QF | W | W | – | – | SF | SF | 1R | 1R | – | QF | 2R | F | – | 3 / 14 | 38–11 |
| Cincinnati | – | – | – | – | 3R | 3R | 3R | SF | – | W | W | 1R | 2R | SF | 2R | 1R | QF | – | W | – | – | 3 / 13 | 31–10 |
| Madryt | – | – | – | QF | 2R | – | – | – | QF | 3R | QF | 1R | 3R | SF | 3R | 2R | W | – | SF | – | – | 1 / 11 | 21–10 |
| Paryż | – | – | – | – | – | – | 2R | – | W | – | 2R | – | QF | W | – | – | QF | – | – | – | – | 2 / 6 | 14–4 |
| Ranking na koniec sezonu | |||||||||||||||||||||||
| 91 | 25 | 3 | 7 | 4 | 10 | 9 | 24 | 2 | 2 | 8 | 110 | 6 | 1 | 6 | 3 | 2 | 4 | 8 | 7 | 150 | N/A | ||
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
Życie prywatne
W latach 1991–1993 pozostawał w otwartym związku z Wendi Stewart[78]. 19 kwietnia 1997 w Monterey poślubił aktorkę Brooke Shields[79], ale ich małżeństwo zakończyło się rozwodem już niecałe dwa lata później, 9 kwietnia 1999. 22 października 2001 w Las Vegas poślubił niemiecką tenisistkę Steffi Graf[80], którą poznał w lipcu 1992 po finale Wimbledonu[81]. Mają syna Jadena Gila (ur. 2003) i córkę Jaz Elle (ur. 2005)[82]. Mieszkają w Las Vegas[83], mają też kilka wakacyjnych posiadłości.
Jeszcze w trakcie trwania kariery tenisowej rozpoczął działalność charytatywną. W 1994 założył Fundację im. Andre Agassiego dla Edukacji (ang. Andre Agassi Foundation for Education), której głównym celem jest zwiększenie nakładów finansowych na edukację młodzieży oraz zwiększenie odpowiedzialności szkół publicznych. W latach 1995 i 2001 otrzymał nagrodę ATP im. Arthura Ashe’a za działalność humanitarną[84]. W 2007 został jednym z założycieli Fundacji Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.
5 września 2007 komentował mecz Andy’ego Roddicka i Rogera Federera podczas US Open.
Występuje w licznych turniejach pokazowych, m.in. w 2009 z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu[85] i w 2010 na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti[86].
W listopadzie 2009 wydał autobiografię pt. „Open. An Autobiography”, która dotarła do pierwszego miejsca listy bestsellerów amerykańskiej gazety „The New York Times”. Książka wywołała wiele kontrowersji[87], głównie dlatego, że Agassi przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 i zażywania narkotyków[88].
Przeznaczył ponad 100 tys. dol. na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 zadeklarował, że ma niezależne poglądy.
Przypisy
- ↑ Stars pay tribute to Agassi. bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Andre Agassi [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-24].
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 38, 57.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 56–57.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 52.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 41, 57.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 44, 70.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 85, 117.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 8.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 35–37.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 44.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 47–49.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 66–67.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 59.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 85.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 92–93.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 113–114.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 114.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 116.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 120.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 121–122.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 122.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 123–124.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 126.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 127–129, 132.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 134.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 137, 140, 143.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 141, 144–145.
- ↑ a b c d Andre Agassi – Biography. imdb.com. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Teen Nadal gives Spain reign over French Open. usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon’s clothing restrictions. espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 191.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 153–154.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 155.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 155–156.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 160–169.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 179.
- ↑ Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets. nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 183–184.
- ↑ Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg. nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 187–189.
- ↑ Agassi Will Return To Wimbledon. chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 190.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 192.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 193–195.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 199.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 203, 205.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 209–210.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 210.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 211.
- ↑ Andre Agassi – New Coach, New Triumphs. sports.jrank.org. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 220–224.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 218.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 230.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 225–226.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 227–229.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 233–234.
- ↑ Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut. nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 235–236.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 242–243.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 248–250.
- ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 260.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 254.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 271–274, 282, 287–288.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 285–286.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 296–297.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 299, 302.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 305.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 307.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307, 309.
- ↑ Agassi says he used crystal meth in '97. espn.com, 28 października 2009. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 308–309.
- ↑ Sampras beats Agassi in epic. bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Sampras savours ‘awesome’ win. bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries. usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 2016-12-25]. (ang.).
- ↑ Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain. washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 27–32.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 186, 197, 204.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 294.
- ↑ Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding. telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 197–198.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 10.
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 7.
- ↑ Charity goals keep Agassi on his toes. lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ http://english.cctv.com/20090520/102044.shtml
- ↑ Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash. tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight. nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
- ↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307.
Uwagi
- ↑ Wcześniej dokonali tego: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge
- ↑ Od 1899 starszy był tylko Ken Rosewall, zwycięzca edycji z 1970.
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-05-18] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-05-18] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2017-05-18] (ang.).
- Andre Agassi, Open. Autobiografia tenisisty, Jarosław Rybski (tłum.), Wydawnictwo Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-41-5.
- ISNI: 0000000106543880
- VIAF: 54953668
- LCCN: n92119422
- GND: 119241579
- NDL: 001110516
- BnF: 14869481f
- SUDOC: 139529691
- SBN: CAGV667742
- NKC: xx0129110
- BNE: XX5455458
- NTA: 108521699
- Open Library: OL6697108A
- PLWABN: 9810614274505606
- NUKAT: n2011169450
- J9U: 987007369989305171
- LNB: 000279804
- CONOR: 175098211
- KRNLK: KAC201500874
- Amerykańscy tenisiści
- Liderzy rankingu singlowego ATP
- Triumfatorzy Australian Open
- Triumfatorzy French Open
- Triumfatorzy Wimbledonu
- Triumfatorzy US Open
- Medaliści letnich igrzysk olimpijskich w tenisie
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996
- Amerykanie pochodzenia ormiańskiego
- Amerykańscy medaliści olimpijscy
- Członkowie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy
- Tenisiści ukarani dyskwalifikacją
- Amerykańscy sportowcy ukarani za doping
- Ludzie urodzeni w Las Vegas
- Urodzeni w 1970