Słonecznica uszata: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
g |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
|rodzaj = ''[[Lepomis]]'' |
|rodzaj = ''[[Lepomis]]'' |
||
|gatunek = '''słonecznica uszata''' |
|gatunek = '''słonecznica uszata''' |
||
|synonimy = |
|synonimy = * ''Pomotis aquilensis'' <small>Baird & Girard, 1853</small>{{r|CAS2}} |
||
* ''Pomotis aquilensis'' <small>Baird & Girard, 1853</small>{{r|CAS2}} |
|||
* ''Xenotis aureolus'' <small>Jordan, 1877</small>{{r|CAS2}} |
* ''Xenotis aureolus'' <small>Jordan, 1877</small>{{r|CAS2}} |
||
* ''Icthelis aurita'' <small>Rafinesque, 1820</small>{{r|CAS2}} |
* ''Icthelis aurita'' <small>Rafinesque, 1820</small>{{r|CAS2}} |
||
| Linia 36: | Linia 35: | ||
|status IUCN = LC |
|status IUCN = LC |
||
|IUCN id = 62216 |
|IUCN id = 62216 |
||
|mapa występowania = Lepomis megalotis range map.png |
|||
|wikispecies = Lepomis megalotis |
|wikispecies = Lepomis megalotis |
||
|commons = Category:Lepomis megalotis |
|commons = Category:Lepomis megalotis |
||
| Linia 58: | Linia 56: | ||
== Morfologia == |
== Morfologia == |
||
[[Plik:LongEaredSunfish.jpg|lewo|mały| |
[[Plik:LongEaredSunfish.jpg|lewo|mały|złowiona słonecznica uszata]] |
||
Jest to relatywnie jeden z mniejszych taksonów w obrębie rodzaju ''Lepomis''; bass ten osiąga maksymalnie 24 cm [[Pomiary ryb|TL]]{{r|FB}}, aczkolwiek większość łowionych osobników osiąga więcej niż 12 cm (11,5{{r|FB}}) TL{{r|ADW}}. Waga do 434,5 g{{r|ADW}}, FishBase podaje maksymalną wagę 790 g{{r|FB}}. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest jego wydłużona pokrywa skrzelowa, która może wyglądać jak [[małżowina uszna]] (stąd również nazwa [[Łacina|łacińska]], jak i [[Język polski|polska]] nazwa){{r|ADW}}. Rozpoznawalny jest po żywej barwie łusek. Samice są nieco mniejsze od samców, tym samym samce mają dłuższe pokrywy skrzelowe, a ich ciało jest jaskrawsze{{r|ADW}}. |
Jest to relatywnie jeden z mniejszych taksonów w obrębie rodzaju ''Lepomis''; bass ten osiąga maksymalnie 24 cm [[Pomiary ryb|TL]]{{r|FB}}, aczkolwiek większość łowionych osobników osiąga więcej niż 12 cm (11,5{{r|FB}}) TL{{r|ADW}}. Waga do 434,5 g{{r|ADW}}, FishBase podaje maksymalną wagę 790 g{{r|FB}}. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest jego wydłużona pokrywa skrzelowa, która może wyglądać jak [[małżowina uszna]] (stąd również nazwa [[Łacina|łacińska]], jak i [[Język polski|polska]] nazwa){{r|ADW}}. Rozpoznawalny jest po żywej barwie łusek. Samice są nieco mniejsze od samców, tym samym samce mają dłuższe pokrywy skrzelowe, a ich ciało jest jaskrawsze{{r|ADW}}. |
||
Wersja z 21:37, 21 sty 2023
| Lepomis megalotis[1] | |||||
| Rafinesque, 1820 | |||||
| |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Rząd | |||||
| Podrząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek |
słonecznica uszata | ||||
| |||||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||||
 | |||||
Słonecznica uszata[4] (Lepomis megalotis) – gatunek słodkowodnej, drapieżnej ryby promieniopłetwej z rodziny bassowatych (Centrarchidae). Zamieszkuje wschodnie tereny USA. Przy długości całkowitej 24 cm, odżywia się głównie larwami owadów, detrytusem, glonami, ikrą innych ryb, innymi bassowatymi, również podąża za czukuczanami, które przeczesują dno, odsłaniając bassom źródło pokarmu. Na wielu terenach występuje wiele form barwnych słonecznicy uszatej, najprawdopodobniej tworzą one 6 podgatunków, ale nie zostały one dobrze opisane i sklasyfikowane[4]. Zarówno łacińska, jak i polska nazwa nawiązuje do bardzo dużego rozmiaru pokryw skrzelowych. IUCN uznaje gatunek ten za najmniejszej troski (LC).
Taksonomia
Gatunek ten naukowo opisał Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz w 1820 roku jako Icthelis megalotis[5]. Holotyp prawdopodobnie pochodził z piaszczystych rzek Kentucky[6]. Autor umieścił nowo opisanego okoniokształtnego w podrodzaju Pomotis[6]. Obecnie William Neil Eschmeyer w Catalog of Fishes zalicza słonecznicę uszatą do rodziny bassowatych (Centrarchidae) i podrodziny Lepominae, Tym samym wedle obecnej nomenklatury zoologicznej przyjmuje się jako nazwę gatunkową Lepomis megalotis[6].
Nazwa rodzajowa Lepomis pochodzi z języka greckiego i jest zbitką wyrazową słów lepis = łuska i poma = skrzela, pokrywa skrzelowa[7]. Natomiast epitet gatunkowy megalotis oznacza w dosłownym tłumaczeniu „duże ucho” w odniesieniu do długich pokryw skrzelowych[7].
Wyniki analiz filogenomicznych ddRAD nie zapewniają wsparcia dla obecnej taksonomii, która rozpoznaje dwa gatunki, Lepomis megalotis i Lepomis peltastes, w kompleksie L. megalotis[8]. W badaniu jednocześnie zauważono introgresję i hybrydyzację pomiędzy L. megalotis, a innymi mniej spokrewnionymi taksonami z rodzaju Lepomis[8]. Populacje takie wydają się być wynikiem wtórnego kontaktu lub rzadkich przypadków krzyżowania. Segregacja przyjętych osobników pomaga również ujawnić fenotypową odrębność sześciu gatunków w cechach morfologicznych używanych przez ichtiologów do odkrywania i wyznaczania gatunków w ciągu ostatnich dwóch stuleci[8].
Dawniej L. peltastes był uznawany za podgatunek pod nazwą L. m. peltastes, jednak Page & Burr w 2011 roku potwierdzili jego odrębność[7].
Występowanie
Naturalny zasięg występowania gatunku znajduje się w Ameryce Północnej, najczęściej znajdowany jest w Missisipi i w Wielkich Jeziorach Północnoamerykańskich[9], FishBase podaje także jako główny areał występowania Meksyk[7]. Jego występowanie obejmuje także tereny Minnesoty na wschód do Ontario, Ohio i zachodniej Pensylwanii na południe przez dorzecze Mississippi do stanów Zatoki Meksykańskiej i na wschód do rzeki Apalachiocola[9]. Stwierdzony również w Luizjanie[10], Zatoce Hudsona i Teksasie[3]. Jako iż jest to dość chętnie hodowany takson w akwariach (ze względu na stosunkowo łatwy chów w porównaniu do innych bassów[4]) został wprowadzony do innych środowisk[3]. IUCN uznaje niektóre populacje z terenów Appalachów i Wielkich Równin za wymarłe[3].
W Meksyku występuje w rzekach Rio Grande, Conchos i Salado w Chihuahua, Coahuila, Nuevo León i Tamaulipas[3].
Morfologia
Jest to relatywnie jeden z mniejszych taksonów w obrębie rodzaju Lepomis; bass ten osiąga maksymalnie 24 cm TL[7], aczkolwiek większość łowionych osobników osiąga więcej niż 12 cm (11,5[7]) TL[9]. Waga do 434,5 g[9], FishBase podaje maksymalną wagę 790 g[7]. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest jego wydłużona pokrywa skrzelowa, która może wyglądać jak małżowina uszna (stąd również nazwa łacińska, jak i polska nazwa)[9]. Rozpoznawalny jest po żywej barwie łusek. Samice są nieco mniejsze od samców, tym samym samce mają dłuższe pokrywy skrzelowe, a ich ciało jest jaskrawsze[9].
Płetwa grzbietowa tworzona jest przez 2 mniejsze: pierwsza liczy 10 promieni twardych, a druga liczy 10-11 promieni miękkich[9]. Płetwa odbytowa ma 3 promienie twarde i od 9 do 11 miękkich. Płetwa piersiową z 1 promieniem twardym i 5 miękkimi; jest krótka, zaokrąglona; gdy ryba nią porusza, ledwo sięga okolicom oka[9]. Płetwa ogonowa lekko rozwidlona. Linia boczna kompletna[9]. Ubarwienie zmienne; czoło i niektóre części boków oliwkowe; brzuch i pierś mogą być pomarańczowe, a nawet ciemnoczerwone; ogółem całe ciało pokrywają pomarańczowe, zielone lub błękitne plamy, to samo dotyczy policzków, które są rudawe, ozdabiają je szmaragdowe smugi[9]. Koniec pokrywy skrzelowej jest smolistoczarny z czerwonym „obramowaniem” (u młodszych osobników jest ono białe). Płetwy grzbietowa i odbytowa oliwkowa, często z rdzawym nalotem; p. piersiowe przezroczyste, czasem z plamkami[9]. Samce w okresie godowym opalizujące na zielono powyżej i jasnopomarańczowo poniżej, ich grzbietowe płetwy są głęboko rdzawopomarańczowe, płetwy piersiowe niebiesko-czarne; samice są mniej kolorowe[9]. Ponieważ istnieją różne formy barwne, słonecznica uszata może być mylona z innymi Lepomis, najczęściej ze słonecznicą pstrą (L. gibbosus), słonecznicą błękitną (L. macrochirus), słonecznicą czerwonouchą (L. microlophus) oraz słonecznicą niepozorną (L. humilis)[9].
Żyje ok. 6 lat[7].
Ekologia
.jpg)
Pożywienie
L. megalotis jest głównie wszystkożercą; w skład diety wchodzą larwy owadów, owady lądowe, które wpadły do wody, małe rybki (w tym także inne bassowate i mniejsi przedstawiciele własnego gatunku)[9] oraz detrytus[4]. Pływają podczas poszukiwania pokarmu raczej blisko powierzchni wody, w przeciwieństwie do innych słonecznic. Zaobserwowano, jak bassowaty płynął obok czukuczana z gatunku Hypentelium nigricans[9]. Kiedy karpiokształtny przeczesywał dno w poszukiwaniu pokarmu, słonecznica podążała za nim i zjadała to, co druga ryba odsłoniła podczas swego żerowania[9].
Najchętniej pobieranym pokarmem u tego gatunku były muchówki, drobne skorupiaki, ślimaki, pijawki, larwy komarów i ikra, okazjonalnie małe rybki[7].
Habitat i migracje
Gatunek słodkowodny[6], preferujący płytkie przybrzeżne wody stawów, jezior, strumieni i wolno płynących rzek[3]. Istotnym czynnikiem wpływającym na występowanie gatunku jest gęsto zarośnięty litoral[7]. Preferują wody z twardym dnem gliniastym lub żwirowym z czystą wodą; częstszy u źródeł rzek[9]. Lubi zdobywać pokarm w wodach płynących. W przypadku amerykańskich populacji ich liczba drastycznie się zmieniła po tym, jak większość zbiorników uległo eutrofizacji, w których te populacje nie tolerują[9].
W przeciwieństwie do słonecznicy niebieskiej populacje meksykańskie zamieszkują głębsze stawy i rzeki[3]. Żyją zarówno w czystych, jak i błotnistych wodach o umiarkowanych lub wolnych prądach, gdzie jako dno dominuje błoto, piasek, glina, żwir lub otoczaki[3].
W stanie Luizjana zaobserwowano eksodus tych ryb na okres zimowy[10]. W jednym z badań przeniesione osobniki w inne miejsca szybko powracały, zapewne przy pomocy węchu[9]. Zimą większe osobniki przenoszą się na głębsze wody w dole rzeki. Chociaż wiele z nich to robi, poszczególne ryby niekoniecznie co roku wracają do tych samych wód tarła[9]. IUCN mimo tych obserwacji nie uznaje L. megalotis za migranta[3].
Rozmnażanie
_(2687269139).jpg)
Występuje poliandria[9]. Podobnie jak większość innych członków Lepomis, słonecznica uszata jest gniazdującym w koloniach, chociaż w populacjach o niskim zagęszczeniu osobniki budują samotne gniazda[9]. Wielkość kolonii i bliskość gniazd są różne. W zatłoczonych warunkach kolonie mogą być dość duże, a gniazda są tak blisko siebie, że ich krawędzie prawie się stykają[9]. Przy takim „zatłoczeniu” samiec broni tylko samego gniazda. W mniej gęstych warunkach gniazda są bardziej oddalone od siebie, a samiec będzie strzegł terytorium[9].
Kiedy samica wchodzi do kolonii lęgowej, osobnik płci przeciwnej będzie próbował zaprowadzić ją do gniazda. Zachęca ją, rozkładając płetwy iw wykonując inne pozy[7]. Warto zauważyć, że samce z dłuższymi operculum są bardziej „atrakcyjne” dla samic[9]. Jeśli samica jest zainteresowana, rozpoczyna się pościg za partnerami wokół gniazda[7]. Obie będą okrążać gniazdo w pozycji pionowej, co 50 do 60 sekund samica przewraca się na bok pod kątem 20° do 30° i zbliża swoje pokładełko, jej partner uwalnia mlecz, a ona ikrę[9]. Po tym zwykle samiec przegania swą partnerkę. W jednym badaniu całkowita liczba jaj złożonych w gnieździe wahała się od około 137 do 2836 jaj[9].
Samce budują gniazdo bez pomocy samicy[7]. Późną wiosną lub wczesnym latem samce wpływają na stosunkowo płytką wodę (głębokość od 20 do 60 cm) i zakładają terytoria, na których budują gniazda. Preferowanym podłożem jest żwir, jeśli jest dostępny; w przeciwnym razie będą budować w piasku lub twardym błocie[9]. Gniazdo jest w większości okrągłym dołkiem utworzonym przez energiczne zamiatanie ogonem samca (ang. tail waging) po podłożu, podczas gdy ryba jest ustawiona pod kątem 45° do dna[9]. Następnie przyjmuje pozycję prawie pionową nad gniazdem i wachluje ogonem. Wachlowanie jest wystarczająco energiczne, aby usunąć małe kamyki; często wachluje gniazdo przez godzinę po tarle[9]. Takie zachowanie może pomóc w mieszaniu komórek jajowych i plemników oraz pomóc wbić jaja głęboko w żwir[9]. Samica po wypędzeniu z gniazda wchodzi do gniazd innych samców na dodatkowe tarła. Ta czynność powoduje wykopanie okrągłego zagłębienia o średnicy około 35 do 45 cm, głębokości od 3 do 7 cm i szerokości brzegów od 7 do 9 cm[9]. Temperatura wody jest stosunkowo ciepła i waha się od około 23° do 31° C.
Osobniki płci męskiej również wykazują interesującą alternatywną strategię reprodukcyjną w stosunku do budowania gniazd. Niektóre samce to samce kryptyczne (ang. sneakers)[9]. Samce te są na ogół młodsze i mniej kolorowy niż gospodarz gniazda, nie budują swoich gniazd[9]. Młodsze samce wyglądem przypominają samice. Zwykle ukrywają się w pobliżu trących się par, po czym dołączają do godów i zapładniają ikrę[9]. Istnieją także tzw. samce satelitarne; są zbliżone wiekiem i wyglądem do samca sneaker, ale zamiast od razu dołączać do tarła pływa nad gniazdem, zachowując się jak niezainteresowana samica; z czasem powoli schodzi do gniazda i, podobnie jak samiec kryptyczny, uwalnia plemniki podczas tarła[9]. Osobniki męskie, które budują samotne gniazda, odnoszą większe sukcesy w obronie swoich gniazd przed samcami kryptycznymi i satelitarnymi niż samce gniazdujące w koloniach[9]. Uważa się, że gniazdowanie kolonialne sprzyja istnieniu samców nie posiadających własnego gniazda, ponieważ umożliwia tym samcom dostęp do większości samic[9].
Ojciec strzeże terytorium podczas wszystkich faz rozmnażania; będzie nieustannie przeganiał zarówno swój własny, jak i inne gatunki ze swojego terytorium lęgowego[9]. Wydaje się, że najbardziej terytorialnie reaguje na potencjalne drapieżniki jego lub jego młodych oraz potencjalnych intruzów, takich jak omówione powyżej samce satelitarne i kryptyczne, nie reagują natomiast na niegroźne ryby, takie jak karpieńcokształtne z rodziny Fundulidae[9]. Podczas jednego 20-minutowego tarła zaobserwowano, że samiec 15 razy opuszczał gniazdo w pogoni za intruzem. Kiedy broniący się samiec opuszcza gniazdo, a ikra jest już obecna, często zdarza się, że młodsze okazy wyzbywają się konkurencji, zjadając jaja[9]. Wykazano, że agresywność gniazdującego samca jest najwyższa, gdy obecne są jaja i narybek, a najniższa przed i po[9]. Samiec będzie nadal pilnował gniazda, nawet gdy wszystkie młode odejdą, acz będzie on szukał kolejnej wybranki do odbycia tarła[9].
Interakcje międzygatunkowe
_(2687269453).jpg)
W naturze zaobserwowano, że L. megalotis chowa się w roślinności wodnej w pobliżu twardych konstrukcji (takich jak pniaki lub szczątki drzewne) lub w innych zacienionych obszarach, aby uniknąć drapieżnictwa, w razie zagrożenia wpływają również na głębsze wody; drapieżniki, takie jak bass wielkogębowy (Micropterus salmoides) czy bass małogębowy (M. dolomieu) i czaplowate, są drapieżnikami wizualnymi, a jaskrawo ubarwiona słonecznica prawdopodobnie czerpie korzyści z ukrywania się tam, gdzie jest mniej prawdopodobne, że zostanie zauważona[9]. Wykazano, że dorosłe osobniki zajmują głębsze, a tym samym ciemniejsze wody rano i wieczorem, kiedy duże drapieżniki są najbardziej aktywne[9]. Tarło odbywa się w płytkich wodach, a płytkość wód może zapewniać gniazdom i jajom pewną ochronę przed większymi drapieżnikami wodnymi[9].
Badania laboratoryjne Goddard i Mathis (1997) wykazały, że mając wybór słonecznica uszata, wolą przebywać w warunkach słabego oświetlenia bez osłony niż w zanurzonej osłonie w warunkach większego natężenia światła[11]. Autorzy badania stwierdzili, że obszary z większą roślinnością mogą być trudniejsze do manewrowania i utrudniać ucieczkę przed drapieżnikami[11]. W równie dobrze oświetlonych warunkach uciekający egzemplarz wybierze obszar z zanurzoną osłoną, więc woli jakąś ochronę niż żadną[11].
Przesiąkra okółkowa (Hydrilla verticillata) jest w USA znanym gatunkiem inwazyjnym, z tego względu zadecydowano o zarybieniu amerykańskich zbiorników wodnych amurem białym (Ctenopharyngodon idella); jednak z czasem on sam stał się gatunkiem inwazyjnym, wyniszczającym też rodzimą roślinność wodną[12]. Do tej pory kilka gatunków bassowatych: L. megalotis, L. macrochirus oraz L. microlophus znajdowały wśród tych roślin pokarm i schronienie, lecz wraz z wprowadzeniem amura muszą konkurować o przetrwanie, a ich dieta zmieniła się znacząco[12].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje trend jako stabilny[3]. Liczebność populacji nie jest znana, ale zasięg występowania rozległy, ponadto licznie gatunek wprowadzono na inne tereny[3]. W rezultacie IUCN klasyfikuje słonecznicę uszatą jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[3], nie podlega CITES[7]. Czasem spotykana jest w akwariach publicznych[7], a rzadziej bywa poławiana dla wędkarstwa sportowego. Pomimo iż jest także pokarmem dla większych zwierząt, żadne z powyższych zagrożeń nie jest szkodliwe dla gatunku[3]. W miejscu wód zanieczyszczonych niektóre ryby mogą posiadać zaburzenia na tle endokrynologicznym (hormonalnym)[13].
Przypisy
- ↑ Lepomis megalotis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Ron Fricke, William Neil Eschmeyer, Richard Van der Laan, wynik wyszukiwania: Lepomis megalotis, [w:] CAS:Catalog of Fishes [online] [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m NatureServe, Lambarri Martínez, Espinosa Pérez, Longear Sunfish (Lepomis megalotis), [w:] IUCN Red List of Threated Species.org [online], 2019 (ang.).
- ↑ a b c d Słonecznice, [w:] Derek Hall, Amy-Jane Beer, Daniel Gilpin, Encyklopedia ryb, skorupiaków i innych stworzeń wodnych, Bielsko-Biała: Wydawnictwo Dragon, 2020, s. 342, ISBN 978-83-8172-649-8 [dostęp 2021-11-20].
- ↑ Icthelis megalotis, [w:] ZooBank [online], s. 49-57 [dostęp 2022-01-17] (ang.).
- ↑ a b c d Ron Fricke, William Neil Eschmeyer, Richard Van der Laan, Icthelis megalotis, [w:] CAS:Catalog of Fishes [online] [dostęp 2022-10-15] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Longear sunfish (Lepomis megalotis), [w:] FishBase [online] [dostęp 2022-01-21] (ang.).
- ↑ a b c Daemin Kim, Bruce H Bauer, Thomas J Near, Introgression and Species Delimitation in the Longear Sunfish Lepomis megalotis (Teleostei: Percomorpha: Centrarchidae), „Systematic Biology”, 2, 71, 2022, s. 273–285, DOI: 10.1093/sysbio/syab029 [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at Mary Mullaney, Lepomis megalotis (Creek perch): INFORMATION, [w:] ADW: Animal Diversity Web [online], 2003 [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ a b Tim M. Berra, Gerald E. Gunning, Seasonal Movement and Home Range of the Longear Sunfish, Lepomis megalotis (Rafinesque) in Louisiana, „The American Midland Naturalist”, 2, 88, 1972, s. 368-375, JSTOR: 2424361 [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ a b c Kaye Goddard, Alicia Mathis, Microhabitat preferences of longear sunfish: Low light intensity versus submerged cover, 1997, DOI: 10.1023/A:1007310716617 [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ a b Matthew L. Sifuentes, Diets of Three Sunfishes in Lake Conroe, TX Before and After Grass Carp Introduction, 2010, DOI: 1969.1/ETD-TAMU-2009-12-7575 [dostęp 2023-01-21] (ang.).
- ↑ Jennifer A. Fentress i inni, Reproductive Disruption in Wild Longear Sunfish (Lepomis megalotis) Exposed to Kraft Mill Effluent, 2006, DOI: 10.1289/ehp.8130 [dostęp 2023-01-21] (ang.).