Mizerykordia
Mizerykordia (łac. misericordia – miłosierdzie)– krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego lub konającego przeciwnika (stąd nazwa), o mocnym sztychu oraz długiej klindze przystosowanej do pchnięcia przeciwnika. Pochodny puginału.
Stanowiła ważną rolę w uzbrojeniu średniowiecznego rycerstwa. Używana głównie w okresie późnego średniowiecza, gdy do użytku weszły zbroje płytowe – dzięki wąskiemu ostrzu umożliwiała zadanie ciosu pomiędzy płytami pancerza lub nawet jego przebicie. Łączyła stosunkowo niewielkie rozmiary i wysoką skuteczność bojową. W wiekach XIII – XV mizerykordię noszono obok miecza, zawieszano z prawej strony pasa, od drugiej połowy XIV w. mocowano na łańcuszku przytwierdzonym do napierśnika zbroi. Pośród mizerykordii można wyróżnić dwie grupy broni – noże bojowe o głowni jednosiecznej oraz sztylety z głownią obusieczną. Mizerykordia charakteryzowała się również motywami zdobniczymi, co według niektórych historyków odróżnia ją od puginału, aczkolwiek nie zachował się żaden egzemplarz potwierdzający tę hipotezę[1][2][3][4].
- ↑ Andrzej Nadolski: Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1350-1450.. Łódź: PAN, 1990, s. 124-130. ISBN 83-00-03284-3.
- ↑ Andrzej Nadolski: Broń i strój rycerstwa polskiego w średniowieczu. Warszawa: Ossolineum, 1979, s. 94. ISBN 83-04-00108-X.
- ↑ Andrzej Nowakowski (red.): Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1450-1500. Toruń: UMK, 1998, s. 28-40. ISBN 83-231-0264-3.
- ↑ Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 30. ISBN 978-83-01-16260-3.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcie reprodukcji mizerykordii. [dostęp 09-12-2011].
