Przejdź do zawartości

Karta Górnika

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Leszek Bednarski (dyskusja | edycje) o 15:52, 23 kwi 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa
Karta górnika.
Nazwa potoczna

Karta Górnika

Skrót nazwy

KG

Państwo {{{państwo}}}
Data wydania

30 grudnia 1981

Miejsce publikacji

 Polska, Dz.U. z 1982 r. nr 2, poz. 13

Rodzaj aktu

rozporządzenie

Status

obowiązujący

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Karta Górnika - rozporządzenie regulujące przywileje górników. Po raz pierwszy uchwalone 30 listopada 1949 roku przez Radę Ministrów[1], zmienione przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa - Karta górnika (Dz.U. z 1982 nr 2 poz. 13)[2].

Krytyka

Karta Górnika jest krytykowana ze względu na demotywujący] i kosztowny dla Skarbu Państwa system wynagrodzeń.

Górnicy oprócz podstawowej pensji, otrzymują szereg dodatków. Każdemu z nich należy się trzynastka, do tego dochodzi barbórka, otrzymują też 14. pensję jako nagrodę z zysku. Poza tym każdemu górnikowi przysługuje deputat węglowy, zależnie od kopalni jest od 6 do 8 ton węgla rocznie lub jego równowartość w gotówce (średnio jest to ok 2 tysiące złotych rocznie na głowę).

  1. Uchwała Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1949 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla górników w górnictwie węglowym. M.P. z 1949 r. nr 100, poz. 1175
  2. Dz.U. z 1982 r. nr 2, poz. 13