Antytoksyna

Uzyskiwanie jadu węża do produkcji antytoksyny

Antytoksyna (pot. surowica) – preparat leczniczy zawierający swoiste przeciwciała skierowane przeciwko egzotoksynom wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. laseczkę tężca czy maczugowca błonicy) lub zawartymi w jadach węży.

Po raz pierwszy, w roku 1890, Emil Adolf von Behring i Shibasaburō Kitasato wykazali, że antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku 1901 Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.

Jeżeli gatunek drobnoustroju nie został zidentyfikowany, podawana jest antytoksyna poliwalentna. Odpowiednie antytoksyny stosuje się m.in. w przypadku podejrzenia zatrucia toksyną dowolnego mikroorganizmu, np. w przypadku podejrzenia zatrucia jadem kiełbasianym (toksyną botulinową), toksyną tężcową, toksyną błoniczą.

Dostępne antytoksyny według Urzędowego Wykazu Produktów Leczniczych to:

• antytoksyna jadu żmij
• Antytoksyna botulinowa A, B, E

Zobacz też

• anatoksyna.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.