Ogrodnictwo partyzanckie

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 31 mar 2016, była oparta na tej wersji.

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Ogrodnictwo partyzanckie (z ang. guerilla gardening) - forma akcji bezpośredniej polegająca na prowadzeniu prac ogrodowych na terenie, do którego ogrodnik nie ma praw własności. Tego rodzaju prace prowadzone są na ogół w miejscach publicznych - opuszczonych i zaniedbanych, bądź będących własnością prywatną, lecz noszących znamiona porzucenia przez właściciela. Partyzancko uprawiane tereny zielone są porządkowane, a następnie obsiewane lub obsadzane roślinami użytkowymi - jadalnymi, lub ozdobnymi^[1].

Partyzantka ogrodowa wynikać może z szeregu motywacji. Może być działaniem ogrodników wykraczających ze swymi pracami poza granice własnych posiadłości, ale też aktywistów politycznych lub działaczy ruchów ekologicznych, traktujących tego rodzaju akcje jako formy protestu i akcji bezpośrednich. Praktyki takie mogą w założeniu kształtować prawa do ziemi, prowadzić do przejęcia ziemi porzuconej lub nieużywanej zgodnie z przeznaczeniem. Pośrednim celem partyzanckiego ogrodnictwa jest udostępnienie korzyści^[2] z uprawy ziemi osobom jej nie posiadającym, a także poprawa estetyki otoczenia.

Dodatkowo, w przypadku roślin jadalnych istnieje możliwość korzystania z plonów przez okoliczną społeczność.

Część działań tego rodzaju (jako de facto nielegalnych) prowadzonych jest w nocy i okrytych tajemnicą; jakkolwiek niektórzy partyzanci ogrodowi działają w bardziej widoczny sposób.

1 maja został ustanowiony Międzynarodowym Dniem Partyzanckiego Siania Słoneczników^[3].