Komórki Rewolucyjne
Komórki Rewolucyjne (niem. Revolutionäre Zellen, w skrócie RZ) – działająca w latach 1973-1995 zachodnioniemiecka organizacja terrorystyczna[1][2] określająca sama siebie mianem partyzantki miejskiej[3].
Była jedną z zachodnioniemieckich grup terrorystycznych powstałych na przełomie lat 60. i 70. Początkowo ustępowała Frakcji Czerwonej Armii i Ruchowi 2 Czerwca co zmieniło się w drugiej połowie lat 70. gdy przez pewien czas uznana została za najbardziej niebezpieczną grupę niemiecką[1]. Pierwszego zamachu dokonała 16 listopada 1973 roku. Celem Komórek padła siedziba koncernu ITT w Berlinie Zachodnim. Zamach miał według jego organizatorów zwrócić uwagę na udział tejże korporacji w chilijskim zamachu stanu. W 1974 roku zamachowcy zaatakowali Federalny Sąd Konstytucyjny w Karlsruhe po tym jak poparł on przepisy zaostrzające prawo aborcyjne[4]. Po akcji grupa wydała oświadczenie „Rewolucyjny Gniew”, w którym podzieliła swoje akcje na trzy grupy - „akcje antyimperialistyczne”, „akcje przeciwko filiom, establishmentowi i współpracownikom syjonizmu w Republice Federalnej Niemiec” oraz „akcje wsparcia walk prowadzonych przez robotników, kobiety i młodzież, a także atakowanie i wymierzanie kary ich wrogom”[4].
Od co najmniej 1975 roku nawiązała kontakty z fedainami palestyńskimi i grupą skupioną wokół Ilicha Ramíreza Sáncheza znanego bardziej pod pseudonimem „Carlos”. Sojusz z grupami palestyńskimi zaowocował podziałem grupy na „część europejską” i „część niemiecką”. „Część europejska” była frakcją bardziej radykalną, która zrezygnowała z zasad stosowanych pierwotnie przez organizacje (w tym unikanie ofiar śmiertelnych) i skupioną głównie na „walce z syjonizmem”[1]. W 1976 roku wraz z komandem Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny dokonała w Paryżu porwania izraelskiego samolotu. Porywacze udali się do położonego na pustyni lotnisku w Benghazi, Airbus zatankował 42 tony paliwa, i wieczorem, o 21:50 wystartował do Entebbe, w Ugandzie, której rząd udzielił wsparcia porywaczom[5]. Terroryści żądali uwolnienia 40 palestyńskich bojowników więzionych przez Izrael, oraz 13 innych więźniów przetrzymywanych w innych państwach. Rząd Izraela odrzucił żądania porywaczy i przeprowadził Operację Entebbe mającą na celu odbicie zakładników. Operacja okazała się sukcesem wojsk izraelskich, którym udało się odbić pasażerów w walce z siłami LFWP, Komórek i ugandyjskim wojskiem. W 1977 roku organizacje opuściła grupa kobiet, która utworzyła odrębną grupę, która przyjęła nazwę Czerwona Zora, niemniej jednak niektóre członkini tej grupy dalej uczestniczył w akcjach Komórek[4]. 11 maja 1981 roku Komórki Rewolucyjne zabiły ministra gospodarki i transportu, Herberta Karry[4].
- ↑ a b c Wzloty i upadek Rote Armee Fraktion (RAF).
- ↑ Najważniejsze lewicowe organizacje terrorystyczne działające na terenie Niemiec (RAF, Ruch 2 Czerwca, AIZ) – artykuł.
- ↑ Terrorist Suspects Surrender After 19 Years.
- ↑ a b c d Historia ‚Czerwonej Zory’ i ‚Komórek Rewolucyjnych’.
- ↑ Louis Williams, Entebbe Diary 16 lutego 2004 (ang.).